18.07.24 Morning Odia Murli Om Shanti BapDada Madhuban
“ମିଠେ ବଚ୍ଚେ:- ସେବା
ସମାଚାର ଶୁଣିବାରେ ଏବଂ ପଢିବାରେ ମଧ୍ୟ ତୁମର ସଉକ ରହିବା ଦରକାର କାହିଁକି ନା ଏହା ଦ୍ୱାରା
ଉମଙ୍ଗ-ଉତ୍ସାହ ବଢିଥାଏ, ସେବା କରିବାର ସଂକଳ୍ପ ଉତ୍ପନ୍ନ ହୋଇଥାଏ ।”
ପ୍ରଶ୍ନ:-
ସଂଗମଯୁଗରେ ବାବା
ତୁମକୁ ସୁଖ ଦେଉନାହାଁନ୍ତି କିନ୍ତୁ ସୁଖର ରାସ୍ତା ଦେଖାଉଛନ୍ତି - କାହିଁକି?
ଉତ୍ତର:-
କାହିଁକି ନା ବାବାଙ୍କର ସମସ୍ତେ ସନ୍ତାନ ଅଟନ୍ତି, ଯଦି ଜଣକୁ ସୁଖ ଦେବେ, ଜଣକୁ ଦେବେ ନାହିଁ ତେବେ
ଏହା ମଧ୍ୟ ଠିକ୍ ନୁହେଁ । ଲୌକିକ ପିତାଙ୍କଠାରୁ ପିଲାମାନଙ୍କୁ ସମାନ ଅଧିକାର ମିଳିଥାଏ, ବେହଦର
ପିତା କାହାକୁ ସମ୍ପତ୍ତିର ଭାଗ୍ୟ ବାଣ୍ଟନ୍ତି ନାହିଁ କିନ୍ତୁ ସୁଖର ରାସ୍ତା ଦେଖାଇଥା’ନ୍ତି ।
ଯେଉଁମାନେ ସେହି ରାସ୍ତାରେ ଚାଲିଥା’ନ୍ତି, ପୁରୁଷାର୍ଥ କରିଥା’ନ୍ତି ସେହିମାନଙ୍କୁ ଉଚ୍ଚ ପଦ
ମିଳିଥାଏ । ତେଣୁ ପିଲାମାନଙ୍କୁ ପୁରୁଷାର୍ଥ କରିବାକୁ ହେବ କାରଣ ସବୁ କିଛି ପୁରୁଷାର୍ଥ ଉପରେ
ନିର୍ଭର କରୁଛି ।
ଓମ୍ ଶାନ୍ତି ।
ପିଲାମାନେ
ଜାଣିଛନ୍ତି ବାବା ହିଁ ମୁରଲୀ ଶୁଣାଉଛନ୍ତି । ଏହି ମୁରଲୀ ସମସ୍ତଙ୍କ ପାଖକୁ ପଠା ଯାଉଛି ଏବଂ ଯିଏ
ମୁରଲୀ ପଢି ସେବା କରୁଛନ୍ତି ତାଙ୍କର ସମାଚାର ମାସିକ ପତ୍ରିକାରେ ଛପା ଯାଉଛି । ତେବେ ଯେଉଁ
ପିଲାମାନେ ପତ୍ରିକା ପଢୁଛନ୍ତି ସେମାନଙ୍କୁ ସେବାକେନ୍ଦ୍ରର ସେବାର ସମାଚାର ଜଣାପଡିଥାଏ । ଅମୁକ
ଅମୁକ ସ୍ଥାନରେ ଏଭଳି ସେବା ହେଉଛି । ଆଉ ଯେଉଁମାନେ ପଢିବେ ନାହିଁ, ସେମାନେ କିଛି ବି ସମାଚାର
ଜାଣିପାରିବେ ନାହିଁ ଏବଂ ପୁରୁଷାର୍ଥ ମଧ୍ୟ କରିପାରିବେ ନାହିଁ । ସେବାର ସମାଚାର ଶୁଣି
କେତେକଙ୍କର ମନରେ ଆସୁଛି ମୁଁ ମଧ୍ୟ ଏଭଳି ସେବା କରିବି । ପତ୍ରିକାରୁ ଜଣା ପଡିଯାଏ ଯେ, ଆମର
ଭାଇ-ଭଉଣୀମାନେ କେତେ ସେବା କରୁଛନ୍ତି । ଏକଥା ତ ପିଲାମାନେ ଜାଣିଛନ୍ତି ଯେତେ ସେବା କରିବ ସେତେ
ଉଚ୍ଚ ପଦ ପ୍ରାପ୍ତି ହେବ । ତେଣୁ ପତ୍ରିକା ମଧ୍ୟ ସେବା କରିବାର ଉତ୍ସାହ ଦେଇଥାଏ । ଏହି ପତ୍ରିକା
କିଛି ଫାଲତୁରେ ତିଆରି ହେଉନାହିଁ । ଫାଲତୁ ବୋଲି ସେହିମାନେ ଭାବୁଛନ୍ତି ଯେଉଁମାନେ ଏହାକୁ
ପଢୁନାହାନ୍ତି । କେହି କେହି କହୁଛନ୍ତି ଆମେ ପଢି ଜାଣିନାହୁଁ, ଆରେ ଯେପରି ରାମାୟଣ, ଭାଗବତ, ଗୀତା
ଆଦି ଶୁଣିବାକୁ ଯାଉଛ, ସେହିପରି ଏହାକୁ ମଧ୍ୟ ଶୁଣିବା ଉଚିତ୍ । ନଚେତ୍ ସେବାର ଉମଙ୍ଗ ବଢିବ ନାହିଁ
। ଅମୁକ ସ୍ଥାନରେ ଏହି ସେବା ହେଉଛି । ଯଦି ସଉକ ରହିବ ତେବେ ଅନ୍ୟ କାହା ଦ୍ୱାରା ପଢାଇ ମଧ୍ୟ
ଶୁଣିପାରିବେ । ଏଭଳି ବହୁତ ସେବାକେନ୍ଦ୍ର ଥିବ ଯେଉଁଠି ମାସିକ ପତ୍ରିକା ପଢୁ ନ ଥିବେ । ବହୁତ
