05.04.24 Morning Odia Murli Om Shanti BapDada Madhuban
“ମିଠେ ବଚ୍ଚେ:-
ବାବାଙ୍କୁ ସ୍ନେହର ସହିତ ମନେ ପକାଅ, ତେବେ ତୁମେ କୃତାର୍ଥ ହୋଇଯିବ, ପରମାତ୍ମାଙ୍କ ଦୃଷ୍ଟି
ଦ୍ୱାରା କୃତାର୍ଥ ହେବା ଅର୍ଥାତ୍ ବିଶ୍ୱର ମାଲିକ ହୋଇଯିବା ।”
ପ୍ରଶ୍ନ:-
ନଜର୍ ସେ ନିହାଲ୍
କିନ୍ଦା ସ୍ୱାମୀ ସଦଗୁରୁ... ଏହାର ବାସ୍ତବିକ ଭାବାର୍ଥ କ’ଣ?
ଉତ୍ତର:-
ଆତ୍ମାକୁ ବାବାଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ଯେତେବେଳେ ତୃତୀୟ ନେତ୍ର ମିଳୁଛି ଏବଂ ସେହି ନେତ୍ର ଦ୍ୱାରା ବାବାଙ୍କୁ
ଜାଣିଯାଉଛି ସେତେବେଳେ ଆତ୍ମା କୃତାର୍ଥ ବା ଧନ୍ୟ ହୋଇଯାଉଛି ଅର୍ଥାତ୍ ସଦ୍ଗତି ମିଳିଯାଉଛି ।
ବାବା କହୁଛନ୍ତି - ସନ୍ତାନମାନେ, ତୁମେମାନେ ଦେହୀ-ଅଭିମାନୀ ହୋଇ ଦୃଷ୍ଟି ଦ୍ୱାରା ମୋ ସହିତ
ସମ୍ବନ୍ଧ ଯୋଡ ଅର୍ଥାତ୍ ମୋତେ ମନେ ପକାଅ, ଅନ୍ୟମାନଙ୍କଠାରୁ ସମ୍ବନ୍ଧ ତୁଟାଇ ମନ ବୁଦ୍ଧିକୁ ମୋ
ସହିତ ଲଗାଅ ତେବେ ବେହାଲ ଅର୍ଥାତ୍ କାଙ୍ଗାଳରୁ ନିହାଲ ଅର୍ଥାତ୍ ସାହୁକାର ହୋଇଯିବ ।
ଓମ୍ ଶାନ୍ତି ।
ମିଠା ମିଠା
ଆତ୍ମିକ ସନ୍ତାନମାନେ କାହା ନିକଟକୁ ଆସୁଛ? ଆତ୍ମିକ ପିତାଙ୍କ ନିକଟକୁ । ତୁମେମାନେ ଜାଣିଛ - ଆମେ
ଶିବବାବାଙ୍କ ନିକଟକୁ ଯାଉଛୁ ଏବଂ ଏକଥା ମଧ୍ୟ ଜାଣିଛ ଯେ, ଶିବବାବା ହେଉଛନ୍ତି ସମସ୍ତ
ଆତ୍ମାମାନଙ୍କର ପିତା । ଏକଥା ମଧ୍ୟ ନିଶ୍ଚୟ ରହିବା ଦରକାର ଯେ, ସିଏ ପରମ ଶିକ୍ଷକ ଏବଂ ପରମ ସଦ୍ଗୁରୁ
ମଧ୍ୟ ଅଟନ୍ତି । ସୁପ୍ରିମକୁ ପରମ କୁହାଯାଏ । ତୁମକୁ ସେହି ଜଣଙ୍କୁ ହିଁ ମନେ ପକାଇବାକୁ ହେବ ।
ସିଏ ହିଁ ତୁମକୁ ଦୃଷ୍ଟି ଦେଉଛନ୍ତି । ଗାୟନ ମଧ୍ୟ ରହିଛି - ସଦ୍ଗୁରୁ ସ୍ୱାମୀ ନିଜର ଦୃଷ୍ଟି
ଦ୍ୱାରା କୃତାର୍ଥ କରିଛନ୍ତି, ଏହାର ଅର୍ଥକୁ ଜାଣିବା ଦରକାର । ଦୃଷ୍ଟି ଦ୍ୱାରା କୃତାର୍ଥ ବା
ଧନ୍ୟ କାହାକୁ କରିଛନ୍ତି । ନିଶ୍ଚିତ ଭାବରେ ସାରା ଦୁନିଆ ପାଇଁ କୁହାଯିବ କାରଣ ସିଏ ହେଉଛନ୍ତି
ସମସ୍ତଙ୍କର ସଦ୍ଗତି ଦାତା । ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଏହି ପତିତ ଦୁନିଆରୁ ନେଇ ଯାଉଛନ୍ତି । ତେବେ ଦୃଷ୍ଟି
କାହାର? କ’ଣ ଏହି ଆଖିର । ନା । ଏବେ ତୁମମାନଙ୍କୁ ଜ୍ଞାନର ତୃତୀୟ ନେତ୍ର ମିଳିଛି । ଯାହାଦ୍ୱାରା
ଆତ୍ମା ଜାଣୁଛି ଯେ, ସିଏ ହେଉଛନ୍ତି ଆମ ସମସ୍ତ ଆତ୍ମାମାନଙ୍କର ପିତା । ବାବା ଆତ୍ମାମାନଙ୍କୁ
ନିର୍ଦ୍ଦେଶ ଦେଉଛନ୍ତି ଯେ, ତୁମେ ସମସ୍ତେ ମୋତେ ମନେ ପକାଅ । ବାବା ଆତ୍ମାମାନଙ୍କୁ ବୁଝାଉଛନ୍ତି
