29.06.24 Morning Odia Murli Om Shanti BapDada Madhuban
“ମିଠେ ବଚ୍ଚେ:- ଶରୀର
ସହିତ ଯାହା କିଛି ବି ଦେଖିବାକୁ ମିଳୁଛି, ସେ ସବୁ ବିନାଶ ହୋଇଯିବ, ତୁମ ଆତ୍ମାମାନଙ୍କୁ ଏବେ ଘରକୁ
ଫେରିଯିବାକୁ ହେବ ସେଥିପାଇଁ ପୁରୁଣା ଦୁନିଆକୁ ଭୁଲିଯାଅ ।”
ପ୍ରଶ୍ନ:-
ତୁମେ ପିଲାମାନେ
କେଉଁ ଶବ୍ଦରେ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ବାବାଙ୍କର ସନ୍ଦେଶ ଶୁଣାଇ ପାରିବ?
ଉତ୍ତର:-
ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଏହି କଥା ଶୁଣାଅ ଯେ, ବେହଦର ପିତା ବେହଦର ଅବିନାଶୀ ସମ୍ପତ୍ତି ଦେବା ପାଇଁ ଆସିଛନ୍ତି
। ଏବେ ହଦର ଅର୍ଥାତ୍ ଅଳ୍ପକାଳର ସମ୍ପତ୍ତି ପାଇବା ଶେଷ ହେଲା ଅର୍ଥାତ୍ ଭକ୍ତି ଶେଷ ହେଲା । ଏବେ
ରାବଣ ରାଜ୍ୟ ସମାପ୍ତ ହେବାକୁ ଯାଉଛି । ବାବା ତୁମକୁ ୫ ବିକାର ରୂପୀ ରାବଣର ଜେଲ୍ରୁ ମୁକ୍ତ
କରିବା ପାଇଁ ଆସିଛନ୍ତି । ଏହା ପୁରୁଷୋତ୍ତମ ସଂଗମଯୁଗ, ଏଥିରେ ତୁମକୁ ପୁରୁଷାର୍ଥ କରି ଦୈବୀଗୁଣ
ସମ୍ପନ୍ନ ହେବାକୁ ପଡିବ । ତେଣୁ କେବଳ ଯଦି ପୁରୁଷୋତ୍ତମ ସଂଗମ ଯୁଗକୁ ମଧ୍ୟ ଜାଣି ଯିବ ତେବେ ବି
ତୁମର ସ୍ଥିତି ଶ୍ରେଷ୍ଠ ହୋଇପାରିବ ।
ଓମ୍ ଶାନ୍ତି ।
ଏବେ ଆତ୍ମିକ
ପିଲାମାନେ କ’ଣ କରୁଛନ୍ତି? ଅବ୍ୟଭିଚାରୀ ସ୍ମୃତିରେ ବସିଛନ୍ତି । ଗୋଟିଏ ହେଲା ବ୍ୟଭିଚାରୀ ସ୍ମୃତି,
ଅନ୍ୟଟି ଅବ୍ୟଭିଚାରୀ ସ୍ମୃତି । ଅବ୍ୟଭିଚାରୀ ସ୍ମୃତି ଅଥବା ଅବ୍ୟଭିଚାରୀ ଭକ୍ତି ଯେବେ ପ୍ରଥମେ
ଆରମ୍ଭ ହୋଇଥାଏ ସେତେବେଳେ ପ୍ରଥମେ ପ୍ରଥମେ ଶିବଙ୍କର ପୂଜା କରିଥା’ନ୍ତି । ସିଏ ହିଁ ଉଚ୍ଚରୁ
ଉଚ୍ଚ ଭଗବାନ ଅଟନ୍ତି । ସିଏ ପିତା ଏବଂ ଶିକ୍ଷକ ମଧ୍ୟ ଅଟନ୍ତି ଯିଏକି ଆମମାନଙ୍କୁ ପାଠ ପଢାଉଛନ୍ତି,
କ’ଣ ପଢାଉଛନ୍ତି ? ମନୁଷ୍ୟରୁ ଦେବତା କରୁଛନ୍ତି । ପୁଣି ଦେବତାରୁ ମନୁଷ୍ୟ ହେବା ପାଇଁ
ତୁମମାନଙ୍କୁ ୮୪ ଜନ୍ମ ଲାଗୁଛି । ପୁଣି ମନୁଷ୍ୟରୁ ଦେବତା ହେବା ପାଇଁ ଗୋଟିଏ ସେକେଣ୍ଡ ଲାଗୁଛି ।
ଏ କଥା ପିଲାମାନେ ଜାଣିଛନ୍ତି - ଆମେ ବାବାଙ୍କର ସ୍ମୃତିରେ ବସିଛୁ । ସିଏ ଆମର ଶିକ୍ଷକ ଏବଂ ସତ୍ଗୁରୁ
