18.11.24 Morning Odia Murli Om Shanti BapDada Madhuban
“ମିଠେ ବଚ୍ଚେ:- ବାବା
ହେଉଛନ୍ତି ଅବିନାଶୀ ବୈଦ୍ୟ, ଯିଏକି ଗୋଟିଏ ମହାମନ୍ତ୍ର ଦ୍ୱାରା ହିଁ ତୁମର ସବୁ ଦୁଃଖ ଦୂର
କରିଦେଉଛନ୍ତି ।”
ପ୍ରଶ୍ନ:-
ମାୟା
ତୁମମାନଙ୍କ ମଧ୍ୟରେ ବିଘ୍ନ କାହିଁକି ପକାଉଛି? ଏହାର କୌଣସି କାରଣ ବତାଅ?
ଉତ୍ତର:-
(୧) କାହିଁକି ନା ତୁମେମାନେ ମାୟାର ସବୁଠାରୁ ବଡ ଗ୍ରାହକ ଅଟ । ତା’ର ବ୍ୟବସାୟ ବନ୍ଦ ହୋଇଯାଉଛି
ସେଥିପାଇଁ ସେ ବିଘ୍ନ ପକାଉଛି । (୨) ଯେତେବେଳେ ଅବିନାଶୀ ବୈଦ୍ୟ ତୁମକୁ ଔଷଧ ଦେଉଛନ୍ତି ସେତେବେଳେ
ମାୟାର ବେମାରୀ ବଢିଯାଉଛି, ସେଥିପାଇଁ ବିଘ୍ନକୁ ଡରିଯାଅ ନାହିଁ । ମନମନାଭବର ମନ୍ତ୍ର ଦ୍ୱାରା
ମାୟା ଛାଡି ପଳାଇବ ।
ଓମ୍ ଶାନ୍ତି ।
ବାବା ବସି
ପିଲାମାନଙ୍କୁ ବୁଝାଉଛନ୍ତି, ମନୁଷ୍ୟ, “ମନର ଶାନ୍ତି”, ମନର ଶାନ୍ତି’’ କହି କହି କେତେ ହଇରାଣ
ହେଉଛନ୍ତି । ପ୍ରତ୍ୟହ ଓମ୍ ଶାନ୍ତି ମଧ୍ୟ କହୁଛନ୍ତି । କିନ୍ତୁ ଅର୍ଥ ନ ବୁଝିବା କାରଣରୁ
ଭଗବାନଙ୍କୁ ଶାନ୍ତି ମାଗି ଚାଲିଛନ୍ତି । କହୁଛନ୍ତି ମଧ୍ୟ ଆଇ ଆମ୍ ଆତ୍ମା ଅର୍ଥାତ୍ ଆଇ ଆମ୍
ସାଇଲେନ୍ସ । ଆମର ସ୍ୱଧର୍ମ ହେଉଛି ସାଇଲେନ୍ସ ଅର୍ଥାତ୍ ଶାନ୍ତି । ଯଦି ତୁମର ସ୍ୱଧର୍ମ ଶାନ୍ତି
ଅଟେ ତେବେ ପୁଣି ମାଗୁଛ କାହିଁକି? ଅର୍ଥ ନ ବୁଝିବା କାରଣରୁ ହିଁ ମାଗି ଚାଲିଛନ୍ତି । ତୁମେ
ଜାଣିଛ ଏହା ହେଉଛି ରାବଣର ରାଜ୍ୟ । କିନ୍ତୁ ଏ କଥା ମଧ୍ୟ ବୁଝି ନାହାଁନ୍ତି ଯେ ରାବଣ ସାଧାରଣ
ଭାବେ ସାରା ଦୁନିଆର ଓ ସ୍ୱତନ୍ତ୍ର ରୂପେ ଭାରତର ହିଁ ଶତ୍ରୁ ଅଟେ, ସେଥିପାଇଁ ରାବଣକୁ ଜଳାଉଛନ୍ତି
। ଏଭଳି କେହି ମନୁଷ୍ୟ ଅଛନ୍ତି କି, ଯାହାକୁ କେହି ବର୍ଷ-ବର୍ଷ ଧରି ଜଳାଇଥା’ନ୍ତି? ରାବଣକୁ ତ
ଜନ୍ମ-ଜନ୍ମାନ୍ତର, କଳ୍ପ-କଳ୍ପାନ୍ତର ଜଳାଇ ଆସୁଛନ୍ତି କାହିଁକି ନା ଇଏ ତୁମର ସବୁଠାରୁ ବହୁତ ବଡ
ଶତ୍ରୁ ଅଟେ । ୫ ବିକାରରେ ସମସ୍ତେ ବୁଡି ଫସି ରହିଛନ୍ତି । ଜନ୍ମ ହିଁ ଭ୍ରଷ୍ଟାଚାରରୁ ହେଉଛି ତେଣୁ
ଏହାକୁ ରାବଣର ରାଜ୍ୟ କୁହାଯିବ । ଏହି ସମୟରେ ଅସରନ୍ତି ଦୁଃଖ ରହିଛି । ଏହାର ନିମିତ୍ତ କିଏ?
