27.11.24 Morning Odia Murli Om Shanti BapDada Madhuban
“ମିଠେ ବଚ୍ଚେ:- ଲୌକିକ
ଦୁନିଆର ବାହ୍ୟ କଥାରେ ନିଜର ସମୟ ନଷ୍ଟ କରିବା ଉଚିତ୍ ନୁହେଁ, ବୁଦ୍ଧିରେ ସଦାସର୍ବଦା ରାଜକୀୟ
ବିଚାର ଚାଲିବା ଉଚିତ୍ ।”
ପ୍ରଶ୍ନ:-
କେଉଁ ପିଲାମାନେ
ବାବାଙ୍କର ସବୁ ଆଦେଶକୁ କାର୍ଯ୍ୟକାରୀ କରିପାରିବେ?
ଉତ୍ତର:-
ଯେଉଁମାନେ ଅନ୍ତର୍ମୁଖୀ, ନିଜର ବଡପଣିଆ ଦେଖାନ୍ତି ନାହିଁ, ଆତ୍ମିକ ନିଶାରେ ରହିଥା’ନ୍ତି
ସେହିମାନେ ହିଁ ବାବାଙ୍କର ପ୍ରତ୍ୟେକ ଆଦେଶକୁ ବା ଶ୍ରୀମତକୁ କାର୍ଯ୍ୟକାରୀ କରିପାରିବେ ଅର୍ଥାତ୍
ପାଳନ କରିପାରିବେ। ତୁମମାନଙ୍କର କେବେହେଲେ ବି ମିଥ୍ୟା ଅହଂକାର ଆସିବା ଉଚିତ୍ ନୁହେଁ । ଅନ୍ତର
ବହୁତ ସ୍ୱଚ୍ଛ ରହିବା ଦରକାର, ଆତ୍ମା ବହୁତ ଭଲ ସ୍ୱଭାବଯୁକ୍ତ ହେବା ଦରକାର । ଏକମାତ୍ର ବାବାଙ୍କ
ସହିତ ହିଁ ସଚ୍ଚା ସ୍ନେହ ରହିବା ଦରକାର । ଟିକିଏ ବି ଲୁଣ ପାଣି ଅର୍ଥାତ୍ କଟୁ ସଂସ୍କାର ନ ରହୁ
ତେବେ ଯାଇ ବାବାଙ୍କର ସବୁ ଶ୍ରୀମତକୁ ପାଳନ କରିପାରିବ ।
ଓମ୍ ଶାନ୍ତି ।
ପିଲାମାନେ କେବଳ
ଯୋଗର ଯାତ୍ରାରେ ବସିନାହାଁନ୍ତି, ପିଲାମାନଙ୍କୁ ଏହି ଚିନ୍ତା ମଧ୍ୟ ରହିଛି ଯେ ଆମେମାନେ ଶ୍ରୀମତ
ଅନୁସାରେ ନିଜର ପରିସ୍ତାନ (ନୂଆ ଦୁନିଆ) ସ୍ଥାପନ କରୁଛୁ । ତେଣୁ ସେତିକି ଉତ୍ସାହ ଏବଂ ଖୁସି
ରହିବା ଉଚିତ୍ । ପତିତ ତମଃପ୍ରଧାନତାର ବାହ୍ୟ କଥା ବୁଦ୍ଧିରୁ ବାହାରିଯିବା ଉଚିତ୍ । ବେହଦର
ବାବାଙ୍କୁ ଦେଖିବା ମାତ୍ରେ ହିଁ ଅତ୍ୟନ୍ତ ଖୁସି ହେବା ଉଚିତ୍ । ତୁମେମାନେ ଯେତେ ଯେତେ ଯୋଗର
ଯାତ୍ରାରେ ରହିବ ସେତେ ସେତେ ତୁମର ଉନ୍ନତି ହୋଇ ଚାଲିବ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି - ପିଲାମାନଙ୍କ ପାଇଁ
ଈଶ୍ୱରୀୟ ବିଶ୍ୱ ବିଦ୍ୟାଳୟ ଖୋଲାଯିବା ଦରକାର । ଏହା ହେଉଛି ତୁମର ଈଶ୍ୱରୀୟ ବିଶ୍ୱ ବିଦ୍ୟାଳୟ ।
ତେବେ ତୁମର ସେହି ବିଶ୍ୱବିଦ୍ୟାଳୟ କେଉଁଠାରେ ଅଛି? ତାହା ଏବେ ବିଶେଷ ରୂପରେ ସ୍ଥାପନ ହେଉଛି ଏବଂ
ତା’ ସହିତ ବହୁତ ସୁନ୍ଦର ଛାତ୍ରାବାସ ମଧ୍ୟ ତିଆରି ହେଉଛି ତେଣୁ ତୁମର ଚିନ୍ତନ କେତେ ଶୁଦ୍ଧ
ପବିତ୍ର ହେବା ଦରକାର । ବାବା (ବ୍ରହ୍ମାବାବା)ଙ୍କୁ ତ ରାତି ଦିନ କେବଳ ଏହି ବିଚାର ଚାଲିଥାଏ ଯେ
ପିଲାମାନଙ୍କୁ କିପରି ପାଠପଢାଇ ଉଚ୍ଚ ପରୀକ୍ଷାରେ ଉତ୍ତୀର୍ଣ୍ଣ କରାଇବି ଯାହା ଦ୍ୱାରା ବିଶ୍ୱର
ମାଲିକ ହୋଇପାରିବେ । ବାସ୍ତବରେ ତୁମର ଆତ୍ମା ଯେତେବେଳେ ଶୁଦ୍ଧ ସତ୍ତ୍ୱପ୍ରଧାନ ଥିଲା ସେତେବେଳେ
ଶରୀର ମଧ୍ୟ ସତ୍ତ୍ୱପ୍ରଧାନ ପବିତ୍ର ଥିଲା । ରାଜତ୍ୱ ମଧ୍ୟ କେତେ ଉଚ୍ଚ ଥିଲା । ବର୍ତ୍ତମାନ ତୁମର
