25.03.25 Morning Odia Murli Om Shanti BapDada Madhuban
“ମିଠେ ବଚ୍ଚେ:-
ତୁମେମାନେ ବାବାଙ୍କର ସନ୍ତାନ ମାଲିକ ଅଟ, ତେଣୁ ତୁମେମାନେ ବାବାଙ୍କ ପାଖରେ କୌଣସି ଶରଣ ନେଇ ନାହଁ,
କାରଣ ସନ୍ତାନ କେବେ ହେଲେ ତା’ର ପିତାଙ୍କ ନିକଟରେ ଶରଣ ନେଇ ନ ଥାଏ ।”
ପ୍ରଶ୍ନ:-
କେଉଁ କଥାକୁ
ସର୍ବଦା ସ୍ମରଣ କରୁଥିଲେ ମାୟା କେବେ ବି ହଇରାଣ କରିପାରିବ ନାହିଁ?
ଉତ୍ତର:-
ଆମେ ସମସ୍ତେ ବାବାଙ୍କ ପାଖକୁ ଆସିଛୁ, ସେ ଆମର ପିତା ବି ଅଟନ୍ତି , ଶିକ୍ଷକ ବି ଅଟନ୍ତି ଏବଂ ସତ୍ଗୁରୁ
ବି ଅଟନ୍ତି କିନ୍ତୁ ସେ ହେଉଛନ୍ତି ନିରାକାର । ଆମ ନିରାକାରୀ ଆତ୍ମାମାନଙ୍କୁ ନିରାକାର ବାବା ହିଁ
ପାଠ ପଢାଉଛନ୍ତି, ଯଦି ଏ କଥା ବୁଦ୍ଧିରେ ସ୍ମରଣ ରହିବ ତେବେ ଖୁସିର ପାରଦ ଅର୍ଥାତ୍ ନିଶା ଚଢି
ରହିବ ଏବଂ ମାୟା ହଇରାଣ କରିପାରିବ ନାହିଁ ।
ଓମ୍ ଶାନ୍ତି ।
ତ୍ରିମୂର୍ତ୍ତି
ବାବା ପିଲାମାନଙ୍କୁ ବୁଝାଇଛନ୍ତି । ସିଏ ତ୍ରିମୂର୍ତ୍ତି ପିତା ଅଟନ୍ତି ନା । ତିନି ଜଣଙ୍କର
ରଚୟିତା ସମସ୍ତ ଆତ୍ମାମାନଙ୍କର ପିତା ଅଟନ୍ତି କାରଣ ସେ ଉଚ୍ଚରୁ ଉଚ୍ଚ ପିତା ହିଁ ଅଟନ୍ତି ।
ତୁମେମାନେ ଜାଣିଛ ଯେ ଆମେ ସମସ୍ତେ ତାଙ୍କର ସନ୍ତାନ ଅଟୁ । ଯେପରି ବାବା ପରମଧାମର ନିବାସୀ,
ସେହିପରି ଆମେ ଆତ୍ମାମାନେ ମଧ୍ୟ ସେଠାକାର ନିବାସୀ ଅଟୁ । ବାବା ଏ କଥା ମଧ୍ୟ ବୁଝାଇଛନ୍ତି ଯେ ଏହା
ହେଉଛି ଡ୍ରାମା, ଏଥିରେ ଯାହା କିଛି ବି ହେଉଛି ସେସବୁ ଡ୍ରାମାରେ ଥରେ ମାତ୍ର ହେଉଛି । ବାବା
ମଧ୍ୟ କଳ୍ପରେ ଥରେ ମାତ୍ର ପାଠ ପଢାଇବାକୁ ଆସୁଛନ୍ତି । ତୁମେ କୌଣସି ଶରଣାଗତି ନେଉ ନାହଁ । ଏହି
ଅକ୍ଷର ଭକ୍ତିମାର୍ଗର - ଶରଣ ପଡି ମେଁ ତେରେ । ସନ୍ତାନ କ’ଣ କେବେ ପିତାଙ୍କର ଶରଣ ନେଇଥାଏ!
ପିଲାମାନେ ତ ପିତାଙ୍କର ସମ୍ପତ୍ତିର ମାଲିକ ଅଟନ୍ତି । ତୁମେମାନେ ବାବାଙ୍କ ଶରଣରେ ଆସି ନାହଁ ।
ବାବା ତୁମକୁ ନିଜର କରିଛନ୍ତି । ତୁମେମାନେ ମଧ୍ୟ ବାବାଙ୍କୁ ନିଜର କରିଛ । ତୁମେମାନେ ବାବାଙ୍କୁ
ଡାକୁଛ ବାବା ଆସ, ଆମକୁ ନିଜ ଘରକୁ ନେଇଯାଅ ଅଥବା ରାଜପଦ ଦିଅ । ଗୋଟିଏ ହେଲା ଶାନ୍ତିଧାମ, ଅନ୍ୟଟି
ହେଲା ସୁଖଧାମ । ସୁଖଧାମ ହେଲା ବାବାଙ୍କର ସମ୍ପତ୍ତି ଏବଂ ଦୁଃଖଧାମ ହେଉଛି ରାବଣର ସମ୍ପତ୍ତି । ୫
ବିକାରର ବଶବର୍ତ୍ତୀ ହେବା ଦ୍ୱାରା ଦୁଃଖ ହିଁ ଦୁଃଖ ମିଳୁଛି । ବର୍ତ୍ତମାନ ପିଲାମାନେ ଜାଣିଛନ୍ତି
- ଆମେ ବାବାଙ୍କ ପାଖକୁ ଆସିଛୁ । ସେ ପିତା ବି ଅଟନ୍ତି ଏବଂ ଶିକ୍ଷକ ମଧ୍ୟ ଅଟନ୍ତି କିନ୍ତୁ ସେ
ହେଉଛନ୍ତି ନିରାକାର । ଆମ ନିରାକାରୀ ଆତ୍ମାମାନଙ୍କର ଶିକ୍ଷାଦାତା ମଧ୍ୟ ନିରାକାର ହିଁ ଅଟନ୍ତି ।
ସେ ହେଲେ ଆତ୍ମାମାନଙ୍କର ପିତା । ଯଦି ଏକଥା ବୁଦ୍ଧିରେ ସଦାସର୍ବଦା ସ୍ମରଣ ରହିବ ତେବେ ଖୁସିର
ନିଶା ଚଢିବ । ଏହି କଥାକୁ ଭୁଲିଯିବା ଦ୍ୱାରା ହିଁ ମାୟା ହଇରାଣ କରୁଛି । ଏବେ ତୁମେ ବାବାଙ୍କ
ପାଖରେ ବସିଛ, ତେଣୁ ବାବା ଏବଂ ବର୍ସା ମନେ ପଡୁଛି । ଲକ୍ଷ୍ୟ ତ ବୁଦ୍ଧିରେ ଅଛି ନା ।
ଶିବବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇବାକୁ ହେବ । ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇବା ତ ବହୁତ ସହଜ, କିନ୍ତୁ
ଶିବବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇବା ପାଇଁ ମେହନତ କରିବାକୁ ପଡୁଛି । ନିଜକୁ ଆତ୍ମା ନିଶ୍ଚୟ କରି ବାବାଙ୍କୁ
ମନେ ପକାଇବାକୁ ହେବ । ଯଦି ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ଥା’ନ୍ତେ, ତେବେ ତାଙ୍କ ଉପରେ ସମସ୍ତେ ତୁରନ୍ତ ସମର୍ପଣ
ହୋଇଯାଇଥାନ୍ତେ । ବିଶେଷ କରି ମାତାମାନେ ଇଚ୍ଛା କରନ୍ତି ଯେ ଆମକୁ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣଙ୍କ ସଦୃଶ ସନ୍ତାନ
ମିଳୁ, ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣଙ୍କ ସଦୃଶ ସ୍ୱାମୀ ମିଳନ୍ତୁ । ବର୍ତ୍ତମାନ ବାବା କହୁଛନ୍ତି ମୁଁ ଆସିଛି, ତୁମକୁ
ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣଙ୍କ ସଦୃଶ ପିଲା ଅଥବା ପତି ବି ମିଳିବ ଅର୍ଥାତ୍ ଏହାଙ୍କ ପରି ଗୁଣବାନ ସର୍ବଗୁଣ
ସମ୍ପନ୍ନ, ୧୬ କଳା ସଂପୂର୍ଣ୍ଣ ସୁଖଦାତା ତୁମକୁ ମିଳିବେ । ସ୍ୱର୍ଗ ଅଥବା କୃଷ୍ଣପୁରୀରେ କେବଳ
ସୁଖ ହିଁ ସୁଖ ରହିଛି । ପିଲାମାନେ ଜାଣିଛନ୍ତି କୃଷ୍ଣପୁରୀକୁ ଯିବା ପାଇଁ ଏଠାରେ ଆମେ ପାଠ ପଢୁଛୁ
। ତେବେ ସ୍ୱର୍ଗକୁ ହିଁ ସମସ୍ତେ ମନେ ପକାଉଛନ୍ତି ନା । କେହି ମୃତ୍ୟୁବରଣ କଲେ କହନ୍ତି ଅମୁକ
ସ୍ୱର୍ଗବାସୀ ହେଲା ତେବେ ତ ଖୁସି ହେବା ଉଚିତ୍, ତାଳି ବଜାଇବା ଉଚିତ୍ । ନର୍କରୁ ବାହାରି
ସ୍ୱର୍ଗକୁ ଗଲେ - ଏହା ତ ବହୁତ ଭଲ ହେଲା । ଯେତେବେଳେ କେହି କହୁଛନ୍ତି ଅମୁକ ସ୍ୱର୍ଗକୁ ଗଲା ତେବେ
କୁହ କେଉଁଠାରୁ ଗଲେ? ନିଶ୍ଚିତ ନର୍କରୁ ଗଲେ । ଇଏ ବହୁତ ଖୁସିର କଥା । ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଡାକି ଟୋଲି (ମିଠା)
ଖୁଆଇବା ଉଚିତ୍ । କିନ୍ତୁ ଏ ସବୁ ହେଲା ବୁଦ୍ଧିର କଥା । ସେମାନେ ଏଭଳି କହିବେ ନାହିଁ ଯେ ୨୧
ଜନ୍ମ ପାଇଁ ସ୍ୱର୍ଗକୁ ଗଲେ । କେବଳ କହିଦେଉଛନ୍ତି ସ୍ୱର୍ଗକୁ ଗଲା । ଆଚ୍ଛା! ପୁଣି ତାଙ୍କ
ଆତ୍ମାକୁ ଏଠାକୁ କାହିଁକି ଡାକୁଛ? ନର୍କର ଭୋଜନ ଖୁଆଇବା ପାଇଁ? ନର୍କକୁ ତ ଡାକିବାର ଆବଶ୍ୟକତା
ନାହିଁ । ଏ କଥା ବାବା ଆସି ବୁଝାଉଛନ୍ତି, ଏସବୁ ହେଲା ଜ୍ଞାନଯୁକ୍ତ କଥା । ବାବାଙ୍କୁ ଡାକୁଛନ୍ତି
ଆମକୁ ପତିତରୁ ପବିତ୍ର କର ତେବେ ନିଶ୍ଚିତ ପତିତ ଶରୀରକୁ ତ୍ୟାଗ କରିବାକୁ ପଡିବ । ସମୟ ଆସିବ
ସମସ୍ତେ ମୃତ୍ୟୁମୁଖରେ ପଡିବେ ସେତେବେଳେ ପୁଣି କିଏ କାହା ପାଇଁ କାନ୍ଦିବ? ଏବେ ତୁମେ ଜାଣୁଛ ଆମେ
ଏହି ଶରୀରକୁ ତ୍ୟାଗ କରି ନିଜ ଘରକୁ ଫେରିଯିବୁ । ବର୍ତ୍ତମାନ ଏହି ଅଭ୍ୟାସ କରୁଛୁ ଯେ କିପରି ଏହି
ଶରୀରକୁ ତ୍ୟାଗ କରିବୁ । ଏଭଳି ପୁରୁଷାର୍ଥ ଦୁନିଆରେ ଆଉ କେହି କରୁଥିବେ!