ଏମିତି ମଧ୍ୟ ଅଛନ୍ତି ଯାହାଙ୍କର ସେବାର ଚିହ୍ନ ବର୍ଣ୍ଣ ନାହିଁ । ତେବେ ସେମାନେ ପଦ ମଧ୍ୟ ସେହିଭଳି
ପାଇବେ । ଏ କଥା ତ ଜାଣୁଛନ୍ତି ଯେ, ବର୍ତ୍ତମାନ ରାଜଧାନୀ ସ୍ଥାପନ ହେଉଛି,ଏଥିରେ ଯିଏ ଯେତେ
ପରିଶ୍ରମ କରୁଛନ୍ତି, ସେତେ ଉଚ୍ଚ ପଦ ପ୍ରାପ୍ତ କରୁଛନ୍ତି । ଯଦି ପାଠପଢାରେ ଧ୍ୟାନ ଦେବେ ନାହିଁ
ତେବେ ଫେଲ୍ ହୋଇଯିବେ । ତେବେ ବର୍ତ୍ତମାନର ପାଠପଢା ଉପରେ ସବୁ କିଛି ନିର୍ଭର କରୁଛି । ତେଣୁ ଯେତେ
ପାଠ ପଢିବ ଏବଂ ଅନ୍ୟମାନଙ୍କୁ ପଢାଇବ, ସେତେ ନିଜର ଲାଭ ହେବ । ବହୁତ ପିଲା ଅଛନ୍ତି ଯେଉଁମାନଙ୍କର
ପତ୍ରିକା ପଢିବାର ବିଚାର ମଧ୍ୟ ଆସୁ ନାହିଁ । ସେମାନେ ଦାସ ଦାସୀର ପଦ ପାଇବେ । ସତ୍ୟଯୁଗରେ ଏହି
ଭାବନା ରହିବ ନାହିଁ ଯେ, ଇଏ ପୁରୁଷାର୍ଥ କରି ନ ଥିଲା, ସେଥିପାଇଁ ତାକୁ ଏହି ପଦ ମିଳିଲା । ନା ।
କର୍ମ ବିକର୍ମର କଥା ବର୍ତ୍ତମାନ ସମୟରେ ହିଁ ବୁଦ୍ଧିରେ ରହୁଛି ।
କଳ୍ପର ସଙ୍ଗମଯୁଗରେ ହିଁ
ବାବା ଏଠାକୁ ଆସି ବୁଝାଉଛନ୍ତି, ଯେଉଁମାନେ ବୁଝୁନାହାଁନ୍ତି ସେମାନେ ଯେପରି ପଥର ବୁଦ୍ଧି । ତୁମେ
ଜାଣିଛ - ଆମେମାନେ ମଧ୍ୟ ପୂର୍ବରୁ ତୁଚ୍ଛ ବୁଦ୍ଧି ଥିଲୁ, ସେଥିରେ ମଧ୍ୟ କମ୍ ବେଶୀର ମାତ୍ରା
ରହିଛି । ବାବା ପିଲାମାନଙ୍କୁ ସର୍ବଦା ବୁଝାଇ ଚାଲିଛନ୍ତି - ପିଲାମାନେ ଏବେ ଏହା କଳିଯୁଗ, ଏଠାରେ
ଅନେକ ଦୁଃଖ ରହିଛି । ଯିଏ ବୁଦ୍ଧବାନ୍ ହୋଇଥିବେ ସେମାନେ ତୁରନ୍ତ ବୁଝିଯିବେ ଯେ, ଏମାନେ ତ ଠିକ୍
କହୁଛନ୍ତି । ତୁମେ ମଧ୍ୟ ଜାଣୁଛ ଆମେ କେତେ ଦୁଃଖରେ ଥିଲୁ, ଅନେକ ପ୍ରକାରର ଦୁଃଖ ଭିତରେ ବୁଡି
ରହିଥିଲୁ । ଏବେ ପୁଣି ଅପାର ସୁଖକୁ ଯାଉଛୁ । ଏହା କଳିଯୁଗ ରାବଣ ରାଜ୍ୟ - ଏ କଥା ତୁମେମାନେ ଭଲ
ଭାବରେ ଜାଣିଛ । ଏ କଥା ନିଜେ ଜାଣିଛ କିନ୍ତୁ ଅନ୍ୟମାନଙ୍କୁ ବୁଝାଉ ନାହଁ । ତେଣୁ ବାବା କହୁଛନ୍ତି
ଇଏତ କିଛି ଜାଣିନାହିଁ । ଜାଣିଛ ବୋଲି ସେତେବେଳେ କହିବ ଯେତେବେଳେ ସେବା କରିବ ଏବଂ ତାଙ୍କର
ସମାଚାର ମାସିକ ପତ୍ରିକାରେ ଛପିବ । ଦିନକୁ ଦିନ ବାବା ମଧ୍ୟ ବହୁତ ସହଜ ପଏଣ୍ଟ ଶୁଣାଇ ଚାଲିଛନ୍ତି
। ଦୁନିଆର ମନୁଷ୍ୟମାନେ ଭାବୁଛନ୍ତି କଳିଯୁଗ ଏବେ ଛୋଟ ପିଲା ଅର୍ଥାତ୍ ଆରମ୍ଭ ମାତ୍ର । ଯଦି
ସେମାନେ ସଙ୍ଗମଯୁଗକୁ ବୁଝିଯିବେ ତେବେ ସତ୍ୟଯୁଗ ଏବଂ କଳିଯୁଗର ତୁଳନା କରିପାରିବେ । କଳିଯୁଗରେ ତ
ଅପାର ଦୁଃଖ ରହିଛି ଏବଂ ସତ୍ୟଯୁଗରେ ଅପାର ସୁଖ । ସେମାନଙ୍କୁ କୁହ, ବାବା ହିଁ ଆମକୁ ଅପାର ସୁଖ
ଦେଉଛନ୍ତି, ଯାହାକି ଆମେ ଆପଣଙ୍କ ନିକଟରେ ବର୍ଣ୍ଣନା କରୁଛୁ । ଅନ୍ୟ କେହି ଏଭଳି ବୁଝାଇ ପାରିବେ
