19.09.24 Morning Odia Murli Om Shanti BapDada Madhuban
“ମିଠେ ବଚ୍ଚେ:- ତୁମର
କାମ ହେଲା ନିଜେ ନିଜ ସହିତ କଥାବାର୍ତ୍ତା କରିବା ଏବଂ ପବିତ୍ର ହେବା, ସେଥିପାଇଁ ଅନ୍ୟ
ଆତ୍ମାମାନଙ୍କ ବିଷୟରେ ଚିନ୍ତନ କରି ନିଜର ସମୟ ନଷ୍ଟ କର ନାହିଁ ।”
ପ୍ରଶ୍ନ:-
କେଉଁ କଥା
ବୁଦ୍ଧିରେ ରହିଲେ ସବୁ ପୁରୁଣା ଅଭ୍ୟାସଗୁଡିକ ସମାପ୍ତ ହୋଇଯିବ?
ଉତ୍ତର:-
ଆମେମାନେ ବେହଦର ପିତା ଅର୍ଥାତ୍ ପରମପିତାଙ୍କର ସନ୍ତାନ ତେଣୁ ବିଶ୍ୱର ମାଲିକୁ ଅଟୁ । ଆମକୁ ଦେବତା
ହେବାର ଅଛି - ଯଦି ଏହି କଥା ବୁଦ୍ଧିରେ ରହିବ ତେବେ ସବୁ ପୁରୁଣା ଅଭ୍ୟାସ ଗୁଡିକ ସମାସ୍ତ ହୋଇଯିବ
। ତୁମେ କିଛି କୁହ କି ନକୁହ କିନ୍ତୁ ଆପେ ଆପେ ସବୁ କିଛି ଛାଡି ଦେବ । ଓଲଟା ସିଧା ଖାଦ୍ୟପେୟ,
ମଦ-ଗଞ୍ଜେଇ ଇତ୍ୟାଦି ଆପେ ଆପେ ଛାଡି ଦେବେ । କହିବେ ବାଃ! ଆମକୁ ତ ଲକ୍ଷ୍ମୀ-ନାରାୟଣଙ୍କ ଭଳି
ହେବାର ଅଛି । ଯେହେତୁ ୨୧ ଜନ୍ମର ରାଜ୍ୟ ଭାଗ୍ୟ ମିଳୁଛି, ତେଣୁ ପବିତ୍ର କାହିଁକି ନ ରହିବା ।
ଓମ୍ ଶାନ୍ତି ।
ବାବା ଘଡି ଘଡି
ପିଲାମାନଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇ ଦେଉଛନ୍ତି, କହୁଛନ୍ତି - ତୁମେମାନେ ବାବାଙ୍କ ସ୍ମୃତିରେ କେତେ ସମୟ
ବସୁଛ? ବୁଦ୍ଧି ଅନ୍ୟ ଆଡକୁ ଯାଉନାହିଁ ତ? ବାବାଙ୍କୁ ସମସ୍ତେ ଡାକୁଛନ୍ତି, କହୁଛନ୍ତି ବାବା ଆପଣ
ଆସି ଆମକୁ ପବିତ୍ର କରନ୍ତୁ । ପବିତ୍ର ନିଶ୍ଚିତ ହେବାକୁ ପଡିବ । ଏହି ସୃଷ୍ଟିଚକ୍ର କିପରି ଘୂରୁଛି,
ଏହି ଜ୍ଞାନ ତୁମେମାନେ କାହାକୁ ମଧ୍ୟ ବୁଝାଇପାରିବ । ଯଦିଓ ଆତ୍ମା ପବିତ୍ର ନୁହେଁ କିନ୍ତୁ ଜ୍ଞାନ
ତ ପଢିପାରିବ ନା । ଏହା କିଛି ବଡ କଥା ନୁହେଁ । ୮୪ ଜନ୍ମର ଚକ୍ର ଏବଂ ପ୍ରତ୍ୟେକ ଯୁଗର ଏତିକି
ଆୟୁଷ ଏବଂ ପ୍ରତ୍ୟେକ ଯୁଗରେ ଏତିକି ଜନ୍ମ ନେଉଛନ୍ତି - ଏହା ତ ପଢିପାରିବେ ନା । ଏହା ତ ବହୁତ
ସହଜ କଥା । ଏହାର ଯୋଗ ସହିତ କୌଣସି ସମ୍ବନ୍ଧ ନାହିଁ, ଏହା ହେଉଛି ପାଠପଢା । ବାବା ତ ଯଥାର୍ଥ କଥା
ବୁଝାଉଛନ୍ତି । ବାକି ରହିଲା ସତ୍ତ୍ୱପ୍ରଧାନ ହେବା କଥା । ତାହା ତ ଯୋଗ ଦ୍ୱାରା ହିଁ ହୋଇପାରିବ ।
ଯଦି ଯୋଗଯୁକ୍ତ ହେବେ ନାହିଁ ତେବେ ବହୁତ ନିଚ୍ଚ ପଦ ପାଇବେ । ଏତେ ଉଚ୍ଚ ପଦ ପାଇବେ ନାହିଁ,
ସେଥିପାଇଁ ବାବା ଧ୍ୟାନ ଆକର୍ଷଣ କରାଉଛନ୍ତି । ତୁମମାନଙ୍କର ବୁଦ୍ଧିର ଯୋଗ ବାବାଙ୍କ ସାଥୀରେ
ସର୍ବଦା ରହିଥାଉ । ଏହାକୁ ହିଁ ପ୍ରାଚୀନ ଯୋଗ କୁହାଯାଏ । ଶିକ୍ଷକଙ୍କ ସାଥୀରେ ତ ପ୍ରତ୍ୟେକଙ୍କର
ବୁଦ୍ଧିଯୋଗ ରହିଛି କିନ୍ତୁ ମୂଳକଥା ହେଉଛି ବାବାଙ୍କୁ ମନେପକାଇବା । ଯୋଗର ଯାତ୍ରା ଦ୍ୱାରା ହିଁ
