11.04.24 Morning Odia Murli Om Shanti BapDada Madhuban
“ମିଠେ ବଚ୍ଚେ:- ଏହା
ହେଉଛି ପୂର୍ବ ପ୍ରସ୍ତୁତ ନାଟକ, ଏହି ନାଟକରୁ କେହି ଜଣେ ଆତ୍ମା ବର୍ତ୍ତି ଯାଇପାରିବ ନାହିଁ,
ମୋକ୍ଷ କାହାକୁ ବି ମିଳିପାରିବ ନାହିଁ ।”
ପ୍ରଶ୍ନ:-
ଉଚ୍ଚରୁ ଉଚ୍ଚ
ପତିତ-ପାବନ ବାବାଙ୍କୁ ଭୋଳାନାଥ କାହିଁକି କୁହାଯାଉଛି?
ଉତ୍ତର:-
ତୁମେ ପିଲାମାନେ ତାଙ୍କୁ ମୁଠାଏ ଚାଉଳ ଦେଇ ମହଲ ନେଇଯାଉଛ, ସେଇଥିପାଇଁ ହିଁ ବାବାଙ୍କୁ ଭୋଳାନାଥ
ବୋଲି କୁହାଯାଉଛି । ତୁମେ କହୁଛ ଶିବବାବା ଆମର ପୁତ୍ର ଅଟନ୍ତି । ତେବେ ସିଏ ଏଭଳି ପୁତ୍ର ଯିଏକି
କେବେ କିଛି ନିଅନ୍ତି ନାହିଁ, ସର୍ବଦା ଦେଉଥା’ନ୍ତି । ଭକ୍ତିରେ କହିଥା’ନ୍ତି - ଯିଏ ଯେପରି କର୍ମ
କରୁଛି ସିଏ ସେପରି ଫଳ ପାଉଛି । କିନ୍ତୁ ଭକ୍ତିରେ ତ ଅଳ୍ପ କାଳ ପାଇଁ ମିଳିଥାଏ କିନ୍ତୁ ଜ୍ଞାନ
ମାର୍ଗରେ ଭଲ ଭାବରେ ବୁଝି କରିଥା’ନ୍ତି ସେଥିପାଇଁ ଫଳ ମଧ୍ୟ ସଦାକାଳର ମିଳିଥାଏ ।
ଓମ୍ ଶାନ୍ତି ।
ଆତ୍ମିକ
ପିଲାମାନଙ୍କ ସହିତ ଆତ୍ମିକ ପିତା ଆତ୍ମିକ ବାର୍ତ୍ତାଳାପ କରୁଛନ୍ତି ଅଥବା ଏମିତି ମଧ୍ୟ କୁହାଯିବ
ଯେ ଆତ୍ମିକ ପିତା ପିଲାମାନଙ୍କୁ ରାଜଯୋଗ ଶିଖାଉଛନ୍ତି । ତୁମେମାନେ ବେହଦ ପିତାଙ୍କଠାରୁ ରାଜଯୋଗ
ଶିଖିବା ପାଇଁ ଆସିଛ ସେଥିପାଇଁ ତୁମର ବୁଦ୍ଧି ବାବାଙ୍କ ଆଡକୁ ଚାଲିଯିବା ଦରକାର । ଏହା ହେଉଛି
ପରମାତ୍ମ ଜ୍ଞାନ ଆତ୍ମାମାନଙ୍କ ପ୍ରତି । ଭଗବାନୁବାଚ ଶାଳଗ୍ରାମମାନଙ୍କ ପ୍ରତି । ଏହି ଜ୍ଞାନ
ଆତ୍ମାମାନଙ୍କୁ ହିଁ ଶୁଣିବାକୁ ହେବ ସେଥିପାଇଁ ଆତ୍ମ-ଅଭିମାନୀ ହେବାକୁ ପଡିବ । ପୂର୍ବରୁ
ତୁମେମାନେ ଦେହ-ଅଭିମାନୀ ଥିଲ । ଏହି ପୁରୁଷୋତ୍ତମ ସଂଗମଯୁଗରେ ହିଁ ବାବା ଆସି ତୁମମାନଙ୍କୁ
ଆତ୍ମ-ଅଭିମାନୀ କରୁଛନ୍ତି । ତୁମେ ବର୍ତ୍ତମାନ ଆତ୍ମ-ଅଭିମାନୀ ଏବଂ ଦେହ-ଅଭିମାନୀର ପାର୍ଥକ୍ୟକୁ
ବୁଝିଗଲଣି । ଏକଥା ବାବା ହିଁ ଏଠାକୁ ଆସି ବୁଝାଉଛନ୍ତି, ଆତ୍ମା ହିଁ ଶରୀର ଦ୍ୱାରା ଅଭିନୟ କରୁଛି
। ପାଠ ମଧ୍ୟ ଆତ୍ମା ପଢୁଛି, ଶରୀର ନୁହେଁ । କିନ୍ତୁ ଦେହ-ଅଭିମାନ କାରଣରୁ ଲୋକମାନେ ଭାବୁଛନ୍ତି
ଅମୁକ ପଢାଉଛନ୍ତି । ତୁମମାନଙ୍କୁ ନିରାକାର ହିଁ ପଢାଉଛନ୍ତି, ତାଙ୍କର ନାମ ହିଁ ହେଉଛି ଶିବ ।
ଶିବବାବାଙ୍କର ନିଜର ଶରୀର ନ ଥାଏ । ଆଉ ସମସ୍ତେ କହିବେ ଏହା ମୋର ଶରୀର । ତେବେ ଏକଥା କିଏ କହିଲା?