ନାହିଁ । ତୁମେମାନେ ହିଁ ନୂଆ କଥା ଶୁଣାଉଛ, ଆଉ କେହି ଏଭଳି ପଚାରି ପାରିବେ ନାହିଁ ଯେ, ତୁମେ
ସ୍ୱର୍ଗବାସୀ ନା ନର୍କବାସୀ ? ତୁମମାନଙ୍କ ଭିତରେ ମଧ୍ୟ କ୍ରମାନୁସାରେ ଅଛନ୍ତି, ସେମାନେ ଏତେ
ପଏଣ୍ଟ ମନେ ରଖିପାରିବେ ନାହିଁ । ବୁଝାଇବା ସମୟରେ ସେମାନଙ୍କର ଦେହ-ଅଭିମାନ ଆସି ଯାଉଛି । ଆତ୍ମା
ହିଁ ଶୁଣୁଛି ଅଥବା ଧାରଣ କରୁଛି । କିନ୍ତୁ ଭଲ ଭଲ ମହାରଥୀମାନେ ମଧ୍ୟ ଏକଥା ଭୁଲିଯାଉଛନ୍ତି ।
ଦେହ-ଅଭିମାନରେ ଆସି କହୁଛନ୍ତି - ଏମିତି ତ ସମସ୍ତଙ୍କର ହେଉଛି । ବାବା ତ କହୁଛନ୍ତି ବର୍ତ୍ତମାନ
ସମସ୍ତେ ପୁରୁଷାର୍ଥୀ । ଏମିତି ନୁହେଁ କି ଆତ୍ମା ମନେ କରି ପରସ୍ପର ସହିତ କଥାବାର୍ତ୍ତା କରୁଛନ୍ତି
। ନା, ବାବା ଆତ୍ମା ଭାବି ଜ୍ଞାନ ଦେଉଛନ୍ତି । ବାକି ସମସ୍ତେ ଭାଇ-ଭାଇ ଯିଏକି ଏହି ଅବସ୍ଥାରେ
ରହିବା ପାଇଁ ପୁରୁଷାର୍ଥ କରୁଛନ୍ତି । ତେଣୁ ପିଲାମାନଙ୍କୁ ଅନ୍ୟମାନଙ୍କୁ ବୁଝାଇବାକୁ ହେବ -
କଳିଯୁଗରେ ଅପାର ଦୁଃଖ ରହିଛି ଏବଂ ସତ୍ୟଯୁଗରେ ଅପାର ସୁଖ । ଏବେ ସଙ୍ଗମଯୁଗ ଚାଲିଛି । ବାବା
ସୁଖର ରାସ୍ତା ବତାଉଛନ୍ତି, ଏମିତି ନୁହେଁ କି ବାବା ସୁଖ ଦେଉଛନ୍ତି । ସିଏ ସୁଖର ରାସ୍ତା
ବତାଉଛନ୍ତି । ରାବଣ ମଧ୍ୟ ଦୁଃଖ ଦେଉନାହିଁ, କିନ୍ତୁ ଦୁଃଖର ଓଲଟା ରାସ୍ତା ବତାଉଛି । ବାବା ନା
ଦୁଃଖ ନା ସୁଖ ଦେଉଛନ୍ତି, ସିଏ ତ ସୁଖର ରାସ୍ତା ବତାଉଛନ୍ତି । ପୁଣି ସେହି ଅନୁସାରେ ଯିଏ ଯେତେ
ପୁରୁଷାର୍ଥ କରିବ ତାଙ୍କୁ ସେତେ ସୁଖ ମିଳିବ । ସିଏ ସୁଖ ଦେଉନାହାଁନ୍ତି ବରଂ ବାବାଙ୍କ ଶ୍ରୀମତରେ
ଚାଲିବା ଦ୍ୱାରା ତୁମେ ସୁଖ ପ୍ରାପ୍ତ କରୁଛ । ବାବା ତ କେବଳ ରାସ୍ତା ବତାଉଛନ୍ତି, ରାବଣ ଦ୍ୱାରା
ଦୁଃଖର ରାସ୍ତା ମିଳୁଛି । ଯଦି ବାବା ସୁଖ ଦେଉଛନ୍ତି ତେବେ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଏକା ପ୍ରକାରର ସମ୍ପତ୍ତି
ମିଳିବା ଉଚିତ୍ । ଯେମିତି ଲୌକିକ ପିତା ସମ୍ପତ୍ତିର ଭାଗ କରିଥା’ନ୍ତି । କିନ୍ତୁ ଏଠାରେ ତ ଯିଏ
ଯେତିକି ପୁରୁଷାର୍ଥ କରିବ, ସମ୍ପତ୍ତି ସେହି ଅନୁସାରେ ପ୍ରାପ୍ତ କରିବ । ବାବା ତ ରାସ୍ତା ବହୁତ
ସହଜ ବତାଉଛନ୍ତି - ଏଭଳି ଏଭଳି କରିବା ଦ୍ୱାରା ଏତେ ଉଚ୍ଚ ପଦ ପ୍ରାପ୍ତ କରିବ । ତେବେ
ପିଲାମାନଙ୍କୁ ହିଁ ପୁରୁଷାର୍ଥ କରିବାକୁ ହେବ ଯେ, ମୁଁ ସବୁଠାରୁ ଉଚ୍ଚ ପଦ ପ୍ରାପ୍ତ କରିବି,
ସେଥିପାଇଁ ପାଠ ପଢିବାକୁ ହେବ । ଏମିତି ନୁହେଁ କି ଇଏ ଭଲେ ଉଚ୍ଚ ପଦ ପ୍ରାପ୍ତ କରୁ, ମୁଁ ଏତିକିରେ
ରହିବି । ନା, ପ୍ରଥମେ ପୁରୁଷାର୍ଥ କରିବା ଉଚିତ୍ । ତେବେ ଡ୍ରାମା ଅନୁସାରେ ପୁରୁଷାର୍ଥ ନିଶ୍ଚିତ୍
କରିବାକୁ ହେବ । କେହି ତ ତୀବ୍ର ପୁରୁଷାର୍ଥ କରୁଛନ୍ତି ଆଉ କେହି କମ୍ ପୁରୁଷାର୍ଥ କରୁଛନ୍ତି ।
