18.06.24 Morning Odia Murli Om Shanti BapDada Madhuban
“ମିଠେ ବଚ୍ଚେ:- ଅବଗୁଣ
ଗୁଡିକୁ ସମାପ୍ତ କରିବା ପାଇଁ ସଂପୂର୍ଣ୍ଣ ପ୍ରୟାସ କର, ଯେଉଁ ଗୁଣର ଅଭାବ ରହିଛି ତା’ର ହିସାବ ରଖ
, ଦିବ୍ୟ ଗୁଣର ଦାନ ଦିଅ ତେବେ ଗୁଣବାନ ହୋଇଯିବ ।”
ପ୍ରଶ୍ନ:-
ଗୁଣବାନ ହେବା
ପାଇଁ ପ୍ରଥମ ଶ୍ରୀମତ କ’ଣ ମିଳିଛି ?
ଉତ୍ତର:-
ମିଠେ ବଚ୍ଚେ - ଯଦି ତୁମେ ଗୁଣବାନ ହେବାକୁ ଚାହୁଁଛ ତେବେ (୧) କାହାରି ଦେହକୁ ଦେଖ ନାହିଁ ।
ନିଜକୁ ଆତ୍ମା ମନେ କର । ଏକମାତ୍ର ବାବାଙ୍କଠାରୁ ଶୁଣ, ବାବାଙ୍କୁ ହିଁ ଦେଖ । ମନୁଷ୍ୟ ମତକୁ ଦେଖ
ନାହିଁ । (୨) ଦେହ-ଅଭିମାନର ବଶୀଭୂତ ହୋଇ ଏଭଳି କୌଣସି କାର୍ଯ୍ୟ କର ନାହିଁ ଯାହାଦ୍ୱାରା ବାବା
ଏବଂ ବ୍ରାହ୍ମଣ କୁଳର ନାମ ବଦନାମ ହେବ । ଓଲଟା ଚାଲିଚଳନ ଦ୍ୱାରା କେବେ ବି ଗୁଣବାନ ହୋଇପାରିବ
ନାହିଁ । ସେମାନଙ୍କୁ କୁଳର କଳଙ୍କ ବୋଲି କୁହାଯିବ ।
ଓମ୍ ଶାନ୍ତି ।
(ବାପଦାଦାଙ୍କ
ହାତରେ ମୋତିର ଫୁଲ ଥିଲା) ଏହିଭଳି ସୁନ୍ଦର ଫୁଲ ହେବା ପାଇଁ ବାବା ସାକ୍ଷାତକାର କରାଉଛନ୍ତି ।
ତୁମକୁ ଏହିଭଳି ସୁଗନ୍ଧିତ ଫୁଲ ହେବାକୁ ପଡିବ । ପିଲାମାନେ ଜାଣିଛନ୍ତି ଆମେ ନିଶ୍ଚିତ ଭାବରେ ଫୁଲ
ଥିଲୁ, ଗୋଲାପ ଫୁଲ, ମୋତିର ଫୁଲ ଅଥବା ହୀରା ଥିଲୁ, ଏବେ ପୁଣି ହେବାକୁ ଯାଉଛୁ । ଏହା ସତ୍ୟ କଥା,
ଆଗରୁ ତ କେବଳ ମିଛ ହିଁ ମିଛ ଥିଲା, ସତ୍ୟର ଚିହ୍ନ ମଧ୍ୟ ନ ଥିଲା । ଏବେ ତୁମେ ସଚ୍ଚା ହେବାକୁ
ଯାଉଛ, ପୁଣି ସଚ୍ଚା ଭିତରେ ସମସ୍ତ ଗୁଣ ମଧ୍ୟ ରହିବା ଦରକାର । ଯାହା ପାଖରେ ଯେତେ ଗୁଣ ଥିବ,
ସେତିକି ଅନ୍ୟମାନଙ୍କୁ ଦାନ ଦେଇ ନିଜ ସମାନ କରିପାରିବ, ସେଥିପାଇଁ ବାବା ପିଲାମାନଙ୍କୁ କହୁଛନ୍ତି
- ପିଲେ, ନିଜ ଗୁଣର ଚାର୍ଟ ରଖ, ନିଜକୁ ଦେଖ ମୋ ଭିତରେ କୌଣସି ଅବଗୁଣ ନାହିଁ ତ? କେଉଁ ଦୈବୀଗୁଣର
ଅଭାବ ରହିଛି ? ତେଣୁ ରାତ୍ରିରେ ପ୍ରତିଦିନ ନିଜର ଦୈବୀଗୁଣର ଚାର୍ଟ ଲେଖ । ଦୁନିଆର
ମନୁଷ୍ୟମାନଙ୍କର କଥା ଅଲଗା କିନ୍ତୁ ତୁମେ ତ ଏବେ ସାଧାରଣ ମନୁଷ୍ୟ ନୁହଁ, ତୁମେ ବ୍ରାହ୍ମଣ ଅଟ ।
ଯଦିଓ ମନୁଷ୍ୟ ମନୁଷ୍ୟ ହିଁ ଅଟନ୍ତି କିନ୍ତୁ ପ୍ରତ୍ୟେକଙ୍କର ଗୁଣରେ ଚଳଣିରେ ଫରକ ରହିଥାଏ ।
ମାୟାର ରାଜ୍ୟରେ ମଧ୍ୟ କେହି-କେହି ମନୁଷ୍ୟ ବହୁତ ଭଲ ଗୁଣବାନ ଥା’ନ୍ତି କିନ୍ତୁ ସେମାନେ ବାବାଙ୍କୁ
