10.04.24 Morning Odia Murli Om Shanti BapDada Madhuban
“ମିଠେ ବଚ୍ଚେ:-
ତୁମେମାନେ ବାବାଙ୍କ ନିକଟକୁ ସତେଜ ହେବା ପାଇଁ ଆସୁଛ, ଏଠାରେ ତୁମକୁ ଦୁନିଆର ବାତାବରଣ ଠାରୁ
ଭିନ୍ନ ସତ୍ୟ ପିତାଙ୍କର ସଚ୍ଚା ସଂଗ ମିଳୁଛି ।”
ପ୍ରଶ୍ନ:-
ପିଲାମାନଙ୍କର
ଉନ୍ନତି ପାଇଁ ବାବା ସବର୍ଦା କେଉଁ ଗୋଟିଏ ରାୟ ଦେଉଛନ୍ତି?
ଉତ୍ତର:-
ମିଠେ ବଚ୍ଚେ, କେବେ ବି ପରସ୍ପର ମଧ୍ୟରେ ସାଂସାରିକ ଦୁଃଖ ସୁଖର ବାର୍ତ୍ତାଳାପ କର ନାହିଁ । ଯଦି
ତୁମକୁ କେହି ଶୁଣାଉଛି ତେବେ ଶୁଣି ନ ଶୁଣିଲା ଭଳି ହୋଇ ରୁହ । ଉତ୍ତମ ସନ୍ତାନମାନେ ନିଜର ସେବାର
ଦାୟିତ୍ୱ ସମ୍ପାଦନ କରି ବାବାଙ୍କ ସ୍ମୃତିରେ ମଗ୍ନ ହୋଇ ରୁହନ୍ତି । କିନ୍ତୁ କେତେକ ସନ୍ତାନ ଫାଲତୁ
ବା ବ୍ୟର୍ଥ କଥାକୁ ବହୁତ ଖୁସିରେ ଶୁଣିବା ସହିତ ଅନ୍ୟମାନଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ଶୁଣାଇଥା’ନ୍ତି, ଏଥିରେ
ବହୁତ ସମୟ ନଷ୍ଟ ହୁଏ ଏବଂ ଉନ୍ନତି ମଧ୍ୟ ହୁଏ ନାହିଁ ।
ଓମ୍ ଶାନ୍ତି ।
ଦୁଇଥର ଓମ୍
ଶାନ୍ତି କହିବା ବି ଠିକ୍ । ପିଲାମାନଙ୍କୁ ଅର୍ଥ ତ ବୁଝାଇ ଦିଆଯାଇଛି ଯେ ମୁଁ ଆତ୍ମା ଶାନ୍ତ
ସ୍ୱରୂପ ଅଟେ । ଯଦି ମୋର ଧର୍ମ ହିଁ ହେଉଛି ଶାନ୍ତି ତେବେ ପୁଣି ଜଙ୍ଗଲ ଇତ୍ୟାଦିରେ ଘୂରି ବୁଲିବା
ଦ୍ୱାରା ଶାନ୍ତି ମିଳିପାରିବ ନାହିଁ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ମୁଁ ମଧ୍ୟ ଶାନ୍ତ ସ୍ୱରୂପ । ଏହା ତ ବହୁତ
ସହଜ କିନ୍ତୁ ମାୟା ସହିତ ଲଢେଇ ହେବା ଦ୍ୱାରା ଟିକିଏ କଠିନ ହୋଇଯାଉଛି । ଏ କଥା ତ ସବୁ ପିଲା
ଜାଣିଛନ୍ତି ଯେ ଅବିନାଶୀ ପିତାଙ୍କ ବ୍ୟତୀତ ଏହି ଜ୍ଞାନ ଆଉ କେହି ବି ଦେଇପାରିବେ ନାହିଁ । ଜ୍ଞାନ
ସାଗର ଏକମାତ୍ର ବାବା ହିଁ ଅଟନ୍ତି । ଦେହଧାରୀମାନଙ୍କୁ କେବେ ବି ଜ୍ଞାନର ସାଗର କୁହାଯାଇପାରିବ
ନାହିଁ । ରଚୟିତା ହିଁ ରଚନାର ଆଦି-ମଧ୍ୟ-ଅନ୍ତର ଜ୍ଞାନ ଦେଇଥା’ନ୍ତି । ତାହା ମଧ୍ୟ ତୁମ
ପିଲାମାନଙ୍କୁ ହିଁ ମିଳୁଛି । କେହି କେହି ଅନନ୍ୟ ସନ୍ତାନ ମଧ୍ୟ ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇବା ପାଇଁ
