13.04.24 Morning Odia Murli Om Shanti BapDada Madhuban
“ମିଠେ ବଚ୍ଚେ:- ବାବା
୨୧ ଜନ୍ମ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ତୁମର ମନକୁ ଏଭଳି ଖୁସି କରିଦେଉଛନ୍ତି ଯେ ତୁମକୁ ମନ ଖୁସି କରିବା ପାଇଁ
କୌଣସି ମେଳା ମହୋତ୍ସବ ଆଦିକୁ ଯିବାର ଦରକାର ପଡିବ ନାହିଁ ।”
ପ୍ରଶ୍ନ:-
ଯେଉଁ ପିଲାମାନେ
ଏବେ ବାବାଙ୍କର ସହଯୋଗୀ ହେଉଛନ୍ତି ସେମାନଙ୍କୁ ବାବା କେଉଁ ଗ୍ୟାରେଣ୍ଟି (ପ୍ରତିଶ୍ରୁତି)
ଦେଉଛନ୍ତି?
ଉତ୍ତର:-
ଶ୍ରୀମତ ଆଧାରରେ ରାଜଧାନୀ ସ୍ଥାପନ କରିବାରେ ସହଯୋଗୀ ହେଉଥିବା ପିଲାମାନଙ୍କୁ ବାବା ଏହି
ପ୍ରତିଶ୍ରୁତି ଦେଉଛନ୍ତି ଯେ ସେମାନଙ୍କୁ କେବେ ବି କାଳ ଖାଇ ପାରିବ ନାହିଁ । ସତ୍ୟଯୁଗୀ
ରାଜଧାନୀରେ କେବେ ବି ଅକାଳମୃତ୍ୟୁ ହୋଇପାରିବ ନାହିଁ । ସହଯୋଗୀ ପିଲାମାନଙ୍କୁ ବାବାଙ୍କ ଦ୍ୱାରା
ଏଭଳି ପୁରସ୍କାର ମିଳିଯାଉଛି ଯେ ସେମାନେ ୨୧ ପିଢୀ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଅମର ହୋଇଯାଉଛନ୍ତି ।
ଓମ୍ ଶାନ୍ତି ।
ପୂର୍ବ
ପ୍ରସ୍ତୁତ ସୃଷ୍ଟି ଚକ୍ର ଅନୁସାରେ କଳ୍ପ ପୂର୍ବ ଭଳି ଶିବ ଭଗବାନୁବାଚ । ଏବେ ତ ସମସ୍ତ
ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ନିଜର ପରିଚୟ ମିଳିଯାଇଛି ଏବଂ ବାବାଙ୍କର ମଧ୍ୟ ପରିଚୟ ମିଳିଯାଇଛି । ତୁମେ
ବେହଦର ବାବାଙ୍କୁ ଜାଣିଗଲ ଏବଂ ବେହଦ ସୃଷ୍ଟିର ଆଦି-ମଧ୍ୟ-ଅନ୍ତକୁ ମଧ୍ୟ ଜାଣିଗଲ । ପୁରୁଷାର୍ଥର
କ୍ରମଅନୁସାରେ କେହି କେହି ବାବାଙ୍କୁ ଭଲ ଭାବରେ ଜାଣୁଛନ୍ତି ପୁଣି ଅନ୍ୟମାନଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ବୁଝାଇ
ପାରୁଛନ୍ତି । କେହି କେହି ଅଧା ଜାଣୁଛନ୍ତି ତ ଆଉ କେହି କେହି କମ୍ ଜାଣୁଛନ୍ତି । ଯେମିତି ଲଢେଇରେ
କେହି ମୁଖ୍ୟ କମାଣ୍ଡର, କେହି କ୍ୟାପଟେନ୍ ହୋଇଥା’ନ୍ତି ତ ଆଉ କେହି ପୁଣି ଆଉ କ’ଣ ହୋଇଥା’ନ୍ତି ।
ସେମିତି ସତ୍ୟଯୁଗୀ ରାଜଧାନୀର ମାଳାରେ ମଧ୍ୟ କେହି ସାହୁକାର ପ୍ରଜା, କେହି ଗରୀବ ପ୍ରଜା ଏହିଭଳି
କ୍ରମାନୁସାରେ ଥା’ନ୍ତି । ପିଲାମାନେ ଜାଣିଛନ୍ତି ବାସ୍ତବରେ ଆମେ ନିଜେ ଶ୍ରୀମତ ଅନୁସାରେ ଏହି
ସୃଷ୍ଟିରେ ଶ୍ରେଷ୍ଠ ରାଜଧାନୀ ସ୍ଥାପନ କରୁଛୁ । ଯିଏ ଯେତେ-ଯେତେ ମେହନତ କରୁଛନ୍ତି ବାବାଙ୍କଠାରୁ
ସେତେ ସେତେ ପୁରସ୍କାର ପାଉଛନ୍ତି । ଆଜିକାଲି ଯିଏ ଶାନ୍ତି ପାଇଁ ମତ ଦେଉଛନ୍ତି ତାଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ
ପୁରସ୍କାର ମିଳୁଛି । ତୁମମାନଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ପୁରସ୍କାର ମିଳୁଛି । ତେବେ ତୁମକୁ ଯେଉଁ ପୁରସ୍କାର
ମିଳୁଛି ତାହା ସେମାନଙ୍କୁ ମିଳିପାରିବ ନାହିଁ । ସେମାନଙ୍କୁ ପ୍ରତ୍ୟେକ ଜିନିଷ ଅଳ୍ପକାଳ ପାଇଁ
ମିଳୁଛି । ତୁମେ ବାବାଙ୍କର ଶ୍ରୀମତ ଅନୁସାରେ ନିଜର ରାଜଧାନୀ ସ୍ଥାପନ କରୁଛ । ତାହାର ମଧ୍ୟ ୨୧
ଜନ୍ମ, ୨୧ ପିଢୀ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଗ୍ୟାରେଣ୍ଟି ରହିଛି । ସେଠାରେ ବାଲ୍ୟାବସ୍ଥାରେ କିମ୍ବା
ଯୁବାବସ୍ଥାରେ କାଳ ଖାଏ ନାହିଁ । ଏହା ମଧ୍ୟ ଜାଣିଛ ଯେ ନା ମନରେ ନା ଚିତ୍ତରେ ଥିଲା, ତୁମେ ଏଭଳି
ସ୍ଥାନରେ ଆସି ବସିଛ, ଯେଉଁଠାରେ ତୁମର ସ୍ମାରକୀ ମଧ୍ୟ ରହିଛି । ଯେଉଁଠାରେ ତୁମେ ୫ ହଜାର ବର୍ଷ
ପୂର୍ବରୁ ମଧ୍ୟ ଈଶ୍ୱରୀୟ ସେବା କରିଥିଲ । ଦିଲୱାଡା ମନ୍ଦିର, ଅଚଳଘର, ଗୁରୁ ଶିଖର ଏ ସବୁ ସ୍କାରକୀ
ମାନ ରହିଛି । ତୁମକୁ ଉଚ୍ଚରୁ ଉଚ୍ଚ ସତଗୁରୁ ମଧ୍ୟ ମିଳିଛନ୍ତି, ଯାହାଙ୍କର ସ୍ମାରକୀ ତିଆରି ହୋଇଛି
। ଅଚଳ ଘରର ରହସ୍ୟ ମଧ୍ୟ ତୁମେ ବୁଝିଗଲଣି । ତାହା ହେଲା ଘରର ମହିମା । ତୁମେ ନିଜର ପୁରୁଷାର୍ଥ
ଅନୁସାରେ ଉଚ୍ଚରୁ ଉଚ୍ଚ ପଦ ପ୍ରାପ୍ତ କରୁଛ । ତୁମର ଏହି ଜଡ ଚିତ୍ର ଯାହାକି ସ୍ମାରକୀ ରୂପେ ତିଆରି
ହୋଇଛି ତାହା ମଧ୍ୟ ବହୁତ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟଜନକ । ଏବେ ତୁମେ ସେଠାରେ ଚୈତନ୍ୟରେ ବସିଛ । ଏସବୁ ହେଉଛି
ତୁମର ଆତ୍ମିକ ଧନ୍ଦା, ଯାହାକି କଳ୍ପ ପୂର୍ବରୁ ମଧ୍ୟ ଚାଲିଥିଲା । ସେଠାକାର ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ସ୍ମାରକୀ
ଏଠାରେ ତିଆରି ହୋଇଛି । ବହୁତ ସୁନ୍ଦର ସୁନ୍ଦର ସ୍ମାରକୀ ତିଆରି ହୋଇଛି । ଯେପରି କେହି ବଡ
ପରୀକ୍ଷାରେ ଉତ୍ତୀର୍ଣ୍ଣ ହୋଇଗଲେ ତାଙ୍କ ମନରେ କେତେ ଖୁସି, କେତେ ଚମକ ଆସିଥାଏ । ସେମାନେ ଆସବାବ
ପତ୍ର, ବ୍ୟବହାର୍ଯ୍ୟ ସାମଗ୍ରୀ ସବୁ ମଧ୍ୟ କେତେ ଭଲ ଭଲ ରଖିଥା’ନ୍ତି । ତୁମେମାନେ ତ ବିଶ୍ୱର
ମାଲିକ ହେଉଛ । ତୁମ ସହିତ କାହାରି ତୁଳନା ହୋଇପାରିବ ନାହିଁ । ଏହା ମଧ୍ୟ ବିଦ୍ୟାଳୟ ଅଟେ । ତୁମେ
ତୁମର ଶିକ୍ଷକଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ଜାଣିଗଲଣି । ଭଗବାନୁବାଚ, ଭକ୍ତିମାର୍ଗରେ ଯାହାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଉଛ, ପୂଜା
କରୁଛ, ତାଙ୍କ ବିଷୟରେ ତୁମକୁ କିଛି ବି ଜଣା ନ ଥିଲା । ବାବା ହିଁ ତୁମ ସମ୍ମୁଖକୁ ଆସି ସବୁର