ଜାଣି ନଥା’ନ୍ତି । ସେମାନେ ବହୁତ ଆଧ୍ୟାତ୍ମିକବାଦୀ, ସରଳ ହୃଦୟ ସମ୍ପନ୍ନ ହୋଇଥା’ନ୍ତି । ଦୁନିଆରେ
ତ ମନୁଷ୍ୟମାନଙ୍କ ଭିତରେ ଭିନ୍ନ-ଭିନ୍ନ ପ୍ରକାରର ଗୁଣ ରହିଛି କିନ୍ତୁ ଦେବତା ହେଲେ ତ ସମସ୍ତଙ୍କ
ଭିତରେ ସର୍ବ ଦୈବୀଗୁଣ ରହିବ । ବାକି ପାଠପଢା ଆଧାରରେ ପଦ କମ୍ ବେଶୀ ହୋଇଥାଏ । ପ୍ରଥମ କଥା ହେଲା,
ନିଜେ ଭଲ ଭାବେ ପଢିବାକୁ ହେବ ଏବଂ ଦ୍ୱିତୀୟ କଥା ନିଜ ଭିତରୁ ଅବଗୁଣ ଗୁଡିକୁ ବାହାର କରିବାକୁ
ହେବ । ଏ କଥା ପିଲାମାନେ ଜାଣୁଛନ୍ତି, ଆମେ ସାରା ଦୁନିଆଠାରୁ ଏକଦମ୍ ସ୍ୱତନ୍ତ୍ର ଅଟୁ, ଏଠାରେ
ଏକମାତ୍ର ବ୍ରାହ୍ମଣ କୁଳର ସଦସ୍ୟ ହିଁ ବସିଛନ୍ତି । ଶୂଦ୍ର କୁଳରେ ମନୁଷ୍ୟ ମତ ଏବଂ ବ୍ରାହ୍ମଣ
କୁଳରେ ଈଶ୍ୱରୀୟ ମତ ରହିଛି । ସର୍ବପ୍ରଥମେ ତୁମକୁ ବାବାଙ୍କର ପରିଚୟ ଦେବାକୁ ହେବ । ତୁମେ କହୁଛ
ଯେ ଅମୁକ ବ୍ୟକ୍ତି ତର୍କ କରୁଛନ୍ତି । ବାବା ତୁମକୁ ବୁଝାଇଥିଲେ, ଲେଖିଦିଅ ଯେ, ଆମେ ବ୍ରାହ୍ମଣ
ଅଥବା ବି.କେ. ଈଶ୍ୱରୀୟ ମତରେ ପରିଚାଳିତ ହେଉଛୁ । ତେବେ ବୁଝିଯିବେ ଯେ, ଏମାନଙ୍କଠାରୁ ଭଚ୍ଚ ତ
ଆଉ କେହି ନାହାଁନ୍ତି । ଉଚ୍ଚରୁ ଉଚ୍ଚ ହେଉଛନ୍ତି ଭଗବାନ, ଆମେମାନେ ତାଙ୍କର ସନ୍ତାନ, ତେଣୁ
ଶ୍ରୀମତରେ ପରିଚାଳିତ ହେଉଛୁ । ଆମେ ଏବେ ମନୁଷ୍ୟ ମତ ଅନୁସାରେ ପରିଚାଳିତ ହେଉ ନାହୁଁ, ଈଶ୍ୱରୀୟ
ମତରେ ପରିଚାଳିତ ହୋଇ ଦେବତା ହେଉଛୁ । ଆମେ ମନୁଷ୍ୟ ମତକୁ ବିଲ୍କୁଲ୍ ଛାଡି ଦେଇଛୁ । ଏପରି କହିବା
ଦ୍ୱାରା ତୁମ ସହିତ କେହି ତର୍କ କରିପାରିବେ ନାହିଁ । ଯଦି କେହି କହିବେ ଏକଥା କେଉଁଠାରୁ ଶୁଣିଲ,
କିଏ ଶିଖାଇଛନ୍ତି? ତେବେ ତୁମେ କହିବ ଆମେ ଈଶ୍ୱରୀୟ ମତରେ ଚାଲୁଛୁ, ଏଥିରେ ପ୍ରେରଣାର କଥା ନାହିଁ
। ଅବିନାଶୀ ପିତା ଈଶ୍ୱରଙ୍କଠାରୁ ଆମେ ଶିଖୁଛୁ । କୁହ ଭକ୍ତିମାର୍ଗର ଶାସ୍ତ୍ର ମତ ଅନୁସାରେ ଆମେ
ତ ବହୁତ ସମୟ ଧରି ପରିଚାଳିତ ହେଲୁ । ଏବେ ଆମକୁ ଈଶ୍ୱରୀୟ ମତ ମିଳୁଛି । ତୁମମାନଙ୍କୁ ବାବାଙ୍କର
ମହିମା କରିବାକୁ ହେବ । ପ୍ରଥମେ ବୁଦ୍ଧିରେ ରଖିବାକୁ ହେବ ଯେ ଆମେ ଈଶ୍ୱରୀୟ ମତରେ ଚାଲୁଛୁ ।
ମନୁଷ୍ୟ ମତକୁ ଆମେ ସ୍ୱୀକାର କରୁନାହୁ କି ଶୁଣୁ ନାହୁଁ । ଈଶ୍ୱର କହୁଛନ୍ତି, ଖରାପ କଥା ଶୁଣ ନାହିଁ,
ଖରାପ କଥା ଦେଖ ନାହିଁ ....ଏହା ମନୁଷ୍ୟ ମତ । ଆତ୍ମାକୁ ଦେଖ, ଶରୀରକୁ ଦେଖ ନାହିଁ । ଏହା ତ
ପତିତ ଶରୀର ଅଟେ, ଏହାକୁ କାହିଁକି ଦେଖିବ, ଏହି ଆଖିରେ ଏହାକୁ ଦେଖ ନାହିଁ । ଏହି ଶରୀର ତ ପତିତରୁ
