26.11.24 Morning Odia Murli Om Shanti BapDada Madhuban
“ମିଠେ ବଚ୍ଚେ:- ତୁମେ
ହେଉଛ ତ୍ରିମୂର୍ତ୍ତି ପିତାଙ୍କର ସନ୍ତାନ, ତେଣୁ ତୁମକୁ ନିଜର ତିନୋଟି କର୍ତ୍ତବ୍ୟ ସ୍ମୃତିରେ
ରହିବା ଦରକାର - ସ୍ଥାପନା, ବିନାଶ ଓ ପାଳନା ।”
ପ୍ରଶ୍ନ:-
ଦେହ-ଅଭିମାନ
ରୂପକ କଡା ବେମାରୀ ହେବା ଦ୍ୱାରା କ’ଣ କ’ଣ କ୍ଷତି ହୋଇଥାଏ?
ଉତ୍ତର:-
(୧) ଦେହ-ଅଭିମାନୀମାନଙ୍କ ମଧ୍ୟରେ ଈର୍ଷା ସୃଷ୍ଟି ହୋଇଥାଏ, ଈର୍ଷା କାରଣରୁ ପରସ୍ପର ମଧ୍ୟରେ ଲୁଣ
ପାଣି ଅର୍ଥାତ୍ ଅପ୍ରିୟତା ସୃଷ୍ଟି ହୋଇଥାଏ । ଯାହା ଦ୍ୱାରା ସେମାନେ ସ୍ନେହ ପୂର୍ବକ ସେବା
କରିପାରନ୍ତି ନାହିଁ । ଭିତରେ ଭିତରେ ଜଳୁଥା’ନ୍ତି । (୨) ସେମାନେ ସର୍ବଦା ବେପରୁଆ ହୋଇ
ରହିଥା’ନ୍ତି । ମାୟା ସେମାନଙ୍କୁ ବହୁତ ଧୋକା ଦେଇଥାଏ । ସେମାନେ ପୁରୁଷାର୍ଥ କରୁ କରୁ ଥକି
ଯାଆନ୍ତି । ଯେଉଁ କାରଣରୁ ପାଠପଢା ହିଁ ଛାଡି ଦେଇ ଥାଅନ୍ତି । (୩) ଦେହ-ଅଭିମାନ କାରଣରୁ ହୃଦୟ
ନିର୍ମଳ ନ ଥାଏ ଏବଂ ହୃଦୟ ନିର୍ମଳ ନ ଥିବା କାରଣରୁ ବାବାଙ୍କ ହୃଦୟରେ ସ୍ଥାନ ପାଇ ପାରନ୍ତି ନାହିଁ
। (୪) ସେମାନେ ମୁଡ୍ ଅଫ୍ ବା ମନ ଖରାପ କରିଦେଇଥାଆନ୍ତି ଏବଂ ତାଙ୍କର ଚେହେରା ହିଁ ବଦଳି ଯାଇଥାଏ
।
ଓମ୍ ଶାନ୍ତି ।
କେବଳ ବାବାଙ୍କୁ
ହିଁ ମନେ ପକାଉଛ ନା ଆଉ କିଛି ମନେ ପଡୁଛି? ପିଲାମାନଙ୍କୁ ସ୍ଥାପନା, ବିନାଶ ଏବଂ ପାଳନା ତିନୋଟି
ଯାକ ଏକା ସଙ୍ଗେ ମନେ ରହିବା ଦରକାର କାହିଁକି ନା ତିନୋଟିଯାକ କାର୍ଯ୍ୟ ଏକା ସାଥିରେ ଚାଲିଛି ନା
। ଯେପରି କେହି ବାରିଷ୍ଟରୀ ପଢୁଥିଲେ ତାଙ୍କୁ ଜଣାଥାଏ ଯେ ମୁଁ ବାରିଷ୍ଟର ହେବି, ଓକିଲାତି କରିବି
। ତେଣୁ ବାରିଷ୍ଟରୀ ବିଦ୍ୟାର ପାଳନା ବା ଅଭିବୃଦ୍ଧି ମଧ୍ୟ କରିବେ ନା । ଯିଏବି ପାଠ ପଢିବେ
ତାଙ୍କର ଲକ୍ଷ୍ୟ ତ ସମ୍ମୁଖରେ ରହିବ । ସେହିପରି ତୁମେମାନେ ମଧ୍ୟ ଜାଣୁଛ ଯେ - ଆମେ ଏବେ ନୂଆ
ଦୁନିଆ ନିର୍ମାଣ କରୁଛୁ । ତେଣୁ ସେହି ପବିତ୍ର ନୂଆ ଦୁନିଆ ସ୍ଥାପନ ପାଇଁ ଯୋଗ ନିତାନ୍ତ ଆବଶ୍ୟକ
। କାରଣ ଯୋଗ ଦ୍ୱାରା ହିଁ ଆମର ପତିତ ହୋଇଯାଇଥିବା ଆତ୍ମା ପବିତ୍ର ହେବ । ଆମେ ପବିତ୍ର ହୋଇ
ପବିତ୍ର ଦୁନିଆରେ ରାଜ୍ୟ କରିବା । ଏହିକଥା ବୁଦ୍ଧିରେ ରହିବା ଆବଶ୍ୟକ । ଏହା ପରୀକ୍ଷାଠାରୁ ବଡ
ପରୀକ୍ଷା ଅଥବା ସବୁ ପାଠପଢାଠାରୁ ସର୍ବଶ୍ରେଷ୍ଠ ପାଠପଢା ଅଟେ । ଶିକ୍ଷା ତ ଅନେକ ପ୍ରକାରର ରହିଛି
ନା । ଶରୀର ନିର୍ବାହର ବିଦ୍ୟା ତ’ ମନୁଷ୍ୟ ମନୁଷ୍ୟକୁ ଶିକ୍ଷା ଦେଉଛନ୍ତି ଏବଂ ସେହି ଶିକ୍ଷା ଏହି