ସତ୍ତ୍ୱପ୍ରଧାନ ହେବାକୁ ପଡିବ ଏବଂ ଘରକୁ ଫେରିଯିବାକୁ ହେବ । ବାକି ଜ୍ଞାନ ତ ବହୁତ ସହଜ । ଛୋଟ
ପିଲା ବି ଏହାକୁ ବୁଝିପାରିବ । ଯୋଗଯୁକ୍ତ ହେବା ସମୟରେ ମାୟାର ଯୁଦ୍ଧ ଆରମ୍ଭ ହେଉଛି । ତୁମେମାନେ
ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଉଛ କିନ୍ତୁ ମାୟା ନିଜ ଆଡକୁ ଆକର୍ଷିତ କରାଇ ଭୁଲାଇ ଦେଉଛି । ଏମିତି ତ
କହିପାରିବ ନାହିଁ ଯେ, ମୋ ଭିତରେ ଶିବବାବା ବସିଛନ୍ତି, ମୁଁ ନିଜେ ଶିବ ଅଟେ । ନା, ମୁଁ ଗୋଟିଏ
ଆତ୍ମା ତେଣୁ ନିଜକୁ ଆତ୍ମା ଭାବି ଶିବବାବାଙ୍କୁ ମନେପକାଇବାକୁ ହେବ । ଏମିତି ନୁହେଁ ଯେ, ମୋ
ଭିତରେ ଶିବଙ୍କର ପ୍ରବେଶତା ହେଉଛି । ଏମିତି ତ କଦାପି ହୋଇପାରିବ ନାହିଁ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି -
ମୁଁ ଅନ୍ୟ କାହା ଶରୀରରେ ପ୍ରବେଶ କରୁନାହିଁ । ମୁଁ ଏହି ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କ ଶରୀରରେ ପ୍ରବେଶ କରି
ତୁମମାନଙ୍କୁ ବୁଝାଉଛି । ହଁ, ଯଦି କେହି ସନ୍ତାନ ଅଳ୍ପ ବୁଦ୍ଧିବାନ ହୋଇଥିବେ ଏବଂ ଜିଜ୍ଞାସୁ
ଅଧିକ ବୁଦ୍ଧିବାନ୍ ହୋଇଥିବେ ତେବେ ମୁଁ ସେହି ସନ୍ତାନ ମଧ୍ୟରେ ପ୍ରବେଶ କରି ଜିଜ୍ଞାସୁକୁ ଦୃଷ୍ଟି
ଦେଇପାରିବି । ଅଧିକ ସମୟ ପ୍ରବେଶ କରି ରହିପାରିବି ନାହିଁ । ବହୁରୂପ ଧାରଣ କରି କାହାର ବି
କଲ୍ୟାଣ କରିପାରିବି । ବାକି ଏମିତି କେହି କହି କହିପାରିବେ ନାହିଁ ଯେ ମୋ ଭିତରେ ଶିବବାବାଙ୍କର
ପ୍ରବେଶତା ହୋଇଛି, ଶିବବାବା ମୋତେ ଏ କଥା କହୁଛନ୍ତି । ଶିବବାବା ତ ପିଲାମାନଙ୍କୁ ହିଁ
ବୁଝାଉଛନ୍ତି । ମୂଳକଥା ହେଉଛି ପବିତ୍ର ହୋଇ ପବିତ୍ର ଦୁନିଆକୁ ଯିବା । ବାବା ୮୪ ଜନ୍ମର ଚକ୍ରର
ରହସ୍ୟକୁ ବହୁତ ସହଜ ରୀତିରେ ବୁଝାଉଛନ୍ତି । ଚିତ୍ର ତ ସାମନାରେ ଲାଗିଛି । ବାବାଙ୍କ ବ୍ୟତୀତ ତ
ଏତେ ଜ୍ଞାନ କେହି ଦେଇ ପାରିବେ ନାହିଁ । ଆତ୍ମାକୁ ହିଁ ଜ୍ଞାନ ମିଳୁଛି ନା । ତାକୁ ହିଁ ଜ୍ଞାନର
ତୃତୀୟ ନେତ୍ର କୁହାଯାଏ । ଆତ୍ମାକୁ ହିଁ ସୁଖଦୁଃଖର ଅନୁଭବ ହୋଇଥାଏ, ଆତ୍ମାକୁ ଏହି ଶରୀର ମିଳିଛି
ନା । ଆତ୍ମା ହିଁ ଦେବତା ହେଉଛି । ଆତ୍ମା ହିଁ ବାରିଷ୍ଟର, ବ୍ୟବସାୟୀ ହେଉଛି । ବର୍ତ୍ତମାନ ବାବା
ଆତ୍ମାମାନଙ୍କ ସହିତ କଥା ହେଉଛନ୍ତି, ନିଜର ପରିଚୟ ଦେଉଛନ୍ତି । ତୁମେ ଯେତେବେଳେ ଦେବତା ଥିଲ,
ସେତେବେଳେ ମଧ୍ୟ ମନୁଷ୍ୟ ହିଁ ଥିଲ କିନ୍ତୁ ତୁମ ଆତ୍ମା ପବିତ୍ର ଥିଲା । ଏବେ ତୁମେମାନେ ପବିତ୍ର
ନୁହଁ, ତେଣୁ ତୁମକୁ ଦେବତା ବୋଲି କୁହାଯାଇ ପାରିବ ନାହିଁ । ତେଣୁ ଦେବତା ହେବା ପାଇଁ ପବିତ୍ର
