07.12.24 Morning Odia Murli Om Shanti BapDada Madhuban
“ମିଠେ ବଚ୍ଚେ:- କର୍ମ
ଉପରେ ହିଁ ସବୁ କିଛି ନିର୍ଭର କରେ, ତେଣୁ ସର୍ବଦା ଧ୍ୟାନ ରହୁ ଯେ ମାୟାର ବଶୀଭୂତ ହୋଇ ମୋ’ଦ୍ୱାରା
କୌଣସି ଓଲଟା କର୍ମ ନ ହେଉ ଯାହାର ଦଣ୍ଡ ଭୋଗ କରିବାକୁ ପଡ଼ିବ ।”
ପ୍ରଶ୍ନ:-
ବାବାଙ୍କ
ଦୃଷ୍ଟିରେ ସବୁଠାରୁ ଅଧିକ ବୁଦ୍ଧିମାନ କିଏ?
ଉତ୍ତର:-
ଯାହାଙ୍କ ଜୀବନରେ ପବିତ୍ରତାର ଧାରଣା ରହିଛି, ସେହିମାନେ ହିଁ ବୁଦ୍ଧିମାନ ଅଟନ୍ତି ଏବଂ ଯେଉଁମାନେ
ପତିତ ସେମାନେ ବୁଦ୍ଧିହୀନ ଅଟନ୍ତି । ତେଣୁ ଲକ୍ଷ୍ମୀ-ନାରାୟଣଙ୍କୁ ହିଁ ସବୁଠାରୁ ଅଧିକ
ବୁଦ୍ଧିମାନ କୁହାଯିବ । ତୁମେମାନେ ଏବେ ବୁଦ୍ଧିମାନ ହେଉଛ । ପବିତ୍ରତା ହିଁ ସବୁଠାରୁ ମୁଖ୍ୟ
ଧାରଣା ଅଟେ । ସେଥିପାଇଁ ବାବା ସାବଧାନ କରୁଛନ୍ତି - ପିଲାମାନେ ଏହି ଆଖି ତୁମକୁ ଯେପରି ଧୋକା ନ
ଦେଉ, ସେଥିପ୍ରତି ସାବଧାନ ରୁହ । ଏହି ପୁରୁଣା ଦୁନିଆକୁ ଦେଖୁଥିଲେ ମଧ୍ୟ ଦେଖ ନାହିଁ । ନୂତନ
ସ୍ୱର୍ଗ ଦୁନିଆକୁ ମନେ ପକାଅ ।
ଓମ୍ ଶାନ୍ତି ।
ମିଠା-ମିଠା
ସିକିଲଧେ ଅର୍ଥାତ୍ ବହୁତ ଦିନରୁ ଅଲଗା ହୋଇ ପୁନର୍ବାର ମିଳିଥିବା ପିଲାମାନେ ଏକଥା ତ ବୁଝୁଛନ୍ତି
ଯେ ଏହି ପୁରୁଣା ଦୁନିଆରେ ଆମେ ବର୍ତ୍ତମାନ ଅଳ୍ପଦିନର ଯାତ୍ରୀ ଅଟୁ । ଦୁନିଆର ଲୋକମାନେ
ଭାବୁଛନ୍ତି ବର୍ତ୍ତମାନ ଆହୁରି ୪୦ ହଜାର ବର୍ଷ ଏହିଠାରେ ରହିବାକୁ ହେବ । କିନ୍ତୁ ତୁମର ତ
ନିଶ୍ଚୟ ରହିଛି ନା । ଏହି କଥାକୁ ଭୁଲିଯାଅ ନାହିଁ । ଏଠାରେ ବସି ଥିଲେ ମଧ୍ୟ ତୁମେମାନେ ଖୁସିରେ
ଗଦ୍ଗଦ୍ ହେବା ଉଚିତ୍ । ଏହି ଆଖି ଦ୍ୱାରା ଯାହା କିଛି ଦେଖୁଛ ସେ ସବୁ କିଛି ବିନାଶ ହେବାକୁ
ଯାଉଛି । ଆତ୍ମା ତ ଅବିନାଶୀ ଅଟେ । ଆମେ ଆତ୍ମାମାନେ ୮୪ ଜନ୍ମ ନେଇ ସାରିଛୁ । ଏବେ ବାବା ଘରକୁ
ନେଇଯିବା ପାଇଁ ଆସିଛନ୍ତି । ପୁରୁଣା ଦୁନିଆ ଯେତେବେଳେ ସମାପ୍ତ ହେଉଛି, ସେତେବେଳେ ବାବା ନୂଆ
ଦୁନିଆ ଗଢ଼ିବା ପାଇଁ ଆସିଥା’ନ୍ତି । ନୂଆରୁ ପୁରୁଣା, ପୁରୁଣାରୁ ନୂଆ ଦୁନିଆ କିପରି ହେଉଛି ଏହା
ତୁମମାନଙ୍କ ବୁଦ୍ଧିରେ ଅଛି । ଆମେ ଅନେକ ଥର ଚକ୍ର ଲଗାଇଛୁ । ଏବେ ଚକ୍ର ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ହେବାକୁ
ଯାଉଛି । ନୂଆ ଦୁନିଆରେ ତ ଆମେ ଅଳ୍ପ ସଂଖ୍ୟକ ଦେବତାମାନେ ହିଁ ରହିବୁ । ମନୁଷ୍ୟ ରହିବେ ନାହିଁ ।
