20.12.24 Morning Odia Murli Om Shanti BapDada Madhuban
“ମିଠେ ବଚ୍ଚେ:-
ବାବାଙ୍କ ସ୍ମୃତିରେ ରହିବାର ଅଭ୍ୟାସ କର ତେବେ ମୁଖମଣ୍ଡଳ ସର୍ବଦା ହର୍ଷିତ ରହିବ ଅର୍ଥାତ୍
ପ୍ରଫୁଲ୍ଲିତ ରହିବ, ବାବାଙ୍କର ସହଯୋଗ ମିଳି ଚାଲିବ, କେବେ ବି ଝାଉଁଳି ପଡିବ ନାହିଁ ।”
ପ୍ରଶ୍ନ:-
ତୁମ
ପିଲାମାନଙ୍କୁ ଏହି ଈଶ୍ୱରୀୟ ବିଦ୍ୟାର୍ଥୀ ଜୀବନ କେଉଁ ନିଶାରେ ବା ଖୁସିରେ ବିତାଇବାକୁ ହେବ?
ଉତ୍ତର:-
ସଦା ସର୍ବଦା ଏହି ନିଶା ରହୁ କି ଆମେ ଏହି ପାଠପଢା ଦ୍ୱାରା ରାଜକୁମାର-ରାଜକୁମାରୀ ହେବୁ । ତେଣୁ
ଏହି ଜୀବନକୁ ହସି-ଖେଳି, ଜ୍ଞାନର ନୃତ୍ୟ କରି କରି ବିତାଇବାକୁ ହେବ । ସର୍ବଦା ଉତ୍ତରାଧିକାରୀ
ହୋଇ ଫୁଲ ହେବାର ପୁରୁଷାର୍ଥ କରୁଥାଅ । ଏହା ହେଉଛି ରାଜକୁମାର-ରାଜକୁମାରୀ ହେବାର କଲେଜ । ଏଠାରେ
ପଢିବାକୁ ବି ହେବ ତ ପଢାଇବାକୁ ମଧ୍ୟ ହେବ, ପ୍ରଜା ମଧ୍ୟ ତିଆରି କରିବାକୁ ହେବ, ତେବେ ଯାଇ ରାଜା
ହୋଇପାରିବ । ବାବା ତ ବିଦ୍ୱାନ ହିଁ ଅଟନ୍ତି, ତେଣୁ ତାଙ୍କର ପଢିବାର ଆବଶ୍ୟକତା ନାହିଁ ।
ଗୀତ:-
ବଚପନ କେ ଦିନ
ଭୁଲା ନ ଦେନା....
ଓମ୍ ଶାନ୍ତି ।
ଏହି ଗୀତ କେବଳ
ପିଲାମାନଙ୍କ ପାଇଁ ଉଦ୍ଦିଷ୍ଟ । ଯଦିଓ ଏହା ସିନେମାର ଗୀତ କିନ୍ତୁ କିଛି ଗୀତ ତୁମମାନଙ୍କ ପାଇଁ
ପ୍ରଯୁଜ୍ୟ । ଯେଉଁମାନେ ସୁପୁତ୍ର ସନ୍ତାନ ଅଟନ୍ତି ସେମାନେ ଗୀତ ଶୁଣିବା ସମୟରେ ତାର ଅର୍ଥକୁ
ହୃଦୟଙ୍ଗମ କରିଥା’ନ୍ତି । ବାବା ବୁଝାଉଛନ୍ତି ମୋର ସ୍ନେହୀ ପିଲାମାନେ, କାହିଁକି ନା ତୁମେ
ସନ୍ତାନ ହୋଇଛ । ଯେତେବେଳେ ସନ୍ତାନ ହୋଇଛ ସେତେବେଳେ ପିତାଙ୍କର ସମ୍ପତ୍ତି ମଧ୍ୟ ମନେ ରହିବ । ଯଦି
ସନ୍ତାନ ହୋଇନାହଁ ତେବେ ସମ୍ପତ୍ତିକୁ ମନେ ପକାଇବାକୁ ପଡିବ । ପିଲାମାନଙ୍କର ସ୍ମୃତିରେ ରହୁଛି ଯେ
ଆମେ ଭବିଷ୍ୟତରେ ବାବାଙ୍କଠାରୁ ସମ୍ପତ୍ତି ନେବୁ । ଏହା ହେଉଛି ହିଁ ରାଜଯୋଗ, ପ୍ରଜା ଯୋଗ ନୁହେଁ
। ଆମେ ଭବିଷ୍ୟତରେ ରାଜକୁମାର ରାଜକୁମାରୀ ହେବୁ । ଆମେ ତାଙ୍କର ସନ୍ତାନ ଅଟୁ ବାକି ଯେଉଁ
ମିତ୍ର-ସମ୍ବନ୍ଧୀ ଆଦି ଅଛନ୍ତି ସେ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଭୁଲିବାକୁ ହୋଇଥାଏ । ଜଣଙ୍କ ବ୍ୟତୀତ ଦ୍ୱିତୀୟ
କେହି ମନେ ନ ପଡନ୍ତୁ । ଦେହ ବି ମନେ ନ ପଡୁ । ଦେହ-ଅଭିମାନକୁ ଛାଡି ଦେହୀ-ଅଭିମାନୀ ହେବାକୁ
ପଡିବ । ଦେହ-ଅଭିମାନୀ ହେବା ଦ୍ୱାରା ହିଁ ଅନେକ ପ୍ରକାରର ସଂକଳ୍ପ-ବିକଳ୍ପ ଆସୁଛି ଓ ଉତ୍ଥାନ
ବଦଳରେ ପତନ ହୋଇଯାଉଛି । ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇବାର ଅଭ୍ୟାସ କରି ଚାଲିଲେ ସର୍ବଦା ହର୍ଷିତମୁଖ
