11.12.24 Morning Odia Murli Om Shanti BapDada Madhuban
“ମିଠେ ବଚ୍ଚେ:-
ବାବାଙ୍କର ସହଯୋଗୀ ହୋଇ ଏହି ଆଇରନ୍ ଏଜଡ୍ ଅର୍ଥାତ୍ କଳିଯୁଗ ରୂପକ ପାହାଡକୁ ଗୋଲ୍ଡେନ୍ ଏଜଡ୍
ଅର୍ଥାତ୍ ସତ୍ୟଯୁଗରେ ପରିବର୍ତ୍ତନ କରିବାକୁ ହେବ, ପୁରୁଷାର୍ଥ କରି ନୂଆ ଦୁନିଆ ପାଇଁ ନିଜର
ଫାଷ୍ଟକ୍ଲାସ୍ ସିଟ୍ ରିଜର୍ବ କରାଇବାକୁ ହେବ ।”
ପ୍ରଶ୍ନ:-
ବାବାଙ୍କର
କର୍ତ୍ତବ୍ୟ କ’ଣ? କେଉଁ କର୍ତ୍ତବ୍ୟ ସମ୍ପାଦନ କରିବା ପାଇଁ ସଂଗମଯୁଗରେ ବାବାଙ୍କୁ ଆସିବାକୁ ପଡୁଛି?
ଉତ୍ତର:-
ରୋଗୀ ଏବଂ ଦୁଃଖୀ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ସୁଖୀ କରିବା, ମାୟାର କବଳରୁ ମୁକ୍ତ କରି ଅସରନ୍ତି ସୁଖ ଦେବା
- ଏହା ହିଁ ବାବାଙ୍କର କର୍ତ୍ତବ୍ୟ ଅଟେ, ଯାହାକୁ ସଂଗମଯୁଗରେ ହିଁ ବାବା ସମ୍ପାଦନ କରୁଛନ୍ତି ।
ବାବା କହୁଛନ୍ତି - ମୁଁ ତୁମ ସମସ୍ତଙ୍କର ମରଜ ଅର୍ଥାତ୍ ପୀଡା ହରଣ କରିବା ସହିତ ସମସ୍ତଙ୍କ ଉପରେ
କୃପା କରିବା ପାଇଁ ଆସିଛି । ତେଣୁ ଏବେ ତୁମେମାନେ ପୁରୁଷାର୍ଥ କରି ୨୧ ଜନ୍ମ ପାଇଁ ନିଜର
ଶ୍ରେଷ୍ଠ ଭାଗ୍ୟ ନିର୍ମାଣ କରିନିଅ ।
ଗୀତ:-
ଭୋଲେନାଥ ସେ
ନିରାଲା...
ଓମ୍ ଶାନ୍ତି ।
ଭୋଳାନାଥ ଶିବ
ଭଗବାନୁବାଚ - ବ୍ରହ୍ମା ମୁଖ କମଳ ଦ୍ୱାରା ବାବା କହୁଛନ୍ତି - ଏହା ଭିନ୍ନ ଭିନ୍ନ ଧର୍ମର ମନୁଷ୍ୟ
ସୃଷ୍ଟି ରୂପକ ବୃକ୍ଷ ଅଟେ ନା । ବାବା ଏହି କଳ୍ପ ବୃକ୍ଷ ଅଥବା ସୃଷ୍ଟିର ଆଦି-ମଧ୍ୟ-ଅନ୍ତର ରହସ୍ୟ
ପିଲାମାନଙ୍କୁ ବୁଝାଉଛନ୍ତି । ଗୀତରେ ମଧ୍ୟ ଏହାଙ୍କର ମହିମା ରହିଛି । ଶିବବାବାଙ୍କର ଜନ୍ମ
ଏହିଠାରେ ହିଁ ହେଉଛି, ବାବା କହୁଛନ୍ତି ମୁଁ ଭାରତରେ ହିଁ ଆସୁଛି । ଲୋକମାନେ ଏ କଥା
ଜାଣିନାହାଁନ୍ତି ଯେ ଶିବବାବା କେବେ ଆସିଥିଲେ? ଗୀତାରେ କୃଷ୍ଣଙ୍କ ନାମ ଲେଖି ଦେଇଛନ୍ତି ।
ଦ୍ୱାପର ଯୁଗରେ ଆସିବାର ତ ପ୍ରଶ୍ନ ହିଁ ଉଠୁନାହିଁ । ବାବା ବୁଝାଉଛନ୍ତି - ପିଲାମାନେ, ୫ ହଜାର
ବର୍ଷ ପୂର୍ବରୁ ମଧ୍ୟ ମୁଁ ଆସି ଏହି ଜ୍ଞାନ ଦେଇଥିଲି । ଏହି ସୃଷ୍ଟି ରୂପି ବୃକ୍ଷରୁ ସବୁ କିଛି
ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଜଣା ପଡିଯାଉଛି । ତୁମେ ବୃକ୍ଷକୁ ଭଲ ଭାବରେ ଦେଖ । ସତ୍ୟଯୁଗରେ ବାସ୍ତବରେ
ଦେବୀ-ଦେବତାମାନଙ୍କର ରାଜ୍ୟ ଥିଲା, ତ୍ରେତାଯୁଗରେ ରାମ-ସୀତାଙ୍କର ଥିଲା । ବାବା ଏବେ
ଆଦି-ମଧ୍ୟ-ଅନ୍ତର ରହସ୍ୟକୁ ବୁଝାଉଛନ୍ତି । ପିଲାମାନେ ପଚାରୁଛନ୍ତି - ବାବା, ଆମେ ମାୟାର ଫାନ୍ଦରେ
କେବେଠାରୁ ଫସିଗଲୁ? ବାବା କହୁଛନ୍ତି ଦ୍ୱାପରଯୁଗରୁ । କ୍ରମାନୁସାରେ ପୁଣି ଅନ୍ୟ ଧର୍ମଗୁଡିକ
ଆସିଥା’ନ୍ତି । ତେଣୁ ହିସାବ କଲେ ବୁଝିପାରିବ ଯେ ଏହି ଦୁନିଆକୁ ଆମେ ପୁନର୍ବାର କେବେ ଆସିବୁ?