ନିଶ୍ଚିତ ହେବାକୁ ପଡିବ । ସେଥିପାଇଁ ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇବାକୁ ହେବ । ଅଧିକାଂଶ ପିଲାମାନେ
କହୁଛନ୍ତି ବାବା, ମୁଁ ଦେହ-ଅଭିମାନୀ ହୋଇଗଲି ତେଣୁ ମୋ ଦ୍ୱାରା ଏହି ଭୁଲ୍ ହୋଇଗଲା । ବର୍ତ୍ତମାନ
ବାବା ଆସି ବୁଝାଉଛନ୍ତି - କହୁଛନ୍ତି ପିଲାମାନେ, ତୁମକୁ ପବିତ୍ର ନିଶ୍ଚିତ ହେବାକୁ ପଡିବ । କୌଣସି
ବିକର୍ମ କର ନାହିଁ । ତୁମକୁ ଏହିଠାରେ ହିଁ ସର୍ବଗୁଣ ସମ୍ପନ୍ନ ହେବାକୁ ପଡିବ । ତୁମେ ପବିତ୍ର
ହୋଇ ମୁକ୍ତିଧାମକୁ ଚାଲିଯିବ । ଏଥିରେ ଅନ୍ୟ କିଛି ପ୍ରଶ୍ନ ପଚାରିବାର କଥା ହିଁ ନାହିଁ । ତୁମେ
ନିଜେ ନିଜ ସହିତ କଥାବାର୍ତ୍ତା କର, ଅନ୍ୟ ଆତ୍ମାଙ୍କର ଚିନ୍ତନ କର ନାହିଁ । କହୁଛନ୍ତି ଲଢେଇରେ
ଦୁଇ କୋଟି ଲୋକ ମୃତ୍ୟୁବରଣ କଲେ । ଏତେ ସବୁ ଆତ୍ମା କେଉଁଆଡେ ଗଲେ? ଆରେ, ସେମାନେ କେଉଁଆଡେ ବି
ଯାଆନ୍ତୁ, ସେଥିରେ ତୁମର କ’ଣ ଯାଉଛି । ତୁମେ କାହିଁକି ନିଜର ସମୟ ନଷ୍ଟ କରୁଛ? ଅନ୍ୟ କୌଣସି କଥା
ପଚାରିବାର ଆବଶ୍ୟକତା ହିଁ ନାହିଁ । ତୁମର କାମ ହେଉଛି ପାବନ ହୋଇ ପାବନ ଦୁନିଆର ମାଲିକ ହେବା ।
ଯଦି ଅନ୍ୟ କଥାରେ ଯିବ ତେବେ ଦ୍ୱନ୍ଦ୍ୱରେ ପଡିଯିବ । କାହାକୁ ଯଦି ସଠିକ୍ ଉତ୍ତର ମିଳୁନାହିଁ ତେବେ
ସିଏ ଦ୍ୱନ୍ଦ୍ୱରେ ପଡିଯାଆନ୍ତି ନା ।
ବାବା କହୁଛନ୍ତି -
ମନମନାଭବ । ଦେହ ସହିତ ଦେହର ସବୁ ସମ୍ବନ୍ଧକୁ ତ୍ୟାଗ କର, କାରଣ ତୁମକୁ ମୋ ନିକଟକୁ ଆସିବାକୁ ହେବ
। ମନୁଷ୍ୟ ଶରୀର ଛାଡିଲେ ଶ୍ମଶାନକୁ ନେଲା ବେଳେ ତା’ର ମୁହଁ ଘର ଆଡକୁ ରଖନ୍ତି ଏବଂ ପାଦ ଶ୍ମଶାନ
ଆଡକୁ ରଖନ୍ତି ପୁଣି ଯେତେବେଳେ ଶ୍ମଶାନ ପାଖରେ ପହଞ୍ଚିଯାଆନ୍ତି ସେତେବେଳେ ପାଦ ଘର ଆଡକୁ ଏବଂ
ମୁହଁ ଶ୍ମଶାନ ଆଡକୁ କରିଦିଅନ୍ତି । ତୁମର ଘର ମଧ୍ୟ ଉପରେ ରହିଛି ନା । ଉପରକୁ (ପରମଧାମକୁ) କେହି
ପତିତ ଯାଇପାରିବେ ନାହିଁ । ତେଣୁ ପବିତ୍ର ହେବା ପାଇଁ ବୁଦ୍ଧିର ଯୋଗ ବାବାଙ୍କ ସହିତ ଲଗାଇବାକୁ
ହେବ । ତୁମକୁ ବାବାଙ୍କ ନିକଟକୁ ମୁକ୍ତିଧାମକୁ ଯିବାକୁ ହେବ । ବର୍ତ୍ତମାନ ସମସ୍ତେ ପତିତ ତେଣୁ
ବାବାଙ୍କୁ ଡାକୁଛନ୍ତି, କହୁଛନ୍ତି ଆପଣ ଆସି ଆମକୁ ପବିତ୍ର କରନ୍ତୁ, ଉଦ୍ଧାର କରନ୍ତୁ । ସେଥିପାଇଁ
ବାବା କହୁଛନ୍ତି, ଏବେ ପବିତ୍ର ହୁଅ । ବାବା ଏବେ ଯେଉଁ ଭାଷାରେ ଆମକୁ ବୁଝାଉଛନ୍ତି, ସେହି ଭାଷାରେ
କଳ୍ପ କଳ୍ପ ବୁଝାଇବେ । ଯେଉଁ ଭାଷା ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କର, ସେହି ଭାଷାରେ ବୁଝାଇବେ ନା । ଆଜିକାଲି