ଆତ୍ମା ହିଁ ପତିତ ତମଃପ୍ରଧାନ ହୋଇଯାଇଛି । ଏବେ ଏହା ହେଉଛି ତୁମର ୮୪ ତମ ଜନ୍ମ, ଏହି ନାଟକ ଏବେ
ପୁରା ହେବାକୁ ଯାଉଛି । ଏହି ନାଟକ ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ମଧ୍ୟ ନିଶ୍ଚିତ ହେବା ଦରକାର । ପ୍ରତି କଳ୍ପରେ
ଏହି ଦୁନିଆ ନୂଆରୁ ପୁରୁଣା ହୋଇଥାଏ ଏବଂ ତା’ର ନାମ ମଧ୍ୟ ଅଲଗା ଅଲଗା ରହିଥାଏ । ନୂଆ ଦୁନିଆର
ନାମ ହେଉଛି ସତ୍ୟଯୁଗ । ବାବା ବୁଝାଉଛନ୍ତି, ପ୍ରଥମେ ତୁମେ ନୂଆ ଦୁନିଆରେ ଥିଲ, ପୁଣି ପୁନର୍ଜନ୍ମ
ନେଇ ନେଇ ୮୪ ଜନ୍ମ ଅତିକ୍ରମ କରିଛ, ତେଣୁ ତୁମ ଆତ୍ମା ତମଃପ୍ରଧାନ ହୋଇଯାଇଛି । ଏବେ ଯଦି ତୁମେ
ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇବ ତେବେ କୃତାର୍ଥ ହୋଇଯିବ । ବାବା ତୁମ ସମ୍ମୁଖକୁ ଆସି କହୁଛନ୍ତି, ମୋତେ ମନେ
ପକାଅ, ମୁଁ କିଏ ? ମୁଁ ହେଉଛି ପରମପିତା ପରମାତ୍ମା । ବାବା କହୁଛନ୍ତି - ତୁମେ ଦେହୀ-ଅଭିମାନୀ
ହୋଇ ରୁହ, ଦେହ-ଅଭିମାନୀ ନୁହେଁ । ଆତ୍ମ-ଅଭିମାନୀ ହୋଇ ତୁମେ ମୋ ସହିତ ବୁଦ୍ଧିଯୋଗ ଲଗାଅ ତେବେ
ତୁମେ କୃତାର୍ଥ ହୋଇଯିବ । ସବୁବେଳେ ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଉଥାଅ । ଏଥିରେ କୌଣସି କଷ୍ଟ ନାହିଁ ।
ଏଠାରେ ଆତ୍ମା ହିଁ ପାଠ ପଢିଥାଏ, ଆତ୍ମା ହିଁ ଅଭିନୟ କରିଥାଏ । ଆତ୍ମା କେତେ ଛୋଟ । ଯେତେବେଳେ
ଏଠାକୁ ଆସିଥାଏ ସେତେବେଳେ ୮୪ ଜନ୍ମର ଅଭିନୟ କରିଥାଏ । ପୁଣି ସେହି ଅଭିନୟର ପୁନରାବୃତ୍ତି
କରିବାକୁ ପଡିଥାଏ । ଆତ୍ମା ୮୪ ଜନ୍ମର ଅଭିନୟ କରି ପତିତ ହୋଇଯାଏ । ଏବେ ଆତ୍ମାରେ କୌଣସି ଶକ୍ତି
ନାହିଁ । ଆତ୍ମା ଏବେ ସମ୍ପନ୍ନ ନୁହେଁ, ଆତ୍ମା ବେହାଲ ଅର୍ଥାତ୍ କାଙ୍ଗାଳ ହୋଇଯାଇଛି । ପୁଣି
ସମ୍ପନ୍ନ କିପରି ହେବ? ଏହି ଶବ୍ଦ ହେଉଛି ଭକ୍ତିମାର୍ଗର ଶବ୍ଦ ଯାହା ଉପରେ ବାବା ବୁଝାଉଛନ୍ତି ।
ବେଦ, ଶାସ୍ତ୍ର, ଦେବତାମାନଙ୍କ ଚିତ୍ର ଉପରେ ମଧ୍ୟ ବାବା ବୁଝାଉଛନ୍ତି । ତୁମେମାନେ ଏହି ଚିତ୍ର
ସବୁ ଶ୍ରୀମତ ଅନୁସାରେ ତିଆରି କରିଛ । ଆସୁରୀ ମତ ଅନୁସାରେ ତ ଅନେକ ମୂର୍ତ୍ତି ତିଆରି କରିଛନ୍ତି
। ତାହା ତ ମାଟି ଏବଂ ପଥରର ମୂର୍ତ୍ତି । ତା’ର କୌଣସି ଜୀବନ କାହାଣୀ ନାହିଁ । ଏଠାରେ ବାବା ଆସି
ରାଜଯୋଗର ପାଠ ପଢାଉଛନ୍ତି । ଭଗବାନୁବାଚ ରହିଛି ତେଣୁ ତାହା ତାଙ୍କର ଜ୍ଞାନ ହୋଇଗଲା ।
ବିଦ୍ୟାଳୟରେ ବିଦ୍ୟାର୍ଥୀମାନେ ଜାଣିଥା’ନ୍ତି ଯେ, ଇଏ ହେଉଛନ୍ତି ଆମର ଅମୁକ ଶିକ୍ଷକ । ତୁମେମାନେ