ପତିତ ହୋଇଯାଇଛି । ଏଠାକାର ତ ଶରୀର ତ ସୁଧୁରିବାର ନାହିଁ ଆହୁରି ପୁରୁଣା ହେବାରେ ଲାଗିଛି ।
ଦିନକୁ ଦିନ ଆତ୍ମା ସୁଧୁରୁଛି, ଆତ୍ମା ହିଁ ଅବିନାଶୀ ଅଟେ, ସେଥିପାଇଁ ବାବା କହୁଛନ୍ତି ଖରାପ କଥା
ଦେଖ ନାହିଁ । ଶରୀରକୁ ମଧ୍ୟ ଦେଖ ନାହିଁ । ଦେହ ସହିତ ଦେହର ଯାହା ବି ସମ୍ବନ୍ଧ ଅଛି, ସେ ସବୁକୁ
ଭୁଲିଯିବାକୁ ହେବ । ଆତ୍ମାକୁ ଦେଖ, ଏକମାତ୍ର ପିତା ପରମାତ୍ମାଙ୍କଠାରୁ ଶୁଣ, ଏଥିପାଇଁ ତୁମକୁ
ପରିଶ୍ରମ କରିବାକୁ ହେବ । ତୁମେମାନେ ଅନୁଭବ କରୁଛ ଏହା ହେଉଛି ସବୁଠାରୁ ମୁଖ୍ୟ ବିଷୟବସ୍ତୁ ।
ଯିଏ ବହୁତ ବୁଦ୍ଧିମାନ ହୋଇଥିବେ ତାଙ୍କୁ ସେତିକି ଉଚ୍ଚ ପଦ ମଧ୍ୟ ମିଳିବ, ଗୋଟିଏ ସେକେଣ୍ଡରେ
ଜୀବନମୁକ୍ତି ମିଳିପାରିବ । କିନ୍ତୁ ଯଦି ସଂମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ଭାବରେ ପୁରୁଷାର୍ଥ ନ କରିବ ତେବେ ବହୁତ
ଦଣ୍ଡ ମଧ୍ୟ ଭୋଗ କରିବାକୁ ପଡିବ ।
ତୁମେମାନେ ବାବାଙ୍କର
ପରିଚୟ ଦେବା ପାଇଁ ଅନ୍ଧମାନଙ୍କର ବାଡି ହେଉଛ । ଆତ୍ମାକୁ ଦେଖି ହୁଏ ନାହିଁ, ଅନୁଭବ କରିହୁଏ ।
ଆତ୍ମା କେତେ ଛୋଟ, ଏହି ଆକାଶ ତତ୍ତ୍ୱରେ ଦେଖ ମନୁଷ୍ୟମାନେ କେତେ ଜାଗା ନେଉଛନ୍ତି । ମନୁଷ୍ୟମାନେ
ତ ଚଳପ୍ରଚଳ କରୁଛନ୍ତି ନା । ଆତ୍ମା କ’ଣ କୁଆଡେ ଚଳପ୍ରଚଳ କରିଥାଏ କି? ଆତ୍ମା ରହିବା ପାଇଁ କେତେ
ଛୋଟ ସ୍ଥାନ ନେଉଥିବ ! ଏହା ବିଚାର ଯୋଗ୍ୟ ବିଷୟ । ପରମଧାମରେ ଆତ୍ମାମାନେ ଏକତ୍ର ଥା’ନ୍ତି ।
ଶରୀର ତୁଳନାରେ ଆତ୍ମା କେତେ ଛୋଟ । ତେଣୁ ଏହା କମ୍ ସ୍ଥାନ ନେବ । ତୁମକୁ ତ ରହିବା ପାଇଁ ବହୁତ
ସ୍ଥାନ ଦରକାର । ଏବେ ତୁମେମାନଙ୍କର କେତେ ବିଶାଳ ବୁଦ୍ଧି ହୋଇଯାଇଛି । ବାବା ନୂଆ ଦୁନିଆ ପାଇଁ
ନୁଆ କଥା ବୁଝାଉଛନ୍ତି ଏବଂ ଜ୍ଞାନଦାତା ମଧ୍ୟ ନୂଆ ଅଟନ୍ତି । ମନୁଷ୍ୟମାନେ ତ ସମସ୍ତଙ୍କଠାରୁ ଦୟା
ମାଗୁଛନ୍ତି କାରଣ ନିଜ ପାଖରେ ଶକ୍ତି ନାହିଁ, ଯାହାଦ୍ୱାରା ନିଜ ଉପରେ ନିଜେ ଦୟା କରିପାରିବେ ।
ତୁମକୁ ଏବେ ଶକ୍ତି ମିଳୁଛି, ତୁମେ ବାବାଙ୍କଠାରୁ ସମ୍ପତ୍ତି ନେଉଛ । ଅନ୍ୟ କାହାକୁ ଦୟାର ସାଗର
ବୋଲି କୁହାଯାଇ ପାରିବ ନାହିଁ । ମନୁଷ୍ୟକୁ ଦେବତା ବୋଲି କୁହାଯାଇପାରିବ ନାହିଁ । ଏକମାତ୍ର ବାବା
ହିଁ ଦୟାର ସାଗର ଅଟନ୍ତି, ଯିଏକି ମନୁଷ୍ୟକୁ ଦେବତା କରୁଛନ୍ତି । ସେଥିପାଇଁ କହୁଛନ୍ତି, ପରମପିତା
