17.02.25 Morning Odia Murli Om Shanti BapDada Madhuban
“ମିଠେ ବଚ୍ଚେ:- ବାବା
ତୁମର ଅତିଥି ହୋଇ ଆସିଛନ୍ତି ତେଣୁ ତାଙ୍କର ଆଦର କରିବାକୁ ହେବ, ଯେମିତି ସ୍ନେହରେ ଡାକିଛ ସେମିତି
ଆଦର ମଧ୍ୟ କରିବାକୁ ପଡ଼ିବ, ନିରାଦର ନ ହେଉ । ”
ପ୍ରଶ୍ନ:-
ତୁମମାନଙ୍କୁ
କେଉଁ ନିଶା ସଦା ସର୍ବଦା ଚଢି ରହିବା ଦରକାର? ଯଦି ନିଶା ଚଢୁ ନାହିଁ ତେବେ କ’ଣ କୁହାଯିବ?
ଉତ୍ତର:-
ଉଚ୍ଚରୁ ଉଚ୍ଚ ଆସାମୀ ଏଇ ଦୁନିଆକୁ ଆମର ଅତିଥି ହୋଇ ଆସିଛନ୍ତି, ଏହି ନିଶା ସଦାସର୍ବଦା ଚଢି ରହବା
ଦରକାର । କିନ୍ତୁ ଏହି ନିଶା ଚଢିବାରେ କମ୍ ବେଶୀ ହୋଇଥାଏ । କେହି କେହି ତ ବାବାଙ୍କର ସନ୍ତାନ
ହୋଇ ମଧ୍ୟ ସଂଶୟରେ ଆସି ବାବାଙ୍କର ହାତ ଛାଡ଼ି ଦେଉଛନ୍ତି । ତେଣୁ କୁହାଯାଏ ତାଙ୍କର ଭାଗ୍ୟ ।
ଓମ୍ ଶାନ୍ତି ।
ଓମ୍ ଶାନ୍ତି,
ଦୁଇଥର ଓମ୍ ଶାନ୍ତି କହିବାକୁ ପଡ଼ିବ । ସନ୍ତାନମାନେ ଜାଣିଛନ୍ତି ଯେ ଜଣେ ବାବା, ଆଉ ଜଣେ ଦାଦା ।
ଦୁଇଜଣ ଏକାଠି ଅଛନ୍ତି ନା । ଭଗବାନଙ୍କର ମଧ୍ୟ କେତେ ଉଚ୍ଚ ମହିମା କରୁଛନ୍ତି । ‘ଗଡ୍ ଫାଦର’
ଶବ୍ଦ କେତେ ସାଧାରଣ । ତାଙ୍କୁ କେବଳ ଫାଦର (ପିତା) କୁହାଯିବ ନାହିଁ, ସେ ଉଚ୍ଚରୁ ଉଚ୍ଚ ମଧ୍ୟ
ଅଟନ୍ତି । ତାଙ୍କର ମହିମା ମଧ୍ୟ ବହୁତ ଉଚ୍ଚ । ତାଙ୍କୁ ଏହି ପତିତ ଦୁନିଆରେ ହିଁ ଡାକୁଛନ୍ତି ।
ନିଜେ ଆସି କହୁଛନ୍ତି, ମୋତେ ଏହି ପତିତ ଦୁନିଆକୁ ହିଁ ଡ଼ାକୁଛନ୍ତି କିନ୍ତୁ ସିଏ ପତିତ-ପାବନ କିପରି
ଅଟନ୍ତି ଏବଂ କେବେ ଆସନ୍ତି ଏକଥା କାହାକୁ ମଧ୍ୟ ଜଣାନାହିଁ । ସତ୍ୟଯୁଗ ଏବଂ ତ୍ରେତାଯୁଗ,
ଅଧାକଳ୍ପ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ କାହାର ରାଜ୍ୟ ଥିଲା, କେମିତି ରାଜ୍ୟ ସ୍ଥାପନ ହେଲା, ଏକଥା ମଧ୍ୟ କେହି ଜାଣି
ନାହାଁନ୍ତି । ପତିତ-ପାବନ ବାବା ଆସୁଛନ୍ତି ନିଶ୍ଚୟ ତେଣୁ ତାଙ୍କୁ କେହି ପତିତ-ପାବନ କହୁଛନ୍ତି ତ
କେହି ମୁକ୍ତିଦାତା ମଧ୍ୟ କହୁଛନ୍ତି । ତାଙ୍କୁ ଡ଼ାକୁଛନ୍ତି - ଏଠାକୁ ଆସ, ଆସି ଆମକୁ ସ୍ୱର୍ଗକୁ
ନେଇଯାଅ । ତେବେ ସିଏ ସବୁଠାରୁ ଉଚ୍ଚ ଅଟନ୍ତି ନା । ତାଙ୍କୁ ଏହି ପତିତ ଦୁନିଆକୁ ଡ଼ାକୁଛନ୍ତି,
କହୁଛନ୍ତି ଆସ, ଏଠାକୁ ଆସି ଆମ ଭାରତବାସୀଙ୍କୁ ଶ୍ରେଷ୍ଠ କର । ତାଙ୍କର ପଦବୀ କେତେ ବଡ଼ । ସିଏ
ସର୍ବୋଚ୍ଚ ଅଧିକାରୀ ଅଟନ୍ତି । ଯେତେବେଳେ ରାବଣରାଜ୍ୟ ହେଉଛି କେବଳ ତାଙ୍କୁ ହିଁ ଡାକୁଛନ୍ତି ।
ନଚେତ୍ ଏହି ରାବଣରାଜ୍ୟରୁ କିଏ ମୁକ୍ତ କରିବେ? ତାଙ୍କର ଏହି ସବୁ କଥାକୁ ତୁମେମାନେ ଏବେ ଶୁଣୁଛ
ତେଣୁ ତୁମମାନଙ୍କର ନିଶା ମଧ୍ୟ ଚଢି ରହିବା ଦରକାର । କିନ୍ତୁ ଏତେ ନିଶା ଚଢୁନାହିଁ । ମଦର ନିଶା
ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଚଢିଯାଏ, କିନ୍ତୁ ଏହି ନିଶା ଚଢୁ ନାହିଁ । କାରଣ ଏଥିରେ ଧାରଣାର କଥା ରହିଛି,
ଭାଗ୍ୟର କଥା ରହିଛି । ତେବେ ବାବା ବହୁତ ବଡ଼ ଆସାମୀ ଅଟନ୍ତି । ତୁମମାନଙ୍କ ଭିତରେ ମଧ୍ୟ କାହାର
କାହାର ପୂରା ନିଶ୍ଚୟ ରହୁଛି । ଯଦି ସମସ୍ତଙ୍କର ନିଶ୍ଚୟ ଥା’ନ୍ତା ତେବେ ସଶଂୟରେ ଆସି କାହିଁକି
ଛାଡି ପଳାଉଛନ୍ତି । ବାବାଙ୍କୁ ଏକଦମ୍ ଭୁଲି ଯାଉଛନ୍ତି । ବାବାଙ୍କର ହୋଇଗଲା ପରେ ପୁଣି ବାବାଙ୍କ
ପ୍ରତି ସଂଶୟ ବୁଦ୍ଧି ହେବା ଉଚିତ୍ ନୁହେଁ । କିନ୍ତୁ ଇଏ ଚମତ୍କାର ପିତା ଅଟନ୍ତି । ଗାୟନ ମଧ୍ୟ
କରାଯାଉଛି ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟବତ୍ ବାବାଙ୍କୁ ଜାଣୁଛନ୍ତି, ବାବା ବୋଲି କହୁଛନ୍ତି, ଜ୍ଞାନ ଶୁଣୁଛନ୍ତି,
ଅନ୍ୟମାନଙ୍କୁ ଶୁଣାଉଛନ୍ତି, ଅହୋ ମାୟା ତଥାପି ସଂଶୟ ବୁଦ୍ଧି କରିଦେଉଛି । ବାବା ବୁଝାଉଛନ୍ତି ଏହି
ଭକ୍ତିମାର୍ଗର ଶାସ୍ତ୍ରରେ କିଛି ସାର କଥା ନାହିଁ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ମୋତେ କେହି ହେଲେ
ଜାଣିନାହାଁନ୍ତି । ତୁମମାନଙ୍କ ଭିତରୁ ମଧ୍ୟ ମୁସକିଲରେ କେହି କେହି ସ୍ଥାୟୀ ହୋଇ ରହିପାରିବେ ।
ତୁମେମାନେ ମଧ୍ୟ ଅନୁଭବ କରୁଛ ଯେ ସ୍ଥିତି ସ୍ଥାୟୀ ରହୁନାହିଁ । ଆମେ ଆତ୍ମା ବିନ୍ଦୁ, ବାବା ମଧ୍ୟ
ବିନ୍ଦୁ, ସେ ଆମର ବାବା । ତାଙ୍କର ନିଜର ଶରୀର ନାହିଁ । କହୁଛନ୍ତି ମୁଁ ଏହି ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କ ଶରୀରର
ଆଧାର ନେଉଛି । ମୋର ନାମ ଶିବ । ମୋ ଆତ୍ମାର ନାମ କେବେ ବଦଳୁ ନାହିଁ । ତୁମ ଶରୀରର ନାମ ବଦଳୁଛି
। ଶରୀରର ହିଁ ନାମ ରଖାଯାଇଥାଏ । ବିବାହ ପରେ ନାମ ବଦଳିଯାଏ ନାଁ । ତା’ପରେ ସେହି ନାଁ ପକ୍କା
ହୋଇଯାଏ । ବାବା ମଧ୍ୟ କହୁଛନ୍ତି - ତୁମେ ଏ କଥା ପକ୍କା କରିନିଅ ଯେ ଆମେ ଆତ୍ମା ଅଟୁ । ବାବା
ନିଜର ପରିଚୟ ନିଜେ ହିଁ ଦେଉଛନ୍ତି - ଯେତେବେଳେ ଅତ୍ୟାଚାର ଏବଂ ଗ୍ଲାନି ହେଉଛି ସେତେବେଳେ ମୁଁ
ଆସୁଛି । ବାବା ନିଜେ କହୁଛନ୍ତି ମୋତେ ମାଟି, ଗୋଡ଼ିରେ ଅଛି ବୋଲି କହି କେତେ ଗ୍ଲାନି କରୁଛନ୍ତି,
ଏହା ମଧ୍ୟ ନୂଆ କଥା ନୁହେଁ । କଳ୍ପ-କଳ୍ପ ଏମିତି ପତିତ ହୋଇ ଗ୍ଲାନି କରୁଛନ୍ତି, ତେବେ ଯାଇ ମୁଁ
ଆସୁଛି । କଳ୍ପ-କଳ୍ପ ମୋର ପାର୍ଟ ରହିଛି । ଏଥିରେ ଅଦଳ-ବଦଳ ହୋଇପାରିବ ନାହିଁ । ଏହା ଡ୍ରାମାରେ
ନିର୍ଦ୍ଧାରିତ ହୋଇ ରହିଛି ନା । ତୁମକୁ ଅନେକ ପଚାରୁଛନ୍ତି ଯେ ଭଗବାନ କ’ଣ କେବଳ ଭାରତରେ ହିଁ