ରହସ୍ୟ ବୁଝାଉଛନ୍ତି କାରଣ ଏହି ସ୍ମାରକୀ ଗୁଡିକ ସବୁ ତୁମର ଅନ୍ତିମ ସମୟର ଅଟେ । ଏବେ ତ ଫଳାଫଳ
ବାହାରି ନାହିଁ । ଯେତେବେଳେ ତୁମର ଅବସ୍ଥା ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ହୋଇଯାଉଛି, ତା’ର ପୁଣି ଭକ୍ତିମାର୍ଗରେ
ସ୍ମାରକୀ ତିଆରି ହେଉଛି । ଯେମିତି ରକ୍ଷାବନ୍ଧନର ଉତ୍ସବ ପାଳନ ହେଉଛି । ଯେତେବେଳେ ଆମେ
ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ଭାବରେ ପବିତ୍ରତାର ରାକ୍ଷୀ ବାନ୍ଧି ନିଜର ରାଜ୍ୟ ଭାଗ୍ୟ ନେଉଛୁ, ତା’ପରେ ଆଉ କୌଣସି
ଉତ୍ସବ ପାଳନ କରୁନାହୁଁ । ବର୍ତ୍ତମାନ ମୁଁ ତୁମକୁ ସବୁ ମନ୍ତ୍ରର ଅର୍ଥ ବୁଝାଇ ଦେଇଛି । ଓମ୍ର
ଅର୍ଥ ମଧ୍ୟ ବୁଝାଇ ଦେଇଛି । ଓମ୍ର କୌଣସି ଲମ୍ବା ଅର୍ଥ ନାହିଁ । ଓମ୍ର ଅର୍ଥ ହେଉଛି ମୁଁ ଆତ୍ମା,
ଏହା ମୋର ଶରୀର । ଅଜ୍ଞାନ କାଳରେ ତୁମେ ଦେହ-ଅଭିମାନରେ ରହୁଛ ସେଥିପାଇଁ ନିଜକୁ ଶରୀର ମନେ କରୁଛ
। ଦିନକୁ ଦିନ ଭକ୍ତିମାର୍ଗ ତଳକୁ ତଳକୁ ଖସି ଖସି ଯାଉଛି, ତମଃପ୍ରଧାନ ହୋଇ ଚାଲିଛି । ପ୍ରତ୍ୟେକ
ଜିନିଷ ପ୍ରଥମେ ସତ୍ତ୍ୱପ୍ରଧାନ ହୋଇଥାଏ । ଭକ୍ତି ମଧ୍ୟ ପ୍ରଥମେ ସତ୍ତ୍ୱପ୍ରଧାନ ଥିଲା । ଯେତେବେଳେ
ଏକମାତ୍ର ସତ୍ୟ ଶିବବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଉଥିଲେ ଏବଂ ସେତେବେଳେ ଲୋକସଂଖ୍ୟା ମଧ୍ୟ ବହୁତ କମ ଥିଲା ।
ଦିନକୁ ଦିନ ଲୋକସଂଖ୍ୟା ବଢିବାରେ ଲାଗିଛି । ବିଦେଶରେ ଅଧିକ ଛୁଆ ଜନ୍ମ କଲେ ତାଙ୍କୁ ପୁରସ୍କାର
ଦିଆଯାଇଥାଏ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି କାମ ବିକାର ହେଉଛି ମହାଶତ୍ରୁ । ସୃଷ୍ଟିର ବହୁତ ବୃଦ୍ଧି ହୋଇଗଲାଣି,
ଏବେ ପବିତ୍ର ହୁଅ ।
ତୁମେ ପିଲାମାନେ
ସୃଷ୍ଟିର ଆଦି-ମଧ୍ୟ-ଅନ୍ତକୁ ବାବାଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ଜାଣିଗଲଣି । ସତ୍ୟଯୁଗରେ ଭକ୍ତିର କୌଣସି ଚିହ୍ନ
ବର୍ଣ୍ଣ ନଥାଏ । ଏବେ ତ ଦେଖ କେତେ ଧୁମଧାମ୍ରେ ମେଳା-ମହୋତ୍ସବ ଇତ୍ୟାଦି କରୁଛନ୍ତି, ସେଠାକୁ
ମନୁଷ୍ୟମାନେ ଯାଇ ମନ ଖୁସି କରୁଛନ୍ତି । ତୁମମାନଙ୍କର ତ ବାବା ଆସି ୨୧ ଜନ୍ମ ପାଇଁ ମନ ଖୁସି
କରାଉଛନ୍ତି । ଯାହା ଦ୍ୱାରା ତୁମେ ସଦାକାଳ ପାଇଁ ଖୁସିରେ ରହୁଛ । ସତ୍ୟଯୁଗରେ ତୁମକୁ କେବେହେଲେ
ମେଳା ଆଦିକୁ ଯିବାର ବିଚାର ମଧ୍ୟ ଆସିବ ନାହିଁ । ମନୁଷ୍ୟମାନେ ଯେଉଁ ସ୍ଥାନକୁ ବି ଭ୍ରମଣ କରିବାକୁ
ଯାଇଥା’ନ୍ତି କେବଳ ସୁଖ ପାଇବା ପାଇଁ ଯାଆନ୍ତି । ତୁମକୁ କୌଣସି ପାହାଡ ଉପରକୁ ଯିବାର ଆବଶ୍ୟକତା