ପୁରୁଣା ଦୁନିଆର ବ୍ୟର୍ଥ କଥାରେ ସମୟ ବହୁତ ନଷ୍ଟ ହେଉଛି । ତୁମ ବିଦ୍ୟାର୍ଥୀମାନଙ୍କ ଭିତରେ କୌଣସି
ବ୍ୟର୍ଥ ଚିନ୍ତନ ଚାଲିବା ଉଚିତ୍ ନୁହେଁ । କମିଟି ଆଦି ତ ବହୁତ ଭଲ ଭଲ କରୁଛନ୍ତି କିନ୍ତୁ ସେଥିରେ
ଯୋଗବଳ ନାହିଁ । ବହୁତ ବଡ ବଡ ଭାଷଣ ମାରୁଛନ୍ତି - କହୁଛନ୍ତି, ଆମେ ଏହା କରିଦେବୁ, ତାହା କରିଦେବୁ
। ମାୟା ମଧ୍ୟ କହୁଛି ମୁଁ ମଧ୍ୟ ତୁମର ନାକ କାନକୁ ଧରି ଆଗକୁ ଯିବାକୁ ଦେବି ନାହିଁ । କାରଣ
ବାବାଙ୍କ ସହିତ ସ୍ନେହ ହିଁ ନାହିଁ । କୁହାଯାଏ ନା - ନର ଚାହୁଁଛି ଗୋଟିଏ କିନ୍ତୁ ହେଉଛି ଆଉ
ଗୋଟିଏ - ଏହାର ଅର୍ଥ, ମାୟା କିଛି କରାଇ ଦେଉନାହିଁ । ମାୟା ବହୁତ ଧୋକା ଦେଉଛି, ଏକଦମ୍ କାନ କାଟି
ଦେଉଛି । ବାବା ପିଲାମାନଙ୍କୁ କେତେ ଉଚ୍ଚକୁ ଉଠାଉଛନ୍ତି । ସେଥିପାଇଁ ନିର୍ଦ୍ଦେଶ ମଧ୍ୟ ଦେଉଛନ୍ତି
- ଏହିଭଳି ଶ୍ରେଷ୍ଠ କର୍ମ କର । ବାବା ବହୁତ ଭଲ ଭଲ ରାଜକୀୟ ସଂସ୍କାରଯୁକ୍ତ କନ୍ୟା ପଠାଇ
ଦେଉଛନ୍ତି । କେହି କେହି ପଚାରୁଛନ୍ତି - ବାବା, ମୁଁ ଟ୍ରେନିଙ୍ଗ ନେବା ପାଇଁ ଯାଇପାରିବି? ତେବେ
ବାବା କହୁଛନ୍ତି - ପିଲେ, ପ୍ରଥମେ ତୁମେ ନିଜର ଅବଗୁଣକୁ ତ ବାହାର କର । ନିଜକୁ ଯାଞ୍ଚ କର - ମୋ
ଭିତରେ କେତେ ଅବଗୁଣ ରହିଛି? ମାୟା ଭଲ ଭଲ ମହାରଥୀ ପିଲାମାନଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ଏକଦମ୍ ବିଗାଡି ଦେଉଛି ।
ଏଭଳି ମଧ୍ୟ ପିଲା ଅଛନ୍ତି ଯେଉଁମାନେ କି ବାବାଙ୍କୁ କେବେ ବି ମନେ ପକାଉ ନାହାଁନ୍ତି । ଜ୍ଞାନର
‘ଗ’ ମଧ୍ୟ ଜାଣନ୍ତି ନାହାଁନ୍ତି । ବାହାରକୁ ନିଜର ବଡିମା ଦେଖାଉଛନ୍ତି । ବାସ୍ତବରେ ଏଥିରେ ତ
ଅନ୍ତର୍ମୂଖୀ ହୋଇ ରହିବା ଉଚିତ୍, କିନ୍ତୁ କେତେକଙ୍କର ଚାଲିଚଳଣୀ ଏଭଳି ହୋଇଥାଏ ଯେପରି ଅପାଠୁଆ
ଲୋକ, କିଛି ପଇସା ମିଳିଗଲେ ତା’ର ନିଶା ଲାଗିଯାଏ । ଏ କଥା ବୁଝନ୍ତି ନାହିଁ ଯେ ଆମେ ତ ସମସ୍ତେ
କାଙ୍ଗାଳ ଅଟୁ । ମାୟା ବୁଝିବାକୁ ଦିଏ ନାହିଁ । କାରଣ ମାୟା ବହୁତ ଶକ୍ତିଶାଳୀ । ବାବା ଟିକିଏ
ମହିମା କରିଦେଲେ ସେଥିରେ ବହୁତ ଖୁସି ହୋଇଯାଉଛନ୍ତି ।
ବାବାଙ୍କୁ ରାତି ଦିନ ଏହି
ବିଚାର ଚାଲୁଛି ଯେ ଏହି ବିଶ୍ୱ ବିଦ୍ୟାଳୟ ବହୁତ ଫାଷ୍ଟକ୍ଲାସ ହେବା ଦରକାର ଯେଉଁଠି ପିଲାମାନେ
ବହୁତ ଭଲ ଭାବରେ ପାଠ ପଢିପାରିବେ । ତୁମେମାନେ ଜାଣିଛ, ଆମେ ଏବେ ସ୍ୱର୍ଗକୁ ଯାଉଛୁ ତେଣୁ ସର୍ବଦା
ଖୁସିର ପାରଦ ଚଢି ରହିବା ଦରକାର । ଏଠାରେ ବାବା ପିଲାମାନଙ୍କର ନିଶା ଚଢାଇବା ପାଇଁ ଭିନ୍ନ ଭିନ୍ନ
