04.11.24 Morning Odia Murli Om Shanti BapDada Madhuban
“ମିଠେ ବଚ୍ଚେ:- ଯଦି
ନିଜର ଅବଗୁଣକୁ ସମାପ୍ତ କରିବାର ଅଛି ତେବେ ସଚ୍ଚା ହୃଦୟରେ ବାବାଙ୍କୁ ଶୁଣାଅ, ବାବା ତୁମକୁ
ଅବଗୁଣଗୁଡିକୁ ସମାପ୍ତ କରିବାର ଉପାୟ ବତାଇବେ ।”
ପ୍ରଶ୍ନ:-
ବାବାଙ୍କର ଶକ୍ତି
କେଉଁ ପିଲାମାନଙ୍କୁ ମିଳିଥାଏ?
ଉତ୍ତର:-
ଯେଉଁ ପିଲାମାନେ ସଚ୍ଚୋଟତାର ସହିତ ଡାକ୍ତରଙ୍କୁ ଅର୍ଥାତ୍ ବାବାଙ୍କୁ ନିଜର ରୋଗ ଅର୍ଥାତ୍
ଦୁର୍ବଳତାଗୁଡିକୁ ଶୁଣାଇ ଥାଆନ୍ତି, ବାବା ସେମାନଙ୍କୁ ଦୃଷ୍ଟି ଦେଇ ଥାଆନ୍ତି । ବାବାଙ୍କୁ ସେହି
ପିଲାମାନଙ୍କ ପ୍ରତି ବହୁତ ଦୟାଭାବ ଆସିଥାଏ । ଅନ୍ତରରୁ ଭାବନା ଆସିଥାଏ ଯେ ଏହି ସନ୍ତାନମାନଙ୍କ
ଭିତରେ ଥିବା ଏହି ଅବଗୁଣ ରୂପୀ ଭୁତ ବାହାରିଯାଉ । ବାବା ସେମାନଙ୍କୁ ଶକ୍ତି ଦେଇଥାଆନ୍ତି ।
ଓମ୍ ଶାନ୍ତି ।
ବାବା
ପିଲାମାନଙ୍କୁ ପଚାରି ଚାଲିଥା’ନ୍ତି । ପ୍ରତ୍ୟେକ ପିଲା ନିଜେ ନିଜକୁ ପଚାରିବା ଦରକାର କି
ବାବାଙ୍କଠାରୁ ମୋତେ କ’ଣ ମିଳିଛି? କେଉଁ କେଉଁ ବିଷୟରେ ମୋର ଦୁର୍ବଳତା ରହିଛି? ପ୍ରତ୍ୟେକଙ୍କୁ
ନିଜର ଅନ୍ତରକୁ ଦେଖିବାର ଅଛି । ଯେପରି ନାରଦଙ୍କର ଉଦାହରଣ ରହିଛି, ତାଙ୍କୁ କୁହାଗଲା ତୁମେ ନିଜ
ଚେହେରାକୁ ଦର୍ପଣରେ ଦେଖ-ଲକ୍ଷ୍ମୀଙ୍କୁ ବରଣ କରିବାର ଯୋଗ୍ୟତା ଅଛି? ତେବେ ବାବା ମଧ୍ୟ
ତୁମମାନଙ୍କୁ ପଚାରୁଛନ୍ତି - କ’ଣ ବୁଝୁଛ, ଲକ୍ଷ୍ମୀଙ୍କୁ ବରଣ କରିବାର ଯୋଗ୍ୟ ହୋଇଛ? ଯଦି ନୁହଁ
ତେବେ କ’ଣ କ’ଣ ଅବଗୁଣ ଅଛି? ଯାହାକୁ ବାହାର କରିବା ପାଇଁ ପିଲାମାନେ ପୁରୁଷାର୍ଥ କରୁଛନ୍ତି ।
ଅବଗୁଣକୁ ବାହାର କରିବାର ପୁରୁଷାର୍ଥ କରୁଛ ନା କରୁ ହିଁ ନାହିଁ? କେହି କେହି ତ ପୁରୁଷାର୍ଥ କରିବା
ଜାରି ରଖିଛନ୍ତି । ନୂଆ ନୂଆ ପିଲାମାନଙ୍କୁ ଏ ସବୁ କଥା ବୁଝାଯାଇଥାଏ - ନିଜର ଅନ୍ତରକୁ ଦେଖ,
କୌଣସି ଅବଗୁଣ ନାହିଁ ତ? କାରଣ ତୁମମାନଙ୍କୁ ପରଫେକ୍ଟ ଅର୍ଥାତ୍ ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ହେବାର ଅଛି । ବାବା
ତୁମମାନଙ୍କୁ ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ କରାଇବା ପାଇଁ ହିଁ ଆସିଛନ୍ତି, ସେଥିପାଇଁ ଲକ୍ଷ୍ୟ ଓ ଉଦ୍ଦେଶ୍ୟର
ଚିତ୍ର ମଧ୍ୟ ସାମନାରେ ରଖାଯାଇଛି । ନିଜେ ନିଜକୁ ପଚାର ମୁଁ ଲକ୍ଷ୍ମୀ-ନାରାୟଣଙ୍କ ଭଳି ପରଫେକ୍ଟ
ଅର୍ଥାତ୍ ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ହୋଇଛି? ସେହି ଲୌକିକ ବିଦ୍ୟା ପଢ଼ାଉଥିବା ଶିକ୍ଷକମାନେ ତ ସମସ୍ତେ ଏହି
ସମୟରେ ବିକାରୀ ଅଟନ୍ତି । ଏହି ଲକ୍ଷ୍ମୀ ନାରାୟଣ ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ନିର୍ବିକାରୀଙ୍କର ନମୂନା ଅଟନ୍ତି