ଦୁନିଆ ପାଇଁ ଉଦ୍ଧିଷ୍ଟ, ପାଠପଢି ତାର ଫଳ ମଧ୍ୟ ଏହିଠାରେ ହିଁ ପାଇବେ । ତୁମେ ପିଲାମାନେ ଜାଣୁଛ
ଏହି ବେହଦ ପାଠପଢାର ଫଳ ଆମକୁ ନୂଆ ଦୁନିଆରେ ମିଳିବ ଏବଂ ସେହି ଦୁନିଆ ଆସିବା ଆଉ ବେଶୀ ଦିନ ନାହିଁ
। ଏବେ ସଂଗମଯୁଗ । ନୂଆ ଦୁନିଆରେ ହିଁ ଆମକୁ ରାଜତ୍ୱ କରିବାକୁ ହେବ । ଏଠାରେ ବସି ମଧ୍ୟ ବୁଦ୍ଧିରେ
ଏହି ସ୍ମୃତିଚାରଣ କରିବା ଦରକାର । ଏହି ଯୋଗବଳ ଦ୍ୱାରା ହିଁ ଆତ୍ମା ପବିତ୍ର ହେବ । ପୁଣି ଏ କଥା
ମଧ୍ୟ ମନେ ରଖିବାକୁ ହେବ ଯେ ଆମେ ପବିତ୍ର ହୋଇଗଲେ ଏହି ଅଶୁଦ୍ଧ ଦୁନିଆର ବିନାଶ ନିଶ୍ଚିତ ହେବ ।
ସମସ୍ତେ ତ ପବିତ୍ର ହେବେ ନାହିଁ । ତୁମେ ବହୁତ ସ୍ୱଳ୍ପ ସଂଖ୍ୟକ ଆତ୍ମା ଅଛ, ଯେଉଁମାନଙ୍କ ମଧ୍ୟରେ
ପରମାତ୍ମ ଶକ୍ତି ଅଛି । ତୁମମାନଙ୍କ ଭିତରେ ମଧ୍ୟ ଶକ୍ତିର ଧାରଣ ଅନୁସାରେ କ୍ରମାନୁଯାୟୀ
ସୂର୍ଯ୍ୟବଂଶୀ ଚନ୍ଦ୍ରବଂଶୀ ହେଉଛନ୍ତି ନା । ଶକ୍ତି ତ ସବୁଠି ଆବଶ୍ୟକ । ଏହା ହେଉଛି ଈଶ୍ୱରୀୟ
ଶକ୍ତି ଯାହାକୁ ଯୋଗବଳର ଶକ୍ତି କୁହାଯାଉଛି । ବାକି ସବୁ ହେଲା ଶାରିରୀକ ଶକ୍ତି । ଏହା ହେଉଛି
ରୁହାନୀ ଅର୍ଥାତ୍ ଆତ୍ମିକ ଶକ୍ତି । ବାବା କଳ୍ପ କଳ୍ପ କହୁଛନ୍ତି - ହେ ପିଲାମାନେ, ମୋତେ ମନେ
ପକାଅ । ସର୍ବଶକ୍ତିମାନ ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଅ । ସିଏ ହିଁ ଏକମାତ୍ର ପିତା ଯାହାଙ୍କୁ ସ୍ମରଣ କରିଲେ
ଆମର ଆତ୍ମା ପବିତ୍ର ହେବ । ଏହା ହିଁ ଧାରଣା କରିବାର ମୁଖ୍ୟ କଥା ଅଟେ । ଆମେ ୮୪ ଜନ୍ମ ନେଉଛୁ,
ଯେଉଁମାନଙ୍କର ଏ କଥା ଉପରେ ନିଶ୍ଚୟ ନାହିଁ ସେମାନଙ୍କର ବୁଦ୍ଧିରେ କିଛି ବି ଧାରଣା ହେବ ନାହିଁ ।
ଯେଉଁମାନେ ସତ୍ତ୍ୱପ୍ରଧାନ ଆତ୍ମାମାନଙ୍କ ଦୁନିଆରେ ଆସିଥିଲେ ସେହିମାନେ ହିଁ ଏବେ ତମଃପ୍ରଧାନ ହୋଇ
ଯାଇଛନ୍ତି । ସେହିମାନଙ୍କର ହିଁ ବହୁତ ଶୀଘ୍ର ନିଶ୍ଚୟ ଆସିବ । ଯଦି କିଛି ବୁଝିପାରୁ ନାହଁ ତେବେ
ପଚାରିବା ଆବଶ୍ୟକ । ଭଲ ଭାବରେ ବୁଝିଗଲେ ବାବାଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ଠିକ୍ ରୂପେ ମନେ ପକାଇପାରିବ । ଠିକ୍
ରୂପେ ନ ବୁଝିଲେ ଯୋଗ ମଧ୍ୟ ଠିକ୍ ରୂପେ କରିପାରିବ ନାହିଁ । ଏହା ତ ସିଧା କଥା ଅଟେ । ଆମେ ଯେଉଁ
ଆତ୍ମାମାନେ ସତ୍ୱପ୍ରଧାନ ଥିଲେ ସେହିମାନେ ପୁଣି ତମଃପ୍ରଧାନ ହୋଇଛେ । ଯେଉଁମାନଙ୍କର ସଂଶୟ ଉପନ୍ନ
ହେବ ଯେ, ଆମେ କିପରି ଜାଣିବୁ ୮୪ ଜନ୍ମ ନେଉଛୁ ନା ନାହିଁ ବା କଳ୍ପ ପୂର୍ବେ ମଧ୍ୟ ବାବାଙ୍କଠାରୁ