ତେଣୁ ସମସ୍ତ ଆଧାର ପୁରୁଷାର୍ଥ ଉପରେ ନିର୍ଭର କରୁଛି । ବାବା ତ ରାସ୍ତା ବତାଇଛନ୍ତି କେବଳ ମୋତେ
ମନେ ପକାଅ । ଯିଏ ଯେତେ ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇବ ତାଙ୍କର ସେତେ ବିକର୍ମ ବିନାଶ ହେବ । ସବୁ ଡ୍ରାମା
ଉପରେ ଛାଡି ଦେବା ଉଚିତ୍ ନୁହେଁ । ଏ ସବୁ ତ ବୁଝିବାର କଥା ନା ।
ବିଶ୍ୱର ଇତିହାସ-ଭୂଗୋଳର
ପୁନରାବୃତ୍ତି ହେଉଛି । ତେଣୁ ଯିଏ ଯେଭଳି ଅଭିନୟ କରି ଆସିଛନ୍ତି ସେମାନେ ନିଶ୍ଚିତ ସେହିଭଳି
ଅଭିନୟ କରିବେ । ସବୁ ଧର୍ମ ମଧ୍ୟ ପୁଣି ନିଜ ସମୟରେ ଆସିବେ । ଧରିନିଅ ଖ୍ରୀଷ୍ଟିୟାନ ଏବେ ୧୦୦
କୋଟି ଅଛନ୍ତି, ତେବେ କଳ୍ପ ପରେ ମଧ୍ୟ ଏତିକି ସଂଖ୍ୟକ ହିଁ ପାର୍ଟ ବଜାଇବେ । ନା ଆତ୍ମା କେବେ
ବିନାଶ ହେଉଛି ନା ତା’ର ପାର୍ଟ କେବେ ବିନାଶ ହେଉଛି । ଏ ସବୁ ବୁଝିବାର କଥା । ଯିଏ ନିଜେ
ବୁଝୁଥିବେ ସିଏ ଅନ୍ୟମାନଙ୍କୁ ନିଶ୍ଚିତ ବୁଝାଉଥିବେ । ଏହା ଏଭଳି ଧନ ଯାହାକି ଯେତେ ଦେଲେ ମଧ୍ୟ
ସରିବ ନାହିଁ । ନିଜେ ଧାରଣା କରିଚାଲିବେ ଏବଂ ଅନ୍ୟମାନଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ସାହୁକାର କରିବା ପାଇଁ ସେବା
କରିବେ କିନ୍ତୁ ଯଦି ଭାଗ୍ୟରେ ନ ଥିବ ତେବେ ନିଜକୁ ନିରୁପାୟ ମନେ କରିବେ । ତେବେ ବାବା କହିବେ -
ତୁମେ ଯଦି ଜ୍ଞାନ ଶୁଣାଇ ପାରିବ ନାହିଁ ତେବେ ତୁମର ଭାଗ୍ୟରେ ବହୁତ କମ୍ ପଦ ରହିଛି । ଯଦି
ଭାଗ୍ୟରେ ନାହିଁ ତେବେ କି ପୁରୁଷାର୍ଥ କରିବ । ଏହା ହେଉଛି ବେହଦର ପାଠଶାଳା । ପ୍ରତ୍ୟେକ
ଶିକ୍ଷକଙ୍କର ବିଷୟ ବସ୍ତୁ ନିଜସ୍ୱ ହୋଇଥାଏ । କିନ୍ତୁ ବାବାଙ୍କର ପଢାଇବା ଉପାୟ ବାବା ହିଁ
ଜାଣିଛନ୍ତି ଏବଂ ତୁମେ ପିଲାମାନେ ଜାଣିଛ, ଆଉ କେହି ଜାଣିପାରିବେ ନାହିଁ । ତୁମେ ପିଲାମାନେ
ଅନ୍ୟମାନଙ୍କୁ ବୁଝାଇବା ପାଇଁ କେତେ ଚେଷ୍ଟା କରୁଛ । କିନ୍ତୁ ସେମାନଙ୍କର ବୁଦ୍ଧିରେ ଏହି ଜ୍ଞାନ
ରହୁ ନାହିଁ । ଯେତେ ଯେତେ ସମୟ ପାଖେଇ ଆସୁଥିବ ସେତେ ସେତେ ଚତୁର ହୋଇ ଚାଲୁଥିବେ । ତେଣୁ
ମ୍ୟୁଜିୟମ୍, କଲେଜ୍ ଆଦି ମଧ୍ୟ ଖୋଲାଯାଉଛି । ତୁମର ନାମ ତ ସବୁଠାରୁ ଭିନ୍ନ ଏବଂ ଏହାର ନାମ
ମଧ୍ୟ ଆଧ୍ୟାତ୍ମିକ ବିଶ୍ୱ ବିଦ୍ୟାଳୟ । ଦିନ ଆସିବ ସରକାର ମଧ୍ୟ ଦେଖିବ । ତୁମେ କୁହ - ଆପଣଙ୍କର
ଲୌକିକ ବିଶ୍ୱ ବିଦ୍ୟାଳୟ, ଏହା ଆଧ୍ୟାତ୍ମିକ ବିଶ୍ୱବିଦ୍ୟାଳୟ । ଏଠାରେ ଆତ୍ମା ପାଠ ପଢୁଛି । ସାରା
୮୪ ଜନ୍ମର ଚକ୍ରରେ ଆତ୍ମିକ ପିତା ଥରେ ମାତ୍ର ଆସି ଆତ୍ମିକ ପିଲାମାନଙ୍କୁ ପାଠ ପଢାଉଛନ୍ତି ।
ସିନେମାରେ ତୁମେ ଦେଖିଥିବ ପ୍ରତି ୩ ଘଣ୍ଟାରେ ଅବିକଳ ସେହି ଡ୍ରାମାର ପୁନରାବୃତ୍ତି ହୋଇଥାଏ । ଏହା