ରାବଣ । ଏ କଥା ତ କାହାକୁ ଜଣା ନାହିଁ - ଯେ କେଉଁ କାରଣରୁ ଦୁଃଖ ହେଉଛି । ଏହା ତ ରାବଣର ରାଜ୍ୟ
ହିଁ ଅଟେ । ରାବଣ ସବୁଠାରୁ ବଡ ଶତ୍ରୁ ଅଟେ । ପ୍ରତ୍ୟେକ ବର୍ଷ ରାବଣର ପିତୁଳା ତିଆରି କରି ଜଳାଇ
ଚାଲିଛନ୍ତି । ଦିନକୁ ଦିନ ଆହୁରି ବଡ କରି ତିଆରି କରୁଛନ୍ତି । କାରଣ ଦୁଃଖ ମଧ୍ୟ ବଢିଚାଲିଛି ।
ଏତେ ବଡ-ବଡ ସାଧୁ, ସନ୍ଥ, ମହାତ୍ମା, ରାଜା ଆଦି ଅଛନ୍ତି କିନ୍ତୁ ଜଣକୁ ହେଲେ ବି ଜଣା ନାହିଁ କି
ରାବଣ ଆମର ଶତ୍ରୁ ଅଟେ, ଯାହାକୁ ଆମେ ବର୍ଷ-ବର୍ଷ ଧରି ଜଳାଇ ଆସୁଛୁ । ଆହୁରି ମଧ୍ୟ ଖୁସୀରେ ପାଳନ
କରୁଛନ୍ତି, ଭାବୁଛନ୍ତି ଯେ ରାବଣ ମରିଗଲା ଓ ଆମେ ତା ଲଙ୍କାର ମାଲିକ ହୋଇଗଲୁ । କିନ୍ତୁ ମାଲିକ ତ
ହେଉନାହାଁନ୍ତି । ବରଂ ନିଜେ କେତେ ପଇସା ଖର୍ଚ୍ଚ କରୁଛନ୍ତି । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ତୁମକୁ ଏତେ
ଅସରନ୍ତି ଧନ ଦେଇଥିଲି, ସେ ସବୁ କେଉଁଠାରେ ହଜାଇ ଦେଲ? ଦଶହରାରେ ଲକ୍ଷ-ଲକ୍ଷ ଟଙ୍କା ଖର୍ଚ୍ଚ
କରୁଛନ୍ତି । ରାବଣକୁ ମାରି ପୁଣି ଲଙ୍କାକୁ ଲୁଟ କରୁଛନ୍ତି । କିଛି ହେଲେ ବୁଝୁ ନାହାଁନ୍ତି ଯେ,
ରାବଣକୁ କାହିଁକି ଜଳାଉଛନ୍ତି । ବର୍ତ୍ତମାନ ସମୟରେ ସମସ୍ତେ ଏହି ବିକାରର ଜେଲ୍ରେ ପଡିଛନ୍ତି ।
ଅଧାକଳ୍ପ ରାବଣକୁ ଜଳାଉଛନ୍ତି କାହିଁକି ନା ତା’ ପାଇଁ ଦୁଃଖୀ ହୋଇଛନ୍ତି । ବୁଝୁଛନ୍ତି ମଧ୍ୟ,
ରାବଣ ରାଜ୍ୟରେ ଆମେ ବହୁତ ଦୁଃଖୀ ହୋଇଯାଇଛୁ । ଏ କଥା ବୁଝୁନାହାଁନ୍ତି କି ସତ୍ୟଯୁଗରେ ଏହି ୫
ବିକାର ରହିବ ନାହିଁ । ସେଠାରେ ଏହି ରାବଣକୁ ଜଳାଯିବ ନାହିଁ । ପଚାର ଏହି ରାବଣ ପୋଡି କେବେଠାରୁ
ପାଳନ କରି ଆସୁଛ! କହିବେ ଏହା ତ ଅନାଦି କାଳରୁ ପାଳିତ ହୋଇ ଆସୁଛି । ରକ୍ଷାବନ୍ଧନ କେବେଠାରୁ
ଆରମ୍ଭ ହେଲା? କହିବେ ଅନାଦି କାଳରୁ ଚାଲିଆସୁଛି । ତେଣୁ ଏସବୁ ବୁଦ୍ଧିର କଥା ଅଟେ ନା ।
ମନୁଷ୍ୟମାନଙ୍କର ବୁଦ୍ଧି କ’ଣ ହୋଇଯାଇଛି । ପଶୁ ବୁଦ୍ଧି ନୁହଁନ୍ତି, କି ମନୁଷ୍ୟ ବୁଦ୍ଧି
ନୁହଁନ୍ତି । କୌଣସି କାମର ନୁହଁନ୍ତି । ସ୍ୱର୍ଗକୁ ବିଲ୍କୁଲ୍ ଜାଣି ନାହାଁନ୍ତି । ଭାବୁଛନ୍ତି -
ବାସ୍, ଦୁଃଖର ଏହି ଦୁନିଆ ଭଗବାନ ଗଢିଛନ୍ତି । ତଥାପି ବି ଦୁଃଖରେ ଭଗବାନଙ୍କୁ ହିଁ ମନେ
ପକାଉଛନ୍ତି - କହୁଛନ୍ତି ହେ ଭଗବାନ୍ ଏହି ଦୁଃଖରୁ ମୁକ୍ତ କର । କିନ୍ତୁ କଳିଯୁଗରେ ତ କେହି ସୁଖୀ