ସମ୍ପତ୍ତି ନେଇଥିଲୁ ନା ନାହିଁ । ଏହିଭଳି ଆତ୍ମାମାନେ ପାଠପଢା ପ୍ରତି ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ଧ୍ୟାନ ହିଁ
ଦେବେ ନାହିଁ । ତେଣୁ ବୁଝିବାକୁ ହେବ ଯେ, ତାଙ୍କ ଭାଗ୍ୟରେ ନାହିଁ । କଳ୍ପ ପୂର୍ବରୁ ମଧ୍ୟ ବୁଝି
ନ ଥିଲେ ତେଣୁ ଏବେ ମଧ୍ୟ ଯୋଗ କରିପାରିବେ ନାହିଁ । ଏହା ହେଉଛି ଭବିଷ୍ୟତ ପାଇଁ ପାଠପଢା । ଯଦି
ପଢୁନାହାଁନ୍ତି ତେବେ ଜଣା ପଡିଯାଉଛି ଯେ କଳ୍ପ କଳ୍ପ ପଢି ନ ଥିଲେ ବା ଅଳ୍ପ ନମ୍ବରରେ ପାସ୍
ହୋଇଥିଲେ । ସ୍କୁଲରେ ବହୁତ ଛାତ୍ର ଫେଲ୍ ମଧ୍ୟ ହୋଇଥାଆନ୍ତି । ଉତ୍ତୀର୍ଣ୍ଣ ମଧ୍ୟ କ୍ରମାନୁଯାୟୀ
ହୋଇଥାଆନ୍ତି । ଏହା ମଧ୍ୟ ପାଠପଢା । ଏଥିରେ ମଧ୍ୟ କ୍ରମାନୁଯାୟୀ ପାସ୍ ହେବେ । ଯିଏ ବୁଦ୍ଧିମାନ
ଛାତ୍ର ହୋଇଥିବେ ସେମାନେ ପାଠପଢି ପୁଣି ଅନ୍ୟକୁ ପଢାଇବାରେ ଲାଗିଯିବେ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି - ମୁଁ
ତୁମମାନଙ୍କର ସେବକ ଅଟେ । ପିଲାମାନେ ମଧ୍ୟ କହୁଛନ୍ତି - ଆମେ ବାବାଙ୍କର ସେବକ । ପ୍ରତ୍ୟେକ ଭାଇ
ଭଉଣୀମାନଙ୍କର କଲ୍ୟାଣ କରିବାକୁ ହେବ । ବାବା ଆମର କଲ୍ୟାଣ କରୁଛନ୍ତି ଆମକୁ ପୁଣି ଅନ୍ୟମାନଙ୍କର
କଲ୍ୟାଣ କରିବାକୁ ହେବ । ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଏ କଥା ମଧ୍ୟ ବୁଝାଇବାକୁ ହେବ ଯେ, ଏକମାତ୍ର ବାବାଙ୍କୁ ହିଁ
ମନେ ପକାଇଲେ ହିଁ ପାପ କଟିବ । ଯିଏ ଅନେକ ଆତ୍ମାଙ୍କୁ ସନ୍ଦେଶ ଦେବେ ତାଙ୍କୁ ସେତେ ବଡ
ସନ୍ଦେଶବାହକ କୁହାଯିବ । ତାଙ୍କୁ ହିଁ ମହାରଥୀ ଅଥବା ଅଶ୍ୱାରୋହୀ କୁହାଯିବ । ପଦାତିକମାନେ ପ୍ରଜା
ପଦ ପାଇବେ । ପିଲାମାନେ ଜାଣୁଛନ୍ତି ଯେ, କେଉଁ କେଉଁ ଆତ୍ମାମାନେ ସାହୁକାର ହୋଇପାରିବେ । ଏହି
ଜ୍ଞାନ ବୁଦ୍ଧିରେ ରହିବା ଉଚିତ୍ । ତୁମେ ପିଲାମାନେ ଯେଉଁମାନେ ସେବା ପାଇଁ ନିମିତ୍ତ ହୋଇଛ, ସେବା
ପାଇଁ ହିଁ ଜୀବନ ଦେଇଛ, ସେହିପରି ଶ୍ରେଷ୍ଠ ପଦ ମଧ୍ୟ ପାଇବ । ସେମାନେ କୌଣସି ବିଘ୍ନକୁ ଖାତିର୍
କରନ୍ତି ନାହିଁ । ପ୍ରତ୍ୟେକ ମନୁଷ୍ୟର ନିଜର ସ୍ୱତନ୍ତ୍ର ହାତ ପାଦ ରହିଛି । ଯାହାକୁ କେହି ବାନ୍ଧି
ରଖିପାରିବେ ନାହିଁ, ପ୍ରତ୍ୟେକ ନିଜକୁ ସ୍ୱତନ୍ତ୍ର ରଖିପାରିବେ । ତେଣୁ ନିଜେ ଭାବିବା ଦରକାର ଯେ
ମୁଁ ଏଭଳି ବନ୍ଧନରେ କାହିଁକି ପଡିବି? କାହିଁକି ବାବାଙ୍କଠାରୁ ଅମୃତ ନେଇ ଅନ୍ୟମାନଙ୍କୁ ଅମୃତର
ଦାନ ନ କରିବି । ମୁଁ କ’ଣ ଛେଳି ନା ମେଣ୍ଢା ଯେ ମୋତେ କେହି ବାନ୍ଧିବେ । ଆରମ୍ଭରେ ତୁମେ