ବାକି କର୍ମ ଉପରେ ହିଁ ସବୁ କିଛି ନିର୍ଭର କରୁଛି । ମନୁଷ୍ୟ ଯଦି କିଛି ଓଲଟା କର୍ମ କରିଥାନ୍ତି,
ତେବେ ତାହା ନିଶ୍ଚିତ ମନକୁ ଆନ୍ଦୋଳିତ କରିଥାଏ, ସେଥିପାଇଁ ବାବା ପଚାରୁଛନ୍ତି କି ଏହି ଜନ୍ମରେ
ସେଭଳି କୌଣସି ପାପ କର୍ମ କରି ନାହଁ ତ? ଏହା ହେଉଛି ପତିତ ଛି-ଛି ରାବଣର ରାଜ୍ୟ । ଏହା ତ
ଧୁନ୍ଦକାରୀ ଅର୍ଥାତ୍ ବିଶୃଙ୍ଖଳାପୂର୍ଣ୍ଣ ଦୁନିଆ ଅଟେ । ଏବେ ବାବା ତୁମ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ବର୍ସା
ଦେଉଛନ୍ତି । ଏବେ ତୁମେ ଭକ୍ତି କରୁ ନାହଁ । ଭକ୍ତିମାର୍ଗର ଅଜ୍ଞାନ ଅନ୍ଧକାରରେ ତୁମେମାନେ ଧକ୍କା
ଖାଇ ଖାଇ ଆସିଛ । ଏବେ ତୁମମାନଙ୍କୁ ବାବାଙ୍କର ହାତ ମିଳିଛି । ବାବାଙ୍କ ସାହାରା ବିନା ତୁମେ
ବିଷୟ ବୈତରଣୀ ନଦୀରେ ଉବୁ ଟୁବୁ ହେଉଥିଲ । ଅଧାକଳ୍ପ ଭକ୍ତିମାର୍ଗ ଚାଲୁଛି ପୁଣି ତୁମମାନଙ୍କୁ
ଜ୍ଞାନ ମିଳିବା ଦ୍ୱାରା ତୁମେ ସତ୍ୟଯୁଗୀ ନୂଆ ଦୁନିଆକୁ ଚାଲିଯାଉଛ । ବର୍ତ୍ତମାନ ତ ଏହା ହେଉଛି
ପୁରୁଷୋତ୍ତମ ସଙ୍ଗମଯୁଗ, ଯେତେବେଳେ କି ତୁମେ ପତିତ ଛି-ଛିରୁ ଗୁଲଗୁଲ୍ ଅର୍ଥାତ୍ ପାବନ ହେଉଛ,
କଣ୍ଟାରୁ ଫୁଲ ହେଉଛ । ଏପରି କିଏ କରୁଛନ୍ତି? ବେହଦର ବାବା । ଲୌକିକ ପିତାଙ୍କୁ ବେହଦର ବାବା ବୋଲି
କୁହାଯିବ ନାହିଁ । ତୁମେ ଏବେ ବ୍ରହ୍ମା ଏବଂ ବିଷ୍ଣୁଙ୍କର କର୍ତ୍ତବ୍ୟକୁ ମଧ୍ୟ ଜାଣିଗଲଣି । ତେଣୁ
ତୁମର କେତେ ଶୁଦ୍ଧ ନିଶା ରହିବା ଉଚିତ୍ । ବ୍ରହ୍ମଲୋକ, ସୂକ୍ଷ୍ମଲୋକ, ସ୍ଥୁଳଲୋକ... ଏ ସବୁ
ସଙ୍ଗମଯୁଗରେ ହିଁ ହୋଇଥାଏ । ବାବା ବସି ବର୍ତ୍ତମାନ ତୁମ ପିଲାମାନଙ୍କୁ ବୁଝାଉଛନ୍ତି ଯେ ପୁରୁଣା
ଓ ନୂଆ ଦୁନିଆର ଏହା ସଙ୍ଗମଯୁଗ ଅଟେ । ସମସ୍ତେ ଡାକୁଛନ୍ତି ମଧ୍ୟ ପତିତମାନଙ୍କୁ ପାବନ କରିବାକୁ
ଆସ । ବାବାଙ୍କର ମଧ୍ୟ ଏହି ସଙ୍ଗମଯୁଗରେ ହିଁ ପାର୍ଟ ଚାଲିଥାଏ ।
ବାବା କ୍ରିଏଟର,
ଡାଇରେକ୍ଟର ଅଟନ୍ତି ନା । ତେବେ ନିଶ୍ଚୟ ତାଙ୍କର କୌଣସି କାର୍ଯ୍ୟକଳାପ ଥିବ ନା । ସମସ୍ତେ
ଜାଣିଛନ୍ତି ଯେ, ତାଙ୍କୁ ମନୁଷ୍ୟ ବୋଲି କୁହାଯିବ ନାହିଁ । ତାଙ୍କର ତ ନିଜର ଶରୀର ହିଁ ନାହିଁ ।
ବାକି ସମସ୍ତଙ୍କୁ ମନୁଷ୍ୟ ଅଥବା ଦେବତା କୁହାଯିବ । ଶିବବାବାଙ୍କୁ ନା ଦେବତା, ନା ମନୁଷ୍ୟ
କୁହାଯିବ । ବାବା ତ ଅସ୍ଥାୟୀ ରୂପେ ଏହି ଶରୀର ଉଧାର ନେଇଛନ୍ତି । ବାବା କ’ଣ ଗର୍ଭରୁ ଜନ୍ମ
ନେଇଛନ୍ତି କି? ବାବା ନିଜେ କହୁଛନ୍ତି - ପିଲାମାନେ, ଶରୀର ବିନା ମୁଁ ରାଜଯୋଗ କିପରି ଶିଖାଇବି!