ଭୁଲି ଯାଉଛନ୍ତି କାହିଁକି ନା ବାବାଙ୍କର ସ୍ମୃତି ହେଉଛି ପାରଦ ସଦୃଶ । ବିଦ୍ୟାଳୟରେ
ବିଦ୍ୟାର୍ଥୀମାନେ ନିଶ୍ଚିତ କ୍ରମାନୁସାରେ ରହିବେ ନା । ବିଦ୍ୟାଳୟରେ ସର୍ବଦା ନମ୍ବର ଅନୁସାରେ
ଗଣାଯାଇଥାଏ । ସତ୍ୟଯୁଗରେ କେବେ ନମ୍ବର ଗଣାଯାଏ ନାହିଁ । ଏହା ମଧ୍ୟ ବିଦ୍ୟାଳୟ, ଏହାକୁ ବୁଝିବା
ପାଇଁ ମଧ୍ୟ ବହୁତ ବିଶାଳ ବୁଦ୍ଧି ଥିବା ଦରକାର । ଅଧାକଳ୍ପ ଭକ୍ତି ହେଉଛି, ପୁଣି ଭକ୍ତି ପରେ
ଜ୍ଞାନ ସାଗର ଜ୍ଞାନ ଦେବା ପାଇଁ ଆସିଥା’ନ୍ତି । ଭକ୍ତିମାର୍ଗରେ ଥିବା ଆତ୍ମାମାନେ କେବେ ବି
ଜ୍ଞାନ ଦେଇପାରିବେ ନାହିଁ କାହିଁକି ନା ସମସ୍ତେ ଦେହଧାରୀ ଅଟନ୍ତି । ଏମିତି କୁହାଯିବ ନାହିଁ -
ଶିବବାବା ଭକ୍ତି କରୁଛନ୍ତି । ତେବେ ସିଏ କାହାର ଭକ୍ତି କରିବେ! ଏକମାତ୍ର ବାବା ହିଁ ଅଟନ୍ତି,
ଯାହାଙ୍କର ନିଜର ଦେହ ନାହିଁ । ସିଏ କେବେ କାହାର ଭକ୍ତି କରନ୍ତି ନାହିଁ । ବାକି ଯେଉଁମାନେ
ଦେହଧାରୀ, ସେମାନେ ସମସ୍ତେ ଭକ୍ତି କରିଥା’ନ୍ତି କାରଣ ସେମାନେ ରଚନା ଅଟନ୍ତି ନା । ରଚୟିତା
ହେଉଛନ୍ତି ଏକମାତ୍ର ବାବା । ବାକି ଏହି ଆଖି ଦ୍ୱାରା ଯାହା କିଛି ବି ଚିତ୍ର ଆଦି ଦେଖୁଛ ସେ ସବୁ
ହେଉଛି ରଚନା । ଏହି କଥାକୁ ହିଁ ପିଲାମାନେ ଘଡି ଘଡି ଭୁଲିଯାଉଛନ୍ତି ।
ବାବା ତୁମମାନଙ୍କୁ
ବୁଝାଉଛନ୍ତି - ତୁମକୁ ବେହଦର ସମ୍ପତ୍ତି ବେହଦର ବାବାଙ୍କ ବିନା ତ କାହାଠାରୁ ମିଳିପାରିବ ନାହିଁ
। ବୈକୁଣ୍ଠର ରାଜ୍ୟ ଭାଗ୍ୟ ତ ତୁମମାନଙ୍କୁ ମିଳୁଛି । ୫ ହଜାର ବର୍ଷ ପୂର୍ବେ ଭାରତରେ ଏମାନଙ୍କର
ବା ଲକ୍ଷ୍ମୀ-ନାରାୟଣଙ୍କର ରାଜ୍ୟ ଥିଲା । ୨୫୦୦ ବର୍ଷ ସୂର୍ଯ୍ୟବଂଶୀ-ଚନ୍ଦ୍ରବଂଶୀମାନଙ୍କର
ରାଜଧାନୀ ଚାଲିଲା । ତୁମେ ପିଲାମାନେ ଜାଣିଛ - ଏହା ତ ହେଉଛି କାଲିର କଥା । ଏକଥା ବାବାଙ୍କ
ବ୍ୟତୀତ ଆଉ କେହି ବି କହିପାରିବେ ନାହିଁ । ପତିତ-ପାବନ ସେହି ବାବା ହିଁ ଅଟନ୍ତି । ଏହି କଥାକୁ
ବୁଝାଇବା ପାଇଁ ତୁମକୁ ବହୁତ ପରିଶ୍ରମ କରିବାକୁ ପଡୁଛି । ବାବା ନିଜେ କହୁଛନ୍ତି ଏହି ଜ୍ଞାନକୁ
କୋଟିକରେ କେହି ଜଣେ ଜଣେ ହିଁ ବୁଝିବେ । ଏହି ଚକ୍ରର ରହସ୍ୟକୁ ମଧ୍ୟ ତୁମମାନଙ୍କୁ ବୁଝାଇ