ପିଲାମାନେ କିପରି ନିଜକୁ ମୁକ୍ତ କଲ । ବହୁତ ରଡି ଛାଡିଲେ ହାୟ ହାୟ କଲେ ଶେଷରେ ବସିଗଲେ ।
ତୁମେମାନେ କହିବ ଆମକୁ କ’ଣ ଚିନ୍ତା, ଆମେ ସ୍ୱର୍ଗ ସ୍ଥାପନା କରିବୁ ନା ଏହି ସବୁ କାମ ବସି କରିବୁ
। ଏହିଭଳି ନିଶା ଚଢିଯାଏ, ଯାହାକୁ ମୌଲାଇ ମସ୍ତି ଅର୍ଥାତ୍ ଈଶ୍ୱରୀୟ ନିଶା କୁହାଯାଏ । ଆମେ
ମୌଲାଙ୍କର ମସ୍ତାନା ଅର୍ଥାତ୍ ଈଶ୍ୱରୀୟ ନିଶାଗ୍ରସ୍ତ ଅଟୁ । ତୁମେମାନେ ଜାଣିଛ ଆମକୁ ମୌଲାଙ୍କଠାରୁ
କ’ଣ ପ୍ରାପ୍ତି ହେଉଛି । ମୌଲା ଆମକୁ ପାଠ ପଢାଉଛନ୍ତି ନା, ତାଙ୍କର ତ ବହୁତ ମହିମା ରହିଛି ।
ସେଥିମଧ୍ୟରୁ କିଛି କିଛି ନାମ ବହୁତ ମଧୁର ଅଟେ । ଏବେ ଆମେ ଈଶ୍ୱର ପ୍ରେମୀ ହୋଇଛୁ ବାବା ତ ବହୁତ
ସରଳ ନିର୍ଦ୍ଦେଶ ଦେଉଛନ୍ତି । ଏକଥା ବୁଦ୍ଧି ମଧ୍ୟ ସ୍ୱୀକାର କରୁଛି ଯେ - ବାସ୍ତବରେ ଆମେ
ବାବାଙ୍କୁ ସ୍ମରଣ କରି କରି ସତ୍ୱପ୍ରଧାନ ହୋଇଯିବୁ ଏବଂ ବିଶ୍ୱର ମାଲିକ ମଧ୍ୟ ହେବୁ । ଏହି ନିଶା
ଚଢି ରହିଛି । ବାବାଙ୍କୁ ସଦାସର୍ବଦା ମନେ ପକାଇବା ଦରକାର । ସାମ୍ନାରେ ବସିଛ ନା, ତେଣୁ ମନେ
ରହୁଛି କିନ୍ତୁ ଏଠାରୁ ବାହାରକୁ ଗଲା ପରେ ଭୁଲିଯିବ । ଏଠାରେ ଯେତେ ନିଶା ଚଢେ ସେତେ ବାହାରେ ରହେ
ନାହିଁ, ଭୁଲିଯା’ନ୍ତି । ବାସ୍ତବରେ ବାବାଙ୍କୁ କେବେ ବି ଭୁଲିବା ଉଚିତ୍ ନୁହେଁ । କିନ୍ତୁ
ଭାଗ୍ୟରେ ନ ଥିଲେ ଏଠାରେ ବସି ମଧ୍ୟ ଭୁଲିଯାଆନ୍ତି ।
ପିଲାମାନଙ୍କ ପାଇଁ
ମ୍ୟୁଜିୟମ୍ରେ ଏବଂ ଗାଁ ଗାଁରେ ସେବା କରିବା ପାଇଁ ବ୍ୟବସ୍ଥା ହେଉଛି । ଯେତିକି ବି ସମୟ ମିଳୁଛି
ବାବା ତ କହୁଛନ୍ତି ଜଲଦି କର । କିନ୍ତୁ ଡ୍ରାମାନୁଯାୟୀ ଜଲ୍ଦି ହୋଇପାରିବ ନାହିଁ । ବାବା ତ
କହୁଛନ୍ତି ଏଭଳି ମେସିନ୍ ତିଆରି ହେଉ ଯେପରି ହାତ ଲଗାଇବା ମାତ୍ରେ ଜିନିଷ ତିଆରି ହୋଇଯିବ । ଏ କଥା
ମଧ୍ୟ ବାବା ବୁଝାଉଛନ୍ତି - ଭଲ ଭଲ ପିଲାମାନଙ୍କର ମଧ୍ୟ ନାକ କାନକୁ ମାୟା ଧରି ନେଉଛି । ଯେଉଁମାନେ
ନିଜକୁ ମହାବୀର ଭାବନ୍ତି ସେହିମାନଙ୍କୁ ହିଁ ମାୟାର ବହୁତ ତୋଫାନ ଆସେ । ପୁଣି ସେମାନେ କାହାକୁ
ଜଣାନ୍ତି ନାହିଁ, ଲୁଚାଇ ରଖନ୍ତି । ଅନ୍ତର ମନରେ ସତ୍ୟତା ନ ଥାଏ । ଯାହାର ହୃଦୟ ନିର୍ମଳ ସେ ହିଁ
ସ୍କଲରସିପ୍ ପାଇଥାଆନ୍ତି । ସଇତାନି ହୃଦୟ ରହିଲେ ତିଷ୍ଠି ପାରିବେ ନାହିଁ । ସଇତାନି ହୃଦୟ ଦ୍ୱାରା
ନିଜର ହିଁ ଭେଳା ବୁଡାଇ ଦିଅନ୍ତି । ସମସ୍ତଙ୍କର ଶିବବାବାଙ୍କ ନିକଟରେ କାମ ରହିଛି । ଏହା ତ ତୁମେ
ସାକ୍ଷାତ୍କାର କରୁଛ । ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କର ରଚୟିତା ମଧ୍ୟ ଶିବବାବା ଅଟନ୍ତି । ଶିବବାବାଙ୍କୁ ମନେ