ପ୍ରକାରର ଡୋଜ୍ ଦେଉଛନ୍ତି । କେହି ଦେବାଳିଆ ହୋଇଯାଇଥିଲେ, ତାଙ୍କୁ ଯଦି ମଦ୍ୟପାନ କରାଇ ଦିଆଯାଏ
ତେବେ ସିଏ ନିଜକୁ ରାଜା ବୋଲି ଭାବିନେଇଥାଏ । ପୁଣି ନିଶା ଛାଡି ଗଲାପରେ ଯେମିତି ଥିଲା ସେମିତି
ହୋଇଯାଇଥାଏ । କିନ୍ତୁ ଏଠାରେ ହେଉଛି ରୁହାନୀ ନିଶା । ତୁମେମାନେ ଜାଣିଛ - ବେହଦର ବାବା ଶିକ୍ଷକ
ରୂପରେ ଆମକୁ ପାଠ ପଢାଉଛନ୍ତି ଏବଂ ନିର୍ଦ୍ଦେଶ ଦେଉଛନ୍ତି ଯେ ଏହିଭଳି କର୍ମ କର । ବେଳେବେଳେ
କେତେକଙ୍କର ମିଥ୍ୟା ଅହଂକାର ମଧ୍ୟ ଆସିଯାଉଛି । କାରଣ ମାୟାର ବଶବର୍ତ୍ତୀ ହୋଇଯାଉଛନ୍ତି ନା ।
ଏଭଳି ଏଭଳି ମିଥ୍ୟା କହୁଛନ୍ତି, ତାହା ନ କହିଲେ ଭଲ । ତେବେ ବାବା ବୁଝି ଯାଆନ୍ତି ଯେ ଇଏ ଜ୍ଞାନରେ
ଚାଲିପାରିବ ନାହିଁ କାରଣ ଏଥିରେ ଆନ୍ତରିକ ସ୍ୱଚ୍ଛତା ରହିବା ଦରକାର । ଆତ୍ମା ପବିତ୍ର ଶୁଦ୍ଧ ହେବା
ଦରକାର । ତୁମର ବାବାଙ୍କ ସହିତ ଲଭ୍ ମ୍ୟାରେଜ୍ ହୋଇଛି ନା । ଲଭ୍ ମ୍ୟାରେଜ୍ରେ ପରସ୍ପର ପ୍ରତି
କେତେ ଲଭ୍ ରହିଥାଏ, ପୁଣି ଇଏ ପତିମାନଙ୍କର ପତି । ତେବେ ତାଙ୍କ ସହିତ କେତେ ଆତ୍ମାଙ୍କର ଲଭ୍
ମ୍ୟାରେଜ୍ ହେଉଛି, କେବଳ ଜଣଙ୍କ ସହିତ ନୁହେଁ । ସବୁ ଆତ୍ମା କହୁଛନ୍ତି - ଆମର ନିର୍ବନ୍ଧ
ଶିବବାବାଙ୍କ ସହିତ ହୋଇସାରିଛି । ଆମେ ତ ସ୍ୱର୍ଗକୁ ଯିବୁ । ତେବେ ଏହା କେତେ ଖୁସିର କଥା ନା ।
ବାବା ଆମକୁ କେତେ ସୁସଜ୍ଜିତ କରୁଛନ୍ତି - ଏ କଥା ବୁଦ୍ଧିରେ ଆସିବା ଦରକାର ନା । ତେବେ ଶିବବାବା
ଏହି ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ସଜାଉଛନ୍ତି । ଏବେ ତୁମମାନଙ୍କ ବୁଦ୍ଧିରେ ଅଛି ଯେ ଆମେ ବାବାଙ୍କୁ ମନେ
ପକାଇ ପକାଇ ସତ୍ତ୍ୱପ୍ରଧାନ ହୋଇଯିବା । ଏହି ଜ୍ଞାନକୁ ଆଉ କେହି ଜାଣି ହିଁ ନାହାଁନ୍ତି । ଏଥିରେ
ବହୁତ ନିଶା ଚଢିବା ଉଚିତ୍ । କିନ୍ତୁ ବାସ୍ତବରେ ସେତିକି ନିଶା କାହାର ବି ଚଢୁ ନାହିଁ । କିନ୍ତୁ
ଆଗକୁ ଚଢିବ ନିଶ୍ଚିତ । ଗାୟନ ମଧ୍ୟ ରହିଛି - ଅତିନ୍ଦ୍ରିୟ ସୁଖ ଗୋପ ଗୋପୀମାନଙ୍କୁ ପଚାର । ଏବେ
ତୁମର ଆତ୍ମା କେତେ ଛି-ଛି ପତିତ ହୋଇଯାଇଛି । ଯେପରି ନର୍ଦ୍ଦମାରେ ଆସି ପଡିଛି । ଏବେ ବାବା ଆସି
ଏହିଭଳି ଆତ୍ମାମାନଙ୍କୁ ପରିବର୍ତ୍ତନ କରୁଛନ୍ତି, ପୁନର୍ବାର ନୂଆ କରୁଛନ୍ତି । କେହି ଯଦି ନିଜର
ଚକ୍ଷୁରୋପଣ କରାଇଥା’ନ୍ତି ତେବେ କେତେ ଖୁସି ହୋଇଯାଆନ୍ତି । ତୁମକୁ ତ ଏବେ ବାବା ମିଳିଯାଇଛନ୍ତି,
ତେଣୁ ତୁମର ଜୀବନ ରୂପୀ ନଉକା ହିଁ ପାରି ହୋଇଯାଉଛି । ତୁମେମାନେ ଜାଣୁଛ ଯେ, ଆମେ ବେହଦ
ବାବାଙ୍କର ହୋଇଛୁ, ତେଣୁ ନିଜକୁ କେତେ ଶୀଘ୍ର ସୁଧାରିବା ଦରକାର । ରାତି-ଦିନ ଏହି ଖୁସି ଏବଂ ଏହି