ଜାଣିଛ, ବେହଦର ବାବା ଏଠାକୁ ଥରେ ମାତ୍ର ଆସି ଏହି ଚମତ୍କାର ପାଠ ପଢାଉଛନ୍ତି । ଏହି ପାଠପଢା ଏବଂ
ସେ ପାଠପଢା ଭିତରେ ରାତି ଦିନର ପାର୍ଥକ୍ୟ ରହିଛି । ସେହି ପାଠ ପଢି ପଢି ବେହଦର ରାତ୍ରି ହୋଇଯାଉଛି,
କିନ୍ତୁ ଏହି ପାଠପଢା ଦ୍ୱାରା ଦିନ ହୋଇଯାଉଛି । ସେ ପାଠପଢା ତ ଜନ୍ମ ଜନ୍ମାନ୍ତର ପଢି ଆସିଛ ।
ଏଠାରେ ତ ବାବା ସ୍ପଷ୍ଟ ରୂପେ ବୁଝାଉଛନ୍ତି, ଆତ୍ମା ଯେତେବେଳେ ପବିତ୍ର ହେବ, ସେତେବେଳେ ଯାଇ
ଧାରଣା ହେବ । କୁହାଯାଏ ଯେ, ବାଘୁଣୀର କ୍ଷୀର କେବଳ ସୁନା ପାତ୍ରରେ ହିଁ ରହିପାରିବ । ତୁମେମାନେ
ବୁଝିପାରୁଛ ଯେ, ଏବେ ଆମେ ସୁନାର ପାତ୍ର ହେଉଛୁ ଅର୍ଥାତ୍ ଆମର ବୁଦ୍ଧି ରୂପି ପାତ୍ର ପବିତ୍ର
ହେଉଛି । ତେବେ ମନୁଷ୍ୟମାନେ ତ ହେବେ ନା । ଆତ୍ମାକୁ ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ପବିତ୍ର କରିବାକୁ ହେବ । ଆତ୍ମା
୨୪ କ୍ୟାରେଟ ସୁନା ଥିଲା ଏବେ ୯ କ୍ୟାରେଟ୍ ହୋଇଯାଇଛି । ଆତ୍ମାର ଜ୍ୟୋତି ଜାଗ୍ରତ ହୋଇ ରହିଥିଲା
ଏବେ ଲିଭିଯାଇଛି । ଜାଗ୍ରତ ଜ୍ୟୋତି ଏବଂ ଲିଭିଯାଇଥିବା ଜ୍ୟୋତି ଭିତରେ ବହୁତ ପାର୍ଥକ୍ୟ ରହିଛି ।
ଜ୍ୟୋତି କିପରି ଜାଗ୍ରତ ହେଉଛି ଏବଂ ପଦର ପ୍ରାପ୍ତି କିପରି ହେଉଛି - ତାହା ବାବା ବୁଝାଉଛନ୍ତି ।
ବାବା କହୁଛନ୍ତି - ତୁମେମାନେ ମୋତେ ମନେ ପକାଅ । ଯେଉଁମାନେ ମୋତେ ଭଲ ଭାବରେ ମନେ ପକାଇବେ
ସେହିମାନଙ୍କୁ ମୁଁ ମଧ୍ୟ ବହୁତ ଭଲ ଭାବରେ ମନେ ପକାଇବି । ଏକଥା ମଧ୍ୟ ତୁମେମାନେ ଜାଣିଛ ଯେ
ଦୃଷ୍ଟି ଦ୍ୱାରା ସାହୁକାର କେବଳ ବାବା ହିଁ କରିଥା’ନ୍ତି । ଏହାଙ୍କର (ବ୍ରହ୍ମାବାବାଙ୍କର) ଆତ୍ମା
ମଧ୍ୟ ସମ୍ପନ୍ନ ହେଉଛି । ତୁମେ ସମସ୍ତେ ହେଉଛ ପତଙ୍ଗ ଏବଂ ବାବା ହେଉଛନ୍ତି ପରମ ଜ୍ୟୋତି । କେହି
କେହି ପତଙ୍ଗ କେବଳ ଚାରିପାଖରେ ଘୂରିବା ପାଇଁ ଆସିଥାଆନ୍ତି । କେହି କେହି ଭଲ ଭାବରେ ଜାଣିଯାଆନ୍ତି,
ତେଣୁ ବଞ୍ଚି ଥାଉ ଥାଉ ମରିଯାଆନ୍ତି । କେହି କେହି ପୁଣି ଚାରିପାଖରେ ଘୂରି ଘୂରି ଚାଲିଯାଆନ୍ତି ।
ପୁଣି କେବେ କେବେ ଆସନ୍ତି, ପୁଣି ଚାଲିଯା’ନ୍ତି । ତେବେ ଏସବୁ ହେଉଛି ଏହି ସଂଗମଯୁଗର ଗାୟନ ।
ବର୍ତ୍ତମାନ ଯାହା କିଛି ବି ହେଉଛି ତାହା ହିଁ ପୁଣି ଶାସ୍ତ୍ରରେ ବର୍ଣ୍ଣିତ ହେଉଛି । ବାବା କଳ୍ପରେ
କେବଳ ଥରେ ମାତ୍ର ଆସିଥା’ନ୍ତି ଏବଂ ସତ୍ୟଯୁଗୀ ସମ୍ପତ୍ତି ଦେଇ ଚାଲିଯାଆନ୍ତି । ତେବେ ବେହଦର ବାବା