ପକାଇଲେ ହିଁ ଏହିଭଳି ଲକ୍ଷ୍ମୀ-ନାରାୟଣ ହୋଇପାରିବ । ବାବା ଜାଣିଛନ୍ତି ମାୟା ବହୁତ ଶକ୍ତିଶାଳୀ
ଅଟେ । ଯେପରି ମୂଷା କାଟି ନେଲେ ଜଣା ପଡେ ନାହିଁ ସେହିପରି ମାୟା ମଧ୍ୟ ବଡ ଚତୁର ମୂଷା ଅଟେ ।
ତେଣୁ ମହାରଥିମାନଙ୍କୁ ହିଁ ଖବରଦାର ରହିବାକୁ ହେବ । ସେମାନେ ନିଜେ ଜାଣିପାରନ୍ତି ନାହିଁ ଯେ,
ମାୟା ମୋତେ ତଳେ ପକାଇ ଦେଉଛି, ମତଭେଦ କରାଇଦେଇଛି । ଜାଣିଯିବା ଦରକାର ଯେ, ଲୁଣପାଣି ଅର୍ଥାତ୍
ମତଭେଦରେ ଆସିଲେ ମୁଁ ବାବାଙ୍କ ସେବା କରିପାରିବି ନାହିଁ । ସେମାନେ ଭିତରେ ଭିତରେ ଜଳିଥାଆନ୍ତି ।
ଦେହ ଅଭିମାନ ଅଛି, ତେଣୁ ଜଳନ୍ତି । ତେବେ ନିଜକୁ ଦେଖିବାକୁ ହେବ ଯେ, ମୋ’ର ସେହିଭଳି ଅବସ୍ଥା
ନାହିଁ ତ? ଯୋଗର ଶକ୍ତି ରହୁ ନାହିଁ ସେଥିପାଇଁ ବହୁତ ଖବରଦାର ରହିବା ଦରକାର । ମାୟା ବଡ ତୀକ୍ଷା
ଅଟେ, ଯେହେତୁ ତୁମେମାନେ ଯୁଦ୍ଧ କ୍ଷେତ୍ରରେ ଅଛ ତେଣୁ ମାୟା ମଧ୍ୟ ଛାଡୁ ନାହିଁ । ଅଧା କିମ୍ବା
ଅଧାରୁ ଅଧିକ ପିଲାମାନଙ୍କୁ ତ ମାୟା ବଶୀଭୂତ କରିଦେଲାଣି ଅର୍ଥାତ୍ ଜ୍ଞାନ ଛାଡିଦେଲେଣି । କାହାକୁ
ବି ଜଣା ପଡେ ନାହିଁ, କିଭଳି ଭଲ ଭଲ ନୂଆ ନୂଆ ଆତ୍ମାମାନେ ମଧ୍ୟ ପାଠପଢିବା ଛାଡି ଘରେ
ବସିଯାଉଛନ୍ତି । ଭଲ ଭଲ ନାମିଗ୍ରାମୀଙ୍କ ଉପରେ ମଧ୍ୟ ମାୟାର ଆକ୍ରମଣ ହେଉଛି । ସବୁ ଜାଣି ମଧ୍ୟ
ବେଖାତିରି କରିଦେଉଛନ୍ତି । ଛୋଟ ଛୋଟ କଥାରେ ତୁରନ୍ତ ଲୁଣପାଣି ବା ଅପ୍ରିୟ ହୋଇଯାଉଛନ୍ତି । ବାବା
ବୁଝାଉଛନ୍ତି - ଦେହ-ଅଭିମାନ କାରଣରୁ ହିଁ ଅପ୍ରିୟ ହେଉଛନ୍ତି । ଏହା ଦ୍ୱାରା ନିଜକୁ ଧୋକା
ଦେଉଛନ୍ତି । ବାବା କହିବେ ଇଏ ବି ଡ୍ରାମା । ଯାହା କିଛି ଦେଖୁଛ କଳ୍ପ ପୂର୍ବ ଭଳି ଡ୍ରାମା ଚାଲିଛି
। ଅବସ୍ଥା ଦୋଦୁଲ୍ୟମାନ ମଧ୍ୟ ହେଉଛି । କେବେ ଗ୍ରହଚାରୀ ବସୁଛି, ଅର୍ଥାତ୍ ମାୟାର ଅଧିନ
ହୋଇଯାଉଛନ୍ତି କେବେ ଭଲ ସେବା କରି ଖୁସିର ସମାଚାର ଲେଖୁଛନ୍ତି । ଅବସ୍ଥା ତଳ ଉପର ହେବାରେ ଲାଗିଛି
। କେବେ ପରାଜୟ କେବେ ବିଜୟ । ପାଣ୍ଡବମାନଙ୍କର ମାୟା ସହ କେବେ ବିଜୟ ତ କେବେ ପରାଜୟ ହେଉଛି । ଭଲ
ଭଲ ମହାରଥି ମଧ୍ୟ ଦୋହଲି ଯାଉଛନ୍ତି । କେହି କେହି ମଧ୍ୟ ମରିଯାଉଛନ୍ତି ଅର୍ଥାତ୍ ଜ୍ଞାନ ଛାଡି
ଦେଉଛନ୍ତି । ତେଣୁ ଯେଉଁଠି ବି ରୁହ ବାବାଙ୍କୁ ସ୍ମରଣ କରିଚାଲ ଏବଂ ସେବା କରିଚାଲ । ସେବା ପାଇଁ
ତୁମେ ନିମିତ୍ତ ହୋଇଛ । ତୁମେମାନେ ଯୁଦ୍ଧ କ୍ଷେତ୍ରରେ ଅଛ ନା । ଯିଏ ବାହାରେ ଅର୍ଥାତ୍ ଘର
