12.12.24 Morning Odia Murli Om Shanti BapDada Madhuban
“ମିଠେ ବଚ୍ଚେ:- ବାବା
ଯେଉଁ ପାଠ ପଢାଉଛନ୍ତି, ସେଥିରେ ଅସରନ୍ତି ରୋଜଗାର ହେଉଛି, ସେଥିପାଇଁ ପାଠପଢାକୁ ଭଲ ଭାବରେ
ପଢୁଥାଅ, ବୁଦ୍ଧିର ସମ୍ବନ୍ଧ କେବେ ବି ନ ତୁଟୁ ।”
ପ୍ରଶ୍ନ:-
ଯେଉଁମାନଙ୍କର
ବିନାଶ କାଳରେ ବିପରୀତ ବୁଦ୍ଧି, ସେମାନଙ୍କୁ ତୁମର କେଉଁ କଥାରେ ହସ ଲାଗିଥାଏ?
ଉତ୍ତର:-
ଯେତେବେଳେ ତୁମେମାନେ କହୁଛ ଏବେ ବିନାଶର ସମୟ ପାଖେଇ ଆସିଲାଣି, ସେତେବେଳେ ତାଙ୍କୁ ହସ ଲାଗୁଛି ।
ତୁମେ ଜାଣିଛ ବାବା ତ ଏଠାରେ ବସି ରହିବେ ନାହିଁ କାରଣ ବାବାଙ୍କର କର୍ତ୍ତବ୍ୟ ହେଲା ପବିତ୍ର କରିବା
। ତେଣୁ ଯେତେବେଳେ ତୁମେମାନେ ପବିତ୍ର ହୋଇଯିବ, ସେତେବେଳେ ଏହି ପୁରୁଣା ଦୁନିଆ ବିନାଶ ହୋଇଯିବ,
ନୂଆ ଦୁନିଆ ଆସିବ । ଆଗକୁ ହେବାକୁ ଥିବା ଯୁଦ୍ଧ ତ ବିନାଶ ପାଇଁ ଉଦ୍ଦିଷ୍ଟ । ଯେହେତୁ ତୁମେମାନେ
ଦେବତା ହେଉଛ, ତେଣୁ ଏହି କଳିଯୁଗୀ ଛି-ଛି ଅର୍ଥାତ୍ ପତିତ ସୃଷ୍ଟିରେ ଜନ୍ମ ନେବ ନାହିଁ ।
ଓମ୍ ଶାନ୍ତି ।
ଆତ୍ମିକ ପିତା
ଆତ୍ମିକ ପିଲାମାନଙ୍କୁ ବୁଝାଉଛନ୍ତି । ପିଲାମାନେ ଜାଣୁଛନ୍ତି ଯେ ଆମେ ବହୁତ ଅଜ୍ଞାନୀ ହୋଇଯାଇଥିଲୁ
। ମାୟା ରାବଣ ଆମକୁ ଅଜ୍ଞାନୀ କରିଦେଇଥିଲା । ଏକଥା ମଧ୍ୟ ପିଲାମାନେ ଜାଣୁଛନ୍ତି ଯେ, ବାବାଙ୍କୁ
ନିଶ୍ଚିତ ଆସିବାକୁ ହେବ, ଯେହେତୁ ନୂଆ ସୃଷ୍ଟି ସ୍ଥାପନା ହେବାର ଅଛି । ତିନୋଟି ଚିତ୍ର ମଧ୍ୟ
ରହିଛି - ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ସ୍ଥାପନା, ବିଷ୍ଣୁଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ପାଳନା, ଶଙ୍କରଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ବିନାଶ,
କାହିଁକି ନା ବାବା ତ କରିକରାଇଲାବାଲା ଅଟନ୍ତି ନା । ସେ ହିଁ କେବଳ ଜଣେ, ଯିଏକି କରିଥା’ନ୍ତି ଏବଂ
କରାଇଥା’ନ୍ତି । ତେବେ ପ୍ରଥମେ କାହା ନାମ ଆସିବ? ଯିଏ କରିଥା’ନ୍ତି ପୁଣି ଯାହା ଦ୍ୱାରା
କରାଇଥା’ନ୍ତି । ସେଥିପାଇଁ ତାଙ୍କୁ କରିକରାଇଲାବାଲା କୁହାଯାଏ ନା । ସିଏ ବ୍ରହ୍ମା, ଏ କଥା ମଧ୍ୟ
ପିଲାମାନେ ଜାଣିଛନ୍ତି ଯେ - ଆମର ଯେଉଁ ନୂଆ ଦୁନିଆ ହେଉଛି, ଯାହାକୁ ଆମେ ସ୍ଥାପନ କରୁଛୁ, ତାର
ନାମ ହିଁ ଦୈବୀ ଦୁନିଆ ଅଟେ । ସତ୍ୟଯୁଗରେ ହିଁ ଦେବୀ ଦେବତାମାନେ ଥା’ନ୍ତି । ଆଉ କାହାକୁ ଦେବୀ