ପ୍ରଫୁଲ୍ଳିତ ଫୁଲ ପରି ହୋଇ ରହିବ । ବାବାଙ୍କୁ ଭୁଲିଲେ ଆତ୍ମା ରୂପୀ ଫୁଲ ଝାଉଁଳିଯିବ । ପିଲାମାନେ
ସାହସ ରଖିଲେ ବାବାଙ୍କଠାରୁ ସାହାଯ୍ୟ ମିଳିବ । ଯଦି ସନ୍ତାନ ହୋଇ ନାହଁ ତେବେ ବାବା କେଉଁ କଥାରେ
ସାହାଯ୍ୟ କରିବେ? କାରଣ ତାଙ୍କର ମା ବାପା ହେଉଛି ମାୟା ରାବଣ, ତେଣୁ ରାବଣ ଠାରୁ ସାହାଯ୍ୟ ମିଳିବ
ତଳକୁ ଖସିବା ପାଇଁ । ତେବେ ଏହି ଗୀତ ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ରୂପେ ତୁମ ପିଲାମାନଙ୍କ ପାଇଁ ତିଆରି ହୋଇଛି -
ବଚପନ କେ ଦିନ ଭୁଲା ନ ଦେନା... । ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇବାକୁ ହେବ, ଯଦି ୟାଦ କରିବ ନାହିଁ ତେବେ
ଆଜି ଯିଏ ହସୁଛି କାଲି ପୁଣି କାନ୍ଦିବାକୁ ଲାଗିବ । ୟାଦ କରିଲେ ସଦା ହର୍ଷିତମୁଖ ହୋଇ ରହିବ ।
ତୁମେ ପିଲାମାନେ ଜାଣିଛ ଏକମାତ୍ର ଶାସ୍ତ୍ର ହେଉଛି ଗୀତା, ଯେଉଁଥିରେ କିଛି-କିଛି ଅକ୍ଷର ଠିକ୍ ଅଛି
। ସେଥିରେ ଲେଖାଯାଇଛି ଯୁଦ୍ଧ ଭୁମିରେ ଶରୀର ତ୍ୟାଗ କଲେ ସ୍ୱର୍ଗକୁ ଯିବ । ପରନ୍ତୁ ଏଥିରେ ହିଂସକ
ଯୁଦ୍ଧର କଥା ହିଁ ନାହିଁ । ତୁମ ପିଲାମାନଙ୍କୁ ବାବାଙ୍କଠାରୁ ଶକ୍ତି ନେଇ ମାୟା ଉପରେ ବିଜୟ
ପ୍ରାପ୍ତ କରିବାକୁ ହେବ । ତେବେ ନିଶ୍ଚିତ ବାବାଙ୍କୁ ମନେପକାଇବାକୁ ହେବ, ତେବେ ଯାଇ ସ୍ୱର୍ଗର
ମାଲିକ ହେବ । ସେମାନେ ପୁଣି ସ୍ଥୂଳ ଅସ୍ତ୍ରଶସ୍ତ୍ର ଆଦି ଦେଖାଇ ଦେଇଛନ୍ତି । ଜ୍ଞାନ କଟାରୀ,
ଜ୍ଞାନବାଣ ଅକ୍ଷର ଶୁଣିଛନ୍ତି, ତେଣୁ ସ୍ଥୂଳରେ ଅସ୍ତ୍ରଶସ୍ତ୍ର ଦେଇ ଦେଇଛନ୍ତି । ବାସ୍ତବରେ ଏହା
ହେଉଛି ଜ୍ଞାନର କଥା । ବାକି ଏତେ ଭୂଜା ଆଦି ତ କାହାର ନ ଥାଏ । ତେଣୁ ଏହା ହେଉଛି ଯୁଦ୍ଧସ୍ଥଳ ।
ଯୋଗଯୁକ୍ତ ହୋଇ ଶକ୍ତି ପ୍ରାପ୍ତ କରି ବିକାର ଉପରେ ବିଜୟ ପ୍ରାପ୍ତ କରିବାକୁ ହେବ । ବାବାଙ୍କୁ
ୟାଦ କରିଲେ ସମ୍ପତ୍ତି ମନେ ପଡିବ । ଉତ୍ତରାଧିକାରୀ ହିଁ ସମ୍ପତ୍ତି ନେଇଥା’ନ୍ତି । ଉତ୍ତରାଧିକାରୀ
ହେବେ ନାହିଁ ତ ପ୍ରଜା ହୋଇଯାଇଥାଆନ୍ତି । ଏହା ହେଉଛି ହିଁ ରାଜଯୋଗ, ପ୍ରଜାଯୋଗ ନୁହେଁ । ଏହି କଥା
ବାବାଙ୍କ ବ୍ୟତୀତ ଆଉ କେହି ବୁଝାଇ ପାରିବେ ନାହିଁ ।
ବାବା କହୁଛନ୍ତି ମୋତେ
ଏହି ସାଧାରଣ ଶରୀରର ଆଧାର ନେଇ ଆସିବାକୁ ପଡିଥାଏ । ପ୍ରକୃତିର ଆଧାର ନ ନେଲେ ତୁମ ପିଲାମାନଙ୍କୁ
ରାଜଯୋଗ କିପରି ଶିଖାଇବି? ଆତ୍ମା ଶରୀରକୁ ତ୍ୟାଗ କରିଦେଲେ କୌଣସି କଥାବାର୍ତ୍ତା କରିପାରିବ ନାହିଁ
। ପୁଣି ଯେତେବେଳେ ଶରୀର ଧାରଣ କରେ, ପିଲା ଟିକିଏ ବଡ ହୋଇ ମାତୃଗର୍ଭରୁ ବାହାରକୁ ଆସିଲେ ତେବେ