ମଧ୍ୟ ଅଟନ୍ତି । ବାବା ଆମକୁ ଯୋଗ ଶିଖାଉଛନ୍ତି ଏବଂ କହୁଛନ୍ତି କେବଳ ଜଣଙ୍କର ସ୍ମୃତିରେ ରୁହ ।
ସିଏ ନିଜେ କହୁଛନ୍ତି - ହେ ଆତ୍ମାମାନେ, ହେ ସନ୍ତାନମାନେ ଦେହ ସହିତ ଦେହର ସବୁ ସମ୍ବନ୍ଧକୁ ଛାଡ,
ଏବେ ଆମକୁ ଘରକୁ ଯିବାକୁ ହେବ । ଏହି ପୁରୁଣା ଦୁନିଆ ବର୍ତ୍ତମାନ ପରିବର୍ତ୍ତନ ହେବାକୁ ଯାଉଛି,
ଏବେ ଏଠାରେ ରହିବାର ନାହିଁ । ପୁରୁଣା ଦୁନିଆର ବିନାଶ ପାଇଁ ହିଁ ଏହି ବାରୁଦ ଆଦି ତିଆରି
କରୁଛନ୍ତି, ବିନାଶ ପାଇଁ ପ୍ରାକୃତିକ ବିପର୍ଯ୍ୟୟ ମଧ୍ୟ ସାହାଯ୍ୟ କରିବ, ବିନାଶ ତ ନିଶ୍ଚିତ ହେବ
। ତୁମେ ଏବେ ପୁରୁଷୋତ୍ତମ ସଂଗମ ଯୁଗରେ ଅଛ । ଏ କଥା ଆତ୍ମା ଜାଣିଛି, ଆମେ ଏବେ ଘରକୁ ଫେରିଯିବୁ
ସେଥିପାଇଁ ବାବା କହୁଛନ୍ତି ଏହି ପୁରୁଣା ଦୁନିଆ, ପୁରୁଣା ଦେହକୁ ମଧ୍ୟ ଛାଡିବାକୁ ପଡିବ । ଦେହ
ସହିତ ଯାହାବି ଏହି ଦୁନିଆରେ ଦେଖୁଛ ସବୁ ବିନାଶ ହୋଇଯିବ, ଶରୀର ମଧ୍ୟ ଶେଷ ହୋଇଯିବ । ଏବେ ଆମ
ଆତ୍ମାମାନଙ୍କୁ ଘରକୁ ଫେରିବାକୁ ହେବ । ଘରକୁ ଯିବା ବିନା ଆମେ ନୂଆ ଦୁନିଆକୁ ଆସିପାରିବା ନାହିଁ
। ଏବେ ତୁମେ ପୁରୁଷୋତ୍ତମ ହେବା ପାଇଁ ପୁରୁଷାର୍ଥ କରୁଛ । ଏହି ଦେବତାମାନେ ପୁରୁଷୋତ୍ତମ ଅଟନ୍ତି,
ସବୁଠାରୁ ଉଚ୍ଚରୁ ଉଚ୍ଚ ହେଉଛନ୍ତି ନିରାକାର ବାବା ଏବଂ ମନୁଷ୍ୟ ସୃଷ୍ଟିରେ ଦେବତାମାନେ ଉଚ୍ଚ ।
ସେମାନେ ମଧ୍ୟ ମନୁଷ୍ୟ ଅଟନ୍ତି କିନ୍ତୁ ସେମାନେ ହେଲେ ଦୈବୀ ଗୁଣଯୁକ୍ତ, ପୁଣି ସେହିମାନେ ହିଁ
ଆସୁରୀ ଗୁଣଧାରୀ ହୋଇଯାଇଛନ୍ତି । ଏବେ ପୁଣି ଆସୁରୀ ଗୁଣଧାରୀରୁ ଦୈବୀ ଗୁଣଧାରୀ ହେବାକୁ ପଡିବ ।
ସତ୍ୟଯୁଗକୁ ଯିବାକୁ ପଡିବ, କାହାକୁ? ତୁମ ପିଲାମାନଙ୍କୁ । ତୁମେମାନେ ଏବେ ନିଜେ ଏହି ପାଠପଢି
ପୁଣି ଅନ୍ୟମାନଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ପଢାଉଛ । ତୁମକୁ କେବଳ ବାବାଙ୍କର ସନ୍ଦେଶ ହିଁ ଦେବାକୁ ହେବ । ବେହଦର
ବାବା ବେହଦର ସମ୍ପତ୍ତି ଦେବା ପାଇଁ ଆସିଛନ୍ତି । ଏବେ ହଦର ବର୍ସା ଶେଷ ହେବାକୁ ଯାଉଛି ।
ବାବା ବୁଝାଉଛନ୍ତି - ଏବେ
ସବୁ ମନୁଷ୍ୟମାନେ ୫ ବିକାର ରୂପୀ ରାବଣର ଜେଲରେ ଅଛନ୍ତି । ସମସ୍ତେ ଦୁଃଖ ଭୋଗ କରୁଛନ୍ତି । ତୁମକୁ