ମଧ୍ୟ ୫ ହଜାର ବର୍ଷର ଚକ୍ର, ଯାହାର କି ଅବିକଳ ପୁନରାବୃତ୍ତି ହେଉଛି । ଏକଥା ତୁମେ ପିଲାମାନେ
ହିଁ ଜାଣୁଛ । ଭକ୍ତିରେ ମନୁଷ୍ୟ କେବଳ ଶାସ୍ତ୍ରକୁ ହିଁ ଠିକ୍ ବୋଲି ଭାବୁଛି । କିନ୍ତୁ ତୁମ ପାଖରେ
ତ କିଛି ଶାସ୍ତ୍ର ନାହିଁ । ତୁମକୁ ବାବା ବସି ଶୁଣାଉଛନ୍ତି, ସିଏ କ’ଣ କୌଣସି ଶାସ୍ତ୍ର ପଢିଛନ୍ତି
କି? ଦୁନିଆରେ ମନୁଷ୍ୟମାନେ ଗୀତା ପଢି ଶୁଣାଉଛନ୍ତି । ମା ପେଟରୁ ତ ଗୀତା କଣ୍ଠସ୍ଥ କରି କେହି
ଜନ୍ମ ହୁଅନ୍ତି ନାହିଁ । ବେହଦର ବାବା ହିଁ ପାଠ ପଢାଇବାର ପାର୍ଟ ବଜାଉଛନ୍ତି । ସିଏ ଆସି ନିଜର
ପରିଚୟ ଦେଉଛନ୍ତି । ଏ କଥା ତ ଦୁନିଆକୁ ଜଣା ହିଁ ନାହିଁ । ଗାୟନ ମଧ୍ୟ କରୁଛନ୍ତି - ବାବା ହିଁ
ଜ୍ଞାନର ସାଗର । କିନ୍ତୁ କୃଷ୍ଣଙ୍କ ପାଇଁ ଏଭଳି ମହିମା କରନ୍ତି ନାହିଁ । ଏହି ଲକ୍ଷ୍ମୀ-ନାରାୟଣ
କ’ଣ ଜ୍ଞାନର ସାଗର ଅଟନ୍ତି ? ନା । ଏହା ହିଁ ହେଉଛି ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟର କଥା । ଆମେ ବ୍ରାହ୍ମଣମାନେ
ହିଁ ଶ୍ରୀମତ ଅନୁସାରେ ଏହି ଜ୍ଞାନ ଅନ୍ୟମାନଙ୍କୁ ଶୁଣାଉଛୁ । ତୁମେ ଅନ୍ୟମାନଙ୍କୁ ବୁଝାଉଛ ଯେ,
ଏହି ହିସାବରେ ଆମେ ବ୍ରାହ୍ମଣ ହିଁ ପ୍ରଜାପିତା ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କର ସନ୍ତାନ ଅଟୁ । ଆମେ ଅନେକ ଥର
ତାଙ୍କର ସନ୍ତାନ ହୋଇଛୁ, ପୁଣି ମଧ୍ୟ ହେବୁ । ଏ କଥା ମନୁଷ୍ୟମାନେ ଯେତେବେଳେ ବୁଝିଯିବେ,
ସେତେବେଳେ ଯାଇ ମାନିବେ । ତୁମେ ଜାଣିଛ ଆମେ କଳ୍ପ କଳ୍ପ ପ୍ରଜାପିତା ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କର ପୋଷ୍ୟ
ସନ୍ତାନ ହେଉଛୁ । ତେବେ ଏ କଥା ଯିଏ ବୁଝୁଛନ୍ତି ସିଏ ନିଶ୍ଚୟ ବୁଦ୍ଧି ମଧ୍ୟ ହୋଇଯାଉଛନ୍ତି ।
ବ୍ରାହ୍ମଣ ହେବା ବିନା ଦେବତା ହୋଇପାରିବ ନାହିଁ । ତେବେ ସବୁକିଛି ପ୍ରତ୍ୟେକଙ୍କର ବୁଦ୍ଧି ଉପରେ
ନିର୍ଭର କରେ । ସ୍କୁଲରେ ମଧ୍ୟ କେହି କେହି ବିଦ୍ୟାର୍ଥୀ ବୃତ୍ତି ପାଆନ୍ତି ତ କେହି କେହି ଫେଲ୍
ହୋଇଯାଆନ୍ତି । ପୁଣି ନୂଆରୁ ପାଠ ପଢନ୍ତି । ତେଣୁ ବାବା କହୁଛନ୍ତି ଯଦି ବିକାରଗ୍ରସ୍ଥ ହେବ ତଳକୁ
ଖସିଯିବ ଏବଂ କରିଥିବା ରୋଜଗାର ସବୁ ସମାପ୍ତ ହୋଇଯିବ । ପୁଣି ବୁଦ୍ଧିରେ ଆଉ ଜ୍ଞାନ ରହିବ ନାହିଁ,
ଭିତରେ ପଶ୍ଚାତାପ କରିଚାଲିବ ।
ତୁମେମାନେ ବୁଝିପାରୁଛ
ଯେ, ଏହି ଜନ୍ମରେ ଯିଏ ଯାହା ପାପ କରିଛନ୍ତି ତାହା ତ ନିଜକୁ ଜଣା ଅଛି । ବାକି ପୂର୍ବ ଜନ୍ମରେ
କ’ଣ କରିଛନ୍ତି ତାହା ତ ମନେ ନାହିଁ । କିନ୍ତୁ ପାପ ତ ନିଶ୍ଚିତ କରିଥିବେ । ଯେଉଁମାନେ ପୁଣ୍ୟ
ଆତ୍ମା ଥିଲେ ସେହିମାନେ ହିଁ ପୁଣି ପାପ ଆତ୍ମା ହେଉଛନ୍ତି । ଏ ସବୁର ହିସାବ-କିତାବ ବାବା