ଶିବବାବା କହୁଛନ୍ତି ସଂଗମଯୁଗରେ ନିଜର କର୍ତ୍ତବ୍ୟ ପାଳନ କରିବା ପାଇଁ ମୁଁ ପ୍ରତି ୫ ହଜାର ବର୍ଷ
ପରେ ଆସିଥାଏ । ବର୍ତ୍ତମାନ ଯେତେ ବି ମନୁଷ୍ୟ ଅଛନ୍ତି, ସମସ୍ତେ ଦୁଃଖୀ, ସେଥି ମଧ୍ୟରୁ
ସ୍ୱତନ୍ତ୍ର ରୂପେ ଭାରତବାସୀ ଅଧିକ ଦୁଃଖୀ ଅଟନ୍ତି ଏବଂ ଡ୍ରାମା ଅନୁସାରେ ଭାରତକୁ ହିଁ ମୁଁ ସୁଖୀ
କରାଉଛି । ବାପାର କର୍ତ୍ତବ୍ୟ ହେଉଛି ପିଲାମାନେ ବେମାର ପଡିଲେ ତାଙ୍କୁ ଔଷଧ ପାଣି ଦେବା । କିନ୍ତୁ
ଏହା ହେଉଛି ବହୁତ ବଡ ବେମାରୀ ଏବଂ ସମସ୍ତ ରୋଗର ମୂଳ ହେଉଛି ଏହି ୫ ବିକାର । ପିଲାମାନେ
ପଚାରୁଛନ୍ତି ଏହା କେବେଠାରୁ ଆରମ୍ଭ ହେଲା? ଦ୍ୱାପରରୁ । ପୁଣି ରାବଣର କଥା ବୁଝାଇବାକୁ ହେବ ।
କିନ୍ତୁ ରାବଣକୁ କେହି ଦେଖି ପାରନ୍ତି ନାହିଁ । ତାକୁ ବୁଦ୍ଧି ଦ୍ୱାରା ହିଁ ବୁଝିବାକୁ ହୁଏ ।
ବାବାଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ବୁଦ୍ଧି ଦ୍ୱାରା ଜାଣିବାକୁ ପଡିଥାଏ । ଆତ୍ମା ମନ-ବୁଦ୍ଧି ସହିତ ଅଛି । ଆତ୍ମା
ଜାଣିଛି ଯେ, ଆମର ପିତା ହେଉଛନ୍ତି ପରମପିତା ପରମାତ୍ମା । ଆତ୍ମା ସୁଖ-ଦୁଃଖର ପ୍ରଭାବରେ
ପ୍ରଭାବିତ ହୋଇଥାଏ । ଯେହେତୁ ଶରୀର ଅଛି, ତେଣୁ ଆତ୍ମାକୁ ଦୁଃଖ ହୋଇଥାଏ । ଏପରି କେବେ କେହି
କହନ୍ତି ନାହିଁ ଯେ, ମୁଁ ପରମାତ୍ମା ମୋତେ ଦୁଃଖୀ କର ନାହିଁ । ବାବା ତୁମମାନଙ୍କୁ ବୁଝାଉଛନ୍ତି
ମୋର ମଧ୍ୟ ଏହି ଡ୍ରାମାରେ ପାର୍ଟ ଅଛି, କଳ୍ପ-କଳ୍ପର ସଂଗମରେ ଆସି ମୁଁ ଅଭିନୟ କରୁଛି । ଯେଉଁ
ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ମୁଁ ସୁଖ ଭୋଗ କରିବା ପାଇଁ ପଠାଇଥିଲି, ସେମାନେ ଦୁଃଖୀ ହୋଇଯାଇଛନ୍ତି, ସେଥିପାଇଁ
ପୁଣି ଡ୍ରାମା ଅନୁସାରେ ମୋତେ ଆସିବାକୁ ପଡିଛି । ବାକି କଇଁଛ-ମାଛ ଅବତାର ଏ ସବୁର କଥା ନାହିଁ ।
କହନ୍ତି ଯେ ପର୍ଶୁରାମ କୁରାଢୀ ନେଇ କ୍ଷତ୍ରିୟମାନଙ୍କୁ ମାରିଥିଲେ । ଏ ସବୁ ହେଲା ଦନ୍ତ କଥା
ଅର୍ଥାତ୍ ମନଗଢା କଥା । ତେଣୁ ଏବେ ତୁମକୁ ବାବା ବୁଝାଉଛନ୍ତି ମୋତେ ମନେ ପକାଅ । ଇଏ ହେଉଛନ୍ତି
ଜଗତଅମ୍ବା ଏବଂ ଜଗତ ପିତା । ମାତା ଓ ପିତାଙ୍କ ଦେଶ ବୋଲି କହିଥାନ୍ତି ନା । ଭାରତବାସୀ ଗାୟନ
ମଧ୍ୟ କରୁଛନ୍ତି - ତୁମେ ମାତା-ପିତା.... ବାସ୍ତବରେ ତୁମ କୃପାରୁ ଅସରନ୍ତି ସୁଖ ମିଳୁଛି । ପୁଣି
ଯିଏ ଯେତେ ପୁରୁଷାର୍ଥ କରିପାରିବେ । ଯେପରି ସିନେମା ଦେଖିବାକୁ ଯାଇଥା’ନ୍ତି ଫାଷ୍ଟକ୍ଲାସ୍ ସିଟ୍