ଗୃହସ୍ଥରେ ରହୁଛନ୍ତି, ସେମାନେ ସେଣ୍ଟରରେ ରହୁଥିବା ପିଲାମାନଙ୍କଠାରୁ ବି ବହୁତ ତୀବ୍ର ବେଗରେ
ଯାଇ ପାରିବେ । ମାୟା ସାଥିରେ ପୁରା ଯୁଦ୍ଧ ଲାଗି ରହିଛି । ପ୍ରତି ସେକେଣ୍ଡରେ କଳ୍ପ ପୂର୍ବ ଭଳି
ତୁମର ପାର୍ଟ ଚାଲିଛି । ତୁମେମାନେ କହିବ ଏତେ ସମୟ ବିତିଗଲା କ’ଣ କ’ଣ ହେଲା ଏହା ମଧ୍ୟ ତୁମ
ବୁଦ୍ଧିରେ ଅଛି । ସାରା ଜ୍ଞାନ ବୁଦ୍ଧିରେ ରହିଛି । ଯେପରି ବାବାଙ୍କଠାରେ ଜ୍ଞାନ ଅଛି, ଏହି
ଦାଦାଙ୍କଠାରେ ମଧ୍ୟ ରହିବା ଦରକାର । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ତେବେ ତ ନିଶ୍ଚିତ ଭାବରେ ମଝିରେ ଦାଦା
ମଧ୍ୟ କହୁଥିବେ । ତୁମେମାନେ ମଧ୍ୟ ଜାଣୁଛ କିଏ କିଏ ଭଲ ସ୍ୱଚ୍ଛ ହୃଦୟବାନ ଅଛନ୍ତି । ନିର୍ମଳ
ହୃଦୟବାନ ହିଁ ବାବାଙ୍କ ହୃଦୟରେ ସ୍ଥାନ ପାଇଥାଆନ୍ତି । ତାଙ୍କ ମଧ୍ୟରେ ମତଭେଦର ସ୍ୱଭାବ ରହି ନ
ଥାଏ । ସଦା ହର୍ଷିତ ହୋଇ ରହନ୍ତି । ତାଙ୍କ ମନ କେବେ ପରିବର୍ତ୍ତନ ହେବ ନାହିଁ । ଏଠାରେ ତ
ବହୁତଙ୍କର ମନ ବଦଳିଯାଉଛି । ସେ କଥା ନ କହିଲେ ଭଲ । ନିଜକୁ ପତିତ ବୋଲି ମଧ୍ୟ କହୁଛନ୍ତି, ତେଣୁ
ତ ପତିତପାବନ ବାବାଙ୍କୁ ଡାକିଛନ୍ତି ଯେ ଆସି ପାବନ କର । ବାବା କହୁଛନ୍ତି - ପିଲାମାନେ ମୋତେ ୟାଦ
କରିଚାଲ ତେବେ ତୁମର କପଡା ସଫା ହୋଇଯିବ । ମୋର ଶ୍ରୀମତରେ ଚାଲ । ଶ୍ରୀମତରେ ନ ଚାଲୁଥିବା ଆତ୍ମାର
କପଡା ସଫା ହେବ ନାହିଁ । ଆତ୍ମା ଶୁଦ୍ଧ ହେବ ନାହିଁ । ବାବା ତ ଦିନ ରାତି ଏହି କଥା ଉପରେ ହିଁ
ଗୁରୁତ୍ୱ ଦେଉଛନ୍ତି କି ନିଜକୁ ଆତ୍ମା ଭାବ । ଦେହ ଅଭିମାନରେ ଆସିବା ଦ୍ୱାରା ହିଁ ତୁମେ
ଅଣନିଶ୍ୱାସୀ ହୋଇଯାଉଛି । ତୁମେମାନେ ଯେତେ ଯେତେ ଉପରକୁ ଚଢୁଛ ଅର୍ଥାତ୍ ସ୍ଥିତି ଶ୍ରେଷ୍ଠ ହେଉଛି
ସେତେ ଖୁସି ହେଉଛ ଏବଂ ହର୍ଷିତମୁଖ ରହୁଛ । ବାବା ଜାଣୁଛନ୍ତି ଭଲ ଭଲ ପ୍ରଥମ ଶ୍ରେଣୀର ପିଲାମାନେ
ଅଛନ୍ତି କିନ୍ତୁ ଆନ୍ତରିକ ଅବସ୍ଥା ଦେଖ ତ ଯେପରି ନିଆଁରେ ତରଳୁଛନ୍ତି । ଦେହ ଅଭିମାନର ଅଗ୍ନି
ଯେପରି ତରଳାଇ ଦେଉଛି । ବୁଝୁ ନାହାଁନ୍ତି ଯେ, ଏ ବେମାରୀ ପୁଣି କେଉଁଠାରୁ ଆସିଲା । ବାବା
କହୁଛନ୍ତି - ଦେହ ଅଭିମାନରୁ ହିଁ ଏହି ବେମାରୀ ଆସିଲା । ଦେହୀ- ଅଭିମାନୀକୁ କେବେ ବେମାରୀ ହେବ
ନାହିଁ । ଭିତରେ ଭିତରେ ବହୁତ ଜଳିଥାଆନ୍ତି । ବାବା କହୁଛନ୍ତି - ପିଲାମାନେ, ଦେହୀ ଅଭିମାନୀ ହୁଅ
। ପଚାରୁଛନ୍ତି ଏହି ରୋଗ କାହିଁକି ହେଉଛି? ବାବା କହୁଛନ୍ତି - ଏହି ଦେହ-ଅଭିମାନର ବେମାରୀ ଏପରି