ଶୁଣାଉଛନ୍ତି । ବହୁତ ପିଲା ଅଛନ୍ତି, ଯେଉଁମାନେ କି ଭୁଲିଯାଉଛନ୍ତି । ଭଲ ଭାବରେ ପଢୁନାହାଁନ୍ତି
। ଯଦି ନିଜେ ପଢିଥା’ନ୍ତେ ତେବେ ଅନ୍ୟମାନଙ୍କୁ ନିଶ୍ଚିତ ପଢାଇଥାନ୍ତେ । କେହି କେହି ଅଳ୍ପ
ବୁଦ୍ଧିବାଲା ମଧ୍ୟ ବୁଦ୍ଧିବାନ୍ ହୋଇଯାଉଛନ୍ତି । ଏହା କେତେ ଶ୍ରେଷ୍ଠ ପାଠପଢା । ବାବାଙ୍କର ଏହି
ପାଠ ଦ୍ୱାରା ହିଁ ସୂର୍ଯ୍ୟବଂଶ ଚନ୍ଦ୍ରବଂଶରେ ଆସୁଛନ୍ତି । ସେମାନେ ଏହି ଜନ୍ମରେ ହିଁ ରାଜଯୋଗର
ପାଠପଢି ଉଚ୍ଚ ପଦ ପ୍ରାପ୍ତ କରୁଛନ୍ତି । ତୁମେମାନେ ଜାଣିଛ - ଏହି ପାଠପଢା ଦ୍ୱାରା ନୂଆ ଦୁନିଆରେ
ପଦ ମିଳିବ । ତାହା ଆଉ ବେଶୀ ଦୂର ନୁହେଁ । ଯେପରି ବସ୍ତ୍ର ପରିବର୍ତ୍ତନ କରାଯାଉଛି ସେହିପରି
ପୁରୁଣା ଦୁନିଆକୁ ଛାଡି ନୂଆ ଦୁନିଆକୁ ଯିବାକୁ ହେବ । ବର୍ତ୍ତମାନ ରାଜଧାନୀ ସ୍ଥାପନା ହେଉଛି,
ତେଣୁ ଯିଏ ଭଲ ଭାବରେ ପାଠ ପଢିବେ ସିଏ ପ୍ରଥମେ ସ୍ୱର୍ଗରେ ଆସିବେ । ବାକି ଅନ୍ୟ ସମସ୍ତେ ପଛରେ
କ୍ରମାନୁସାରେ ଆସିବେ । ସ୍ୱର୍ଗରେ ତ ଆସିପାରିବେ ନାହିଁ । ସ୍ୱର୍ଗରେ ଯେଉଁମାନେ ଦାସ ଦାସୀ ହେବେ,
ସେମାନେ ମଧ୍ୟ ବାବାଙ୍କ ହୃଦୟ ସିଂହାସନଧାରୀ ହୋଇଥିବେ । ଏଭଳି ନୁହେଁ ଯେ, ସମସ୍ତେ ସ୍ୱର୍ଗରେ
ଆସିଯିବେ । ଏବେ ରୁହାନୀ କଲେଜ ଖୋଲି ଚାଲିଛନ୍ତି, ସମସ୍ତେ ଏଠାକୁ ଆସି ପୁରୁଷାର୍ଥ କରିବେ ।
ଯେଉଁମାନେ ପାଠପଢାରେ ବହୁତ ଆଗକୁ ଯିବେ, ସେମାନେ ଉଚ୍ଚ ପଦ ପ୍ରାପ୍ତ କରିବେ । ଅଳ୍ପ ବୁଦ୍ଧିବାଲା
କମ୍ ପଦ ପ୍ରାପ୍ତ କରିବେ । ଏମିତି ବି ହୋଇପାରେ ଅଳ୍ପ ବୁଦ୍ଧି ବାଲା ଆଗକୁ ଭଲ ପୁରୁଷାର୍ଥ
କରିବାରେ ଲାଗିଯିବେ । କେହି କେହି ବୁଦ୍ଧିମାନ୍ ପିଲା ମଧ୍ୟ ତଳକୁ ଖସି ଯାଉଛନ୍ତି । ତେବେ
ପୁରୁଷାର୍ଥରୁ ସବୁକିଛି ଜଣା ପଡିଥାଏ । ଡ୍ରାମା ଏହିଭଳି ଚାଲୁଛି । ଆତ୍ମା ଶରୀର ଧାରଣ କରି ଏଠାରେ
କର୍ମ କରୁଛି, ପୁଣି ନୂଆ ଶରୀର ଧାରଣ କରି ନୂଆ ପାର୍ଟ ବଜାଇବ । କେବେ କେଉଁ ପାର୍ଟ ତ କେବେ ଆଉ
କେଉଁ ପାର୍ଟ ବଜାଉଛି । ତେବେ ଆତ୍ମାରେ ହିଁ ସଂସ୍କାର ଭରି ହୋଇ ରହିଥାଏ । ବାହାର ଲୋକଙ୍କ ପାଖରେ
ଜ୍ଞାନ ତ ଟିକିଏ ହେଲେ ବି ନାହିଁ । ଯେତେବେଳେ ବାବା ଆସି ପଢାଇବେ ସେତେବେଳେ ଯାଇ ଜ୍ଞାନ
ମିଳିପାରିବ । ଯଦି ଶିକ୍ଷକ ହିଁ ନାହାଁନ୍ତି ତେବେ ଜ୍ଞାନ କେଉଁଠୁ ଆସିବ । ସେମାନେ ହେଲେ ଭକ୍ତ ।
ଭକ୍ତିରେ ଅପାର ଦୁଃଖ ରହିଛି । ଯଦିଓ ମୀରାକୁ ସାକ୍ଷାତକାର ହୋଇଥିଲା କିନ୍ତୁ କ’ଣ ସୁଖ ମିଳିଥିଲା
କି ? ସିଏ କ’ଣ କେବେ ରୋଗରେ ପଡି ନ ଥିବ । ସତ୍ୟଯୁଗରେ ତ କୌଣସି ପ୍ରକାରର ଦୁଃଖ ହୋଇ ନ ଥାଏ ।
ଏଠାରେ ଅପାର ଦୁଃଖ ମିଳୁଛି କିନ୍ତୁ ସେଠାରେ ଅପାର ସୁଖ ରହିଛି । ଏଠାରେ ସମସ୍ତେ ଦୁଃଖୀ ହେଉଛନ୍ତି,