। ଅଧାକଳ୍ପ ତୁମେ ଏହାଙ୍କର ମହିମା କରିଛ । ତେଣୁ ଏବେ ନିଜେ ନିଜକୁ ପଚାର ଆମ ଭିତରେ କ’ଣ କ’ଣ
ଅବଗୁଣ ରହିଛି; ଯାହାକୁ ଦୂର କରି ଆମେ ନିଜର ଉନ୍ନତି କରିପାରିବା ଏବଂ ବାବାଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ଜଣାଇବା
ବାବା ମୋ ଭିତରେ ଏହି ଅବଗୁଣ ରହିଛି, ଯାହା ମୋ ଠାରୁ ଦୂର ହେଉ ନାହିଁ, କିଛି ଉପାୟ ବତାନ୍ତୁ ।
ବିମାରୀରୁ ସର୍ଜନଙ୍କ ଦ୍ୱରା ହିଁ ମୁକ୍ତ ହୋଇପାରିବ । କେହି କେହି ନାୟବ୍ ସର୍ଜନ ଅର୍ଥାତ୍ ସହକାରୀ
ବିଶେଷଜ୍ଞ ମଧ୍ୟ ହୋସିଆର ହୋଇଥା’ନ୍ତି । ଡାକ୍ତରଙ୍କଠାରୁ କମ୍ପାଉଣ୍ଡର ମଧ୍ୟ ଶିଖିଥା’ନ୍ତି ଓ
ହୋସିଆର ଡାକ୍ତର ହୋଇଯାନ୍ତି । ତେଣୁ ସଚ୍ଚୋଟତାର ସହିତ ନିଜର ଯାଞ୍ଚ କର - ମୋ ମଧ୍ୟରେ କ’ଣ କ’ଣ
ଅବଗୁଣ ସବୁ ରହିଛି । ଯେଉଁ କାରଣରୁ ମୁଁ ଭାବୁଛି ଏହି ପଦ ପାଇ ପାରିବି ନାହିଁ । ବାବା ତ’ କହିବେ
ନା - ତୁମେ ୟାଙ୍କ ଭଳି ହୋଇପାରିବ । ବାବାଙ୍କ ସମ୍ମୁଖରେ ଅବଗୁଣ କହିଲେ ତ ବାବା ରାୟ ଦେବେ ।
ବେମାରୀ ତ’ ବହୁତ ରହିଛି । ବହୁତଙ୍କ ମଧ୍ୟରେ ଅବଗୁଣ ରହିଛି । କାହା ମଧ୍ୟରେ ବହୁତ କ୍ରୋଧ ଅଛି,
ଲୋଭ ଅଛି..., ସେମାନଙ୍କର ଜ୍ଞାନର ଧାରଣା ହୋଇପାରିବ ନାହିଁ, ତେଣୁ ସେମାନେ ଅନ୍ୟକୁ ଧାରଣା
କରାଇପାରିବେ ନାହିଁ । ବାବା ପ୍ରତିଦିନ ବହୁତ ବୁଝାଉଛନ୍ତି । ବାସ୍ତବରେ ଏତେ ବୁଝାଇବାର ଆବଶ୍ୟକତା
ହିଁ ନାହିଁ । ମନ୍ତ୍ରର ଅର୍ଥ ବାବା ବୁଝାଇ ଦେଉଛନ୍ତି । ବାବା ତ’ ଜଣେ ହିଁ ଅଟନ୍ତି । ବେହଦର
ବାବାଙ୍କୁ ୟାଦ କରିବାର ଅଛି ଏବଂ ତାଙ୍କ ଠାରୁ ଏହି ସମ୍ପତ୍ତି ପ୍ରାପ୍ତ କରି ଆମକୁ ଏହିଭଳି
ହେବାର ଅଛି । ଅନ୍ୟ ସ୍କୁଲମାନଙ୍କରେ ୫ ବିକାରକୁ ଜିତିବାର କିଛି କଥା ହିଁ ନ ଥାଏ । ଏହି କଥା ଏବେ
ହିଁ ହୋଇଥାଏ, ଯାହା ବାବା ଆସି ବୁଝାଇଥାନ୍ତି । ତୁମ ମଧ୍ୟରେ ଯେଉଁ ଅବଗୁଣ ରହିଛି, ଯାହା ଦୁଃଖ
ଦେଇଥାଏ, ତାକୁ ବାବାଙ୍କ ନିକଟରେ ବର୍ଣ୍ଣନା କଲେ ତାକୁ ଦୂର କରିବାର ଉପାୟ ବାବା ବତାଇବେ । ବାବା,
ଏହି ଏହି ଭୂତ ମୋତେ ହଇରାଣ କରୁଛି । ଯିଏ ଭୂତ ବାହାର କରାଇଥାଆନ୍ତି ତାଙ୍କ ଆଗରେ ନିଜର ଦୁର୍ବଳତା
ବର୍ଣ୍ଣନା କରାଯାଇଥାଏ ନା । ତୁମ ଭିତରେ ସେପରି କୌଣସି ଭୂତ ଅର୍ଥାତ୍ ଅତୃପ୍ତ ଆତ୍ମା ନାହିଁ ତ ।
ତୁମେ ଜାଣିଛ ଏହି ୫ ବିକାର ରୂପୀ ଭୂତ ଜନ୍ମ-ଜନ୍ମାନ୍ତରରୁ ଅଛି । ଦେଖିବା ଦରକାର ମୋ ଭିତରେ କେଉଁ
ଭୂତ ରହିଛି? ତାହାକୁ ଦୂର କରିବା ପାଇଁ ରାୟ ନେବା ଦରକାର । ଆଖି ମଧ୍ୟ ବହୁତ ଧୋକା ଦେଇଥାଏ ।