ଏହା ଆମର ପୁରୁଣା ଶରୀର,
ତୁମମାନଙ୍କ ପାଖରେ ଏବେ ଏହି ଜ୍ଞାନ ରହିଛି । ବାବା ମଧ୍ୟ କହୁଛନ୍ତି ମୁଁ ପୁରୁଣା ଜୋତା (ଶରୀର)କୁ
ଧାରରେ ନେଉଛି । ଡ୍ରାମାରେ ଏହି ରଥ ହିଁ ନିମିତ୍ତ ହୋଇଛନ୍ତି । ଏହା କେବେ ବି ବଦଳି ପାରିବ ନାହିଁ
। ଏହାଙ୍କୁ ପୁଣି ତୁମେ ୫ ହଜାର ବର୍ଷ ପରେ ଦେଖିବ । ଡ୍ରାମାର ରହସ୍ୟକୁ ବୁଝିଗଲ ନା । ବାବାଙ୍କ
ବିନା ଆଉ କାହା ପାଖରେ ଏହି ଶକ୍ତି ନାହିଁ ଯିଏକି ଏହାକୁ ବୁଝାଇପାରିବେ । ଏହି ପାଠଶାଳା ବହୁତ
ବିଚିତ୍ର, ଏଠାରେ ବୁଢା ମଧ୍ୟ କହୁଛନ୍ତି ଆମେ ଯାଉଛୁ ଭଗବାନଙ୍କ ପାଠଶାଳାକୁ - ଭଗବାନ ଭଗବତୀ ହେବା
ପାଇଁ । ଆରେ ବୁଢୀମାନେ କ’ଣ କେବେ ସ୍କୁଲରେ ପାଠ ପଢନ୍ତି । ତୁମକୁ ଯଦି କେହି ପଚାରୁଛନ୍ତି ତୁମେ
କୁଆଡେ ଯାଉଛ? ତେବେ କୁହ, ଆମେ ଈଶ୍ୱରୀୟ ବିଶ୍ୱବିଦ୍ୟାଳୟକୁ ଯାଉଛୁ । ସେଠାରେ ଆମେ ରାଜଯୋଗ
ଶିଖୁଛୁ । ଏଭଳି କଥା କୁହ ଯେମିତି ସେମାନେ ଚକିତ ହୋଇଯିବେ । ବୁଢାମାନେ ମଧ୍ୟ କହିବେ ଯେ ଆମେ
ଭଗବାନଙ୍କର ପାଠଶାଳାକୁ ଯାଉଛୁ । ଏଠାରେ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟର କଥା ହେଲା, ଆମେ ଭଗବାନଙ୍କ ପାଖକୁ ପାଠ
ପଢିବାକୁ ଯାଉଛୁ । ଏପରି ଆଉ କେହି କହିପାରିବେ ନାହିଁ । କହିବେ ନିରାକାର ଭଗବାନ ପୁଣି କେଉଁଠୁ
ଆସିଲେ? କାହିଁକି ନା ସେମାନେ ତ ଭାବୁଛନ୍ତି ଭଗବାନ ନାମ-ରୂପରୁ ଅଲଗା ଅଟନ୍ତି । ଏବେ ତୁମେମାନେ
ଜାଣୁଛ ତେଣୁ କହୁଛ । ପ୍ରତ୍ୟେକ ମୂର୍ତ୍ତିର କର୍ତ୍ତବ୍ୟକୁ ତୁମେ ଜାଣୁଛ । ବୁଦ୍ଧିରେ ଏକଥା
ନିଶ୍ଚୟ ରହିଛି ଯେ ଉଚ୍ଚରୁ ଉଚ୍ଚ ହେଲେ ଶିବବାବା, ଯାହାଙ୍କର ଆମେ ସନ୍ତାନ ଅଟୁ । ଆଚ୍ଛା, ପୁଣି
ସୂକ୍ଷ୍ମଲୋକ ନିବାସୀ ବ୍ରହ୍ମା-ବିଷ୍ଣୁ-ଶଙ୍କର, ତୁମେ କେବଳ କଥାକୁ ମାତ୍ର କହୁନାହଁ । ତୁମେ ତ
ଭଲ ଭାବରେ ଜାଣିଛ ଯେ ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ସ୍ଥାପନା ଶିବବାବା କିପରି କରୁଛନ୍ତି । ତୁମ ବ୍ୟତୀତ
ଅନ୍ୟ କେହି ବି ତାଙ୍କ ଜୀବନ କାହାଣୀ ବିଷୟରେ କହିପାରିବେ ନାହିଁ । ସେମାନେ ନିଜର ଜୀବନ କାହାଣୀକୁ
ହିଁ ଜାଣିନାହାଁନ୍ତି, ତେବେ ଅନ୍ୟମାନଙ୍କର କିପରି ଜାଣିବେ? ତୁମେ ଏବେ ସବୁ କିଛି ଜାଣିଗଲଣି ।
ବାବା କହୁଛନ୍ତି ମୁଁ ଯାହା ଜାଣିଛି, ତାହା ତୁମମାନଙ୍କୁ ବୁଝାଉଛି । ବାବାଙ୍କ ବିନା ସ୍ୱର୍ଗର
ରାଜତ୍ୱ କେହି ଦେଇପାରିବେ ନାହିଁ । ଏହି ଲକ୍ଷ୍ମୀ-ନାରାୟଣ କୌଣସି ଲଢେଇ କରି ଏହି ରାଜ୍ୟ ପାଇ
ନାହାଁନ୍ତି । ସେଠାରେ କୌଣସି ଲଢେଇ ହୁଏ ନାହିଁ । ଏଠାରେ ତ କେତେ ଲଢେଇ-ଝଗଡା କରୁଛନ୍ତି । କେତେ
ଢେର ମନୁଷ୍ୟ ଅଛନ୍ତି । ଏବେ ତୁମ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କ ମନରେ ଏହି କଥା ଆସିବା ଉଚିତ୍ ଯେ ଆମେ