ଆତ୍ମା ହିଁ କହିଲା - ଏହା ମୋର ଶରୀର ଅଟେ । ଦୁନିଆରେ ଯେତେ ସବୁ ପାଠ ଅଛି ସେ ସବୁ ହେଉଛି
ଶାରୀରିକ ପାଠ । ସେଥିରେ ଅନେକ ପ୍ରକାରର ବିଷୟବସ୍ତୁ ରହିଥାଏ । ବି.ଏ., ଏମ୍.ଏ. ଆଦି ଦୁନିଆରେ
କେତେ ନାମ ରହିଛି । କିନ୍ତୁ ଏଥିରେ ଗୋଟିଏ ନାମ ରହିଛି, ପାଠ ମଧ୍ୟ ଗୋଟିଏ ପଢାଯାଉଛି । ଏକମାତ୍ର
ବାବା ହିଁ ଆସି ପଢାଉଛନ୍ତି, ତେଣୁ ବାବାଙ୍କୁ ବହୁତ ମନେ ପକାଇବାକୁ ହେବ । ଆମକୁ ବେହଦର ବାବା
ପାଠ ପଢାଉଛନ୍ତି, ତାଙ୍କର ନାମ କ’ଣ? ତାଙ୍କର ନାମ ହେଉଛି ଶିବ । ଏମିତି ନୁହେଁ ଯେ ସିଏ
ନାମ-ରୂପରୁ ଭିନ୍ନ ଅଟନ୍ତି । ମନୁଷ୍ୟମାନଙ୍କର ନାମ ଶରୀର ଉପରେ ରଖାଯାଇଥାଏ । କହିବେ ଏହା ଅମୁକର
ଶରୀର । ମନୁଷ୍ୟମାନଙ୍କ ଭଳି ଶିବବାବାଙ୍କର କୌଣସି ଶାରୀରିକ ନାମ ନାହିଁ । ମନୁଷ୍ୟମାନଙ୍କର ଶରୀର
ଉପରେ ନାମ ଦିଆଯାଇଥାଏ, ଏକମାତ୍ର ନିରାକାର ପିତା ହିଁ ଅଟନ୍ତି ଯାହାଙ୍କର ନାମ ହେଉଛି ଶିବ । ସିଏ
ଯେତେବେଳେ ପାଠ ପଢାଇବା ପାଇଁ ଆସୁଛନ୍ତି ସେତେବେଳେ ମଧ୍ୟ ତାଙ୍କର ନାମ ଶିବ ହିଁ ରହିଥାଏ । ଏହି
ଶରୀର ତ ତାଙ୍କର ନୁହେଁ । ଭଗବାନ ହେଉଛନ୍ତି ଜଣେ ୧୦-୧୨ ଜଣ ନାହାଁନ୍ତି ସିଏ ହେଉଛନ୍ତି ଜଣେ
କିନ୍ତୁ ମନୁଷ୍ୟମାନେ ତାଙ୍କୁ ୨୪ ଅବତାର ନେଉଛନ୍ତି ବୋଲି କହିଦେଉଛନ୍ତି । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ମୋତେ
ବହୁତ ଆଡେ ବୁଲାଇଛନ୍ତି । ଅନେକ ନାମ ରୂପ ସହିତ ଯୋଡି ଦେଇଛନ୍ତି, ମୁଁ କୋଣେ ଅନୁକୋଣେ ଅଛି ବୋଲି
କହୁଛନ୍ତି । ଯେମତି ଭକ୍ତିମାର୍ଗରେ ନିଜେ ଭ୍ରମିତ ହେଉଛନ୍ତି ସେହିପରି ମୋତେ ମଧ୍ୟ ବିଭିନ୍ନ ନାମ
ରୂପରେ ଯୋଡି ଦେଇଛନ୍ତି । ଡ୍ରାମାନୁସାରେ ତାଙ୍କର କଥା କହିବାର ଶୈଳୀ କେତେ ଶୀତଳ । ବାବା
ବୁଝାଉଛନ୍ତି - ବାସ୍ତବରେ ସମସ୍ତେ ମୋର କେତେ ଅପକାର କରିଛନ୍ତି, କେତେ ଗ୍ଲାନୀ କରିଛନ୍ତି ।
ମନୁଷ୍ୟମାନେ କହୁଛନ୍ତି ଆମେ ନିଷ୍କାମ ସେବା କରୁଛୁ, କିନ୍ତୁ ବାବା କହୁଛନ୍ତି ମୋ ବ୍ୟତୀତ କେହି
ନିଷ୍କାମ ସେବା କରିପାରିବେ ନାହିଁ । ଯିଏ କିଛି ବି ସେବା କରିଥାଏ ତାକୁ ତା’ର ଫଳ ନିଶ୍ଚିତ
ମିଳିଥାଏ । ଏବେ ତୁମକୁ ଫଳ ମିଳୁଛି । ଗାୟନ ଅଛି - ଭକ୍ତିର ଫଳ ଭଗବାନ ଦେବେ, କାହିଁକି ନା