ତେଣୁ ବାବା ବୁଝାଉଛନ୍ତି ନିଜକୁ ଆତ୍ମା ଭାବି ଅନ୍ୟଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ଆତ୍ମା ରୂପରେ ଦେଖିବାର ଅଭ୍ୟାସ
କର । ଏହି ଉପାୟ ଦ୍ୱାରା ତୁମର ଏହି ବେମାରୀ ଦୂର ହୋଇଯିବ । ଆମେ ସବୁ ଆତ୍ମାମାନେ ପରସ୍ପର ଭାଇ
ଭାଇ ଅଟୁ । ଆମେ ଶରୀର ତ’ ନୋହୁଁ । ଏହା ମଧ୍ୟ ଜାଣିଛ ଆମ ଆତ୍ମାମାନଙ୍କୁ ଘରକୁ ଫେରିବାର ଅଛି ।
ତେଣୁ ନିଜକୁ ଦେଖିବା ଦରକାର ଆମେ ସର୍ବଗୁଣ ସମ୍ପନ୍ନ ହୋଇଛେ? ନଚେତ୍ ଆମ ମଧ୍ୟରେ କ’ଣ ଅବଗୁଣ
ରହିଛି? ତେଣୁ ବାବା ମଧ୍ୟ ସେହି ଆତ୍ମାକୁ ଦେଖିଥା’ନ୍ତି ଯେ ୟାଙ୍କ ମଧ୍ୟରେ ଏହି ଅବଗୁଣ ରହିଛି,
ତେଣୁ ଶକ୍ତି ଦେବେ । ଏହି ପିଲାର ଏହି ବିଘ୍ନ ଦୂର ହୋଇଯାଉ । ଯଦି ସର୍ଜନଙ୍କୁ ହିଁ ଲୁଚାଇବ ତେବେ
ସେ କ’ଣ କରିପାରିବେ । ତୁମେ ନିଜର ଅବଗୁଣ ବାବାଙ୍କୁ କହିଲେ ବାବା ମଧ୍ୟ ରାୟ ଦେବେ । ଯେପରି ତୁମେ
ଆତ୍ମାମାନେ ବାବାଙ୍କୁ ୟାଦ କରିଥାଅ - ବାବା, ଆପଣ କେତେ ମିଠା ଅଟନ୍ତି! ଆମକୁ କ’ଣରୁ କ’ଣ
କରିଦେଉଛନ୍ତି! ବାବାଙ୍କୁ ୟାଦ କରି ଚାଲିଲେ ହିଁ ଭୂତ ବାହାରି ଚାଲିବେ । କୌଣସି ନା କୌଣସି ଭୂତ
ତ ନିଶ୍ଚୟ ରହିଛି । ବାବା ସର୍ଜନଙ୍କୁ କୁହ, ବାବା ଆମକୁ ଏହାଠାରୁ ମୁକ୍ତ ହେବାର ଉପାୟ ବତାନ୍ତୁ
। ନଚେତ୍ ବହୁତ ଘାଟା ପଡ଼ିଯିବ । ଶୁଣାଇବା ଦ୍ୱାରା ବାବାଙ୍କର ମଧ୍ୟ ବହୁତ ଦୟା ଆସିଥାଏ । ଏହି
ମାୟାର ଭୂତ ଏହାଙ୍କୁ ହଇରାଣ କରୁଛି । ଭୂତଙ୍କୁ ତଡିଲାବାଲା ତ ଏକମାତ୍ର ବାବା ହିଁ ଅଟନ୍ତି ।
ବାବା କୌଶଳ କରି ବାହାର କରିଦେଇଥା’ନ୍ତି । ବାବା ବୁଝାଉଛନ୍ତି ମଧ୍ୟ ଯେ ଏହି ୫ ଭୁତଙ୍କୁ ବାହାର
କର । ତଥାପି ମଧ୍ୟ ସବୁ ଭୂତ ବାହାରୁ ନାହାଁନ୍ତି । କାହାଠାରେ ବିଶେଷ ଅଧିକ ରହିଥାଏ ତ କାହାଠାରେ
କମ୍ । କିନ୍ତୁ ନିଶ୍ଚିତ ଅଛି । ବାବା ମଧ୍ୟ ଦେଖିଥାନ୍ତି ଏହାଙ୍କଠାରେ ଏହି ଭୂତ ରହିଛି । ଦୃଷ୍ଟି
ଦେବା ସମୟରେ ଭିତରେ ଭାବନା ଆସିଥାଏ ନା । ଇଏ ତ’ ବହୁତ ଭଲ ପିଲା, ସମସ୍ତ ଭଲ ଭଲ ଗୁଣ ଏହାଙ୍କଠାରେ
ରହିଛି, କିନ୍ତୁ କାହାକୁ କିଛି କହୁ ନାହାଁନ୍ତି, କି ବୁଝାଇ ବି ପାରୁ ନାହାଁନ୍ତି । ମାୟା ଯେପରି
ଗଳା ବନ୍ଦ କରିଦେଇଛି । ଏହାଙ୍କର ଗଳା ଖୋଲି ଗଲେ ଅନ୍ୟମାନଙ୍କର ମଧ୍ୟ ସେବା କରିବାରେ ଲାଗିପଡ଼ିବେ
। ଅନ୍ୟମାନଙ୍କ ସେବାରେ ହିଁ ନିଜର ସେବା ନିହିତ । ଶିବବାବାଙ୍କ ସେବା କରୁ ନାହଁ । ଶିବବାବା ତ
ନିଜେ ସେବା କରିବା ପାଇଁ ଆସିଛନ୍ତି, କହୁଛନ୍ତି ଏହି ଜନ୍ମ ଜନ୍ତାନ୍ତରର ଭୂତଙ୍କୁ ବାହାର କରିବାର
ଅଛି ।
ବାବା ବସି ବୁଝାଉଛନ୍ତି, ଏହା ମଧ୍ୟ ଜାଣିଛ ବୃକ୍ଷ ଧିରେ ଧିରେ ବୃଦ୍ଧି ହୋଇଚାଲିଥାଏ । ପତ୍ର