ହୋଇପାରିବେ ନାହିଁ । ଦୁଃଖ ତ ନିଶ୍ଚିତ ଭୋଗ କରିବାକୁ ହିଁ ପଡିବ । ସିଢିରେ ଓହ୍ଲାଇବାକୁ ହିଁ
ହେବ । ନୂଆ ଦୁନିଆରୁ ଆରମ୍ଭ କରି ପୁରୁଣା ଦୁନିଆର ଅନ୍ତ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ସବୁ ରହସ୍ୟ ବାବା
ବୁଝାଉଛନ୍ତି । ପିଲାମାନଙ୍କ ପାଖକୁ ଆସି କହୁଛନ୍ତି ସବୁ ଦୁଃଖର ଗୋଟିଏ ମାତ୍ର ହିଁ ଔଷଧ ରହିଛି ।
ବାବା ଅବିନାଶୀ ବୈଦ୍ୟ ଅଟନ୍ତି ନା । ୨୧ ଜନ୍ମ ନିମନ୍ତେ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଦୁଃଖରୁ ମୁକ୍ତ କରି
ଦେଉଛନ୍ତି । ସେହି ବୈଦ୍ୟମାନେ କେବେକେବେ ତ ନିଜେ ମଧ୍ୟ ବେମାର ହୋଇଯାଉଛନ୍ତି । ଇଏ ତ ହେଉଛନ୍ତି
ଅବିନାଶୀ ବୈଦ୍ୟ । ଏ କଥା ମଧ୍ୟ ଜାଣିଛ ଯେ - ନାଟକରେ ଦୁଃଖ ସହିତ ସୁଖ ମଧ୍ୟ ଅସରନ୍ତି ରହିଛି ।
ବାବା ଅସରନ୍ତି ସୁଖ ଦେଉଛନ୍ତି । ସତ୍ୟଯୁଗରେ ଦୁଃଖର ଚିହ୍ନ-ବର୍ଣ୍ଣ ରହିବ ନାହିଁ । ସୁଖୀ ହେବା
ପାଇଁ ହିଁ ଔଷଧ ରହିଛି । କେବଳ ମୋତେ ମନେ ପକାଅ ତେବେ ତୁମେ ପବିତ୍ର ସତ୍ତ୍ୱପ୍ରଧାନ ହୋଇଯିବ,
ତୁମର ସବୁ ଦୁଃଖ ଦୂର ହୋଇଯିବ । ତା’ ପରେ ସୁଖ ହିଁ ସୁଖ ମିଳିବ । ଗାୟନ ମଧ୍ୟ ରହିଛି - ବାବା
ଦୁଃଖହର୍ତ୍ତା, ସୁଖକର୍ତ୍ତା ଅଟନ୍ତି । ଅଧାକଳ୍ପ ପାଇଁ ତୁମର ସବୁ ଦୁଃଖ ଦୂର ହୋଇଯାଉଛି । ତୁମେ
କେବଳ ନିଜକୁ ଆତ୍ମା ଭାବି ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଅ ।
ଏଠାରେ ଆତ୍ମା ଏବଂ ଜୀବ
ଅର୍ଥାତ୍ ଶରୀର ଓ ଆତ୍ମା ଏହି ଦୁଇ ଜଣଙ୍କର ଖେଳ ଚାଲିଛି । ନିରାକାର ଆତ୍ମା ଅବିନାଶୀ ଅଟେ ଓ
ସାକାର ଶରୀର ବିନାଶୀ ଅଟେ, ଏହି ଦୁହିଁଙ୍କର ଖେଳ ଚାଲିଛି । ଏବେ ବାବା କହୁଛନ୍ତି ଦେହ ସହିତ
ଦେହର ସବୁ ସମ୍ବନ୍ଧକୁ ଭୁଲିଯାଅ । ଗୃହସ୍ଥ ବ୍ୟବହାରରେ ରହି ନିଜକୁ ଏପରି ଭାବ ଯେ ଆମକୁ ଏବେ ଘରକୁ
ଫେରିବାକୁ ହେବ । ପତିତମାନେ ତ ଘରକୁ ଯାଇ ପାରିବେ ନାହିଁ, ସେଥିପାଇଁ କେବଳ ମୋତେ ମନେ ପକାଅ ତେବେ
ତୁମେ ସତ୍ତ୍ୱପ୍ରଧାନ ହୋଇଯିବ । ବାବାଙ୍କ ପାଖରେ ଔଷଧ ଅଛି ନା । ବାବା ଏକଥା ମଧ୍ୟ କହୁଛନ୍ତି
ଯେ, ମାୟା ବିଘ୍ନ ତ ନିଶ୍ଚିତ ପକାଇବ । ତୁମେ ରାବଣର ଗ୍ରାହକ ଅଟ ନା । ତା’ର ଗ୍ରାହକି ଚାଲିଗଲେ
ତ ନିଶ୍ଚୟ ବିଘ୍ନ ପକାଇବ ନା । ତେଣୁ ବାବା ବୁଝାଉଛନ୍ତି ଏହା ତ ହେଉଛି ପାଠପଢା । କୌଣସି ସ୍ଥୂଳ