ଭଗବାନ ହେଉଛନ୍ତି ଜ୍ଞାନର ସାଗର । ଅଧା କଳ୍ପ ଭକ୍ତିମାର୍ଗରେ ତୁମେ ବହୁତ କର୍ମକାଣ୍ଡ କରି କରି
ଆସିଛ । ଏବେ ଏହି ଜ୍ଞାନକୁ କୁହାଯାଉଛି ପାଠପଢା । ଏହି ପାଠ ଥରେ ମାତ୍ର ପଢାଯାଉଛି ଏବଂ ଏକମାତ୍ର
ବାବା ହିଁ ପଢାଉଛନ୍ତି । ବାବା ପୁରୁଷୋତ୍ତମ ସଂଗମଯୁଗରେ ଥରେ ମାତ୍ର ଆସି ତୁମକୁ ପୁରୁଷୋତ୍ତମ
କରାଇ ଚାଲିଯାଉଛନ୍ତି । ଏହା ହେଉଛି ଜ୍ଞାନ ଏବଂ ତାହା ହେଉଛି ଭକ୍ତି । ଅଧାକଳ୍ପ ହେବ ତୁମେ ଭକ୍ତି
କରିଆସିଛ । ଏବେ ଯେଉଁମାନେ ଭକ୍ତି କରୁନାହାଁନ୍ତି, ସେମାନଙ୍କ ମନରେ ସନ୍ଦେହ ରହୁଛି ଯେ ଜଣା ନାହିଁ
ଭକ୍ତି ନ କରିବା ଦ୍ୱାରା ଅମୁକର କ’ଣ ମୃତ୍ୟୁ ହୋଇଗଲା, ରୋଗୀ ହୋଇଗଲା । କିନ୍ତୁ ଏପରି କିଛି ହୁଏ
ନାହିଁ ।
ବାବା କହୁଛନ୍ତି -
ପିଲାମାନେ, ତୁମେ ମୋତେ ଆବାହନ କରି କରି ଆସିଛ ଯେ ଆପଣ ଆସି ପତିତମାନଙ୍କୁ ପାବନ କରାଇ
ସମସ୍ତଙ୍କର ସଦ୍ଗତି କରାନ୍ତୁ । ତେଣୁ ମୁଁ ଏବେ ଆସିଛି । ଭକ୍ତି ଅଲଗା, ଜ୍ଞାନ ଅଲଗା । ଭକ୍ତି
ଦ୍ୱାରା ଅଧାକଳ୍ପ ରାତି ହେଉଛି, ଜ୍ଞାନ ଦ୍ୱାରା ଅଧାକଳ୍ପ ଦିନ ହେଉଛି । ରାମରାଜ୍ୟ ଏବଂ ରାବଣ
ରାଜ୍ୟ ଉଭୟ ବେହଦ ଅଟେ । ଉଭୟର ସମୟର ଅବଧି ସମାନ ଅଟେ । ବର୍ତ୍ତମାନ ସମୟରେ ମନୁଷ୍ୟମାନେ ଭୋଗୀ
ହୋଇଥିବା କାରଣରୁ ଦୁନିଆର ବୃଦ୍ଧି ଅଧିକ ହୋଇ ଚାଲିଛି ଏବଂ ଆୟୁଷ କମି କମି ଯାଉଛି । ପୁଣି ବୃଦ୍ଧି
ନ ହେବା ପାଇଁ ଅନେକ ଯୋଜନା କରୁଛନ୍ତି । ତୁମେ ପିଲାମାନେ ଜାଣିଛ - ଏତେ ବଡ ଦୁନିଆରେ
ମନୁଷ୍ୟମାନଙ୍କର ସଂଖ୍ୟା କମ୍ କରିବାର କାର୍ଯ୍ୟ ତ କେବଳ ବାବାଙ୍କର ଅଟେ । ବାବା କମ୍ କରିବା ପାଇଁ
ହିଁ ଆସୁଛନ୍ତି । ତାଙ୍କୁ ଡାକୁଛନ୍ତି ମଧ୍ୟ - ବାବା ଆସି ଅଧର୍ମର ବିନାଶ କରନ୍ତୁ ଅର୍ଥାତ୍
ସୃଷ୍ଟିର ଜନସଂଖ୍ୟାକୁ କମ କରନ୍ତୁ । ଦୁନିଆ ତ ଏକଥା ଜାଣେ ନାହିଁ ଯେ ବାବା କେତେ କମ୍
କରିଦେଉଛନ୍ତି । ସେଠାରେ (ସ୍ୱର୍ଗରେ) ବହୁତ ଅଳ୍ପ ସଂଖ୍ୟକ ମନୁଷ୍ୟ ରହିଥା’ନ୍ତି । ବାକି ସବୁ
ଆତ୍ମାମାନେ ନିଜ ଘରକୁ ଚାଲିଯାଉଛନ୍ତି ପୁଣି ଏହି ସୃଷ୍ଟିକୁ ଅଭିନୟ କରିବା ପାଇଁ କ୍ରମାନୁସାରେ