ଦେବତା କୁହାଯିବ ନାହିଁ । ସେଠାରେ ମନୁଷ୍ୟ ନ ଥା’ନ୍ତି । କେବଳ ଗୋଟିଏ ଦେବୀ ଦେବତା ଧର୍ମ
ବ୍ୟତୀତ ଅନ୍ୟ କୌଣସି ଧର୍ମ ହିଁ ନ ଥିବ । ଏବେ ତୁମମାନଙ୍କର ସ୍ମୃତି ଆସିଛି ଯେ ନିଶ୍ଚିତ ଭାବରେ
ଆମେ ଦେବୀ-ଦେବତା ଥିଲୁ, ତା’ର ସ୍ମାରକୀ ମଧ୍ୟ ରହିଛି । ଇସ୍ଲାମୀ, ବୌଦ୍ଧୀ, ଖ୍ରୀଷ୍ଟିୟାନ୍
ଇତ୍ୟାଦି ସମସ୍ତଙ୍କର ନିଜ-ନିଜର ସ୍ମାରକୀ ରହିଛି । ଯେତେବେଳେ ଆମର ରାଜ୍ୟ ଥିଲା ସେତେବେଳେ ଆଉ
କେହି ନ ଥିଲେ । ଏବେ ସବୁ ଧର୍ମ ଅଛି କିନ୍ତୁ ଆମର ଦେବତା ଧର୍ମ ନାହିଁ । ଗୀତାରେ ବହୁତ ଭଲ ଭଲ
ଶବ୍ଦ ରହିଛି କିନ୍ତୁ କେହି ବୁଝିପାରୁ ନାହାଁନ୍ତି । ବାବା କହୁଛନ୍ତି - ବିନାଶ କାଳରେ ବିପରୀତ
ବୁଦ୍ଧି ଏବଂ ବିନାଶ କାଳରେ ପ୍ରୀତି ବୁଦ୍ଧି । ବିନାଶ ତ ଏବେ ହେବାକୁ ଯାଉଛି । ବାବା ସଂଗମଯୁଗରେ
ହିଁ ଆସୁଛନ୍ତି ଯେତେବେଳେ କି ପରିବର୍ତ୍ତନ ହେବାକୁ ଯାଉଛି । ବାବା ତୁମ ପିଲାମାନଙ୍କୁ ପୁରୁଣା
ବଦଳରେ ସବୁ କିଛି ନୂଆ ଦେଉଛନ୍ତି । ସିଏ ବଣିଆ ଅଟନ୍ତି ତ ଧୋବା ମଧ୍ୟ ଅଟନ୍ତି, ବଡ ବେପାରୀ ମଧ୍ୟ
ଅଟନ୍ତି । କୋଟିକରେ କ୍ୱଚିତ୍ କେହି କେହି ବାବାଙ୍କ ସହିତ ବେପାର (ସୌଦା) କରିଥା’ନ୍ତି । ଏହି
ବେପାରରେ ତ ଅସରନ୍ତି ଲାଭ ରହିଛି । ପାଠପଢାରେ ଫାଇଦା (ଲାଭ) ବହୁତ ହୋଇଥାଏ । ମହିମା ମଧ୍ୟ
କରାଯାଏ ଯେ, ପାଠପଢା ରୋଜଗାରର ଏକ ପନ୍ଥା ଅଟେ । ତେବେ ଏହିଠାରେ ହିଁ ଜନ୍ମ ଜନ୍ମାନ୍ତର ପାଇଁ
ରୋଜଗାର ହେଉଛି । ତେଣୁ ଏଭଳି ପାଠକୁ ଭଲ ଭାବରେ ପଢିବା ଦରକାର ନା ଏବଂ ମୁଁ ବହୁତ ସହଜ ରୀତିରେ
ମଧ୍ୟ ପଢାଉଛି । କେବଳ ସପ୍ତାହଟିଏ ବୁଝି ନେଇ ପୁଣି କେଉଁଠାକୁ ବି ଯାଅ, ତୁମକୁ ପାଠ ଅର୍ଥାତ୍
ମୁରଲୀ ମିଳିପାରିବ, ଯାହାଦ୍ୱାରା ମୋଠାରୁ ସମ୍ବନ୍ଧ କେବେ ତୁଟିବ ନାହିଁ । ଏହା ହେଉଛି
ଆତ୍ମାମାନଙ୍କର ପରମାତ୍ମାଙ୍କ ସହିତ ସମ୍ବନ୍ଧ । ଗୀତାରେ ମଧ୍ୟ ଏହି କଥା ଉଲ୍ଲେଖ ଅଛି, ବିନାଶ
କାଳରେ ବିପରୀତ ବୁଦ୍ଧି ବିନଶ୍ୟନ୍ତୀ, ପ୍ରୀତ ବୁଦ୍ଧି ବିଜୟନ୍ତୀ । ତୁମେମାନେ ଜାଣିଛ,
ବର୍ତ୍ତମାନ ସମୟରେ ମନୁଷ୍ୟ ଜଣେ ଅନ୍ୟ ଜଣକୁ ହାଣି ମାରି ଚାଲିଛନ୍ତି । ଏମାନଙ୍କ ଭଳି କ୍ରୋଧ ବା
ବିକାର ଅନ୍ୟ କାହାଠାରେ ନାହିଁ । ଗାୟନ ମଧ୍ୟ ଅଛି ଯେ ଦ୍ରୌପଦୀ ଡାକିଥିଲେ । ବାବା ବୁଝାଉଛନ୍ତି