ଯାଇ ପିଲାର ବୁଦ୍ଧି ଖୋଲିଥାଏ । ଛୋଟ ପିଲା ତ ପବିତ୍ର ଅଟନ୍ତି, ତାଙ୍କଠାରେ ବିକାର ନ ଥାଏ ।
ସନ୍ନ୍ୟାସୀମାନେ ସିଢି ଚଢିଥା’ନ୍ତି ପୁଣି ଓହ୍ଲାଇଥା’ନ୍ତି ଅର୍ଥାତ୍ ବିକାରୀ ହୋଇ ପୁଣି ପବିତ୍ର
ହୋଇଥା’ନ୍ତି । ନିଜ ଜୀବନକୁ ବୁଝିପାରନ୍ତି । ଛୋଟ ପିଲା ତ ପବିତ୍ର ଅଟନ୍ତି, ସେଥିପାଇଁ ଛୋଟ ପିଲା
ଏବଂ ମହାତ୍ମା ଏକ ସମାନ ହୋଇଥାନ୍ତି । ତେବେ ତୁମେ ପିଲାମାନେ ଜାଣିଛ ଏହି ଶରୀର ତ୍ୟାଗକରି ଆମେ
ରାଜକୁମାର-ରାଜକୁମାରୀ ହେବୁ । ପୂର୍ବରୁ ମଧ୍ୟ ଆମେ ହିଁ ହୋଇଥିଲୁ, ଏବେ ପୁଣି ହେଉଛୁ । ଏପରି
ଏପରି ବିଚାର ବିଦ୍ୟାର୍ଥୀମାନଙ୍କର ଆସିଥାଏ । ଏସବୁ ସେହିମାନଙ୍କ ବୁଦ୍ଧିରେ ଆସିବ ଯେଉଁମାନେ
ସନ୍ତାନ ହୋଇଥିବେ ଏବଂ ବିଶ୍ୱସ୍ତ, ଆଜ୍ଞାକାରୀ ହୋଇ ଶ୍ରୀମତରେ ଚାଲୁଥିବେ । ନ ହେଲେ ଶ୍ରେଷ୍ଠ ପଦ
ପାଇପାରିବେ ନାହିଁ । ଶିକ୍ଷକ ତ ପଢି ହିଁ ଛନ୍ତି । ଏପରି ନୁହେଁ କି ସେ ପଢୁଛନ୍ତି ପୁଣି
ପଢାଉଛନ୍ତି । ନା, ଶିକ୍ଷକ ତ ଜ୍ଞାନରେ ପରିପୂର୍ଣ୍ଣ ଅଟନ୍ତି । ତାଙ୍କୁ ନଲେଜଫୁଲ କୁହାଯାଏ ।
ସୃଷ୍ଟିର ଆଦି-ମଧ୍ୟ-ଅନ୍ତର ଜ୍ଞାନ ଆଉ କେହି ଜାଣି ନାହାଁନ୍ତି । ପ୍ରଥମେ ତ ଏହି ନିଶ୍ଚୟ ଆସିବା
ଦରକାର ଯେ ସେ ହେଉଛନ୍ତି ପିତା । ଯଦି କାହାର ଭାଗ୍ୟରେ ନାହିଁ ତେବେ ମନ ଆନ୍ଦୋଳିତ ହେବ ।
ଜଣାପଡିଥାଏ, ଜ୍ଞାନ ମାର୍ଗରେ ଚାଲିପାରିବେ କି ନାହିଁ । ବାବା ବୁଝାଉଛନ୍ତି ଯେତେବେଳେ ତୁମେ
ବାବାଙ୍କ କୋଳକୁ ଆସିବ ସେତେବେଳେ ଏହି ବିକାରର ବେମାରି ଆହୁରି ଜୋର୍ରେ ବାହାରକୁ ବାହାରିବ ।
ବୈଦ୍ୟମାନେ ମଧ୍ୟ କହିଥା’ନ୍ତି — ବେମାରୀ ଜୋରରେ ବାହାରିବ । ବାବା ମଧ୍ୟ କହୁଛନ୍ତି ତୁମେ
ସନ୍ତାନ ହେଲେ ଦେହ-ଅଭିମାନର ଏବଂ କାମ-କ୍ରୋଧ ଆଦିର ବେମାରି ବଢିବ । ନ ହେଲେ ପରୀକ୍ଷା କିପରି
ହେବ? କେଉଁଠି ଯଦି ଦ୍ୱନ୍ଦ୍ୱ ଆସୁଛି ତେବେ ପଚାର । ତୁମେ ଯେତେ ବଳବାନ ହେଉଛ ମାୟା ତୁମକୁ ସେତେ
ଅଧିକ ଆକ୍ରମଣ କରୁଛି । ତୁମେ ବକ୍ସିଙ୍ଗ୍ ଅର୍ଥାତ୍ ମୁଷ୍ଟିଯୁଦ୍ଧ କରୁଛ । ଯେଉଁମାନେ ସନ୍ତାନ
ହୋଇନାହାଁନ୍ତି ସେମାନଙ୍କ ପାଇଁ ବକ୍ସିଙ୍ଗ୍ର କଥା ହିଁ ନାହିଁ । ସେମାନେ ତ ନିଜର ହିଁ
ସଂକଳ୍ପ-ବିକଳ୍ପରେ ଉବୁଟୁବୁ ହେଉଛନ୍ତି, ସେମାନଙ୍କୁ କୌଣସି ସାହାଯ୍ୟ ମିଳି ନ ଥାଏ । ବାବା
ବୁଝୁଛନ୍ତି - ଯଦି ମମ୍ମା-ବାବା କହୁଛ ତେବେ ବାବାଙ୍କର ସନ୍ତାନ ହେବାକୁ ପଡିବ, ସନ୍ତାନ ହେଲେ
ହୃଦୟରେ ପକ୍କା ହୋଇଯାଏ ଯେ ଇଏ ଆମର ଆତ୍ମିକ ପିତା ଅଟନ୍ତି । ବାକି ଏହା ହେଉଛି ଯୁଦ୍ଧସ୍ଥଳ,
ଏଥିରେ ଡରିବାର ନାହିଁ କି ତୋଫାନରେ ସ୍ଥିର ହୋଇ ରହିପାରିବୁ ନା ନାହିଁ? ଏହାକୁ କମଜୋରୀ କୁହାଯାଏ