ଆସୁଛନ୍ତି । ନାଟକରେ ଅଭିନୟ ଯେତେ ବିଳମ୍ବରେ ଥିବ, ସିଏ ସେତେ ବିଳମ୍ବରେ ଘରୁ ଆସିବ । ନିଜର
କର୍ମଧନ୍ଦା ସବୁ ଶେଷ କରି ବିଳମ୍ବରେ ଆସିଥାଆନ୍ତି । ଦୁନିଆର ନାଟକରେ ଅଭିନୟ କରୁଥିବା
ଅଭିନେତାମାନେ ମଧ୍ୟ ନିଜ ନିଜର କର୍ମଧନ୍ଦା କରିଥା’ନ୍ତି ପୁଣି ସମୟ ଅନୁସାରେ ଅଭିନୟ କରିବା ପାଇଁ
ମଞ୍ଚକୁ ଆସିଯାଆନ୍ତି । ତୁମମାନଙ୍କର ମଧ୍ୟ ଏହିଭଳି ହେଉଛି, ଯାହାଙ୍କର ଅଭିନୟ ପଛରେ ହେଉଛି ସିଏ
ପଛରେ ଆସନ୍ତି । ଆଉ ଯେଉଁମାନେ ପ୍ରଥମରୁ ପାର୍ଟ କରିଥାଆନ୍ତି ସେମାନେ ସତ୍ୟଯୁଗର ଆରମ୍ଭରେ
ଆସିଥାଆନ୍ତି । ଯେଉଁମାନଙ୍କର ଶେଷ ସମୟରେ ଆସିବାର ଅଛି ସେମାନେ ଦେଖ ଏବେ ମଧ୍ୟ ଆସିବାରେ
ଲାଗିଛନ୍ତି । ଶାଖା ପ୍ରଶାଖା ସବୁ ତ ଅନ୍ତିମ ସମୟ ପର୍ଯନ୍ତ ଆସିବାରେ ଲାଗିଥାଆନ୍ତି ।
ବର୍ତ୍ତମାନ ସମୟରେ
ତୁମମାନଙ୍କୁ ଜ୍ଞାନର କଥା ବୁଝାଯାଉଛି ଏବଂ ତୁମେମାନେ ଅମୃତବେଳାରେ ଯେଉଁ ଯୋଗରେ ବସୁଛ, ତାହା
ହେଉଛି ଡ୍ରିଲ୍ । ସେହି ସମୟରେ ଆତ୍ମାକୁ ନିଜର ପିତାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇବାକୁ ହେବ । ଯୋଗ ଶବ୍ଦକୁ
ଛାଡିଦିଅ । ଏଥିରେ ହିଁ ସମସ୍ତେ ଦ୍ୱନ୍ଦ୍ୱରେ ପଡୁଛନ୍ତି । କହୁଛନ୍ତି ମୋର ଯୋଗ ଲାଗୁନାହିଁ ।
ବାବା କହୁଛନ୍ତି - ଆରେ, ତୁମେ ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇପାରୁ ନାହଁ! କ’ଣ ଏହା ଭଲ କଥା! ଯଦି
ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇବ ନାହିଁ ତେବେ ପବିତ୍ର କିପରି ହେବ? ବାବା ହିଁ ହେଉଛନ୍ତି ପତିତ-ପାବନ ।
ବାବା ଆସି ଡ୍ରାମାର ଆଦି-ମଧ୍ୟ-ଅନ୍ତର ରହସ୍ୟକୁ ବୁଝାଉଛନ୍ତି । ଏହା ଭିନ୍ନ ଭିନ୍ନ ଧର୍ମର ଏବଂ
ଭିନ୍ନ-ଭିନ୍ନ ମନୁଷ୍ୟଙ୍କର ବୃକ୍ଷ ଅଟେ । ସାରା ସୃଷ୍ଟିରେ ଯେତେ ବି ମନୁଷ୍ୟ ଅଛନ୍ତି ସେମାନେ
ସମସ୍ତେ ଅଭିନେତା ଅଟନ୍ତି । ସୃଷ୍ଟିରେ କେତେ ସଂଖ୍ୟାରେ ମନୁଷ୍ୟ ଅଛନ୍ତି, ତା’ର ହିସାବ ବାହାର
କରୁଛନ୍ତି - ବର୍ଷକୁ ଏତେ କୋଟି ଜନ୍ମ ହେଉଛନ୍ତି । ପୁଣି ରହିବାକୁ ଏତେ ଜାଗା ହିଁ କାହିଁ । ତେଣୁ
ବାବା କହୁଛନ୍ତି ମୁଁ ଆସୁଛି ଜନସଂଖ୍ୟାକୁ ସୀମିତ କରିବା ପାଇଁ । ଯେତେବେଳେ ସବୁ ଆତ୍ମାମାନେ ଉପରୁ