- ତୁମେ ସବୁ ଦ୍ରୌପଦୀ ଅଟ । ଭଗବାନୁବାଚ, ବାବା କହୁଛନ୍ତି - ପିଲାମାନେ ଏବେ ବିକାରର ବଶବର୍ତ୍ତୀ
ହୁଅ ନାହିଁ । ମୁଁ ତୁମମାନଙ୍କୁ ସ୍ୱର୍ଗକୁ ନେଇଯାଉଛି । ସେଥିପାଇଁ କେବଳ ମୋତେ ମନେ ପକାଅ । ଏବେ
ବିନାଶ କାଳ ନା । କିନ୍ତୁ ମନୁଷ୍ୟମାନେ କାହାରି କଥା ଶୁଣୁ ନାହାଁନ୍ତି, କେବଳ ଲଢେଇ କରି
ଚାଲିଛନ୍ତି । ତାଙ୍କୁ କେତେ କୁହାଯାଉଛି ଶାନ୍ତ ରୁହ କିନ୍ତୁ ଶାନ୍ତ ହୋଇ ରହୁନାହାଁନ୍ତି । ନିଜର
ପିଲା ଛୁଆଙ୍କ ଠାରୁ ଅଲଗା ହୋଇ ଯୁଦ୍ଧକ୍ଷେତ୍ରକୁ ଯାଉଛନ୍ତି । କେତେ ମନୁଷ୍ୟ ମୃତ୍ୟୁବରଣ
କରୁଛନ୍ତି, ମନୁଷ୍ୟମାନଙ୍କର କୌଣସି ମୂଲ୍ୟ ହିଁ ରହୁ ନାହିଁ । ଯଦି କାହାର ମୂଲ୍ୟ ଅଛି ବା ମହିମା
ଥାଏ ତେବେ ସେମାନେ ହେଲେ ଏହି ଦେବୀ ଦେବତା । ଏବେ ତୁମେମାନେ ସେହିପରି ହେବା ପାଇଁ ପୁରୁଷାର୍ଥ
କରୁଛ । ବାସ୍ତବରେ ତୁମର ମହିମା ଏହି ଦେବତାମାନଙ୍କଠାରୁ ମଧ୍ୟ ଅଧିକ । ତୁମକୁ ଏବେ ବାବା ପାଠ
ପଢାଉଛନ୍ତି । ଏହା କେତେ ଉଚ୍ଚ ପାଠପଢା ଅଟେ । ଶିକ୍ଷା ଗ୍ରହଣ କରୁଥିବା ଆତ୍ମାମାନେ ନିଜର ବହୁତ
ଜନ୍ମର ଶେଷ ଜନ୍ମରେ ବିଲ୍କୁଲ୍ ତମଃପ୍ରଧାନ ହୋଇଯାଇଛନ୍ତି । କିନ୍ତୁ ମୁଁ ସର୍ବଦା ସତ୍ୱପ୍ରଧାନ
ହିଁ ଅଟେ ।
ବାବା କହୁଛନ୍ତି - ମୁଁ
ତୁମ ପିଲାମାନଙ୍କର ଆଜ୍ଞାଧୀନ ସେବକ ହୋଇ ଆସିଛି । ବିଚାର କର ଆମେ କେତେ ହୀନ ହୋଇଯାଇଛୁ । ବାବା
ହିଁ ଆମକୁ ବାହାଃ ବାହାଃ ହେବାର ଯୋଗ୍ୟ କରୁଛନ୍ତି ଅର୍ଥାତ୍ ଶ୍ରେଷ୍ଠ କରୁଛନ୍ତି । ଭଗବାନ ଆସି
ମନୁଷ୍ୟମାନଙ୍କୁ ପାଠ ପଢାଇ କେତେ ଉଚ୍ଚ କରୁଛନ୍ତି । ବାବା ନିଜେ କହୁଛନ୍ତି - ମୁଁ ବହୁତ ଜନ୍ମର
ଅନ୍ତିମ ସମୟରେ ତୁମ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ତମଃପ୍ରଧାନରୁ ସତ୍ୱପ୍ରଧାନ କରିବା ପାଇଁ ଆସିଛି । ଏବେ
ତୁମମାନଙ୍କୁ ପାଠ ପଢାଉଛି । ବାବା କହୁଛନ୍ତି - ମୁଁ ତୁମକୁ ସ୍ୱର୍ଗବାସୀ କରିଥିଲି ପୁଣି ତୁମେ
ନର୍କବାସୀ କିପରି ହେଲ, କିଏ କରିଲା? ଗାୟନ ମଧ୍ୟ ଅଛି ବିନାଶ କାଳେ ବିପରୀତ ବୁଦ୍ଧି ବିନଶ୍ୟନ୍ତୀ
। ପ୍ରୀତି ବୁଦ୍ଧି ବିଜୟନ୍ତୀ ତେଣୁ ଯେତେ ଯେତେ ପ୍ରୀତି ବୁଦ୍ଧି ହୋଇ ରହିବ ଅର୍ଥାତ୍ ବାବାଙ୍କୁ
ବହୁତ ମନେ ପକାଇବ, ସେତେ ସେତେ ତୁମର ହିଁ ଲାଭ ହେବ । ଏହା ଯୁଦ୍ଧକ୍ଷେତ୍ର ଅଟେ ନା । କାହାକୁ