ଯଦିଓ ମନୁଷ୍ୟମାନେ କହିଦେଉଛନ୍ତି କି ମାଟି ଗୋଡ଼ି ସବୁଠାରେ ପରମାତ୍ମା ଅଛନ୍ତି କିନ୍ତୁ ଏବେ ତୁମେ
ବୁଝୁଛ କି ମୁଁ କିପରି ଆସୁଛି । ଏବେ ତୁମେ ରାଜଯୋଗ ଶିଖୁଛ ଏବଂ ଏହି ରାଜଯୋଗ କୌଣସି ମନୁଷ୍ୟ ତ
ଶିଖାଇ ପାରିବେ ନାହିଁ । ଦେବତାମାନେ ତ ରାଜଯୋଗ ଶିଖିପାରିବେ ନାହିଁ । ସେମାନେ ଏହିଠାରେ ଏହି
ପୁରୁଷୋତ୍ତମ ସଙ୍ଗମଯୁଗରେ ହିଁ ରାଜଯୋଗ ଶିଖି ଦେବତା ହେଉଛନ୍ତି ।
ଏବେ ତୁମ
ସନ୍ତାନମାନଙ୍କର ଅସରନ୍ତି ଖୁସି ରହିବା ଉଚିତ୍ କି ଆମେ ଏବେ ୮୪ ଜନ୍ମର ଚକ୍ର ପୁରା କଲୁ । ବାବା
କଳ୍ପ-କଳ୍ପ ଆସୁଛନ୍ତି, ବାବା ସ୍ୱୟଂ କହୁଛନ୍ତି ଏହା ତୁମର ବହୁତ ଜନ୍ମର ଅନ୍ତିମର ଜନ୍ମ ।
ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ତ ସତ୍ୟଯୁଗର ରାଜକୁମାର ଥିଲେ ସିଏ ହିଁ ପୁଣି ୮୪ ଜନ୍ମର ଚକ୍ର ଲଗାଉଛନ୍ତି । ଶିବବାବା
ତ ୮୪ ଜନ୍ମର ଚକ୍ରରେ ଆସିବେ ନାହିଁ । ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣଙ୍କର ଆତ୍ମା ହିଁ ସୁନ୍ଦରରୁ ଶ୍ୟାମଳ ହେଉଛି,
ଏକଥା କେହି ଜାଣିନାହାଁନ୍ତି । ଏହି କଥା ତୁମମାନଙ୍କ ଭିତରେ ମଧ୍ୟ କ୍ରମାନୁସାରେ ଜାଣିଛନ୍ତି ।
ମାୟା ବହୁତ ଶକ୍ତିଶାଳୀ, କାହାକୁ ବି ଛାଡ଼ି ନ ଥାଏ । ବାବା ସବୁ ଜାଣି ପାରୁଛନ୍ତି । ମାୟା ରୂପକ
କୁମ୍ଭୀର ଏକଦମ୍ ଗିଳି ଦେଇଥାଏ । ଏ କଥା ବାବା ଭଲ ଭାବରେ ଜାଣିଛନ୍ତି । କିନ୍ତୁ ଏହାର ଅର୍ଥ ନୁହେଁ
ଯେ ବାବା ଅନ୍ତର୍ଯ୍ୟାମୀ ଅଟନ୍ତି । ନା । ବାବା ସମସ୍ତଙ୍କର ଚାଲି ଚଳଣିକୁ ଜାଣିଛନ୍ତି । ସବୁ
ସମାଚାର ତ ଆସୁଛି ନା । ମାୟା ଏକଦମ୍ କଞ୍ଚା ପେଟରେ ପକାଇ ଦେଉଛି (ଗିଳି ଦେଉଛି) । ଏପରି ବହୁତ
କଥା ତୁମ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ଜଣାପଡୁ ନାହିଁ । କିନ୍ତୁ ବାବାଙ୍କୁ ତ ସବୁକିଛି ଜଣାପଡିଯାଉଛି ।
ସେଥିପାଇଁ ମନୁଷ୍ୟ ଭାବୁଛନ୍ତି ପରମାତ୍ମା ଅନ୍ତର୍ଯ୍ୟାମୀ ଅଟନ୍ତି । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ମୁଁ
ଅନ୍ତର୍ଯ୍ୟାମୀ ନୁହେଁ । ପ୍ରତ୍ୟେକଙ୍କର ଚଳଣିରୁ ସବୁକିଛି ଜଣା ପଡ଼ିଯାଇଥାଏ ନା । ବହୁତ ବିକାରୀ
ଚଳଣିରେ ଚଳୁଛନ୍ତି । ସେଥିପାଇଁ ବାବା ବାରମ୍ବାର ପିଲାଙ୍କୁ ଖବରଦାର କରୁଛନ୍ତି । ମାୟାଠାରୁ
ନିଜକୁ ରକ୍ଷା କରିବାକୁ ହେବ । ପୁଣି ଯଦିଓ ବାବା ବୁଝାଉଛନ୍ତି ତଥାପି ବି ବୁଦ୍ଧିରେ ଏ କଥା ପଶୁ