ମଧ୍ୟ ଝଡ଼ି ଚାଲିଥାଏ । ମାୟା ବିଘ୍ନ ପକାଇ ଦେଉଛି । ବସି ବସି ମଧ୍ୟ ଖିଆଲ ବଦଳିଯାଇଥାଏ । ଯେପରି,
ସନ୍ନ୍ୟାସୀମାନଙ୍କୁ ବୈରାଗ୍ୟ ଆସିଗଲେ ଏକଦମ ଗୁପ୍ତ ହୋଇଯାଆନ୍ତି । ନା କୌଣସି କାରଣ, ନା କୌଣସି
ବାର୍ତ୍ତଳାପ । ତୁମ ସମସ୍ତଙ୍କର ସମ୍ବନ୍ଧ ବାବାଙ୍କ ସାଥିରେ ରହିଛି । ପିଲାମାନେ ତ କ୍ରମାନ୍ୱୟରେ
ଅଛନ୍ତି । ପିଲାମାନେ ବାବାଙ୍କୁ ସତ୍ୟ କହିଲେ ଯାଇ ସେହିସବୁ ଅବଗୁଣ ବାହାରି ପାରିବ ଏବଂ ଉଚ୍ଚ ପଦ
ମଧ୍ୟ ପାଇପାରିବେ । ବାବା ଜାଣିଛନ୍ତି କେହି କେହି ନ କହିବା କାରଣରୁ ନିଜର ବହୁତ କ୍ଷତି
କରିଥାଆନ୍ତି । କେତେ ବୁଝାଇଲେ ବି ସେହି କାମ କରିଥାଆନ୍ତି । ମାୟା କବ୍ଜା କରିନେଇଥାଏ । ମାୟା
ରୂପୀ ଅଜଗର ସମସ୍ତଙ୍କୁ ତାର ଉଦରସ୍ଥ କରିଦେଇଛି । ପଙ୍କରେ ଗଳା ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଫସି ରହିଛନ୍ତି ।
ବାବା କେତେ ବୁଝାଉଛନ୍ତି । ଅନ୍ୟ କୌଣସି କଥା ନୁହେଁ, ପ୍ରଥମେ କେବଳ କୁହ ତୁମର ଦୁଇଜଣ ପିତା
ଅଛନ୍ତି । ଜଣେ ହେଲେ ଲୌକିକ ପିତା ଯିଏକି ସବୁ ଜନ୍ମରେ ମିଳିଥାନ୍ତି, ସତ୍ୟଯୁଗରେ ବି
ମିଳିଥା’ନ୍ତି ତ କଳିଯୁଗରେ ମଧ୍ୟ ମିଳିଥା’ନ୍ତି । ଏଭଳି ନୁହେଁ କି ସତ୍ୟଯୁଗରେ ଏହି ପାରଲୌକିକ
ପିତା ପୁଣି ମିଳିଥା’ନ୍ତି । ପାରଲୌକିକ ପିତା ତ’ କଳ୍ପରେ ଗୋଟିଏ ଥର ହିଁ ଆସିଥା’ନ୍ତି ।
ପାରଲୌକିକ ପିତା ଆସି ନର୍କକୁ ସ୍ୱର୍ଗ କରିଥାନ୍ତି । ତାଙ୍କର ଭକ୍ତିମାର୍ଗରେ କେତେ ପୂଜା
କରିଥା’ନ୍ତି । ତାଙ୍କୁ ହିଁ ୟାଦ୍ ମଧ୍ୟ କରିଥା’ନ୍ତି । ଶିବଙ୍କର ମନ୍ଦିର ତ ବହୁତ ରହିଛି ।
ପିଲାମାନେ କହୁଛନ୍ତି ସେବା ନାହିଁ । ଆରେ ଚାରିଆଡ଼େ ତ ଶିବ ମନ୍ଦିର ଅଛି, ସେଠାକୁ ଯାଇ ପଚାର
ଶିବଙ୍କୁ କାହିଁକି ପୂଜା କରୁଛ? ଇଏ ଶରୀରଧାରୀ ତ ନୁହଁନ୍ତି । ଇଏ ତେବେ କିଏ? କହିବେ ପରମାତ୍ମା
। ଏହାଙ୍କ ବ୍ୟତୀତ ଅନ୍ୟ କାହାକୁ ପରମାତ୍ମା କହିବେ ନାହିଁ । ତେବେ କୁହ ଇଏ ପରମାତ୍ମା ବାବା
ଅଟନ୍ତି ନା । ତାଙ୍କୁ ଖୁଦା, ଆଲ୍ଲା ମଧ୍ୟ କହିଥାନ୍ତି । ପ୍ରାୟତଃ ତାଙ୍କୁ ପରମପିତା ପରମାତ୍ମା
କୁହାଯାଏ, ତାଙ୍କଠାରୁ କ’ଣ ମିଳିବାର ଅଛି, ଏ ବିଷୟରେ କିଛି ଜାଣିଛ? ଭାରତରେ ଶିବଙ୍କ ନାମ ତ
ବହୁତ ଜପୁଛନ୍ତି । ଶିବଜୟନ୍ତୀ ଉତ୍ସବ ମଧ୍ୟ ପାଳନ କରୁଛନ୍ତି । କାହାକୁ ବି ବୁଝାଇବା ବହୁତ ସହଜ
ଅଟେ । ବାବା ଭିନ୍ନ ଭିନ୍ନ ପ୍ରକାରରେ ତ ବହୁତ ବୁଝାଇଥା’ନ୍ତି । ତୁମେ କାହା ପାଖକୁ ବି
ଯାଇପାରିବ । କିନ୍ତୁ ବହୁତ ଶୀତଳତାର ସହିତ, ନମ୍ରତାର ସହିତ କଥା ହେବା ଦରକାର । ତୁମର ନାମ ତ
ଭାରତରେ ବହୁତ ବିଖ୍ୟାତ ହୋଇଯାଇଛି । ଅଳ୍ପ କଥାରେ ମଧ୍ୟ ବୁଝିଯାଇଥାନ୍ତି - ଇଏ ବି.କେ ଅଟନ୍ତି ।