। ଏଥିରେ ତୁମକୁ ସିଂହ ଭଳି ପରାକ୍ରମୀ ହେବାକୁ ପଡିବ । ପୁରୁଷାର୍ଥ ପାଇଁ ଭଲ ମତ ନେବା ଦରକାର ।
ବାବାଙ୍କୁ ପଚାରିବା ଦରକାର । ବହୁତ ପିଲା ନିଜର ଅବସ୍ଥା ଲେଖି ପଠାଇଥାନ୍ତି । ବାବାଙ୍କୁ ହିଁ
ସାର୍ଟିଫିକେଟ୍ ଦେବାକୁ ହେବ । ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କୁ ଲୁଚାଇ ପାର କିନ୍ତୁ ଶିବବାବାଙ୍କ ନିକଟରେ କିଛି
ଲୁଚାଇ ପାରିବ ନାହିଁ । ବହୁତ ଅଛନ୍ତି ଯିଏକି ଲୁଚାନ୍ତି କିନ୍ତୁ ତାଙ୍କ ପାଖରେ କିଛି ବି ଲୁଚି
ପାରିବ ନାହିଁ । ଭଲର ଫଳ ଭଲ, ମନ୍ଦର ଫଳ ମନ୍ଦ ହୋଇଥାଏ । ସତ୍ୟଯୁଗ-ତ୍ରେତାରେ ତ ସବୁ ଭଲ ହିଁ ଭଲ
ହୋଇଥାଏ । ଭଲ-ମନ୍ଦ, ପାପ-ପୁଣ୍ୟ ଏହିଠାରେ ହିଁ ହୋଇଥାଏ । ସେଠାରେ ଦାନ-ପୁଣ୍ୟ ମଧ୍ୟ କରାଯାଏ
ନାହିଁ । ତାହା ତ ପ୍ରାରବ୍ଧ ହିଁ ଅଟେ । ଏଠାରେ ଆମେ ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ସମର୍ପଣ ହେଉଛେ ତେଣୁ ବାବା ୨୧
ଜନ୍ମ ପାଇଁ ପ୍ରତିଦାନରେ ଦେଇ ଦେଉଛନ୍ତି । ତେଣୁ ବାବାଙ୍କୁ ଅନୁସରଣ କରିବାକୁ ହେବ । ଯଦି ଓଲଟା
କାମ କରିବ ତେବେ ବାବାଙ୍କ ନାମ ବଦନାମ କରିବ ସେଥିପାଇଁ ବାବାଙ୍କୁ ଶିକ୍ଷା ମଧ୍ୟ ଦେବାକୁ ପଡୁଛି
। ରୁପ-ବସନ୍ତ ଅର୍ଥାତ୍ ଯୋଗୀ-ଜ୍ଞାନୀ ମଧ୍ୟ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ହେବାକୁ ପଡିବ । ଆମ ଆତ୍ମାମାନଙ୍କୁ ବାବା
ପଢାଇଛନ୍ତି, ଆମକୁ ପୁଣି ଅନ୍ୟମାନଙ୍କୁ ପଢାଇବାକୁ ହେବ । ସତ୍ୟ ବ୍ରାହ୍ମଣମାନଙ୍କୁ ହିଁ ସତ୍ୟ
ଗୀତା ଶୁଣାଇବାକୁ ହେବ । ଆଉ କୌଣସି ଶାସ୍ତ୍ରର କଥା ନାହିଁ । ମୁଖ୍ୟ ହେଉଛି ଗୀତା । ବାକି ସବୁ
ତା’ର ରଚନା ଅଟନ୍ତି । ସେସବୁ ଦ୍ୱାରା କାହାର କଲ୍ୟାଣ ହୁଏ ନାହିଁ । ମୋ ସହିତ କେହି ମିଶିପାରନ୍ତି
ନାହିଁ । ମୁଁ ହିଁ ଆସି ପୁଣି ସହଜ ଜ୍ଞାନ, ସହଜଯୋଗ ଶିଖାଉଛି । ସର୍ବ ଶାସ୍ତ୍ରମୟୀ ଶିରୋମଣୀ
ହେଉଛି ଗୀତା, ଏହି ସତ୍ୟ ଗୀତା ଦ୍ୱାରା ହିଁ ସମ୍ପତ୍ତି ମିଳିଥାଏ । କୃଷ୍ଣଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ଗୀତା
ଦ୍ୱାରା ସମ୍ପତ୍ତି ମିଳିଛି, ଗୀତାର ମଧ୍ୟ ପିତା, ଯିଏକି ରଚୟିତା ଅଟନ୍ତି, ସିଏ ଆସି ସମ୍ପତ୍ତି
ଦେଉଛନ୍ତି । ବାକି ଗୀତା ଶାସ୍ତ୍ରରୁ ସମ୍ପତ୍ତି ମିଳିବ ନାହିଁ । ରଚୟିତା ହେଉଛନ୍ତି ଜଣେ, ବାକି
ସମସ୍ତେ ତାଙ୍କର ରଚନା । ପ୍ରଥମ ନମ୍ବରରେ ଶାସ୍ତ୍ର ହେଉଛି ଗୀତା ତେବେ ପଛରେ ଯେଉଁ ଶାସ୍ତ୍ର ସବୁ
ତିଆରି ହୋଇଛି ସେଗୁଡିକ ଠାରୁ ମଧ୍ୟ କୌଣସି ସମ୍ପତ୍ତି ମିଳିବ ନାହିଁ । ସମ୍ପତ୍ତି ସମ୍ମୁଖରୁ ହିଁ