ହିନ୍ଦୀ ଭାଷା ସବୁଆଡେ ପ୍ରଚଳିତ ହେଉଛି । ଏମିତି ନୁହେଁ ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କ ଭାଷା ବଦଳାଇ ଆଉ କିଛି ଭାଷା
ପ୍ରୟୋଗ କରିବେ । ନାହିଁ, ସଂସ୍କୃତ ଭାଷା ଇତ୍ୟାଦି ଦେବତାମାନଙ୍କର ଭାଷା ନୁହେଁ । ହିନ୍ଦୁ
ଧର୍ମର ଭାଷା ସଂସ୍କୃତ ନୁହେଁ, ହିନ୍ଦୀ ହେବା ଉଚିତ୍ । ପୁଣି ସେମାନେ ସଂସ୍କୃତ କାହିଁକି
କହୁଛନ୍ତି? ତେବେ ବାବା ବୁଝାଉଛନ୍ତି - ତୁମେ ଏଠାରେ ଯେତେବେଳେ ବସୁଛ ସେତେବେଳେ ବାବାଙ୍କ
ସ୍ମୃତିରେ ହିଁ ବସିବାକୁ ହେବ, ଅନ୍ୟ କୌଣସି କଥାରେ ତୁମେ ମୁଣ୍ଡ ଖେଳାଅ ନାହିଁ । ଏତେ ମଶାମାଛି
ଜନ୍ମ ନେଉଛନ୍ତି, କୁଆଡେ ଯାଉଛନ୍ତି? ଭୂମିକମ୍ପରେ ଅନେକ ମରୁଛନ୍ତି, ଏତେ ଆତ୍ମା କେଉଁଆଡେ
ଯାଉଛନ୍ତି? ଏଥିରେ ତୁମର କ’ଣ ଯାଉଛି । ତୁମକୁ ବାବା ଶ୍ରୀମତ ଦେଇଛନ୍ତି ଯେ, ପ୍ରଥମେ ନିଜର
ଉନ୍ନତି ପାଇଁ ପୁରୁଷାର୍ଥ କର । ଅନ୍ୟର କଥା ଚିନ୍ତନ କର ନାହିଁ । ଏମିତି ହେଲେ ଅନେକ କଥାର
ଚିନ୍ତନ ବୁଦ୍ଧିରେ ଆସିବ । ବାସ୍, ତୁମେ କେବଳ ମୋତେ ମନେ ପକାଅ । ଯେଉଁଥିପାଇଁ ମୋତେ ଡାକିଛ
ସେହି ଯୁକ୍ତି ଅନୁସାରେ ଚାଲ । ତୁମକୁ ବାବାଙ୍କ ନିକଟରୁ ସମ୍ପତ୍ତି ନେବାର ଅଛି, ଅନ୍ୟ କୌଣସି
କଥାରେ ଯିବା ଉଚିତ୍ ନୁହେଁ । ବାବା ଘଡି ଘଡି ଧ୍ୟାନ ଆକର୍ଷଣ କରାଉଛନ୍ତି । କହୁଛନ୍ତି - ବୁଦ୍ଧି
ଅନ୍ୟ କେଉଁ ଆଡକୁ ଯାଉ ନାହିଁ ତ? ଭଗବାନଙ୍କର ଶ୍ରୀମତ ତ ମାନିବା ଉଚିତ୍ ନା । ଅନ୍ୟ କୌଣସି କଥାରେ
କିଛି ବି ଫାଇଦା ନାହିଁ । ପବିତ୍ର ହେବା ହିଁ ହେଉଛି ମୁଖ୍ୟ କଥା । ଏହି କଥାକୁ ଭଲ ଭାବରେ ମନେ
ରଖ ଯେ ବାବା ଆମର ବାବା ଅଟନ୍ତି, ଶିକ୍ଷକ ମଧ୍ୟ ଅଟନ୍ତି ଏବଂ ସତ୍ଗୁରୁ ମଧ୍ୟ ଅଟନ୍ତି । ଏହି
କଥାକୁ ନିଶ୍ଚିତ ନିଜ ମନରେ ରଖିବାକୁ ହେବ ଯେ - ବାବା, ବାବା ମଧ୍ୟ ଅଟନ୍ତି, ଆମକୁ ପାଠ
ପଢାଉଛନ୍ତି ଏବଂ ଯୋଗ ମଧ୍ୟ ଶିଖାଉଛନ୍ତି । ଶିକ୍ଷକ ପାଠ ପଢାଇବା ସମୟରେ ବିଦ୍ୟାର୍ଥୀ ମାନଙ୍କର
ବୁଦ୍ଧିର ଯୋଗ ଶିକ୍ଷକଙ୍କ ସହିତ ଏବଂ ପାଠପଢା ସହିତ ଥାଏ । ଏହି ବାବା ମଧ୍ୟ କହୁଛନ୍ତି -
ତୁମେମାନେ ତ ବାବାଙ୍କର ସନ୍ତାନ ହୋଇଛ, ସେଥିପାଇଁ ତ ଏଠାରେ ବସିଛ ଶିକ୍ଷକଙ୍କଠାରୁ ପାଠ ପଢୁଛ ।
ତୁମେମାନେ ବାବାଙ୍କର ହୋଇଯାଇଛ, ତେଣୁ କେଉଁଠାରେ ରହି ମଧ୍ୟ ପାଠପଢା ପ୍ରତି ଧ୍ୟାନ ଦେଇପାରିବ ।
ଯଦି ତାଙ୍କୁ ମନେପକାଇବ ତେବେ ତୁମର ବିକର୍ମ ବିନାଶ ହେବ ଏବଂ ତୁମେ ସତ୍ତ୍ୱପ୍ରଧାନ ହୋଇଯିବ । ଏହି
ଜ୍ଞାନ ତୁମକୁ ଅନ୍ୟ କେହି ଦେଇ ପାରିବେ ନାହିଁ । ମନୁଷ୍ୟମାନେ ଏବେ ଘୋର ଅନ୍ଧକାରରେ ଅଛନ୍ତି ନା