ରିଜର୍ଭେସନ୍ କରାଇଥା’ନ୍ତି ନା । ବାବା ମଧ୍ୟ କହୁଛନ୍ତି ସୂର୍ଯ୍ୟବଂଶୀ ହେଉ ବା ଚନ୍ଦ୍ରବଂଶୀରେ
ସିଟ୍ ରିଜର୍ଭ କରାଅ, କିନ୍ତୁ ଯିଏ ଯେତେ ପୁରୁଷାର୍ଥ କରିବେ ସେତେ ଉଚ୍ଚ ପଦ ପାଇପାରିବେ । ତେବେ
ସବୁ ପ୍ରକାରର ଦୁଃଖ ହରିବା ପାଇଁ ବାବା ଆସିଛନ୍ତି । ରାବଣ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ବହୁତ ଦୁଃଖ ଦେଇଛି ।
କୌଣସି ବି ମନୁଷ୍ୟ, ମନୁଷ୍ୟର ଗତି-ସଦ୍ଗତି କରିପାରିବେ ନାହିଁ । ଏହା ହେଉଛି କଳିଯୁଗର ଅନ୍ତିମ
ସମୟ । ଗୁରୁମାନେ ଶରୀର ତ୍ୟାଗ କରିଲେ ପୁଣି ଏହିଠାରେ ହିଁ ପୁନର୍ଜନ୍ମ ନେଇଥା’ନ୍ତି । ତେବେ
ସେମାନେ ଅନ୍ୟମାନଙ୍କର କ’ଣ ସଦ୍ଗତି କରିବେ! କ’ଣ ଏତେ ସବୁ ଅନେକ ଗୁରୁ ମିଶି ପତିତ ସୃଷ୍ଟିକୁ
ପାବନ କରିପାରିବେ? ଗୋବର୍ଦ୍ଧନ ପର୍ବତର କାହାଣୀ କହିଥା’ନ୍ତି ନା । ଏହି ମାତାମାନେ ହିଁ କଳିଯୁଗୀ
ପାହାଡକୁ ସତ୍ୟଯୁଗୀ କରାଉଛନ୍ତି । ଗୋବର୍ଦ୍ଧନର ପୂଜା ମଧ୍ୟ କରିଥା’ନ୍ତି, ତାହା ହେଉଛି ତତ୍ତ୍ୱ
ପୂଜା । ସନ୍ନ୍ୟାସୀମାନେ ମଧ୍ୟ ବ୍ରହ୍ମ ଅଥବା ତତ୍ତ୍ୱକୁ ମନେ ପକାଇଥା’ନ୍ତି । ଭାବୁଛନ୍ତି ସେ
ହିଁ ପରମାତ୍ମା, ବ୍ରହ୍ମ ଭଗବାନ ଅଟନ୍ତି । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ଏହା ତ ଭ୍ରମ ଅଟେ । ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡରେ
ତ ଆତ୍ମାମାନେ ଅଣ୍ଡା ସଦୃଶ ରହିଥା’ନ୍ତି, ଯାହାର ନିରାକାରୀ ବୃକ୍ଷ ମଧ୍ୟ ଦେଖାଯାଇଛି ।
ପ୍ରତ୍ୟେକଙ୍କର ନିଜ-ନିଜର ବିଭାଗ ରହିଛି । ଏହି ବୃକ୍ଷର ମୂଳଦୁଆ ହେଉଛି - ଭାରତର
ସୂର୍ଯ୍ୟବଂଶୀ-ଚନ୍ଦ୍ରବଂଶୀ କୂଳ । ପୁଣି ଧୀରେ ଧୀରେ ବୃଦ୍ଧି ହେଉଛି । ୪ଟି ଧର୍ମ ହେଉଛି ମୁଖ୍ୟ
। ତେଣୁ ହିସାବ କରିବା ଦରକାର - କେଉଁ-କେଉଁ ଧର୍ମ କେବେ ଆସୁଛି? ଯେପରି ଗୁରୁ ନାନକ ୫ ଶହ ବର୍ଷ
ପୂର୍ବରୁ ଆସିଥିଲେ । ଏପରି ତ ନୁହେଁ ଯେ ଶିଖ୍ମାନେ କୌଣସି ୮୪ ଜନ୍ମର ପାର୍ଟ କରୁଛନ୍ତି । ବାବା
କହୁଛନ୍ତି ୮୪ ଜନ୍ମ କେବଳ ତୁମେ ଅଲରାଉଣ୍ଡର ବ୍ରାହ୍ମଣମାନେ ନେଉଛ । ବାବା ବୁଝାଉଛନ୍ତି ତୁମର
ହିଁ ଅଲରାଉଣ୍ଡ (ଆଦ୍ୟରୁ ଅନ୍ତ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ) ପାର୍ଟ ରହିଛି । ବ୍ରାହ୍ମଣ, ଦେବତା, କ୍ଷତ୍ରିୟ,