ଦିଆଯାଇଛି । ଏହି ଜ୍ଞାନ ହେଉଛି ସାରା ଦୁନିଆ ପାଇଁ । ସିଢୀ ଚିତ୍ର ମଧ୍ୟ ବହୁତ ଭଲ, ତଥାପି ବି
କେହି କେହି ମନେ ମନେ ଅସନ୍ତୁଷ୍ଟ ହେଉଛନ୍ତି । ବାବା ବୁଝାଇଛନ୍ତି - ବିବାହ ଇତ୍ୟାଦି ପାଇଁ
ଯେଉଁମାନେ ମଣ୍ଡପ ତିଆରି କରୁଛନ୍ତି ସେମାନଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ବୁଝାଇକରି ଦୃଷ୍ଟି ଦିଅ । ଆଗକୁ ଗଲେ
ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଏହି କଥା ପସନ୍ଦ ଆସିବ । ତୁମ ପିଲାମାନଙ୍କୁ ହିଁ ଅନ୍ୟମାନଙ୍କୁ ବୁଝାଇବାକୁ ହେବ ।
ବାବା ତ କାହା ପାଖକୁ ଯିବେ ନାହିଁ । ଭଗବାନୁବାଚ - ସେମାନେ ହେଉଛନ୍ତି ପୂଜାରୀ, ସେମାନଙ୍କୁ କେବେ
ପୂଜ୍ୟ କୁହାଯାଇପାରିବ ନାହିଁ । କାରଣ କଳିଯୁଗରେ କେହି ଜଣେ ହେଲେ ବି ପବିତ୍ର ହୋଇପାରିବେ ନାହିଁ
। ପୂଜ୍ୟ ଦେବୀ-ଦେବତା ଧର୍ମର ସ୍ଥାପନା ମଧ୍ୟ ସିଏ ହିଁ କରୁଛନ୍ତି, ଯିଏ ସବୁଠାରୁ ଉଚ୍ଚ ଅର୍ଥାତ୍
ସର୍ବଦା ପୂଜ୍ୟ ଅଟନ୍ତି । ତୁମେମାନେ ତ ଅଧାକଳ୍ପ ପୂଜ୍ୟ ହେଉଛ ପୁଣି ଆଉ ଅଧାକଳ୍ପ ପୂଜାରୀ ହେଉଛ
। ଏହି ବ୍ରହ୍ମାବାବା ମଧ୍ୟ ଅନେକ ଗୁରୁ କରିଥିଲେ, ଏବେ ଭାବୁଛନ୍ତି ଗୁରୁ କରିବା ତ ଭକ୍ତିମାର୍ଗ
ଥିଲା । ଏବେ ସତ୍ଗୁରୁ ମିଳିଛନ୍ତି, ଯିଏକି ତୁମକୁ ପୂଜ୍ୟ କରୁଛନ୍ତି । ବାବା କେବଳ ଜଣକୁ ନୁହେଁ,
ସମସ୍ତଙ୍କୁ ପୂଜାରୀରୁ ପୂଜ୍ୟ କରୁଛନ୍ତି । ସମସ୍ତଙ୍କର ଆତ୍ମା ପୂଜ୍ୟ ସତ୍ତ୍ୱପ୍ରଧାନ ହୋଇଯାଉଛି
। ଏବେ ତ ତମଃପ୍ରଧାନ ପୂଜାରୀ ହୋଇଯାଇଛନ୍ତି । ଏହି କଥାକୁ ହିଁ ବୁଝିବାର ଅଛି । ବାବା କହୁଛନ୍ତି
କଳିଯୁଗରେ ଜଣେ ବି ପବିତ୍ର ପୂଜ୍ୟ ହୋଇପାରିବ ନାହିଁ କାରଣ ସମସ୍ତେ ବିକାରରୁ ଜନ୍ମ ନେଉଛନ୍ତି ।
ଏହା ରାବଣ ରାଜ୍ୟ ଅଟେ ନା । ଏହି ଲକ୍ଷ୍ମୀ-ନାରାୟଣ ମଧ୍ୟ ପୁନର୍ଜନ୍ମ ନେଉଛନ୍ତି କିନ୍ତୁ ସିଏ
ପୂଜ୍ୟ ଅଟନ୍ତି କାରଣ ସେଠାରେ ରାବଣ ହିଁ ନାହିଁ । ଏକଥା ତ କହୁଛନ୍ତି କିନ୍ତୁ ରାମରାଜ୍ୟ କେବେ
ଏବଂ ରାବଣ ରାଜ୍ୟ କେବେ ହେଉଛି, ଏ ସମ୍ବନ୍ଧରେ କିଛି ବି ଜାଣି ନାହାଁନ୍ତି । ବର୍ତ୍ତମାନ ସମୟରେ