। ଜ୍ଞାନରେ ଦେଖ କେତେ ଶକ୍ତି ଅଛି । ତେବେ ଶକ୍ତି କେଉଁଠାରୁ ମିଳୁଛି? ବାବାଙ୍କଠାରୁ ଶକ୍ତି
ମିଳୁଛି ଯାହା ଦ୍ୱାରା ତୁମେମାନେ ପବିତ୍ର ହୋଇଯାଉଛ । ଏହା ସହିତ ତୁମର ପାଠପଢା ମଧ୍ୟ ବହୁତ ସହଜ
। ଦୁନିଆର ପାଠପଢାରେ ତ ବହୁତ ମାସ ଲାଗିଥାଏ । ଏଠାରେ କେବଳ ୭ ଦିନର କୋର୍ସ କରାଯାଏ । ତା’ଦ୍ୱାରା
ତୁମେମାନେ ସବୁ କିଛି ବୁଝିଯିବ । କିନ୍ତୁ ସବୁ କିଛି ନିଜର ବୁଦ୍ଧି ଉପରେ ନିର୍ଭର କରୁଛି ।
ବୁଝିବାରେ କେହି ଅଧିକ ସମୟ ଲଗାଉଛନ୍ତି, କେହି କମ୍ ସମୟ ଲଗାଉଛନ୍ତି । କେହି କେହି ତ ଦୁଇ ତିନି
ଦିନରେ ହିଁ ଭଲ ଭାବରେ ବୁଝିଯାଉଛନ୍ତି । ଏଥିରେ ମୁଖ୍ୟ କଥା ହେଉଛି ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇବା ଏବଂ
ପବିତ୍ର ହେବା, ଏହା ହିଁ କଷ୍ଟସାଧ୍ୟ ହୋଇଯାଉଛି । ବାକି ପାଠପଢା ତ ବହୁତ ସହଜ । ତୁମକୁ
ସ୍ୱଦର୍ଶନ ଚକ୍ରଧାରୀ ହେବାକୁ ପଡିବ । ତୁମେମାନେ, ଗୋଟିଏ ଦିନର କୋର୍ସରେ ମଧ୍ୟ ସବୁ କିଛି
ବୁଝିପାରିବ ଯେ, ଆମେ ଆତ୍ମାମାନେ ବେହଦ ବାବାଙ୍କର ସନ୍ତାନ ଅଟୁ ତେବେ ନିଶ୍ଚିତ ଆମେ ବିଶ୍ୱର
ମାଲିକ ହେଲୁ ନା । ଏହି କଥା ବୁଦ୍ଧିରେ ସର୍ବଦା ରହିବା ଦରକାର । ଯଦି ଦେବତା ହେବାକୁ ଚାହୁଁଛ
ତେବେ ଦୈବୀଗୁଣ ମଧ୍ୟ ଧାରଣ କରିବାକୁ ହେବ । ଯାହାଙ୍କ ବୁଦ୍ଧିରେ ଧାରଣ ହୋଇଗଲା ସିଏ ତୁରନ୍ତ ସବୁ
ଖରାପ ଅଭ୍ୟାସ ଛାଡି ଦେବେ, ତୁମେ କୁହ ବା ନ କୁହ ସ୍ୱତଃ ଛାଡିଦେବେ । ଅଶୁଦ୍ଧ ଖାଦ୍ୟ-ପାନୀୟ, ମଦ
ଆଦି ଆପେ ଆପେ ଛାଡିଦେବେ । କୁହନ୍ତି - ବାଃ, ଆମକୁ ଏହିଭଳି ଶ୍ରେଷ୍ଠ ହେବାର ଅଛି । ଆମକୁ ୨୧
ଜନ୍ମର ରାଜତ୍ୱ ମିଳୁଛି, ତେବେ କାହିଁକି ମୁଁ ପବିତ୍ର ନ ହେବି । ଏକଦମ୍ ପୁରୁଷାର୍ଥରେ ଲାଗିଯିବା
ଦରକାର । ମୁଖ୍ୟ କଥା ହେଉଛି ଯୋଗର ଯାତ୍ରା । ବାକି ୮୪ ଜନ୍ମ ଚକ୍ରର ଜ୍ଞାନ ତ ଗୋଟିଏ ସେକେଣ୍ଡରେ
ମିଳିଯାଇଛି । ଦେଖୁ ଦେଖୁ ବୁଝିଯିବେ । ନୂଆ ବୃକ୍ଷ ନିଶ୍ଚିତ ଛୋଟ ହୋଇଥିବ । ଏବେ ଏହା କେତେ ବଡ
ବୃକ୍ଷ ହୋଇଯାଇଛି ତଥା ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ତମଃପ୍ରଧାନ ହୋଇଯାଇଛି । ପୁଣି ଭବିଷ୍ୟତରେ ଛୋଟ ଏବଂ ନୂଆ
ହୋଇଯିବ । ତୁମେମାନେ ଜାଣିଛ ଏହି ଜ୍ଞାନ କେଉଁଠାରୁ କେବେ ବି ମିଳିବ ନାହିଁ । ଏହା ହେଉଛି ପାଠପଢା
। ତୁମମାନଙ୍କୁ ପ୍ରଥମ ଶିକ୍ଷା ମିଳୁଛି - ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଅ । ବାବା ପାଠ ପଢାଉଛନ୍ତି, ଏହା
ନିଶ୍ଚୟ କରିନିଅ । ଭଗବାନୁବାଚ - ମୁଁ ତୁମକୁ ରାଜଯୋଗ ଶିଖାଉଛି । ଆଉ କୌଣସି ମନୁଷ୍ୟ ଏଭଳି