ଏକଥା ଜଣା ନାହିଁ ଯେ ଗୀତାରେ କେଉଁ ଯୁଦ୍ଧ କଥା କୁହାଯାଇଛି । ସେମାନେ ତ କୌରବ ଏବଂ ପାଣ୍ଡବଙ୍କର
ଯୁଦ୍ଧ ଦେଖାଇଛନ୍ତି । ଏଠାରେ କୌରବ ସମ୍ପ୍ରଦାୟ ଏବଂ ପାଣ୍ଡବ ସମ୍ପ୍ରଦାୟ ମଧ୍ୟ ଅଛନ୍ତି, କିନ୍ତୁ
ତାଙ୍କ ମଧ୍ୟରେ କୌଣସି ଯୁଦ୍ଧ ହୁଏ ନାହିଁ । ପାଣ୍ଡବ ତାଙ୍କୁ କୁହାଯାଏ ଯେଉଁମାନେ ବାବାଙ୍କୁ
ଜାଣିଛନ୍ତି, ବାବାଙ୍କ ସହିତ ପ୍ରୀତି ବୁଦ୍ଧି ଅଟନ୍ତି । କୌରବ ତାଙ୍କୁ କୁହାଯାଏ ଯେଉଁମାନେ
ବାବାଙ୍କ ସହିତ ବିପରୀତ ବୁଦ୍ଧି ଅଟନ୍ତି । ଅକ୍ଷର ତ ବହୁତ ଭଲ ଭଲ ବୁଝିବା ଯୋଗ୍ୟ ଲେଖାଯାଇଛି ।
ଏବେ ହେଉଛି ସଂଗମଯୁଗ ।
ତୁମେ ପିଲାମାନେ ଜାଣିଛ ନୂଆ ଦୁନିଆର ସ୍ଥାପନା ହେଉଛି । ତେଣୁ ବୁଦ୍ଧିରେ ବିଚାର କରିବାକୁ ହେବ ।
ଏହି ଦୁନିଆ କେତେ ବଡ । ସତ୍ୟଯୁଗରେ କେତେ ଅଳ୍ପ ମନୁଷ୍ୟ ରହିବେ । ପ୍ରଥମେ ବୃକ୍ଷ ଛୋଟ ହେବ ନା,
ପୁଣି ସେହି ବୃକ୍ଷ ଧୀରେ ଧୀରେ ବଡ ହୋଇଥାଏ । ମନୁଷ୍ୟ ସୃଷ୍ଟି ରୂପୀ ଏହି ଓଲଟ ବୃକ୍ଷ କିପରି,
ଏକଥା ମଧ୍ୟ କେହି ବୁଝି ନାହାଁନ୍ତି । ଏହାକୁ କଳ୍ପ ବୃକ୍ଷ କୁହାଯାଏ । ବୃକ୍ଷର ଜ୍ଞାନ ମଧ୍ୟ
ଜାଣିବା ଦରକାର ନା । ଅନ୍ୟ ସବୁ ଜଡ ବୃକ୍ଷର ଜ୍ଞାନ ଜାଣିବା ତ ବହୁତ ସହଜ, ତା’ ବିଷୟରେ ତୁରନ୍ତ
କହିପାରିବେ । ଏହି ବୃକ୍ଷର ଜ୍ଞାନ ମଧ୍ୟ ସେତିକି ସହଜ କିନ୍ତୁ ଏହା ହେଉଛି ମନୁଷ୍ୟ ସୃଷ୍ଟିର
ବୃକ୍ଷ । ମନୁଷ୍ୟମାନଙ୍କୁ ନିଜର ଚୈତନ୍ୟ ବୃକ୍ଷ ବିଷୟରେ ଜଣା ହିଁ ପଡୁ ନାହିଁ । ଈଶ୍ୱର ରଚୟିତା
ଅଟନ୍ତି ବୋଲି ମଧ୍ୟ କହୁଛନ୍ତି, ତେବେ ନିଶ୍ଚିତ ସିଏ ଚୈତନ୍ୟ ଅଟନ୍ତି ନା । ବାବା ସତ୍ୟ, ଚୈତନ୍ୟ,
ଜ୍ଞାନର ସାଗର ଅଟନ୍ତି । ତାଙ୍କଠାରେ କେଉଁ ଜ୍ଞାନ ଅଛି, ତାହା ମଧ୍ୟ କେହି ଜାଣନ୍ତି ନାହାଁନ୍ତି
। ବାବା ହିଁ ବୀଜରୂପ, ଚୈତନ୍ୟ ଅଟନ୍ତି । ତାଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ହିଁ ସମସ୍ତ ରଚନା ହୋଇଥାଏ । ତେବେ ବାବା
ବୁଝାଉଛନ୍ତି, ମନୁଷ୍ୟମାନଙ୍କୁ ନିଜର ସୃଷ୍ଟି ରୂପି ବୃକ୍ଷ ବିଷୟରେ ଜଣା ନାହିଁ, ଅନ୍ୟ ଜଡ
ବୃକ୍ଷମାନଙ୍କୁ ତ ଭଲ ଭାବରେ ଜାଣିଛନ୍ତି । ବୃକ୍ଷର ମଞ୍ଜି ଯଦି ଚୈତନ୍ୟ ହୋଇଥାନ୍ତା ତେବେ
କହିପାରିଥାନ୍ତା, କିନ୍ତୁ ତାହା ତ ଜଡ ଅଟେ । ଏବେ ତୁମେ ପିଲାମାନେ ହିଁ ରଚୟିତା ଏବଂ ରଚନାର