ମିଳୁଛି । ମୁକ୍ତିର ବର୍ସା ତ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ମିଳିବାର ଅଛି, ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଘରକୁ ଫେରି ଯିବାକୁ ହେବ ।
ବାକି ପାଠପଢା ଦ୍ୱାରା ସ୍ୱର୍ଗର ସମ୍ପତ୍ତି ମିଳିଥାଏ, ପୁଣି ଯିଏ ଯେତେ ପଢିପାରିବ । ବାବା
ସମ୍ମୁଖରେ ଆସି ପଢାଉଛନ୍ତି । ଯେ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ନିଶ୍ଚୟ ହୋଇ ନାହିଁ କି କିଏ ପଢାଉଛନ୍ତି, ତେବେ
ବୁଝିବେ କ’ଣ? କ’ଣ ବା ପ୍ରାପ୍ତି କରିପାରିବେ? ତଥାପି ବି ବାବାଙ୍କଠାରୁ ଶୁଣୁଛନ୍ତି, ତେବେ
ଜ୍ଞାନର ତ ବିନାଶ ହେବ ନାହିଁ । ଯେତିକି ସୁଖ ମିଳିବ ପୁଣି ଅନ୍ୟମାନଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ସୁଖ ଦେବେ ।
ପ୍ରଜା ତିଆରି କରିବେ ତେବେ ନିଜେ ମଧ୍ୟ ରାଜା ହୋଇଯିବେ ।
ଆମର ଏହା ହେଉଛି
ବିଦ୍ୟାର୍ଥୀ ଜୀବନ । ହସି-ଖେଳି, ଜ୍ଞାନର ନୃତ୍ୟ କରି କରି ଆମେ ଯାଇ ରାଜକୁମାର ହେବା । ଛାତ୍ର
ଜାଣିଥା’ନ୍ତି ଯେ ଆମେ ରାଜକୁମାର ହେବୁ ତେଣୁ ଖୁସିର ପାରଦ ଚଢିଥାଏ । ଏହା ତ
ରାଜକୁମାର-ରାଜକୁମାରୀ ହେବାର କଲେଜ ଅଟେ । ଦୁନିଆରେ ତ ରାଜକୁମାର-ରାଜକୁମାରୀମାନଙ୍କର ଅଲଗା
କଲେଜ ଥାଏ । ବିମାନରେ ଚଢି କଲେଜକୁ ଯାଇଥା’ନ୍ତି । ବିମାନ ମଧ୍ୟ ସେଠାରେ ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ସୁରକ୍ଷିତ
ପ୍ରତିରୋଧ କ୍ଷମ ହୋଇଥାଏ, କେବେ ଭାଙ୍ଗି ନ ଥାଏ । କେବେ କୌଣସି ପ୍ରକାରରେ ଦୁର୍ଘଟଣା ହେବ ହିଁ
ନାହିଁ । ଏହା ସବୁ ବୁଝିବାର କଥା । ପ୍ରଥମତଃ ବାବାଙ୍କଠାରେ ପୂରା ବୁଦ୍ଧିଯୋଗ ରଖିବାକୁ ପଡିବ,
ଦ୍ୱିତୀୟରେ ସମସ୍ତ ସମାଚାର ବାବାଙ୍କୁ ଦେବାକୁ ପଡିବ କି କିଏ-କିଏ କଣ୍ଟାରୁ କଢି ହୋଇଛନ୍ତି?
ବାବାଙ୍କ ସହିତ ପୂରା ସମ୍ବନ୍ଧ ରଖିବାକୁ ପଡିବ, ଯାହା ଦ୍ୱାରା ଟିଚର ମଧ୍ୟ ନିର୍ଦ୍ଦେଶ ଦେଇପାରିବେ
। କିଏ କିଏ ଉତ୍ତରାଧିକାରୀ ହୋଇ ଫୁଲ ହେବାର ପୁରୁଷାର୍ଥ କରୁଛନ୍ତି? କଣ୍ଟାରୁ କଢି ତ ହୋଇଛନ୍ତି
ପୁଣି ଫୁଲ ସେତେବେଳେ ହେବେ ଯେତେବେଳେ ସନ୍ତାନ ରୂପେ ସଂପୂର୍ଣ୍ଣ ସମର୍ପିତ ହେବେ । ନ ହେଲେ କଢିରୁ
କଢି ହୋଇ ରହିଯିବେ ଅର୍ଥାତ୍ ପ୍ରଜାରେ ଆସିଯିବେ । ଏବେ ଯିଏ ଯେପରି ପୁରୁଷାର୍ଥ କରିବେ, ସେହିପରି
ପଦ ପାଇବେ । ଏପରି ନୁହେଁ, ଜଣେ ଦୌଡିଲେ ଆମେ ତା’ର ଲାଞ୍ଜ ଧରିନେବୁ । ଭାରତବାସୀ ଏହିପରି
ବୁଝିଥା’ନ୍ତି । ପରନ୍ତୁ ଲାଞ୍ଜ ଧରିବାର ତ କୌଣସି କଥା ହିଁ ନାହିଁ, ଯିଏ କରିବ ସିଏ ପାଇବ । ଯିଏ
ପୁରୁଷାର୍ଥ କରିବ, ୨୧ ପିଢି ତା’ର ପ୍ରାରବ୍ଧ ଜମା ହେବ । ସତ୍ୟଯୁଗରେ ବୁଢା ତ ନିଶ୍ଚିତ ହେବେ,