ଆସି ଯାଉଛନ୍ତି, ସେତେବେଳେ ଆମର ପରମଧାମ ଘର ଖାଲି ହୋଇଯାଉଛି । ବାକି ଯେଉଁମାନେ ବଳକା
ରହିଯାଇଥିବେ ସେମାନେ ମଧ୍ୟ ଆସିବେ । ସୃଷ୍ଟିରୂପି ବୃକ୍ଷ କେବେ ବି ଶୁଖିଯାଏ ନାହିଁ, ତାହା
ସବୁବେଳେ ଚାଲୁ ରହିଥାଏ । ଶେଷରେ ଯେତେବେଳେ ସେଠାରେ କେହି ବି ରୁହନ୍ତି ନାହିଁ, ସେତେବେଳେ ପୁଣି
ସମସ୍ତେ ଫେରିଥାଆନ୍ତି । ନୁଆ ଦୁନିଆରେ ବହୁତ କମ୍ ସଂଖ୍ୟାରେ ଥିଲେ, ଏବେ ଦେଖ ସଂଖ୍ୟା କେତେ
ବଢିଯାଇଛି । ଶରୀର ତ ସମସ୍ତଙ୍କର ବଦଳି ଚାଲିଛି । ସେହିଭଳି ଜନ୍ମ ସେହିମାନେ ନେବେ ଯେଉଁଭଳି
କଳ୍ପ କଳ୍ପ ନେଇଥା’ନ୍ତି । ଏହି ସୃଷ୍ଟିଚକ୍ର କିପରି ଚାଲୁଛି, ତାହା ବାବାଙ୍କ ବ୍ୟତୀତ ଆଉ କେହି
ବୁଝାଇପାରିବେ ନାହିଁ । ତୁମମାନଙ୍କ ଭିତରେ ମଧ୍ୟ ପୁରୁଷାର୍ଥର କ୍ରମାନୁସାରେ ବୁଝୁଛନ୍ତି । ଏହି
ବେହଦର ନାଟକ କେତେ ବିଶାଳ । ଏହା କେତେ ବୁଝିବାର କଥା । ବେହଦର ବାବା ତ ହେଉଛନ୍ତି ଜ୍ଞାନର ସାଗର
। ବାକି ଅନ୍ୟ ସମସ୍ତଙ୍କର ଜ୍ଞାନ ତ ସୀମିତ । ସେମାନେ ବେଦ, ଶାସ୍ତ୍ର ଆଦି ରଚନା କରୁଛନ୍ତି, ଆଉ
ଅଧିକ କିଛି ଲେଖିପାରିବେ ତାହା ତ ହୋଇପାରିବ ନାହିଁ । ତୁମେ ଜ୍ଞାନକୁ ଯଦି ଆରମ୍ଭରୁ ଲେଖିବ ତେବେ
କେତେ ଲମ୍ବା ଚଉଡା ଗୀତା ହୋଇଥିବ । ଯଦି ସବୁ ଛପା ଯାଆନ୍ତା ତେବେ ଗୀତା ଘରଠାରୁ ମଧ୍ୟ ବଡ
ହୋଇଯାଆନ୍ତା ସେଥିପାଇଁ କୁହାଯାଏ - ସାଗରକୁ ଯଦି କାଳି କରିବ.... ପୁଣି ଏକଥା ମଧ୍ୟ କୁହାଯାଇଛି
ଯେ - ଚଢେଇମାନେ ସାଗରକୁ ଗ୍ରାସ କରିଦେଲେ.... । ବାସ୍ତବରେ ଏହା ତୁମମାନଙ୍କର ହିଁ ଦୃଷ୍ଟାନ୍ତ
ଅଟେ । ତୁମେମାନେ ହେଉଛ ଚଢେଇ ଯିଏକି ସାରା ଜ୍ଞାନର ସାଗରକୁ ଗ୍ରାସ କରୁଛ । ତୁମେମାନେ ଏବେ
ବ୍ରାହ୍ମଣ ହୋଇଛ । ତୁମକୁ ଏବେ ଜ୍ଞାନ ମିଳୁଛି । ଜ୍ଞାନ ଆଧାରରେ ତୁମେ ସବୁ କିଛି ଜାଣିଯାଉଛ ।
କଳ୍ପ କଳ୍ପ ତୁମେ ଏଠାରେ ପାଠ ପଢୁଛ, ଏଥିରେ କିଛି କମ୍ ବେଶୀ ହେବାର ନାହିଁ । ଯିଏ ଯେତିକି
ପୁରୁଷାର୍ଥ କରୁଛନ୍ତି, ତାଙ୍କର ସେତିକି ପ୍ରାଲବ୍ଧ ଜମା ହେଉଛି । ତୁମେ ପ୍ରତ୍ୟେକ ନିଜକୁ
ଜାଣିପାରିବ ଯେ ମୁଁ କେତେ ପୁରୁଷାର୍ଥ କରୁଛି ଏବଂ କେତେ ପଦ ପ୍ରାପ୍ତ କରିବାର ଯୋଗ୍ୟ ହୋଇଛି ।