ଆସୁଛନ୍ତି! କ’ଣ କେବଳ ଭାରତ ହିଁ ସ୍ୱର୍ଗ ହେବ? ହଁ । ତେବେ ଏହା ତ ଅନାଦି-ଅବିନାଶୀ ପାର୍ଟ
ହୋଇଗଲା ନା । ବାବା କେତେ ଉଚ୍ଚରୁ ଉଚ୍ଚ ଅଟନ୍ତି । ପତିତ-ପାବନ ଅଟନ୍ତି । ବାବା କହୁଛନ୍ତି -
ମୋତେ ଏଇ ପତିତ ଦୁନିଆରେ ହିଁ ସମସ୍ତେ ଡାକୁଛନ୍ତି । ମୁଁ ସର୍ବଦା ପାବନ ଅଟେ । ମୋତେ ପାବନ
ଦୁନିଆରେ ମଧ୍ୟ ଡ଼ାକିବା ଦରକାର ନା! କିନ୍ତୁ ନା, ପାବନ ଦୁନିଆରେ ଡ଼ାକିବାର ଦରକାର ହିଁ ନାହିଁ ।
ମୋତେ ପତିତ ଦୁନିଆରେ ହିଁ ଡ଼ାକୁଛନ୍ତି, କହୁଛନ୍ତି ଆସି ପାବନ କର । ତେବେ ମୁଁ କେତେ ବଡ଼ ଅତିଥି ।
ଅଧାକଳ୍ପ ହେବ ତୁମେମାନେ ମୋତେ ସ୍ମରଣ କରି ଆସୁଛ । ଏଠାରେ କୌଣସି ବଡ଼ ଲୋକଙ୍କୁ ଡ଼ାକିଲେ, ବର୍ଷେ
କିମ୍ବା ଦୁଇ ବର୍ଷ ଡ଼ାକିବେ । ଅମୁକ ଏଇ ବର୍ଷ ନ ଆସିଲେ ପୁଣି ଅନ୍ୟ ବର୍ଷରେ ଆସିବେ । କିନ୍ତୁ
ବାବାଙ୍କୁ ତ ଅଧାକଳ୍ପ ହେବ ସ୍ମରଣ କରି ଆସୁଛ । ବାବାଙ୍କର ଆସିବାର ପାର୍ଟ ନିର୍ଦ୍ଧାରିତ ହୋଇ
ରହିଛି । କିନ୍ତୁ ଏକଥା କେହି ବି ଜାଣି ନାହାଁନ୍ତି । ବହୁତ ଉଚ୍ଚରୁ ଉଚ୍ଚ ଏକମାତ୍ର ବାବା ଅଟନ୍ତି
। ମନୁଷ୍ୟ ଗୋଟିଏ ପଟେ ବାବାଙ୍କୁ ସ୍ନେହରେ ଡ଼ାକୁଛି, ଅନ୍ୟ ପଟେ ମହିମାରେ ଦାଗ ଲଗେଇ ଦେଉଛି ।
ବାସ୍ତବରେ ଇଏ ବଡ଼ରୁ ବଡ଼ ସମ୍ମାନୀୟ ଅତିଥି କିନ୍ତୁ ତାଙ୍କ ସମ୍ମାନ (ମହିମା)ରେ ଦାଗ ଲଗାଇ
ଦେଇଛନ୍ତି । କହୁଛନ୍ତି ଭଗବାନ ମାଟି, ଗୋଡ଼ି ସବୁ୍ଥିରେ ଅଛନ୍ତି । ସିଏ ସର୍ବୋଚ୍ଚ ଅଧିକାରୀ
ଅଟନ୍ତି, ତାଙ୍କୁ ସମସ୍ତେ ବହୁତ ସ୍ନେହରେ ଡ଼ାକିଥା’ନ୍ତି, କିନ୍ତୁ ପୂରାପୂରି ବୁଦ୍ଧୁ ଅଟନ୍ତି ।
ମୁଁ ହିଁ ଆସି ନିଜର ପରିଚୟ ଦେଉଛି ଯେ, ମୁଁ ହେଉଛି ତୁମର ପିତା, ମୋତେ ସମସ୍ତେ ଗଡ଼ ଫାଦର (ଈଶ୍ୱର
ପିତା) କହିଥା’ନ୍ତି । ଯେତେବେଳେ ସମସ୍ତେ ରାବଣର ଜେଲ୍ରେ ବନ୍ଦୀ ହୋଇ ଯାଉଛନ୍ତି ସେତେବେଳେ ହିଁ
ବାବାଙ୍କୁ ଆସିବାକୁ ପଡୁଛି କାରଣ ସମସ୍ତେ ହେଲେ ଭକ୍ତିନୀ ଅଥବା ବ୍ରାଇଡ଼ସ୍ (କନ୍ୟା) - ସୀତାମାନେ
। ବାବା ହେଉଛନ୍ତି ବ୍ରାଇଡ଼ଗ୍ରୁମ (ବର) - ରାମ । ଏହା କୌଣସି ସୀତାଙ୍କର କଥା ନୁହେଁ, ସିଏ ସବୁ
ସୀତାମାନଙ୍କୁ ରାବଣର ଜେଲରୁ ମୁକ୍ତ କରୁଛନ୍ତି । ଏହା ହେଉଛି ବେହଦର କଥା । ପୁରୁଣା ପତିତ ଦୁନିଆ
। ଦୁନିଆ ପୁରୁଣା ଏବଂ ନୂଆ ହେବା କଥା ସତ୍ୟ ଅଟେ, କାହାର କାହାର ଶରୀର ଜଲ୍ଦି ପୁରୁଣା ଅର୍ଥାତ୍
ବୃଦ୍ଧ ହୋଇଯାଉଛି, ଆଉ କାହା କାହାର ଶରୀର ବୃଦ୍ଧ ହେବା ପାଇଁ ଅଧିକ ସମୟ ଲାଗୁଛି । ଏହା ଡ଼୍ରମାରେ
ସଠିକ୍ ରୂପେ ନିର୍ଦ୍ଧାରିତ ହୋଇ ରହିଛି । ପୂରା ୫ ହଜାର ବର୍ଷ ପରେ ପୁଣି ଥରେ ମୋତେ ଆସିବାକୁ
ପଡ଼ୁଛି । ମୁଁ ହିଁ ଆସି ନିଜର ପରିଚୟ ଦେଉଛି ଏବଂ ସୃଷ୍ଟିଚକ୍ରର ରହସ୍ୟକୁ ବୁଝାଉଛି । କେହି ବି