ବାବାଙ୍କଠାରୁ ଦାଦାଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ବର୍ସା ପାଉଛୁ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି - ମୋତେ ମନେ ପକାଅ ଏପରି
କହୁନାହାଁନ୍ତି ଯେ ଯାହାଙ୍କ ଶରୀରରେ ପ୍ରବେଶ କରିଛି ତାଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ମନେ ପକାଅ । ନାଁ, କହୁଛନ୍ତି
କେବଳ ମୋତେ ମନେ ପକାଅ । ସେହି ସନ୍ନ୍ୟାସୀମାନେ ତ ନିଜର ଫଟୋ ନାମ ସହିତ ଦେଇଥା’ନ୍ତି । ତେବେ
ତୁମେମାନେ ଶିବବାବାଙ୍କର ଫଟୋ କିପରି ଉଠାଇବ? ବିନ୍ଦୁ ଉପରେ ନାମ କିପରି ଲେଖିବ! ବିନ୍ଦୁ ଉପରେ
ଶିବବାବାଙ୍କର ନାମ ଲେଖିଲେ ବିନ୍ଦୁଠାରୁ ମଧ୍ୟ ନାମ ବଡ ହୋଇଯିବ । ଏ ସବୁ ବୁଝିବାର କଥା ନା ।
ତେବେ ପିଲାମାନେ ବହୁତ ଖୁସି ହେବା ଉଚିତ୍ ଯେ ଆମକୁ ଶିବବାବା ପାଠ ପଢାଉଛନ୍ତି । ଆତ୍ମା ପଢୁଛି
ନା । ସଂସ୍କାର ଆତ୍ମା ହିଁ ନେଇଯାଇଥାଏ । ଏବେ ବାବା ଆତ୍ମାରେ ସଂସ୍କାର ଭରୁଛନ୍ତି । ସେ ପିତା
ବି ଅଟନ୍ତି, ଶିକ୍ଷକ ବି ଅଟନ୍ତି ଓ ଗୁରୁ ମଧ୍ୟ ଅଟନ୍ତି । ବାବା ଯାହା ତୁମମାନଙ୍କୁ ଶିଖାଉଛନ୍ତି,
ତୁମେ ଅନ୍ୟମାନଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ଶିଖାଅ, ସୃଷ୍ଟିଚକ୍ରକୁ ସ୍ମରଣ କର ଏବଂ ଅନ୍ୟମାନଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ସ୍ମରଣ
କରାଅ । ଯେଉଁ ଗୁଣ ତାଙ୍କ ପାଖରେ ଅଛି ତାହା ଏବେ ପିଲାମାନଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ଦେଉଛନ୍ତି । କହୁଛନ୍ତି
ମୁଁ ଜ୍ଞାନର ସାଗର, ସୁଖର ସାଗର ଅଟେ । ତୁମକୁ ମଧ୍ୟ ଜ୍ଞାନର ସାଗର ଏବଂ ସୁଖର ସାଗର କରୁଛି ।
ତେଣୁ ତୁମେମାନେ ମଧ୍ୟ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ସୁଖ ଦିଅ । ମନ, ବଚନ, କର୍ମରେ କାହାକୁ ବି ଦୁଃଖ ଦିଅ ନାହିଁ
। ସମସ୍ତଙ୍କ କାନରେ ଏହି ମିଠା ମିଠା କଥା ଶୁଣାଅ କି ଶିବବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଅ, ତେବେ ବିକର୍ମ
ବିନାଶ ହେବ । ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଏହି ସନ୍ଦେଶ ଦେବାକୁ ହେବ ଯେ ବାବା ଆସିଛନ୍ତି, ତାଙ୍କଠାରୁ ଏହି ବର୍ସା
ନିଅ । ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଏହି ସନ୍ଦେଶ ଦେବାକୁ ପଡିବ । ଶେଷରେ ଖବରକାଗଜରେ ମଧ୍ୟ ବାହାର କରିବେ । ଏକଥା
ତ ଜାଣିଛ ଯେ ଅନ୍ତିମ ସମୟରେ ସମସ୍ତେ କହିବେ ଅହୋ ପ୍ରଭୁ ତୁମର ଲୀଳା... ଆପଣ ହିଁ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ସଦ୍ଗତି
ଦେଉଛନ୍ତି । ଦୁଃଖରୁ ମୁକ୍ତ କରି ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଶାନ୍ତିଧାମକୁ ନେଇଯାଉଛନ୍ତି । ଏହା ମଧ୍ୟ ଜାଦୁଗରୀ
ଅଟେ ନା । ଦୁନିଆରେ ଅଳ୍ପକାଳର ଜାଦୁଗରୀ (କୁହୁକ) ଦେଖାଇଥା’ନ୍ତି । ଇଏ ତ ୨୧ ଜନ୍ମ ପାଇଁ