ନାହିଁ । ଏଠାରେ ଦେଖ ମନୁଷ୍ୟମାନେ କିପରି ମୃତ୍ୟୁମୁଖରେ ପଡୁଛନ୍ତି । ମନୁଷ୍ୟମାନେ ତ
ସତ୍ୟଯୁଗ-କଳିଯୁଗ, ସ୍ୱର୍ଗ ଏବଂ ନର୍କକୁ ମଧ୍ୟ ଜାଣିନାହାଁନ୍ତି । ତୁମମାନଙ୍କୁ ତ ଏ ସବୁର
ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ଜ୍ଞାନ ମିଳିଛି । ବାବା ତୁମକୁ ଏପରି କହୁନାହାଁନ୍ତି ଯେ ତୁମମାନଙ୍କୁ ମୋ ସାଥୀରେ
ରହିବାକୁ ହେବ । ତୁମକୁ ନିଜ ଘର ସଂସାରର ଦାୟିତ୍ୱ ମଧ୍ୟ ତୁଲାଇବାକୁ ହେବ । ପିଲାମାନେ ସେତେବେଳେ
ଅଲଗା ହୋଇଯାଉଛନ୍ତି ଯେତେବେଳେ କିଛି ନା କିଛି ମତାନ୍ତର ହେଉଛି । ତଥାପି ମଧ୍ୟ ତୁମେ ବାବାଙ୍କ
ସାଥୀରେ ରହିପାରିବ ନାହିଁ । ସମସ୍ତେ ତ ସତ୍ତ୍ୱପ୍ରଧାନ ହୋଇପାରିବେ ନାହିଁ । କେହି ସତ୍ତ୍ୱ, କେହି
ରଜଃ, କେହି ତମଃ ଅବସ୍ଥାରେ ମଧ୍ୟ ଅଛନ୍ତି । ସମସ୍ତେ ଏକାଠି ରହିପାରିବେ ନାହିଁ । ଏବେ ସତ୍ୟଯୁଗୀ
ରାଜଧାନୀ ସ୍ଥାପନ ହେଉଛି । ତେଣୁ ଯିଏ ଯେତେ-ଯେତେ ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇବେ, ସେହି ଅନୁସାରେ
ରାଜଧାନୀରେ ପଦ ପ୍ରାପ୍ତ କରିବେ । ମୁଖ୍ୟ କଥା ହେଉଛି ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇବା । ବାବା ଆସି ନିଜେ
ଆମମାନଙ୍କୁ ଯୋଗାଭ୍ୟାସ ଶିଖାଉଛନ୍ତି । ଏହା ହେଉଛି ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ନିରବତାରେ ରହିବାର ଡ୍ରିଲ୍ ।
ତୁମେମାନେ ଏଠାରେ ଯାହା କିଛି ଦେଖୁଛ, ସେ ସବୁକୁ ଦେଖିବାର ନାହିଁ । ତୁମକୁ ଦେହ ସହିତ ସବୁ କିଛି
ତ୍ୟାଗ କରିବାକୁ ହେବ । ତୁମେ ଏବେ କ’ଣ ଦେଖୁଛ? ପ୍ରଥମେ ତ ନିଜ ଘରକୁ ଦେଖୁଛ ଏବଂ ଦ୍ୱିତୀୟରେ
ତୁମେ ପାଠପଢା ଅନୁସାରେ ଯେଉଁ ସତ୍ୟଯୁଗୀ ରାଜଭାଗ୍ୟର ପଦ ପ୍ରାପ୍ତ କରୁଛ, ତାକୁ ମଧ୍ୟ ଦେଖୁଛ ।
ତେବେ ଯେତେବେଳେ ସତ୍ୟଯୁଗ ହେଉଛି ସେତେବେଳେ ତ୍ରେତାଯୁଗ ନ ଥାଏ, ଯେତେବେଳେ ତ୍ରେତାଯୁଗ ଥାଏ
ସେତେବେଳେ ଦ୍ୱାପରଯୁଗ ନ ଥାଏ ଏବଂ ଯେତେବେଳେ ଦ୍ୱାପରଯୁଗ ଚାଲିଥାଏ ସେତେବେଳେ କଳିଯୁଗ ନ ଥାଏ ।
କିନ୍ତୁ ଏବେ କଳିଯୁଗ ସହିତ ସଂଗମଯୁଗ ମଧ୍ୟ ଚାଲିଛି । ଯଦିଓ ତୁମେ ପୁରୁଣା ଦୁନିଆରେ ଅଛ କିନ୍ତୁ
ତୁମେ ବୁଦ୍ଧିରେ ଜାଣୁଛ ଯେ ଆମେ ସଂଗମଯୁଗୀ ଅଟୁ । ସଂଗମଯୁଗ କାହାକୁ କୁହାଯାଏ - ଏହା ମଧ୍ୟ ତୁମେ
ଜାଣିଛ । ଏହି ପୁରୁଷୋତ୍ତମ ସଂଗମଯୁଗରେ ହିଁ ପୁରୁଷୋତ୍ତମ ବର୍ଷ, ପୁରୁଷୋତ୍ତମ ମାସ ଏବଂ
ପୁରୁଷୋତ୍ତମ ଦିନ ହୋଇଥାଏ । ପୁରୁଷୋତ୍ତମ ହେବାର ସମୟ ମଧ୍ୟ ଏହି ପୁରୁଷୋତ୍ତମ ଯୁଗ ହିଁ ହୋଇଥାଏ