ଏବେ ଶୁଖିଲା ରୁଟି ମିଳୁଛି । ବାବା ଆସି ସମସ୍ତଙ୍କୁ ରାବଣର ଜେଲରୁ ମୁକୁଳାଇ ସଦାସର୍ବଦା ସୁଖୀ
କରୁଛନ୍ତି । ବାବାଙ୍କ ବ୍ୟତୀତ ମନୁଷ୍ୟକୁ କେହି ବି ଦେବତା କରିପାରିବେ ନାହିଁ । ତୁମେ ମନୁଷ୍ୟରୁ
ଦେବତା ହେବା ପାଇଁ ଏଠାରେ ବସିଛ । ବର୍ତ୍ତମାନ କଳିଯୁଗ, ଏଠାରେ ଅନେକ ଧର୍ମ ହୋଇଗଲାଣି ।
ତୁମମାନଙ୍କୁ ରଚୟିତା ଏବଂ ରଚନାର ପରିଚୟ ସ୍ୱଂୟ ବାବା ବସି ଦେଉଛନ୍ତି । ତୁମେ ତାଙ୍କୁ କେବଳ
ଈଶ୍ୱର, ପରମାତ୍ମା ବୋଲି କହୁଥିଲ । ତୁମକୁ ଏକଥା ଜଣା ନ ଥିଲା ଯେ ସିଏ ପିତା, ଶିକ୍ଷକ ଏବଂ ଗୁରୁ
ମଧ୍ୟ ଅଟନ୍ତି । ତାଙ୍କୁ ସତ୍ଗୁରୁ ବୋଲି ମଧ୍ୟ କୁହାଯାଉଛି । ତାକୁ ଅକାଳମୂର୍ତ୍ତ ମଧ୍ୟ
କୁହାଯାଇଥାଏ । ତୁମକୁ ଆତ୍ମା ଏବଂ ଜୀବ ବୋଲି କୁହାଯାଏ । ସେହି ଅକାଳମୂର୍ତ୍ତ ଆତ୍ମା ଏହି ଶରୀର
ରୂପୀ ସିଂହାସନରେ ବସିଛି । ବାବା ଜନ୍ମ ମୃତ୍ୟୁରେ ଆସୁନାହାଁନ୍ତି । ଏହି ଅକାଳମୂରତ ବାବା
ପିଲାମାନଙ୍କୁ ବୁଝାଉଛନ୍ତି - ମୋର ନିଜର ଶରୀର ନାହିଁ, ମୁଁ ତୁମମାନଙ୍କୁ ପବିତ୍ର କିପରି କରିବି!
ମୋର ତ ରଥ ଦରକାର ନା । ଅକାଳମୂରତଙ୍କୁ ବି ସିଂହାସନ ଦରକାର । ମନୁଷ୍ୟମାନଙ୍କର ହିଁ ଅକାଳ ତଖତ୍
(ଭ୍ରୃକୁଟୀ) ଥାଏ, ଆଉ କାହାର ନୁହେଁ । ତୁମ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଆତ୍ମା ରୁପୀ ସିଂହାସନର ଆବଶ୍ୟକତା ରହିଛି
। ଯେଉଁଠାରେ ଅକାଳମୂରତ ଆତ୍ମା ବିରାଜମାନ ହୋଇଥାଏ । ସିଏ ସମସ୍ତଙ୍କର ପିତା, ତାଙ୍କୁ ମହାକାଳ
ମଧ୍ୟ କୁହାଯାଉଛି, ଯିଏକି ପୁନର୍ଜନ୍ମରେ ଆସୁ ନାହାଁନ୍ତି । ତୁମେ ଆତ୍ମାମାନେ ପୁନର୍ଜନ୍ମରେ
ଆସୁଛ । ମୁଁ କଳ୍ପର ସଙ୍ଗମ ଯୁଗରେ ଆସୁଛି । ଭକ୍ତିକୁ ରାତ୍ରି ଏବଂ ଜ୍ଞାନକୁ ଦିନ କୁହାଯାଇଥାଏ ।
ଏହି କଥାକୁ ପକ୍କା ମନେ ରଖିବାକୁ ହେବ । ମୁଖ୍ୟ ଦୁଇଟି କଥା ହେଲା - ଅଲଫ ଏବଂ ବେ । ବାବା ଏବଂ
ବାଦଶାହୀ (ରାଜତ୍ୱ) । ବାବା ଆସି ଆମକୁ ରାଜତ୍ୱ ଦେଉଛନ୍ତି ଏବଂ ସେହି ରାଜତ୍ୱ ପାଇଁ ହିଁ ଆମକୁ
ପାଠ ପଢାଉଛନ୍ତି । ସେଥିପାଇଁ ଏହାକୁ ପାଠଶାଳା ମଧ୍ୟ କୁହାଯାଉଛି ।
ଭଗବାନୁବାଚ - ଭଗବାନ ତ
ନିରାକାର । କିନ୍ତୁ ତାଙ୍କର ମଧ୍ୟ ପାର୍ଟ ରହିବା ଦରକାର । ସିଏ ହେଉଛନ୍ତି ଉଚ୍ଚରୁ ଉଚ୍ଚ ଭଗବାନ,