ଜ୍ଞାନକୁ ଭଲ ଭାବରେ ଜାଣୁଛ । ସିଏ ସତ୍ୟ, ଚୈତନ୍ୟ ଓ ଜ୍ଞାନର ସାଗର ଅଟନ୍ତି । ଚୈତନ୍ୟରେ ତ
ବାର୍ତ୍ତାଳାପ କରିପାରିବେ ନା । ମନୁଷ୍ୟ ଶରୀର ସବୁଠାରୁ ଶ୍ରେଷ୍ଠ ଅମୂଲ୍ୟ ବୋଲି ଗାୟନ କରାଯାଇଛି
। ଏହାର ମୂଲ୍ୟ କୁହାଯାଇପାରିବ ନାହିଁ । ବାବା ଆସି ଆତ୍ମାମାନଙ୍କୁ ବୁଝାଉଛନ୍ତି ।
ତୁମେ ରୂପ ବି ଅଟ ଏବଂ
ବସନ୍ତ ମଧ୍ୟ ଅଟ ଅର୍ଥାତ୍ ଯୋଗୀ ଓ ଜ୍ଞାନୀ ଅଟ । ବାବା ହେଉଛନ୍ତି ଜ୍ଞାନର ସାଗର । ତାଙ୍କଠାରୁ
ତୁମକୁ ରତ୍ନ ମିଳୁଛି । ଏହା ଜ୍ଞାନ ରତ୍ନ ଅଟେ, ଯେଉଁ ରତ୍ନରୁ ତୁମମାନଙ୍କୁ ସେହି ସ୍ଥୁଳ ରତ୍ନ
ମଧ୍ୟ ପ୍ରଚୁର ମାତ୍ରାରେ ମିଳିଯାଉଛି । ଲକ୍ଷ୍ମୀ-ନାରାୟଣଙ୍କ ପାଖରେ ଦେଖ କେତେ ରତ୍ନ ରହିଛି ।
ହୀରା-ନୀଳାର ମହଲରେ ରହୁଛନ୍ତି । ତା’ର ନାମ ହିଁ ସ୍ୱର୍ଗ, ଯାହାର ତୁମେ ମାଲିକ ହେବାକୁ ଯାଉଛ ।
କୌଣସି ଗରିବକୁ ଅଚାନକ ବଡ ଲଟେରୀ ମିଳିଗଲେ ସେ ପାଗଳ ହୋଇଯାଏ ନା । ବାବା ବି କହୁଛନ୍ତି ତୁମକୁ
ବିଶ୍ୱର ରାଜତ୍ୱ ମିଳୁଛି, ତେଣୁ ମାୟା କେତେ ବିରୋଧ କରୁଛି । ଆଗକୁ ଗଲେ ତୁମକୁ ଜଣାପଡିବ ଯେ,
ମାୟା କେତେ ଭଲ ଭଲ ପିଲାଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ଗ୍ରାସ କରିଦେଇଛି । ଏକଦମ୍ ଖାଇଯାଉଛି । ତୁମେମାନେ ଦେଖିଛ -
ସାପ ବେଙ୍ଗକୁ କିପରି ଧରିନିଏ, ଯେପରି ହାତୀକୁ କୁମ୍ଭୀର ଗ୍ରାସ କରେ । ସାପ ବେଙ୍ଗକୁ ଏକଦମ୍
ପୁରାକୁ ପୁରା ଗ୍ରାସ କରିଦିଏ । ମାୟା ମଧ୍ୟ ଏହିପରି, ପିଲାମାନଙ୍କୁ ଜୀବନ୍ତ ଧରି ନେଇ ବିଲ୍କୁଲ୍
ଶେଷ କରିଦିଏ, ପୁଣି କେବେ ବାବାଙ୍କର ନାମ ମଧ୍ୟ ଧରନ୍ତି ନାହିଁ । ଯୋଗବଳର ଶକ୍ତି ତୁମ ପାଖରେ
ବହୁତ କମ୍ ଅଛି । ଯୋଗବଳ ଉପରେ ହିଁ ସବୁ ନିର୍ଭର କରେ । ଯେମିତି ସାପ ବେଙ୍ଗକୁ ଗ୍ରାସ କରେ
ସେମିତି ତୁମେ ପିଲାମାନେ ମଧ୍ୟ ପୁରା ବିଶ୍ୱର ରାଜତ୍ୱକୁ ଗ୍ରାସ କରି ନେଉଛ । ପୁରା ବିଶ୍ୱର ରାଜତ୍ୱ
ତୁମେ ଗୋଟିଏ ସେକେଣ୍ଡରେ ନେଇ ଯାଉଛ । ସେଥିପାଇଁ ବାବା କେତେ ସହଜ ଉପାୟ ବତାଉଛନ୍ତି । କୌଣସି
ସ୍ଥୂଳ ଅସ୍ତ୍ରଶସ୍ତ୍ର ନୁହେଁ, ବାବା ଜ୍ଞାନଯୋଗର ଅସ୍ତ୍ରଶସ୍ତ୍ର ଦେଉଛନ୍ତି । ଦୁନିଆରେ ପୁଣି
ସ୍ଥୂଳ ଅସ୍ତ୍ରଶସ୍ତ୍ର ଦେଇ ଦେଇଛନ୍ତି ।
ଏବେ ତୁମେ ପିଲାମାନେ
କହୁଛ ଆମେ କ’ଣରୁ କ’ଣ ହୋଇଯାଇଥିଲୁ! ଯାହା ଚାହୁଁଛ ତାହା କୁହ, ଆମେ ନିଶ୍ଚିତ ଏହିପରି ହିଁ ଥିଲୁ