ପରମାତ୍ମାଙ୍କର ମହିମା ଅପରମପାର, ତା’ର କୌଣସି ସୀମା ନାହିଁ । ଏବେ ତୁମେ ଜାଣୁଛ, ତାଙ୍କର ଦୟାର
କିଛି ସୀମା ନାହିଁ । ବାବା ଯେଉଁ ନୂଆ ଦୁନିଆ ରଚନା କରୁଛନ୍ତି, ସେଠାରେ ସବୁକିଛି ନୂଆ ହେବ ।
ମନୁଷ୍ୟ, ପଶୁ, ପକ୍ଷୀ, ସବୁ ସତ୍ତ୍ୱପ୍ରଧାନ ହେବେ । ବାବା ବୁଝାଉଛନ୍ତି - ତୁମେ ଶ୍ରେଷ୍ଠ ହେଉଛ
ତେଣୁ ତୁମର ଆସବାବପତ୍ର ମଧ୍ୟ ସେହିଭଳି ମୁଲ୍ୟବାନ ହେବ ବୋଲି ଗାୟନ ରହିଛି । ବାବାଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ
ସର୍ବୋଚ୍ଚ କହୁଛନ୍ତି, ଯାହାଙ୍କଠାରୁ ବିଶ୍ୱର ରାଜତ୍ୱ ମିଳୁଛି । ବାବା ସ୍ପଷ୍ଟ ଭାବରେ କହୁଛନ୍ତି
ମୁଁ ତୁମ ପାଇଁ ହାତରେ ସ୍ୱର୍ଗ ନେଇ ଆସିଛି । ଲୋକେ ଯାଦୁ ଦ୍ୱାରା ହାତରୁ କେଶର ଆଦି ବାହାର
କରୁଛନ୍ତି କିନ୍ତୁ ଏଠାରେ ତ ପାଠପଢାର କଥା ରହିଛି । ଏହା ଅବିନାଶୀ ପାଠପଢା । ତୁମେ ଜାଣୁଛ ଯେ,
ଆମେ ପାଠ ପଢିବା ପାଇଁ ପାଠଶାଳାକୁ ଆସିଛୁ, ତୁମେମାନେ ବହୁତ ପାଠଶାଳା ସ୍ଥାପନ କର ତେବେ ସେମାନେ
ତୁମର ଚାଲିଚଳଣିକୁ ଦେଖିବେ । କେହି କେହି ପୁଣି ଶ୍ରୀମତରେ ନ ଚାଲି ବାବାଙ୍କର ନାମକୁ ବଦନାମ
କରିଥା’ନ୍ତି । ଦେହ-ଅଭିମାନୀମାନଙ୍କର ଚାଲିଚଳଣି ହିଁ ଅଲଗା ହୋଇଥାଏ । ଦେଖିବେ ଯଦି ଏଭଳି
ଚାଲିଚଳଣି ରହିଛି ତେବେ ସମସ୍ତଙ୍କ ଉପରେ କଳଙ୍କ ଲାଗିଯାଇଥାଏ । ବୁଝିଯାଆନ୍ତି ଯେ - ଏହାଙ୍କର
ଚଳଣିରେ ତ କୌଣସି ପରିବର୍ତ୍ତନ ହେଉ ନାହିଁ, ତେବେ ଏହାର ଅର୍ଥ ସିଏ ବାବାଙ୍କର ନିନ୍ଦା କରାଇଲେ
ନା । ପରିବର୍ତ୍ତନ ପାଇଁ ସମୟ ଲାଗିଥାଏ । କିନ୍ତୁ ସବୁ ଦୋଷ ତ ତାଙ୍କ ଉପରେ ଆସିଯାଇଥାଏ ସେଥିପାଇଁ
ଚାଲିଚଳନ ବହୁତ ଭଲ ହେବା ଦରକାର । ତୁମର ଚରିତ୍ର ପରିବର୍ତ୍ତନ ହେବାକୁ କେତେ ସମୟ ଲାଗୁଛି । ତୁମେ
ଜାଣିଛ କାହାର କାହାର ଚରିତ୍ର ବହୁତ ଭଲ ଫାଷ୍ଟକ୍ଳାସ ହୋଇଥାଏ । ସେମାନେ କେବେ ବି ଲୁଚି ରହିବେ
ନାହିଁ ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷ ହୋଇଯିବେ । ବାବା ପ୍ରତ୍ୟେକ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ଦେଖୁଛନ୍ତି, ଏମାନଙ୍କ ଭିତରେ
କ’ଣ କ’ଣ ସବୁ ଦୁର୍ବଳତା ରହିଛି ଯାହାକି ଦୂର ହୋଇଯିବା ଦରକାର । ତେଣୁ ବାବା ଜଣ-ଜଣଙ୍କୁ ଯାଞ୍ଚ