ଯେ ସେ କଥା ନ କହିଲେ ଭଲ । ଯଦି କାହାକୁ ଏ ବେମାରୀ ଲାଗୁଛି ତ ଏକଦମ୍ ଲାଖିଯାଉଛି, ଛାଡୁ ହିଁ
ନାହିଁ । ଯଦି ଶ୍ରୀମତରେ ନ ଚାଲି ନିଜର ଦେହର ଅଭିମାନରେ ଚାଲିବ ତେବେ ବହୁତ ଜୋରରେ ଆଘାତ ଲାଗିବ
। ବାବାଙ୍କ ପାଖକୁ ତ ସବୁ ସମାଚାର ଆସୁଛି । ମାୟା କିଭଳି ଏକଦମ୍ ନାକରୁ ଧରି ତଳକୁ ଖସାଇ ଦେଉଛି,
ବୁଦ୍ଧିକୁ ବିଲ୍କୁଲ୍ ହତ୍ୟା କରିଦେଉଛି । ସଂଶୟ ବୁଦ୍ଧି ହୋଇଯାଉଛନ୍ତି । ଭଗବାନଙ୍କୁ ଡାକୁଛନ୍ତି
କି ଆସି ଆମକୁ ପଥର ବୁଦ୍ଧିରୁ ପାରସ ବୁଦ୍ଧି କର ପୁଣି ତାଙ୍କର ହିଁ ବିରୋଧି ହୋଇଯାଉଛନ୍ତି, ତେବେ
ତାଙ୍କର କ’ଣ ଗତି ହେବ । ପୁରା ପୁରି ତଳକୁ ଖସି ପଥର ବୁଦ୍ଧି ହୋଇଯାଉଛନ୍ତି । ପିଲାମାନଙ୍କୁ
ଏଠାରେ ବସି ଏହି ଖୁସି ରହିବା ଦରକାର ଯେ, ଏହି ଛାତ୍ର ଜୀବନ ହିଁ ସର୍ବଶ୍ରେଷ୍ଠ ଅଟେ । ବାବା
କହୁଛନ୍ତି - ଏହି ଶିକ୍ଷାଠାରୁ ଆଉ କୌଣସି ଶ୍ରେଷ୍ଠ ଶିକ୍ଷା ଅଛି କି? ଏହା ତ ସର୍ବଶ୍ରେଷ୍ଠ
ଶିକ୍ଷା । ୨୧ ଜନ୍ମର ଫଳ ଦେଇଥାଏ । ତେବେ ଏଭଳି ପାଠପଢା ପ୍ରତି କେତେ ଧ୍ୟାନ ଦେବା ଆବଶ୍ୟକ ।
କେହି କେହି ତ ବିଲ୍କୁଲ୍ ଧ୍ୟାନ ଦେଉ ନାହାଁନ୍ତି । ମାୟା ଏକଦମ୍ ନାକ କାନ କାଟି ନେଉଛି । ବାବା
ନିଜେ କହୁଛନ୍ତି ଅଧାକଳ୍ପ ରାବଣ ରାଜ୍ୟ ଚାଲୁଛି ତେଣୁ ସେ ଏଭଳି ଧରି ନେଉଛି ଯେ ସେ କଥା ନ କହିଲେ
ଭଲ, ତେଣୁ ବହୁତ ଖବରଦାର ହୋଇ ରୁହ । ପରସ୍ପରକୁ ସାବଧାନ କରୁଥାଅ । ଶିବବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଉଥାଅ
ନଚେତ୍ ମାୟା ନାକ କାନ କାଟିନେବ । ପୁଣି କେଉଁ କାମ ପାଇଁ ଯୋଗ୍ୟ ହେବ ନାହିଁ । କେହି କେହି
ଭାବୁଛନ୍ତି ମୋତେ ଲକ୍ଷ୍ମୀ-ନାରାୟଣଙ୍କ ପଦ ପାଇବା ଅସମ୍ଭବ ଲାଗୁଛି, ଥକିଯାଇ ନିସ୍ତେଜ
ହୋଇଯାଉଛନ୍ତି । ମାୟାଠାରୁ ହାରି ଯାଇ ଏକଦମ୍ ଆବର୍ଜନାରେ ପଡି ଯାଉଛନ୍ତି । ଦେଖ, ଯଦି ବୁଦ୍ଧି
ବିଗିଡି ଯାଉଛି ତେବେ ବୁଝିଯିବା ଦରକାର ଯେ ମାୟା ମୋର ନାକକୁ ଧରିଛି । ଯୋଗର ଯାତ୍ରାରେ ବହୁତ
ଶକ୍ତି ରହିଛି । ବହୁତ ଖୁସି ଭରି ରହିଛି । ଏକଥା ମଧ୍ୟ କହୁଛନ୍ତି ଯେ - ଖୁସି ଭଳି ଖାଦ୍ୟ ନାହିଁ
। ଦୋକାନରେ ଗ୍ରାହକ ଆସୁଥିଲେ, ରୋଜଗାର ହେଉଥିଲେ କେବେ ଥକା ଲାଗିବ ନାହିଁ । ଭୋକରେ ମରନ୍ତି ନାହିଁ
। ଖୁବ୍ ଖୁସିରେ ରହିଥା’ନ୍ତି । ତୁମମାନଙ୍କୁ ତ ଅସରନ୍ତି ଧନ ମିଳୁଛି । ତେଣୁ ତ ବହୁତ ଖୁସିରେ
ରହିବା ଦରକାର । ନିଜକୁ ଦେଖିବା ଉଚିତ୍ ଯେ ମୋ ଭିତରେ ଚଳଣି, ଦୈବୀ ଅଛି ନା ଆସୁରୀ? ସମୟ ବହୁତ
କମ୍ ଅଛି ଅକାଳମୃତ୍ୟୁର ମଧ୍ୟ ଯେମିତି ପ୍ରତିଯୋଗିତା ଚାଲିଛି । ଦେଖ କେତେ ଦୁର୍ଘଟଣା ଇତ୍ୟାଦି