ବୈଶ୍ୟ, ଶୁଦ୍ର ବର୍ଣ୍ଣରେ ତୁମେ ଆସୁଛ । ଯେଉଁମାନେ ପ୍ରଥମେ ଦେବୀ-ଦେବତା ହେଉଛନ୍ତି ସେହିମାନେ
ହିଁ ସାରା ଚକ୍ର ଲଗାଉଛନ୍ତି । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ତୁମେ ବେଦ-ଶାସ୍ତ୍ର ତ ବହୁତ ଶୁଣିଲ । ଏବେ ଏହାକୁ
ଶୁଣ ଓ ଜଜ୍ (ନିର୍ଣ୍ଣୟ)କର ଯେ ଶାସ୍ତ୍ର ଠିକ୍ ନା ଗୁରୁମାନେ ଯାହା କହୁଛନ୍ତି - ତାହା ଠିକ୍,
ନା ଯାହା ବାବା ଶୁଣାଉଛନ୍ତି ତାହା ଠିକ୍? ବାବାଙ୍କୁ ସତ୍ୟ ବୋଲି କୁହାଯାଏ । ମୁଁ ସତ୍ୟ କହୁଛି
ଯାହା ଦ୍ୱାରା ସତ୍ୟଯୁଗ ହୋଇଯାଉଛି । ପୁଣି ଦ୍ୱାପର ଯୁଗରୁ ଆରମ୍ଭ କରି ତୁମେମାନେ ମିଛ ଶୁଣି
ଆସିଛ, ତା’ ଦ୍ୱାରା ନର୍କ ହୋଇଯାଇଛି ।
ବାବା କହୁଛନ୍ତି - ମୁଁ
ତୁମର ଗୋଲାମ ଅଟେ, ଭକ୍ତିମାର୍ଗରୁ ତୁମେମାନେ ଗାୟନ କରି ଆସିଛ - ମେଁ ଗୁଲାମ, ମେଁ ଗୁଲାମ ତେରା...
ଏବେ ମୁଁ ତୁମର ସେବା ପାଇଁ ଆସିଛି । ବାବାଙ୍କର ଗାୟନ ନିରାକାରୀ, ନିରହଂକାରୀ ବୋଲି କରାଯାଇଥାଏ
। ବାବା କହୁଛନ୍ତି ମୋର କର୍ତ୍ତବ୍ୟ ହେଉଛି ତୁମକୁ ସଦା ସୁଖୀ କରାଇବା । ଗୀତରେ ମଧ୍ୟ ଅଛି ନା -
ଅଗମ-ନିଗମର ଭେଦ ଖୋଲନ୍ତି... ବାକି ଡମ୍ବରୁ ଆଦି ବଜାଇବାର କୌଣସି କଥା ନାହିଁ । ଇଏ ତ ସୃଷ୍ଟିର
ଆଦି-ମଧ୍ୟ-ଅନ୍ତର ସମସ୍ତ ସମାଚାର ଶୁଣାଉଛନ୍ତି । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ତୁମେ ସବୁ ସନ୍ତାନମାନେ
ଅଭିନେତା ଅଟ, ମୁଁ ବର୍ତ୍ତମାନ କରନ କରାବନହାର ଅଟେ । ମୁଁ ଏହାଙ୍କ (ବ୍ରହ୍ମା) ଦ୍ୱାରା ସ୍ଥାପନା
କରୁଛି । ବାକି ଗୀତାରେ ଯାହା କିଛି ଲେଖାଯାଇଛି, ସେସବୁ ତ ନାହିଁ । ବର୍ତ୍ତମାନ ତ ପ୍ରାକ୍ଟିକାଲ୍
(ବାସ୍ତବ) କଥା ନା । ପିଲାମାନଙ୍କୁ ଏହି ସହଜ ଜ୍ଞାନ ଓ ସହଜ ଯୋଗ ଶିଖାଉଛି, ବାବାଙ୍କ ସହିତ ଯୋଗ
ଲଗାଇ ଦେଉଛି । କହୁଛନ୍ତି ନା ଯୋଗ ଲଗାଇ ଦେଲାବାଲା, ଭାଗ୍ୟ ରୂପି ଝୁଲାମୁଣୀକୁ ଭରପୁର କରିଲାବାଲା,
ପୀଡା ହରିବାବାଲା... । ବାବା ଆସି ଗୀତାର ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ଅର୍ଥ ବା ରହସ୍ୟ ମଧ୍ୟ ବୁଝାଉଛନ୍ତି ।
ମୁଁ ତୁମକୁ ଯୋଗ ଶିଖାଉଛି ଏବଂ ଶିଖାଇଲାବାଲା ମଧ୍ୟ ତିଆରି କରୁଛି । ପିଲାମାନେ ଯୋଗ ଶିଖି ପୁଣି
ଅନ୍ୟମାନଙ୍କୁ ଶିଖାଉଛନ୍ତି ନା । କହନ୍ତି ଯୋଗ ଦ୍ୱାରା ଆମର ଜ୍ୟୋତି ଜାଗ୍ରତ କରାଇଲାବାଲା....