କରୁଛନ୍ତି । ଦୁର୍ବଳତା ତ ସମସ୍ତଙ୍କ ଭିତରେ ଅଛି, ତେଣୁ ବାବା ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଦେଖୁଛନ୍ତି, ଫଳାଫଳ
ମଧ୍ୟ ଦେଖୁଛନ୍ତି । ବାବାଙ୍କର ତ ପିଲାମାନଙ୍କ ପ୍ରତି ସ୍ନେହ ରହିଥାଏ ନା । ଜାଣିଛନ୍ତି ଏହାଙ୍କ
ଭିତରେ ଏହି ଦୁର୍ବଳତା ରହିଛି, ଯେଉଁ କାରଣରୁ ଏତେ ଉଚ୍ଚ ପଦ ପାଇପାରିବେ ନାହିଁ । ଯଦି ଦୁର୍ବଳତା
ଦୂର ନ ହେଲା ତେବେ ବହୁତ ଅସୁବିଧାର ସମ୍ମୁଖୀନ ହେବେ । ସେମାନଙ୍କୁ ଦେଖିଲେ ହିଁ ଜଣାପଡି ଯାଇଥାଏ
। ଏ କଥା ତ ତୁମେମାନେ ଜାଣିଛ ଏବେ ଆଉ ଅଳ୍ପ ସମୟ ବାକି ଅଛି । ବାବା ଜଣ-ଜଣଙ୍କର ଯାଞ୍ଚ କରୁଛନ୍ତି,
ବାବାଙ୍କର ଦୃଷ୍ଟି ପ୍ରତ୍ୟେକଙ୍କର ଗୁଣ ଉପରେ ହିଁ ପଡିଥାଏ । ପଚାରନ୍ତି ତୁମ ପାଖରେ କୌଣସି
ଅବଗୁଣ ନାହିଁ ତ ? ବାବାଙ୍କ ଆଗରେ ତ ସତ କହିଦେଉଛନ୍ତି । କାହା କାହା ଭିତରେ ଦେହ-ଅଭିମାନ ବହୁତ
ରହୁଛି ତେଣୁ କହୁନାହାଁନ୍ତି । ବାବା ତ କହୁଛନ୍ତି - ସ୍ୱତଃ ପ୍ରବୃତ୍ତ ଭାବେ ଯିଏ କରିବେ ସିଏ
ଦେବତା ହେବେ, କହିବା ପରେ ଯିଏ କରିବ ସିଏ ମନୁଷ୍ୟ, ଯିଏ କହିବା ପରେ ମଧ୍ୟ କରି ନ ଥାଏ.... ବାବା
କହୁଛନ୍ତି ଯାହା କିଛି ବି ଏହି ଜନ୍ମର ଦୁର୍ବଳତା ରହିଛି, ତାହା ବାବାଙ୍କ ଆଗରେ ସ୍ୱତଃ କହିଦିଅ ।
ବାବା ତ ସମସ୍ତଙ୍କୁ କହିଦେଇଛନ୍ତି - ସବୁ ଦୋଷ ଦୁର୍ବଳତା ତ ସର୍ଜନଙ୍କୁ କହିବାକୁ ପଡିବ । ଶରୀରର
ରୋଗ ନୁହେଁ, ମନର ରୋଗ କହିବାକୁ ହେବ । ତୁମ ଭିତରେ କ’ଣ ସବୁ ଆସୁରୀ ବିଚାର ଆସୁଛି? ତେବେ ବାବା
ଏହା ଉପରେ ବୁଝାଇବେ । ଯଦି ଏହିଭଳି ଅବସ୍ଥା ରହିବ ତେବେ ତୁମେ ଏତେ ଉଚ୍ଚ ପଦ ପାଇପାରିବ ନାହିଁ ।
ଯେ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଅବଗୁଣ ନ ବାହାରିଛି ଉଚ୍ଚ ପଦ ପାଇପାରିବ ନାହିଁ, ଅବଗୁଣ ବହୁତ ନିନ୍ଦା କରାଇଥାଏ
। ମନୁଷ୍ୟମାନଙ୍କର ସନ୍ଦେହ ହେଉଛି - ଭଗବାନ ଏମାନଙ୍କୁ ପାଠପଢାଉଛନ୍ତି! ଭଗବାନ ତ ନାମ ରୁପରୁ
ଅଲଗା, ସର୍ବବ୍ୟାପୀ, ସିଏ କିପରି ଏମାନଙ୍କୁ ପଢାଇବେ, ଏମାନଙ୍କର ଚାଲି ଚଳନ କିପରି । ଏ କଥା ତ
ବାବା ଜାଣିଛନ୍ତି - ତୁମର ଗୁଣ କେତେ ଫାସ୍କକ୍ଳାସ ହେବା ଦରକାର । ନିଜ ଭିତରେ ଅବଗୁଣ ରହିଲେ
କାହାକୁ ତୀର ଲାଗିବ ନାହିଁ ଅର୍ଥାତ୍ ପ୍ରଭାବ ପଡିବ ନାହିଁ । ସେଥିପାଇଁ ଯେତେ ଦୂର ସମ୍ଭବ ନିଜ
ଭିତରେ ଥିବା ଅବଗୁଣ ଗୁଡିକୁ ବାହାର କରିଦିଅ । ନୋଟ କର ଆମ ପାଖରେ ଏହି ସବୁ ଦୁର୍ବଳତା ରହିଛି,