ପରନ୍ତୁ ଅକାଳମୃତ୍ୟୁ ହୁଏ ନାହିଁ । କେତେ ଉଚ୍ଚ ପଦ ମିଳୁଛି । ବାବା ବୁଝିଯାଆନ୍ତି ୟାଙ୍କର
ଭାଗ୍ୟ ଖୋଲିଛି, ଉତ୍ତରାଧିକାରୀ ହୋଇଛନ୍ତି । ଏବେ ପୁରୁଷାର୍ଥୀ ଅଟନ୍ତି ପୁଣି ବାବାଙ୍କୁ
ଜଣାଇଥା’ନ୍ତି, ବାବା ଏହି ଏହି ସମସ୍ୟା ସବୁ ଆସୁଛି, ଏପରି ହେଉଛି । ପ୍ରତ୍ୟେକଙ୍କୁ ହିସାବ (ପୋତାମେଲ୍)
ଦେବାକୁ ପଡିଥାଏ । ଏତେ ପରିଶ୍ରମ ଆଉ କୌଣସି ସତ୍ସଙ୍ଗରେ ହୁଏ ନାହିଁ । ବାବା ତ ଛୋଟ ଛୋଟ
ପିଲାମାନଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ସନ୍ଦେଶ ଆଣିବା ନିମନ୍ତେ ବତନକୁ ପଠାଇ ଦେଇଥା’ନ୍ତି । ଯୁଦ୍ଧରେ ବାର୍ତ୍ତାବହ
ମଧ୍ୟ ଦରକାର ନା । ଏହା ହେଉଛି ଯୁଦ୍ଧକ୍ଷେତ୍ର । ଏଠାରେ ତୁମେ ସମ୍ମୁଖରେ ଶୁଣୁଛ ତେଣୁ ବହୁତ ଭଲ
ଲାଗୁଛି, ମନ ଖୁସି ହୋଇଯାଉଛି । ବାହାରକୁ ଗଲେ ବଗୁଲାଙ୍କ ସହ ମିଶିବା ଦ୍ୱାରା ଖୁସି ହଜିଯାଇଥାଏ
। ସେଠାରେ ମାୟାର ଧୂଳି ରହିଛି ସେଥିପାଇଁ ତେଣୁ ପକ୍କା ହେବାକୁ ପଡିବ ।
ବାବା କେତେ ସ୍ନେହରେ
ପଢାଉଛନ୍ତି, କେତେ ସୁବିଧା ଦେଉଛନ୍ତି । ଏପରି ମଧ୍ୟ ବହୁତ ଅଛନ୍ତି ଯେଉଁମାନେ ଭଲ ଭଲ କହି
ରହିଯାଇଥା’ନ୍ତି, କୋଟିକରେ କେହି ଗୋଟିଏ ଆସିଥା’ନ୍ତି । ଏଠାରେ ତ ଜ୍ଞାନର ନିଶା ରହିବା ଦରକାର ।
ଯେପରି ମଦର ନିଶା ଚଢିଥାଏ ନା । କେହି ଯଦି ଦେବାଳିଆ ହୋଇ ମଦ ପିଇ ଥା’ନ୍ତି, ଜୋରରେ ନିଶା ହୋଇଗଲେ
ଭାବିଥା’ନ୍ତି ମୁଁ ରାଜାଙ୍କର ରାଜା ଅଟେ । ଏଠାରେ ତୁମ ପିଲାମାନଙ୍କୁ ପ୍ରତିଦିନ ଜ୍ଞାନ ଅମୃତରେ
ଭରା ପିଆଲା (ସୁରା ଇତ୍ୟାଦି ପାନ କରିବା ପାଇଁ ବ୍ୟବହୃତ ହେଉଥିବା ଲମ୍ବା ନାଡ ଥିବା କପ୍)
ମିଳୁଛି । ପ୍ରତିଦିନ ଧାରଣା କରିବା ପାଇଁ ପଏଣ୍ଟସ୍ ଏପରି ମିଳୁଛି ଯାହାକି ବୁଦ୍ଧିର ତାଲା ହିଁ
ଖୋଲିଯାଉଛି ସେଥିପାଇଁ କିପରି ବି ହେଉ ମୁରଲୀ ପଢିବାର ଅଛି । ଯେପରି ପ୍ରତିଦିନ ଗୀତା ପଢିଥାନ୍ତି
ନା । ଏଠାରେ ମଧ୍ୟ ପ୍ରତିଦିନ ବାବାଙ୍କଠାରୁ ପାଠ ପଢିବାକୁ ହେବ । ପଚାରିବା ଦରକାର ଯେ ମୋର
ଉନ୍ନତି ହେଉନାହିଁ, କାରଣ କ’ଣ? ଆସି ବୁଝିବା ଦରକାର । ସେହିମାନେ ହିଁ ଆସିବେ ଯେଉଁମାନଙ୍କର ପୁରା
ନିଶ୍ଚୟ ରହିଥିବ କି ସିଏ ଆମର ପିତା ଅଟନ୍ତି । ଏପରି ନୁହେଁ କି - ନିଶ୍ଚୟ ବୁଦ୍ଧି ହେବା ପାଇଁ
ପୁରୁଷାର୍ଥ କରୁଛି । ନିଶ୍ଚୟ ଅର୍ଥାତ୍ ପୂର୍ଣ୍ଣ ବିଶ୍ୱାସ, ସେଥିରେ ଶତକଡା ନ ଥାଏ । ବାବା
ହେଉଛନ୍ତି ଜଣେ, ତାଙ୍କଠାରୁ ହିଁ ସମ୍ପତ୍ତି ମିଳୁଛି । ଏଠାରେ ହଜାର ହଜାର ପଢୁଛନ୍ତି ପୁଣି ବି
କହୁଛନ୍ତି ନିଶ୍ଚୟ କିପରି କରିବୁ? ଏଭଳି କହୁଥିବା ଆତ୍ମାକୁ ଭାଗ୍ୟହୀନ କୁହାଯାଏ । ଭାଗ୍ୟବାନ