ନା ମୋର ପରିଚୟକୁ ନା ବ୍ରହ୍ମା, ବିଷ୍ଣୁ, ଶଙ୍କର, ନା ଲକ୍ଷ୍ମୀ-ନାରାୟଣଙ୍କର ନା ରାମ-ସୀତାଙ୍କର
ପରିଚୟକୁ ଜାଣିଛନ୍ତି । ଡ୍ରାମାରେ ଉଚ୍ଚରୁ ଉଚ୍ଚ ଅଭିନେତା ଏହିମାନେ ଅଟନ୍ତି । ଏହା
ମନୁଷ୍ୟମାନଙ୍କର କଥା । ଏମାନେ କୌଣସି ୮-୧୦ ଭୁଜାଧାରୀ ମନୁଷ୍ୟ ନୁହଁନ୍ତି । ବିଷ୍ଣୁଙ୍କର
ଚାରିଭୂଜା କାହିଁକି ଦେଖାଉଛନ୍ତି ? ରାବଣର ଦଶଟି ମୁଣ୍ଡ କାହିଁକି ରହିଛି ? ଏ କଥା କେହି ବି ଜାଣି
ନାହାଁନ୍ତି । ବାବା ହିଁ ଆସି ସାରା ବିଶ୍ୱର ଆଦି-ମଧ୍ୟ-ଅନ୍ତର ଜ୍ଞାନ ଦେଉଛନ୍ତି । କହୁଛନ୍ତି
ମୁଁ ବଡ଼ରୁ ବଡ଼ ଅତିଥି ଅଟେ, କିନ୍ତୁ ଗୁପ୍ତ । ଏକଥା ମଧ୍ୟ କେବଳ ତୁମେ ହିଁ ଜାଣିଛ । କିନ୍ତୁ ଜାଣି
ମଧ୍ୟ ପୁଣି ଭୁଲି ଯାଉଛ । ବାସ୍ତବରେ ତାଙ୍କର କେତେ ସମ୍ମାନ ରଖିବା ଦରକାର, ତାଙ୍କୁ କେତେ ମନେ
ପକାଇବା ଦରକାର । ଆତ୍ମା ମଧ୍ୟ ନିରାକାର, ପରମାତ୍ମା ମଧ୍ୟ ନିରାକାର, ଏଥିରେ ଫଟୋର କିଛି
ଆବଶ୍ୟକତା ନାହିଁ । ତୁମମାନଙ୍କୁ ଆତ୍ମ ନିଶ୍ଚୟ କରି ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇବାକୁ ହେବ ଏବଂ
ଦେହ-ଅଭିମାନ ଛାଡ଼ିବାକୁ ପଡ଼ିବ । ତୁମେମାନେ ସର୍ବଦା ଅବିନାଶୀ ଜିନିଷକୁ ଦେଖିବା ଉଚିତ୍ । ବିନାଶୀ
ଶରୀରକୁ କାହିଁକି ଦେଖୁଛ! ସର୍ବଦା ଦେହୀ-ଅଭିମାନୀ ହୋଇ ରୁହ, ଏଥିରେ ହିଁ ପରିଶ୍ରମ ରହିଛି । ଯେତେ
ଯେତେ ବାବାଙ୍କର ସ୍ମୃତିରେ ରହିବ ସେତେ ସେତେ କର୍ମାତୀତ ଅବସ୍ଥାକୁ ପ୍ରାପ୍ତ କରି ଉଚ୍ଚ ପଦ ପାଇବ
। ବାବା ବହୁତ ସହଜ ଯୋଗ ଶିଖାଉଛନ୍ତି । ଯୋଗ ଅନେକ ପ୍ରକାରର ରହିଛି । ସ୍ମରଣ କରିବା ଅକ୍ଷର ହିଁ
ଯଥାର୍ଥ ଅଟେ । ପରମାତ୍ମା ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇବାରେ ହିଁ ପରିଶ୍ରମ ରହିଛି । କିନ୍ତୁ କେହି ଜଣେ
ଜଣେ ହିଁ ସତ କହିଥା’ନ୍ତି ଯେ ମୁଁ ଏତିକି ସମୟ ବାବାଙ୍କ ସ୍ମୃତିରେ ରହିଲି । ବାବାଙ୍କୁ ମନେ
ପକାଉ ନାହାଁନ୍ତି ତେଣୁ ଶୁଣାଇବାରେ ଲଜ୍ଜ୍ୟା ଆସୁଛି । ଲେଖୁଛନ୍ତି ସାରା ଦିନ ଭିତରେ ଏକ ଘଣ୍ଟା
ବାବାଙ୍କ ସ୍ମୃତିରେ ରହିଲୁ, ତେବେ ଲଜ୍ଜ୍ୟା ଆସିବା ଦରକାର ନା । ଏମିତି ବାବା ଯାହାଙ୍କୁ
ଦିନ-ରାତି ମନେ ପକାଇବା ଦରକାର କିନ୍ତୁ ଆମେ କେବଳ ଏକ ଘଣ୍ଟା ମନେ ପକାଇଛୁ । ଏଥିରେ ଗୁପ୍ତ
ପରିଶ୍ରମ କରିବାକୁ ହେବ । ବାବାଙ୍କୁ ଡ଼ାକୁଛନ୍ତି ତେଣୁ ସିଏ ବହୁତ ଦୂରରୁ ଆସୁଥିବା ଅତିଥି ହେଲେ
ନା । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ମୁଁ ନୂଆ ଦୁନିଆରେ ଅତିଥି ହେଉନାହିଁ । ମୁଁ ପୁରୁଣା ଦୁନିଆକୁ ହିଁ ଆସୁଛି,