ସ୍କୁଲରେ ମଧ୍ୟ କ୍ରମାନୁସାରେ ପରୀକ୍ଷାରେ ଉତ୍ତୀର୍ଣ୍ଣ ହୋଇଥା’ନ୍ତି । ଏଠାରେ
ସୂର୍ଯ୍ୟବଂଶୀ-ଚନ୍ଦ୍ରବଂଶୀ ଉଭୟ ହେଉଛନ୍ତି । ଯେଉଁମାନେ ଫେଲ୍ ହୋଇଯାଉଛନ୍ତି ସେମାନେ ଚନ୍ଦ୍ରବଂଶୀ
ହେଉଛନ୍ତି । ଦୁନିଆରେ କେହି ଜାଣିନାହାଁନ୍ତି ଯେ ରାମଙ୍କୁ ଧନୁ ତୀର କାହିଁକି ଦିଆଯାଇଛି? ଲଢେଇ
ଝଗଡାର ଇତିହାସ ଲେଖିଦେଇଛନ୍ତି । ବାସ୍ତବରେ ବର୍ତ୍ତମାନ ହିଁ ହେଉଛି ମାରପିଟ୍ର ସମୟ । ତୁମେ
ଜାଣିଛ ଯିଏ ଯେପରି କର୍ମ କରିଥାଆନ୍ତି ସିଏ ସେପରି ଫଳ ପାଇଥାଆନ୍ତି । ଯେପରି କେହି ଯଦି
ଡାକ୍ତରଖାନା ତିଆରି କରୁଛନ୍ତି ତେବେ ପର ଜନ୍ମରେ ତାଙ୍କର ଆୟୁଷ ବଡ ହୋଇଥାଏ ଏବଂ ସିଏ
ସ୍ୱାସ୍ଥ୍ୟବାନ୍ ହୋଇଥାଆନ୍ତି । କେହି ଯଦି ଧର୍ମଶାଳା ବା ସ୍କୁଲ୍ ଖୋଲୁଛନ୍ତି ତେବେ ତାଙ୍କୁ
ଅଧାକଳ୍ପ ସୁଖ ମିଳିଥାଏ । ଏଠାକୁ ପିଲାମାନେ ଯେତେବେଳେ ଆସୁଛନ୍ତି ବାବା ସେମାନଙ୍କୁ ପଚାରୁଛନ୍ତି
- ତୁମର କେତୋଟି ସନ୍ତାନ? ତେବେ କହୁଛନ୍ତି ଆମର ୩ଟି ଲୌକିକ ସନ୍ତାନ ଏବଂ ଆଉ ଜଣେ ଶିବବାବା
କାହିଁକି ନା ସିଏ ସମ୍ପତ୍ତି ଦେଉଛନ୍ତି ଏବଂ ନେଉଛନ୍ତି ମଧ୍ୟ । ତା’ର ହିସାବ ଅଛି । ତେବେ ସିଏ ତ
କିଛି ନିଅନ୍ତି ନାହିଁ, ସିଏ ତ ଦାତା ଅଟନ୍ତି । ତାଙ୍କୁ ତୁମେ ଚାଉଳ ମୁଠାଏ ଦେଇ ମହଲ ନେଇଯାଉଛ,
ସେଥିପାଇଁ ସିଏ ଭୋଳାନାଥ ଅଟନ୍ତି, ପତିତ-ପାବନ ଜ୍ଞାନ ସାଗର ଅଟନ୍ତି । ଏବେ ବାବା କହୁଛନ୍ତି -
ଏତେ ସବୁ ଯେଉଁ ଭକ୍ତିର ଶାସ୍ତ୍ର ରହିଛି ମୁଁ ସେଗୁଡିକର ସାର ବୁଝାଉଛି । ଭକ୍ତିର ଫଳ ତ ଅଧାକଳ୍ପ
ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ମିଳିଥାଏ । ସନ୍ନ୍ୟାସୀମାନେ କହୁଛନ୍ତି ଏହି ଦୁନିଆର ସୁଖ କାକ ବିଷ୍ଠା ସହ ସମାନ,
ସେଥିପାଇଁ ସେମାନେ ଘରଦୁଆର ଛାଡି ଜଙ୍ଗଲକୁ ଚାଲିଯା’ନ୍ତି । କହୁଛନ୍ତି ଆମକୁ ସ୍ୱର୍ଗର ସୁଖ
ଦରକାର ନାହିଁ, ଯାହା ଦ୍ୱାରା କି ପୁଣି ନର୍କକୁ ଆସିବାକୁ ପଡିବ । ଆମକୁ ମୋକ୍ଷ ଦରକାର । କିନ୍ତୁ
ଏହା ମନେ ରଖ - ଏହା ହେଉଛି ବେହଦର ନାଟକ । ଏହି ନାଟକରୁ ଗୋଟିଏ ମଧ୍ୟ ଆତ୍ମା ବର୍ତ୍ତିଯାଇ ପାରିବ
ନାହିଁ, ଏହା ପୂର୍ବ ପ୍ରସ୍ତୁତ ଅଟେ । ସେଥିପାଇଁ ଗାୟନ କରୁଛନ୍ତି - ବନି ବନାଇ ବନ ରହି....