। ଯଦିଓ ମନୁଷ୍ୟ ହିଁ ଥିଲୁ କିନ୍ତୁ ଗୁଣ ଏବଂ ଅବଗୁଣରେ ତ ଫରକ ଥାଏ ନା । ଦେବତାମାନଙ୍କ ଭିତରେ
ଦୈବୀଗୁଣ ଅଛି ତେଣୁ ସେମାନଙ୍କର ମହିମାର ଗାୟନ କରୁଛନ୍ତି - ଆପଣ ସର୍ବଗୁଣ ସମ୍ପନ୍ନ... ଆମେ
ନିର୍ଗୁଣ, ଆମ ପାଖରେ କିଛି ଗୁଣ ନାହିଁ । ବର୍ତ୍ତମାନ ସାରା ଦୁନିଆ ହିଁ ନିର୍ଗୁଣ ଅଟେ ଅର୍ଥାତ୍
ଗୋଟିଏ ବି ଦୈବୀଗୁଣ ନାହିଁ । ବାବା ଯିଏ କି ଦୈବୀ ଗୁଣ ଶିଖାଇ ଥାଆନ୍ତି, ତାଙ୍କୁ ହିଁ ଜାଣି
ନାହାଁନ୍ତି ସେଥିପାଇଁ କୁହାଯାଉଛି ବିନାଶ କାଳେ ବିପରୀତ ବୁଦ୍ଧି । ଏବେ ବିନାଶ ତ ନିଶ୍ଚିତ ହେବ
ଏବଂ ସଗଂମ ଯୁଗରେ ହିଁ ହେବ । କାରଣ ପୁରୁଣା ଦୁନିଆର ବିନାଶ ହେବାକୁ ଯାଉଛି ଏବଂ ନୂଆ ଦୁନିଆର
ସ୍ଥାପନା ହେଉଛି । ଏହାକୁ କୁହାଯାଏ ବିନାଶ କାଳ । ଏହା ହେଉଛି ଅନ୍ତିମ ବିନାଶ, ପୁଣି ଅଧାକଳ୍ପ
ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ କୌଣସି ଲଢେଇ ଆଦି ହେବ ନାହିଁ । ମନୁଷ୍ୟଙ୍କୁ କିଛି ବି ଜଣା ନାହିଁ । ବିନାଶ କାଳରେ
ବିପରୀତ ବୁଦ୍ଧି ଅଟନ୍ତି, ତେଣୁ ପୁରୁଣା ଦୁନିଆର ବିନାଶ ନିଶ୍ଚିତ ହେବ ନା । ଏହି ପୁରୁଣା
ଦୁନିଆରେ କେତେ ଦୁର୍ବିପାକ ହେଉଛି । ମୃତ୍ୟୁବରଣ କରି ଚାଲିଛନ୍ତି । ବାବା ଏହି ସମୟର ଅବସ୍ଥା କଥା
ଶୁଣାଉଛନ୍ତି । ଅନ୍ତର ତ ବହୁତ ଅଛି ନା । ଆଜି ଭାରତର ଅବସ୍ଥା ଏଭଳି ଅଛି, କାଲି ଭାରତ କ’ଣ ହେବ?
ଆଜି ଏଭଳି ଅଛ, କାଲି ତୁମେ କେଉଁଠି ଥିବ? ତୁମେମାନେ ଜାଣିଛ, ପ୍ରଥମେ ନୂଆ ଦୁନିଆ କେତେ ଛୋଟ ଥିଲା
। ସେଠାରେ ତ ମହଲ ମାନଙ୍କରେ କେତେ ହୀରା-ନୀଳା ଆଦି ଲାଗିଥାଏ । ଭକ୍ତିମାର୍ଗରେ ମଧ୍ୟ ତୁମର
ମନ୍ଦିର କିଛି କମ୍ ନ ଥାଏ । କେବଳ କ’ଣ ଗୋଟିଏ ସୋମନାଥ ମନ୍ଦିର ଥିବ । ଜଣେ କେହି ମନ୍ଦିର ତିଆରି
କଲେ ତାଙ୍କୁ ଦେଖି ଅନ୍ୟମାନେ ବି ତିଆରି କରିଥିବେ । ଗୋଟିଏ ସୋମନାଥ ମନ୍ଦିରକୁ ହିଁ କେତେ ଥର
ଲୁଟିଛନ୍ତି । ସେମାନେ ପୁଣି ନିଜର ସ୍ମାରକୀମାନ ତିଆରି କରି ତାର କାନ୍ଥରେ ସେହି ହୀରା ସବୁ ଖଚିତ
କରିଦେଇଛନ୍ତି । ତେବେ ସେହି ହୀରା ଗୁଡିକର ମୂଲ୍ୟ କେତେ ହୋଇଥିବ? ଏତେ ଛୋଟ ହୀରାର ମଧ୍ୟ କେତେ
ମୂଲ୍ୟ । ବାବା ତ ରତ୍ନର ବ୍ୟବସାୟୀ ଥିଲେ, ଏକ ରତି ହୀରାର ମୂଲ୍ୟ (ବାବାଙ୍କ ବ୍ୟବସାୟ ସମୟରେ)
୯୦ ଟଙ୍କା ଥିଲା । ଏବେ ତ ତା’ର ମୂଲ୍ୟ ହଜାର ହଜାର ଟଙ୍କା, ତାହା ପୁଣି ମିଳୁ ନାହିଁ । ତା’ର