ନୂଆ ଦୁନିଆର ସ୍ଥାପନା କରୁଛି । ଏହା ପୁରୁଣା ଦୁନିଆ, କିନ୍ତୁ ଏ କଥା ମଧ୍ୟ କେହି ଯଥାର୍ଥ ଭାବରେ
ଜାଣିନାହାଁନ୍ତି । ନୂଆ ଦୁନିଆର ଆୟୁଷ କେତେ କିଛି ଜାଣିନାହାଁନ୍ତି । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ଏହି
ଜ୍ଞାନ ମୁଁ ହିଁ ଆସି ଦେଉଛି ପୁଣି ଡ଼୍ରାମାଅନୁସାରେ ଏହି ଜ୍ଞାନ ଗୁପ୍ତ ହୋଇଯାଉଛି । ପୁଣି କଳ୍ପ
ପରେ ଏହି ପାର୍ଟର ପୁନରାବୃତ୍ତି ହେବ । ମୋତେ ଡ଼ାକୁଛନ୍ତି ଏବଂ ବର୍ଷ-ବର୍ଷ ଧରି ଶିବ ଜୟନ୍ତୀ
ପାଳନ କରୁଛନ୍ତି । ଯେଉଁମାନେ ମୃତ୍ୟୁବରଣ କରୁଛନ୍ତି ତାଙ୍କର ବାର୍ଷିକ ପାଳନ କରିଥା’ନ୍ତି ।
ଶିବବାବାଙ୍କର ମଧ୍ୟ ୧୨ ମାସ ପରେ ଜୟନ୍ତୀ ପାଳନ କରିଥା’ନ୍ତି କିନ୍ତୁ କେବେଠାରୁ ପାଳନ
କରିଆସୁଛନ୍ତି, ଏକଥା କେହି ଜାଣିନାହାଁନ୍ତି । କେବଳ କହି ଦେଉଛନ୍ତି ଲକ୍ଷ ଲକ୍ଷ ବର୍ଷ ହେଲା ।
କଳିଯୁଗର ଆୟୁଷ ଲକ୍ଷ ଲକ୍ଷ ବର୍ଷ ବୋଲି ଲେଖି ଦେଇଛନ୍ତି । ବାବା କହୁଛନ୍ତି - ଏହା ୫ ହଜାର
ବର୍ଷର କଥା । ବାସ୍ତବରେ ଏହି ଦେବତାମାନଙ୍କର ରାଜ୍ୟ ଭାରତରେ ହିଁ ଥିଲା । ତେଣୁ ବାବା କହୁଛନ୍ତି
- ମୁଁ ଭାରତର ବହୁତ ବଡ଼ ଅତିଥି ଅଟେ, ମୋତେ ଅଧାକଳ୍ପରୁ ବହୁତ ନିମନ୍ତ୍ରଣ ଦେଇ ଆସୁଛ । ଯେତେବେଳେ
ବହୁତ ଦୁଃଖି ହୋଇଯାଉଛନ୍ତି, କହୁଛନ୍ତି ହେ ପତିତ-ପାବନ ଆସ । ମୁଁ ମଧ୍ୟ ପତିତ ଦୁନିଆକୁ ଆସିଛି ।
ସେଥିପାଇଁ ମୋର ରଥ ଦରକାର ନା । ଆତ୍ମା ଅକାଳମୂରତ, ତା’ର ଏହି ଭ୍ରୃକୁଟୀ ସିଂହାସନ ଅଟେ । ବାବା
ମଧ୍ୟ ଅକାଳମୂରତ, ଯିଏକି ଏଇ ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କ ଭ୍ରୃକୁଟୀ ସିଂହାସନରେ ଆସି ବିରାଜମାନ ହୋଇଛନ୍ତି । ଏହା
ବହୁତ ରମଣୀକ କଥା । ଅନ୍ୟ କେହି ଶୁଣିଲେ ଚକିତ ହୋଇଯିବେ । ବର୍ତ୍ତମାନ ବାବା କହୁଛନ୍ତି -
ସନ୍ତାନମାନେ, ମୋର ମତରେ ଚାଲ । ଭାବ ଶିବବାବା ମତ ଦେଉଛନ୍ତି, ଶିବବାବା ମୁରଲୀ ଚଲାଉଛନ୍ତି । ଇଏ
(ବ୍ରହ୍ମା) କହୁଛନ୍ତି ମୁଁ ମଧ୍ୟ ତାଙ୍କର ମୁରଲୀ ଶୁଣୁଛି ପୁଣି ତୁମମାନଙ୍କୁ ଶୁଣାଉଛି । ଶିବବାବା
ହିଁ ତ ଶୁଣାଉଛନ୍ତି ନା । ଏହି ବ୍ରହ୍ମା ନମ୍ବରୱାନ ପୂଜ୍ୟ ଥିଲେ ପୁଣି ନମ୍ବରୱାନ ପୂଜାରୀ
ହେଉଛନ୍ତି । ବର୍ତ୍ତମାନ ଇଏ ପରୁଷାର୍ଥୀ ଅଟନ୍ତି । ସନ୍ତାନମାନଙ୍କର ସଦାସର୍ବଦା ବୁଝିବା ଦରକାର
ଯେ - ଆମକୁ ଶିବବାବାଙ୍କର ଶ୍ରୀମତ ମିଳିଛି । ଯଦି କିଛି ଓଲଟା କଥା ହୋଇଛି ତାକୁ ବାବା ଠିକ୍
କରିଦେବେ । ଯଦି ଏହି ନିଶ୍ଚୟ ଅତୁଟ ଅଛି ତେବେ ସବୁକିଛି ଶିବବାବାଙ୍କର ଦାୟୀତ୍ୱ । ଏହା ଡ଼୍ରାମାରେ
ନିର୍ଦ୍ଧାରିତ ହୋଇ ରହିଛି । ବିଘ୍ନ ତ ନିଶ୍ଚିତ ପଡ଼ିବ, ବହୁତ ବଡ ବଡ ବିଘ୍ନ ଆସିବ । ନିଜର