ତାଙ୍କୁ ସମସ୍ତେ ମନେ ପକାଉଛନ୍ତି । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ଏଭଳି କୌଣସି ମନୁଷ୍ୟ ନ ଥିବେ ଯିଏକି
ଭକ୍ତିମାର୍ଗରେ ତାଙ୍କୁ ମନେପକାଉ ନ ଥିବେ । ଆନ୍ତରିକତାର ସହିତ ସମସ୍ତେ ଡାକୁଛନ୍ତି - ହେ ଭଗବାନ,
ହେ ମୁକ୍ତିଦାତା, ହେ ଈଶ୍ୱର ପିତା, କାହିଁକିନା ସିଏ ହେଉଛନ୍ତି ସବୁ ଆତ୍ମାମାନଙ୍କର ପିତା । ତେଣୁ
ନିଶ୍ଚିତ ଭାବରେ ସିଏ ଅବିନାଶୀ ସୁଖ ଦେଉଥିବେ । ବିନାଶୀ ପିତା ବିନାଶୀ ସୁଖ ଦେଇଥା’ନ୍ତି । ଏ କଥା
କେହି ଜାଣିନାହାଁନ୍ତି - ଏବେ ବାବା ଆସିଛନ୍ତି, କହୁଛନ୍ତି - ପିଲାମାନେ, ଅନ୍ୟ ସବୁ ସାଙ୍ଗ ଛାଡି
କେବଳ ମୋତେ ମନେପକାଅ, ଏ କଥା ମଧ୍ୟ ବାବା କହୁଛନ୍ତି ଯେ, ତୁମେ ଦେବୀ-ଦେବତାମାନେ ନୂଆ ଦୁନିଆରେ
ରହୁଥିଲ, ସେଠାରେ ତ ଅସରନ୍ତି ସୁଖ ଥିଲା । ତା’ର ଅନ୍ତ ତୁମେ ପାଇପାରିବ ନାହିଁ । ନୂଆ ଘରେ
ସର୍ବଦା ସୁଖ ଏବଂ ପୁରୁଣା ଘରେ ଦୁଃଖ ହୋଇଥାଏ । ସେଥିପାଇଁ ତ ବାବା ପିଲାମାନଙ୍କ ପାଇଁ ନୂଆ ଘର
ତିଆରି କରୁଛନ୍ତି । ତେଣୁ ପିଲାମାନଙ୍କ ବୁଦ୍ଧିଯୋଗ ଏବେ ନୂଆ ଘରକୁ ଚାଲିଯାଉଛି, ଏହା ହେଲା
ବିନାଶୀ କଥା । ବର୍ତ୍ତମାନ ଅବିନାଶୀ ବାବା ନୂଆ ଦୁନିଆର ସ୍ଥାପନା କରୁଛନ୍ତି, ପୁରୁଣା ଦୁନିଆରେ
ଯାହା କିଛି ବି ଦେଖୁଛ ତାହା ସବୁ କବରସ୍ଥାନ ହେବାର ଅଛି । ଏବେ ପରିସ୍ତାନର ସ୍ଥାପନା ହେଉଛି ।
ତୁମେ ବର୍ତ୍ତମାନ ସଙ୍ଗମ ଯୁଗରେ ଅଛ । ତୁମେ କଳିଯୁଗ ଦେଖିପାରିବ ଏବଂ ସତ୍ୟଯୁଗକୁ ମଧ୍ୟ
ଦେଖିପାରିବ । ତୁମେ ସଙ୍ଗମ ଯୁଗରେ ସବୁକିଛି ସାକ୍ଷୀ ହୋଇ ଦେଖୁଛ । ପ୍ରଦର୍ଶନୀ ଅଥବା ମିୟୁଜିୟମ
ବୁଝିବାକୁ ଆସୁଛନ୍ତି ତେବେ ତାଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ତୁମେ ସଙ୍ଗମ ଯୁଗର ଚିତ୍ର ନିକଟରେ ଛିଡା କରିଦିଅ ।
ସେମାନଙ୍କୁ ବୁଝାଅ ଯେ, ଏପଟେ କଳିଯୁଗ, ସେପଟେ ସତ୍ୟଯୁଗ ରହିଛି, ଆମେ ଏବେ ଏହାର ମଝିରେ ଅଛୁ ।
ବାବା ନୂଆ ଦୁନିଆ ସ୍ଥାପନ କରୁଛନ୍ତି । ସେଠାରେ ବହୁତ କମ୍ ମନୁଷ୍ୟ ରହିବେ, ଆଉ କୌଣସି ବି ଧର୍ମର
ଆତ୍ମାମାନେ ସେଠାକୁ ଆସିବେ ନାହିଁ । କେବଳ ତୁମେ ହିଁ ପ୍ରଥମେ-ପ୍ରଥମେ ଆସୁଛ । ଏବେ ସ୍ୱର୍ଗକୁ