ନାହିଁ । କାମ ମହାଶତ୍ରୁ ଅଟେ, ଜଣା ବି ପଡୁ ନାହିଁ କି ମୁଁ ବିକାରଗ୍ରସ୍ତ ହୋଇଗଲି, ଏପରି ବି
ହୋଇଯାଉଛି ସେଥିପାଇଁ ବାବା କହୁଛନ୍ତି କିଛି ବି ଭୁଲ୍ ଆଦି ହେଲେ ସ୍ପଷ୍ଟ ଭାବରେ କହିଦିଅ, କିଛି
ବି ଲୁଚାଅ ନାହିଁ । ନଚେତ୍ ଶହେଗୁଣା ପାପ ହୋଇଯିବ । ତାହା ମନକୁ ଖାଉଥିବ । ବୃଦ୍ଧି ହୋଇ ଚାଲିବ
। ଏକଦମ୍ ଅଧଃପତନ ହୋଇଯିବ । ପିଲାମାନଙ୍କୁ ବାବାଙ୍କ ସହିତ ବିଲକୁଲ୍ ସଚ୍ଚା ହୋଇ ରହିବାକୁ ହେବ ।
ନଚେତ୍ ବହୁତ ବହୁତ କ୍ଷତି ହୋଇଯିବ । ଏହା ତ ରାବଣର ଦୁନିଆ ଅଟେ । ଏହି ରାବଣର ଦୁନିଆକୁ ଆମେ
କାହିଁକି ମନେ ପକାଇବା । ଆମକୁ ତ ନୂଆ ଦୁନିଆକୁ ଯିବାର ଅଛି । ଯଦି ବାବା ନୂଆଘର ତିଆରି
କରିଥା’ନ୍ତି ତେବେ ପିଲାମାନେ ଭାବିଥା’ନ୍ତି କି ଆମ ପାଇଁ ନୂଆ ଘର ତିଆରି ହେଉଛି । ମନରେ ଖୁସି
ରହିଥାଏ । ତେବେ ଏହା ତ ବେହଦର କଥା । ଆମ ପାଇଁ ନୂଆ ଦୁନିଆ ସ୍ୱର୍ଗ ତିଆରି ହେଉଛି । ଏବେ ଆମକୁ
ନୂଆ ଦୁନିଆକୁ ଯିବାକୁ ହେବ । ତେଣୁ ଯେତେ ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇବା ସେତେ ଫୁଲ ପରି ହୋଇଯିବା । ଆମେ
ଏହି ବିକାରର ବଶୀଭୂତ ହୋଇ କଣ୍ଟା ହୋଇଯାଇଛୁ । ତୁମେ ସନ୍ତାନମାନେ ଜାଣିଛ - ଯେଉଁମାନେ
ଆସୁନାହାଁନ୍ତି ସେମାନେ ତ ମାୟାର ବଶ ହୋଇଯାଇଛନ୍ତି । ବାବାଙ୍କ ନିକଟରେ ହିଁ ନାହାଁନ୍ତି ।
ବିଶ୍ୱାସଘାତକ ହୋଇଯାଇଛନ୍ତି । ପୁରୁଣା ଶତ୍ରୁ (ରାବଣ) ପାଖକୁ ଚାଲିଯାଇଛନ୍ତି । ଏହିପରି
ଅନେକଙ୍କୁ ମାୟା ଗିଳି ଦେଉଛି । ବାବାଙ୍କର ହାତ ଛାଡି ଚାଲି ଯାଉଛନ୍ତି । ବହୁତ ଭଲ-ଭଲ ସନ୍ତାନ
ମଧ୍ୟ ଅଛନ୍ତି, ଯେଉଁମାନେ କହିକରି ଯାଉଛନ୍ତି, ଆମେ ଏପରି କରିବୁ, ଏ କଥା କରିବୁ । ଆମେ ତ ଯଜ୍ଞ
ପାଇଁ ପ୍ରାଣ ଦେବାକୁ ମଧ୍ୟ ପ୍ରସ୍ତୁତ ଅଛୁ । କିନ୍ତୁ ସେମାନେ ଆଜି ନାହାଁନ୍ତି । ତୁମର ଲଢ଼େଇ
ମାୟା ସାଥିରେ ହିଁ ହେଉଛି । ଦୁନିଆରେ ଏ କଥା କେହି ଜାଣି ନାହାଁନ୍ତି କି ମାୟା ସାଥିରେ କିପରି
ଲଢ଼େଇ ହେଉଛି । ଶାସ୍ତ୍ରରେ ପୁଣି ଦେଖାଇଛନ୍ତି ଦେବତା ଓ ଅସୁରମାନଙ୍କ ମଧ୍ୟରେ ଲଢ଼େଇ ହେଲା । ପୁଣି
କୌରବ ଓ ପାଣ୍ଡବମାନଙ୍କର ଲଢ଼େଇ ହେଲା । ତୁମେ କାହାକୁ ବି ପଚାରିପାରିବ ଯେ, ଏହି ଦୁଇଟି କଥା
ଶାସ୍ତ୍ରରେ କିପରି ଅଛି? ଦେବତାମାନେ ତ ଅହିଂସକ ଅଟନ୍ତି । ସେମାନେ ତ ସତ୍ୟଯୁଗରେ ହିଁ ଥା’ନ୍ତି
। ସେମାନେ ପୁଣି କ’ଣ କଳିଯୁଗକୁ ଲଢ଼ିବାକୁ ଆସିବେ । କୌରବ ଓ ପାଣ୍ଡବର ଅର୍ଥକୁ ମଧ୍ୟ ବୁଝୁ