ଚିନ୍ତନ ଲାଗି ରହୁ ଯେ, ଦେଖ ଆମକୁ ଗୁରୁ କିଭଳି ମିଳିଛନ୍ତି! ରାତି ଦିନ ଏହି ଭାବନାରେ ରହିବାକୁ
ହେବ ନା । ଯିଏ ଯିଏ ଏହି ଜ୍ଞାନକୁ ଭଲ ଭାବରେ ବୁଝୁଛନ୍ତି, ବାବାଙ୍କୁ ଭଲ ଭାବରେ ଚିହ୍ନିଛନ୍ତି,
ସିଏ ତ ଯେପରି ଉଡିବାରେ ଲାଗିଛନ୍ତି ।
ତୁମେ ପିଲାମାନେ ଏବେ
ସଂଗମ ଯୁଗରେ ଅଛ । ଅନ୍ୟ ସମସ୍ତେ ତ ପତିତ କଳିଯୁଗୀ ନର୍ଦ୍ଦମାରେ ଅଛନ୍ତି । ଯେପରି ନର୍ଦ୍ଦମା
ପାର୍ଶ୍ଵରେ କୁଡିଆ ତିଆରି କରି ଅପରିଷ୍କାର ଜାଗାରେ ରହିଥା’ନ୍ତି । ଦୁନିଆରେ ଏହିଭଳି କେତେ ବସ୍ତି
ସବୁ ରହିଛି । ସେହିପରି ଏହା ହେଉଛି ବେହଦର କଥା । ଏବେ ସେଥିରୁ ବାହାରିବା ପାଇଁ ଶିବବାବା ତୁମକୁ
ବହୁତ ସହଜ ଉପାୟ ବତାଉଛନ୍ତି । ମିଠା-ମଠା ସନ୍ତାନମାନେ, ତୁମେମାନେ ଜାଣିଛ ନା, ଏବେ ତୁମର ଆତ୍ମା
ଏବଂ ଶରୀର ଉଭୟ ପତିତ ହୋଇଯାଇଛି । ଏବେ ତୁମେ ସେହି ପତିତ ପଣିଆରୁ ବାହାରି ଆସିଛ । ଆଉ ଯେଉଁମାନେ
ବାହାରିପାରୁ ନାହାଁନ୍ତି ସେମାନଙ୍କ ଭିତରେ ଜ୍ଞାନର ପରାକାଷ୍ଠା ନାହିଁ । ତୁମମାନଙ୍କୁ ବାବା
ମିଳିଗଲେ, ଆଉ ତୁମର କ’ଣ ଦରକାର! ଏହି ନିଶା ଯେତେବେଳେ ଚଢି ରହିବ ସେତେବେଳେ ଯାଇ ତୁମେମାନେ
ଅନ୍ୟ କାହାକୁ ବୁଝାଇପାରିବ । ବାବା ଏବେ ଆସିଛନ୍ତି, ଆମ ଆତ୍ମାକୁ ପବିତ୍ର କରୁଛନ୍ତି । ଆତ୍ମା
ପବିତ୍ର ହେବା ଦ୍ୱାରା ଶରୀର ମଧ୍ୟ ପବିତ୍ର ମିଳୁଛି । ଏବେ ତୁମର ଆତ୍ମା କେଉଁଠି ବସିଛି? ଏହି
ଶରୀରରେ ବସିଛି । ଏହା ତମଃପ୍ରଧାନ ଦୁନିଆ ନା । ଏପରି ନର୍ଦ୍ଦମା ପାର୍ଶ୍ଵରେ ଆସି ସମସ୍ତେ
ବସିଛନ୍ତି । ତେବେ ତୁମେମାନେ ବିଚାର କର ଆମେ କେଉଁଠାରୁ ବାହାରିଛୁ । ବାବା ଆମକୁ ନର୍ଦ୍ଦମାରୁ
ଉଦ୍ଧାର କରିଛନ୍ତି । ଏବେ ଆମ ଆତ୍ମା ସ୍ୱଚ୍ଛ ହୋଇଯିବ । ଯେଉଁମାନେ ଏଠାରେ ରହିବେ ସେମାନେ ବହୁତ
ସୁ୍ନ୍ଦର ସୁନ୍ଦର ମହଲ ତିଆରି କରିବେ । ଆମ ଆତ୍ମାକୁ ବାବା ଶୃଙ୍ଗାର କରି ସ୍ୱର୍ଗକୁ
ନେଇଯାଉଛନ୍ତି । ଏହିଭଳି ବିଚାର ପିଲାମାନଙ୍କ ବୁଦ୍ଧିରେ ଆସିବା ଉଚିତ୍ । ବାବା କେତେ ନିଶା
ଚଢାଉଛନ୍ତି । ତୁମେ ଏତେ ଉଚ୍ଚ ପବିତ୍ର ଥିଲ ପୁଣି ତଳକୁ ତଳକୁ ଖସି ଆସି ଏବେ ନର୍କ ପତିତ ଦୁନିଆରେ
ପଡିଛ । ଶିବାଳୟରେ ଥିବା ସମୟରେ ଆତ୍ମା କେତେ ଶୁଦ୍ଧ ଥିଲା । ତେଣୁ ଏବେ ପୁଣି ଥରେ ଶିବାଳୟକୁ
ଯିବା ପାଇଁ ସମସ୍ତେ ଏକତ୍ରିତ ହୋଇ ଉପାୟ ବାହାର କରିବା ଉଚିତ୍ ।
ବାବାଙ୍କୁ ତ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ
ଲାଗୁଛି - ପିଲାମାନଙ୍କର ଟିକିଏ ବି ବୁଦ୍ଧି ନାହିଁ! ବାବା ଆମକୁ କେଉଁଠାରୁ ଉଦ୍ଧାର କରୁଛନ୍ତି!