କହିପାରିବେ ନାହିଁ । ଶିକ୍ଷକ ପଢାଉଛନ୍ତି ତେବେ ନିଶ୍ଚିତ ଶିକ୍ଷକ ହିଁ ବୁଦ୍ଧିରେ ରହିବେ ନା ।
ଇଏ ଆମର ବେହଦର ପିତା ଅଟନ୍ତି, ଆମକୁ ସ୍ୱର୍ଗର ମାଲିକ କରୁଛନ୍ତି । କିନ୍ତୁ ଆତ୍ମା କିଭଳି
ପବିତ୍ର ହେବ - ଏ କଥା କେହି ବି ବୁଝାଇ ପାରିବେ ନାହିଁ । ନିଜକୁ ଭଗବାନ କୁହନ୍ତୁ ବା ଅନ୍ୟ କିଛି
ବି କୁହନ୍ତୁ କିନ୍ତୁ ନିଜକୁ ପବିତ୍ର କରିପାରିବେ ନାହିଁ । ଆଜିକାଲି ତ ବହୁତ ଭଗବାନ ହୋଇଗଲେଣି ।
ସେଥିପାଇଁ ମନୁଷ୍ୟ ଦ୍ୱନ୍ଦ୍ୱରେ ପଡିଯାଉଛନ୍ତି । କହୁଛନ୍ତି ବର୍ତ୍ତମାନ ଅନେକ ଧର୍ମ ହୋଇଗଲାଣି ।
ଜଣା ନାହିଁ କେଉଁଟି ଠିକ୍ । ଯଦିଓ ତୁମର ପ୍ରଦର୍ଶନୀ ବା ମ୍ୟୁଜିୟମ୍ ଆଦିର ଉଦ୍ଘାଟନ କରୁଛନ୍ତି
କିନ୍ତୁ କିଛି ବି ବୁଝୁନାହାଁନ୍ତି । ବାସ୍ତବରେ ଉଦ୍ଘାଟନ ତ ହୋଇ ହିଁ ଗଲାଣି । ପ୍ରଥମେ ମୂଳଦୁଆ
ପଡେ, ତା’ପରେ ଘର ତିଆରି ହେଲାପରେ ଉଦ୍ଘାଟନ କରାଯାଏ । ମୂଳଦୁଆର ସ୍ଥାପନା ପାଇଁ ମଧ୍ୟ ବଡ ବଡ
ଲୋକଙ୍କୁ ଆମନ୍ତ୍ରଣ କରିଥା’ନ୍ତି । ତେବେ ଏଠାରେ ମଧ୍ୟ ବାବା ସ୍ଥାପନା କରିସାରିଛନ୍ତି, ବାକି
ନୂଆ ଦୁନିଆର ଉଦ୍ଘାଟନ ତ ସମୟ ଅନୁଯାୟୀ ହୋଇ ହିଁ ଯିବ, ସେଥିରେ କାହାକୁ ଉଦ୍ଘାଟନ କରିବାର
ଦରକାର ନାହିଁ । ଉଦ୍ଘାଟନ ତ ସ୍ୱତଃ ହିଁ ହୋଇଯିବ । ଏଠାରେ ପାଠପଢି ଆମେ ସମସ୍ତେ ନୂଆ ଦୁନିଆକୁ
ଚାଲିଯିବା ।
ତୁମେମାନେ ଜାଣିଛ - ଏବେ
ଆମେ ସ୍ଥାପନା କାର୍ଯ୍ୟରେ ନିୟୋଜିତ ଅଛୁ, ସେଥିପାଇଁ ମେହନତ କରିବାକୁ ପଡୁଛି । ପୁରୁଣା ଦୁନିଆ
ବିନାଶ ପରେ ପୁଣି ନୂଆରେ ପରିବର୍ତ୍ତନ ହୋଇଯିବ । ପୁଣି ତୁମେମାନେ ନୂଆ ଦୁନିଆକୁ ରାଜତ୍ୱ କରିବା
ପାଇଁ ଆସିଯିବ । ସତ୍ୟଯୁଗର ସ୍ଥାପନା ବାବା ହିଁ କରୁଛନ୍ତି, ତୁମେମାନେ ଯଦି ବାବାଙ୍କ ନିକଟକୁ
ଆସିବ, ତେବେ ତୁମକୁ ସ୍ୱର୍ଗର ରାଜଧାନୀ ମିଳିଯିବ । କିନ୍ତୁ ତାହାର ଉଦ୍ଘାଟନ କିଏ କରିବେ? ବାବା
ତ ସ୍ୱର୍ଗକୁ ଆସୁନାହାଁନ୍ତି । ଭବିଷ୍ୟତରେ ଦେଖିବ ସ୍ୱର୍ଗରେ କ’ଣ କ’ଣ ସବୁ ହେବ । ଶେଷ ସମୟରେ
କ’ଣ ହେବ... ଭବିଷ୍ୟତରେ ବୁଝିଯିବ । ତୁମେ ପିଲାମାନେ ଜାଣିଛ, ପବିତ୍ରତା ବିନା ସମ୍ମାନର ସହ
ଉତ୍ତୀର୍ଣ୍ଣ ହୋଇ ସ୍ୱର୍ଗକୁ ଯାଇପାରିବା ନାହିଁ । ଉଚ୍ଚ ପଦ ମଧ୍ୟ ପ୍ରାପ୍ତ କରିପାରିବା ନାହିଁ ।
ସେଥିପାଇଁ ବାବା କହୁଛନ୍ତି, ବହୁତ ପୁରୁଷାର୍ଥ କର । କର୍ମଧନ୍ଦା ଆଦି ଭଲେ କର କିନ୍ତୁ ଅଧିକ ପଇସା
କ’ଣ କରିବ । ଭୋଗ କରିପାରିବ ନାହିଁ । ତୁମର ପୁଅ-ନାତି ଭୋଗ କରିପାରିବେ ନାହିଁ । ସବୁ କିଛି
ମାଟିରେ ମିଶିଯିବ, ସେଥିପାଇଁ ଯୁକ୍ତିର ସହିତ ଅଳ୍ପ କିଛି ଜମା କରି ରଖ । ବାକି ସବୁ କିଛି