ରାଜାମାନଙ୍କର ମଧ୍ୟ ଦୁଃଖ ରହିଛି ନା । ଏହାର ନାମ ହିଁ ହେଉଛି ଦୁଃଖଧାମ । ତାହା ହେଉଛି ସୁଖଧାମ
। ଏହା ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ଦୁଃଖ ଏବଂ ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ସୁଖର ସଂଗମ । ସତ୍ୟଯୁଗରେ ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ସୁଖ ଏବଂ
କଳିଯୁଗରେ ହେଉଛି ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ଦୁଃଖ । ଦୁଃଖର ଯେଉଁ ଭିନ୍ନ ଭିନ୍ନ ରୂପ ରହିଛି ତାହା ବର୍ତ୍ତମାନ
ବୃଦ୍ଧି ହୋଇ ଚାଲିଛି । ଆଗକୁ ଆହୁରି ଅନେକ ଦୁଃଖ ଭୋଗ କରିବାକୁ ପଡିବ । ଦୁଃଖର ପାହାଡ ଖସିବ ।
ସେମାନେ ତ ତୁମକୁ କହିବା
ପାଇଁ ବହୁତ ଅଳ୍ପ ସମୟ ଦେଉଛନ୍ତି । ଦୁଇ ମିନିଟ୍ରେ ମଧ୍ୟ ତୁମେ ତାଙ୍କୁ ବୁଝାଅ - ସତ୍ୟଯୁଗରେ
ଅସରନ୍ତି ସୁଖ ଥିଲା ଯାହାକି ବର୍ତ୍ତମାନ ବାବା ଆସି ଦେଉଛନ୍ତି । ରାବଣଠାରୁ ଅସରନ୍ତି ଦୁଃଖ
ମିଳୁଛି । ତେଣୁ ଏବେ ବାବା କହୁଛନ୍ତି - କାମ ବିକାର ଉପରେ ବିଜୟ ପ୍ରାପ୍ତ କର ତେବେ ଜଗତଜୀତ
ହୋଇଯିବ । ଏହି ଜ୍ଞାନର କେବେ ବିନାଶ ହୁଏ ନାହିଁ । ଟିକିଏ ବି ଯଦି ଶୁଣିବ ତେବେ ମଧ୍ୟ ସ୍ୱର୍ଗରେ
ଆସିବ । ପ୍ରଜା ତ ବହୁତ ହେଉଛନ୍ତି । ତେବେ କେଉଁଠି ରାଜା କେଉଁଠି ରଙ୍କ । ପ୍ରତ୍ୟେକଙ୍କର ବୁଦ୍ଧି
ନିଜସ୍ୱ ଅଟେ । ଯିଏ ନିଜେ ବୁଝି ଅନ୍ୟକୁ ବୁଝାଉଛନ୍ତି, ସିଏ ହିଁ ଉଚ୍ଚ ପଦ ପ୍ରାପ୍ତ କରୁଛନ୍ତି ।
ଏହି ବିଦ୍ୟାଳୟ ବଡ ଅସାଧାରଣ ଅଟେ । କାରଣ ଏଠାକୁ ଭଗବାନ ଆସି ପାଠ ପଢାଉଛନ୍ତି । ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ତ
ଦୈବୀଗୁଣଧାରୀ ଦେବତା ଅଟନ୍ତି । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ମୁଁ ଦୈବୀଗୁଣ ଏବଂ ଆସୁରୀ ଗୁଣ ଠାରୁ ଭିନ୍ନ ଅଟେ
। ମୁଁ ତୁମର ପିତା, ଏଠାକୁ ପଢାଇବା ପାଇଁ ଆସୁଛି । ତେବେ ଏହି ଜ୍ଞାନ ପରମଆତ୍ମା ହିଁ ଦେଉଛନ୍ତି
। ଗୀତାର ଜ୍ଞାନ କୌଣସି ଦେହଧାରୀ ମନୁଷ୍ୟ ବା ଦେବତା ଶୁଣାଉନାହାଁନ୍ତି । ବିଷ୍ଣୁ ଦେବତାୟ ନମଃ
କହୁଛନ୍ତି, ତେବେ କୃଷ୍ଣ କ’ଣ ? ଦେବତା କୃଷ୍ଣ ହିଁ ବିଷ୍ଣୁ ହେଉଛନ୍ତି - ଏ କଥା କେହି ଜାଣନ୍ତି
ନାହିଁ । ତୁମମାନଙ୍କ ଭିତରୁ ମଧ୍ୟ କେତେକ ଭୁଲି ଯାଉଛନ୍ତି । ଯଦି ନିଜେ ଭଲ ଭାବରେ ବୁଝିଥିବେ
ତେବେ ଅନ୍ୟକୁ ମଧ୍ୟ ବୁଝାଇ ପାରିବେ । ସେବା କରି ଯଦି ତା’ର ପ୍ରମାଣ ଦେଖାଇବ ତେବେ ଜଣାପଡିବ ଯେ
ତୁମେ ସେବା କରିଛ, ସେଥିପାଇଁ ବାବା କହୁଛନ୍ତି - ଲମ୍ବା ଚଉଡା ସମାଚାର ଲେଖ ନାହିଁ - ଅମୁକ