ସନ୍ତାନମାନଙ୍କର ମଧ୍ୟ ବିଘ୍ନ ପଡ଼ୁଛି । ତେଣୁ ସର୍ବଦା ଭାବ ଯେ ଶିବବାବା ବୁଝାଉଛନ୍ତି, ତେବେ
ଯୋଗଯୁକ୍ତ ହୋଇ ରହିପାରିବ । କେତେକ ସନ୍ତାନ ଭାବୁଛନ୍ତି ବ୍ରହ୍ମାବାବା ମତ ଦେଉଛନ୍ତି, କିନ୍ତୁ
ନା । ଏହା ଶିବବାବାଙ୍କର ହିଁ ଦାୟୀତ୍ୱ ଅଟେ । ଯେହେତୁ ଦେହ-ଅଭିମାନ ରହିଛି ତେଣୁ ବାରମ୍ବାର
ତାଙ୍କୁ (ବ୍ରହ୍ମାବାବାଙ୍କୁ) ହିଁ ଦେଖି ଚାଲିଛନ୍ତି । ଶିବବାବା କେତେ ବଡ ଅତିଥି ଅଟନ୍ତି ଏକଥା
କୌଣସି ରେଳବାଲା କର୍ମଚାରୀ ଜାଣିଛନ୍ତି କି, ସେମାନେ ନିରାକାରଙ୍କୁ କେମିତି ଚିହ୍ନିବେ ବା ଜାଣିବେ
। ସିଏ (ଶିବବାବା) ତ ରୋଗୀ ଅର୍ଥାତ୍ ବିକାରୀ ହୁଅନ୍ତି ନାହିଁ । କିନ୍ତୁ ବିକାର ରୂପି ରୋଗ ଆଦିର
କାରଣ ୟାଙ୍କୁ (ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କୁ) ବତାଉଛନ୍ତି । ମନୁଷ୍ୟମାନେ କ’ଣ ଜାଣିବେ ୟାଙ୍କ ଭିତରେ କିଏ
ଅଛନ୍ତି? ତୁମେ ପିଲାମାନେ ମଧ୍ୟ କ୍ରମାନୁସାରେ ଜାଣୁଛ । ଶିବବାବା ଆତ୍ମାମାନଙ୍କର ପିତା ଏବଂ ଏହି
ପ୍ରଜାପିତା ବ୍ରହ୍ମା ମନୁଷ୍ୟମାନଙ୍କର ପିତା ଅଟନ୍ତି । ତେବେ ଏହି ଦୁଇ ଜଣ (ବାପଦାଦା) କେତେ ବଡ
ଅତିଥି ହୋଇଗଲେ ।
ବାବା କହୁଛନ୍ତି ଯାହା
କିଛି ହେଉଛି ଡ୍ରାମାରେ ନିଧାର୍ଯ୍ୟ ଅଛି, ମୁଁ ବି ଡ୍ରାମାର ବନ୍ଧନରେ ବାନ୍ଧି ହୋଇ ରହିଛି । ସବୁ
କିଛି ପୂର୍ବରୁ ନିର୍ଦ୍ଧାରିତ ହୋଇ ରହିଛି ଏଥିରେ କେହି କିଛି କରିପାରିବେ ନାହିଁ । ମାୟା ମଧ୍ୟ
ବହୁତ ଚାଲାକ । ରାମ ଏବଂ ରାବଣ ଦୁଇଜଣଙ୍କ ପାର୍ଟ ଅଛି । ଡ୍ରାମାରେ ରାବଣ ଚୈତନ୍ୟ ହୋଇଥିଲେ ସିଏ
ମଧ୍ୟ କହିଥା’ନ୍ତା - ମୁଁ ଡ୍ରାମା ଅନୁସାରେ ଆସୁଛି । ଏହା ଦୁଃଖ ଏବଂ ସୁଖର ଖେଳ ଅଟେ । ସୁଖ ଅଛି
ନୂଆ ଦୁନିଆରେ, ଦୁଃଖ ଅଛି ପୁରୁଣା ଦୁନିଆରେ । ନୂଆ ଦୁନିଆରେ ଅଳ୍ପ ମନୁଷ୍ୟ ଏବଂ ପୁରୁଣା ଦୁନିଆରେ
ବହୁତ ମନୁଷ୍ୟ ଅଛନ୍ତି । ପତିତ-ପାବନ ବାବାଙ୍କୁ ହିଁ ଡାକୁଛନ୍ତି ଯେ, ଆସି ପବିତ୍ର ଦୁନିଆ
ସ୍ଥାପନ କର କାରଣ ପବିତ୍ର ଦୁନିଆରେ ବହୁତ ସୁଖ ଥିଲା ସେଥିପାଇଁ କଳ୍ପ-କଳ୍ପ ବାବାଙ୍କୁ ଡାକି
ଚାଲିଛନ୍ତି । ବାବା ସମସ୍ତଙ୍କୁ ସୁଖ ଦେଇ କରି ଯାଉଛନ୍ତି । ଏବେ ପୁଣି ସେହି ଅଭିନୟର
ପୁନରାବୃତ୍ତି ହେଉଛି । ଦୁନିଆ କେବେ ହେଲେ ସମାପ୍ତ ହୋଇ ନ ଥାଏ । ସମାପ୍ତ ହେବା ମଧ୍ୟ ଅସମ୍ଭବ ।
ସମୁଦ୍ର ବି ଏହି ଦୁନିଆରେ ଅଛି ନା । ଏହା ତୃତୀୟ ମହଲା ଅଟେ ନା । କହୁଛନ୍ତି ଜଳମୟ, ପାଣି-ପାଣି
ହୋଇଯାଉଛି ପୁଣି ବି ପୃଥିବୀ ଏକ ମହଲା ଅଟେ ନା । ପାଣି ବି ତ ରହିଛି ନା । ପୃଥିବୀ ରୂପୀ ମହଲାର