ସ୍ୱର୍ଗ ରାଜ୍ୟକୁ ଟ୍ରାନସ୍ଫର କରିଦିଅ । ସମସ୍ତେ ତ ଟ୍ରାନସ୍ଫର କରିପାରିବେ ନାହିଁ । ଗରୀବ
ଲୋକମାନେ ଶୀଘ୍ର ଟ୍ରାନସ୍ଫର କରିଦିଅନ୍ତି । ଭକ୍ତିର୍ମାଗରେ ମଧ୍ୟ ପରବର୍ତ୍ତୀ ଜନ୍ମ ପାଇଁ
ଟ୍ରାନସ୍ଫର କରନ୍ତି କିନ୍ତୁ ତାହା ହେଉଛି - ପରୋକ୍ଷ ଏବଂ ଏହା ହେଉଛି ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷ । ପତିତ
ମନୁଷ୍ୟମାନଙ୍କର ପତିତଙ୍କ ସହିତ ହିଁ ନେଣ-ଦେଣ ହୋଇଥାଏ । ଏବେ ତ ବାବା ଆସିଛନ୍ତି, ତେଣୁ ତୁମର
ପତିତମାନଙ୍କ ସହିତ ଆଉ ନେଣ-ଦେଣ ନାହିଁ । ତୁମେ ବ୍ରାହ୍ମଣ ଅଟ, ତୁମକୁ ବ୍ରାହ୍ମଣମାନଙ୍କୁ ହିଁ
ସହଯୋଗ କରିବାକୁ ହେବ । ଯେଉଁମାନେ ନିଜେ ସେବା କରୁଛନ୍ତି, ସେମାନଙ୍କୁ ତ ସାହାଯ୍ୟର ଆବଶ୍ୟକତା
ହିଁ ନାହିଁ । ଏଠାକୁ ଗରୀବ, ସାହୁକାର ଆଦି ସମସ୍ତେ ଆସୁଛନ୍ତି । କିନ୍ତୁ କୋଟି ପତି ବହୁତ ମୁସ୍କିଲ୍ରେ
ଆସିବେ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି - ମୁଁ ହେଉଛି ଗରୀବମାନଙ୍କର ବନ୍ଧୁ । ଭାରତ ଗରୀବ ଦେଶ । ବାବା
କହୁଛନ୍ତି - ମୁଁ ଭାରତକୁ ହିଁ ଆସୁଛି, ଏଥିରେ ମଧ୍ୟ ଆବୁ ସବୁଠାରୁ ବଡ ତୀର୍ଥ, ଯେଉଁଠାକୁ ବାବା
ଆସି ବିଶ୍ୱର ସଦ୍ଗତି କରୁଛନ୍ତି । ଏହା ତ ନର୍କ ଅଟେ । ପୁଣି ନର୍କ କିପରି ସ୍ୱର୍ଗ ହେଉଛି ତାହା
ତୁମେମାନେ ହିଁ ଜାଣିଛ । ଏବେ ତୁମ ବୁଦ୍ଧିରେ ସମସ୍ତ ଜ୍ଞାନ ଭରି ହୋଇ ରହିଛି । ବାବା ତୁମକୁ
ପବିତ୍ର ହେବାର ଏଭଳି ଯୁକ୍ତି ବତାଉଛନ୍ତି, ଯାହା ଦ୍ୱାରା ସମସ୍ତଙ୍କର କଲ୍ୟାଣ ହୋଇଯାଉଛି ।
ସତ୍ୟଯୁଗରେ କେବେ ଅକଲ୍ୟାଣ ହୁଏ ନାହିଁ ଅର୍ଥାତ୍ କେହି କାନ୍ଦନ୍ତି ନାହିଁ । ଏବେ ବାବାଙ୍କର ଯେଉଁ
ମହିମା ଗାନ କରାଯାଉଛି ଯେ ଜ୍ଞାନର ସାଗର, ସୁଖର ସାଗର, ଏହି ମହିମା ତୁମମାନଙ୍କର ମଧ୍ୟ ।
ତୁମେମାନେ ମଧ୍ୟ ଆନନ୍ଦର ସାଗର ହେଉଛ, ବହୁତଙ୍କୁ ସୁଖ ଦେଉଛ ପୁଣି ତୁମର ଆତ୍ମା ଯେତେବେଳେ
ସଂସ୍କାର ନେଇ ନୂଆ ଦୁନିଆକୁ ଚାଲିଯିବ ସେତେବେଳେ ସେଠାରେ ତୁମର ମହିମା ବଦଳିଯିବ । ପୁଣି ତୁମକୁ
ସର୍ବଗୁଣ ସମ୍ପନ୍ନ.... କୁହାଯିବ । ଏବେ ତୁମେମାନେ ନର୍କରେ ବସିଛ, ଏହାକୁ କଣ୍ଟାର ଜଙ୍ଗଲ
କୁହାଯାଏ । ବାବାଙ୍କୁ ହିଁ ବଗିଚାର ମାଳୀ, ନାଉରିଆ କୁହାଯାଏ । ସମସ୍ତେ ଗାୟନ ମଧ୍ୟ କରୁଛନ୍ତି
ଯେ, ଆମର ଦୁଃଖର ନୌକା ପାର କର, ତେବେ ନିଶ୍ଚିତ ଦୁଃଖୀ ଅଟନ୍ତି ସେଥିପାଇଁ ଆତ୍ମା ଡାକୁଛି ।
ଯଦିଓ ବାବାଙ୍କର ମହିମା ଗାୟନ କରୁଛନ୍ତି, କିନ୍ତୁ କିଛି ବି ବୁଝୁ ନାହାଁନ୍ତି । ଯାହା ଆସିଲା