ଔଷଧ ନୁହେଁ । ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇବା ହେଲା ଔଷଧ । ଯେତେବେଳେ ତୁମେ ମୋତେ ନିରନ୍ତର ୟାଦ କରିବାର
ପୁରୁଷାର୍ଥ କରିବ ତେବେ ଏକମାତ୍ର ଏହି ଔଷଧ ଦ୍ୱାରା ତୁମର ସବୁ ଦୁଃଖ ଦୂର ହୋଇଯିବ ।
ଭକ୍ତିମାର୍ଗରେ ମଧ୍ୟ ଏଭଳି ବହୁତ ଅଛନ୍ତି ଯାହାଙ୍କର ମୁଖ ଅନବରତ ଚାଲିଥାଏ । କୌଣସି ନା କୌଣସି
ମନ୍ତ୍ର ରାମ ନାମ ଇତ୍ୟାଦି ଜପି ଚାଲିଥାନ୍ତି, ତାଙ୍କୁ ଗୁରୁଙ୍କର ମନ୍ତ୍ର ମିଳିଥାଏ ଯେ ଏତିକି
ଥର ତୁମକୁ ପ୍ରତ୍ୟହ ଜପ କରିବାକୁ ପଡିବ । ତାକୁ କୁହାଯାଏ ରାମଙ୍କ ନାମର ମାଳା ଜପିବା । ଏହାକୁ
ହିଁ ରାମ ନାମର ଦାନ କୁହାଯାଏ । ଏହିଭଳି ବହୁତ ସଂସ୍ଥା ତିଆରି ହୋଇଛି । ରାମ-ରାମ ଜପ କଲେ କେହି
ଝଗଡା ଆଦି କରିବେ ନାହିଁ, ରାମ ନାମରେ ବ୍ୟସ୍ତ ରହିବେ । କେହି କିଛି କହିଲେ ମଧ୍ୟ ପ୍ରତ୍ୟୁତ୍ତର
ଦେବେ ନାହିଁ । କିନ୍ତୁ ବହୁତ କମ୍ ବ୍ୟକ୍ତି ଏପରି କରିଥାନ୍ତି । ଏଠାରେ ପୁଣି ବାବା ବୁଝାଉଛନ୍ତି
ରାମ-ରାମ ଶବ୍ଦ ମୁଖରେ କହିବାର ଆବଶ୍ୟକତା ନାହିଁ । ଏହା ତ ଅଜପାଜପ ଅଟେ କେବଳ ବୁଦ୍ଧିରେ
ବାବାଙ୍କୁ ୟାଦ କରିଚାଲ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ମୁଁ କୌଣସି ରାମ ନୁହେଁ । ରାମ ତ ତ୍ରେତାରେ ଥିଲେ,
ଯାହାଙ୍କର ରାଜତ୍ୱ ଥିଲା, ତାଙ୍କ ନାମକୁ ତ ଜପ କରିବାର ଆବଶ୍ୟକତା ନାହିଁ । ବର୍ତ୍ତମାନ ବାବା
ବୁଝାଉଛନ୍ତି ଭକ୍ତିମାର୍ଗରେ ଏ ସବୁ ସ୍ମରଣ କରି କରି, ପୂଜା କରି କରି ତୁମେ ସିଡି ତଳକୁ ହିଁ
ଓହ୍ଲାଇ ଆସିଛ କାହିଁକି ନା ଏସବୁ କିଛି ଅସତ୍ୟ ଅଟେ । ସତ୍ୟ ତ’ ଏକମାତ୍ର ବାବା ହିଁ ଅଟନ୍ତି ।
ସେ ତୁମ ପିଲାମାନଙ୍କୁ ବସି ବୁଝାଉଛନ୍ତି । ଏହା କିପରି ଭୁଲ-ଭୁଲୈୟାର ଖେଳ ଅଟେ । ଯେଉଁ
ବାବାଙ୍କଠାରୁ ଏତେ ଅସରନ୍ତି ବର୍ସା ମିଳୁଛି ତାଙ୍କୁ ୟାଦ କର ତେବେ ଚେହେରା ହିଁ ଚମକି ଉଠିବ ।
ଖୁସିରେ ଚେହେରା ହିଁ ଉଜ୍ଜଳ ହୋଇଯାଇଥାଏ ନା । ମୁଖରେ ହସ ଖେଳିଯାଏ । ତୁମେ ଜାଣିଛ ବାବାଙ୍କୁ ମନେ
ପକାଇବା ଦ୍ୱାରା ଆମେ ଏହିପରି ଲକ୍ଷ୍ମୀ-ନାରାୟଣ ହୋଇଯିବା । ଅଧାକଳ୍ପ ନିମନ୍ତେ ଆମର ସବୁ ଦୁଃଖ
ଦୂର ହୋଇଯିବ । ଏପରି ନୁହେଁ ଯେ, ବାବା କୌଣସି କୃପା କରିଦେବେ । ନାଁ, ଏ କଥା ବୁଝିବାକୁ ହେବ ଯେ
- ଆମେ ବାବାଙ୍କୁ ଯେତେ ୟାଦ କରିବା ସେତେ ସତ୍ୱପ୍ରଧାନ ହୋଇଯିବା । ଏହି ଲକ୍ଷ୍ମୀ-ନାରାୟଣ