ଯିବା ପାଇଁ ପୁରୁଷାର୍ଥ କରୁଛ, ପବିତ୍ର କରିବା ପାଇଁ ମୋତେ ଡାକୁଛ ଯେ, ହେ ବାବା, ଆମକୁ ପବିତ୍ର
କରି ପବିତ୍ର ଦୁନିଆକୁ ନେଇଚାଲ । ଏପରି କହୁନାହଁ ଯେ ଶାନ୍ତିଧାମକୁ ନେଇଚାଲ । ପରମଧାମକୁ
ଶାନ୍ତିଧାମ କୁହାଯାଇଥାଏ । ଏବେ ଆମକୁ ଘରକୁ ଯିବାକୁ ହେବ, ଯାହାକୁ ଶାନ୍ତିଧାମ କୁହାଯାଇଥାଏ ।
ଯେଉଁଥି ପାଇଁ ସନ୍ନ୍ୟାସୀ ଆଦି ଶିକ୍ଷା ଦେଉଛନ୍ତି । ସେମାନେ ସୁଖଧାମର ଜ୍ଞାନ ଦେଇପାରିବେ ନାହିଁ
। ସେମାନେ ନିବୃତ୍ତିମାର୍ଗୀ ଅଟନ୍ତି । ତୁମମାନଙ୍କୁ ବୁଝାଯାଉଛି - କେଉଁ କେଉଁ ଧର୍ମ କେବେ-କେବେ
ଆସୁଛି । ମନୁଷ୍ୟ ସୃଷ୍ଟିରୂପି ବୃକ୍ଷରେ ସର୍ବପ୍ରଥମ ମୁଳଦୂଆ ତୁମର ଅଟେ । ବୀଜକୁ ବୃକ୍ଷପତି
କୁହାଯାଇଥାଏ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ମୁଁ ବୃକ୍ଷପତି ଉପରେ ନିବାସ କରୁଛି । ଯେତେବେଳେ ବୃକ୍ଷର ଏକଦମ୍
ଜୀର୍ଣ୍ଣଶୀର୍ଣ୍ଣ ଅବସ୍ଥା ହୋଇଯାଇଥାଏ ସେତେବେଳେ ମୁଁ ଦେବତା ଧର୍ମ ସ୍ଥାପନ କରିବା ପାଇଁ ଆସେ ।
କଲିକତାର ବଟବୃକ୍ଷ ଏକ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟଜନକ ବୃକ୍ଷ । ଏଠାରେ ବିନା ମୁଳଦୁଆରେ ସାରା ବୃକ୍ଷ ଛିଡା ହୋଇଛି
। ଠିକ୍ ସେହିପରି ଏହି ସୃଷ୍ଟିରୂପି ବେହଦର ବୃକ୍ଷରେ ମଧ୍ୟ ଆଦି ସନାତନ ଦେବୀ ଦେବତା ଧର୍ମ ନାହିଁ,
ବାକି ସବୁ ଧର୍ମ ରହିଛି ।
ତୁମେମାନେ ବ୍ରହ୍ମଲୋକର
ନିବାସୀ ଥିଲ । ସେଠାରୁ ତୁମେ ଅଭିନୟ କରିବା ପାଇଁ ଏଠାକୁ ଆସୁଛ । ତୁମେମାନେ ଅଲରାଉଣ୍ଡର ଅଭିନେତା
ଅଟ । ସେଥିପାଇଁ ଅତି ବେଶୀରେ ୮୪ ଜନ୍ମ ନେଉଛ ପୁଣି ଅତି କମ୍ରେ ଗୋଟିଏ ଜନ୍ମ ମଧ୍ୟ ରହିଛି ।
କିନ୍ତୁ ମନୁଷ୍ୟମାନେ ୮୪ ଲକ୍ଷ ଜନ୍ମ ବୋଲି କହିଦେଉଛନ୍ତି । ଏହା ମଧ୍ୟ କେଉଁମାନେ ନେବେ, ଏ କଥା
ମଧ୍ୟ ବୁଝିପାରୁ ନାହାଁନ୍ତି । ବାବା ଆସି ତୁମମାନଙ୍କୁ ବୁଝାଉଛନ୍ତି - ୮୪ ଜନ୍ମ ତୁମେ ନେଉଛ ।
ସର୍ବପ୍ରଥମେ ତୁମେ ମୋ ଠାରୁ ଅଲଗା ହେଉଛ । ପ୍ରଥମେ ସତ୍ୟଯୁଗୀ ଦେବତା ହେଉଛ, ଯେତେବେଳେ ଏହି
ଆତ୍ମାମାନେ ସେଠାରେ ଅଭିନୟ କରୁଛନ୍ତି ସେତେବେଳେ ବାକି ସବୁ ଆତ୍ମାମାନେ କେଉଁ ଆଡେ ଯାଉଛନ୍ତି ?