ଏହିପରି ଗୀତ କେହି ଘରେ ବସି ମଧ୍ୟ ଶୁଣିଲେ ସାରା ଜ୍ଞାନ ବୁଦ୍ଧିରେ ଚକ୍ର ଲଗାଇବ । ବାବାଙ୍କୁ ମନେ
ପକାଇବା ଦ୍ୱାରା ସମ୍ପତ୍ତିର ମଧ୍ୟ ନିଶା ଚଢିବ । କେବଳ ପରମାତ୍ମା ଅଥବା ଭଗବାନ କହିବା ଦ୍ୱାରା
ମୁଖ ମିଠା ହେଉ ନାହିଁ । ବାବା ଅର୍ଥ ହିଁ ବର୍ସା ବା ସମ୍ପତ୍ତି ।
ଏବେ ତୁମେ ବାବାଙ୍କଠାରୁ
ଆଦି-ମଧ୍ୟ-ଅନ୍ତର ଜ୍ଞାନ ଶୁଣି ପୁଣି ଅନ୍ୟମାନଙ୍କୁ ଶୁଣାଉଛ, ଏହାକୁ ହିଁ ଶଙ୍ଖ ଧ୍ୱନି କୁହାଯାଉଛି
। ତୁମମାନଙ୍କ ହାତରେ କୌଣସି ପୁସ୍ତକ ଆଦି ନାହିଁ । ତୁମମାନଙ୍କୁ କେବଳ ଧାରଣା କରିବାକୁ ପଡୁଛି ।
ତୁମେ ହେଉଛ ପ୍ରକୃତ ଆତ୍ମିକ ବ୍ରାହ୍ମଣ, ଆତ୍ମିକ ବାବାଙ୍କର ସନ୍ତାନ । ଏବେ ଏହି ସତ୍ୟ ଗୀତା
ଦ୍ୱାରା ଭାରତ ସ୍ୱର୍ଗ ହେଉଛି । ସେମାନେ ତ ଏହାର କେବଳ କାହାଣୀ ଲେଖି ଦେଇଛନ୍ତି । ତୁମେ ସମସ୍ତେ
ହେଉଛ ପାର୍ବତୀ, ତୁମକୁ ମୁଁ ଏହି ଅମରକଥା ଶୁଣାଉଛି । ତୁମେ ସମସ୍ତେ ଦ୍ରୌପଦୀ ଅଟ । ସେଠାରେ କେହି
ନଗ୍ନ ହେବେ ନାହିଁ । କହୁଛନ୍ତି ତେବେ ପିଲା କିପରି ଜନ୍ମ ହେବେ? ଆରେ, ସେଠାରେ ସମସ୍ତେ
ନିର୍ବିକାରୀ ପୁଣି ବିକାର କଥା କିପରି ହୋଇପାରିବ! ତୁମେ ବୁଝିପାରିବ ନାହିଁ ଯେ ଯୋଗବଳ ଦ୍ୱାରା
ପିଲା କିପରି ଜନ୍ମ ହେବେ! ତୁମେ ଯୁକ୍ତି କରିବ । କିନ୍ତୁ ଏହା ତ ଶାସ୍ତ୍ରର କଥା ନା । ତାହା
ହେଉଛି ସଂପୂର୍ଣ୍ଣ ନିର୍ବିକାରୀ ଦୁନିଆ । ଏହା ହେଲା ବିକାରୀ ଦୁନିଆ । ମୁଁ ଜାଣିଛି ଡ୍ରାମା
ଅନୁସାରେ ମାୟା ପୁଣି ତୁମକୁ ଦୁଃଖୀ କରିବ । ମୁଁ କଳ୍ପ-କଳ୍ପ ନିଜର କର୍ତ୍ତବ୍ୟ ପାଳନ କରିବାକୁ
ଆସୁଛି । ତୁମେମାନେ ଜାଣିଛ କଳ୍ପ ପୂର୍ବର ସିକିଲେଧେ (ବହୁତ ଦିନରୁ ଅଲଗା ହୋଇ ମିଳିଥିବା)
ପିଲାମାନେ ହିଁ ଆସି ନିଜର ବର୍ସା ନେବେ । ଏହାର ପୂର୍ବ ସଙ୍କେତ ମଧ୍ୟ ଦେଖାଉଛନ୍ତି । ଜଣାପଡୁଛି
ଏହା ସେହି ମହାଭାରତ ଯୁଦ୍ଧ ହେବାକୁ ଯାଉଛି । ତୁମକୁ ପୁନର୍ବାର ଦେବୀ-ଦେବତା ଅଥବା ସ୍ୱର୍ଗର
ମାଲିକ ହେବା ପାଇଁ ପୁରୁଷାର୍ଥ କରିବାକୁ ହେବ । ଏଥିରେ ସ୍ଥୂଳ ଲଢେଇର କୌଣସି କଥା ନାହିଁ । ନା
ଅସୁର ନା ଦେବତାମାନଙ୍କର ଲଢେଇ ହୋଇଥିଲା । ସେଠାରେ ତ ମାୟା ହିଁ ରହିବ ନାହିଁ ଯିଏକି ଲଢେଇ
କରାଇବ । ଅଧାକଳ୍ପ ନା କୌଣସି ଲଢେଇ, ନା କୌଣସି ରୋଗ, ନା କୌଣସି ଦୁଃଖ-ଅଶାନ୍ତି ହେବ । ଆରେ,