ବିଶ୍ୱର ମାଲିକ, ତେଣୁ ହର୍ଷିତମୁଖ ଅଟନ୍ତି । ଆମକୁ ମଧ୍ୟ ଏହିପରି ହେବାକୁ ପଡିବ । ବେହଦର
ବାବାଙ୍କୁ ୟାଦ କରି ଆନ୍ତରିକ ଖୁସୀ ମିଳୁଛି ଯେ ଆମେ ବିଶ୍ୱର ମାଲିକ ହେବାକୁ ଯାଉଛୁ । ଆତ୍ମା ଏହି
ଖୁସୀର ସଂସ୍କାର ହିଁ ପୁଣି ସାଥିରେ ନେଇଯିବ । ପୁଣି ଏହି ଖୁସି ଧିରେ ଧିରେ କମ୍ ହୋଇଯିବ ।
ବର୍ତ୍ତମାନ ସମୟରେ ମାୟା ତୁମକୁ ବହୁତ ହଇରାଣ ବି କରିବ । ମାୟା ଚେଷ୍ଟା କରିବ - ତୁମେ ଯେପରି
ବାବାଙ୍କୁ ଭୁଲିଯିବ ଯାହା ଦ୍ୱାରା ସବୁବେଳେ ଏହିପରି ହର୍ଷିତମୁଖ ରହିପାରିବ ନାହିଁ । ନିଶ୍ଚିତ
କୌଣସି ସମୟରେ ମାୟା ଅଣନିଶ୍ୱାସୀ କରିଦେବ । ମନୁଷ୍ୟ ରୋଗରେ ପଡିବା ସମୟରେ ତାଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ
କହିଥାନ୍ତି କି ଶିବବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଅ କିନ୍ତୁ ଶିବବାବା କିଏ, ଏକଥା କେହି ଜାଣିନାହାଁନ୍ତି
ତେଣୁ କ’ଣ ଭାବି ମନେ ପକାଇବେ? କାହିଁକି ମନେ ପକାଇବେ? କିନ୍ତୁ ପିଲାମାନେ ତ ଜାଣିଛନ୍ତି ଯେ
ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇବା ଦ୍ୱାରା ଆମେ ତମଃପ୍ରଧାନରୁ ସତ୍ୱପ୍ରଧାନ ହୋଇଯିବୁ । ଦେବୀ-ଦେବତାମାନେ
ସତ୍ୱପ୍ରଧାନ ଅଟନ୍ତି ନା, ତେଣୁ ତାକୁ ଦୈବୀ ଦୁନିଆ ହିଁ କୁହାଯାଉଥିଲା । ମନୁଷ୍ୟମାନଙ୍କର ଦୁନିଆ
ତ କୁହାଯାଏ ନାହିଁ । ସେଠାରେ ମନୁଷ୍ୟ ନାମ ହିଁ ରହିବ ନାହିଁ । ଅମୁକ ଦେବତା ବୋଲି କୁହାଯିବ ।
ତାହା ହେଉଛି ହିଁ ଦୈବୀ ଦୁନିଆ, ଏହା ହେଲା ମନୁଷ୍ୟ ଦୁନିଆ । ଏ ସବୁ ବୁଝିବାର କଥା ଅଟେ । ବାବା
ହିଁ ବୁଝାଉଛନ୍ତି ତେଣୁ ବାବାଙ୍କୁ ଜ୍ଞାନର ସାଗର ବୋଲି କୁହାଯାଉଛି । ବାବା ଅନେକ ପ୍ରକାରରେ
ବୁଝାଉଛନ୍ତି । ତଥାପି ଶେଷରେ ମହାମନ୍ତ୍ର ଦେଉଛନ୍ତି ଯେ - ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇଲେ ତୁମେ
ସତ୍ୱପ୍ରଧାନ ହୋଇଯିବ ଓ ତୁମର ସବୁ ଦୁଃଖ ଦୂର ହୋଇଯିବ । କଳ୍ପ ପୂର୍ବରୁ ମଧ୍ୟ ତୁମେ ହିଁ
ଦେବୀ-ଦେବତା ହୋଇଥିଲ । ତୁମର ଚରିତ୍ର ଦେବତାମାନଙ୍କ ସଦୃଶ ଥିଲା । ସେଠାରେ କେହି ମଧ୍ୟ
ଓଲଟା-ସିଧା କଥା କହୁ ନ ଥିଲେ । ଏ ଭଳି କୌଣସି ଓଲଟା ସିଧା କାମ ହିଁ ହେଉ ନ ଥିଲା । ତାହା ହେଉଛି
ହିଁ ଦୈବୀ ଦୁନିଆ । ଏହା ହେଉଛି ମନୁଷ୍ୟମାନଙ୍କର ଦୁନିଆ । ଫରକ ରହିଛି ନା । ଏକଥା ବାବା ବସି