ଗ୍ରାମବାସୀମାନେ ତ ବହୁତ ସରଳିଆ ହୋଇଥା’ନ୍ତି । ତେଣୁ ମନ୍ଦିରମାନଙ୍କୁ ଯାଇ ସେବା କରିବା ବହୁତ
ସହଜ ଅଟେ । ଆସନ୍ତୁ ତ ଆମେ ଆପଣଙ୍କୁ ଶିବବାବାଙ୍କ ଜୀବନକାହାଣୀ ଶୁଣାଇବୁ । ତୁମେ ଶିବଙ୍କର ପୂଜା
କରୁଛ, ତାଙ୍କୁ କ’ଣ ମାଗୁଛ? ଆମେ ତ’ ଆପଣଙ୍କୁ ୟାଙ୍କର ପୂରା ଜୀବନ କାହାଣୀ କହି ପାରିବୁ ।
ଦ୍ୱିତୀୟ ଦିନ ପୁଣି ଲକ୍ଷ୍ମୀ-ନାରାୟଣଙ୍କ ମନ୍ଦିରକୁ ଯାଅ । ତୁମ ମଧ୍ୟରେ ଖୁସି ରହିଥାଏ ।
ପିଲାମାନେ ଗ୍ରାମକୁ ଯାଇ ସେବା କରିବା ପାଇଁ ଇଚ୍ଛା କରିଥା’ନ୍ତି । ସମସ୍ତଙ୍କର ବୁଦ୍ଧି ଅଲଗା
ଅଲଗା ହୋଇଥାଏ ନା । ବାବା କହୁଛନ୍ତି - ପ୍ରଥମେ ଯାଅ ଶିବବାବାଙ୍କ ମନ୍ଦିରକୁ । ପୁଣି
ଲକ୍ଷ୍ମୀ-ନାରାୟଣଙ୍କ ମନ୍ଦିରକୁ ଯାଇ ପଚାର - ଏମାନଙ୍କୁ ଏହି ସମ୍ପତ୍ତି କିଭଳି ମିଳିଛି? ଆସନ୍ତୁ
ତ ଆମେ ଆପଣଙ୍କୁ ଏହି ଦେବୀ-ଦେବତାଙ୍କର ୮୪ ଜନ୍ମର କାହାଣୀ ଶୁଣାଇବୁ । ଗ୍ରାମବାସୀମାନଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ
ଜାଗ୍ରତ କରିବାର ଅଛି । ତୁମେ ଯାଇ ସ୍ନେହର ସହିତ ବୁଝାଇବ, ତୁମେ ଆତ୍ମା ଅଟ, ଆତ୍ମା ହିଁ କଥା
କହିଥାଏ, ଏହି ଶରୀର ତ ବିନାଶୀ ଅଟେ । ଏବେ ଆମ ଆତ୍ମାମାନଙ୍କୁ ପବିତ୍ର ହୋଇ ବାବାଙ୍କ ପାଖକୁ
ଯିବାର ଅଛି । ବାବା କହୁଛନ୍ତି - ମୋତେ ୟାଦ କର । ଏହା ଶୁଣିବା ମାତ୍ରେ ହିଁ ସେମାନେ ତୁମକଥା
ପ୍ରତି ଆକର୍ଷିତ ହେବେ । ଯେତେ ତୁମେ ଦେହୀ-ଅଭିମାନୀ ହେବ ସେତେ ତୁମେ ଆକର୍ଷଣୀୟ ହୋଇଯିବ । ଏବେ
ଏହି ଦେହଠାରୁ, ପୁରୁଣା ଦୁନିଆଠାରୁ ପୁରା ବୈରାଗ୍ୟ ଆସିନାହିଁ । ତୁମେ ଏହା ମଧ୍ୟ ଜାଣିଛ କି ଏହି
ପୁରୁଣା ଶରୀର ଛାଡ଼ିବାର ଅଛି । ଏଥିପ୍ରତି କାହିଁକି ମମତ୍ତ୍ୱ ରଖିବା । ଶରୀର ଥାଇ ମଧ୍ୟ ଶରୀର
ପ୍ରତି କୌଣସି ମମତ୍ତ୍ୱ ନ ରହୁ । ଭିତରେ ଏହି ନିଶା ରହୁ - ଏବେ ଆମେ ଆତ୍ମା ପାବନ ହୋଇ ନିଜ ଘରକୁ
ଯିବା । ପୁଣି ମନରେ ଏହା ମଧ୍ୟ ଆସିଥାଏ - ଏଭଳି ବାବାଙ୍କୁ କିପରି ଛାଡ଼ିପାରିବୁ? ଏଭଳି ବାବା ତ’
ପୁଣି କେବେ ବି ମିଳିବେ ନାହିଁ । ତେଣୁ ଏହିଭଳି ଚିନ୍ତନ କରିବା ଦ୍ୱାରା ବାବା ମଧ୍ୟ ୟାଦ ଆସିବେ
ଓ ଘର ମଧ୍ୟ ୟାଦ ଆସିବ । ଏବେ ଆମେ ଘରକୁ ଯାଉଛେ । ୮୪ ଜନ୍ମ ପୁରା ହୋଇଛି । ଭଲେ ଦିନରେ ନିଜର
କର୍ମଧନ୍ଦା ଆଦି କର । ଗୃହସ୍ଥ ବ୍ୟବହାରରେ ତ’ ରହିବାର ହିଁ ଅଛି । ସେଠାରେ ରହି ମଧ୍ୟ ତୁମେ
ବୁଦ୍ଧିରେ ଏହା ରଖ କି ଏ ସବୁକିଛି ତ’ ବିନାଶ ହୋଇଯିବ । ଏବେ ଆମକୁ ପୁଣି ଘରକୁ ଫେରିବାର ଅଛି ।
ବାବା କହିଛନ୍ତି - ଗୃହସ୍ଥ ବ୍ୟବହାରରେ ମଧ୍ୟ ନିଶ୍ଚିତ ରହିବାକୁ ହେବ । ନଚେତ୍ କେଉଁଠାକୁ ଯିବ?