ତେବେ ମନ ଭିତରେ-ଭିତରେ ଖାଇବ । କ୍ଷତି ହେଲେ ମନ ଖାଇଥାଏ । ବ୍ୟାପାରୀମାନେ ପ୍ରତିଦିନ ନିଜର
ହିସାବ ବାହାର କରନ୍ତି - ଆଜି କେତେ ଲାଭ ହେଲା, ପ୍ରତିଦିନ ଖାତା ଦେଖନ୍ତି । ଏହି ବାବା ମଧ୍ୟ
କହୁଛନ୍ତି - ପ୍ରତିଦିନ ନିଜର ଚାଲି ଚଳଣିକୁ ଦେଖ । ନଚେତ୍ ନିଜର ହିଁ କ୍ଷତି କରିଦେବ ।
ବାବାଙ୍କର ସମ୍ମାନ ହାନି କରାଇବ ।
ଗୁରୁଙ୍କର ନିନ୍ଦୁକଙ୍କର
ସତ୍ୟଯୁଗରେ ସ୍ଥାନ ନାହିଁ, ସେହିଭଳି ଦେହ-ଅଭିମାନୀମାନଙ୍କର ମଧ୍ୟ ସ୍ଥାନ ନାହିଁ ।
ଦେହୀ-ଅଭିମାନୀମାନେ ଉଚ୍ଚ ପଦ ପାଇବେ । ଦେହୀ-ଅଭିମାନୀ ହେବା ପାଇଁ ହିଁ ସମସ୍ତେ ପୁରୁଷାର୍ଥ
କରୁଛନ୍ତି । ଦିନକୁ ଦିନ ସୁଧୁରିବାରେ ଲାଗିଛନ୍ତି । ଦେହ-ଅଭିମାନ ଦ୍ୱାରା ଯେଉଁ କର୍ତ୍ତବ୍ୟ
ହେଉଛି, ତାକୁ ଚୁକ୍ତ କରି ଚାଲ । ଦେହ-ଅଭିମାନ ଦ୍ୱାରା ପାପ ନିଶ୍ଚିତ ଭାବରେ ହୋଇଥାଏ, ସେଥିପାଇଁ
ଦେହୀ-ଅଭିମାନୀ ହୁଅ । ଏ କଥା ତ ତୁମେମାନେ ଜାଣିଛ ଯେ, ଜନ୍ମରୁ କେହି ରାଜା ହୋଇ ନ ଥା’ନ୍ତି ।
ଦେହୀ-ଅଭିମାନୀ ହେବା ପାଇଁ ସମୟ ଲାଗିଥାଏ ନା । ଏକଥା ମଧ୍ୟ ତୁମେମାନେ ହିଁ ବୁଝୁଛ, ଏବେ ଆମକୁ
ଘରକୁ ଯିବାକୁ ହେବ । ବାବାଙ୍କ ପାଖକୁ ପିଲାମାନେ ଆସିଥା’ନ୍ତି ନା । କେହି ୬ ମାସ ପରେ କେହି ପୁଣି
୮ ମାସ ପରେ ଆସିଥା’ନ୍ତି । ବାବା ଦେଖନ୍ତି, ଏତିକି ସମୟ ମଧ୍ୟରେ କ’ଣ ଉନ୍ନତି ହୋଇଛି । ଦିନକୁ
ଦିନ କିଛି କିଛି ସୁଧୁରୁଛନ୍ତି ନା ଅନ୍ୟ କୌଣସି ଦୋଷ ଦୁର୍ବଳତା ରହିଛି? କେହି-କେହି ପୁଣି ମଝିରୁ
ପାଠପଢା ଛାଡି ଦେଉଛନ୍ତି । ବାବା କହୁଛନ୍ତି - ଇଏ କ’ଣ? ଭଗବାନ ତୁମକୁ ପାଠ ପଢାଉଛନ୍ତି,
ଭଗବାନ-ଭଗବତୀ କରିବା ପାଇଁ, ଏଭଳି ପାଠପଢାକୁ ତୁମେ ଛାଡିଦେଉଛ! ଆରେ ବିଶ୍ୱର ପିତା ତୁମକୁ
ପଢାଉଛନ୍ତି ଏଥିରେ ପୁଣି ତୁମେ ଅନୁପସ୍ଥିତ ରହୁଛ ! ଦେଖ ମାୟା କେତେ ଶକ୍ତିଶାଳୀ । ଏତେ ଶ୍ରେଷ୍ଠ
ଫାଷ୍ଟକ୍ଳାସ୍ ପାଠପଢାରୁ ତୁମକୁ ବିମୁଖ କରିଦେଉଛି । ଅନେକ ଅଛନ୍ତି ଯେଉଁମାନେ ଚାଲୁଛନ୍ତି, ପୁଣି
ପାଠ ପଢାକୁ ଲାତ ମାରି ପାଠପଢା ଛାଡି ଦେଉଛନ୍ତି, ଏ କଥା ତୁମେମାନେ ଜାଣୁଛ ଯେ, ଏବେ ଆମର ମୁଖ
ସ୍ୱର୍ଗ ଆଡକୁ ଏବଂ ପାଦ ନର୍କ ଆଡକୁ ରହିଛି । ତୁମେମାନେ ହେଉଛ ସଂଗମଯୁଗୀ ବ୍ରାହ୍ମଣ, ଏହା ପୁରୁଣା
ରାବଣର ଦୁନିଆ । ଆମେ ଭାୟା ଶାନ୍ତିଧାମ, ସୁଖଧାମକୁ ଯିବୁ । ତେଣୁ ପିଲାମାନଙ୍କୁ ଏହି କଥା ମନେ