ଦେଖ କେତେ ସଭା ସବୁ ହେଉଛି । ଅମୁକ ସଭା, ଅମୁକ ସଭା । ଯଦି କେଉଁଠାରୁ କିଛି ମିଳିଯାଉଛି ତେବେ
ଗୋଟିଏକୁ ଛାଡି ଅନ୍ୟ ଆଡକୁ ଚାଲିଯାଉଛନ୍ତି । କିନ୍ତୁ ତୁମେମାନେ ଏହି ସମୟରେ ପାରସବୁଦ୍ଧି ହେଉଛ
। ପୁଣି ଏଥିରେ ବି କେହି ୨୦ ପ୍ରତିଶତ କେହି ୫୦ ପ୍ରତିଶତ ହୋଇଛନ୍ତି । ବାବା ବୁଝାଇଛନ୍ତି
ବର୍ତ୍ତମାନ ଏହି ସତ୍ୟଯୁଗୀ ରାଜଧାନୀ ସ୍ଥାପନ ହେଉଛି । ଏବେ ଉପରେ ରହିଯାଇଥିବା ଆତ୍ମାମାନେ ମଧ୍ୟ
ତଳକୁ ଖସୁଛନ୍ତି । ସର୍କସ୍ରେ କେହି ଭଲ ଭଲ ଖେଳ ଦେଖାଇଥା’ନ୍ତି ତ ଆଉ କେହି କେହି ସହଜିଆ ଛୋଟିଆ
ଖେଳ ଦେଖାଇଥା’ନ୍ତି । ଏହା ହେଉଛି ବେହଦର କଥା । ପିଲାମାନଙ୍କୁ କେତେ ଭଲ ଭାବରେ ବୁଝାଯାଉଛି ।
ଏଠାକୁ ତୁମେ ପିଲାମାନେ ସତେଜ ହେବା ପାଇଁ ଆସୁଛ, ପବନ ଖାଇବା ପାଇଁ ନୁହେଁ । ଏଠାକୁ (ମଧୁବନକୁ)
ଯଦି କୌଣସି ପଥରବୁଦ୍ଧି ଆତ୍ମାଙ୍କୁ ନେଇ ଆସୁଛନ୍ତି, ସିଏ ତ ପୁରୁଣା ଦୁନିଆର ବାୟୁମଣ୍ଡଳରେ ହିଁ
ରହିଥା’ନ୍ତି । ଏବେ ତୁମେ ପିଲାମାନେ ବାବାଙ୍କ ଶ୍ରୀମତ ଆଧାରରେ ମାୟା ଉପରେ ବିଜୟ ପ୍ରାପ୍ତ କରୁଛ
। ମାୟା ଘଡି ଘଡି ତୁମର ବୁଦ୍ଧିକୁ ଘଉଡାଇ ଦେଉଛି । ଏଠାରେ ତ ବାବା ତୁମମାନଙ୍କୁ ଆକର୍ଷିତ
କରୁଛନ୍ତି । ବାବା କେବେ ବି କୌଣସି ଓଲଟା କଥା କହିବେ ନାହିଁ । ବାବା ତ ସତ୍ୟ ଅଟନ୍ତି ନା । ତେବେ
ତୁମେ ଏଠାରେ ସତ୍ୟର ସଙ୍ଗରେ ବସିଛ । ଆଉ ଅନ୍ୟ ସମସ୍ତେ ଅସତ୍ୟର ସଙ୍ଗରେ ଅଛନ୍ତି । ସେ ସବୁକୁ
ସତସଙ୍ଗ କହିବା ମଧ୍ୟ ବଡ ଭୁଲ୍ । ତୁମେମାନେ ଜାଣିଛ ସତ୍ୟ ହେଉଛନ୍ତି ଏକମାତ୍ର ବାବା । ମନୁଷ୍ୟ
ସତ୍ୟ ପରମାତ୍ମାଙ୍କର ପୂଜା କରୁଛନ୍ତି କିନ୍ତୁ ଏକଥା ଜାଣି ନାହାଁନ୍ତି ଯେ ଆମେ କାହାର ପୂଜା
କରୁଛୁ । ତେବେ ଏହାକୁ ଅନ୍ଧଶ୍ରଦ୍ଧା ବୋଲି କୁହାଯିବ ନା । ଆଗା ଖାଁଙ୍କୁ ଦେଖ, ତାଙ୍କର କେତେ
ଶିଷ୍ୟ ଅଛନ୍ତି । ସିଏ ଯେତେବେଳେ କୁଆଡେ ଯାଉଛନ୍ତି ତାଙ୍କୁ ବହୁତ ଉପହାର ମିଳୁଛି । ତାଙ୍କୁ
ହୀରାରେ ଓଜନ କରୁଛନ୍ତି । ନଚେତ୍ ହୀରାରେ କେବେ ବି କାହାକୁ ଓଜନ କରାଯାଇପାରିବ ନାହିଁ ।
ସତ୍ୟଯୁଗରେ ତ ହୀରା ନୀଳା ତୁମମାନଙ୍କ ପାଇଁ ପଥର ସଦୃଶ ହୋଇଯିବ ଯାହାକି ତୁମ ମହଲରେ ଲାଗିବ ।