ଏ କଥା ମଧ୍ୟ ତୁମେ ଜାଣିଛ - ବାକି ସବୁ ଆତ୍ମାମାନେ ଶାନ୍ତିଧାମରେ ରହିଥା’ନ୍ତି, ତେଣୁ
ଶାନ୍ତିଧାମ ଅଲଗା ହେଲା ନା । ବାକି ଦୁନିଆ ତ ଗୋଟିଏ, ଏହିଠାରେ ହିଁ ସମସ୍ତେ ଅଭିନୟ କରୁଛନ୍ତି ।
ନୂଆ ଦୁନିଆରେ ସୁଖର ଅଭିନୟ ପୁରୁଣା ଦୁନିଆରେ ଦୁଃଖର ଅଭିନୟ କରିବାକୁ ପଡୁଛି । ଏହା ସୁଖ ଏବଂ
ଦୁଃଖର ଖେଳ ଅଟେ । ସତ୍ୟଯୁଗ ହେଲା ରାମ ରାଜ୍ୟ । ଏ କଥା ଦୁନିଆରେ କେହିବି ମନୁଷ୍ୟ
ଜାଣିନାହାଁନ୍ତି ଯେ ସୃଷ୍ଟିର ଚକ୍ର କିପରି ଘୁରିଥାଏ । ଏମାନେ ନା ରଚୟିତା ନା ରଚନାର ଆଦି, ମଧ୍ୟ,
ଅନ୍ତକୁ ଜାଣିଛନ୍ତି । ଏକମାତ୍ର ବାବାକୁ ହିଁ ଜ୍ଞାନର ସାଗର ବୋଲି କୁହାଯାଇଥାଏ । ରଚୟିତା ଏବଂ
ରଚନାର ଆଦି, ମଧ୍ୟ, ଅନ୍ତର ଜ୍ଞାନ କୌଣସି ଶାସ୍ତ୍ରରେ ନାହିଁ । ମୁଁ ହିଁ ତୁମମାନଙ୍କୁ ଶୁଣାଉଛି
। ପୁଣି ଏହି ଜ୍ଞାନ ପ୍ରାୟଃ ଲୋପ ହୋଇଯାଉଛି । ସତ୍ୟଯୁଗରେ ଏହି ଜ୍ଞାନ ରହିବ ନାହିଁ । ଭାରତରେ
ହିଁ ପ୍ରାଚୀନ ସହଜ ରାଜଯୋଗର ଗାୟନ ରହିଛି । ଗୀତାରେ ମଧ୍ୟ ରାଜଯୋଗର ନାମ ଅଛି । ବାବା ତୁମକୁ
ରାଜଯୋଗ ଶିଖାଇ ରାଜତ୍ୱର ବର୍ସା ଦେଉଛନ୍ତି । ବାକି ରଚନାଠାରୁ ବର୍ସା ମିଳିପାରିବ ନାହିଁ । ବର୍ସା
ଏକମାତ୍ର ରଚୟିତା ବାବାଙ୍କଠାରୁ ହିଁ ମିଳୁଛି । ପ୍ରତ୍ୟେକ ମନୁଷ୍ୟ ସୃଷ୍ଟିକର୍ତ୍ତା ଅଟନ୍ତି
କାହିଁକିନା ନିଜ ସନ୍ତାନର ରଚନା କରିଥା’ନ୍ତି, ତେଣୁ ସେମାନେ ହେଲେ ହଦର ବ୍ରହ୍ମା ଏବଂ ଇଏ ହେଲେ
ବେହଦର ବ୍ରହ୍ମା । ସିଏ ହେଉଛନ୍ତି ନିରାକାର ଆତ୍ମାମାନଙ୍କର ପିତା, ଇଏ ଲୌକିକ ପିତା, ଇଏ ପୁଣି
ପ୍ରଜାପିତା ବ୍ରହ୍ମା ଅଟନ୍ତି । ପ୍ରଜାପିତା କେତେବେଳେ ହେବା ଦରକାର ? କ’ଣ ସତ୍ୟଯୁଗରେ ? ନା ।
ପୁରୁଷୋତ୍ତମ ସଙ୍ଗମ ଯୁଗରେ ହେବା ଦରକାର । ମନୁଷ୍ୟମାନେ ଏ କଥା ମଧ୍ୟ ଜାଣି ନାହାଁନ୍ତି ଯେ
ସତ୍ୟଯୁଗ କେବେ ହୋଇଥାଏ । ସେମାନେ ସତ୍ୟଯୁଗ, କଳିଯୁଗ ଇତ୍ୟାଦିକୁ ଲକ୍ଷ-ଲକ୍ଷ ବର୍ଷ ବୋଲି
କହିଦେଉଛନ୍ତି । ବାବା ବୁଝାଉଛନ୍ତି ଗୋଟିଏ ଯୁଗ ୧୨୫୦ ବର୍ଷର ହୋଇଥାଏ । ୮୪ ଜନ୍ମର ହିସାବ ମଧ୍ୟ
ଦରକାର ନା । ଶିଢିର ମଧ୍ୟ ହିସାବ ଦରକାର - ଆମେ କିପରି ତଳକୁ ଓହ୍ଳାଉଛୁ । ଦେବୀ-ଦେବତାମାନେ ଆମର
ପ୍ରଥମ ମୁଳଦୁଆ ଅଟନ୍ତି, ତାଙ୍କ ପରେ ପୁଣି ଇସ୍ଲାମୀ, ବୌଦ୍ଧିମାନେ ଆସୁଛନ୍ତି । ବାବା
କଳ୍ପବୃକ୍ଷର ରହସ୍ୟକୁ ମଧ୍ୟ ବୁଝାଇଛନ୍ତି । ଏ କଥା ବାବାଙ୍କ ବ୍ୟତୀତ ଆଉ କେହି ବି ଶିଖାଇ ପାରିବେ
ନାହିଁ । ତୁମକୁ ପଚାରୁଛନ୍ତି, ଏହି ଚିତ୍ର ଆଦି କିପରି ତଆରି କଲ? କିଏ ଶିଖାଇଲା ? ତାଙ୍କୁ କୁହ,
ବାବା ଆମକୁ ଧ୍ୟାନରେ ଦେଖାଇଲେ ଏବଂ ଆମେ ତିଆରି କଲୁ । ପୁଣି ବାବା ଏହି ରଥରେ ଆସି ଏହି ଚିତ୍ରର
ସଂଶୋଧନ କରୁଛନ୍ତି ଯେ, ଏହିଭଳି ତିଆରି କର । ବାବା ସ୍ୱଂୟ ସଂଶୋଧନ କରୁଛନ୍ତି ।
କୃଷ୍ଣଙ୍କୁ
ଶ୍ୟାମ-ସୁନ୍ଦର କହୁଛନ୍ତି, କିନ୍ତୁ ମନୁଷ୍ୟମାନେ ବୁଝିପାରୁ ନାହାଁନ୍ତି ଯେ କାହିଁକି କୁହାଯାଉଛି?