ପାଣ୍ଡବ ଗଭର୍ଣ୍ଣମେଣ୍ଟ ବାବା ହିଁ ସ୍ଥାପନ କରୁଛନ୍ତି । ଭାରତ ଯାହାକି ଦିନେ ସ୍ୱର୍ଗ ଥିଲା ତାହା
ଏବେ ନର୍କ ହୋଇଯାଇଛି । ବାସ୍ତବରେ ଏହା ଆତ୍ମାର ହିଁ କଥା । ତେଣୁ ଆତ୍ମା ଉପରେ ହିଁ ଦୟା ଆସୁଛି
। ଆତ୍ମା ଏକଦମ୍ ତମଃପ୍ରଧାନ ଦୁନିଆକୁ ଆସିଯାଇଛି ତେଣୁ ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଉଛି, କହୁଛି - ବାବା,
ଆମକୁ ଏଠାରୁ ନେଇଚାଲ । ଏଠାରେ ରହି ମଧ୍ୟ ତୁମର ବିଚାର ଚାଲିବା ଦରକାର । ସେଥିପାଇଁ ବାବା
କହୁଛନ୍ତି - ପିଲାମାନଙ୍କ ପାଇଁ ଫାଷ୍ଟ କ୍ଲାସ୍ ବିଶ୍ୱ ବିଦ୍ୟାଳୟ ତିଆରି କର । ପ୍ରତି କଳ୍ପରେ
ତିଆରି ହେଉଛି ନା । ତୁମର ବିଚାର ଉଚ୍ଚକୋଟୀର ହେବା ଦରକାର । କିନ୍ତୁ ଏବେ ତୁମର ସେହି ନିଶା
ଆସିନାହିଁ । ଯଦି ନିଶା ଥା’ନ୍ତା ତେବେ କ’ଣ କ’ଣ ସବୁ କରି ଦେଖାନ୍ତେ । କିନ୍ତୁ ପିଲାମାନେ ବିଶ୍ୱ
ବିଦ୍ୟାଳୟର ଅର୍ଥ ବୁଝୁନାହାଁନ୍ତି । ସେହି ରାଜକୀୟ ନିଶାରେ ରହୁନାହାଁନ୍ତି । କାରଣ ମାୟା ନିଜ
ପାଦ ତଳେ ଚାପି ରଖିଛି । ବାବା ବୁଝାଉଛନ୍ତି - ପିଲାମାନେ, ନିଜ ପ୍ରତି ଓଲଟା ନିଶା ଚଢାଅ ନାହିଁ
। ପ୍ରତ୍ୟେକ ନିଜ ନିଜର ଯୋଗ୍ୟତାକୁ ଦେଖ । ଆମେ କିପରି ପଢୁଛୁ, କେଉଁ ପ୍ରକାରର ସହଯୋଗ କରୁଛୁ ।
କେବଳ ବଡ ବଡ କଥା କୁହ ନାହିଁ । ଯାହା କହୁଛ ତାହା ବାସ୍ତବରେ କରିବାକୁ ହେବ । କେବଳ କଥାରେ କୁହ
ନାହିଁ ଯେ ଆମେ ଏଇଆ କରିଦେବୁ, ତାହା କରିଦେବୁ । ଆଜି କହୁଛନ୍ତି ମୁଁ ଏହା କରିଦେବି, ଯଦି କାଲି
ମୃତ୍ୟୁ ହୋଇଗଲା ତେବେ ସବୁ ଶେଷ । ସତ୍ୟଯୁଗରେ ତ ଏଭଳି କହିବ ନାହିଁ । ସେଠାରେ କେବେ ଅକାଳମୃତ୍ୟୁ
ହୁଏ ନାହିଁ । କାରଣ ସେଠାକୁ କାଳ ଆସିପାରିବ ନାହିଁ । ତାହା ହେଉଛି ସୁଖଧାମ । ସୁଖଧାମରେ କାଳକୁ
ଆସିବାର ଅନୁମତି ନାହିଁ । ରାବଣ ରାଜ୍ୟ ଏବଂ ରାମରାଜ୍ୟର ଅର୍ଥକୁ ମଧ୍ୟ ବୁଝିବାକୁ ହେବ । ଏବେ
ତୁମର ରାବଣ ସହିତ ହିଁ ଯୁଦ୍ଧ ଚାଲିଛି । ଦେହ-ଅଭିମାନ ମଧ୍ୟ ବହୁତ ଚମତ୍କାର କରୁଛି, ଯାହାକି ବିଲ୍କୁଲ୍
ପତିତ କରିଦେଉଛି । ଦେହୀ-ଅଭିମାନୀ ହେବା ଦ୍ୱାରା ଆତ୍ମା ଶୁଦ୍ଧ ହୋଇଯାଉଛି । ସତ୍ୟଯୁଗରେ ଆମର
ମହଲ ସବୁ କିଭଳି ହେବ ତାହା ତ ତୁମେମାନେ ଜାଣିଛ ନା, ଏବେ ତୁମେ ଆସି ସଂଗମଯୁଗରେ ପହଞ୍ଚିଛ ।
କ୍ରମାନୁସାରେ ସୁଧୁରୁଛ ଏବଂ ସତ୍ୟଯୁଗରେ ମାଲିକ ହେବା ପାଇଁ ଯୋଗ୍ୟ ହେଉଛ । ତୁମର ଆତ୍ମା ପତିତ
ହୋଇଯିବା କାରଣରୁ ଶରୀର ମଧ୍ୟ ପତିତ ମିଳିଛି । ଏବେ ମୁଁ ତୁମକୁ ସ୍ୱର୍ଗବାସୀ କରିବା ପାଇଁ ଆସିଛି
। । ତେଣୁ ଯୋଗ ସହିତ ଦୈବୀଗୁଣ ମଧ୍ୟ ଦରକାର । ଏହା କିଛି ଛୋଟ କଥା ନୁହେଁ । ପିଲାମାନେ
ଜାଣିଛନ୍ତି - ବାବା ଆମକୁ ନରରୁ ନାରାୟଣ କରିବା ପାଇଁ ଆସିଛନ୍ତି କିନ୍ତୁ ମାୟା ସହିତ ବଡ ଗୁପ୍ତ
ମୁକାବିଲା ଚାଲିଛି । ତୁମର ମାୟା ସହିତ ଲଢେଇ ମଧ୍ୟ ଗୁପ୍ତ ଅଟେ ତେଣୁ ତୁମକୁ ଅଜ୍ଞାତ ଯୋଦ୍ଧା
କୁହାଯାଏ । ଅଜ୍ଞାତ ଯୋଦ୍ଧା ତୁମ ବ୍ୟତୀତ ଆଉ କେହି ହୁଅନ୍ତି ନାହିଁ । ତୁମର ନାମ ହିଁ ଯୋଦ୍ଧା
ଅଟେ । ଆଉ ସମସ୍ତଙ୍କର ନାମ ତ ରେଜିଷ୍ଟରରେ ଲେଖା ଅଛି । ତୁମ ଅଜ୍ଞାତ ଯୋଦ୍ଧାମାନଙ୍କର
ଶିରୋନାମାକୁ ଦୁନିଆର ଯୋଦ୍ଧାମାନେ ନିଜ ନାମରେ ଲଗାଇ ଦେଉଛନ୍ତି । ତୁମେ କେତେ ଗୁପ୍ତ, ଏ କଥା
କାହାକୁ ଜଣା ନାହିଁ । ତୁମେ ମାୟାକୁ ବଶୀଭୂତ କରିବା ସହିତ ବିଶ୍ୱ ଉପରେ ମଧ୍ୟ ବିଜୟ ପ୍ରାପ୍ତ