ଏଠାରେ ତ ଏମିତି କେହି ନାହାଁନ୍ତି, ଯାହାଙ୍କୁ ହୀରାର ଉପହାର ମିଳୁଥିବ । ମନୁଷ୍ୟମାନଙ୍କ ପାଖରେ
ବହୁତ ପଇସା ଥାଏ ତେଣୁ ଦାନ କରିଥା’ନ୍ତି । କିନ୍ତୁ ସେମାନେ ସେହି ଦାନ ପାପ ଆତ୍ମାମାନଙ୍କୁ
କରୁଥିବା କାରଣରୁ ଦାତାଙ୍କ ମୁଣ୍ଡ ଉପରକୁ ମଧ୍ୟ ପାପ ଆସିଯାଉଛି । କେହି କେହି ତ ଅଜାମିଳ ପରି
ପାପାତ୍ମା ହୋଇଯାଉଛନ୍ତି । ଏ କଥା ଭଗବାନ ନିଜେ ଆସି ବୁଝାଉଛନ୍ତି, କୌଣସି ମନୁଷ୍ୟ ନୁହେଁ ।
ସେଥିପାଇଁ ବାବା କହୁଥିଲେ ତୁମର ଯେତେ ଚିତ୍ର ଇତ୍ୟାଦି ଅଛି ସେଥିରେ ଭଗବାନୁବାଚ ଶବ୍ଦ ଉଲ୍ଲେଖ
ରହୁ । ସର୍ବଦା ଲେଖ - ତ୍ରିମୂର୍ତ୍ତି ଶିବ ଭଗବାନୁବାଚ । କେବଳ ଭଗବାନ କହିଲେ ମଧ୍ୟ ମନୁଷ୍ୟ
ଦ୍ୱନ୍ଦ୍ୱରେ ପଡିବେ । ଭଗବାନ ତ ନିରାକାର ଅଟନ୍ତି, ସେଥିପାଇଁ ତ୍ରିମୂର୍ତ୍ତି ନିଶ୍ଚିତ ଲେଖିବା
ଦରକାର । ସେଥିରେ କେବଳ ଶିବବାବା ନାହାଁନ୍ତି । ବ୍ରହ୍ମା, ବିଷ୍ଣୁ, ଶଙ୍କର ତିନିଜଣଙ୍କର ହିଁ
ନାମ ରହିଛି । ବ୍ରହ୍ମା ଦେବତାୟ ନମଃ, ପୁଣି ତାଙ୍କୁ ଗୁରୁ ମଧ୍ୟ କହୁଛନ୍ତି । ଶିବ-ଶଙ୍କରଙ୍କୁ
ମଧ୍ୟ ଏକ କହିଦେଉଛନ୍ତି । ତେବେ ଶଙ୍କର କିପରି ଜ୍ଞାନ ଦେବେ, କିପରି ଅମରକଥା ଶୁଣାଇବେ? ତୁମେ
ସମସ୍ତେ ହେଉଛ ପାର୍ବତୀ । ବାବା ତୁମ ସମସ୍ତ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ଆତ୍ମା ମନେ କରି ଜ୍ଞାନ ଦେଉଛନ୍ତି
। ଭକ୍ତିର ଫଳ ଭଗବାନ ହିଁ ଦେଇଥା’ନ୍ତି । ଏକମାତ୍ର ଶିବବାବା ଶବ୍ଦ ହିଁ ବହୁତ ଭଲ ଲାଗୁଛି,
ଈଶ୍ୱର ଭଗବାନ ଇତ୍ୟାଦି ଶବ୍ଦ ବି ଭଲ ଲାଗୁ ନାହିଁ । ଏକମାତ୍ର ଶିବବାବା ଶବ୍ଦ ହିଁ ବହୁତ ମିଠା
ଲାଗୁଛି । ବାବା ନିଜେ କହୁଛନ୍ତି “ମିଠେ ବଚ୍ଚୋଁ” ତେବେ ସିଏ ବାବା ହେଲେ ନା ।
ବାବା ବୁଝାଉଛନ୍ତି -
ଆତ୍ମାମାନଙ୍କ ମଧ୍ୟରେ ହିଁ ସଂସ୍କାର ଭରା ଯାଇଥାଏ । ଆତ୍ମା ନିର୍ଲେପ ନୁହେଁ । ଯଦି ନିର୍ଲେପ
ହୋଇଥା’ନ୍ତା ତେବେ ପତିତ କାହିଁକି ହୋଇଥା’ନ୍ତା । ନିଶ୍ଚିତ ଭାବେ ଲେପ-ଛେପ ଲାଗୁଛି, ସେଥିପାଇଁ
ତ ପତିତ ହେଉଛି । ଭ୍ରଷ୍ଟାଚାରୀ ବୋଲି କହୁଛନ୍ତି ନା । ଦେବତାମାନେ ହେଉଛନ୍ତି ଶ୍ରେଷ୍ଠାଚାରୀ ।