କେବେ ବିନାଶ ହୋଇପାରିବ ନାହିଁ । ଜଳ ବି ଏହି ମହଲାରେ ଥାଏ । ଦ୍ୱିତୀୟ ଏବଂ ପ୍ରଥମ ମହଲାରେ, ଅଥବା
ସୂକ୍ଷ୍ମଲୋକ ଏବଂ ବ୍ରହ୍ମଲୋକରେ ତ ଜଳ ନ ଥାଏ । ଏହି ବେହଦ ସୃଷ୍ଟିରେ ତିନୋଟି ମହଲା ରହିଛି,
ଯାହାକୁ ତୁମ ପିଲାମାନଙ୍କ ବ୍ୟତୀତ ଆଉ କେହି ବି ଜାଣି ନାହାଁନ୍ତି । ଏହି ଖୁସିର କଥାକୁ
ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଖୁସିରେ ଶୁଣାଇବା ଉଚିତ୍ । ଯେଉଁମାନେ ପୁରା ପାସ୍ ହେଉଛନ୍ତି ସେହିମାନଙ୍କର ହିଁ
ଅତିନ୍ଦ୍ରିୟ ସୁଖର ଗାୟନ ହୋଇଥାଏ । ଯେଉଁମାନେ ରାତିଦିନ ସେବାରେ ତତ୍ପର ରହିଥା’ନ୍ତି, କେବଳ ସେବା
କରି ଚାଲଇଥା’ନ୍ତି ସେହିମାନଙ୍କୁ ବହୁତ ଖୁସି ହୋଇଥାଏ । କେବେ କେବେ ଏପରି ବି ଦିନ ଆସିଥାଏ
ଯେତେବେଳେ ମନୁଷ୍ୟଙ୍କୁ ରାତ୍ରିରେ ମଧ୍ୟ ଅନିଦ୍ରା ରହିବାକୁ ହୁଏ କିନ୍ତୁ ଆତ୍ମା ଥକିଯାଏ ତେଣୁ
ତାକୁ ଶୋଇବାକୁ ପଡିଥାଏ । ଆତ୍ମା ଶୋଇ ଗଲେ ଶରୀର ମଧ୍ୟ ଶୋଇ ଯାଇଥାଏ । ଯଦି ଆତ୍ମା ଶୋଇବ ନାହିଁ
ତେବେ ଶରୀର ମଧ୍ୟ ଶୋଇବ ନାହିଁ । ବାସ୍ତବରେ ଆତ୍ମା ହିଁ ଥକିଯାଏ । ଆଜି ମୁଁ ଥକି ପଡିଛି - ଏକଥା
କିଏ କହୁଛି? ଆତ୍ମା । ତୁମ ପିଲାମାନଙ୍କୁ ଆତ୍ମ-ଅଭିମାନୀ ହୋଇ ରହିବାକୁ ହେବ, ଏଥିରେ ହିଁ
ପରିଶ୍ରମ ରହିଛି । ଯଦି ବାବାଙ୍କୁ ସ୍ମରଣ କରୁନାହଁ, ଦେହୀ-ଅଭିମାନୀ ହୋଇ ରହୁନାହଁ, ଅର୍ଥାତ୍
ଦେହର ସମ୍ବନ୍ଧୀ ସ୍ମୃତିରେ ଆସିଯାଉଛନ୍ତି । ବାବା କହୁଛନ୍ତି - ତୁମେମାନେ ଖାଲି ହାତରେ ଆସିଥିଲ
ପୁଣି ଖାଲି ହାତରେ ଫେରିଯିବ । ସେଥିପାଇଁ ଏହି ଦେହର ସମ୍ବନ୍ଧ ସବୁ ଭୁଲିଯାଅ । ଏହି ଶରୀରରେ ଥାଇ
ମଧ୍ୟ ମୋତେ ମନେ ପକାଅ ତେବେ ସତ୍ତ୍ୱପ୍ରଧାନ ହୋଇଯିବ । ବାବା କେତେ କ୍ଷମତା ସମ୍ପନ୍ନ ଅଟନ୍ତି ।
ତାଙ୍କୁ ତୁମମାନଙ୍କ ବ୍ୟତୀତ ଆଉ କେହି ଜାଣିନାହାଁନ୍ତି । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ମୁଁ - ଗରିବମାନଙ୍କର
ରକ୍ଷକ, ସମସ୍ତେ କେତେ ସାଧାରଣ ଅଟନ୍ତି । ପତିତ-ପାବନ ବାବା ଆସିଛନ୍ତି, କିନ୍ତୁ ଯଦି ସମସ୍ତେ
ଜାଣିଯିବେ ତେବେ ଜଣାନାହିଁ କେତେ ଭିଡ ହୋଇଯିବ । ବଡ-ବଡ ଲୋକ ଆସିଲେ କେତେ ଭିଡ ହୋଇଥାଏ । କିନ୍ତୁ
ଡ୍ରାମାରେ ବାବାଙ୍କର ଅଭିନୟ ହିଁ ଗୁପ୍ତ ରହିବାର ଅଛି । ଆଗକୁ ଗଲେ ସମସ୍ତଙ୍କ ଉପରେ ପ୍ରଭାବ
ପଡିବ ଏବଂ ବିନାଶ ହୋଇଯିବ । ସମସ୍ତେ କ’ଣ ବାବାଙ୍କ ସହିତ ମିଶିପାରିବେ । ବାବାଙ୍କୁ ମନେ
ପକାଉଛନ୍ତି ନା ତେଣୁ ତାଙ୍କୁ ବାବାଙ୍କର ପରିଚୟ ମିଳିଯିବ । ବାକି ପହଞ୍ଚି ପାରିବେ ନାହିଁ ।
ଯେପରି ବନ୍ଧନରେ ଥିବା ପିଲାମାନେ ମିଶିପାରୁ ନାହାଁନ୍ତି, କେତେ ଅତ୍ୟାଚାର ସହନ କରୁଛନ୍ତି ।