। ଏହା ବହୁତ ଛୋଟ ଲିପ୍ ଯୁଗ ଅଟେ । ତୁମେମାନେ ବାଜୋଲି (ଚକ୍ରି ଖେଳ) ଖେଳୁଛ, ଯାହା ଦ୍ୱାରା ତୁମେ
ସ୍ୱର୍ଗକୁ ଯାଉଛ । ବ୍ରହ୍ମାବାବା ଦେଖିଛନ୍ତି କିପରି ସାଧୁମାନେ ଅଥବା ଆଉ କେହି କେହି ବାଜୋଲି
ଖେଳି ଖେଳି ତୀର୍ଥ ଯାତ୍ରା କରିଥା’ନ୍ତି । ବହୁତ କଷ୍ଟ କରି ଯାଇଥାନ୍ତି । କିନ୍ତୁ ଏଥିରେ କୌଣସି
କଠିନ ପରିଶ୍ରମ କରିବାର ନାହିଁ । ଏହା ହେଉଛି ଯୋଗବଳର କଥା । କ’ଣ ତୁମମାନଙ୍କୁ ଯୋଗର ଯାତ୍ରା
କଠିନ ଲାଗୁଛି? ନାମ ତ ବହୁତ ସହଜ ରଖାଯାଇଛି । ଯେପରି ଏହାର ନାମ ଶୁଣି କେହି ଡରି ନ ଯିବ ।
କେତେକ ପିଲା କହୁଛନ୍ତି ବାବା ମୁଁ ଯୋଗରେ ରହିପାରୁ ନାହିଁ । ତେଣୁ ବାବା ଏହାକୁ ହାଲୁକା
କରିଦେଉଛନ୍ତି । ଏହା ହେଉଛି କେବଳ ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇବା । ସବୁ ଜିନିଷକୁ ତ ମନେ ପକାଯାଇଥାଏ ।
ଏବେ ବାବା କହୁଛନ୍ତି ନିଜକୁ ଆତ୍ମା ନିଶ୍ଚୟ କର । ତୁମେମାନେ ସନ୍ତାନ ଅଟ ନା । ଇଏ ତୁମର ପିତା
ବି ଅଟନ୍ତି ତ ପ୍ରେମିକ ମଧ୍ୟ ଅଟନ୍ତି । ସବୁ ପ୍ରେମିକାମାନେ ତାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଉଛନ୍ତି, ତେବେ ମନେ
ପକାଇବା ପାଇଁ ବାବା ଶବ୍ଦ ହିଁ ଯଥେଷ୍ଟ । ଭକ୍ତିମାର୍ଗରେ ତୁମେ ମିତ୍ର ସମ୍ବନ୍ଧୀମାନଙ୍କୁ ମନେ
ପକାଉଥିଲେ ମଧ୍ୟ ହେ ପ୍ରଭୁ, ହେ ଈଶ୍ୱର ନିଶ୍ଚିତ ଭାବେ କହୁଥିଲ । କେବଳ ଏତିକି ଜାଣି ନ ଥିଲ ଯେ
ତାଙ୍କର ରୂପ କିପରି । ଆତ୍ମାମାନଙ୍କର ପିତା ତ ପରମାତ୍ମା ଅଟନ୍ତି । ଏହି ଶରୀରର ପିତା ତ ଦେହଧାରୀ
ଅଟନ୍ତି । ଆତ୍ମାମାନଙ୍କର ପିତା ଅଶରୀରୀ ଅଟନ୍ତି । ସିଏ କେବେ ପୁନର୍ଜନ୍ମରେ ଆସନ୍ତି ନାହିଁ ।
ଅନ୍ୟ ସମସ୍ତେ ପୁନର୍ଜନ୍ମରେ ଆସିଥା’ନ୍ତି, ସେଥିପାଇଁ ବାବାଙ୍କୁ ହିଁ ମନେ ପକାଉଛନ୍ତି । ତେବେ
ନିଶ୍ଚିତ ରୂପେ ସିଏ କେତେବେଳେ ସୁଖ ଦେଇଥିବେ । ତାଙ୍କୁ ହିଁ ଦୁଃଖହର୍ତ୍ତା, ସୁଖକର୍ତ୍ତା ବୋଲି
କୁହାଯାଏ, କିନ୍ତୁ ତାଙ୍କର ନାମ, ରୂପ, ଦେଶ, କାଳକୁ କେହି ବି ଜାଣିନାହାଁନ୍ତି । ତେଣୁ କଥାରେ
ଅଛି - ଯେତେ ମନୁଷ୍ୟ ସେତେ କଥା । ଏବେ ଅନେକ ମତ ହୋଇଯାଇଛି ।
ବାବା କେତେ ସ୍ନେହର
ସହିତ ରାଜଯୋଗର ପାଠ ପଢାଉଛନ୍ତି । ସିଏ ହେଉଛନ୍ତି ଈଶ୍ୱର ଶାନ୍ତିଦାତା । ତାଙ୍କଠାରୁ କେତେ ସୁଖ
ମିଳୁଛି । ସିଏ କେବଳ ଗୀତା ଶୁଣାଇ ଶୁଣାଇ ପତିତମାନଙ୍କୁ ପବିତ୍ର କରିଦେଉଛନ୍ତି ।
ପ୍ରବୃତ୍ତିମାର୍ଗର ମଧ୍ୟ ଆବଶ୍ୟକତା ରହିଛି ନା । କିନ୍ତୁ ମନୁଷ୍ୟମାନେ କଳ୍ପର ଆୟୁଷକୁ ଲକ୍ଷ