ତାଙ୍କର ମହିମାର ଗାୟନ କରୁଛନ୍ତି - ଆପଣ ସର୍ବଗୁଣ ସମ୍ପନ୍ନ, ଆମେ ନୀଚ୍ଚ ପାପୀ ଅଟୁ, ସେଥିପାଇଁ
ନିଜକୁ ଦେବତା ବୋଲି କହିପାରିବେ ନାହିଁ । ଏବେ ବାବା ଆସି ମନୁଷ୍ୟମାନଙ୍କୁ ଦେବତା କରୁଛନ୍ତି ।
ଗୁରୁନାନକଙ୍କ ଗ୍ରନ୍ଥରେ ମଧ୍ୟ ଏହି ମହିମାର ଉଲ୍ଲେଖ ରହିଛି । ଶିଖ୍ମାନେ କହୁଛନ୍ତି - ସତ୍ଶ୍ରୀ
ଅକାଳ । ଯିଏ ଅକାଳ ମୂରତ ଅଟନ୍ତି ସିଏ ହିଁ ପ୍ରକୃତ ସତଗୁରୁ ଅଟନ୍ତି । ତେଣୁ ସେହି ଜଣଙ୍କୁ ହିଁ
ମାନିବା ଦରକାର । ସେମାନେ ଜଣକୁ ସତଗୁରୁ ବୋଲି କହୁଛନ୍ତି କିନ୍ତୁ ପୂଜା ଅନ୍ୟ ଜଣଙ୍କର କରୁଛନ୍ତି
। ଅର୍ଥ କିଛି ବି ଜାଣିନାହାଁନ୍ତି । ଏବେ ବାବା ଯିଏ ସତଗୁରୁ ଅଟନ୍ତି, ଅକାଳ ଅଟନ୍ତି, ସିଏ ନିଜେ
ଆସି ଆମମାନଙ୍କୁ ବୁଝାଉଛନ୍ତି । ବୁଝିବାରେ ମଧ୍ୟ ତୁମମାନଙ୍କ ଭିତରେ କ୍ରମାନୁସାରେ ଅଛନ୍ତି ।
ସମ୍ମୁଖରେ ବସି ମଧ୍ୟ କିଛି ବି ବୁଝୁନାହାଁନ୍ତି । କେହି କେହି ଏଠାରୁ ବାହାରକୁ ଗଲା ପରେ ସବୁ
କିଛି ଭୁଲିଯାଉଛନ୍ତି । ବାବା ତ ମନା କରୁଛନ୍ତି - ପିଲାମାନେ, କେବେହେଲେ ସାଂସାରିକ ଦୁଃଖ ସୁଖର
କଥା ଶୁଣ ନାହିଁ । କେହି କେହି ତ ଏହିଭଳି କଥା ବହୁତ ଖୁସିରେ ଶୁଣୁଛନ୍ତି ଏବଂ ଅନ୍ୟମାନଙ୍କୁ
ଶୁଣାଉଛନ୍ତି । ଆଉ ବାବାଙ୍କ ମହାବାକ୍ୟକୁ ଭୁଲିଯାଉଛନ୍ତି । ବାସ୍ତବରେ ଯିଏ ଉତ୍ତମ ସନ୍ତାନ
ଅଟନ୍ତି ସେମାନେ ନିଜ ସେବାର ଦାୟିତ୍ୱକୁ ଭଲ ଭାବରେ ତୁଲାଇ ନିଜ ମସ୍ତିରେ ରହିଥା’ନ୍ତି । ବାବା
ବୁଝାଉଛନ୍ତି - କୃଷ୍ଣ ଏବଂ ଖ୍ରୀଷ୍ଟିୟାନ୍ଙ୍କର ବହୁତ ଭଲ ସମ୍ବନ୍ଧ ରହିଛି । କୃଷ୍ଣଙ୍କର ରାଜତ୍ୱ
ହେଉଛି ନା । ଲକ୍ଷ୍ମୀ-ନାରାୟଣ ନାମ ତ ପରେ ହେଉଛି । ବୈକୁଣ୍ଠ ନାମ କହିବା ମାତ୍ରକେ ସାଙ୍ଗେ
ସାଙ୍ଗେ କୃଷ୍ଣଙ୍କର ନାମ ମନେ ପଡିଯାଉଛି । ଲକ୍ଷ୍ମୀ-ନାରାୟଣ ମଧ୍ୟ ସେତେ ମନେ ପଡନ୍ତି ନାହିଁ
କାରଣ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ଛୋଟ ପିଲା ଅଟନ୍ତି । ଛୋଟ ପିଲା ପବିତ୍ର ହୋଇଥା’ନ୍ତି ନା । ସତ୍ୟଯୁଗରେ ପିଲା
କିପରି ଜନ୍ମ ହୁଏ, ଏହା ତ ତୁମେମାନେ ସାକ୍ଷାତ୍କାର କରିଛ । ନର୍ସ ଠିଆ ହୋଇ ରହିଥିବ, ଜନ୍ମ ହେବା