ମୂଲ୍ୟ ବହୁତ ବଢିଗଲାଣି । ବର୍ତ୍ତମାନ ବିଦେଶରେ ଧନ ତ ବହୁତ ଅଛି, କିନ୍ତୁ ସତ୍ୟଯୁଗ ତୁଳନାରେ ଏହା
କିଛି ବି ନୁହେଁ ।
ଏବେ ବାବା କହୁଛନ୍ତି
ବିନାଶ କାଳରେ ଲୋକମାନେ ବିପରୀତ ବୁଦ୍ଧି ହୋଇଯାଇଛନ୍ତି । ତୁମେ କହୁଛ ବିନାଶ ନିକଟରେ ଉପସ୍ଥିତ
ହେଲାଣି, କିନ୍ତୁ ସେମାନେ ଏକଥା ଶୁଣି ହସୁଛନ୍ତି । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ମୁଁ କେତେ ସମୟ ଏଠାରେ ରହିବି,
ମୋତେ ଏଠାରେ କ’ଣ ମଜା ଲାଗୁଛି? ମୁଁ ତ ନା ସୁଖୀ ନା ଦୁଃଖୀ ହେଉଛି । ମୋର ଡ୍ୟୁଟୀ (କର୍ତ୍ତବ୍ୟ)ହେଉଛି
ପବିତ୍ର କରିବା । ତୁମେ ପବିତ୍ର ଥିଲ, ଏବେ ଏପରି ପତିତ ହୋଇଯାଇଛ, ପୁଣି ତୁମକୁ ଏଭଳି ଉଚ୍ଚ
ପବିତ୍ର କରୁଛି । ତୁମେ ଜାଣିଛ ଆମେ ପୁଣି ସେହିଭଳି ହେବୁ । ଏବେ ତୁମମାନଙ୍କୁ ଜ୍ଞାନ ମିଳିଯାଇଛି,
ଆମେ ଏହି ଦୈବୀ କୁଳର ସଦସ୍ୟ ଥିଲୁ । ଆମର ନିଜର ରାଜତ୍ୱ ଥିଲା ପୁଣି ଏହିଭଳି ନିଜ ରାଜତ୍ୱକୁ
ହରାଇଛୁ । ପୁଣି ଅନ୍ୟମାନେ ଆସି ରାଜତ୍ୱ କଲେ । ଏବେ ଏହି ଚକ୍ର ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ହେବାକୁ ଯାଉଛି ।
ତୁମେମାନେ ଜାଣୁଛ ଯେ, ଏଥିରେ ଲକ୍ଷ ଲକ୍ଷ ବର୍ଷର କଥା ହିଁ ନାହିଁ । ଏହି ଲଢେଇ ତ ବିନାଶ ପାଇଁ
ହେବ । ସତ୍ୟଯୁଗରେ ବହୁତ ଆରାମରେ ମରିବେ । କୌଣସି କଷ୍ଟ ହେବ ନାହିଁ । ଡାକ୍ତରଖାନା ମଧ୍ୟ ନ ଥିବ
। ସେଠାରେ କିଏ ବସି ସେବା କରିବ, ଆଉ କାନ୍ଦିବ । ସେଠାରେ ତ ଏହି ପ୍ରଥା ହିଁ ନାହିଁ ।
ସେମାନଙ୍କର ମୃତ୍ୟୁ ସହଜରେ ହେବ । ଏଠାରେ ତ ଦୁଃଖୀ ହୋଇ ମରିବେ କାରଣ ତୁମେ ସୁଖ ମଧ୍ୟ ବହୁତ
ଦେଖିଛ, ତେଣୁ ଦୁଃଖ ମଧ୍ୟ ତୁମକୁ ଦେଖିବାକୁ ପଡିବ । ରକ୍ତର ନଦୀ ଏହିଠାରେ ହିଁ ବହିବ । ସେମାନେ
ଭାବୁଛନ୍ତି ଏହି ଲଢେଇ ପୁଣି ଶାନ୍ତ ହୋଇଯିବ କିନ୍ତୁ ଶାନ୍ତ ତ ହେବାର ହିଁ ନାହିଁ । କଥାରେ ଅଛି
ମିରୁଆ ମୌତ ମଲୁକା ଶିକାର (କାହାର ପୁଷ ମାସ ତ କାହାର ସର୍ବନାଶ) ଯେହେତୁ ତୁମେମାନେ ଦେବତା ହେଉଛ
ତେଣୁ କଳିଯୁଗୀ ନର୍କ ଦୁନିଆରେ ତ ଜନ୍ମ ନେବ ନାହିଁ । ଗୀତାରେ ମଧ୍ୟ ଅଛି ଭଗବାନ ଉବାଚ - ବିନାଶ
ମଧ୍ୟ ଦେଖ, ସ୍ଥାପନା ମଧ୍ୟ ଦେଖ । ସାକ୍ଷାତକାର ହୋଇଥିଲା ନା! ପୁଣି ଏହି ସାକ୍ଷାତକାର ସବୁ