ନିଶ୍ଚିତ ଭାବରେ ବେହଦର ସମ୍ପତ୍ତି ଦେବେ ନା । ୨୧ ପିଢିର ମଧ୍ୟ ଗାୟନ ରହିଛି । ସତ୍ୟଯୁଗରେ
ସମ୍ପତ୍ତି କିଏ ଦେବେ? ରଚୟିତା ଭଗବାନ ପରମପିତା ପରମାତ୍ମା ହିଁ ନିଜ ରଚନାକୁ ଅଧା କଳ୍ପ ପାଇଁ
ସମ୍ପତ୍ତି ଦେଉଛନ୍ତି । ସେଥିପାଇଁ ସମସ୍ତେ ତାଙ୍କୁ ହିଁ ମନେ ପକାଉଛନ୍ତି । ସିଏ ପିତା ମଧ୍ୟ ତ
ଶିକ୍ଷକ ବି ଏବଂ ସ୍ୱାମୀ ସଦଗୁରୁ ବି ଅଟନ୍ତି । ଯଦିଓ ତୁମେ ଅନ୍ୟ କାହାକୁ ବି ସ୍ୱାମୀ ସଦ୍ଗୁରୁ
କହୁଛ କିନ୍ତୁ ସତ୍ୟ ତ ଏକ ପରମପିତା ପରମାତ୍ମା ହିଁ ଅଟନ୍ତି ନା । ସତ୍ୟ ସର୍ବଦା ଏକମାତ୍ର ପିତା
ପରମାତ୍ମାଙ୍କୁ ହିଁ କୁହାଯାଏ । ସେହି ସତ୍ୟ ପିତା ଆସି ଏଠାରେ କ’ଣ କରୁଛନ୍ତି? ସିଏ ହିଁ ଆସି
ପୁରୁଣା ଦୁନିଆକୁ ନୂଆ ଦୁନିଆ ଅର୍ଥାତ୍ ସତ୍ୟ ଦୁନିଆର ସ୍ଥାପନା କରୁଛନ୍ତି । ଆମେ ସେହି ସତ୍ୟ
ଭୂଖଣ୍ଡ ପାଇଁ ପୁରୁଷାର୍ଥ କରୁଛୁ । ଯେତେବେଳେ ଏଠାରେ ସତ୍ୟ ଭୂଖଣ୍ଡ ଥିଲା ସେତେବେଳେ ଅନ୍ୟ କୌଣସି
ଭୂଖଣ୍ଡ ନ ଥିଲା । ସେ ସବୁ ପରେ ଆସୁଛନ୍ତି । ସେହି ସତ୍ୟ ଦୁନିଆ ସମ୍ବନ୍ଧରେ କେହି ବି କିଛି ଜାଣି
ନାହାଁନ୍ତି । ବାକି ବର୍ତ୍ତମାନ ଯେଉଁ ସବୁ ଭୂଖଣ୍ଡ ରହିଛି ସେ ସବୁକୁ ସମସ୍ତେ ଜାଣିଛନ୍ତି ।
ସମସ୍ତେ ନିଜ ନିଜର ଧର୍ମସ୍ଥାପକମାନଙ୍କୁ ଜାଣିଛନ୍ତି । କିନ୍ତୁ ସୂର୍ଯ୍ୟବଂଶ, ଚନ୍ଦ୍ରବଂଶ ଏବଂ
ଏହି ସଂଗମଯୁଗୀ ବ୍ରାହ୍ମଣ କୂଳକୁ କେହି ହେଲେ ଜାଣିନାହାଁନ୍ତି । ପ୍ରଜାପିତା ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କୁ
ସମସ୍ତେ ମାନୁଛନ୍ତି, କହୁଛନ୍ତି ଆମେ ବ୍ରାହ୍ମଣମାନେ ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କର ବଂଶାବଳୀ ଅଟୁ । କିନ୍ତୁ
ସେମାନେ ହେଲେ କୋଳ ବଂଶାବଳୀ ଏବଂ ତୁମେମାନେ ମୁଖ ବଂଶାବଳୀ । ସେମାନେ ହେଉଛନ୍ତି ଅପବିତ୍ର, ତୁମେ
ମୁଖ ବଂଶାବଳୀ ପବିତ୍ର । ତୁମେ ମୁଖ ବଂଶାବଳୀ ହୋଇ ପୁଣି ଏହି ବିକାରୀ ରାବଣ ଦୁନିଆରୁ ଚାଲିଯାଉଛ
। ସେଠାରେ ଏହି ରାବଣର ରାଜ୍ୟ ରହିବ ନାହିଁ । ଏବେ ତୁମେମାନେ ନୂଆ ଦୁନିଆକୁ ଯାଉଛ । ସେହି
ଦୁନିଆକୁ ପବିତ୍ର ଦୁନିଆ କୁହାଯାଉଛି । ଦୁନିଆ ଗୋଟିଏ କିନ୍ତୁ ତାହା ନୂଆରୁ ପୁରୁଣା ହେଉଛି ଏବଂ
କିପରି ହେଉଛି ତାହା ମଧ୍ୟ ତୁମେମାନେ ଜାଣିଛ । ଅନ୍ୟ କାହା ବୁଦ୍ଧିରେ ଏ ସବୁ କଥା ନାହିଁ । ଲକ୍ଷ
ଲକ୍ଷ ବର୍ଷର କଥାକୁ ତ କେହି ବି ଜାଣିପାରିବେ ନାହିଁ । କିନ୍ତୁ ଏହା ତ କମ୍ ସମୟର କଥା । ଏ
ସମ୍ବନ୍ଧରେ ବାବା ତୁମମାନଙ୍କୁ ବୁଝାଉଛନ୍ତି ।