ମାତ୍ରକେ ସେ ତା’ର ଦାୟିତ୍ୱ ନେବ । ବାଲ୍ୟ, ଯୁବାବସ୍ଥା, ବୃଦ୍ଧ ଅବସ୍ଥା ଦେଇ ଆତ୍ମା ଗତି
କରିଥାଏ । ଯାହା ହେଲା ତାହା ଡ୍ରାମା । ସେଥିରେ କିଛି ବି ସଂକଳ୍ପ ଚାଲେ ନାହିଁ । ଏହି ଡ୍ରାମା ତ
ପୂର୍ବ ପ୍ରସ୍ତୁତ ନା । ଆମର ମଧ୍ୟ ଡ୍ରାମାର ଯୋଜନା ଅନୁସାରେ ଅଭିନୟ ଚାଲୁଛି । ମାୟାର ପ୍ରବେଶତା
ହେବା ସହିତ ବାବାଙ୍କର ମଧ୍ୟ ପ୍ରବେଶତା ହେଉଛି । ତେଣୁ କେହି କେହି ବାବାଙ୍କ ମତ ଅନୁସାରେ
ଚାଲୁଛନ୍ତି ତ ପୁଣି ଆଉ କେହି କେହି ରାବଣର ମତ ଅନୁସାରେ ଚାଲୁଛନ୍ତି । ତେବେ ରାବଣ କି ପ୍ରକାର
ଜିନିଷ, ତାକୁ କେବେ ଦେଖିଛ? କେବଳ ତା’ର ଚିତ୍ରକୁ ଦେଖୁଛ । ଶିବବାବାଙ୍କର ରୂପ ତ ବିନ୍ଦୁ
ସ୍ୱରୂପ ଅଟେ । କିନ୍ତୁ ରାବଣର ରୂପ କ’ଣ! ଯେତେବେଳେ ୫ ବିକାର ରୂପୀ ଭୂତ ଆସି ପ୍ରବେଶ କରୁଛି
ସେତେବେଳେ ତାକୁ ରାବଣ କୁହାଯାଉଛି । ଏହା ହେଉଛି ଭୂତମାନଙ୍କର ଦୁନିଆ ବା ଅସୁରଙ୍କର ଦୁନିଆ ।
ତୁମେ ଜାଣିଛ ଆମର ଆତ୍ମା ଏବେ ସୁଧୁରି ଚାଲିଛି । ଏଠାରେ ତ ଶରୀର ମଧ୍ୟ ଆସୁରୀ ଅଟେ । ବର୍ତ୍ତମାନ
ଆତ୍ମା ସୁଧୁରି ସୁଧୁରି ପବିତ୍ର ହୋଇଯିବ । ତା’ପରେ ଏହି ଶରୀରକୁ ତ୍ୟାଗ କରିଦେବ । ପୁଣି ସେଠାରେ
ତୁମକୁ ସତ୍ତ୍ୱପ୍ରଧାନ ଶରୀର ମିଳିଯିବ । କଞ୍ଚନ କାୟା ମିଳିଯିବ । ତେବେ ସତ୍ତ୍ୱପ୍ରଧାନ ଶରୀର
ସେତେବେଳେ ମିଳିବ ଯେତେବେଳେ ଆତ୍ମା ବି କଞ୍ଚନ ହୋଇଥିବ । ଯଦି ସୁନା କଞ୍ଚନ ହୋଇଥିବ ତେବେ
ଅଳଙ୍କାର ମଧ୍ୟ ସେହିଭଳି କଞ୍ଚନ ହେବ । ଆଜିକାଲି ସୁନାରେ ମଧ୍ୟ ଖାଦ ମିଶାଉଛନ୍ତି । ଏବେ ତୁମ
ପିଲାମାନଙ୍କ ବୁଦ୍ଧିରେ ଆଦି-ମଧ୍ୟ-ଅନ୍ତର ଜ୍ଞାନ ଘୁରି ଚାଲିଛି । ମନୁଷ୍ୟମାନେ ତ କିଛି ବି ଜାଣି
ନାହାଁନ୍ତି । କହୁଛନ୍ତି ଋଷି ମୁନି ସମସ୍ତେ ନେତି-ନେତି କରି କରି ଚାଲିଗଲେ । ଆମେ କହୁଛୁ ଏହି
ଲକ୍ଷ୍ମୀ-ନାରାୟଣଙ୍କୁ ଯଦି ପଚାରିବ ସେମାନେ ମଧ୍ୟ ନେତି-ନେତି କହିବେ । କିନ୍ତୁ ଏମାନଙ୍କୁ ପଚରା
ହିଁ ଯାଏ ନାହିଁ । ଏମାନଙ୍କୁ ପଚାରିବ କିଏ? ଗୁରୁମାନଙ୍କୁ ହିଁ ପଚରାଯାଏ । ତୁମେ ସେମାନଙ୍କୁ ଏହି
ପ୍ରଶ୍ନ ପଚାରିପାରିବ । ତୁମେ ଲୋକମାନଙ୍କୁ ବୁଝାଇବା ପାଇଁ କେତେ କଷ୍ଟ କରୁଛ । ଗଳା ମଧ୍ୟ ଖରାପ