ବୁଝାଉଛନ୍ତି । ମନୁଷ୍ୟମାନେ ତ ଭାବୁଛନ୍ତି ଦୈବୀ ଦୁନିଆକୁ ଲକ୍ଷ ଲକ୍ଷ ବର୍ଷ ହୋଇଗଲାଣି । ଏଠାରେ
ତ କାହାକୁ ଦେବତା କୁହାଯାଇପାରିବ ନାହିଁ । ଦେବତାମାନେ ତ ସ୍ୱଚ୍ଛ ଥିଲେ । ଦେବୀ-ଦେବତାମାନଙ୍କୁ
ମହାନ ଆତ୍ମା କୁହାଯାଏ । ମନୁଷ୍ୟମାନଙ୍କୁ କେବେ ହେଲେ ମହାନ ଆତ୍ମା କୁହାଯାଇପାରିବ ନାହିଁ । ଏହା
ହେଉଛି ରାବଣର ଦୁନିଆ । ରାବଣ ତୁମର ବହୁତ ବଡ ଶତ୍ରୁ ଅଟେ । ରାବଣ ସଦୃଶ ଶତ୍ରୁ ଅନ୍ୟ କେହି ହେଲେ
ନାହାଁନ୍ତି । ପ୍ରତ୍ୟେକ ବର୍ଷ ତୁମେ ରାବଣକୁ ଜଳାଉଛ । ହେଲେ ରାବଣ କିଏ? ଏ କଥା କେହି ହେଲେ
ଜାଣିନାହାଁନ୍ତି । ରାବଣ କୌଣସି ମନୁଷ୍ୟ ତ ନୁହେଁ, ଏହା ହେଉଛି ୫ ବିକାର, ସେଥିପାଇଁ ଏହାକୁ
ରାବଣ ରାଜ୍ୟ କୁହାଯାଉଛି । ୫ ବିକାରର ରାଜ୍ୟ ଅଟେ ନା । ସମସ୍ତଙ୍କ ପାଖରେ ୫ ବିକାର ରହିଛି ।
ଏହିପରି ଦୁର୍ଗତି ଓ ସଦ୍ଗତିର ଖେଳ ରଚନା କରାଯାଇଛି । ଏବେ ତୁମକୁ ସଦ୍ଗତିର ସମୟ ବିଷୟରେ ମଧ୍ୟ
ବାବା ବୁଝାଇଛନ୍ତି ଓ ଦୁର୍ଗତିର ମଧ୍ୟ ବୁଝାଇଛନ୍ତି । ତୁମେ ହିଁ ଉଚ୍ଚକୁ ଚଢୁଛ ପୁଣି ତୁମେ ହିଁ
ତଳକୁ ଖସୁଛ । ଶିବଜୟନ୍ତୀ ମଧ୍ୟ ଭାରତରେ ହିଁ ପାଳନ କରାଯାଉଛି । ରାବଣ ଜୟନ୍ତୀ ମଧ୍ୟ ଭାରତରେ
ହିଁ ହେଉଛି । ଅଧାକଳ୍ପ ହେଉଛି ଦୈବୀ ଦୁନିଆ, ଯେଉଁଠି ଲକ୍ଷ୍ମୀ-ନାରାୟଣ, ରାମ-ସୀତାଙ୍କର ରାଜ୍ୟ
ଚାଲିଥାଏ । ଏବେ ତୁମେମାନେ ସମସ୍ତଙ୍କର ଜୀବନ କାହାଣୀକୁ ଜାଣିଛ । ସବୁ କିଛି ତୁମର ହିଁ ମହିମା
ଅଟେ । ନବରାତ୍ରିରେ ପୂଜା ଆଦି ସବୁ ତୁମର ହିଁ ହୋଇଥାଏ । ତୁମେ ହିଁ ସ୍ଥାପନା କରୁଛ । ଶ୍ରୀମତ
ଆଧାରରେ ତୁମେ ବିଶ୍ୱକୁ ପରିବର୍ତ୍ତନ କରୁଛ ତେଣୁ ଶ୍ରୀମତକୁ ସଂପୂର୍ଣ୍ଣ ରୂପେ ପାଳନ କରିବା
ଦରକାର ନା । ସମସ୍ତେ କ୍ରମାନୁସାରେ ପୁରୁଷାର୍ଥ କରି ଚାଲିଛନ୍ତି । ସ୍ଥାପନା ହୋଇଚାଲିଛି । ଏଥିରେ
ଲଢେଇ ଆଦିର କୌଣସି କଥା ନାହିଁ । ବର୍ତ୍ତମାନ ତୁମେ ଜାଣୁଛ ଏହି ପୁରୁଷୋତ୍ତମ ସଂଗମଯୁଗ ବିଲ୍କୁଲ୍
ଅଲଗା ଅଟେ । ଏହି ସମୟରେ ପୁରୁଣା ଦୁନିଆର ଅନ୍ତ, ନୂଆ ଦୁନିଆର ଆଦି ହେଉଛି । ବାବା ହିଁ ଆସୁଛନ୍ତି
ପୁରୁଣା ଦୁନିଆକୁ ପରିବର୍ତ୍ତନ କରିବା ପାଇଁ । ତୁମକୁ ତ ବହୁତ ବୁଝାଯାଉଛି କିନ୍ତୁ ଅନେକ ଅଛନ୍ତି
ଯିଏକି ଏ ସବୁ ଭୁଲିଯାଉଛନ୍ତି । ଭାଷଣ ପରେ ସ୍ମୃତି ଆସିଥାଏ ଯେ - ଏହି-ଏହି ପଏଣ୍ଟ ସବୁ
ବୁଝାଇବାର ଥିଲା । କଳ୍ପ-କଳ୍ପ ଯେପରି ସ୍ଥାପନା ହୋଇଥିଲା ଅବିକଳ ସେହିପରି ସ୍ଥାପନା ହେବ, ଯିଏ