ଧନ୍ଦା ଆଦି କର, ବୁଦ୍ଧିରେ ଜ୍ଞାନ ଓ ବାବାଙ୍କ ୟାଦ ରହୁ । ଏ ଦୁନିଆର ସବୁ କିଛି ତ ବିନାଶ ହେବାର
ଅଛି । ପ୍ରଥମେ ଆମେ ଘରକୁ ଯିବା, ପୁଣି ସୁଖଧାମକୁ ଆସିବା । ଯେତେବେଳେ ବି ସମୟ ମିଳୁଛି ନିଜ ସହ
କଥା ହେବା ଆବଶ୍ୟକ । ବହୁତ ସମୟ ଅଛି । ୮ ଘଣ୍ଟା ଧନ୍ଦା ଆଦି କର । ୮ ଘଣ୍ଟା ଆରାମ ବି କର । ବାକି
୮ ଘଣ୍ଟା ଏହି ବାବାଙ୍କ ସହ ବାର୍ତ୍ତାଳାପ କରି ପୁଣି ଯାଇ ଆତ୍ମିକ ସେବା କରିବାକୁ ହେବ । ଯେତିକି
ବି ସମୟ ମିଳୁଛି, ଶିବବାବାଙ୍କ ମନ୍ଦିରରେ, ଲକ୍ଷ୍ମୀ ନାରାୟଣଙ୍କ ମନ୍ଦିରରେ ଯାଇ ସେବା କର ।
ମନ୍ଦିର ତ ତୁମକୁ ବହୁତ ମିଳିବ । ତୁମେ ଯେଉଁଠାକୁ ବି ଗଲେ ଶିବଙ୍କ ମନ୍ଦିର ତ ନିଶ୍ଚୟ ଥିବ ।
ତୁମ ପିଲାମାନଙ୍କ ପାଇଁ ମୁଖ୍ୟ ହେଲା ୟାଦର ଯାତ୍ରା । ବାବାଙ୍କୁ ଭଲ ଭାବରେ ମନେ ପକାଇଲେ ତୁମେ
ଯାହା ମାଗିବ ମିଳିପାରିବ । ପ୍ରକୃତି ଦାସୀ ହୋଇଯାଇଥାଏ । ଯୋଗଯୁକ୍ତ ପିଲାମାନଙ୍କର ଚେହେରା ଆଦି
ମଧ୍ୟ ଆକର୍ଷିତ କରୁଥାଏ, ଯାହାଦ୍ୱାରା କିଛି ମାଗିବାର ଆବଶ୍ୟକତା ନ ଥାଏ । କେହି କେହି ବହୁତ
ନିଷ୍ଠାବାନ ସନ୍ନ୍ୟାସୀ ମଧ୍ୟ ରହିଥା’ନ୍ତି । ସେହିଭଳି ନିଶ୍ଚୟର ସହ ରହିଥା’ନ୍ତି ଯେ ଆମେ
ବ୍ରହ୍ମରେ ଯାଇ ଲୀନ ହେବୁ । ଏହି ନିଶ୍ଚୟରେ ବହୁତ ପକ୍କା ରହିଥାନ୍ତି । ସେମାନଙ୍କର ଅଭ୍ୟାସ
ହୋଇଯାଇଥାଏ, ମୁଁ ଏହି ଶରୀରକୁ ଛାଡ଼ି ଯାଉଛି । କିନ୍ତୁ ସେମାନେ ତ ଭୁଲ୍ ରାସ୍ତାରେ ଅଛନ୍ତି ।
ବହୁତ ପରିଶ୍ରମ କରିଥାନ୍ତି ବ୍ରହ୍ମରେ ଲୀନ ହେବା ପାଇଁ । ଭକ୍ତିରେ ସାକ୍ଷାତ୍କାର ପାଇଁ କେତେ
ପରିଶ୍ରମ କରିଥାନ୍ତି । ଜୀବନ ମଧ୍ୟ ଦେଇ ଦେଇଥା’ନ୍ତି । ଆତ୍ମାଘାତ ହୁଏ ନାହିଁ, ଜୀବଘାତ ହୋଇଥାଏ
। ଆତ୍ମା ତ’ ଥାଏ, ତାହା ଯାଇ ଆଉ ଏକ ନୂଆ ଜୀବନ ଅର୍ଥାତ୍ ଶରୀର ନେଇଥାଏ ।
ତେବେ ତୁମେ ପିଲାମାନେ ସେବାର ବହୁତ ସଉକ ରଖିଲେ ବାବା ମଧ୍ୟ ୟାଦ ଆସିବେ । ଏଠାରେ ମଧ୍ୟ ମନ୍ଦିର
ଆଦି ବହୁତ ରହିଛି । ତୁମେ ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ଯୋଗଯୁକ୍ତ ହୋଇ କାହାକୁ ବୁଝାଇଲେ ତାଙ୍କ ମନରେ କୌଣସି
ବିଚାର ଆସିବ ନାହିଁ । ଯୋଗୀର ପ୍ରଭାବ ଜିଜ୍ଞାସୁଙ୍କ ଉପରେ ଗଭୀର ଭାବରେ ପଡ଼େ । ତୁମେ ବହୁତ ସେବା