କିନ୍ତୁ ଭକ୍ତିମାର୍ଗରେ ଚିନ୍ତା କରିବାକୁ ପଡିଥାଏ । ତୁମେ ଯାହା କିଛି ଅତିକ୍ରମ କରି ଆସିଛ ତାହା
ପୁଣି ହେବ । ୮୪ ଜନ୍ମର ଚକ୍ର ତୁମେ ହିଁ ଲଗାଉଛ । ଏହା କେବେ ବି ବନ୍ଦ ହୁଏ ନାହିଁ । ପୂର୍ବ
ପ୍ରସ୍ତୁତ ଅଟେ । ତେବେ ଏଥିରୁ ତୁମେ ନିଜର ପୁରୁଷାର୍ଥକୁ କିପରି କାଟି ଦେଇପାରିବ? ତୁମେ କେବଳ
କହିଦେଲେ ସେଥିରୁ ବାହାରିପାରିବ ନାହିଁ । ମୋକ୍ଷ ପ୍ରାପ୍ତ କରିବା, ଜ୍ୟୋତିରେ ସମାହିତ ହୋଇଯିବା,
ବ୍ରହ୍ମରେ ଲୀନ ହେବା - ଏସବୁ ଗୋଟିଏ କଥା । ଦୁନିଆରେ ଅନେକ ମତ ରହିଛି, ଅନେକ ଧର୍ମ ରହିଛି ।
ପୁଣି କହିଦେଉଛନ୍ତି ତୁମର ଗତି-ମତ ତୁମେ ହିଁ ଜାଣ । ତୁମକୁ ଶ୍ରୀମତ ଆଧାରରେ ସଦଗତି ମିଳୁଛି ।
ତାହା ମଧ୍ୟ ତୁମେ ହିଁ ଜାଣୁଛ । ତୁମେ କହୁଛ - ଆପଣ ଯେତେବେଳେ ଆସିବେ ସେତେବେଳେ ଆମେ ନିଜକୁ
ମଧ୍ୟ ଜାଣିଯିବୁ ଏବଂ ପବିତ୍ର ରହିବୁ । ପାଠପଢି ସଦଗତି ପ୍ରାପ୍ତ କରିବୁ । ପୁଣି ଯେତେବେଳେ ସଦ୍ଗତି
ହୋଇଯାଉଛି ତା’ପରେ ଆଉ କେହି ଡାକୁ ହିଁ ନାହାଁନ୍ତି । ବର୍ତ୍ତମାନ ସମସ୍ତଙ୍କ ଉପରେ ଦୁଃଖର ପାହାଡ
ଖସିବାକୁ ଯାଉଛି । ରକ୍ତର ହୋଲି ଖେଳ ବି ଦେଖାଉଛନ୍ତି ଏବଂ ଗୋବର୍ଦ୍ଧନ ପର୍ବତକୁ ଆଙ୍ଗୁଳିରେ
ଉଠାଇବାର ବି ଦେଖାଉଛନ୍ତି । ତେବେ ତୁମେ ଏହାର ବାସ୍ତବ ଅର୍ଥକୁ ଜାଣିଛ । ତୁମେ ଅଳ୍ପ କେତେକ
ସନ୍ତାନମାନେ ହିଁ ଏହି ଦୁଃଖର ପାହାଡକୁ ହଟାଉଛ । ଦୁଃଖକୁ ବି ସହନ କରୁଛ ।
ତୁମକୁ ଏହି ବଶୀକରଣ
ମନ୍ତ୍ରକୁ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଦେବାକୁ ହେବ । କହୁଛନ୍ତି ତୁଳସୀ ଦାସ ଚନ୍ଦନ ଘିସେ..... ତେବେ ରାଜତ୍ୱର
ତିଳକ ତ ତୁମକୁ ନିଜ ନିଜର ପରିଶ୍ରମ ଅନୁସାରେ ମିଳୁଛି । ତୁମେ ରାଜତ୍ୱ ପ୍ରାପ୍ତ କରିବା ପାଇଁ
ପାଠ ପଢୁଛ । ଏହି ରାଜଯୋଗର ପାଠ ଦ୍ୱାରା ତୁମକୁ ରାଜତ୍ୱ ମିଳୁଛି ଏବଂ ତାହା ମଧ୍ୟ ଏକମାତ୍ର ବାବା
ହିଁ ପଢାଉଛନ୍ତି । ଏବେ ତୁମେ ଘରେ ବସିଛ, ଏହା କୌଣସି ରାଜ ଦରବାର ନୁହେଁ । ରାଜ ଦରବାର ତାକୁ
କୁହାଯାଏ ଯେଉଁଠାରେ ରାଜା-ମହାରାଜାମାନେ ମିଳିତ ହୋଇଥାଆନ୍ତି । ଏହା ହେଉଛି ପାଠଶାଳା ।
ବୁଝାଯାଉଛି କି କୌଣସି ବ୍ରାହ୍ମଣୀ ଏଠାକୁ ବିକାରୀମାନଙ୍କୁ ନେଇ ଆସିପାରିବେ ନାହିଁ । ପତିତ ଆସିଲେ
ବାୟୁମଣ୍ଡଳକୁ ଖରାପ କରିଦେବେ, ସେଥିପାଇଁ ଅନୁମତି ଦିଆଯାଏ ନାହିଁ । ଯେତେବେଳେ ସେମାନେ ପବିତ୍ର
ହେବେ ତେବେ ଯାଇ ଅନୁମତି ମିଳିବ । ଏବେ କାହାକୁ କାହାକୁ ଅନୁମତି ଦେବାକୁ ପଡୁଛି । ଯଦି ଏଠାରୁ
ଯାଇ ପତିତ ହେବେ ତେବେ ତାଙ୍କର କିଛି ଧାରଣା ହେବ ନାହିଁ । ତେବେ ଏହା ହେଲା ନିଜକୁ ନିଜେ