ବାବା କହୁଛନ୍ତି - ମୁଁ
ସେତେବେଳ ଆସେ ଯେତେବେଳେ ବିଶେଷ ଭାବରେ ଭାରତରେ ଧର୍ମଗ୍ଲାନି ହୋଇଥାଏ । ଅନ୍ୟ ସ୍ଥାନମାନଙ୍କରେ ତ
କେହି ଜାଣି ହିଁ ନାହାଁନ୍ତି ଯେ, ନିରାକାର ପରମାତ୍ମା କାହାକୁ କୁହାଯାଉଛି । କେବଳ ବଡ ବଡ ଲିଙ୍ଗ
ଆକୃତି କରି ଦେଇଛନ୍ତି । ତୁମମାନଙ୍କୁ ବାବା ବୁଝାଉଛନ୍ତି - ଆତ୍ମାର ଆକୃତି କେବେ ଛୋଟ ବଡ ହୋଇ ନ
ଥାଏ । ଯେପରି ଆତ୍ମା ଅବିନାଶୀ ସେହିପରି ବାବା ମଧ୍ୟ ଅବିନାଶୀ କିନ୍ତୁ ସିଏ ହେଉଛନ୍ତି ପରମଆତ୍ମା
। ପରମ ଅର୍ଥାତ୍ ଯିଏ ସଦା ପବିତ୍ର ଏବଂ ନିର୍ବିକାରୀ । ତୁମେ ଆତ୍ମାମାନେ ମଧ୍ୟ ନିର୍ବିକାରୀ ଥିଲ
ଏବଂ ଦୁନିଆ ମଧ୍ୟ ନିର୍ବିକାରୀ ଥିଲା । ସେମାନଙ୍କୁ ହିଁ ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ନିର୍ବିକାରୀ ବୋଲି
କୁହାଯାଉଛି । ନୂଆ ଦୁନିଆ ପୁଣି ପୁରୁଣା ହୋଇଥାଏ ଏବଂ ଧୀରେ ଧୀରେ କଳା କମି କମି ଯାଏ ।
ଚନ୍ଦ୍ରବଂଶୀ ରାଜ୍ୟରେ ଦୁଇକଳା କମ ହୋଇଯାଏ ପୁଣି ଧୀରେ ଧୀରେ ଦୁନିଆ ପୁରୁଣା ହୋଇଯାଏ । ପରେ ପୁଣି
ଅନ୍ୟ ସବୁ ଭୂଖଣ୍ଡକୁ ଆତ୍ମାମାନେ ଆସିବାକୁ ଲାଗନ୍ତି । ଏହାକୁ ମୂଳ ନାଟକର ବାଇପ୍ଲଟ୍ ଅର୍ଥାତ୍
ଶାଖା କୁହାଯାଏ କିନ୍ତୁ ସେମାନେ ମୂଳନାଟକ ସହିତ ଯୋଡି ହୋଇଯାଆନ୍ତି । ତେବେ ଡ୍ରାମା ଅନୁସାରେ
ଯାହା କିଛି ବି ହେଉଛି ତାହାର ପୁଣି ବି ପୁନରାବୃତ୍ତି ହେବ । ଯେପରି ବୌଦ୍ଧଧର୍ମର ଯଦି କେହି ବଡ
ଗୁରୁ ଆସୁଛନ୍ତି ତେବେ କେତେ ଲୋକଙ୍କୁ ନିଜ ଧର୍ମକୁ ନେଇଯାଉଛନ୍ତି । ହିନ୍ଦୁମାନେ ନିଜେ ହିଁ
ନିଜର ଧର୍ମକୁ ପରିବର୍ତ୍ତନ କରିଦେଉଛନ୍ତି କାରଣ କର୍ମଭ୍ରଷ୍ଟ ହେବା ଦ୍ୱାରା ଧର୍ମ ମଧ୍ୟ ଭ୍ରଷ୍ଟ
ହୋଇଯାଉଛି । ସମସ୍ତେ ବାମମାର୍ଗକୁ ଚାଲିଯାଉଛନ୍ତି । ଜଗନ୍ନାଥ ମନ୍ଦିରକୁ ମଧ୍ୟ ଯାଉଛନ୍ତି କିନ୍ତୁ
କାହାର କିଛି ବିଚାର ଚାଲୁ ନାହିଁ । ନିଜେ ବିକାରୀ ହୋଇଯାଉଛନ୍ତି, ତେଣୁ ସେମାନଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ବିକାରୀ
ରୂପେ ଦେଖାଇ ଦେଉଛନ୍ତି । ଏ କଥା ବୁଝୁନାହାଁନ୍ତି ଯେ ଦେବତାମାନେ ଯେତେବେଳେ ବାମମାର୍ଗକୁ
ଯାଉଛନ୍ତି ସେତେବେଳେ ବିକାରୀ ହୋଇଯାଉଛନ୍ତି । ଏସବୁ ଚିତ୍ର ହେଉଛି ସେହି ସମୟର । ଦେବତା ନାମ ତ
ବହୁତ ଭଲ । ହିନ୍ଦୁ ତ ହିନ୍ଦୁସ୍ଥାନର ନାମ ଅଟେ । କିନ୍ତୁ ସେମାନେ ନିଜକୁ ହିନ୍ଦୁ ବୋଲି
କହିଦେଉଛନ୍ତି । ଏହା କେତେ ବଡ ଭୁଲ୍ । ସେଥିପାଇଁ ବାବା କହୁଛନ୍ତି - ଯଦା ଯଦା ହିଁ ଧର୍ମସ୍ୟ....