ମନୁଷ୍ୟରୁ ଦେବତା କରୁଛନ୍ତି । ଏହି ମନମନାଭବର ଜାଦୁ ଦ୍ୱାରା ତୁମେ ଲକ୍ଷ୍ମୀ-ନାରାୟଣ ହେଉଛ ।
ଜାଦୁଗର, ରତ୍ନାଗର (ରତ୍ନାକର) ଏହି ସବୁ ନାମ ଶିବବାବାଙ୍କର, ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କର ନୁହେଁ । ଏବେ ଏହି
ବ୍ରାହ୍ମଣ-ବ୍ରାହ୍ମଣୀମାନେ ସମସ୍ତେ ପାଠ ପଢୁଛନ୍ତି । ନିଜେ ପଢି ପୁଣି ଅନ୍ୟମାନଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ
ପଢାଉଛନ୍ତି । ବାବା ଜଣ ଜଣଙ୍କୁ ପାଠ ପଢାଉ ନାହାଁନ୍ତି । ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଏକତ୍ର ପଢାଉଛନ୍ତି, ତୁମେ
ପୁଣି ଅନ୍ୟମାନଙ୍କୁ ପଢାଉଛ । ବାବା ରାଜଯୋଗର ଶିକ୍ଷା ଦେଉଛନ୍ତି । ସେହି ବାବା ରଚୟିତା ଅଟନ୍ତି,
କୃଷ୍ଣ ତ ରଚନା ଅଟନ୍ତି ନା । ବର୍ସା ତ ରଚୟିତାଙ୍କଠାରୁ ମିଳିଥାଏ, ନା କି ରଚନାଠାରୁ ।
ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣଙ୍କଠାରୁ ବର୍ସା ମିଳି ନ ଥାଏ । ବିଷ୍ଣୁଙ୍କର ଦୁଇ ରୂପ ଏହି ଲକ୍ଷ୍ମୀ-ନାରାୟଣ ଅଟନ୍ତି
। ଛୋଟ ବୟସରେ ରାଧା-କୃଷ୍ଣ ଥିଲେ । ଏହି କଥାକୁ ମଧ୍ୟ ପକ୍କା ନିଶ୍ଚୟ କରିନିଅ । ବୁଢାମାନେ ମଧ୍ୟ
ଯଦି ତୀବ୍ର ପୁରୁଷାର୍ଥ କରିବେ, ତେବେ ଉଚ୍ଚପଦ ପାଇପାରିବେ । ବୁଢୀମାନଙ୍କର ପୁଣି ବି ଟିକେ ମମତା
ରହିଥାଏ । ନିଜର ରଚନା (ପିଲାଛୁଆ)ର ଜାଲରେ ବାନ୍ଧି ହୋଇଯାଇଥା’ନ୍ତି । ଅନେକଙ୍କର କଥା ମନେ
ପଡିଥାଏ, ତାଙ୍କଠାରୁ ବୁଦ୍ଧିଯୋଗ ତୁଟାଇ ପୁଣି ଏକମାତ୍ର ବାବାଙ୍କ ସହିତ ଯୋଡିବା, ଏଥିରେ ହିଁ
ମେହନତ କରିବାକୁ ପଡିଥାଏ । ତେଣୁ ବଞ୍ଚି ଥାଉ ଥାଉ ମରିବାକୁ ହେବ । ବୁଦ୍ଧିରେ ଗୋଟିଏ ଥର ତୀର
ଲାଗିଗଲା ତ ବାସ୍ । ପୁଣି କାଇଦାର ସହିତ ଚାଲିବାକୁ ହୁଏ । ଏପରି ନୁହେଁ ଯେ କାହା ସହିତ
କଥାବାର୍ତ୍ତା ହେବ ନାହିଁ । ଗୃହସ୍ଥ ବ୍ୟବହାରରେ ରୁହ, ସମସ୍ତଙ୍କ ସହିତ କଥାବାର୍ତ୍ତା କର ।
ତାଙ୍କ ସହିତ ମଧ୍ୟ ସମ୍ପର୍କ ରଖ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି - ଚ୍ୟାରିଟି ବିଗେନ୍ସ ଆଟ୍ ହୋମ୍ (ଦାନ ସ୍ୱ
ଗୃହରୁ ହିଁ ଆରମ୍ଭ ହୁଏ) । ଯଦି ସମ୍ପର୍କ ହିଁ ରଖିବ ନାହିଁ, ତେବେ ତାଙ୍କର ଉଦ୍ଧାର କିପରି କରିବ?
ଉଭୟ (ଲୌକିକ ପରିବାର ଏବଂ ବାବା)ଙ୍କ ସହିତ ସମ୍ପର୍କ ରଖିବାକୁ ପଡିବ । ବାବାଙ୍କୁ ପଚାରୁଛନ୍ତି -
ବିବାହ ଆଦିକୁ ଯିବୁ? ବାବା କହୁଛନ୍ତି କାହିଁକି ନ ଯିବ । ବାବା କେବଳ କହୁଛନ୍ତି କାମ ମହାଶତ୍ରୁ
ଅଟେ, ତା ଉପରେ ବିଜୟ ପ୍ରାପ୍ତ କଲେ ତୁମେ ଜଗତ୍ଜିତ୍ ହୋଇଯିବ । ସତ୍ୟଯୁଗରେ ସମସ୍ତେ ନିର୍ବିକାରୀ
ଥା’ନ୍ତି । ସେଠାରେ ଯୋଗବଳ ଦ୍ୱାରା ସମସ୍ତେ ଜନ୍ମ ନେବେ । ସେଥିପାଇଁ ବାବା କହୁଛନ୍ତି
ନିର୍ବିକାରୀ ହୁଅ । ପ୍ରଥମତଃ ଏହି କଥା ଉପରେ ପକ୍କା ନିଶ୍ଚୟ କର ଯେ ଆମେ ଶିବବାବାଙ୍କ ପାଖରେ