ହୋଇଯାଉଛି । ବାବା ତ ସେହି ପିଲାମାନଙ୍କୁ ହିଁ ବୁଝାଇବେ ନା ଯେଉଁମାନେ ବୁଝିଥିଲେ । ବାକି
ଅନ୍ୟମାନଙ୍କୁ କ’ଣ ଫାଲତୁରେ ବୁଝାଇବେ କି! ଆଚ୍ଛା—
ମିଠା ମିଠା ସିକିଲଧେ
ସନ୍ତାନମାନଙ୍କ ପ୍ରତି ମାତା-ପିତା, ବାପଦାଦାଙ୍କର ମଧୁର ସ୍ନେହଭରାସ୍ମୃତି ଏବଂ ସୁପ୍ରଭାତ ।
ଆତ୍ମିକ ପିତାଙ୍କର ଆତ୍ମିକ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ନମସ୍ତେ ।
ଧାରଣା ପାଇଁ ମୁଖ୍ୟ ସାର
:—
(୧) ନିଜର
ସେବାର କର୍ତ୍ତବ୍ୟ ସମ୍ପାଦନ କରି ମସ୍ତିରେ ରହିବାର ଅଛି । କୌଣସି ବ୍ୟର୍ଥ କଥା ନିଜେ ଶୁଣିବାର
ନାହିଁ କି ଅନ୍ୟମାନଙ୍କୁ ଶୁଣାଇବାର ନାହିଁ । ଏକମାତ୍ର ବାବାଙ୍କର ମହାବାକ୍ୟକୁ ହିଁ ସ୍ମୃତିରେ
ରଖିବାର ଅଛି, ତାଙ୍କୁ କେବେ ବି ଭୁଲିଯିବାର ନାହିଁ ।
(୨) ସଦାସର୍ବଦା ଖୁସିରେ
ରହିବାକୁ ହେଲେ ରଚୟିତା ଏବଂ ରଚନାର ଜ୍ଞାନ ବୁଦ୍ଧିରେ ଘୂରୁଥାଉ ଅର୍ଥାତ୍ ସେହି କଥାର ହିଁ ସ୍ମରଣ
ଚାଲୁଥାଉ । କୌଣସି କଥାରେ ବ୍ୟର୍ଥ ସଂକଳ୍ପ ନ ଚାଲୁ, ସେଥିପାଇଁ ଡ୍ରାମାକୁ ଭଲ ଭାବରେ ବୁଝି
ଅଭିନୟ କରିବାକୁ ହେବ ।
ବରଦାନ:-
ନିଜର ମୁଁ
ପଣିଆକୁ “ବାବା”ଙ୍କ ଭିତରେ ସମାହିତ କରିଦେଇଥିବା ନିରନ୍ତର ଯୋଗୀ ସହଜଯୋଗୀ ଭବ ।
ଯେଉଁ ପିଲାମାନଙ୍କର
ପ୍ରତିଟି ନିଶ୍ୱାସରେ ବାବାଙ୍କ ସହିତ ସ୍ନେହ ଭରି ରହିଛି, ପ୍ରତିଟି ନିଃଶ୍ୱାସରେ ବାବା-ବାବା
ସଂକଳ୍ପ ରହିଛି ସେମାନଙ୍କୁ ଯୋଗ କରିବାରେ ମେହନତ କରିବାକୁ ପଡି ନ ଥାଏ । ସେମାନଙ୍କର ଯୋଗ
କରିବାର ପ୍ରମାଣ ହେଲା କେବେ ବି ତାଙ୍କ ମୁଖରୁ “ମୁଁ” ଶବ୍ଦ ବାହାରିପାରିବ ନାହିଁ । “ମୁଁ ପଣିଆ”
ବାବା ଶବ୍ଦ ଭିତରେ ସମାହିତ ହୋଇଯାଉ । ବାବା ଆଧାର ଅଟନ୍ତି, ବାବା କରାଇଛନ୍ତି, ବାବା ସର୍ବଦା
ସାଥୀରେ ଅଛନ୍ତି, ଆପଣଙ୍କ ସହିତ ରହିବି, ଖାଇବି, ଚାଲିବି-ବୁଲିବି.... ଏହିଭଳି ସଂକଳ୍ପ ସର୍ବଦା
ଜାଗ୍ରତ ଅବସ୍ଥାରେ ରହିଥାଉ, ତେବେ କୁହାଯିବ ସହଜଯୋଗୀ ।
ସ୍ଲୋଗାନ:-
ମୁଁ-ମୁଁ କରିବା
ଅର୍ଥ ମାୟା ରୂପୀ ବିଲେଇକୁ ଡାକି ଆଣିବା, ବାବା-ବାବା କହିବା ଦ୍ୱାରା ମାୟା ତୁରନ୍ତ ଛାଡି
ଚାଲିଯିବ ।