ବିକାରକୁ ଛାଡିପାରୁ ନାହାଁନ୍ତି । କହୁଛନ୍ତି ସୃଷ୍ଟି କିପରି ଚାଲିବ? ଆରେ ସୃଷ୍ଟିର ବୋଝ
ବାବାଙ୍କ ଉପରେ ଅଛି ନା ତୁମ ଉପରେ? ଯଦି ବାବାଙ୍କୁ ଜାଣିଯିବେ ତେବେ ଏପରି ପ୍ରଶ୍ନ କରିବେ ନାହିଁ
। କୁହ, ପ୍ରଥମେ ବାବାଙ୍କୁ ତ ଜାଣ ତା’ପରେ ସବୁ କିଛି ଜାଣିଯିବ । ବୁଝାଇବା ପାଇଁ ମଧ୍ୟ ଯୁକ୍ତି
ଦରକାର । ଆଚ୍ଛା—
ମିଠା ମିଠା ସିକିଲଧେ
ସନ୍ତାନମାନଙ୍କ ପ୍ରତି ମାତା-ପିତା, ବାପଦାଦାଙ୍କର ମଧୁର ସ୍ନେହ ସମ୍ପନ୍ନ ଶୁଭେଚ୍ଛା ଏବଂ
ସୁପ୍ରଭାତ । ଆତ୍ମିକ ପିତାଙ୍କର ଆତ୍ମିକ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ନମସ୍ତେ ।
ଧାରଣା ପାଇଁ ମୁଖ୍ୟ ସାର
:—
(୧) ସର୍ବଦା
ସର୍ବୋଚ୍ଚ କ୍ଷମତା ସମ୍ପନ୍ନ ବାବାଙ୍କ ସ୍ମୃତିରେ ରହିବାକୁ ହେବ । ବିନାଶୀ ଶରୀରକୁ ନ ଦେଖି
ଦେହୀ-ଅଭିମାନୀ ହେବାର ପରିଶ୍ରମ କରିବାକୁ ହେବ । ଯୋଗର ଠିକ୍ ଠିକ୍ ଚାର୍ଟ ରଖିବାକୁ ହେବ ।
(୨) ଦିନ-ରାତି ସେବାରେ
ତତ୍ପର ରହି ଅପାର ଖୁସିରେ ରହିବାକୁ ହେବ । ତିନିଲୋକର ରହସ୍ୟ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଖୁସି ଖୁସିରେ
ବୁଝାଇବାକୁ ହେବ । ଶିବବାବା ଯେଉଁ ଶ୍ରୀମତ ଦେଉଛନ୍ତି ସେଥିରେ ଅତୁଟ ନିଶ୍ଚୟ ରଖି ଚାଲିବାକୁ ହେବ,
ଯଦି କୌଣସି ବି ବିଘ୍ନ ଆସିଯାଏ ତେବେ ଡରିବାର ନାହିଁ । ସ୍ୱୟଂ ବାବା ଆମର ଦାୟିତ୍ୱ ବହନ କରିଛନ୍ତି,
ସେଥିପାଇଁ କୌଣସି ସଂଶୟ ଆଣିବାର ନାହିଁ ।
ବରଦାନ:-
ଶ୍ରେଷ୍ଠ ବେଳା
ଆଧାରରେ ସର୍ବପ୍ରାପ୍ତିର ଅଧିକାରର ଅନୁଭବ କରୁଥିବା ପଦ୍ମାପଦ୍ମ ଭାଗ୍ୟଶାଳୀ ଭବ ।
ଯେଉଁମାନେ
ଶ୍ରେଷ୍ଠବେଳାରେ ଜନ୍ମ ନେଇଥିବା ଭାଗ୍ୟବାନ ସନ୍ତାନ ସେମାନେ କଳ୍ପ ପୂର୍ବର ଅନୁଭୂତି ଆଧାରରେ
ଜନ୍ମ ହେବା ମାତ୍ରକେ ନିଜର ପଣିଆର ଅନୁଭବ କରିଥାଆନ୍ତି । ସେମାନେ ଜନ୍ମଠାରୁ ହିଁ ସର୍ବ
ସମ୍ପତ୍ତିର ଅଧିକାରୀ ହୋଇଥାଆନ୍ତି । ଯେପରି ବୀଜ ଭିତରେ ସାରା ବୃକ୍ଷର ସାରାଂଶ ଅର୍ଥାତ୍
ସୂକ୍ଷ୍ମ ରୂପ ସମାହିତ ହୋଇ ରହିଥାଏ ସେହିପରି ନମ୍ବରୱାନ ବେଳାରେ ଜନ୍ମ ନେଇଥିବା ଆତ୍ମାମାନେ
ଆସିବା ମାତ୍ରକେ ସର୍ବ ସ୍ୱରୂପର ପ୍ରାପ୍ତିର ସମ୍ପତ୍ତିର ଅନୁଭବୀ ହୋଇଯାଇଥାଆନ୍ତି । ସେମାନେ
କେବେହେଲେ ଏଭଳି କହିବେ ନାହିଁ ଯେ ସୁଖର ଅନୁଭବ ହେଉଛି କିନ୍ତୁ ଶାନ୍ତିର ହେଉ ନାହିଁ ବା
ଶାନ୍ତିର ଅନୁଭବ ହେଉଛି କିନ୍ତୁ ସୁଖର ହେଉ ନାହିଁ, ଶକ୍ତିର ହେଉ ନାହିଁ । ସେମାନେ ସର୍ବ ଅନୁଭବରେ
ସମ୍ପନ୍ନ ହୋଇଥାଆନ୍ତି ।
ସ୍ଲୋଗାନ:-
ନିଜର
ପ୍ରସନ୍ନତାର ଛାୟା ଦ୍ୱାରା ଶୀତଳତାର ଅନୁଭବ କରାଇବା ପାଇଁ ନିର୍ମଳ ଏବଂ ନିର୍ମାନ ହୁଅ ।