। ବାବା ଭାରତରେ ଆସୁଛନ୍ତି । ଏପରି କେବେ ବି କହୁନାହାଁନ୍ତି ଯେ, ମୁଁ ହିନ୍ଦୁସ୍ଥାନରେ ଆସୁଛି ।
ଏହାର ନାମ ହେଉଛି ଭାରତ, ହିନ୍ଦୁସ୍ଥାନ, ହିନ୍ଦୁ ଧର୍ମ ନୁହେଁ । ମୁସଲମାନମାନେ ଏହାର ନାମ
ହିନ୍ଦୁସ୍ଥାନ ରଖି ଦେଇଛନ୍ତି । ଏହା ମଧ୍ୟ ଡ୍ରାମାରେ ନିଧାର୍ଯ୍ୟ ରହିଛି । ଏହି ସବୁ କଥାକୁ
ବହୁତ ଭଲ ଭାବରେ ବୁଝିବା ଦରକାର । ଏହା ମଧ୍ୟ ଜ୍ଞାନ ଅଟେ । ପୁନର୍ଜନ୍ମ ନେଇ ନେଇ, ବାମମାର୍ଗରେ
ଆସି ଭ୍ରଷ୍ଟାଚାରୀ ହୋଇଯାଇଛନ୍ତି ପୁଣି ସେହିମାନଙ୍କ ସମ୍ମୁଖକୁ ଯାଇ କହୁଛନ୍ତି ଯେ, ଆପଣ
ସର୍ବଗୁଣ ସମ୍ପନ୍ନ, ମୁଁ ବିକାରୀ ପାପୀ, ଅନ୍ୟ କୌଣସି ଦେଶରେ ଏଭଳି କହି ନ ଥା’ନ୍ତି ଯେ, ଆମେ
ବିକାରୀ ପାପୀ ଅଟୁ, ଏଭଳି କହିବା କେବେ ଶୁଣି ନ ଥିବ । ଶିଖ ଧର୍ମର ଲୋକମାନେ ମଧ୍ୟ ନିଜର ଧର୍ମ
ଗ୍ରନ୍ଥ ସମ୍ମୁଖରେ ବସୁଛନ୍ତି କିନ୍ତୁ ସେମାନେ ଏଭଳି କେବେ ବି କୁହନ୍ତି ନାହିଁ ଯେ, ଗୁରୁ ନାନକ
ଆପଣ ନିର୍ବିକାରୀ ଆମେ ସମସ୍ତେ ବିକାରୀ । ନାନକ ପନ୍ଥୀମାନେ ହାତରେ କଙ୍କଣ ପିନ୍ଧନ୍ତି ଏବଂ ତାହା
ହେଉଛି ନିର୍ବିକାରୀ ପଣିଆର ପ୍ରତୀକ । କିନ୍ତୁ ସେମାନେ ବିକାର ବିନା ରହିପାରନ୍ତି ନାହିଁ । କେବଳ
ମିଥ୍ୟା ପ୍ରତୀକ ଭାବରେ କଙ୍କଣ ପିନ୍ଧି ଦେଇଛନ୍ତି । ଯେପରି ହିନ୍ଦୁମାନେ ପଇତା ପିନ୍ଧନ୍ତି, ଏହା
ହେଉଛି ପବିତ୍ରତାର ପ୍ରତୀକ । କିନ୍ତୁ ଏବେ ତ ଧର୍ମକୁ ମଧ୍ୟ ମାନୁ ନାହାଁନ୍ତି । ବର୍ତ୍ତମାନ ତ
ଭକ୍ତିମାର୍ଗ ଚାଲୁଛି, ଏହାକୁ କୁହାଯାଉଛି ଭକ୍ତିମାର୍ଗ । ସତ୍ୟଯୁଗୀ ଦେବତାମାନେ ହେଲେ
ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ନିର୍ବିକାରୀ । କଳିଯୁଗରେ କେହି ହେଲେ ବି ନିର୍ବିକାରୀ ହୋଇପାରିବେ ନାହିଁ ।
ପ୍ରବୃତ୍ତି ମାର୍ଗର ସ୍ଥାପନା ତ କେବଳ ବାବା ହିଁ କରିଥା’ନ୍ତି । ବାକି ସମସ୍ତେ ହେଉଛନ୍ତି
ଭକ୍ତିମାର୍ଗର ଗୁରୁ । ସେମାନେ ତାଙ୍କଠାରୁ ଅଧିକ ଶକ୍ତିଶାଳୀ ହୋଇଯାଇଛନ୍ତି । ବାବା କହୁଛନ୍ତି,
ଯାହା କିଛି ବି ତୁମେମାନେ ପଢିଛ ତାଦ୍ୱାରା ମୁଁ ତୁମମାନଙ୍କୁ ପ୍ରାପ୍ତ ହୁଏ ନାହିଁ । ମୁଁ
ଯେତେବେଳେ ଏଠାକୁ ଆସେ ସେତେବେଳେ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଦୃଷ୍ଟି ଦ୍ୱାରା କୃତାର୍ଥ କରିଦିଏ । ସେଥିପାଇଁ
ଗାୟନ ମଧ୍ୟ ରହିଛି - ନଜର୍ ସେ ନିହାଲ୍ କିନ୍ଦା ସ୍ୱାମୀ ସତ୍ଗୁରୁ । ଶିବବାବା ନିଜର ଦୃଷ୍ଟି
ଦ୍ୱାରା ପିଲାମାନଙ୍କୁ କୃତାର୍ଥ କରୁଛନ୍ତି । ଏଠାକୁ ତୁମେ କାହିଁକି ଆସିଛ? କୃତାର୍ଥ ହେବା ପାଇଁ,