ଅଭିଶପ୍ତ କରିବା । ବିକାର ହେଉଛି ହିଁ ରାବଣର ମତ । ତେବେ ରାମଙ୍କର ମତକୁ ଛାଡି ରାବଣ ମତରେ
ଚାଲିବା ଦ୍ୱାରା ବିକାରୀ ହୋଇ ପଥର ବୁଦ୍ଧି ହୋଇଯାଉଛନ୍ତି । ଏମିତି ତ ଗରୁଡ ପୁରାଣରେ ବହୁତ
ଅତିରଞ୍ଜିତ କରି ଲେଖି ଦେଇଛନ୍ତି । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ମନୁଷ୍ୟ ମନୁଷ୍ୟ ହିଁ ହୁଏ, ପଶୁପକ୍ଷୀ ଆଦି
ହୁଏ ନୁହେଁ । ପାଠପଢାରେ କୌଣସି ଅନ୍ଧଶ୍ରଦ୍ଧାର କଥା ନ ଥାଏ । ତୁମର ଏହା ହେଉଛି ପାଠପଢା ।
ବିଦ୍ୟାର୍ଥୀ ପାଠପଢି ଉତ୍ତୀର୍ଣ୍ଣ ହୋଇ ରୋଜଗାର କରନ୍ତି ନା । ଆଚ୍ଛା—
ମିଠା ମିଠା ସିକିଲଧେ
ସନ୍ତାନମାନଙ୍କ ପ୍ରତି ମାତା-ପିତା, ବାପଦାଦାଙ୍କର ମଧୁର ସ୍ନେହଭରାସ୍ମୃତି ଏବଂ ସୁପ୍ରଭାତ ।
ଆତ୍ମିକ ପିତାଙ୍କର ଆତ୍ମିକ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ନମସ୍ତେ ।
ଧାରଣା ପାଇଁ ମୁଖ୍ୟ ସାର
:—
(୧) ବଶୀକରଣର
ମନ୍ତ୍ର ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଦେବାକୁ ହେବ । ପାଠପଢାର ପରିଶ୍ରମ ଦ୍ୱାରା ରାଜ୍ୟଭାଗ୍ୟର ତିଳକ ନେବାକୁ ହେବ
। ଏହି ସବୁ ଦୁଃଖର ପାହାଡକୁ ହଟାଇବାରେ ନିଜର ସହଯୋଗର ଆଙ୍ଗୁଳି ଦେବାକୁ ହେବ ।
(୨) ସଂଗମଯୁଗରେ
ପୁରୁଷୋତ୍ତମ ହେବାର ପୁରୁଷାର୍ଥ କରିବାକୁ ହେବ । ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇବାର ଡ୍ରିଲ୍ କରିବାକୁ ହେବ
। ବାକି ଯୋଗ ଯୋଗ କହି ଦ୍ୱନ୍ଦ୍ୱରେ ପଡିବାର ନାହିଁ ।
ବରଦାନ:-
ସେବାକ୍ଷେତ୍ରରେ
ବିଘ୍ନକୁ ଉନ୍ନତିର ସିଢି ମନେ କରି ଆଗକୁ ଆଗକୁ ବଢିଚାଲିଥିବା ନିର୍ବିଘ୍ନ ଏବଂ ସଚ୍ଚା ସେବାଧାରୀ
ଭବ ।
ସେବା ବ୍ରାହ୍ମଣ ଜୀବନକୁ
ସଦାକାଳ ପାଇଁ ନିର୍ବିଘ୍ନ କରିବାର ଆଧାର ମଧ୍ୟ ଅଟେ ଏବଂ ସେବାରେ ହିଁ ବିଘ୍ନ ରୂପକ ପରୀକ୍ଷା
ଅଧିକ ଆସିଥାଏ । ତେବେ ନିର୍ବିଘ୍ନ ସେବାଧାରୀକୁ ସଚ୍ଚା ସେବାଧାରୀ କୁହାଯାଏ । ସେବାରେ ବିଘ୍ନ
ଆସିବା ମଧ୍ୟ ଡ୍ରାମାରେ ନିଧାର୍ଯ୍ୟ ରହିଛି । ବିଘ୍ନ ନିଶ୍ଚିତ ଆସିବ ଏବଂ ଆସିବାରେ ଲାଗିଥିବ,
କାରଣ ଏହି ସବୁ ବିଘ୍ନ ବା ପରୀକ୍ଷା ତୁମମାନଙ୍କୁ ଅନୁଭବୀ କରିଥାଏ । ତେଣୁ ଏହାକୁ ବିଘ୍ନ ମନେ ନ
କରି ଯଦି ଭାବିବ ମୋ’ର ଅନୁଭବର ଉନ୍ନତି ହେଉଛି ଏବଂ ଏହିଭଳି ଦୃଷ୍ଟିରେ ଦେଖିବ ତେବେ ବିଘ୍ନ ମଧ୍ୟ
ଉନ୍ନତିର ସିଢି ଅନୁଭବ ହେବ ଏବଂ ତୁମେମାନେ ଆଗକୁ ଆଗକୁ ବଢି ଚାଲିବ ।
ସ୍ଲୋଗାନ:-
କେବେ ବି ବିଘ୍ନ
ରୂପ ହୁଅ ନାହିଁ, ବିଘ୍ନ ବିନାଶକ ହୁଅ ।