ଲକ୍ଷ ବର୍ଷ ବୋଲି କହିଦେଇଛନ୍ତି, ତାହା ହେଲେ ତ ଅସଂଖ୍ୟ ମନୁଷ୍ୟ ହୋଇଯିବେ । ଏହା କେତେ ଭୁଲ୍
କରିଦେଇଛନ୍ତି । ଏହି ଜ୍ଞାନ ତୁମକୁ ଏବେ ମିଳୁଛି ପୁଣି ଏହା ପ୍ରାୟଃ ଲୋପ ହୋଇଯାଉଛି । ଚିତ୍ର ତ
ବହୁତ ଅଛି, ଯାହାଙ୍କର ପୂଜା ହେଉଛି । କିନ୍ତୁ ନିଜକୁ ଦେବତା ଧର୍ମର ବୋଲି ଜାଣିପାରୁ ନାହାଁନ୍ତି
। ଯିଏ ଯାହାଙ୍କର ପୂଜା କରୁଛନ୍ତି, ସେମାନେ ସେହି ଧର୍ମର ହେଲେ ନା । ଆମେ ଆଦି ସନାତନ
ଦେବୀ-ଦେବତା ଧର୍ମର, ଏକଥା ସେମାନେ ଜାଣିପାରୁ ନାହାଁନ୍ତି । ଆମେ ସେହିମାନଙ୍କର ବଂଶାବଳୀ ଅଟୁ ।
ଏକଥା ବାବା ହିଁ ବୁଝାଉଛନ୍ତି । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ତୁମେ ପୂର୍ବରୁ ପବିତ୍ର ଥିଲ, ପୁଣି ତମଃପ୍ରଧାନ
ହୋଇଗଲ, ଏବେ ପୁଣି ତୁମକୁ ପବିତ୍ର ସତ୍ତ୍ୱପ୍ରଧାନ ହେବାକୁ ପଡିବ । ତେବେ କ’ଣ ଗଙ୍ଗସ୍ନାନ କରିବା
ଦ୍ୱାରା ଏଭଳି ହୋଇଯିବ କି? ପତିତ-ପାବନ ତ ବାବା ହିଁ ଅଟନ୍ତି । ସିଏ ଯେତେବେଳେ ଆସି ରାସ୍ତା
ଦେଖାଇବେ ସେତେବେଳେ ତ ଯାଇ ପବିତ୍ର ହେବ । ସମସ୍ତେ ତାଙ୍କୁ ବଡ ପାଟିରେ ଡାକୁଛନ୍ତି କିନ୍ତୁ କିଛି
ବି ଜାଣିନାହାଁନ୍ତି । ଆତ୍ମା କର୍ମେନ୍ଦ୍ରିୟ ଦ୍ୱାରା ଡାକୁଛି - ହେ ପତିତ-ପାବନ ବାବା ଆସ ଆମକୁ
ପବିତ୍ର କର । ବର୍ତ୍ତମାନ ସମସ୍ତେ ପତିତ, କାମ ବିକାର ରୂପୀ ଅଗ୍ନିରେ ଜଳି ଚାଲିଛନ୍ତି । ତେବେ ଏ
ଖେଳ ହିଁ ଏହିଭଳି ତିଆରି ହୋଇଛି । ପୁଣି ବାବା ଆସି ସମସ୍ତଙ୍କୁ ପବିତ୍ର କରିଦେଉଛନ୍ତି । ଏହି କଥା
ବାବା ଏ ସଂଗମଯୁଗରେ ହିଁ ଆସି ବୁଝାଉଛନ୍ତି । ସତ୍ୟଯୁଗରେ ଗୋଟିଏ ଧର୍ମ ଥାଏ, ବାକି ସମସ୍ତେ ଘରକୁ
ଚାଲିଯାଇ ଥାଆନ୍ତି । ତୁମେ ଏବେ ଡ୍ରାମାକୁ ଭଲ ଭାବରେ ବୁଝିଗଲଣି, ଯାହାକୁ ଅନ୍ୟ କେହି ବି
ଜାଣିନାହାଁନ୍ତି । ଏହି ରଚନାର ଆଦି-ମଧ୍ୟ-ଅନ୍ତ କ’ଣ, ଏହାର ଅବଧି କେତେ, ଏ କଥା ତୁମେମାନେ ହିଁ
ଜାଣିଛ । ଦୁନିଆରେ ସମସ୍ତେ ଶୁଦ୍ର ଅଟନ୍ତି, ତୁମେମାନେ ବ୍ରାହ୍ମଣ ଅଟ । ତୁମେମାନେ ମଧ୍ୟ
ପୁରୁଷାର୍ଥର କ୍ରମାନୁସାରେ ଡ୍ରାମାର ରହସ୍ୟକୁ ଜାଣିଛ । ଯଦି କେହି ପାଠପଢାରେ ଅବହେଳା କରୁଛନ୍ତି
ତେବେ ତାଙ୍କ ରେଜିଷ୍ଟରରୁ ଜଣାପଡିଯାଏ ଯେ ଇଏ ପାଠ କମ୍ ପଢିଛନ୍ତି ଅର୍ଥାତ୍ ଧାରଣା କମ୍ କରିଛନ୍ତି
। ଚରିତ୍ରର ରେଜିଷ୍ଟର ରଖାଯାଇଥାଏ ନା । ଏଠାରେ ମଧ୍ୟ ରେଜିଷ୍ଟର ରଖିବା ଦରକାର । ଏହା ହେଉଛି
ଯୋଗର ଯାତ୍ରା, ଯାହା ବିଷୟରେ କାହାକୁ ବି ଜଣାନାହିଁ । ସବୁଠାରୁ ମୁଖ୍ୟ ବିଷୟ ହେଉଛି ଯୋଗର