ନାହାଁନ୍ତି । ଶାସ୍ତ୍ରରେ ଯାହା ଲେଖାଅଛି ତାକୁ ହିଁ ପଢ଼ି ଶୁଣାଉଛନ୍ତି । ବାବା ତ ସଂପୂର୍ଣ୍ଣ
ଗୀତା ପଢ଼ିଛନ୍ତି । ଯେତେବେଳେ ଏହି ଜ୍ଞାନ ମିଳିଲା, ସେତେବେଳେ ବିଚାର ଚାଲିଲା ଯେ ଗୀତାରେ ଏହି
ଲଢ଼େଇ ଆଦିର କଥା କଣ ସବୁ ଲେଖାଯାଇଛି? କୃଷ୍ଣ ତ ଗୀତାର ଭଗବାନ ନୁହଁନ୍ତି । ଯେହେତୁ
ବ୍ରହ୍ମାବାବାଙ୍କ ଶରୀରରେ ଶିବବାବା ବିରାଜମାନ କରିଥିଲେ ତେଣୁ ତାଙ୍କୁ ଭକ୍ତିମାର୍ଗର ଗୀତା
ପଢିବାରୁ ମଧ୍ୟ ନିବୃତ୍ତ କରିଦେଲେ । ଏବେ ବାବାଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ଆମକୁ କେତେ ଜ୍ଞାନର ଆଲୋକ ମିଳୁଛି ।
ଆତ୍ମାକୁ ହିଁ ଜ୍ଞାନର ଆଲୋକ ମିଳିଥାଏ ସେଥିପାଇଁ ବାବା କହୁଛନ୍ତି ନିଜକୁ ଆତ୍ମା ନିଶ୍ଚୟ କରି
ବେହଦର ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଅ । ଭକ୍ତିରେ ମଧ୍ୟ ତୁମେମାନେ ମନେ ପକାଉଥିଲ, କହୁଥିଲ ଆପଣ ଆସିଲେ ଆମେ
ସମର୍ପଣ ହୋଇଯିବୁ । କିନ୍ତୁ ବାବା କିପରି ଆସିବେ, ତୁମେ କିପରି ସମର୍ପଣ ହେବ । ଏ କଥା ଜାଣି
ନଥିଲେ ।
ବର୍ତ୍ତମାନ ତୁମେ
ସନ୍ତାନମାନେ ବୁଝୁଛ ବାବା ଯେପରି ଅଟନ୍ତି ଆମେ ଆତ୍ମାମାନେ ମଧ୍ୟ ସେହିପରି ଅଟୁ । ବାବାଙ୍କର
ହେଉଛି ଅଲୌକିକ ଜନ୍ମ, ତୁମକୁ କେତେ ଭଲ ଭାବରେ ପଢ଼ାଉଛନ୍ତି । ତୁମେ ନିଜେ କହୁଛ ଇଏ ଆମର ସେହି
ବାବା ଅଟନ୍ତି । ଯିଏକି କଳ୍ପ କଳ୍ପ ଆମର ବାବା ହୋଇଥା’ନ୍ତି । ଆମେ ସମସ୍ତେ ବାବା-ବାବା ବୋଲି
କହୁଛୁ । ବାବା ମଧ୍ୟ ମୋର ପିଲାମାନେ ବୋଲି କହନ୍ତି, ସିଏ ହିଁ ଶିକ୍ଷକ ରୂପରେ ରାଜଯୋଗ
ଶିଖାଉଛନ୍ତି ଏବଂ ତୁମକୁ ବିଶ୍ୱର ମାଲିକ କରୁଛନ୍ତି । ତେଣୁ ଏପରି ବାବାଙ୍କର ହୋଇ ପୁଣି ସେହି
ଶିକ୍ଷକଙ୍କଠାରୁ ଶିକ୍ଷା ମଧ୍ୟ ନେବା ଦରକାର । ଶୁଣି-ଶୁଣି ଖୁସିରେ ଗଦ୍ ଗଦ୍ ହୋଇଯିବା ଉଚିତ୍ ।
ଯଦି ବିକାରୀ ହୋଇଗଲ ତେବେ ସେହି ଖୁସି ଆସିବ ହିଁ ନାହିଁ । ତାଙ୍କୁ ଯେତେ ବି ବୁଝାଅ ସେମାନେ
କିନ୍ତୁ ଆମର ଜାତି ଭାଇ ହୋଇପାରିବେ ନାହିଁ । ଏଠାରେ ମନୁଷ୍ୟମାନଙ୍କର କେତେ ସରନେମ୍ (ସାଙ୍ଗିଆ)
ରହିଛି । ସେ ସବୁ ହଦର କଥା । ତୁମର ସରନେମ୍ ଦେଖ କେତେ ବଡ଼ । ସବୁଠାରୁ ବଡ, ଗ୍ରେଟ୍-ଗ୍ରେଟ୍
ଗ୍ରାଣ୍ଡ ଫାଦର (ଆଦିପିତା) ବ୍ରହ୍ମା ଅଟନ୍ତି । ତାଙ୍କୁ କେହି ଜାଣି ନାହାଁନ୍ତି । ଶିବବାବାଙ୍କୁ