ରଖିବାକୁ ପଡିବ । ସମୟ ବହୁତ କମ୍ ଅଛି, କାଲି ମଧ୍ୟ ଶରୀର ଛାଡି ପାର । ବାବାଙ୍କର ସ୍ମୃତି ନ ଥିଲେ
ପୁଣି ଅନ୍ତିମ କାଳରେ .....ବାବା ତ ବହୁତ ବୁଝାଉଛନ୍ତି । ଏସବୁ ଗୁପ୍ତ କଥା । ଏହି ଜ୍ଞାନ ମଧ୍ୟ
ଗୁପ୍ତ । ଏ କଥା ମଧ୍ୟ ତୁମେମାନେ ଜାଣିଛ, କଳ୍ପପୂର୍ବରୁ ଯେଉଁମାନେ ଯେତିକି ପୁରୁଷାର୍ଥ କରିଥିଲେ
ସେତିକି ହିଁ କରୁଛନ୍ତି । ଡ୍ରାମା ଅନୁସାରେ ବାବା ମଧ୍ୟ କଳ୍ପପୂର୍ବ ଭଳି ବୁଝାଉଛନ୍ତି । ଏଥିରେ
କୌଣସି ଫରକ ନାହଁ । ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇଲେ ତୁମର ବିକର୍ମ ବିନାଶ ହୋଇଯିବ । ଦଣ୍ଡ ଭୋଗିବା ଉଚିତ୍
ନୁହେଁ । ବାବାଙ୍କ ସମ୍ମୁଖରେ ଯଦି ଦଣ୍ଡ ପାଇବ, ତେବେ ବାବା କ’ଣ କହିବେ! ତୁମେ ସାକ୍ଷାତ୍କାର
ମଧ୍ୟ କରିଛ, ସେତେବେଳେ ବାବା କୌଣସି ପ୍ରକାରର କ୍ଷମା କରିପାରିବେ ନାହିଁ । ଏହାଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ବାବା
ପାଠ ପଢାଉଛନ୍ତି ତେଣୁ ଏହାଙ୍କୁ ହିଁ ସାକ୍ଷାତ୍କାର ହେବ । ଏହି ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ପୁଣି
ସେଠାରେ ମଧ୍ୟ ବୁଝାଇବେ - ତୁମେ ଏହି ସବୁ ଭୁଲ କରିଛ, ସେହି ସମୟରେ ତୁମେ ବହୁତ କାନ୍ଦିବ,
ଚିତ୍କାର କରିବ, ଅବଶୋଷ କରିବ । ବିନା ସାକ୍ଷାତ୍କାରରେ ବାବା ଦଣ୍ଡ ଦେଇପାରିବେ ନାହିଁ । କହିବେ
ତୁମକୁ ଏତେ ପାଠ ପଢାଇଥିଲି ତୁମେ ପୁଣି ଏ ସବୁ କାମ କରିଛ । ତୁମେ ମଧ୍ୟ ଜାଣୁଛ ରାବଣର ମତରେ ଆମେ
କେତେ ପାପ କରିଛୁ । ପୂଜ୍ୟରୁ ପୂଜାରୀ ହୋଇଯାଇଛୁ । ବାବାଙ୍କୁ ସର୍ବବ୍ୟାପୀ ବୋଲି କହିଆସିଛୁ ।
ଏହା ତ ପ୍ରଥମ ନମ୍ବର ଅପମାନ । ଏହାର ମଧ୍ୟ ବହୁତ ହିସାବ-କିତାବ ରହିଛି । ବାବା ଉଲୁଗୁଣା
ଦେଉଛନ୍ତି ତୁମେ ନିଜକୁ ନିଜେ କିପରି ଚାପୁଡା ମାରିଛ । ଭାରତବାସୀ ହିଁ କେତେ ପତିତ ହୋଇଯାଇଛନ୍ତି
। ବାବା ଆସି ବୁଝାଉଛନ୍ତି - ଏବେ ତୁମକୁ କେତେ ଜ୍ଞାନ ମିଳୁଛି । ଏହା ପୁଣି ଡ୍ରାମା ଅନୁସାରେ
ତୁମେ କ୍ରମାନୁସାରେ ବୁଝୁଛ । ଆଗରୁ ମଧ୍ୟ ଏହିପରି ଏହି ସମୟ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ କ୍ଲାସର ଏହି ଫଳାଫଳ ହିଁ
ଥିଲା । ବାବା ତ ନିଶ୍ଚିତ ରୂପେ ବୁଝାଇବେ ନା । ତେଣୁ ପିଲାମାନେ ନିଜର ଉନ୍ନତି କରିବା ଉଚିତ୍ ।