ଯେଉଁ ପଦ ପାଇଥିଲେ ତାହା ହିଁ ପାଇବେ । ସମସ୍ତେ ଏକାପରି ପଦ ପାଇପାରିବେ ନାହିଁ । ଉଚ୍ଚରୁ ଉଚ୍ଚ
ଓ କମ୍ରୁ କମ୍ ପଦ ପାଇଲା ବାଲା ମଧ୍ୟ ଅଛନ୍ତି । ଯେଉଁ ଅନନ୍ୟ ସନ୍ତାନ ସବୁ ଅଛନ୍ତି ସେମାନେ ଆଗକୁ
ଗଲେ ଅନୁଭବ କରିବେ ଯେ ଇଏ ସାହୁକାରଙ୍କର ଦାସୀ ହେବେ, ଇଏ ରାଜା ଘରେ ଦାସୀ ହେବେ । ଇଏ ବଡ
ସାହୁକାର ହେବେ, ଯାହାଙ୍କୁ କେବେ-କେବେ ରାଜସଭାକୁ ନିମନ୍ତ୍ରଣ କରାଯିବ । ସମସ୍ତଙ୍କୁ ତ
ନିମନ୍ତ୍ରଣ କରିବେ ନାହିଁ, ସମସ୍ତେ ରାଜାରାଣୀଙ୍କର ମୁଖ ଦର୍ଶନ କରିପାରିବେ ନାହିଁ ।
ବାବା ମଧ୍ୟ ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କ
ମୁଖ ଦ୍ୱାରା ବୁଝାଉଛନ୍ତି, ବାବାଙ୍କୁ ସମ୍ମୁଖରୁ ତ ସମସ୍ତେ ଦେଖି ପାରିବେ ନାହିଁ । ତୁମେ ଏବେ
ସମ୍ମୁଖକୁ ଆସିଛ, ପବିତ୍ର ହେଉଛ । ଏଭଳି ମଧ୍ୟ ହେଉଛି ଯେ ଅପବିତ୍ର ଆତ୍ମା ଆସି ଏଠାରେ ବସୁଛନ୍ତି,
ଭାବୁଛନ୍ତି କିଛି ଶୁଣିଲେ ତ ପୁଣି ଦେବତା ହୋଇପାରିବୁ, ନିଶ୍ଚିତ ରୂପେ କିଛି ଶୁଣିଲେ ତ ପ୍ରଭାବ
ପଡିବ ନା । ନ ଶୁଣିବ ତ ପୁଣି ବିଲ୍କୁଲ୍ ଆସିବେ ହିଁ ନାହିଁ । ତେଣୁ ମୂଳ କଥା ବାବା କହୁଛନ୍ତି
ମନମନାଭବ । ଏହି ଏକମାତ୍ର ମନ୍ତ୍ର ଦ୍ୱାରା ତୁମର ସବୁ ଦୁଃଖ ଦୂର ହୋଇଯାଉଛି । ମନମନାଭବ (ନିଜକୁ
ଆତ୍ମା ଭାବି ମୋତେ ମନେ ପକାଅ) - ଏ କଥା ବାବା କହୁଛନ୍ତି, ପୁଣି ଶିକ୍ଷକ ହୋଇ କହୁଛନ୍ତି
ମଧ୍ୟାଜୀଭବ (ବିଷ୍ଣୁପୁରୀକୁ ମନେ ପକାଅ) । ଇଏ ବାପ, ଶିକ୍ଷକ, ଗୁରୁ ମଧ୍ୟ ଅଟନ୍ତି । ତିନି
ଜଣଯାକ ସ୍ମୃତିରେ ରହିଲେ ମଧ୍ୟ ବହୁତ ହର୍ଷିତ ମୁଖ ଅବସ୍ଥା ରହିବ । ବାବା ପଢାଉଛନ୍ତି ପୁଣି ବାବା
ହିଁ ସାଥିରେ ନେଇଯିବେ । ଏଭଳି ବାବାଙ୍କୁ କେତେ ମନେ ପକାଇବା ଦରକାର । ଭକ୍ତିମାର୍ଗରେ ତ
ବାବାଙ୍କୁ କେହି ଜାଣି ହିଁ ନାହାଁନ୍ତି । କେବଳ ଏତିକି ଜାଣିଛନ୍ତି ଯେ ଭଗବାନ ଅଛନ୍ତି, ଆମେ
ସମସ୍ତେ ଭାଇ-ଭାଇ ଅଟୁ । ବାବାଙ୍କଠାରୁ କ’ଣ ମିଳିବ, ସେ କଥା କିଛି ହେଲେ ବି ଜାଣିନାହାଁନ୍ତି ।
ତୁମେ ବର୍ତ୍ତମାନ ଜାଣୁଛ, ସେ ଏକମାତ୍ର ପିତା ଅଟନ୍ତି, ଆମେ ତାଙ୍କର ସନ୍ତାନ ସମସ୍ତେ ଭାଇ-ଭାଇ
ଅଟୁ । ଏହା ବେହଦର କଥା ଅଟେ ନା । ସବୁ ପିଲାମାନଙ୍କୁ ବାବା ଶିକ୍ଷକ ହୋଇ ପଢାଉଛନ୍ତି । ପୁଣି