ବସିଛୁ, ଶିବବାବା ଆମକୁ ୮୪ ଜନ୍ମର କାହାଣୀ ଶୁଣାଉଛନ୍ତି । ଏହି ସୃଷ୍ଟି ଚକ୍ର ଘୂରି ଚାଲିଛି ।
ପ୍ରଥମେ-ପ୍ରଥମେ ସତ୍ତ୍ୱପ୍ରଧାନ ଦେବୀ-ଦେବତାମାନେ ଆସୁଛନ୍ତି, ପୁଣି ପୁନର୍ଜନ୍ମ ନେଇ-ନେଇ
ତମଃପ୍ରଧାନ ହୋଇଯାଉଛନ୍ତି । ଦୁନିଆ ମଧ୍ୟ ପୁରୁଣା ପତିତ ହୋଇଯାଇଥାଏ । ତେବେ ଆତ୍ମା ହିଁ ପତିତ
ଅଟେ ନା । ଏଠାକାର କୌଣସି ବି ଜିନିଷରେ ଶକ୍ତି ନାହିଁ । କେଉଁଠି ସତ୍ୟଯୁଗର ଫଳ ଫୁଲ ଏବଂ କେଉଁଠି
ଏଠାକାର! ସେଠାରେ କେବେ ଖଟା ବାସୀ ଜିନିଷ ରହିବ ନାହିଁ । ତୁମେମାନେ ସେଠାକାର ସାକ୍ଷାତ୍କାର
ମଧ୍ୟ କରି ଆସୁଛ । ତୁମର ଇଚ୍ଛା ହେଉଛି ଏହି ଫଳ-ଫୁଲ ଆଦି ନେଇଯିବୁ । କିନ୍ତୁ ଏଠାକୁ ଆସିବା
ବେଳକୁ ସବୁ ଉଭେଇ ଯାଉଛି । ଏହି ସବୁ ସାକ୍ଷାତ୍କାର କରାଇ ବାବା ପିଲାମାନଙ୍କୁ ଖୁସୀ କରାଇ
ଦେଉଛନ୍ତି । ଇଏ ହେଉଛନ୍ତି ଆତ୍ମିକ ପିତା, ଯିଏ ତୁମମାନଙ୍କୁ ପାଠ ପଢାଉଛନ୍ତି । ଏହି ଶରୀର
ଦ୍ୱାରା ଆତ୍ମା ପଢୁଛି, ନା କି ଶରୀର । ଆତ୍ମାରେ ଶୁଦ୍ଧ ଅଭିମାନ ରହିଛି ଯେ ମୁଁ ମଧ୍ୟ ଏହି ବର୍ସା
ନେଉଛି, ସ୍ୱର୍ଗର ମାଲିକ ହେଉଛି । ସ୍ୱର୍ଗକୁ ତ ସମସ୍ତେ ଯିବେ କିନ୍ତୁ ସମସ୍ତଙ୍କର ନାମ ତ
ଲକ୍ଷ୍ମୀ-ନାରାୟଣ ହେବ ନାହିଁ ନା । ଆତ୍ମା ହିଁ ସମ୍ପତ୍ତି ପାଉଛି । ବାବାଙ୍କ ବିନା ଆଉ କେହି ଏ
ଜ୍ଞାନ ଦେଇପାରିବେ ନାହିଁ । ଏହା ତ ବିଶ୍ୱବିଦ୍ୟାଳୟ ଅଟେ, ଏଠାରେ ଛୋଟ ପିଲା, ଯବାନ, ସମସ୍ତେ
ପାଠ ପଢୁଛନ୍ତି । ଏପରି କଲେଜ କେବେ ଦେଖିଛ? ସେମାନେ ମନୁଷ୍ୟରୁ ବାରିଷ୍ଟର, ଡାକ୍ତର ଆଦି
ହେଉଛନ୍ତି । ଏଠାରେ ତୁମେ ମନୁଷ୍ୟରୁ ଦେବତା ହେଉଛ ।
ତୁମେ ଜାଣିଛ - ବାବା
ଆମର ଶିକ୍ଷକ ଏବଂ ସତଗୁରୁ ମଧ୍ୟ ଅଟନ୍ତି, ସେ ଆମକୁ ସାଥିରେ ନେଇଯିବେ । ପୁଣି ଆମେ ପାଠପଢା
ଅନୁସାରେ ଯାଇ ସୁଖଧାମରେ ପଦ ପାଇବୁ । ବାବା ତ କେବେ ତୁମର ସତ୍ୟଯୁଗକୁ ଦେଖୁ ବି ନାହାଁନ୍ତି ।
ଶିବବାବା ପଚାରୁଛନ୍ତି - ମୁଁ ସତ୍ୟଯୁଗ ଦେଖୁଛି? ଦେଖିବା ତ ଶରୀର ଦ୍ୱାରା ହୋଇଥାଏ, ତାଙ୍କର ତ
ନିଜର ଶରୀର ନାହିଁ, ତେବେ କିପରି ଦେଖିବେ? ଏଠାରେ ତୁମମାନଙ୍କ ସହିତ ଦେଖୁଛନ୍ତି, କଥାବାର୍ତ୍ତା
ହେଉଛନ୍ତି, ଏହା ପୁରୁଣା ଦୁନିଆ ଅଟେ । ଶରୀର ବିନା ତ କିଛି ଦେଖିପାରିବେ ନାହିଁ । ବାବା
କହୁଛନ୍ତି ମୁଁ ପତିତ ଦୁନିଆ ପତିତ ଶରୀରରେ ଆସି ତୁମକୁ ପବିତ୍ର କରୁଛି । ମୁଁ ସ୍ୱର୍ଗକୁ ଦେଖୁ
ବି ନାହିଁ । ଏପରି ନୁହେଁ ଯେ କାହାର ଶରୀରରେ ଲୁଚି ଦେଖି ଆସିବି । ନା, ସେଠାରେ ମୋର ପାର୍ଟ ହିଁ
ନାହିଁ । ତୁମେ କେତେ ନୂଆ-ନୂଆ କଥା ଶୁଣୁଛ । ତେଣୁ ଏବେ ଏହି ପୁରୁଣା ଦୁନିଆରେ ମନ ଲଗାଇବାର ନାହିଁ
। ବାବା କହୁଛନ୍ତି ଯେତେ ପବିତ୍ର ହେବ ସେତେ ଉଚ୍ଚ ପଦ ମିଳିବ । ଏ ସବୁ ଯୋଗବଳର ପ୍ରାପ୍ତି ।
ଯାତ୍ରା (ତୀର୍ଥ) ସମୟରେ ମଧ୍ୟ ମନୁଷ୍ୟ ପବିତ୍ର ରହିଥା’ନ୍ତି ପୁଣି ଯେବେ ଫେରିଥା’ନ୍ତି ତେବେ