ମାୟା ଏପରି ଯିଏକି ଦେହୀ-ଅଭିମାନୀ ହୋଇ ରହିବାକୁ ଦେଇ ନ ଥାଏ । ଏହା ହିଁ ସବୁଠାରୁ ମୁଖ୍ୟ ବିଷୟ
। ନିଜକୁ ଆତ୍ମା ମନେକରି ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଅ ତେବେ ପାପ ଭସ୍ମ ହୋଇଯିବ । ଆଚ୍ଛା—
ମିଠା ମିଠା ସିକିଲଧେ
ସନ୍ତାନମାନଙ୍କ ପ୍ରତି ମାତା-ପିତା, ବାପଦାଦାଙ୍କର ମଧୁର ସ୍ନେହ ସମ୍ପନ୍ନ ଶୁଭେଚ୍ଛା ଏବଂ
ସୁପ୍ରଭାତ । ଆତ୍ମିକ ପିତାଙ୍କର ଆତ୍ମିକ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ନମସ୍ତେ ।
ଧାରଣା ପାଇଁ ମୁଖ୍ୟ ସାର
:—
(୧)
ଦେହ-ଅଭିମାନର ବଶୀଭୂତ ହେବା ଦ୍ୱାରା ନିଶ୍ଚିନ୍ତ ଭାବରେ ପାପ କର୍ମ ହୋଇଥାଏ । ଦେହ-ଅଭିମାନୀକୁ
କେଉଁଠି ବି ଠାବ ମିଳିବ ନାହିଁ, ସେଥିପାଇଁ ଦେହୀ-ଅଭିମାନୀ ହେବାର ପୂର୍ଣ୍ଣ ପ୍ରୟାସ କର । ତୁମର
କୌଣସି କର୍ମ ବାବାଙ୍କର ନିନ୍ଦା କରାଇବା ଭଳି ନ ହେଉ ।
(୨) ଭିତରେ ଥିବା ସବୁ
ବେମାରୀ ଅର୍ଥାତ୍ ଦୋଷ ଦୁର୍ବଳତାକୁ ସତ୍ୟତା ପୂର୍ବକ ବାବାଙ୍କୁ ଶୁଣାଇବାକୁ ହେବ, କୌଣସି ବି
ଅବଗୁଣକୁ ଲୁଚାଇବା ଉଚିତ୍ ନୁହେଁ । ନିଜକୁ ଯାଞ୍ଚ କରିବାକୁ ହେବ ଯେ ମୋ ଭିତରେ କ’ଣ କ’ଣ ଅବଗୁଣ
ସବୁ ରହିଛି? ପାଠପଢା ଦ୍ୱାରା ନିଜକୁ ଗୁଣବାନ କରିବାକୁ ହେବ ।
ବରଦାନ:-
ବିନାଶୀ ଏବଂ
ରାଜକୀୟ ଇଚ୍ଛା ଗୁଡିକରୁ ମୁକ୍ତ ରହି ସେବା କରୁଥିବା ନିଃସ୍ୱାର୍ଥ ସେବାଧାରୀ ହୁଅ ।
ବ୍ରହ୍ମାବାବା ଯେପରି
କର୍ମର ବନ୍ଧନରୁ ମୁକ୍ତ ସ୍ୱତନ୍ତ୍ର ଆତ୍ମା ହେବାର ପ୍ରମାଣ ଦେଲେ, କେବଳ ସେବା ପ୍ରତି ସ୍ନେହ
ବ୍ୟତୀତ ଅନ୍ୟ କୌଣସି ବନ୍ଧନ ନ ଥିଲା, କାରଣ ସେବା କରିବାରେ ଯେଉଁ ବିନାଶୀ ରାଜକୀୟ ଇଚ୍ଛା
ରହିଥାଏ ତାହା ମଧ୍ୟ ହିସାବ-କିତାବର ବନ୍ଧନରେ ବାନ୍ଧି ଦେଇଥାଏ, ସଚ୍ଚା ସେବାଧାରୀ ଏହିଭଳି
ହିସାବ-କିତାବଠାରୁ ମଧ୍ୟ ମୁକ୍ତ ରହିଥାଆନ୍ତି । ଯେପରି ଦେହର ମଧ୍ୟ ବନ୍ଧନ ରହିଛି ଏବଂ ଦେହର
ସମ୍ବନ୍ଧ ଗୁଡିକର ମଧ୍ୟ ବନ୍ଧନ ରହିଛି, ସେହିପରି ସେବାକ୍ଷେତ୍ରରେ ସ୍ୱାର୍ଥ ଭାବ ରଖିବା ମଧ୍ୟ
ବନ୍ଧନ ଅଟେ । ତେଣୁ ଏହିଭଳି ବନ୍ଧନଠାରୁ ବା ରାଜକୀୟ ହିସାବ-କିତାବ ଠାରୁ ମଧ୍ୟ ମୁକ୍ତ
ନିଃସ୍ୱାର୍ଥ ସେବାଧାରୀ ହୁଅ ।
ସ୍ଲୋଗାନ:-
ନିଜର ପ୍ରତିଜ୍ଞା
ଗୁଡିକୁ ଫାଇଲ୍ ଭିତରେ ରଖ ନାହିଁ, ଫାଇନାଲ୍ ଅର୍ଥାତ୍ ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ହୋଇ ଦେଖାଅ ।