ଯାତ୍ରା । ତେଣୁ ନିଜକୁ ଆତ୍ମା ନିଶ୍ଚୟ କରି ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇବାକୁ ହେବ । ଆତ୍ମା ମୁଖ ଦ୍ୱାରା
କହୁଛି - ମୁଁ ଗୋଟିଏ ଶରୀର ଛାଡି ଅନ୍ୟ ଏକ ଶରୀର ଧାରଣ କରୁଛି । ଏସବୁ କଥା ଏଇ ବ୍ରହ୍ମାବାବା
ବୁଝାଉ ନାହାଁନ୍ତି । କିନ୍ତୁ ଜ୍ଞାନ ସାଗର ପରମପିତା ପରମାତ୍ମା ଏହି ରଥରେ ବସି ଶୁଣାଉଛନ୍ତି ।
ୟାଙ୍କୁ ଗୋମୁଖ ମଧ୍ୟ କୁହାଯାଏ । ମନ୍ଦିର ମଧ୍ୟ ଏହିଠାରେ ତିଆରି ହୋଇଛି, ଯେଉଁଠାରେ କି ତୁମେମାନେ
ବସିଛ । ଯେମିତି ତୁମର ସିଢୀ ରହିଛି, ସେହିଭଳି ସେଠାରେ ମଧ୍ୟ ସିଢୀ ରହିଛି । ତୁମକୁ ଚଢିବାରେ
କୌଣସି କ୍ଲାନ୍ତିର ଅନୁଭବ ହେବ ନାହିଁ ।
ତୁମେ ଏଠାକୁ ବାବାଙ୍କ
ନିକଟରେ ପାଠପଢି ସତେଜ ହେବା ପାଇଁ ଆସିଛ । ଦୁନିଆରେ ବହୁତ ଗୋରଖଧନ୍ଦା ରହିଛି । ତେଣୁ ଶାନ୍ତିରେ
ଶୁଣି ମଧ୍ୟ ପାରିବେ ନାହିଁ । ସଂକଳ୍ପ ମଧ୍ୟ ଚାଲୁଥିବ - କେହି ଦେଖି ନ ନିଅନ୍ତୁ, ଜଲ୍ଦି ଘରକୁ
ଚାଲିଯାଏ । ସେଠାରେ କେତେ ଚିନ୍ତା ରହିଥାଏ । କିନ୍ତୁ ଏଠାରେ କିଛି ବି ଚିନ୍ତା ନାହିଁ, ଯେମିତି
ହଷ୍ଟେଲ୍ ବା ଛାତ୍ରବାସରେ ରହିଛନ୍ତି । ଏଠାରେ ଏହା ହେଉଛି ଈଶ୍ୱରୀୟ ପରିବାର । ଶାନ୍ତିଧାମରେ
ସମସ୍ତେ ଭାଇ-ଭାଇ ହୋଇ ରହିଥା’ନ୍ତି । କିନ୍ତୁ ଏଠାରେ ଭାଇ-ଭଉଣୀ ହୋଇଛନ୍ତି କାହିଁକି ନା ଏଠାରେ
ଅଭିନୟ କରିବାକୁ ପଡୁଛି । ସତ୍ୟଯୁଗରେ ମଧ୍ୟ ତୁମେମାନେ ପରସ୍ପର ଭାଇ-ଭଉଣୀ ଥିଲ । ତାକୁ ଅଦୈ୍ୱତ
ରାଜଧାନୀ କୁହାଯାଉଥିଲା । ସେଠାରେ ଲଢେଇ ଝଗଡା ଆଦି କିଛି ବି ହୁଏ ନାହିଁ । ତୁମ ପିଲାମାନଙ୍କୁ
ହିଁ ପୂରା ୮୪ ଜନ୍ମର ଜ୍ଞାନ ମିଳୁଛି । ଯେଉଁମାନେ ଅଧିକ ଭକ୍ତି କରିଛନ୍ତି, ତାଙ୍କର
ହିସାବ-କିତାବ ମଧ୍ୟ ବାବା ବୁଝାଇଛନ୍ତି । ତୁମେମାନେ ହିଁ ପ୍ରଥମେ ଶିବଙ୍କର ଅବ୍ୟଭିଚାରୀ ଭକ୍ତି
କରିବା ଆରମ୍ଭ କରିଛ । ପୁଣି ଧୀରେ ଧୀରେ ବୃଦ୍ଧି ହୋଇ ଚାଲୁଛି । ସେ ସବୁ ହେଉଛି ଭକ୍ତି । ଜ୍ଞାନ
ତ ଗୋଟିଏ । ତୁମେମାନେ ଜାଣିଛ ଆମକୁ ଶିବବାବା ପଢାଉଛନ୍ତି । ଏହି ବ୍ରହ୍ମା ତ କିଛି ବି ଜାଣି ନ
ଥିଲେ । ଯିଏ ଆଦିପିତା (ଗ୍ରେଟ୍ ଗ୍ରେଟ୍ ଗ୍ରାଣ୍ଡ ଫାଦର) ଥିଲେ ସିଏ ହିଁ ବର୍ତ୍ତମାନ ସମୟରେ
ବ୍ରହ୍ମା ହୋଇଛନ୍ତି ପୁଣି ଭବିଷ୍ୟତରେ ମାଲିକ ହେଉଛନ୍ତି, ତତ୍ ତ୍ତ୍ୱମ୍ । ସେଠାରେ କେବଳ ଜଣେ ତ
ମାଲିକ ହେବ ନାହିଁ ନା । ତୁମେମାନେ ମଧ୍ୟ ପୁରୁଷାର୍ଥ କରୁଛ । ଏହା ହେଉଛି ବେହଦର ସ୍କୁଲ୍ ।
ଏହାର ଅନେକ ଶାଖା ପ୍ରଶାଖା ସବୁ ରହିଛି । ସମୟ ଆସିବ ସବୁ ଗଳି କନ୍ଦି, ଘରେ ଘରେ ସେବାକେନ୍ଦ୍ର