ବିଶ୍ୱର ମାଲିକ ହେବା ପାଇଁ, ତେଣୁ ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଅ ତେବେ କୃତାର୍ଥ ହୋଇଯିବ । ଅନ୍ୟ କେହି
ହେଲେ କେବେ ବି ଏଭଳି କହିବେ ନାହିଁ ଯେ, ତୁମେମାନେ ଏଭଳି କଲେ ଏହିଭଳି ହୋଇଯିବ । କେବଳ ବାବା
ହିଁ କହୁଛନ୍ତି ତୁମେ ଏହିଭଳି ହେବ । ଏମାନେ ଲକ୍ଷ୍ମୀ-ନାରାୟଣ କିପରି ହେଲେ? କାହାକୁ ବି ଜଣା
ନାହିଁ? ବାବା ତୁମମାନଙ୍କୁ ସବୁକିଛି କହୁଛନ୍ତି, ଏମାନେ ୮୪ ଜନ୍ମ ନେଇ ପତିତ ହୋଇଯାଇଛନ୍ତି ପୁଣି
ତୁମମାନଙ୍କୁ ଏହିଭଳି କରିବା ପାଇଁ ମୁଁ ଏଠାକୁ ଆସିଛି ।
ବାବା ନିଜର ପରିଚୟ ମଧ୍ୟ
ଦେଉଛନ୍ତି ଏବଂ ଦୃଷ୍ଟି ଦ୍ୱାରା କୃତାର୍ଥ ମଧ୍ୟ କରୁଛନ୍ତି । ଏହି କଥା କାହା ପାଇଁ କୁହାଯାଇଥାଏ
। ଏକମାତ୍ର ସଦ୍ଗୁରୁଙ୍କ ପାଇଁ । ଆଉ ସବୁ ଗୁରୁ ତ ବହୁତ ଅଛନ୍ତି ଏବଂ ମାତାମାନେ ତ ବିଚାରୀ ଅବଳା
ଏବଂ ଭୋଳା ଅଟନ୍ତି । ତୁମେମାନେ ମଧ୍ୟ ଭୋଳାନାଥଙ୍କର ସନ୍ତାନ ଅଟ । ଶଙ୍କରଙ୍କ ପାଇଁ କୁହାଯାଏ ଆଖି
ଖୋଲିବା ମାତ୍ରକେ ତ ବିନାଶ ହୋଇଗଲା । ତେବେ ଏହା ତ ପାପ ହୋଇଗଲା ନା । ବାବା କେବେ ବି ଏଭଳି
କାର୍ଯ୍ୟ ପାଇଁ ନିର୍ଦ୍ଦେଶ ଦେଇ ନ ଥା’ନ୍ତି । ବିନାଶ ତ ଅନ୍ୟ କୌଣସି ଜିନିଷ ଦ୍ୱାରା ହେବ ନା ।
ବାବା ଏଭଳି ନିର୍ଦ୍ଦେଶ ଦେଇ ନ ଥା’ନ୍ତି । ଏସବୁ ତ ବିଜ୍ଞାନର ଉଦ୍ଭାବନା, ସେମାନେ ଜାଣିଛନ୍ତି
ଆମେ ନିଜର କୁଳର ବିନାଶ ନିଜେ ହିଁ କରୁଛୁ । ସେମାନେ ମଧ୍ୟ ଏହି କର୍ତ୍ତବ୍ୟ କରିବା ପାଇଁ
ବନ୍ଧାୟମାନ ଅଟନ୍ତି । ଏସବୁକୁ ଛାଡି ପାରିବେ ନାହିଁ । ସେମାନଙ୍କର ନାମ କେତେ ପ୍ରସିଦ୍ଧ ହେଉଛି
। ଚନ୍ଦ୍ରପୃଷ୍ଠକୁ ମଧ୍ୟ ଯାଉଛନ୍ତି କିନ୍ତୁ ତା’ଦ୍ୱାରା କିଛି ଲାଭ ହେଉନାହିଁ ।
ମିଠା ମିଠା ସନ୍ତାନମାନେ,
ତୁମେମାନେ ମଧ୍ୟ ବାବାଙ୍କଠାରୁ ଦୃଷ୍ଟି ନିଅ ଅଥବା ହେ ଆତ୍ମା, ନିଜର ପିତାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଅ ତେବେ
ସମ୍ପନ୍ନ ହୋଇଯିବ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି - ଯେଉଁମାନେ ମୋତେ ମନେ ପକାଇଥା’ନ୍ତି ସେମାନଙ୍କୁ ମୁଁ
ମଧ୍ୟ ମନେ ପକାଇଥାଏ । ଯେଉଁମାନେ ମୋର ସେବା କରନ୍ତି, ମୁଁ ମଧ୍ୟ ସେମାନଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇଥାଏ ତେଣୁ
ସେମାନଙ୍କୁ ଶକ୍ତି ମିଳିଥାଏ । ଯେଉଁମାନେ ଏଠାରେ ବସିଛନ୍ତି ସେହିମାନେ ସମ୍ପନ୍ନ ହୋଇଯିବେ ଏବଂ
ସେମାନେ ରାଜା ହୋଇଯିବେ । ଗାୟନ ମଧ୍ୟ ରହିଛି ଅନ୍ୟ ସାଙ୍ଗ ଛାଡି ଏକଙ୍କ ସହିତ ସଙ୍ଗ କର । ସିଏ
ହେଉଛନ୍ତି ଏକମାତ୍ର ନିରାକାର ବାବା, ସିଏ କହୁଛନ୍ତି, ମୋତେ ମନେ ପକାଅ । ତୁମେମାନେ ମଧ୍ୟ କହୁଛ