ତାହା କହି ଦେଉଛନ୍ତି । ସର୍ବୋଚ୍ଚ ଭଗବାନଙ୍କର ନିନ୍ଦା କରିଚାଲିଛନ୍ତି । ତୁମେମାନେ ସେମାନଙ୍କୁ
କହୁଛ ଯେ ଆମେ ଆସ୍ତିକ ଅଟୁ । ସମସ୍ତଙ୍କର ସଦ୍ଗତି ଦାତା ବାବାଙ୍କୁ ଆମେ ଜାଣିଗଲୁଣି । ବାବା ଆସି
ନିଜେ ନିଜର ପରିଚୟ ଦେଉଛନ୍ତି । ତୁମେମାନେ ଭକ୍ତି କରୁନାହଁ ତେଣୁ ଦୁନିଆବାଲା କେତେ ହଇରାଣ
କରୁଛନ୍ତି । ସେମାନଙ୍କର ସଂଖ୍ୟା ଅଧିକ, ଆଉ ତୁମର ସଂଖ୍ୟା କମ୍ । ତୁମର ସଂଖ୍ୟା ଯେତେବେଳେ
ବଢିଯିବ ସେମାନେ ମଧ୍ୟ ଆକର୍ଷିତ ହେବେ । ସେମାନଙ୍କର ବୁଦ୍ଧିର ତାଲା ଖୋଲିଯିବ । ଆଚ୍ଛା—
ମିଠା ମିଠା ସିକିଲଧେ
ସନ୍ତାନମାନଙ୍କ ପ୍ରତି ମାତା-ପିତା, ବାପଦାଦାଙ୍କର ମଧୁର ସ୍ନେହ ସମ୍ପନ୍ନ ଶୁଭେଚ୍ଛା ଏବଂ
ସୁପ୍ରଭାତ । ଆତ୍ମିକ ପିତାଙ୍କର ଆତ୍ମିକ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ନମସ୍ତେ ।
ଧାରଣା ପାଇଁ ମୁଖ୍ୟ ସାର
:—
(୧) ନିଜର
ଉନ୍ନତିର ହିଁ ଚିନ୍ତନ କରିବାର ଅଛି । ଅନ୍ୟ କୌଣସି କଥାରେ ମୁଣ୍ଡ ଖେଳାଇବାର ନାହିଁ । ପାଠପଢା
ଏବଂ ଯୋଗ ଉପରେ ପୁରା ପୁରା ଧ୍ୟାନ ଦେବାର ଅଛି । ବୁଦ୍ଧିକୁ ଏଣେ ତେଣେ ଭ୍ରମିତ କରିବାର ନାହିଁ ।
(୨) ବର୍ତ୍ତମାନ ପରମପିତା
ପରମାତ୍ମା ନିଜେ ଧରାଧାମକୁ ଆସିଛନ୍ତି ସେଥିପାଇଁ ନିଜର ସବୁକିଛି କାଇଦାର ସହିତ ଈଶ୍ୱରୀୟ ସେବାରେ
ଲଗାଇବାକୁ ହେବ । ପତିତ ଆତ୍ମାମାନଙ୍କ ସହିତ କୌଣସି ଲେଣ-ଦେଣ କରିବାର ନାହିଁ । ସମ୍ମାନର ସହିତ
ସ୍ୱର୍ଗକୁ ଯିବା ପାଇଁ ପବିତ୍ର ନିଶ୍ଚିତ ହେବାର ଅଛି ।
ବରଦାନ:-
ମନ ଏବଂ
ବୁଦ୍ଧିକୁ ବ୍ୟର୍ଥଠାରୁ ମୁକ୍ତ ରଖି ବ୍ରାହ୍ମଣର ସଂସ୍କାର ନିର୍ମାଣ କରୁଥିବା ଶାସନକର୍ତ୍ତା ଭବ ।
ଯେକୌଣସି ଛୋଟିଆ ବ୍ୟର୍ଥ
କଥା, ବ୍ୟର୍ଥ ବାତାବରଣ, ବ୍ୟର୍ଥ ଦୃଶ୍ୟର ପ୍ରଭାବ ପ୍ରଥମେ ମନ ଉପରେ ପଡିଥାଏ ତା’ପରେ ବୁଦ୍ଧି
ତାକୁ ସହଯୋଗ ଦିଏ । ଯଦି ମନ ଏବଂ ବୁଦ୍ଧି ସେହିଭଳି ଭାବରେ କାର୍ଯ୍ୟ କରିଚାଲିବେ ତେବେ ତାହା
ସଂସ୍କାରରେ ପରିଣତ ହୋଇଯିବ, ଯାହା ଦ୍ୱାରା ଭିନ୍ନ ଭିନ୍ନ ପ୍ରକାରର ସଂସ୍କାର ଦେଖାଯାଇଥାଏ ଯାହାକି
ବ୍ରାହ୍ମଣମାନଙ୍କର ସଂସ୍କାର ନୁହେଁ । ତେବେ କୌଣସି ବି ବ୍ୟର୍ଥ ସଂସ୍କାରର ବଶୀଭୂତ ହେବା, ନିଜ
ସହିତ ଯୁଦ୍ଧ କରିବା ବା ବାରମ୍ବାର ଖୁସି ହଜିଯିବା - ଏସବୁ କ୍ଷତ୍ରିୟ ପଣିଆର ସଂସ୍କାର ଅଟେ ।
ବ୍ରାହ୍ମଣ ଅର୍ଥାତ୍ ରୁଲର୍ ବା ଶାସନକର୍ତ୍ତା ଯିଏକି ବ୍ୟର୍ଥ ସଂସ୍କାରଠାରୁ ମୁକ୍ତ ହୋଇଥିବେ,
ତା’ର ଅଧୀନ ନୁହେଁ ।
ସ୍ଲୋଗାନ:-
ମାଷ୍ଟର
ସର୍ବଶକ୍ତିବାନ ସିଏ ଯିଏକି ଦୃଢ ପ୍ରତିଜ୍ଞା ଦ୍ୱାରା ସର୍ବ ସମସ୍ୟାକୁ ଅତିକ୍ରମ କରିଯାଉଥିବ ।