ହେଉଛି । ଦିନକୁ ଦିନ ତମଃପ୍ରଧାନ ବୁଦ୍ଧି ହୋଇଯାଉଛି । ଜୋରରେ ବର୍ଷା ହେଲେ ମଧ୍ୟ ଏହାକୁ
ପ୍ରକୃତିର ଦୁର୍ଘଟଣା କୁହାଯିବ । ମୃତ୍ୟୁ ତୁମର ସମ୍ମୁଖକୁ ଆସିଲା ହିଁ ଆସିଲା । ବୁଝି ମଧ୍ୟ
ପାରୁଛନ୍ତି ଯେ, ଆଟମ୍ବମ୍ର ଲଢେଇ ମଧ୍ୟ ଲାଗିଯିବ । ସେହିଭଳି ଭୟାନକ କାମ ମଧ୍ୟ କରୁଛନ୍ତି,
ଯେତେବେଳେ ଅତି ବିବ୍ରତ କରିଦେବେ, ପୁଣି ଯୁଦ୍ଧ ଲାଗିଯିବ । ଆଚ୍ଛା—
ମିଠା ମିଠା ସିକିଲଧେ
ସନ୍ତାନମାନଙ୍କ ପ୍ରତି ମାତା-ପିତା, ବାପଦାଦାଙ୍କର ମଧୁର ସ୍ନେହ ସମ୍ପନ୍ନ ଶୁଭେଚ୍ଛା ଏବଂ
ସୁପ୍ରଭାତ । ଆତ୍ମିକ ପିତାଙ୍କର ଆତ୍ମିକ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ନମସ୍ତେ ।
ଧାରଣା ପାଇଁ ମୁଖ୍ୟ ସାର
:—
(୧) ଈଶ୍ୱରୀୟ
ନିଶାରେ ରହି ନିଜକୁ ମୁକ୍ତ କରିବାକୁ ହେବ । କୌଣସି ପ୍ରକାରର ବନ୍ଧନରେ ବାନ୍ଧି ହେବାର ନାହିଁ,
ମାୟା ମୂଷାଠାରୁ ବହୁତ ଦୂରେଇ ରହିବା ସହିତ ସାବଧାନ ମଧ୍ୟ ରହିବାକୁ ହେବ । ଅନ୍ତରରେ ଖଳ
ପ୍ରବୃତ୍ତି ସୃଷ୍ଟି ନ ହେଉ ସେଥିପାଇଁ ଖବରଦାର ରହିବା ଉଚିତ୍ । ହୃଦୟରେ କେବେ ବି ସଇତାନି
ମନୋଭାବ ନ ଆସୁ ।
(୨) ବାବାଙ୍କ ଦ୍ୱାରା
ଯେଉଁ ଅସରନ୍ତି ଜ୍ଞାନ ରତ୍ନ ମିଳୁଛି ସେହି ପ୍ରାପ୍ତିର ଖୁସିରେ ରହିବାକୁ ହେବ । ଏହି ରୋଜଗାରରେ
କେବେ ହେଲେ ସଂଶୟ ବୁଦ୍ଧି ହୋଇ ଥକିଯିବାର ନାହିଁ । ବିଦ୍ୟାର୍ଥୀ ଜୀବନ ହିଁ ଶ୍ରେଷ୍ଠ ଜୀବନ ।
ସେଥିପାଇଁ ପାଠପଢା ପ୍ରତି ପୁରା ପୁରା ଧ୍ୟାନ ଦେବାକୁ ହେବ ।
ବରଦାନ:-
ସର୍ବଦା ସଜାଗ
ରହି ସମସ୍ତଙ୍କର ଆଶାକୁ ପୂର୍ଣ୍ଣ କରୁଥିବା ମାଷ୍ଟର ମୁ୍କ୍ତି-ଜୀବନମୁକ୍ତିଦାତା ହୁଅ ।
ଏବେ ସବୁ ପିଲାଙ୍କ ଭିତରେ
ଏହି ଶୁଭ ସଂକଳ୍ପ ଜାଗ୍ରତ ହେବା ଦରକାର ଯେ ମୁଁ ସମସ୍ତଙ୍କର ଆଶାକୁ ପୂର୍ଣ୍ଣ କରିବି ।
ସମସ୍ତଙ୍କର ଇଚ୍ଛା ହେଉଛି ଜନ୍ମ-ମରଣ ଚକ୍ରରୁ ମୁକ୍ତ ହୋଇଯାଆନ୍ତୁ । ତେଣୁ ଏହାର ଅନୁଭବ କରାଅ ।
ଏଥିପାଇଁ ନିଜର ଶକ୍ତିଶାଳୀ ସତ୍ତ୍ୱପ୍ରଧାନ ପ୍ରକମ୍ପନ ଦ୍ୱାରା ପ୍ରକୃତି ଏବଂ ମନୁଷ୍ୟ
ଆତ୍ମାମାନଙ୍କର ମନୋବୃତ୍ତିକୁ ପରିବର୍ତ୍ତନ କର । ମାଷ୍ଟର ଦାତା ହୋଇ ପ୍ରତ୍ୟେକ ଆତ୍ମାର ଆଶାକୁ
ପୂର୍ଣ୍ଣ କର । ମୁକ୍ତି-ଜୀବନମୁକ୍ତିର ଦାନ ଦିଅ । ଏହିଭଳି ଦାୟିତ୍ୱର ସ୍ମୃତି ତୁମମାନଙ୍କୁ
ସବୁବେଳ ପାଇଁ ସଜାଗ କରିଦେବ ।
ସ୍ଲୋଗାନ:-
ମୁରଲୀଧରଙ୍କର
ମୁରଲୀକୁ ଶୁଣି ନିଜ ଦେହର ଅସ୍ତିତ୍ୱକୁ ଭୁଲି ଯାଉଥିବା ଆତ୍ମା ର୍ହିଁ ସଚ୍ଚା ଗୋପି ଅଟନ୍ତି ।