ତ ସର୍ବବ୍ୟାପୀ କହିଦେଉଛନ୍ତି । ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କ ବିଷୟରେ ମଧ୍ୟ କେହି ଜାଣି ନାହାଁନ୍ତି । ଚିତ୍ର
ମଧ୍ୟ ଅଛି - ବ୍ରହ୍ମା, ବିଷ୍ଣୁ, ଶଙ୍କର, ପୁଣି ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କୁ ସୂକ୍ଷ୍ମଲୋକ ନିବାସୀ ବୋଲି
କହିଦେଉଛନ୍ତି । ଏମାନଙ୍କର ଜୀବନ କାହାଣୀ ବିଷୟରେ କିଛି ହେଲେ ବି ଜାଣିନାହାଁନ୍ତି ।
ସୂକ୍ଷ୍ମଲୋକରେ ପୁଣି ବ୍ରହ୍ମା କେଉଁଠାରୁ ଆସିଲେ? ସେଠାରେ କିପରି ପୋଷ୍ୟ କରିବେ । ବାବା
ବୁଝାଇଛନ୍ତି ଇଏ ମୋର ରଥ ଅଟେ । ଏହାଙ୍କର ବହୁତ ଜନ୍ମର ଅନ୍ତିମ ସମୟରେ ମୁଁ ଏହାଙ୍କ ଶରୀରରେ
ପ୍ରବେଶ କରିଛି । ଏହା ପୁରୁଷୋତ୍ତମ ସଙ୍ଗମଯୁଗ ଗୀତାର ଅଧ୍ୟାୟ ଅଟେ, ଯେଉଁଥିରେ ପବିତ୍ରତା ମୁଖ୍ୟ
ଅଟେ । ପତିତରୁ ପାବନ କିପରି ହେବାକୁ ହେବ, ଏହା କେହି ହେଲେ ବି ଜାଣି ନାହାଁନ୍ତି । ସାଧୁ-ସନ୍ଥ
ଆଦି ମାନେ ଏପରି କେବେ ବି କହିବେ ନାହିଁ ଯେ ଦେହ ସହିତ ଦେହର ସମସ୍ତ ସମ୍ବନ୍ଧକୁ ଭୁଲି କେବଳ ମୋତେ
ମନେପକାଅ ତେବେ ମାୟାର ବଶବର୍ତ୍ତୀ ହୋଇ କରିଥିବା ପାପ କର୍ମ ଭସ୍ମ ହୋଇଯିବ । ସେମାନେ ତ ବାବାଙ୍କୁ
ହିଁ ଜାଣି ନାହାଁନ୍ତି । ଗୀତାରେ ବାବା କହିଛନ୍ତି ଏହି ସାଧୁମାନଙ୍କର ମଧ୍ୟ ମୁଁ ହିଁ ଆସି
ଉଦ୍ଧାର କରୁଛି ।
ବାବା ବୁଝାଉଛନ୍ତି
ଆରମ୍ଭରୁ ନେଇ ବର୍ତ୍ତମାନ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଯେଉଁ ଆତ୍ମାମାନେ ବି ଅଭିନୟ କରୁଛନ୍ତି - ସମସ୍ତଙ୍କର ଏହା
ଅନ୍ତିମ ଜନ୍ମ ଅଟେ । ଏହାଙ୍କର ମଧ୍ୟ ଅନ୍ତିମ ଜନ୍ମ ଅଟେ । ଇଏ ପୁଣି ବ୍ରହ୍ମା ହୋଇଛନ୍ତି । ଛୋଟ
ବେଳେ ଗାଉଁଲୀ ପିଲା ଥିଲେ । ବ୍ରହ୍ମାବାବା ଆରମ୍ଭରୁ ନେଇ ଶେଷ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ୮୪ ଜନ୍ମ ପୂରା
କରିଛନ୍ତି । ଏବେ ତୁମମାନଙ୍କର ବୁଦ୍ଧିର ତାଲା ଖୋଲିଛି । ଏବେ ତୁମେ ବୁଦ୍ଧିବାନ ହେଉଛ । ଆଗରୁ
ବୁଦ୍ଧିହୀନ ଥିଲ । ଏହି ଲକ୍ଷ୍ମୀ-ନାରାୟଣ ମଧ୍ୟ ବୁଦ୍ଧିବାନ ଅଟନ୍ତି । ପତିତମାନଙ୍କୁ ବୁଦ୍ଧିହୀନ
କୁହାଯାଏ । ମୁଖ୍ୟ ହେଲା ପବିତ୍ରତା । ଲେଖୁଛନ୍ତି ମଧ୍ୟ ମାୟା ଆମକୁ ପତିତ କରିଦେଲା । ଆଖି
କ୍ରିମିନାଲ (ବିକାରୀ) ହୋଇଗଲା । ବାବା ତ ବାରମ୍ବାର ସାବଧାନ କରୁଛନ୍ତି - ପିଲାମାନେ, ମାୟାଠାରୁ
କେବେହେଲେ ହାରିଯାଅ ନାହିଁ । ଏବେ ଘରକୁ ଯିବାକୁ ହେବ । ତେଣୁ ନିଜକୁ ଆତ୍ମା ଭାବି ବାବାଙ୍କୁ ମନେ