କରୁଛ । ତୁମେମାନେ ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଉଛ ପୁଣି ମାୟା ଭୁଲାଇ ଦେଉଛି । କଳ୍ପ କଳ୍ପ ତୁମେମାନେ
ନିଜର ରାଜ୍ୟ ସ୍ଥାପନ କରୁଛ । ତୁମେମାନେ ହିଁ ଗୁପ୍ତ ଯୋଦ୍ଧା ଯିଏକି ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଉଛ ।
ଏଥିରେ ହାତ ଗୋଡ ଚଳାଇବାର ଆବଶ୍ୟକତା ହିଁ ନାହିଁ । ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇବା ପାଇଁ ବାବା ବହୁତ
ଉପାୟ ବତାଉଛନ୍ତି । ତେଣୁ ଚାଲିବା ବୁଲିବା ବେଳେ ମଧ୍ୟ ଯୋଗର ଯାତ୍ରାରେ ରୁହ ତା’ ସହିତ ପାଠ
ମଧ୍ୟ ପଢ । ଏବେ ତୁମେମାନେ ଜାଣୁଛ ଯେ, ଆମେ କ’ଣ ଥିଲୁ, କ’ଣ ହୋଇଯାଇଛୁ । ଏବେ ପୁଣି ବାବା ଆମକୁ
କ’ଣ କରୁଛନ୍ତି । ସେଥିପାଇଁ କେତେ ସହଜ ଉପାୟ ବତାଉଛନ୍ତି । କେଉଁଠାରେ ବି ରହି ମଧ୍ୟ ବାବାଙ୍କୁ
ମନେ ପକାଅ ତେବେ ତୁମର କଳଙ୍କ ଛାଡିଯିବ । ବାବା କଳ୍ପ କଳ୍ପ ଏହି ଯୁକ୍ତି ବତାଉଛନ୍ତି । ନିଜକୁ
ଆତ୍ମା ମନେ କରି ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଅ ତେବେ ଆତ୍ମା ସତ୍ତ୍ୱପ୍ରଧାନ ହୋଇଯିବ, ଆଉ କୌଣସି ବନ୍ଧନ
ରହିବ ନାହିଁ । ଗାଧୁଆ ଘରେ ମଧ୍ୟ ନିଜକୁ ଆତ୍ମା ଭାବି ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଅ ତେବେ ଆତ୍ମାରୁ ମଇଳା
ବାହାରିଯିବ । ଆତ୍ମାକୁ କେବେ ତିଳକ ଲଗାଇବାର ଆବଶ୍ୟକତା ନାହିଁ, ଏ ସବୁ ତ ଭକ୍ତିମାର୍ଗର ଚିହ୍ନ
। ଏହି ଜ୍ଞାନମାର୍ଗରେ ତ କିଛି ଖର୍ଚ୍ଚ କରିବାର ଆବଶ୍ୟକତା ହିଁ ନାହିଁ । ଘରେ ଥାଇ ମଧ୍ୟ କେବଳ
ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇଚାଲ । ଏହା କେତେ ସହଜ । ଶିବାବାବା ଆମର ପିତା, ଶିକ୍ଷକ ଏବଂ ଗୁରୁ ମଧ୍ୟ
ଅଟନ୍ତି ।
ନିୟମ କହୁଛି, ପ୍ରଥମେ
ପିତାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଅ, ତା’ପରେ ଶିକ୍ଷକ ତା’ପରେ ଗୁରୁଙ୍କୁ ମନେ ପକାଅ । ଶିକ୍ଷକଙ୍କୁ ତ ନିଶ୍ଚିତ
ମନେ ପକାଇବ କାରଣ ତାଙ୍କଠାରୁ ପାଠପଢି ସମ୍ପତ୍ତି ପାଇଥାଅ, ପୁଣି ବାନପ୍ରସ୍ଥ ଅବସ୍ଥାରେ ଗୁରୁ
ମିଳୁଛନ୍ତି । ଏହି ବାବା ତ ସବୁ କିଛି ହୋଲ୍ସେଲ୍ରେ ଦେଇ ଦେଉଛନ୍ତି । ତୁମକୁ ୨୧ ଜନ୍ମ
ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ରାଜତ୍ୱ ହୋଲ୍ସେଲ୍ରେ ଦେଇ ଦେଉଛନ୍ତି । ବିବାହ ବେଳେ କନ୍ୟାକୁ ଯୌତୁକ ଗୁପ୍ତରେ
ଦିଅନ୍ତି ନା । ତାହାକୁ ବାହାରକୁ ଦର୍ଶାଇ ନ ଥା’ନ୍ତି । ତାକୁ କୁହନ୍ତି ଗୁପ୍ତ ଦାନ । ଶିବବାବା
ମଧ୍ୟ ଗୁପ୍ତ ଅଟନ୍ତି ନା, ଏଥିରେ ଅହଂକାରର କିଛି କଥା ନାହିଁ । କାହାର କାହାର ସମସ୍ତଙ୍କୁ
ଦେଖାଇବାର ଅହଂକାର ଥାଏ । କିନ୍ତୁ ଏ ସବୁ ହେଉଛି ଗୁପ୍ତ । ବାବା ତୁମକୁ ବିଶ୍ୱର ରାଜତ୍ୱ ଯୌତୁକ
ରୂପରେ ଦେଉଛନ୍ତି । ବାବା ତୁମର କେତେ ଗୁପ୍ତ ଶୃଙ୍ଗାର କରୁଛନ୍ତି । କେତେ ବଡ ଯୌତୁକ ମିଳୁଛି ।
ବାବା କିଭଳି ଉପାୟରେ ତାହା ଦେଉଛନ୍ତି, ସେସବୁ କାହାକୁ ଜଣା ନାହିଁ । ଏଠାରେ ତୁମେମାନେ ଦରିଦ୍ର
ଅଟ, କିନ୍ତୁ ପରବର୍ତ୍ତୀ ଜନ୍ମରେ ତୁମର ମୁଖରେ ସୁନାର ଚାମଚ ଥିବ । କାରଣ ତୁମେ ନୂଆ ଦୁନିଆକୁ
ଯାଉଛ ନା । ସେଠାରେ ସବୁ କିଛି ସୁନାର ହୋଇଥିବ । ସାହୁକାରଙ୍କ ମହଲ ଗୁଡିକରେ ବହୁତ ଭଲ ଭଲ ରତ୍ନ