ଇଏ ବୈକୁଣ୍ଠର ମାଲିକ ଥିବା ସମୟରେ ପବିତ୍ର ଗୋରା ଥିଲେ ପୁଣି ଅପବିତ୍ର ହେବା ଦ୍ୱାରା ଶ୍ୟାମଳ
ହୋଇଗଲେ, ସେଥିପାଇଁ ତାଙ୍କୁ ଶ୍ୟାମ-ସୁନ୍ଦର କହୁଛନ୍ତି । ଇଏ ହିଁ ପ୍ରଥମେ ସତ୍ୟଯୁଗରେ ଆସୁଛନ୍ତି
। ତତ୍ତ୍ତ୍ୱମ୍ । ଏହି ଲକ୍ଷ୍ମୀ-ନାରାୟଣଙ୍କର ରାଜତ୍ତ୍ୱ ଚାଲୁଛି । କିଏ ଆଦି ସନାତନ ଦେବୀ-ଦେବତା
ଧର୍ମର ସ୍ଥାପନା କରୁଛନ୍ତି ? ଏ କଥା ବି କାହାକୁ ଜଣା ନାହିଁ । ଭାରତକୁ ଭୁଲି ନିଜକୁ
ହିନ୍ଦୁସ୍ଥାନର ବାସିନ୍ଦା ବୋଲି କହିଦେଉଛନ୍ତି । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ମୁଁ ଭାରତରେ ହିଁ ଆସୁଛି ।
ଭାରତରେ ଦେବତାମାନଙ୍କର ରାଜ୍ୟ ଥିଲା ଯାହା ପ୍ରାୟଃ ଲୋପ ହୋଇଯାଇଛି । ମୁଁ ଆସିଛି ପୁଣି ଥରେ
ସ୍ଥାପନ କରିବା ପାଇଁ । ପ୍ରଥମେ-ପ୍ରଥମେ ଆଦିସନାତନ ଦେବୀ-ଦେବତା ଧର୍ମର ସ୍ଥାପନା ହେଉଛି । ଏହି
ସୃଷ୍ଟି ରୂପୀ ବୃକ୍ଷର ବୃଦ୍ଧି ହୋଇଚାଲିଛି । ନୂଆ-ନୂଆ ଧର୍ମ, ମଠ, ପନ୍ଥ ଇତ୍ୟାଦି ଅନ୍ତିମ ସମୟରେ
ଆସୁଛି । ତେଣୁ ଏହାର ଶୋଭା ମଧ୍ୟ ବଢିଯାଉଛି । ପୁଣି ଅନ୍ତିମ ସମୟରେ ସାରା ବୃକ୍ଷର ଯେବେ
ଜୀର୍ଣ୍ଣଶୀର୍ଣ୍ଣ ଅବସ୍ଥା ହୋଇଯାଉଛି ସେତେବେଳେ ମୁଁ ଆସୁଛି । ୟଦା ୟଦା ହି .... । ଆତ୍ମା ନିଜକୁ
ବି ଜାଣି ନାହିଁ ଏବଂ ବାବାଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ଜାଣି ନାହିଁ । ନିଜକୁ ଏବଂ ଦେବତାମାନଙ୍କୁ ଗାଳି ଦେଉଛନ୍ତି
ଓ ବାବାଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ଗାଳି ଦେଉଛି । ଯେତେବେଳେ ସମସ୍ତେ ତମଃପ୍ରଧାନ, ଅଜ୍ଞାନ ହୋଇଯାଉଛନ୍ତି
ସେତେବେଳେ ମୁଁ ଆସୁଛି । ମୋତେ ପତିତ ଦୁନିଆରେ ହିଁ ଆସିବାକୁ ପଡୁଛି । ତୁମେ ମନୁଷ୍ୟମାନଙ୍କୁ
ଜୀବଦାନ ଦେଉଛ ଅର୍ଥାତ୍ ମନୁଷ୍ୟରୁ ଦେବତା କରୁଛ । ସମସ୍ତଙ୍କୁ ସବୁ ଦୁଃଖରୁ ଦୂର କରିଦେଉଛ ତାହା
ମଧ୍ୟ ଅଧାକଳ୍ପ ପାଇଁ । ସେଥିପାଇଁ ବନ୍ଦେ ମାତରମ୍ର ଗାୟନ ମଧ୍ୟ ଅଛି ନା । ଏମାନେ କେଉଁ ମାତା
ଯାହାଙ୍କର ବନ୍ଦନା କରୁଛନ୍ତି ? ତୁମେ ହିଁ ହେଉଛ ସେହି ମାତା, ଯିଏକି ସାରା ସୃଷ୍ଟିକୁ ସ୍ୱର୍ଗ