ଅନ୍ତିମ ସମୟରେ ହେବ । ଅମୁକ ଅମୁକ ଏହି ଏହି ପଦ ପାଇବେ, ପୁଣି ସେ ସମୟରେ କାନ୍ଦିବେ, ବହୁତ ବହୁତ
ପଶ୍ଚାତାପ କରିବେ, ସଜା ଖାଇବେ, ଦୁର୍ଭାଗ୍ୟ ପାଇଁ ଅବସୋସ କରିବେ । କିନ୍ତୁ କଣ କରିପାରିବେ । ଏହା
ତ ୨୧ ଜନ୍ମର ଲଟେରୀ ଅଟେ । ସ୍ମୃତି ତ ଆସୁଛି ନା । ସାକ୍ଷାତ୍କାର ବିନା କାହାକୁ ଦଣ୍ଡ ମିଳି
ପାରିବ ନାହିଁ, ତେଣୁ ଶେଷରେ ବିଚରାଳୟ ଅର୍ଥାତ୍ ଟ୍ରିବୁନାଲ ମଧ୍ୟ ବସିବ । ଆଚ୍ଛା—
ମିଠା ମିଠା ସିକିଲଧେ
ସନ୍ତାନମାନଙ୍କ ପ୍ରତି ମାତା-ପିତା, ବାପଦାଦାଙ୍କର ମଧୁର ସ୍ନେହ ସମ୍ପନ୍ନ ଶୁଭେଚ୍ଛା ଏବଂ
ସୁପ୍ରଭାତ । ଆତ୍ମିକ ପିତାଙ୍କର ଆତ୍ମିକ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ନମସ୍ତେ ।
ଧାରଣା ପାଇଁ ମୁଖ୍ୟ ସାର
:—
(୧) ନିଜ ଭିତରେ
ଜ୍ଞାନ ରତ୍ନକୁ ଧାରଣ କରି ରୂପ-ବସନ୍ତ ହେବାର ଅଛି । ଜ୍ଞାନ ରତ୍ନ ଆଧାରରେ ବିଶ୍ୱ ଉପରେ ରାଜତ୍ୱ
କରିବାର ଲଟେରୀ ମଧ୍ୟ ନେବାର ଅଛି ।
(୨) ଏହି ବିନାଶ କାଳରେ
ବାବାଙ୍କ ସହିତ ପ୍ରୀତି ରଖି ଜଣଙ୍କ ସ୍ମୃତିରେ ହିଁ ରହିବାର ଅଛି । ଏଭଳି କୌଣସି କର୍ମ କରିବାର
ନାହିଁ, ଯାହାକି ଶେଷ ସମୟରେ ପଶ୍ଚାତାପ କରିବାକୁ ପଡିବ ଅଥବା ନିଜର ଦୁର୍ଭାଗ୍ୟ ପାଇଁ ଅବସୋସ
କରିବାକୁ ପଡିବ ।
ବରଦାନ:-
ସଦା ସ୍ନେହୀ
ହୋଇ ଉଡିବାର କଳାର ବରଦାନ ପ୍ରାପ୍ତ କରୁଥିବା ନିଶ୍ଚିତ ବିଜୟୀ ତଥା ନିଶ୍ଚିନ୍ତ ହୁଅ ।
ସ୍ନେହୀ ପିଲାମାନଙ୍କୁ
ବାପଦାଦାଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ଉଡିବାର କଳାର ବରଦାନ ମିଳିଯାଇଥାଏ । ଯଦି ଉଡିବାର କଳା ଦ୍ୱାରା ଗୋଟିଏ
ସେକେଣ୍ଡରେ ବାପଦାଦାଙ୍କ ପାଖରେ ପହଞ୍ଚିଯିବେ ତେବେ ମାୟା ଯେମିତିକା ସ୍ୱରୂପରେ ଆସି ଥାଉ ନା
କାହିଁକି ତୁମକୁ ଛୁଇଁ ପାରିବ ନାହିଁ, କାରଣ ପରମାତ୍ମାଙ୍କର ଛତ୍ରଛାୟା ଭିତରକୁ ମାୟାର ଛାଇ ମଧ୍ୟ
ଆସିପାରିବ ନାହିଁ । ସ୍ନେହ ମେହନତକୁ ମନୋରଞ୍ଚନରେ ପରିବର୍ତ୍ତନ କରିଦେଇଥାଏ । ସ୍ନେହ ପ୍ରତ୍ୟେକ
କର୍ମରେ ନିଶ୍ଚିତ ବିଜୟୀ ସ୍ଥିତିର ଅନୁଭବ କରାଇଥାଏ । ସେଥିପାଇଁ ସ୍ନେହୀ ପିଲାମାନେ ସବୁ ସମୟରେ
ନିଶ୍ଚିନ୍ତ ରହିଥାଆନ୍ତି ।
ସ୍ଲୋଗାନ:-
ନଥିଙ୍ଗ୍ ନ୍ୟୁ
ଅର୍ଥାତ୍ କିଛି ବି ନୂଆ ନୁହେଁ - ଏହି ସ୍ମୃତି ଦ୍ୱାରା ଯଦି ସର୍ବଦା ଅଚଳ ରହିବ, ତେବେ ଖୁସିରେ
ନାଚିବାକୁ ଲାଗିବ ।