ଖୋଲିଯିବ । କେତେକ କହୁଛନ୍ତି ମୁଁ ନିଜ ଘରେ ଚିତ୍ର ରଖିଛି, ମିତ୍ର ସମ୍ବନ୍ଧୀମାନେ ଯେତେବେଳେ
ଆସୁଛନ୍ତି ସେମାନଙ୍କୁ ବୁଝାଉଛି । ତେଣୁ ଯିଏ ଏହି ବୃକ୍ଷର ପତ୍ର ହୋଇଥିବେ (ଏହି ଈଶ୍ୱରୀୟ କୁଳର
ହୋଇଥିବେ) ସିଏ ଆସିଯିବେ । ତୁମେ ସେମାନଙ୍କର କଲ୍ୟାଣ ନିମନ୍ତେ ଏହା କରୁଛ । ଚିତ୍ର ଗୁଡିକ ଉପରେ
ବୁଝାଇବା ସହଜ ଲାଗିବ । ଶାସ୍ତ୍ର ଆଦି ତ ଅନେକ ପଢିଛ, ଏବେ ସେ ସବୁକୁ ଭୁଲିବାକୁ ହେବ । ବାବା
ଆମକୁ ପଢାଉଛନ୍ତି, ସିଏ ହିଁ ସତ୍ୟ ଜ୍ଞାନ ଶୁଣାଉଛନ୍ତି । ଆଚ୍ଛା—
ମିଠା ମିଠା ସିକିଲଧେ
ସନ୍ତାନମାନଙ୍କ ପ୍ରତି ମାତା-ପିତା, ବାପଦାଦାଙ୍କର ମଧୁର ସ୍ନେହଭରା ସ୍ମୃତି ଏବଂ ସୁପ୍ରଭାତ ।
ଆତ୍ମିକ ପିତାଙ୍କର ଆତ୍ମିକ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ନମସ୍ତେ ।
ଧାରଣା ପାଇଁ ମୁଖ୍ୟ ସାର
:—
(୧) ଗହନ
ଶାନ୍ତିର ଅନୁଭୂତି କରିବାକୁ ହେଲେ ଏଠାରେ ଯାହା କିଛି ଏହି ଆଖିରେ ଦେଖାଯାଉଛି, ସେସବୁକୁ
ଦେଖିବାର ନାହିଁ । ଦେହ ସହିତ ବୁଦ୍ଧି ଦ୍ୱାରା ସବୁ କିଛି ତ୍ୟାଗ କରି ନିଜ ଘର ଏବଂ ରାଜ୍ୟର
ସ୍ମୃତିରେ ରହିବାକୁ ହେବ ।
(୨) ନିଜ ଚରିତ୍ରର
ରେଜିଷ୍ଟର (ଚାର୍ଟ) ରଖିବାକୁ ହେବ । ପାଠ ପଢାରେ କୌଣସି ଅବହେଳା କରିବାର ନାହିଁ । ଏହି
ପୁରୁଷୋତ୍ତମ ସଂଗମଯୁଗରେ ନିଜେ ପୁରୁଷୋତ୍ତମ ହେବା ସହିତ ଅନ୍ୟମାନଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ କରାଇବାକୁ ହେବ ।
ବରଦାନ:-
ସର୍ବଦା ସର୍ବ
ପ୍ରାପ୍ତିରେ ଭରପୂର ରହୁଥିବା ହର୍ଷିତମୁଖ, ହର୍ଷିତଚିତ୍ତ ଭବ ।
ଯେତେବେଳେ ବି କୌଣସି
ଦେବୀ ବା ଦେବତାର ମୂର୍ତ୍ତି ତିଆରି କରିଥାଆନ୍ତି ସେଥିରେ ଚେହେରାକୁ ସର୍ବଦା ହର୍ଷିତ ଥିବାର
ଦେଖାଇଥାଆନ୍ତି । ତେବେ ତୁମମାନଙ୍କର ଏହି ସମୟର ହର୍ଷିତମୁଖ ସ୍ଥିତିରେ ରହିବାର ସ୍ମାରକୀକୁ
ମୂର୍ତ୍ତି ବା ଚିତ୍ରରେ ମଧ୍ୟ ଦେଖାଉଛନ୍ତି । ହର୍ଷିତମୁଖ ଅର୍ଥାତ୍ ସର୍ବଦା ସର୍ବ ପ୍ରାପ୍ତିରେ
ଭରପୁର । ଯିଏ ସର୍ବଦା ଭରପୂର ଅବସ୍ଥାରେ ରହୁଥିବ ସିଏ ହିଁ ହର୍ଷିତ ରହିପାରିବ । ଯଦି କୌଣସି
କଥାର ଅପ୍ରାପ୍ତି ଥିବ ତେବେ ସର୍ବଦା ହର୍ଷିତ ରହିପାରିବ ନାହିଁ, ଯେତେ ବି ହର୍ଷିତ ରହିବା ପାଇଁ
ଚେଷ୍ଟା କରିବ କିନ୍ତୁ ବାହାରେ ହସୁଥିବ, ଅନ୍ତର ଭିତରେ ନୁହେଁ । ତେବେ ତୁମେମାନେ ଆନ୍ତରିକତା
ପୂର୍ବକ ହର୍ଷିତ ରହୁଛ କାରଣ ସର୍ବ ପ୍ରାପ୍ତିରେ ଭରପୂର ହର୍ଷିତ୍ତ ଚିତ୍ତ ଅଟ ।
ସ୍ଲୋଗାନ:-
ଯଦି ସମ୍ମାନର
ସହିତ ଉତ୍ତୀର୍ଣ୍ଣ ହେବାକୁ ଚାହୁଁଛ ତେବେ ସର୍ବ ସମ୍ପତ୍ତିର ଜମା ଖାତା ଭରପୂର ରଖ ।