ପକାଅ । ଏହି ପୁରୁଣା ଦୁନିଆ ନିଶ୍ଚିତ ସମାପ୍ତ ହେବାକୁ ଯାଉଛି । ଆମେ ପବିତ୍ର ହେଉଛୁ ତେଣୁ ଆମକୁ
ପବିତ୍ର ଦୁନିଆ ମଧ୍ୟ ଦରକାର ନା! ତେଣୁ ତୁମକୁ ପତିତରୁ ପାବନ ହେବାକୁ ହିଁ ପଡ଼ିବ । ବାବା ତ ଯୋଗ
କରିବେ ନାହିଁ । ବାବା କ’ଣ ପତିତ ହେଉଛନ୍ତି କି ଯେଉଁଥି ପାଇଁ ଯୋଗ କରିବେ । ବାବା ତ କହୁଛନ୍ତି
ମୁଁ ତୁମମାନଙ୍କ ସେବାରେ ଉପସ୍ଥିତ ହୋଇଛି । ତୁମେମାନେ ହିଁ ଦାବି କରିଛ କି ଆସି ଆମ ପତିତମାନଙ୍କୁ
ପାବନ କର । ତୁମର କଥାରେ ହିଁ ମୁଁ ଆସିଛି । ତୁମକୁ ବହୁତ ସହଜ ରାସ୍ତା ବତାଉଛି, କେବଳ ମନମନାଭବ
ହୋଇ ରୁହ । ଭଗବାନୁବାଚ ଅଟେ ନା । କିନ୍ତୁ ଗୀତାରେ କୃଷ୍ଣଙ୍କ ନାମ ଦେଇ ଦେବା ଦ୍ୱାରା ବାବାଙ୍କୁ
ସମସ୍ତେ ଭୁଲି ଯାଇଛନ୍ତି । ବାବା ହେଉଛନ୍ତି ପ୍ରଥମ, କୃଷ୍ଣ ଦ୍ୱିତୀୟ ଅଟନ୍ତି । ସେ ପରମଧାମର
ମାଲିକ, ଇଏ ହେଲେ ବୈକୁଣ୍ଠର ମାଲିକ । ସୂକ୍ଷ୍ମଲୋକରେ ତ କିଛି ବି ନାହିଁ । ସମସ୍ତଙ୍କ ଭିତରେ
ନମ୍ବରୱାନ ହେଉଛନ୍ତି କୃଷ୍ଣ, ଯାହାଙ୍କୁ ସମସ୍ତେ ସ୍ନେହ କରିଥା’ନ୍ତି । ବାକି ତ ସମସ୍ତେ ତାଙ୍କ
ପଛେ-ପଛେ ଆସିଥା’ନ୍ତି । ସ୍ୱର୍ଗକୁ ତ ସମସ୍ତେ ଯାଇ ପାରିବେ ନାହିଁ ।
ତେଣୁ ତୁମ ମିଠା-ମିଠା
ପିଲାମାନଙ୍କର ହଡ୍ଡି (ଆନ୍ତିରକ) ଖୁସି ରହିବା ଉଚିତ୍ । କେତେକ ସନ୍ତାନ ବାବାଙ୍କ ପାଖକୁ
ଆସୁଛନ୍ତି କିନ୍ତୁ କେବେ ବି ପବିତ୍ର ରହୁନାହାଁନ୍ତି । ବାବା ବୁଝାଉଛନ୍ତି ବିକାରଗ୍ରସ୍ତ ହୋଇ
ପୁଣି ବାବାଙ୍କ ପାଖକୁ କାହିଁକି ଆସୁଛ? କହୁଛନ୍ତି କ’ଣ କରିବୁ, ରହିପାରୁ ନାହୁଁ । ପରନ୍ତୁ ଏଠାକୁ
ଆସୁଛୁ, ହୁଏ ତ କେବେ ତୀର ଲାଗିଯିବ । ଆପଣଙ୍କ ବିନା ଆମର ସଦ୍ଗତି କିଏ କରିବ ସେଥିପାଇଁ ଆସି
ବସିଯାଉଛୁ । ମାୟା କେତେ ଶକ୍ତିଶାଳୀ । ନିଶ୍ଚୟ ମଧ୍ୟ ହେଉଛି - ବାବା ଆମକୁ ପତିତରୁ ପାବନ ଫୁଲ
ଭଳି କରୁଛନ୍ତି । ପରନ୍ତୁ କ’ଣ ତଥାପି ପୁଣି ବି ସତ କହିବା ଦ୍ୱାରା କେତେବେଳେ ବି ସୁଧୁରିଯିବି ।
ଆମର ଏହି ନିଶ୍ଚୟ ଅଛି କି ଆପଣଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ହିଁ ଆମେ ସୁଧୁରିଯିବୁ । ବାବାଙ୍କୁ ଏପରି
ସନ୍ତାନମାନଙ୍କ ଉପରେ ଦୟା ଆସୁଛି ପୁଣି ବି ଏହିପରି ହେବ । ଏହା କିଛି ନୂଆ ନୁହେଁ । ବାବା ତ
ପ୍ରତିଦିନ ଶ୍ରୀମତ ଦେଉଛନ୍ତି । କେହି କାର୍ଯ୍ୟକାରୀ ମଧ୍ୟ କରୁଛନ୍ତି, ଏଥିରେ ବାବା କ’ଣ
କରିପାରିବେ । ବାବା କହିବେ ବୋଧହୁଏ ଏହାଙ୍କର ପାର୍ଟ ହିଁ ଏହିପରି ଅଟେ । ସମସ୍ତେ ତ ରାଜା-ରାଣୀ