ଖଚିତ ହୋଇଥିବ । କିନ୍ତୁ କିଛି ଫରକ ତ ରହିବ । ଏ କଥା ମଧ୍ୟ ତୁମେମାନେ ଏବେ ବୁଝୁଛ - ଯେ ମାୟା
ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଓଲଟା ଲଟକାଇ ଦେଉଛି । ଏବେ ବାବା ଆସିଛନ୍ତି ତେଣୁ ପିଲାମାନଙ୍କ ମନରେ କେତେ ଉତ୍ସାହ
ଆସିବା ଉଚିତ୍ । କିନ୍ତୁ ମାୟା ଭୁଲାଇ ଦେଉଛି, କହୁଛନ୍ତି - ଏହା ବାବାଙ୍କର ନିର୍ଦ୍ଦେଶ ନା
ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କର? ଭାଇଙ୍କର ନା ପିତାଙ୍କର? ଏଥିରେ ବହୁତ ଦ୍ୱନ୍ଦ୍ୱରେ ପଡୁଛନ୍ତି । ବାବା କହୁଛନ୍ତି
- ଭଲ କିମ୍ବା ମନ୍ଦ ହେଉ ତାକୁ ବାବାଙ୍କର ନିର୍ଦ୍ଦେଶ ବୋଲି ମନେ କର । ପୁଣି ସେହି ଅନୁସାରେ ଚାଲ
। ଯଦି ୟାଙ୍କ ନିର୍ଦ୍ଦେଶ ଦ୍ୱାରା (ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କର) କିଛି ଭୁଲ୍ ମଧ୍ୟ ହୋଇଯାଉଛି ତେବେ ବାବା ତାକୁ
ଅଭୁଲ୍ କରିଦେବେ । ତାଙ୍କ ପାଖରେ ସେତିକି ଶକ୍ତି ଅଛି ନା । ତୁମେମାନେ ଦେଖୁଛ ବ୍ରହ୍ମାବାବା
କିପରି ଚାଲୁଛନ୍ତି, ତାଙ୍କ ଶରୀରରେ କିଏ ବସିଛନ୍ତି । ବାବା ଏକଦମ୍ ନିକଟରେ ବସିଛନ୍ତି । ଯେପରି
ଗୁରୁମାନେ ପାଖରେ ବସାଇ ଶିକ୍ଷା ଦେଇଥା’ନ୍ତି ନା । ତେବେ ବି ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କୁ ତ ପରିଶ୍ରମ କରିବାକୁ
ପଡିଥାଏ ନା । ତମଃପ୍ରଧାନରୁ ସତ୍ତ୍ୱପ୍ରଧାନ ହେବା ପାଇଁ ପୁରୁଷାର୍ଥ ତ କରିବାକୁ ପଡିଥାଏ ।
ବାବା କହୁଛନ୍ତି ମୋତେ
ମନେ ପକାଇ ପକାଇ ଭୋଜନ ତିଆରି କର । ଶିବବାବାଙ୍କ ସ୍ମୃତି ମିଶ୍ରିତ ଭୋଜନ ଆଉ କାହାକୁ ମିଳିପାରିବ
ନାହିଁ । ଏବେକାର ଭୋଜନ ବିଷୟରେ ହିଁ ପୁରାଣରେ ବର୍ଣ୍ଣନା ହୋଇଛି । ଦୁନିଆର ବ୍ରାହ୍ମଣ ଯଦିଓ
ସ୍ମୃତି ଗାନ କରୁଛନ୍ତି କିନ୍ତୁ ଅର୍ଥ କିଛି ବୁଝୁନାହାଁନ୍ତି । ମହିମା ଗାନ କରୁଛନ୍ତି କିନ୍ତୁ
ଅର୍ଥ କିଛି ବୁଝୁ ନାହାଁନ୍ତି । କିନ୍ତୁ ଏତିକି ବୁଝିବାକୁ ହେବ ଯେ, ଏମାନେ ଧାର୍ମିକ ସ୍ୱଭାବର
ଅଟନ୍ତି କାରଣ ପୂଜାରୀ ଅଟନ୍ତି । ସତ୍ୟଯୁଗରେ ତ ଧାର୍ମିକ ଶବ୍ଦର କଥା ହିଁ ନାହିଁ, କାରଣ ସେଠାରେ
ଭକ୍ତି ହୁଏ ନାହିଁ । ଏ କଥା ମଧ୍ୟ କେହି ଜାଣି ନାହାଁନ୍ତି ଯେ, ଭକ୍ତି କି ପ୍ରକାରର ଜିନିଷ ।
କଥାରେ କହୁଛନ୍ତି ଜ୍ଞାନ, ଭକ୍ତି ଏବଂ ବୈରାଗ୍ୟ । ଏହା କେତେ ଫାଷ୍ଟକ୍ଲାସ୍ ଅକ୍ଷର । ଜ୍ଞାନ
ହେଉଛି ଦିନ, ଭକ୍ତି ହେଉଛି ରାତି । ପୁଣି ରାତିରୁ ବୈରାଗ୍ୟ ହୋଇଗଲେ ଦିନକୁ ଚାଲିଯିବା । ଏହା
କେତେ ସ୍ପଷ୍ଟ କଥା । ଏବେ ତୁମେମାନେ ବୁଝିଗଲଣି, ତେଣୁ ତୁମକୁ ଆଉ ଧକ୍କା ଖାଇବାକୁ ପଡୁ ନାହିଁ ।
ବାବା କହୁଛନ୍ତି - ମୋତେ
ମନେ ପକାଅ, ମୁଁ ତୁମକୁ ବିଶ୍ୱର ମାଲିକ କରୁଛି । ମୁଁ ତୁମର ବେହଦର ପିତା, ସୃଷ୍ଟିର ଚକ୍ରକୁ
ଜାଣିବା ମଧ୍ୟ କେତେ ସହଜ । କେବଳ ବୀଜ ଏବଂ ବୃକ୍ଷକୁ ମନେ ପକାଅ । ଏବେ କଳିଯୁଗର ଅନ୍ତିମ ସମୟ,
ପୁଣି ସତ୍ୟଯୁଗ ଆସିବ । ଏବେ ତୁମେମାନେ ସଂଗମଯୁଗରେ ଗୁଲଗୁଲ୍ ଅର୍ଥାତ୍ ଫୁଲ ଭଳି ହେଉଛ । ଆତ୍ମା
ଯେତେବେଳେ ସତ୍ତ୍ୱପ୍ରଧାନ ହୋଇଯିବ ସେତେବେଳେ ତାକୁ ରହିବା ପାଇଁ ମହଲ ମଧ୍ୟ ସତ୍ତ୍ୱପ୍ରଧାନ
ମିଳିବ । ଦୁନିଆ ହିଁ ନୂଆ ହୋଇଯିବ । ତେଣୁ ପିଲାମାନଙ୍କର କେତେ ଖୁସି ରହିବା ଉଚିତ୍ । ଆଚ୍ଛା!