ସେଠାରେ ତ ସର୍ବଦା ସୁଖ ରହିବ, ଚିର ବସନ୍ତ ରହିବ । ସେଠାରେ ଡାକ୍ତରଖାନା ରହିବ ନାହିଁ, ବାକି
ସ୍କୁଲରେ ତ ପଢିବାକୁ ପଡିବ । ତେବେ ତୁମେ ସମସ୍ତେ ଏହିଠାରୁ ହିଁ ବର୍ସା ନେଇଯାଉଛ । ମନୁଷ୍ୟ
ପାଠପଢା ଦ୍ୱାରା ନିଜ ଗୋଡରେ ଛିଡା ହେଉଛନ୍ତି । ଏହା ଉପରେ ମଧ୍ୟ ଏକ କାହାଣୀ ରହିଛି - କେହି ଜଣେ
ପଚାରିଲେ ତୁମେ କାହାର ଖାଉଛ? ସେ କହିଲେ ମୁଁ ନିଜ ଭାଗ୍ୟର ଖାଉଛି । ତାହା ହେଉଛି ହଦର (ସିମୀତ)
ଭାଗ୍ୟ । ଏବେ ତୁମେ ନିଜ ବେହଦର ଅର୍ଥାତ୍ ଅବିନାଶୀ ଭାଗ୍ୟ ଗଢୁଛ । ତୁମେ ଏପରି ଭାଗ୍ୟ ଗଢୁଛ ଯେ
୨୧ ଜନ୍ମ ପୁଣି ନିଜର ରାଜ୍ୟ ଭାଗ୍ୟ ଭୋଗ କରିବ । ଏହା ହେଉଛି ବେହଦର ସୁଖର ବର୍ସା, ଏବେ ତୁମେ
ଏହାର ପ୍ରଭେଦକୁ ଭଲ ଭାବରେ ଜାଣୁଛ, ଭାରତ କେତେ ସୁଖୀ ଥିଲା । ଏବେ କ’ଣ ଅବସ୍ଥା ହୋଇଗଲାଣି! ଯିଏ
କଳ୍ପ ପୂର୍ବରୁ ରାଜ୍ୟ-ଭାଗ୍ୟ ନେଇଥିବେ ସେ ହିଁ ଏବେ ନେବେ । ଏପରି ମଧ୍ୟ ନୁହେଁ ଯେ ଯାହା
ଡ୍ରାମାରେ ଥିବ ତାହା ମିଳିବ, ତେବେ ତ ଭୋକରେ ମରିଯିବ । ତେଣୁ ଏହି ଡ୍ରାମାର ରହସ୍ୟକୁ
ସଂପୂର୍ଣ୍ଣ ରୂପେ ବୁଝିବାକୁ ହେବ । ଶାସ୍ତ୍ରରେ କେହି କେତେ, କେହି କେତେ ଆୟୁଷ ଲେଖିଦେଇଛନ୍ତି ।
ଅନେକ ମତ-ମତାନ୍ତର ରହିଛି । କେହି ପୁଣି କହୁଛନ୍ତି ଆମେ ତ ସଦା ସୁଖୀ ଅଛୁ । ଆରେ, ତୁମେ କ’ଣ
କେବେ ବେମାର ହେଉନାହଁ? ସେମାନେ ତ କହୁଛନ୍ତି ରୋଗ ଆଦି ତ ଶରୀରକୁ ହେଉଛି, ଆତ୍ମା ତ ନିର୍ଲେପ ଅଟେ
। ଆରେ, ଚୋଟ ଲାଗିଲେ ତ ଦୁଃଖ ଆତ୍ମାକୁ ହୋଇଥାଏ ନା - ଏହା ବହୁତ ବୁଝିବାର କଥା । ଏହା ସ୍କୁଲ ଅଟେ,
ଏଠାରେ କେବଳ ଜଣେ ଶିକ୍ଷକ ପାଠ ପଢାଉଛନ୍ତି । ଜ୍ଞାନ ତ ଗୋଟିଏ । ଲକ୍ଷ୍ୟ ମଧ୍ୟ ଗୋଟିଏ, ନରରୁ
ନାରାୟଣ ହେବା । ଯିଏ ଫେଲ୍ ହେବେ ସେ ଚନ୍ଦ୍ରବଂଶକୁ ଚାଲିଯିବେ । ଯେତେବେଳେ ଦେବତାମାନେ ଥିଲେ
ସେତେବେଳେ କ୍ଷତ୍ରୀୟ ନ ଥିଲେ, ଯେତେବେଳେ କ୍ଷତ୍ରିୟ ଥିଲେ ସେତେବେଳେ ବୈଶ୍ୟ ନ ଥିଲେ, ଯେତେବେଳେ
ବୈଶ୍ୟ ଥିଲେ ତ ଶୂଦ୍ର ନ ଥିଲେ । ଏ ସବୁ ବୁଝିବାର କଥା । ମାତାମାନଙ୍କ ପାଇଁ ମଧ୍ୟ ବୁଝିବା ଅତି
ସହଜ । ଗୋଟିଏ ହିଁ ପରୀକ୍ଷା ରହିଛି । ଏପରି ବି ମନେ କର ନାହିଁ ଯେ, ଯିଏ ବିଳମ୍ବରେ ଆସିବେ ସେ
କିପରି ପଢିବେ! ବାସ୍ତବରେ ବର୍ତ୍ତମାନ ତ ନୂଆ ନୂଆ ଆତ୍ମାମାନେ ହିଁ ପୁରୁଣାମାନଙ୍କ ଅପେକ୍ଷା
ତୀବ୍ରବେଗରେ ପୁରୁଷାର୍ଥରେ ଆଗକୁ ବଢିଚାଲିଛନ୍ତି । ବାକି ମାୟା ରାବଣର କୌଣସି ରୂପ ନାହିଁ,