ସମସ୍ତଙ୍କର ହିସାବ-କିତାବ ଚୁକ୍ତ କରାଇ ଘରକୁ ନେଇଯିବେ । ଏହି ଛି-ଛି ଦୁନିଆ ଛାଡି ଘରକୁ ଯିବାକୁ
ହେବ, ନୂଆ ଦୁନିଆକୁ ଆସିବା ପାଇଁ ବାବା ତୁମକୁ ଯୋଗ୍ୟ କରୁଛନ୍ତି । ଯେଉଁମାନେ ଯୋଗ୍ୟ ହୋଇଥା’ନ୍ତି,
ସେମାନେ ସତ୍ୟଯୁଗରେ ଆସିଥା’ନ୍ତି । ଆଚ୍ଛା—
ମିଠା ମିଠା ସିକିଲଧେ
ସନ୍ତାନମାନଙ୍କ ପ୍ରତି ମାତା-ପିତା, ବାପଦାଦାଙ୍କର ମଧୁର ସ୍ନେହ ସମ୍ପନ୍ନ ଶୁଭେଚ୍ଛା ଏବଂ
ସୁପ୍ରଭାତ । ଆତ୍ମିକ ପିତାଙ୍କର ଆତ୍ମିକ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ନମସ୍ତେ ।
ଧାରଣା ପାଇଁ ମୁଖ୍ୟ ସାର
:—
(୧) ନିଜର
ଅବସ୍ଥାକୁ ସର୍ବଦା ଏକାରସ ଏବଂ ହର୍ଷିତମୁଖ ରଖିବା ପାଇଁ ପିତା, ଶିକ୍ଷକ ଏବଂ ସଦ୍ଗୁରୁ -
ତିନିଜଣଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇବାକୁ ହେବ । ଏହିଠାରୁ ହିଁ ଖୁସୀର ସଂସ୍କାର ଭରିବାକୁ ହେବ । ସମ୍ପତ୍ତିର
ସ୍ମୃତି ଦ୍ୱାରା ତୁମର ଚେହେରା ସର୍ବଦା ଚମକିବା ଉଚିତ୍ ।
(୨) ଶ୍ରୀମତ ଅନୁସାରେ
ଚାଲି ସାରା ବିଶ୍ୱକୁ ପରିବର୍ତ୍ତନ କରିବାର ସେବା କରିବାକୁ ହେବ । ୫ ବିକାରର ବନ୍ଧନରେ ଯେଉଁମାନେ
ବାନ୍ଧି ହୋଇ ରହିଛନ୍ତି, ସେମାନଙ୍କୁ ମୁକ୍ତ କରିବାକୁ ହେବ । ସେମାନଙ୍କୁ ନିଜର ସ୍ୱଧର୍ମର ପରିଚୟ
ଦେବାକୁ ପଡିବ ।
ବରଦାନ:-
ସମସ୍ତଙ୍କ ପ୍ରତି
ନିଜର ଦୃଷ୍ଟିକୁ ଏବଂ ଭାବନାକୁ ସ୍ନେହଯୁକ୍ତ କରି ରଖିଥିବା ସମସ୍ତଙ୍କର ପ୍ରିୟ ଫରିସ୍ତା ହୁଅ ।
ସ୍ୱପ୍ନରେ ମଧ୍ୟ କାହା
ପାଖକୁ ଯଦି ଫରିସ୍ତା ବା ପରିଟିଏ ଆସିଯାଏ ତେବେ ସେ କେତେ ଖୁସି ହୋଇଯାଏ । ତେବେ ଫରିସ୍ତା
ଅର୍ଥାତ୍ ସମସ୍ତଙ୍କର ପ୍ରିୟ ଆତ୍ମା । ମାତ୍ର କେତେ ଜଣଙ୍କର ପ୍ରିୟ ନୁହେଁ, ସମସ୍ତଙ୍କର ପ୍ରିୟ ।
କେବଳ ଯେଉଁମାନେ ସ୍ନେହ କରୁଥିବେ ସେହିମାନଙ୍କର ସ୍ନେହୀ ନୁହେଁ, ସମସ୍ତଙ୍କ ପ୍ରତି ସ୍ନେହୀ
ହୋଇଥିବେ । କେହି କିପରି ବି ଆତ୍ମା ହୋଇଥାଉ କିନ୍ତୁ ତୁମର ଦୃଷ୍ଟି, ତୁମର ଭାବନା ସ୍ନେହଯୁକ୍ତ
ହେବା ଦରକାର - ତେବେ କୁହାଯିବ ସମସ୍ତଙ୍କର ପ୍ରିୟ । କେହି ଅପମାନ ଦେଉ ବା ଘୃଣା କରୁ ପୁଣି ବି
ତା’ ପ୍ରତି ସ୍ନେହର ବା କଲ୍ୟାଣର ଭାବନା ଉତ୍ପନ୍ନ ହେଉ କାହିଁକି ନା ସେହି ସମୟରେ ସେ ପରବଶ ଅଟେ
।
ସ୍ଲୋଗାନ:-
ଯେଉଁମାନେ
ସର୍ବପ୍ରାପ୍ତି ଗୁଡିକରେ ସର୍ବଦା ସମ୍ପନ୍ନ ଅଟନ୍ତି ସେହିମାନେ ହିଁ ସର୍ବଦା ହର୍ଷିତ, ସର୍ବଦା
ସୁଖୀ ଏବଂ ସୌଭାଗ୍ୟଶାଳୀ ଅଟନ୍ତି ।