ମିଠା ମିଠା ସିକିଲଧେ
ସନ୍ତାନମାନଙ୍କ ପ୍ରତି ମାତା-ପିତା, ବାପଦାଦାଙ୍କର ମଧୁର ସ୍ନେହ ସମ୍ପନ୍ନ ଶୁଭେଚ୍ଛା ଏବଂ
ସୁପ୍ରଭାତ । ଆତ୍ମିକ ପିତାଙ୍କର ଆତ୍ମିକ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ନମସ୍ତେ ।
ଧାରଣା ପାଇଁ ମୁଖ୍ୟ ସାର
:—
(୧) ସଦାସର୍ବଦା
ଏହି ନିଶା ରହିଥାଉ ଯେ ଆମେ ଶ୍ରୀମତ ଅନୁସାରେ ଆମର ପରିସ୍ତାନ ଅର୍ଥାତ୍ ସ୍ୱର୍ଗ ଦୁନିଆର ସ୍ଥାପନା
କରୁଛୁ । ବାହାରର ଅନାବଶ୍ୟକ କଥାକୁ ଛାଡି ବହୁତ ଉମଙ୍ଗ-ଉତ୍ସାହରେ ରହିବାକୁ ହେବ ।
(୨) ନିଜର ବିଚାରକୁ
ବହୁତ ଶ୍ରେଷ୍ଠ ରଖିବାକୁ ହେବ । ବହୁତ ଭଲ ଏବଂ ରାଜକୀୟ ବିଶ୍ୱ ବିଦ୍ୟାଳୟ ତଥା ହଷ୍ଟେଲ୍ ଖୋଲିବାର
ବ୍ୟବସ୍ଥା କରିବାକୁ ହେବ । ବାବାଙ୍କର ଗୁପ୍ତ ସହଯୋଗୀ ହେବାକୁ ପଡିବ, ନିଜର ବଡ ପଣିଆ ଦେଖାଇବା
ଉଚିତ୍ ନୁହେଁ ।
ବରଦାନ:-
ନିମିତ୍ତ ମାତ୍ର
କୌଣସି ବି ସେବା କରୁଥିଲେ ମଧ୍ୟ ନିଜର ଉଦାର ମନୋବୃତ୍ତି ଦ୍ୱାରା ଚତୁର୍ଦ୍ଦିଗରେ ପ୍ରକମ୍ପନ
ବିଚ୍ଛୁରିତ କରୁଥିବା ବେହଦର ସେବାଧାରୀ ଭବ ।
ଏବେ ବେହଦ ବିଶ୍ୱକୁ
ପରିବର୍ତ୍ତନ କରିବାର ସେବାରେ ତୀବ୍ରଗତି ଆଣ । ଏମିତି ନୁହେଁ ଯେ କରୁଛୁ ତ, ମୁଁ ଏତେ ବ୍ୟସ୍ତ
ରହିଯାଉଛି, ଯାହାକି ସମୟ ହିଁ ମିଳୁନାହିଁ । କିନ୍ତୁ ନିମିତ୍ତ ମାତ୍ର ଯେ କୌଣସି ସେବା କରୁଥିଲେ
ମଧ୍ୟ ବେହଦ ବିଶ୍ୱର ସେବାରେ ସହଯୋଗୀ ହୋଇପାରିବ । କେବଳ ତୁମର ମନୋବୃତ୍ତିକୁ ଯଦି ବିଶାଳ ରଖିଥିବ
ତେବେ ବୃତ୍ତି ଦ୍ୱାରା ପ୍ରକମ୍ପନ ବିଚ୍ଛୁରିତ ହେବାକୁ ଲାଗିବ । ତେବେ ଯେତେଯେତେ ତୁମେ ବେହଦ
ସେବାରେ ବ୍ୟସ୍ତ ରହିବ ସେହି ଅନୁସାରେ ତୁମର କାର୍ଯ୍ୟ ମଧ୍ୟ ସହଜ ହେବାକୁ ଲାଗିବ । ତେଣୁ ସବୁ
ସମୟରେ, ସବୁ ସଂକଳ୍ପରେ ଶ୍ରେଷ୍ଠ ପ୍ରକମ୍ପନ ବିଚ୍ଛୁରିତ କରିବାର ସେବା କରିବା ହିଁ ବେହଦର
ସେବାଧାରୀ ହେବା ।
ସ୍ଲୋଗାନ:-
ଶିବ ପିତାଙ୍କ
ସହିତ ଯୁଗଳ ରୂପରେ ରହୁଥିବା ଶିବଶକ୍ତିମାନଙ୍କର ଶୃଙ୍ଗାର ହେଲା ଜ୍ଞାନର ଅସ୍ତ୍ରଶସ୍ତ୍ର ।