କୁହନ୍ତି ଏହାଙ୍କ ଭିତରେ କାମର ଭୂତ ରହିଛି, ବାକି ରାବଣର କୌଣସି କୁଶ ପୁତ୍ତଳିକା ବା ଶରୀର ତ
ନାହିଁ ।
ଆଚ୍ଛା, ସବୁ କଥାର
ସାକାରିନ୍ ହେଉଛି ମନମନାଭବ । କହୁଛନ୍ତି ମୋତେ ମନେ ପକାଅ ଏହି ଯୋଗ ଅଗ୍ନି ଦ୍ୱାରା ତୁମର ବିକର୍ମ
ବିନାଶ ହେବ । ବାବା ଗାଇଡ୍ ହୋଇ ଆସୁଛନ୍ତି । ବାବା କହୁଛନ୍ତି - ପିଲାମାନେ, ମୁଁ ତ ସମ୍ମୁଖରେ
ତୁମମାନଙ୍କୁ ପାଠ ପଢାଉଛି । କଳ୍ପ-କଳ୍ପ ନିଜର କର୍ତ୍ତବ୍ୟ ପାଳନ କରୁଛି । ପାରଲୌକିକ ବାବା
କହୁଛନ୍ତି ମୁଁ ନିଜର କର୍ତ୍ତବ୍ୟ ପାଳନ କରିବାକୁ ଆସିଛି - ତୁମମାନଙ୍କର ସାହାଯ୍ୟରେ । ସାହାଯ୍ୟ
କରିବ ତେବେ ତ ତୁମେ ମଧ୍ୟ ପଦ ପାଇବ । ମୁଁ କେତେ ଉଚ୍ଚ ପିତା ଅଟେ । କେତେ ବଡ ଯଜ୍ଞ ରଚନା କରିଛି
। ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କ ମୁଖ ବଂଶାବଳୀ ତୁମେ ସବୁ ବ୍ରାହ୍ମଣ-ବ୍ରାହ୍ମଣୀମାନେ ଭାଇ-ଭଉଣୀ ଅଟ । ଯେତେବେଳେ
ଭାଇ-ଭଉଣୀ ହେଉଛ ସେତେବେଳେ ସ୍ତ୍ରୀ-ପୁରୁଷର ଦୃଷ୍ଟି ମଧ୍ୟ ବଦଳିଯାଉଛି । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ଏହି
ବ୍ରାହ୍ମଣ କୂଳକୁ କଳଙ୍କିତ କର ନାହିଁ, ଏହା ପବିତ୍ର ରହିବାର ଯୁକ୍ତି ଅଟେ । ମନୁଷ୍ୟମାନେ
କହୁଛନ୍ତି ଏହା କିପରି ହେବ? ଏପରି ହୋଇପାରିବ ନାହିଁ, ଏକତ୍ର ରହିବ ଏବଂ ନିଆଁ ଲାଗିବ ନାହିଁ!
ବାବା କହୁଛନ୍ତି, ମଝିରେ ଜ୍ଞାନ ତରବାରୀ ରହିବା ଦ୍ୱାରା କେବେ ନିଆଁ ଲାଗିପାରିବ ନାହିଁ, କିନ୍ତୁ
ଏହା ସେତେବେଳେ ସମ୍ଭବ ହେବ ଯେବେ ଉଭୟ ମନମନାଭବରେ ରହିବେ, ଶିବବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇବେ, ନିଜକୁ
ବ୍ରାହ୍ମଣ ବୋଲି ଭାବିବେ । ମନୁଷ୍ୟ ତ ଏହି କଥାକୁ ନ ବୁଝିବା କାରଣରୁ ହଙ୍ଗାମା କରୁଛନ୍ତି, ଗାଳି
ମଧ୍ୟ ଖାଇବାକୁ ପଡୁଛି । କୃଷ୍ଣଙ୍କୁ କ’ଣ କେହି ଗାଳି ଦେଇପାରିବେ! ଯଦି ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ଏହିଠାରେ
ଆସିଯିବେ ତେବେ ବିଦେଶରୁ ମଧ୍ୟ ଏକଦମ୍ ଉଡାଜାହାଜରେ ପଳାଇ ଆସିବେ, ଭିଡ ଲାଗିଯିବ । ଜଣାନାହିଁ
ଭାରତରେ କ’ଣ ହୋଇଯିବ ।
ଆଚ୍ଛା, ଆଜି ଭୋଗ ଲାଗିବ
- ଏହା ପିଅର (ବାପ) ଘର ଏବଂ ତାହା ହେଲା ଶ୍ୱଶୁରଘର । ସଂଗମରେ ଭେଟ୍ ହେଉଛି । କେହି-କେହି ଏହାକୁ