କରିଦେଉଛ । ଯଦିଓ ପୁରୁଷମାନେ ମଧ୍ୟ ଅଛନ୍ତି କିନ୍ତୁ ଅଧିକାଂଶ ମାତା ଅଛନ୍ତି ସେଥିପାଇଁ ବାବା
ମାତାମାନଙ୍କର ମହିମା କରୁଛନ୍ତି । ବାବା ଆସି ତୁମକୁ କେତେ ମହିମା ଯୋଗ୍ୟ କରୁଛନ୍ତି । ଆଚ୍ଛା—
ମିଠା ମିଠା ସିକିଲଧେ
ସନ୍ତାନମାନଙ୍କ ପ୍ରତି ମାତା-ପିତା, ବାପଦାଦାଙ୍କର ମଧୁର ସ୍ନେହ ସମ୍ପନ୍ନ ଶୁଭେଚ୍ଛା ଏବଂ
ସୁପ୍ରଭାତ । ଆତ୍ମିକ ପିତାଙ୍କର ଆତ୍ମିକ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ନମସ୍ତେ ।
ଧାରଣା ପାଇଁ ମୁଖ୍ୟ ସାର
:—
(୧) ଅପାର ସୁଖର
ଦୁନିଆକୁ ଯିବା ପାଇଁ ସଂଗମଯୁଗର ସ୍ମୃତିରେ ରହିବାକୁ ହେବ । ସାକ୍ଷୀ ହୋଇ ସବୁ କିଛି ଦେଖିବା
ସହିତ ନିଜର ବୁଦ୍ଧିଯୋଗକୁ ନୂଆ ଦୁନିଆ ସହିତ ଯୋଡିବାକୁ ହେବ । ବୁଦ୍ଧିରେ ରହୁ ଯେ ଏବେ ଆମେ ଘରକୁ
ଫେରିବୁ ।
(୨) ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଜୀବଦାନ
ଦେବାକୁ ହେବ, ମନୁଷ୍ୟରୁ ଦେବତା କରିବାର ସେବା କରିବାକୁ ହେବ । ବେହଦର ବାବାଙ୍କଠାରୁ ପାଠପଢି
ଅନ୍ୟମାନଙ୍କୁ ପଢାଇବାକୁ ହେବ । ନିଜେ ଦୈବୀ ଗୁଣକୁ ଧାରଣ କରିବା ସହିତ ଅନ୍ୟମାନଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ
କରାଇବାକୁ ହେବ ।
ବରଦାନ:-
ସର୍ବଦା
ଶ୍ରେଷ୍ଠ ସମୟ ଅନୁସାରେ ଶ୍ରେଷ୍ଠ କର୍ମ କରି ବାଃ ବାଃର ଗୀତ ଗାଉଥିବା ଭାଗ୍ୟବାନ ଆତ୍ମା ହୁଅ ।
ଏହି ଶ୍ରେଷ୍ଠ ସମୟରେ
ସର୍ବଦା ଶ୍ରେଷ୍ଠ କର୍ମ କରି “ବାଃ-ବାଃ” ର ଗୀତ ମନେ ମନେ ଗାଉଥାଅ! ବାଃ ମୋ’ର ଶ୍ରେଷ୍ଠ କର୍ମ ବା
ବାଃ ଶ୍ରେଷ୍ଠ କର୍ମ ଶିଖାଇଥିବା ବାବା । ତେଣୁ ସର୍ବଦା ବାଃ! ବାଃ! ର ଗୀତ ଗାଉଥାଅ । କେବେ ଭୁଲ୍ରେ
ବି ଦୁଃଖର ଦୃଶ୍ୟ ଗୁଡିକୁ ଦେଖୁଥିଲେ ମଧ୍ୟ ମୁଖରୁ ହାୟ ଶବ୍ଦ ବାହାରିବା ଉଚିତ୍ ନୁହେଁ । ବାଃ
ଡ୍ରାମା ବାଃ! ଏବଂ ବାଃ ବାବା ବାଃ! ଯାହା ସ୍ୱପ୍ନରେ ମଧ୍ୟ ନ ଥିଲା ସେହିଭଳି ଭାଗ୍ୟ ଘରେ ବସି
ମିଳିଗଲା । ତେଣୁ ସର୍ବଦା ଏହି ଭାଗ୍ୟର ନିଶାରେ ରୁହ ।
ସ୍ଲୋଗାନ:-
ଯଦି ନିଜର ମନ
ବୁଦ୍ଧିକୁ ଶକ୍ତିଶାଳୀ କରିଦେବ ତେବେ ଯେ କୌଣସି ହଲଚଲ୍ ପରିସ୍ଥିତିରେ ମଧ୍ୟ ଅଚଳ ଅଟଳ ରହିପାରିବ
।