କରିପାରିବ । ଚେଷ୍ଟା କରି ଦେଖ, କିନ୍ତୁ ପ୍ରଥମେ ନିଜ ଅନ୍ତରକୁ ଦେଖ - ମୋ ଭିତରେ କୌଣସି ମାୟାର
ଭୂତ ନାହିଁ ତ’! ମାୟାର ଭୂତ ଥିବା ବ୍ୟକ୍ତି ସଫଳ ହୋଇପାରନ୍ତି ନାହିଁ । ସେବା ତ ବହୁତ ଅଛି ।
ବ୍ରହ୍ମାବାବା ତ ସବୁ ସ୍ଥାନକୁ ଯାଇପାରିବେ ନାହିଁ କାରଣ ଶିବବାବା ସାଥିରେ ଅଛନ୍ତି । ବାବାଙ୍କୁ
କ’ଣ ଆମେ କେଉଁ ଦୁଷିତ ଜାଗାକୁ ନେଇଯିବା? ସେ କାହା ସହ କଥା ହେବେ । ବାବା ତ’ ପିଲାମାନଙ୍କ ସଙ୍ଗେ
ହିଁ କଥା ହେବାକୁ ଚାହାଁନ୍ତି । ତେଣୁ ପିଲାମାନଙ୍କୁ ହିଁ ସର୍ଭିସ୍ କରିବାର ଅଛି । ଗାୟନ ମଧ୍ୟ
ଅଛି ସନ୍ ସୋଜ ଫାଦର ଅର୍ଥାତ୍ ପୁଅ ବାପାର ନାମ ବିଖ୍ୟାତ କରେ । ବାବା ତ’ ପିଲାମାନଙ୍କୁ ହୋସିଆର
ଅର୍ଥାତ୍ ଜ୍ଞାନବାନ କରିଛନ୍ତି ନା । ଭଲ ଭଲ ପିଲା ଅଛନ୍ତି ଯେଉଁମାନଙ୍କର ସେବାର ସଉକ ରହିଥାଏ ।
କହିଥାନ୍ତି ଆମେ ଗ୍ରାମକୁ ଯାଇ ସେବା କରିବୁ । ବାବା କହିଥାନ୍ତି - ନିଶ୍ଚୟ କର । କେବଳ ଫୋଲଡିଂ
ଚିତ୍ର ସାଥିରେ ଥିବା ଆବଶ୍ୟକ । ଚିତ୍ର ବିନା କାହାକୁ ବୁଝାଇବା କଷ୍ଟକର ହୋଇଥାଏ । ରାତି-ଦିନ ଏହି
ଚିନ୍ତା ରହିଥାଏ - ଅନ୍ୟମାନଙ୍କ ଜୀବନ କିଭଳି ଗଢ଼ିବା? ଆମ ମଧ୍ୟରେ ଯାହା ସବୁ ଅବଗୁଣ ରହିଛି ତା’କୁ
କିପରି ବାହାର କରି ଉନ୍ନତି ପ୍ରାପ୍ତ କରିବା । ତୁମ ମଧ୍ୟରେ ଖୁସି ମଧ୍ୟ ରହିଥାଏ । ବାବାଙ୍କୁ
କହିଥା’ନ୍ତି ବାବା ଇଏ ୮-୯ ମାସର ପିଲା ଅଟେ । ଏଭଳି ବହୁତ ଆତ୍ମା ବାବାଙ୍କର ବାହାରିଥାଆନ୍ତି ।
ଶୀଘ୍ର ହିଁ ସେବାଯୋଗ୍ୟ ହୋଇଯା’ନ୍ତି । ପ୍ରତ୍ୟେକଙ୍କର ଏହି ଚିନ୍ତା ରହିଥାଏ କି ଆମେ ନିଜ
ଗ୍ରାମର ଉନ୍ନତି କରାଇବା ଏବଂ ସାଥି ଭାଇମାନଙ୍କର ସେବା କରିବା । ଚ୍ୟାରିଟି ବିଗିନ୍ସ ଆଟ୍ ହୋମ
ଅର୍ଥାତ୍ ଦାନ କରିବା ଘରୁ ହିଁ ଆରମ୍ଭ ହୋଇଥାଏ । ସେବାର ସଉକ ବହୁତ ଆବଶ୍ୟକ । ଗୋଟିଏ ଜାଗାରେ
ରହିଯିବା ଅନୁଚିତ୍ । ପରିକ୍ରମା ଲଗାଇବା ଦରକାର । ସମୟ ତ ବହୁତ ଅଳ୍ପ ଅଛି ନା । ଦୁନିଆର
ଗୁରୁମାନଙ୍କର ଦେଖ କେତେ ବଡ଼ ବଡ଼ ଆଶ୍ରମ ହୋଇଯାଉଛି । ଏଭଳି ଆତ୍ମା ଆସି ପ୍ରବେଶ କରିଥାନ୍ତି ଯିଏକି
କିଛି ନା କିଛି ଶିକ୍ଷା ଦେଇଥାନ୍ତି, ତେଣୁ ବିଖ୍ୟାତ ହୋଇଯାଆନ୍ତି । ଇଏ ତ’ ବେହଦର ବାବା କଳ୍ପ
ପୂର୍ବ ଭଳି ଶିକ୍ଷା ଦେଉଛନ୍ତି । ଏହି ରୁହାନୀ କଳ୍ପବୃକ୍ଷର ବୃଦ୍ଧି ହେବ । ନିରାକାରୀ ବୃକ୍ଷରୁ