ପୁଣି ଅପବିତ୍ର ହୋଇଥା’ନ୍ତି । ତୁମ ପିଲାମାନଙ୍କୁ ବହୁତ ଖୁସି ହେବା ଉଚିତ୍ । ଜାଣିଛ ଯେ ବେହଦର
ବାବାଙ୍କଠାରୁ ଆମେ ବେହଦ ସ୍ୱର୍ଗର ବର୍ସା ନେଉଛୁ, ତେଣୁ ତାଙ୍କ ଶ୍ରୀମତରେ ଚାଲିବାକୁ ହେବ ।
ବାବାଙ୍କ ସ୍ମୃତି ଦ୍ୱାରା ହିଁ ସତ୍ତ୍ୱପ୍ରଧାନ ହେବାକୁ ପଡିବ । ୬୩ ଜନ୍ମର କଳଙ୍କି (ପାପ)
ଆତ୍ମାରେ ଚଢି ରହିଛି । ତାକୁ ଏହି ଗୋଟିଏ ଜନ୍ମରେ ଭସ୍ମ କରିବାକୁ ହେବ, ଆଉ କୌଣସି ଅସୁବିଧା ନାହିଁ
। ବିଷ ପିଇବାର (କାମ ବିକାରର ଯେଉଁ ଭୋକ ରହିଛି, ତାକୁ ଛାଡି ଦେବାକୁ ହେବ, ତାର ଖିଆଲ ମଧ୍ୟ କର
ନାହିଁ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ଏହି ବିକାର ଦ୍ୱାରା ହିଁ ତୁମେ ଜନ୍ମ-ଜନ୍ମାନ୍ତର ଦୁଃଖୀ ହୋଇ ଆସିଛ ।
କୁମାରୀମାନଙ୍କ ପ୍ରତି ତ ବହୁତ ଦୟା ଆସୁଛି । ବାଇସ୍କୋପ ଦେଖିବା ଦ୍ୱାରା ହିଁ ଖରାପ ହୋଇଯାଉଛନ୍ତି,
ଏହା ଦ୍ୱାରା ହିଁ ନର୍କକୁ ଚାଲିଯାଉଛନ୍ତି । ଯଦିଓ ବାବା କାହାକୁ କହୁଛନ୍ତି ଦେଖିବାରେ କୌଣସି
ଆପତ୍ତି ନାହିଁ, କିନ୍ତୁ ତୁମକୁ ଦେଖି ଅନ୍ୟମାନେ ମଧ୍ୟ ଯିବାକୁ ଲାଗିବେ, ସେଥିପାଇଁ ତୁମର ଯିବା
ଉଚିତ୍ ନୁହେଁ । ଇଏ ହେଉଛନ୍ତି ଭାଗୀରଥ । ଭାଗ୍ୟଶାଳୀ ରଥ ଅଟନ୍ତି ନା, ଯିଏକି ନିମିତ୍ତ ହୋଇଛନ୍ତି
- ଡ୍ରାମାରେ ନିଜର ରଥ (ଶରୀର)କୁ ଲୋନ ଦେବା ପାଇଁ । ତୁମେ ଜାଣୁଛ ବାବା ଏହାଙ୍କ ଶରୀରରେ
ଆସୁଛନ୍ତି, ଇଏ ହେଉଛନ୍ତି ହୁସେନର ଘୋଡା (ମୁସଲମାନଙ୍କ ଧର୍ମ ଗ୍ରନ୍ଥରେ ଥିବା କାହାଣୀ) ତୁମ
ସମସ୍ତଙ୍କୁ ହସୀନ ଅର୍ଥାତ୍ ସୁନ୍ଦର କରୁଛନ୍ତି । ବାବା ନିଜେ ହସୀନ ଅଟନ୍ତି, କିନ୍ତୁ ଏହି ରଥ
ନେଇଛନ୍ତି । ଡ୍ରାମାରେ ୟାଙ୍କର ଏହିପରି ପାର୍ଟ ରହିଛି । ଏବେ ଯେଉଁ ଆତ୍ମାମାନେ କଳା
ହୋଇଯାଇଛନ୍ତି ତାଙ୍କୁ ଗୋଲଡେନ୍ ଏଜଡ୍ (ସତ୍ୟଯୁଗୀ)କରିବାକୁ ହେବ ।
ବାବା ସର୍ବଶକ୍ତିମାନ
ଅଟନ୍ତି ନା ଡ୍ରାମା? ଡ୍ରାମା, ପୁଣି ସେଥିରେ ଯେଉଁ ଅଭିନେତାମାନେ ଅଛନ୍ତି, ତାଙ୍କ ମଧ୍ୟରେ
ସର୍ବଶକ୍ତିମାନ କିଏ? ଶିବବାବା । ଆଉ ପୁଣି ରାବଣ । ଅଧାକଳ୍ପ ରାମରାଜ୍ୟ, ଅଧାକଳ୍ପ ରାବଣ ରାଜ୍ୟ
ଚାଲୁଛି । ବାରମ୍ବାର ବାବାଙ୍କୁ ଲେଖୁଛନ୍ତି କି ଆମେ ବାବାଙ୍କର ସ୍ମୃତି ଭୁଲିଯାଉଛୁ । ଉଦାସ
ହୋଇଯାଉଛୁ । ଆରେ ମୁଁ ତୁମକୁ ସ୍ୱର୍ଗର ମାଲିକ କରିବାକୁ ଆସିଛି ପୁଣି ତୁମେ ଉଦାସ (ଦୁଃଖୀ) ହୋଇ
କାହିଁକି ରହୁଛ! ତୁମମାନଙ୍କୁ ବହୁତ ମେହନତ କରିବାକୁ ହେବ, ପବିତ୍ର ହେବାକୁ ପଡିବ । କ’ଣ ବିନା
ପରିଶ୍ରମରେ ରାଜତିଳକ ଦେଇଦେବି! ଜ୍ଞାନ ଏବଂ ଯୋଗ ଦ୍ୱାରା ନିଜେ ହିଁ ନିଜକୁ ରାଜତିଳକ ଦେବାର
ଯୋଗ୍ୟ କରିବାକୁ ହେବ । ବାବାଙ୍କୁ ସ୍ମରଣ କରିଲେ ତ ତୁମେ ସ୍ୱତଃ ତିଳକର ଯୋଗ୍ୟ ହୋଇଯିବ ।
ବୁଦ୍ଧିରେ ଅଛି ଯେ ଶିବବାବା ଆମର ମିଠା ବାବା, ଶିକ୍ଷକ, ସତଗୁରୁ ଅଟନ୍ତି । ଆମକୁ ମଧ୍ୟ ବହୁତ