ଜାଦୁ ବୋଲି ଭାବୁଛନ୍ତି । ବାବା ବୁଝାଇଛନ୍ତି ଏହି ସାକ୍ଷାତ୍କାର କ’ଣ? ଭକ୍ତିମାର୍ଗରେ କିପରି
ସାକ୍ଷାତ୍କାର ହୋଇଥାଏ, ଏଥିରେ ସଂଶୟବୁଦ୍ଧି ହେବା ଉଚିତ୍ ନୁହେଁ । ଏହିପରି ନିତି-ନିୟମ ସବୁ
ରହିଛି । ଶିବବାବାଙ୍କ ଭଣ୍ଡାର (ରୋଷେଇ ଘର ହୋଇଥିବାରୁ ତାଙ୍କୁ ସ୍ମରଣ କରି ଭୋଗ ଲଗାଇ ଖାଇବା
ଉଚିତ୍ । ଯୋଗଯୁକ୍ତ ହୋଇ ରହିବା ତ ଭଲ କଥା । ବାବାଙ୍କର ସ୍ମୃତି ରହିବ । ଆଚ୍ଛା—
ମିଠା ମିଠା ସିକିଲଧେ
ସନ୍ତାନମାନଙ୍କ ପ୍ରତି ମାତା-ପିତା, ବାପଦାଦାଙ୍କର ମଧୁର ସ୍ନେହ ସମ୍ପନ୍ନ ଶୁଭେଚ୍ଛା ଏବଂ
ସୁପ୍ରଭାତ । ଆତ୍ମିକ ପିତାଙ୍କର ଆତ୍ମିକ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ନମସ୍ତେ ।
ଧାରଣା ପାଇଁ ମୁଖ୍ୟ ସାର
:—
(୧) ନିଜକୁ
ବ୍ରହ୍ମା ମୁଖ ବଂଶାବଳୀ ମନେକରି ପକ୍କା ପବିତ୍ର ବ୍ରାହ୍ମଣ ହେବାକୁ ପଡିବ । କେବେ ବି ନିଜର ଏହି
ବ୍ରାହ୍ମଣ କୁଳକୁ କଳଙ୍କିତ କରିବାର ନାହିଁ ।
(୨) ବାବାଙ୍କ ସମାନ
ନିରାକାରୀ, ନିରହଂକାରୀ ହୋଇ ନିଜର କର୍ତ୍ତବ୍ୟ ସମ୍ପାଦନ କରିବାକୁ ହେବ, ରୁହାନୀ ଅର୍ଥାତ୍
ଆତ୍ମିକ ସେବାରେ ସର୍ବଦା ତତ୍ପର ରହିବାକୁ ହେବ ।
ବରଦାନ:-
ସ୍ନେହର ଶକ୍ତି
ଦ୍ୱାରା ମାୟାର ଶକ୍ତିକୁ ସମାପ୍ତ କରୁଥିବା ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ଜ୍ଞାନୀ ହୁଅ ।
ସ୍ନେହରେ ସମାହିତ
ହୋଇଯିବା ଅର୍ଥାତ୍ ମଜ୍ଜି ଯିବା ହିଁ ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ଜ୍ଞାନ ଅଟେ । ସ୍ନେହ ହିଁ ବ୍ରାହ୍ମଣ ଜନ୍ମର
ବରଦାନ ଅଟେ । ସଂଗମଯୁଗରେ ସ୍ନେହର ସାଗର ପିତା ସ୍ନେହର ହୀରା ମୋତି ଗୁଡିକୁ ଥାଳିରେ ଭରପୂର କରି
ଦେଉଛନ୍ତି, ତେଣୁ ସ୍ନେହରେ ସମ୍ପନ୍ନ ହୁଅ । ସ୍ନେହର ଶକ୍ତି ଦ୍ୱାରା ପରିସ୍ଥିତି ରୂପୀ ପାହାଡ
ପରିବର୍ତ୍ତନ ହୋଇ ପାଣି ଭଳି ହାଲୁକା ଅର୍ଥାତ୍ ତରଳ ହୋଇଯିବ । ମାୟାର କିଭଳି ବି ବିକରାଳ ରୂପ ବା
ରାଜକୀୟ ରୂପର ସମ୍ମୁଖୀନ ହେବାକୁ ପଡୁ ନା କାହିଁକି ତୁମେ ଗୋଟିଏ ସେକେଣ୍ଡ ଭିତରେ ସ୍ନେହର ସାଗର
ଭିତରେ ବୁଡିଯାଅ, ତାହା ହେଲେ ସ୍ନେହର ଶକ୍ତି ଆଧାରରେ ମାୟାର ଶକ୍ତି ସମାପ୍ତ ହୋଇଯିବ ।
ସ୍ଲୋଗାନ:-
ଶରୀର, ମନ, ଧନ,
ବାଣୀ ଏବଂ କର୍ମ ଦ୍ୱାରା ବାବାଙ୍କର କର୍ତ୍ତବ୍ୟରେ ସଦା ସହଯୋଗୀ ହେଉଥିବା ଆତ୍ମା ହିଁ ପ୍ରକୃତ
ଯୋଗୀ ଅଟନ୍ତି ।