ସିଏ ଯିଏ ବାବାଙ୍କୁ ଜାଣିବେ ଓ ମାନିବେ । କେହି ରାଜା ଯଦି କହିବେ ମୋର ପୋଷ୍ୟ କୋଳର ସନ୍ତାନ ଆସି
ହୁଅ ତେବେ କୋଳକୁ ଯିବା ଦ୍ୱାରା ହିଁ ନିଶ୍ଚୟ ହୋଇଯାଇଥାଏ ନା । ଏପରି କହିବେ ନାହିଁ କି ନିଶ୍ଚୟ
କିପରି ହେବ? ଏହା ହେଉଛି ହିଁ ରାଜଯୋଗ । ବାବା ତ ସ୍ୱର୍ଗର ରଚୟିତା ଅଟନ୍ତି ତେଣୁ ସ୍ୱର୍ଗର
ମାଲିକ କରାଉଛନ୍ତି । ଯଦି ନିଶ୍ଚୟ ହେଉ ନାହିଁ, ଅର୍ଥାତ୍ ତୁମ ଭାଗ୍ୟରେ ନାହିଁ, ଆଉ କିଏ କଣ
କରିପାରିବେ? ନ ମାନିଲେ ପୁଣି ପୁରୁଷାର୍ଥ କିପରି କରିପାରିବେ? ତେଣୁ ସିଏ ଛୋଟେଇ ଛୋଟେଇ ଚାଲିବେ
ଅର୍ଥାତ୍ ତୀବ୍ର ପୁରୁଷାର୍ଥ କରିପାରିବେ ନାହିଁ । ବେହଦର ବାବାଙ୍କଠାରୁ ଭାରତବାସୀମାନଙ୍କୁ
କଳ୍ପ-କଳ୍ପ ସ୍ୱର୍ଗର ବର୍ସା ମିଳିଥାଏ । ଦେବତା ସତ୍ୟଯୁଗରେ ହିଁ ଥା’ନ୍ତି । କଳିଯୁଗରେ ତ ରାଜପଦ
ନାହିଁ । ପ୍ରଜାଙ୍କର ପ୍ରଜା ଉପରେ ହିଁ ରାଜ୍ୟ ଚାଲିଛି । ଏହା ପତିତ ଦୁନିଆ ଅଟେ, ତେଣୁ ଏହାକୁ
ପବିତ୍ର ଦୁନିଆ ବାବା କରିବେ ନାହିଁ ତ ଆଉ କିଏ କରିବ? ଭାଗ୍ୟରେ ନାହିଁ ତ ବୁଝିବେ ହିଁ ନାହିଁ ।
ଏହା ତ ବିଲ୍କୁଲ୍ ସହଜ ବୁଝିବାର କଥା । ଲକ୍ଷ୍ମୀ-ନାରାୟଣ ଏହି ରାଜପଦର ପ୍ରାରବ୍ଧ କେବେ ପାଇଲେ?
ନିଶ୍ଚିତ ପୂର୍ବ ଜନ୍ମର କର୍ମ, ତେଣୁ ପ୍ରାରବ୍ଧ ପାଇଲେ । ଲକ୍ଷ୍ମୀ-ନାରାୟଣ ସ୍ୱର୍ଗର ମାଲିକ ଥିଲେ,
ଏବେ ନର୍କ ହୋଇଯାଇଛି, ତେବେ ଏଭଳି ଶ୍ରେଷ୍ଠ କର୍ମ ଅଥବା ରାଜଯୋଗ ବାବାଙ୍କ ବ୍ୟତୀତ ଆଉ କେହି
ଶିଖାଇ ପାରିବେ ନାହିଁ । ବର୍ତ୍ତମାନ ସମସ୍ତଙ୍କର ଅନ୍ତିମ ଜନ୍ମ ଅଟେ । ବାବା ରାଜଯୋଗ ଶିଖାଉଛନ୍ତି
। ଦ୍ୱାପରରେ କଣ ରାଜଯୋଗ ଶିଖାଇବେ । ଦ୍ୱାପର ପରେ କ’ଣ ସତ୍ୟଯୁଗ ଆସିବ । ଏଠାରେ ତ ବହୁତ ଭଲ
ଭାବରେ ବୁଝିକରି ଯାଉଛନ୍ତି । ବାହାରକୁ ଗଲେ ଖାଲି ହୋଇଯାଉଛନ୍ତି, ଯେପରି ଡବାରୁ ରତ୍ନ ବାହାରିଗଲେ
ଖାଲି ଖୋଳ ପଡି ରହିଥାଏ । ଯଦି ଜ୍ଞାନ ଶୁଣୁ ଶୁଣୁ ପୁଣି ବିକାରଗ୍ରସ୍ତ ହୋଇଗଲ ତେବେ ଖଲାସ ।
ବୁଦ୍ଧିରୁ ଜ୍ଞାନ ରତ୍ନ ଖାଲି ହୋଇଯାଇଥାଏ । ଏପରି ମଧ୍ୟ ବହୁତ ଲେଖିଥା’ନ୍ତି - ବାବା, ମେହନତ
କରି-କରି ଆଜି ପୁଣି ତଳକୁ ଖସିଗଲି । ଖସିଗଲ ଅର୍ଥାତ୍ ନିଜକୁ ଏବଂ କୁଳକୁ କଳଙ୍କ ଲଗାଇଲ, ଭାଗ୍ୟରେ
ପୂର୍ଣ୍ଣଛେଦ ଲଗାଇଦେଲ । ଘରେ ଯଦି ପିଲାମାନେ ଏପରି ଅକର୍ତ୍ତବ୍ୟ କରିଥା’ନ୍ତି ତେବେ କହିଥା’ନ୍ତି
ଏପରି ପିଲା ମରିଗଲେ ଭଲ । ତେବେ ଏହି ବେହଦର ପିତା କହୁଛନ୍ତି କୁଳ କଳଙ୍କିତ ହୁଅ ନାହିଁ । ଯଦି
ବିକାରର ଦାନ ଦେଇ ପୁନର୍ବାର ଫେରସ୍ତ ନେଲ ତେବେ ପଦ ଭ୍ରଷ୍ଟ ହୋଇଯିବ । ପୁରୁଷାର୍ଥ କରିବାକୁ ହେବ,