ହେ ପତିତ-ପାବନ.... ଏକଥା କାହାକୁ କହୁଛ? ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କୁ, ବିଷ୍ଣୁଙ୍କୁ ନା ଶଙ୍କରଙ୍କୁ? ନା ।
ପତିତ-ପାବନ ତ ଜଣେ ହିଁ ଅଟନ୍ତି । ସିଏ ସର୍ବଦା ପବିତ୍ର । ତାଙ୍କୁ ହିଁ ସର୍ବଶକ୍ତିମାନ୍ ବୋଲି
କୁହାଯାଉଛି । ବାବା ହିଁ ସୃଷ୍ଟିର ଆଦି-ମଧ୍ୟ-ଅନ୍ତର ଜ୍ଞାନ ଶୁଣାଉଛନ୍ତି, ଅନ୍ୟ ସମସ୍ତେ
ଶାସ୍ତ୍ର ଇତ୍ୟାଦିକୁ ଜାଣିଛନ୍ତି । ସନ୍ନ୍ୟାସୀମାନେ ଶାସ୍ତ୍ର ପଢି ପଢି ଉପାଧି ନେଉଛନ୍ତି ।
କିନ୍ତୁ ବାବାଙ୍କୁ ତ ପ୍ରଥମରୁ ହିଁ ଉପାଧି ମିଳିଛି । ତାଙ୍କୁ କ’ଣ ଶାସ୍ତ୍ର ପଢି ଉପାଧି ନେବାକୁ
ହେବ । ଆଚ୍ଛା —
ମିଠା ମିଠା ସିକିଲଧେ
ସନ୍ତାନମାନଙ୍କ ପ୍ରତି ମାତା-ପିତା, ବାପଦାଦାଙ୍କର ମଧୁର ସ୍ନେହଭରାସ୍ମୃତି ଏବଂ ସୁପ୍ରଭାତ ।
ଆତ୍ମିକ ପିତାଙ୍କର ଆତ୍ମିକ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ନମସ୍ତେ ।
ଧାରଣା ପାଇଁ ମୁଖ୍ୟ ସାର
:—
(୧) ବଞ୍ଚି ଥାଉ
ଥାଉ ପରମାତ୍ମ ଜ୍ୟୋତି ଉପରେ ସ୍ୱାହା ହେଉଥିବା ପତଙ୍ଗ ହେବାକୁ ପଡିବ, କେବଳ ଅଗ୍ନି ଚାରି ପାଖରେ
ଘୁରି ଘୁରି ଫେରିଯାଉଥିବା ପତଙ୍ଗ ନୁହେଁ ।
(୨) ଅନ୍ୟ ସବୁ ସଙ୍ଗ
ଛାଡି ଏକମାତ୍ର ବାବାଙ୍କ ସାଙ୍ଗରେ ରହିବାକୁ ହେବ । ଏକମାତ୍ର ବାବାଙ୍କର ସ୍ମୃତି ଦ୍ୱାରା ନିଜକୁ
କୃତାର୍ଥ କରିବାକୁ ହେବ ।
ବରଦାନ:-
ଆନ୍ତରିକ ହୃଦ୍ବୋଧ
ଦ୍ୱାରା ଦିଲାରାମ ବାବାଙ୍କର ଆଶୀର୍ବାଦ ପ୍ରାପ୍ତ କରୁଥିବା ସ୍ୱ-ପରିବର୍ତ୍ତକ ଭବ ।
ନିଜକୁ ପରିବର୍ତ୍ତନ
କରିବା ପାଇଁ ସଚ୍ଚା ହୃଦୟରେ ଦୁଇଟି କଥାକୁ ହୃଦ୍ବୋଧ କରିବା ନିହାତି ଦରକାର - ଗୋଟିଏ ହେଲା
ନିଜର ଦୋଷ-ଦୁର୍ବଳତାଗୁଡିକୁ ହୃଦ୍ବୋଧ କରିବା ଏବଂ ଦ୍ୱିତୀୟରେ ଯେଉଁଭଳି ପରିସ୍ଥିତି ବା ବ୍ୟକ୍ତି
ନିମିତ୍ତ ହେଉଛନ୍ତି ସେମାନଙ୍କର ଇଚ୍ଛା ଏବଂ ମନର ଭାବନାକୁ ହୃଦ୍ବୋଧ କରିବା । ପରିସ୍ଥିତି ରୂପୀ
ପରୀକ୍ଷାର କାରଣକୁ ଜାଣି ନିଜକୁ ସେଥିରେ ଉତ୍ତୀର୍ଣ୍ଣ ହେବାର ଶ୍ରେଷ୍ଠ ସ୍ୱରୂପର ହୃଦ୍ବୋଧ ହେବା
ଉଚିତ୍ ଯେ ମୋର ସ୍ୱସ୍ଥିତି ଶ୍ରେଷ୍ଠ ଅଟେ, ପରିସ୍ଥିତି ମୋ ପାଇଁ ପରୀକ୍ଷା ଅଟେ - ଏହିଭଳି ହୃଦ୍ବୋଧ
ହିଁ ସହଜରେ ପରିବର୍ତ୍ତନ କରାଇ ଦେଇଥାଏ ଏବଂ ସଚ୍ଚା ହୃଦୟର ସହିତ ଯଦି ହୃଦ୍ବୋଧ କରିନେଲ ତେବେ
ଦିଲାରାମ ବାବାଙ୍କର ଆଶୀର୍ବାଦ ମଧ୍ୟ ପ୍ରାପ୍ତ ହୋଇଯିବ ।
ସ୍ଲୋଗାନ:-
ଯେଉଁମାନେ
ସର୍ବଦା ପ୍ରସ୍ତୁତ ରହିଥାଆନ୍ତି ଏବଂ ପ୍ରତ୍ୟେକ କାର୍ଯ୍ୟରେ ଜୀ ହଦୁର କହି ହାଜିର ରହିଥାଆନ୍ତି
ସେହିମାନେ ହିଁ ବାବାଙ୍କର ସମ୍ପତ୍ତିର ଉତ୍ତରାଧିକାରୀ ଅଟନ୍ତି ।