ହୋଇପାରିବେ ନାହିଁ । ରାଜଧାନୀ ସ୍ଥାପନ ହେଉଛି ଏବଂ ରାଜଧାନୀରେ ସବୁ ପ୍ରକାରର ପଦ ଦରକାର । ତଥାପି
କି ବାବା କହୁଛନ୍ତି ପିଲାମାନେ ସାହାସ ଛାଡ଼ ନାହିଁ । ତୁମେମାନେ ଆଗକୁ ଯାଇ ପାରିବ । ଆଚ୍ଛା—
ମିଠା ମିଠା ସିକିଲଧେ
ସନ୍ତାନମାନଙ୍କ ପ୍ରତି ମାତା-ପିତା, ବାପଦାଦାଙ୍କର ମଧୁର ସ୍ନେହ ସମ୍ପନ୍ନ ଶୁଭେଚ୍ଛା ଏବଂ
ସୁପ୍ରଭାତ । ଆତ୍ମିକ ପିତାଙ୍କର ଆତ୍ମିକ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ନମସ୍ତେ ।
ଧାରଣା ପାଇଁ ମୁଖ୍ୟ ସାର
:—
(୧) ବାବାଙ୍କ
ସାଥିରେ ସର୍ବଦା ସଚ୍ଚା ହୋଇ ରହିବାକୁ ପଡ଼ିବ । ବର୍ତ୍ତମାନ କୌଣସି ବି ଭୁଲ୍ ହୋଇଗଲେ ତା’କୁ
ଲୁଚାଅ ନାହିଁ । ଏହି ଆଖି କେବେ ବି କ୍ରିମିନାଲ ଅର୍ଥାତ୍ ବିକାରୀ ନ ହେଉ - ସେଥିପ୍ରତି ଧ୍ୟାନ
ଦେବାକୁ ହେବ ।
(୨) ସଦାସର୍ବଦା ଏହି
ଶୁଦ୍ଧ ନିଶା ରହୁ କି ବେହଦର ବାବା ଆମକୁ ପତିତ ଛି-ଛିରୁ ଗୁଲ୍ଗୁଲ୍ ଅର୍ଥାତ୍ ପବିତ୍ର ଏବଂ
କଣ୍ଟାରୁ ଫୁଲ କରୁଛନ୍ତି । ଏବେ ଆମକୁ ବାବାଙ୍କର ହାତ ମିଳିଛି, ଯାହାଙ୍କର ସାହାଯ୍ୟରେ ଆମେ ବିଷୟ
ବୈତରଣୀ ନଦୀ ପାର ହୋଇଯିବୁ ।
ବରଦାନ:-
ଶକ୍ତିଶାଳୀ
ବ୍ରେକ୍ ଦ୍ୱାରା ଗୋଟିଏ ସେକେଣ୍ଡରେ ନକାରାତ୍ମକକୁ ସକାରାତ୍ମକରେ ପରିବର୍ତ୍ତନ କରିପାରୁଥିବା
ସ୍ୱପରିବର୍ତ୍ତକ ଆତ୍ମା ହୁଅ ।
ଯେତେବେଳେ ନକାରାତ୍ମକ
ଅଥବା ବ୍ୟର୍ଥ ସଂକଳ୍ପ ଚାଲୁଛି ସେତେବେଳେ ତା’ର ଗତି ବହୁତ ତୀବ୍ରବେଗୀ ହୋଇଥାଏ । ତେବେ ତୀବ୍ର
ଗତି ସମୟରେ ଶକ୍ତିଶାଳୀ ବ୍ରେକ୍ ଲଗାଇ ପରିବର୍ତ୍ତନ କରିବାର ଅଭ୍ୟାସ ହେବା ଦରକାର । ଏମିତି ବି
ଯେତେବେଳେ କୌଣସି ଗାଡିକୁ ପାହାଡ ଉପରକୁ ଚଢାଇ ଥାଆନ୍ତି ସେତେବେଳେ ପ୍ରଥମେ ତା’ର ବ୍ରେକ୍କୁ
ଚେକ୍ କରିଥାଆନ୍ତି । ସେହିପରି ତୁମେମାନେ ମଧ୍ୟ ନିଜର ସ୍ଥିତିକୁ ଉଚ୍ଚ କରିବା ପାଇଁ ପ୍ରଥମେ
ନିଜର ସଂକଳ୍ପକୁ ଗୋଟିଏ ସେକେଣ୍ଡରେ ବ୍ରେକ୍ ଲଗାଇବାର ଅଭ୍ୟାସକୁ ବଢାଅ । ଯେତେବେଳେ ନିଜର
ସଂକଳ୍ପକୁ ବା ସଂସ୍କାରକୁ ଗୋଟିଏ ସେକେଣ୍ଡରେ ନକାରାତ୍ମକରୁ ସକାରାତ୍ମକକୁ ପରିବର୍ତ୍ତନ କରିନେବ
ସେତେବେଳେ ହିଁ ନିଜର ସ୍ୱପରିବର୍ତ୍ତନ ଦ୍ୱାରା ବିଶ୍ୱ ପରିବର୍ତ୍ତନର କାର୍ଯ୍ୟ ସମ୍ପନ୍ନ ହେବ ।
ସ୍ଲୋଗାନ:-
ନିଜ ପ୍ରତି ଏବଂ
ସର୍ବ ଆତ୍ମାମାନଙ୍କ ପ୍ରତି ଶ୍ରେଷ୍ଠ ପରିବର୍ତ୍ତନର ଶକ୍ତିକୁ କାର୍ଯ୍ୟକାରୀ କରୁଥିବା ଆତ୍ମାମାନେ
ହିଁ ସଚ୍ଚା କର୍ମଯୋଗୀ ଅଟନ୍ତି ।