ବିଜୟ ପ୍ରାପ୍ତ କରିବାକୁ ହେବ । ଯଦି ମାୟାର ଚୋଟ ଲାଗୁଛି ତେବେ ପୁଣି ସଜାଗ ହୋଇଯାଅ । ବାରମ୍ବାର
ଆଘାତ ଖାଇଲେ ହାରିଯାଇ ବେହୋସ ହୋଇଯିବ । ବାବା ତ ବହୁତ ବୁଝାଉଛନ୍ତି ପରନ୍ତୁ କେହ ତାକୁ ମାନି
ଚଳିଲେ ତ ହେବ ନା । ମାୟା ବଡ ଚତୁର ଅଟେ । ପବିତ୍ରତାର ପ୍ରଣ କରିଛ, ପୁଣି ଯଦି ତଳକୁ ଖସିଲ ତେବେ
ଚୋଟ ବହୁତ ଜୋରରେ ଲାଗିଥାଏ । ପବିତ୍ରତା ଦ୍ୱାରା ହିଁ ନୌକା ପାର ହୋଇଥାଏ । ପବିତ୍ରତା ଥିବା
ସମୟରେ ଭାରତର ଭାଗ୍ୟ ଚମକୁ ଥିଲା । ଏବେ ତ ଘୋର ଅନ୍ଧକାର ହୋଇଯାଇଛି । ଆଚ୍ଛା—
ମିଠା ମିଠା ସିକିଲଧେ
ସନ୍ତାନମାନଙ୍କ ପ୍ରତି ମାତା-ପିତା, ବାପଦାଦାଙ୍କର ମଧୁର ସ୍ନେହ ସମ୍ପନ୍ନ ଶୁଭେଚ୍ଛା ଏବଂ
ସୁପ୍ରଭାତ । ଆତ୍ମିକ ପିତାଙ୍କର ଆତ୍ମିକ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ନମସ୍ତେ ।
ଧାରଣା ପାଇଁ ମୁଖ୍ୟ ସାର
:—
(୧) ଏହି
ଯୁଦ୍ଧକ୍ଷେତ୍ରରେ ମାୟାକୁ ଭୟ କରିବାର ନାହିଁ, ପୁରୁଷାର୍ଥ କରିବା ପାଇଁ ବାବାଙ୍କଠାରୁ ଶ୍ରେଷ୍ଠ
ମତ ନେବାର ଅଛି । ବଫାଦାର ଅର୍ଥାତ୍ ବିଶ୍ୱସ୍ତ ଏବଂ ଫରମାନବରଦାର ଅର୍ଥାତ୍ ଆଜ୍ଞାକାରୀ ହୋଇ
ଶ୍ରୀମତ୍ ଅନୁସାରେ ଚାଲିବାର ଅଛି ।
(୨) ଆତ୍ମିକ ନିଶାରେ
ରହିବାକୁ ହେଲେ ଜ୍ଞାନ ଅମୃତ ଭରା ପାତ୍ରରୁ ପ୍ରତିଦିନ ଜ୍ଞାନ ପାନ କରିବାକୁ ହେବ ଅର୍ଥାତ୍ ମୁରଲୀ
ପ୍ରତିଦିନ ପଢିବାକୁ ପଡିବ । ଭାଗ୍ୟବାନ ହେବାକୁ ହେଲେ ବାବାଙ୍କ ପ୍ରତି କେବେ ବି ସଂଶୟ ଆସିବା
ଉଚିତ୍ ନୁହେଁ ।
ବରଦାନ:-
ବ୍ରହ୍ମାବାବାଙ୍କ ସମାନ ଜୀବନମୁକ୍ତ ସ୍ଥିତିର ଅନୁଭବ କରୁଥିବା କର୍ମର ବନ୍ଧନଠାରୁ ମୁକ୍ତ ହୁଅ ।
ବ୍ରହ୍ମାବାବା ସବୁ
ପ୍ରକାରର କର୍ମ କରୁଥିଲେ ମଧ୍ୟ କେବେ ବି କର୍ମର ବନ୍ଧନରେ ବାନ୍ଧି ହୋଇ ନ ଥିଲେ । ସମସ୍ତଙ୍କ
ସହିତ ସମ୍ବନ୍ଧ ରକ୍ଷା କରୁଥିଲେ ମଧ୍ୟ ସମ୍ବନ୍ଧର ବନ୍ଧନରେ ବାନ୍ଧି ହୋଇ ନ ଥିଲେ । ସେ
ଧନ-ସମ୍ପତ୍ତି ତଥା ସାଧନ-ସୁବିଧାର ବନ୍ଧନରୁ ମଧ୍ୟ ମୁକ୍ତ ଥିଲେ, ସବୁ ପ୍ରକାରର ଦାୟିତ୍ୱ
ସମ୍ଭାଳୁଥିଲେ ମଧ୍ୟ ଜୀବନମୁକ୍ତ ସ୍ଥିତିର ଅନୁଭବ କରୁଥିଲେ । ତେଣୁ ଏହିଭଳି ନିଜର ପିତାଙ୍କୁ
ଅନୁକରଣ କର । କୌଣସି ପ୍ରକାରର ପୂର୍ବ ହିସାବ-କିତାବର ବନ୍ଧନରେ ମଧ୍ୟ ବାନ୍ଧି ହୁଅ ନାହିଁ ।
ସଂସ୍କାର, ସ୍ୱଭାବ, ପ୍ରଭାବ ଏବଂ ଦବାବ ଅର୍ଥାତ୍ କୌଣସି ପ୍ରକାରର ଚାପର ବନ୍ଧନରେ ମଧ୍ୟ ପଡ ନାହିଁ,
ତେବେ କୁହାଯିବ କର୍ମବନ୍ଧନମୁକ୍ତ, ଜୀବନମୁକ୍ତ ଆତ୍ମା ।
ସ୍ଲୋଗାନ:-
ତମଃଗୁଣୀ
ବାତାବରଣ ଭିତରେ ଯଦି ନିଜକୁ ସୁରକ୍ଷିତ ରଖିବାକୁ ଚାହୁଁଛ, ତେବେ ସାକ୍ଷୀ ହୋଇ ଖେଳ ଦେଖିବାର
ଅଭ୍ୟାସ କର ।