କ୍ରମାନ୍ୱୟରେ ଆତ୍ମାମାନେ ଆସିଥାନ୍ତି । ଶିବବାବାଙ୍କର ବହୁତ ବଡ଼ ଲମ୍ବା ମାଳା ବା ବୃକ୍ଷ ତିଆରି
ହୋଇଛି । ଏହି ସବୁ କଥାକୁ ୟାଦ କରିବା ଦ୍ୱାରା ହିଁ ବାବା ମଧ୍ୟ ୟାଦ ଆସିବେ । ତୁମର ଉନ୍ନତି ଜଲ୍ଦି
ହେବ । ଆଚ୍ଛା —
ମିଠା ମିଠା ସିକିଲଧେ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କ ପ୍ରତି ମାତା-ପିତା, ବାପଦାଦାଙ୍କର ମଧୁର ସ୍ନେହ ସମ୍ପନ୍ନ
ଶୁଭେଚ୍ଛା ଏବଂ ସୁପ୍ରଭାତ । ଆତ୍ମିକ ପିତାଙ୍କର ଆତ୍ମିକ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ନମସ୍ତେ ।
ଧାରଣା ପାଇଁ ମୁଖ୍ୟ ସାର
:—
(୧) ଅତି କମ୍ରେ
୮ ଘଣ୍ଟା ବାବାଙ୍କ ସହିତ ଆତ୍ମିକ ବାର୍ତ୍ତାଳାପ କରି ବଡ଼ ଶୀତଳତାର ସହିତ ବା ନମ୍ରତାର ସହିତ
ରୁହାନୀ ଅର୍ଥାତ୍ ଆତ୍ମିକ ସେବା କରିବାକୁ ହେବ । ସେବାରେ ସଫଳତା ପାଇବା ପାଇଁ ଅନ୍ତରରେ କୌଣସି
ମାୟାର ଭୂତ ନ ରହିବା ଉଚିତ୍ ।
(୨) ନିଜେ ନିଜ ସହ
ବାର୍ତ୍ତାଳାପ କରିବା ଦରକାର କି ଏହି ସ୍ଥୂଳ ଚକ୍ଷୁରେ ଯାହାକିଛି ମୁଁ ଦେଖୁଛି ତାହା ସବୁ ବିନାଶ
ହେବାକୁ ଯାଉଛି । ଏହାପରେ ଆମେ ନିଜର ଘରକୁ ଯିବା, ପୁଣି ସୁଖଧାମକୁ ଆସିବା ।
ବରଦାନ:-
ଅଟଳ ନିଶ୍ଚୟ
ଦ୍ୱାରା ସହଜ ବିଜୟର ଅନୁଭବ କରୁଥିବା ସଦା ହର୍ଷିତ, ନିଶ୍ଚିନ୍ତ ଭବ ।
ନିଶ୍ଚୟର ଚିହ୍ନ ହେଲା
ସହଜ ବିଜୟ । କିନ୍ତୁ ନିଶ୍ଚୟ ସବୁ କଥାରେ ରହିବା ଦରକାର । କେବଳ ବାବାଙ୍କ ଉପରେ ନିଶ୍ଚୟ ରହିଲେ
ଚଳିବ ନାହିଁ, ନିଜ ଉପରେ, ବ୍ରାହ୍ମଣ ପରିବାର ଉପରେ ଏବଂ ଡ୍ରାମାର ପ୍ରତ୍ୟେକ ଦୃଶ୍ୟ ଉପରେ
ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ନିଶ୍ଚୟ ରହିବା ଦରକାର, ଟିକିଏ କଥାରେ ନିଶ୍ଚୟ ଟଳମଳ ହେଉ ନ ଥିବ । ସର୍ବଦା ଏହି
ନିଶ୍ଚୟ ରହିଥାଉ ଯେ, ଭବିଷ୍ୟତର ବିଜୟର ନିଧାର୍ଯ୍ୟ କେବେ ବି ଟଳିପାରିବ ନାହିଁ । ଏହିଭଳି
ନିଶ୍ଚୟ ବୁଦ୍ଧି ପିଲାମାନେ, କ’ଣ ହେଲା, କାହିଁକି ହେଲା.... ଏହିସବୁ ପ୍ରଶ୍ନଗୁଡିକଠାରୁ
ଉର୍ଦ୍ଧ୍ୱରେ ସଦା ନିଶ୍ଚିନ୍ତ, ସଦା ହର୍ଷିତ ରହିଥାଆନ୍ତି ।
ସ୍ଲୋଗାନ:-
ସମୟକୁ ନଷ୍ଟ
କରିବା ପରିବର୍ତ୍ତେ ତୁରନ୍ତ ନିର୍ଣ୍ଣୟ କରି ନିଷ୍ପତ୍ତି ନିଅ ।