ଆସିବାର ଅଛି, ଏପରି କହିଯାଇଛି....ଏ ସବୁ ଲେଖିବାର ଆବଶ୍ୟକତା ନାହିଁ । କମ୍ ଶଦ୍ଦରେ ଲେଖିବା
ଦରକାର । ଦେଖ ଯିଏ ବି ଏଠାକୁ ଆସୁଛନ୍ତି ସେମାନେ ରହୁଛନ୍ତି ନା ନାହିଁ ? ଯଦି ନିଜେ ବୁଝି
ଅନ୍ୟମାନଙ୍କର ସେବାରେ ଲାଗିଯାଉଛ ତେବେ ସେହି ସମାଚାର ଲେଖ । କେହି କେହି ଦେଖାଣିଆ ସମାଚାର
ଦେଉଛନ୍ତି । ବାବାଙ୍କୁ ପ୍ରତ୍ୟେକ ସେବାର ଫଳାଫଳ ଦରକାର । ଏମିତି ତ ବାବାଙ୍କ ନିକଟକୁ ବହୁତ
ଆସୁଛନ୍ତି, ପୁଣି ଚାଲିଯାଉଛନ୍ତି, ତେବେ ତା’ଦ୍ୱାରା କ’ଣ ଫାଇଦା । ବାବା ସେମାନଙ୍କର କ’ଣ କରିବେ
। ନା ତାଙ୍କର କିଛି ଲାଭ ହେଇଛି ନା ତୁମର । ତୁମ ମିଶନରେ ବୃଦ୍ଧି ତ ଏ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ହୋଇ ନାହିଁ ।
ଆଚ୍ଛା-
ମିଠା ମିଠା ସିକିଲଧେ
ସନ୍ତାନମାନଙ୍କ ପ୍ରତି ମାତା-ପିତା, ବାପଦାଦାଙ୍କର ମଧୁର ସ୍ନେହ ସମ୍ପନ୍ନ ଶୁଭେଚ୍ଛା ଏବଂ
ସୁପ୍ରଭାତ । ଆତ୍ମିକ ପିତାଙ୍କର ଆତ୍ମିକ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ନମସ୍ତେ ।
ଧାରଣା ପାଇଁ ମୁଖ୍ୟ ସାର
:—
(୧) କୌଣସି
କଥାରେ ବିବଶ ହେବା ଉଚିତ୍ ନୁହେଁ । ନିଜ ଭିତରେ ଜ୍ଞାନକୁ ଧାରଣ କରି ଦାନ କରିବାକୁ ହେବ ।
ଅନ୍ୟମାନଙ୍କର ମଧ୍ୟ ଭାଗ୍ୟକୁ ଜାଗ୍ରତ କରିବାକୁ ହେବ ।
(୨) କାହା ସହିତ ବି
କଥାବାର୍ତ୍ତା କରିବା ସମୟରେ ନିଜକୁ ଆତ୍ମା ମନେକରି ଆତ୍ମା ସହିତ କଥାବାର୍ତ୍ତା କରିବାକୁ ହେବ ।
ଯେପରି ଟିକିଏ ବି ଦେହ-ଅଭିମାନ ନ ଆସିବ । ବାବାଙ୍କଠାରୁ ଯେଉଁ ଅପାର ସୁଖ ମିଳିଛି ତା’କୁ
ଅନ୍ୟମାନଙ୍କୁ ବାଣ୍ଟିବାକୁ ହେବ ।
ବରଦାନ:-
ଦିଲ୍ ଅର୍ଥାତ୍
ଆନ୍ତରିକ ସ୍ନେହ ସହିତ ଦିମାଗ ଅର୍ଥାତ୍ ବୁଦ୍ଧିର ସନ୍ତୁଳନ ଦ୍ୱାରା ସେବା କରୁଥିବା ସଦା
ସଫଳତାମୂରତ ହୁଅ ।
କେବେ କେବେ ପିଲାମାନେ
ସେବା କରିବାରେ କେବଳ ବୁଦ୍ଧିକୁ ବ୍ୟବହାର କରିଥାଆନ୍ତି, କିନ୍ତୁ ଆନ୍ତରିକ ସ୍ନେହ ସହିତ ବୁଦ୍ଧିକୁ
ମିଶାଇ ସେବା କରିବା ଦ୍ୱାରା ସହଜରେ ସଫଳତା ମୂରତ ହୋଇପାରିବ । ଯେଉଁମାନେ କେବଳ ବୁଦ୍ଧିବଳ ଦ୍ୱାରା
ସେବା କରନ୍ତି ସେମାନଙ୍କ ବୁଦ୍ଧିରେ ଅଳ୍ପ ସମୟ ପାଇଁ ବାବାଙ୍କର ସ୍ମୃତି ରହିଥାଏ ଯେ ବାବା ହିଁ
କରାଉଛନ୍ତି କିନ୍ତୁ ଅଳ୍ପ ସମୟ ପରେ ପୁନର୍ବାର ସେହି ମୁଁ ପଣିଆ ଆସିଯାଏ । କିନ୍ତୁ ଯେଉଁମାନେ
ଦିଲ୍ର ସହିତ ସେବା କରିଥାଆନ୍ତି ସେମାନଙ୍କ ଦିଲ୍ରେ ସର୍ବଦା ବାବାଙ୍କର ସ୍ମୃତି କାୟମ ରହିଥାଏ
ଏବଂ ଯଦି ଦିଲ୍ର ସହିତ ସେବା କରିବ ତେବେ ସଦା ସଫଳତାମୂରତ ହୋଇଯିବ ।
ସ୍ଲୋଗାନ:-
ସର୍ବଦା ବେହଦର
ସ୍ଥିତିରେ ସ୍ଥିତ ରହିଲେ ହଦ୍ର ସମସ୍ୟାଗୁଡିକ ସ୍ୱତଃ ସମାପ୍ତ ହୋଇଯିବ ।