ମିଠା କରୁଛନ୍ତି । ତୁମେ ଜାଣିଛ ଆମେ କୃଷ୍ଣପୁରୀକୁ ନିଶ୍ଚୟ ଯିବୁ । ପ୍ରତି ୫ ହଜାର ବର୍ଷ ପରେ
ଭାରତ ସ୍ୱର୍ଗ ନିଶ୍ଚୟ ହେବ । ପୁଣି ନର୍କ ହୋଇଯାଇଥାଏ । ମନୁଷ୍ୟ ଭାବୁଛନ୍ତି ଯିଏ ଧନବାନ୍ ଅଟନ୍ତି
ତାଙ୍କ ପାଇଁ ଏହିଠାରେ ହିଁ ସ୍ୱର୍ଗ ଅଟେ, ଗରୀବ ନର୍କରେ ଅଛନ୍ତି । କିନ୍ତୁ ବାସ୍ତବରେ ତାହା
ସତ୍ୟ ନୁହେଁ । ଏହି ଦୁନିଆ ହିଁ ନର୍କ ଅଟେ । ଆଚ୍ଛା —
ମିଠା ମିଠା ସିକିଲଧେ
ସନ୍ତାନମାନଙ୍କ ପ୍ରତି ମାତା-ପିତା, ବାପଦାଦାଙ୍କର ମଧୁର ସ୍ନେହ ସମ୍ପନ୍ନ ଶୁଭେଚ୍ଛା ଏବଂ
ସୁପ୍ରଭାତ । ଆତ୍ମିକ ପିତାଙ୍କର ଆତ୍ମିକ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ନମସ୍ତେ ।
ଧାରଣା ପାଇଁ ମୁଖ୍ୟ ସାର
:—
(୧) ବାଇସ୍କୋପ
ଅର୍ଥାତ୍ ସିନେମା ହିଁ ନର୍କକୁ ଯିବାର ରାସ୍ତା ଅଟେ, ସେଥିପାଇଁ ସିନେମା ଦେଖିବାର ନାହିଁ । ଯୋଗର
ଯାତ୍ରା ଦ୍ୱାରା ପବିତ୍ର ହୋଇ ଉଚ୍ଚ ପଦ ପାଇବାକୁ ହେବ, ଏହି ପୁରୁଣା ଦୁନିଆରେ ମନ ଲଗାଇବାର ନାହିଁ
।
(୨) ମନ-ବଚନ-କର୍ମରେ
କାହାକୁ ବି ଦୁଃଖ ଦେବାର ନାହିଁ । ସମସ୍ତଙ୍କ କାନରେ ମିଠା-ମିଠା କଥା ଶୁଣାଇବାକୁ ହେବ,
ସମସ୍ତଙ୍କୁ ବାବାଙ୍କର ସ୍ମୃତି ଦେବାକୁ ହେବ । ସମସ୍ତଙ୍କର ବୁଦ୍ଧିଯୋଗ ଏକମାତ୍ର ବାବାଙ୍କ ସହିତ
ଯୋଡିବାକୁ ହେବ ।
ବରଦାନ:-
ସ୍ମୃତିର ସ୍ୱୀଚ୍
ଅନ୍ କରି ଗୋଟିଏ ସେକେଣ୍ଡରେ ଅଶରୀରୀ ସ୍ଥିତିର ଅନୁଭବ କରୁଥିବା ପ୍ରୀତ ବୁଦ୍ଧି ହୁଅ ।
ଯେଉଁଠାରେ ପ୍ରଭୁ ପ୍ରୀତି
ରହିଛି ସେଠାରେ ଅଶରୀରୀ ହେବା ଗୋଟିଏ ସେକେଣ୍ଡର ଖେଳ ସଦୃଶ ଅଟେ । ଯେପରି ସ୍ୱୀଚ୍ ଅନ୍ କରିବା
ମାତ୍ରେ ଅନ୍ଧକାର ସମାପ୍ତ ହୋଇଯାଉଛି, ସେହିପରି ପ୍ରୀତ ବୁଦ୍ଧି ହୋଇ ସ୍ମୃତିର ସ୍ୱୀଚ୍ ଅନ୍ କର,
ତେବେ ଦେହ ଏବଂ ଦେହର ଦୁନିଆର ସ୍ମୃତିର ସ୍ୱୀଚ୍ ଅଫ୍ ହୋଇଯିବ । ଏହା ଗୋଟିଏ ସେକେଣ୍ଡର ହିଁ ଖେଳ
ଅଟେ । ମୁଖ ଦ୍ୱାରା ବାବା କହିବା ପାଇଁ ମଧ୍ୟ ସମୟ ଲାଗିଥାଏ । କିନ୍ତୁ ସ୍ମୃତିରେ ଆଣିବା ପାଇଁ
ସମୟ ଲାଗେ ନାହିଁ । ଏହି ବାବା ଶବ୍ଦ ହିଁ ପୁରୁଣା ଦୁନିଆକୁ ଭୁଲିବାର ଆତ୍ମିକ ବମ୍ର କାମ
କରିଥାଏ ।
ସ୍ଲୋଗାନ:-
ଯଦି ଦେହଭାନ
ରୂପୀ ମାଟିର ବୋଝଠାରୁ ଉର୍ଦ୍ଧ୍ୱରେ ରହିବ ତେବେ ଡବଲ ଲାଇଟ୍ ଫରିସ୍ତା ହୋଇଯିବ ।
ଅବ୍ୟକ୍ତ ଈଶାରା:-
ସତ୍ୟତା ଏବଂ ସଭ୍ୟତା ରୂପୀ ସଂସ୍କୃତିକୁ ଆପଣାଅ
(୨୫) ସତ୍ୟତାର ପରୀକ୍ଷା
ହେଲା ସଂକଳ୍ପ, ବାଣୀ, କର୍ମ, ସମ୍ବନ୍ଧ-ସମ୍ପର୍କ ସବୁଥିରେ ଦିବ୍ୟତାର ଅନୁଭୂତି ହେବା । କେହି
କେହି କହୁଛନ୍ତି, ମୁଁ ତ ସର୍ବଦା ସତ କହୁଛି କିନ୍ତୁ ଯଦି ବାଣୀ ଓ କର୍ମର ଦିବ୍ୟତା ନାହିଁ, ତେବେ
ଅନ୍ୟମାନଙ୍କୁ ଆପଣ ସତ ବୋଲି ଅନୁଭବ ହେବ ନାହିଁ, ସେଥିପାଇଁ ସତ୍ୟତାର ଶକ୍ତି ଦ୍ୱାରା ଦିବ୍ୟତାକୁ
ଧାରଣ କରନ୍ତୁ । କିଛି ବି ସହନ କରିବାକୁ ହେଉ, ଘାବରାଅ ନାହିଁ । ସତ୍ୟ ସମୟ ଅନୁସାରେ ସ୍ୱତଃ
ସିଦ୍ଧ ହେବ ।