30.05.25 Morning Odia Murli Om Shanti BapDada Madhuban
“ମିଠେ ବଚ୍ଚେ:-
ତୁମେମାନେ ବର୍ତ୍ତମାନ ଶାନ୍ତିଧାମ, ସୁଖଧାମକୁ ଯିବା ପାଇଁ ଈଶ୍ୱରୀୟ ଧାମରେ ବସିଛ, ଏହା ହେଉଛି
ସତ୍ୟର ସଂଗ, ଯେଉଁଠାରେ ତୁମେମାନେ ପୁରୁଷୋତ୍ତମ ହେଉଛ । ”
ପ୍ରଶ୍ନ:-
ତୁମେ ପିଲାମାନେ
ବାବାଙ୍କଠାରୁ ମଧ୍ୟ ଉଚ୍ଚ ଅଟ, ନୀଚ୍ଚ ନୁହେଁ - କିପରି?
ଉତ୍ତର:-
ବାବା କହୁଛନ୍ତି - ପିଲାମାନେ, ମୁଁ ବିଶ୍ୱର ମାଲିକ ହେଉ ନାହିଁ, ତୁମମାନଙ୍କୁ ବିଶ୍ୱର ମାଲିକ
କରୁଛି ତଥା ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡର ମଧ୍ୟ ମାଲିକ କରୁଛି । ମୁଁ ଉଚ୍ଚରୁ ଉଚ୍ଚ ପିତା ତୁମମାନଙ୍କୁ ନମସ୍କାର
କରୁଛି, ତେଣୁ ତୁମେମାନେ ମୋଠାରୁ ମଧ୍ୟ ଶ୍ରେଷ୍ଠ ଅଟ । ମୁଁ ତୁମମାନଙ୍କୁ ଅର୍ଥାତ୍ ମାଲିକମାନଙ୍କୁ
ନମସ୍କାର କରୁଛି । ତେଣୁ ତୁମେମାନେ ମଧ୍ୟ ଏହିଭଳି ଶ୍ରେଷ୍ଠ କରାଉଥିବା ପିତାଙ୍କୁ ସଲାମ କରୁଛ ।
ଓମ୍ ଶାନ୍ତି ।
ମଧୁର ଆତ୍ମିକ
ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ନମସ୍କାର । ତୁମେମାନେ ମଧ୍ୟ ଉତ୍ତର ଦେଉ ନାହଁ - ବାବା ନମସ୍କାର, କାହିଁକି ନା
ପିଲାମାନେ ଜାଣିଛନ୍ତି ଯେ ବାବା ଆମକୁ ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡର ମାଲିକ ମଧ୍ୟ କରୁଛନ୍ତି ଏବଂ ବିଶ୍ୱର ମାଲିକ
ମଧ୍ୟ କରୁଛନ୍ତି । ବାବା ତ’ କେବଳ ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡର ମାଲିକ ହେଉଛନ୍ତି ବିଶ୍ୱର ମାଲିକ ହେଉ
ନାହାଁନ୍ତି । ପିଲାମାନଙ୍କୁ ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡ ଏବଂ ବିଶ୍ୱ ଉଭୟର ମାଲିକ କରାଉଛନ୍ତି । ତେଣୁ କୁହ ବଡ
କିଏ ହେଲେ? ପିଲାମାନେ ବଡ ହେଲେ ନା, ଏଣୁ ପିଲାମାନେ ପୁଣି ଏଭଳି ଶ୍ରେଷ୍ଠ କରାଉଥିବା ବାବାଙ୍କୁ
ନମସ୍କାର କରିଥା’ନ୍ତି । ବାବା ଆପଣ ହିଁ ଆମକୁ ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡ ଏବଂ ବିଶ୍ୱର ମାଲିକ କରୁଛନ୍ତି, ଏଣୁ
ଆପଣଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ନମସ୍କାର । ମୁସଲମାନମାନେ ମଧ୍ୟ ମାଲେକମ୍ ସଲାମ, ସଲାମ ମାଲେକମ୍ କହିଥାନ୍ତି ନା
। ତୁମମାନଙ୍କ ମନରେ ଏହି ଖୁସୀ ରହିଛି । ଯାହାଙ୍କ ମନରେ ନିଶ୍ଚୟ ରହିଛି, ସେ ହିଁ ଆସୁଛନ୍ତି ।
ନିଶ୍ଚୟ ବ୍ୟତୀତ ତ କେହି ଏଠାକୁ ଆସିବେ ନାହିଁ । ଏଠାକୁ ଯିଏ ଆସନ୍ତି ସେ ଜାଣନ୍ତି ଯେ ଆମେ କୌଣସି
ଦେହଧାରୀ ଗୁରୁଙ୍କ ପାଖକୁ ଯାଉ ନାହୁଁ । ଦେହଧାରୀ ପିତାଙ୍କ ପାଖକୁ, ବା ଦେହଧାରୀ ଶିକ୍ଷକଙ୍କ
ପାଖକୁ କିମ୍ବା ଦେହଧାରୀ ଗୁରୁଙ୍କ ପାଖକୁ ଯାଉ ନାହଁ, ତୁମେ ଆସିଛ ରୁହାନୀ ବାବା, ରୁହାନୀ
ଶିକ୍ଷକ, ରୁହାନୀ ସତଗୁରୁଙ୍କ ପାଖକୁ । ଦେହଧାରୀ ମନୁଷ୍ୟ ତ ଦୁନିଆରେ ଅନେକ ଅଛନ୍ତି । ଇଏ
ନିରାକାର ତ ଜଣେ ଅଟନ୍ତି । ଏହି ବାବାଙ୍କ ପରିଚୟ କାହାକୁ ମଧ୍ୟ ଜଣା ନ ଥିଲା । ଭକ୍ତିମାର୍ଗର
ଶାସ୍ତ୍ରରେ ମଧ୍ୟ ଅଛି ଯେ ରଚତା ଏବଂ ରଚନାକୁ କେହି ବି ଜାଣି ନାହାଁନ୍ତି । ନ ଜାଣିବା କାରଣରୁ
ତାଙ୍କୁ ଅନାଥ ବୋଲି କୁହାଯାଏ । ଯିଏ ଭଲ ପଢାଲେଖାବାଲା ହୋଇଥିବେ, ସେ ବୁଝିପାରିବେ ଯେ ଆମ ସମସ୍ତ
ଆତ୍ମାଙ୍କର ପିତା ଏକ ହିଁ ନିରାକାର ଅଟନ୍ତି । ସେ ଆସି ପିତା, ଶିକ୍ଷକ, ସତଗୁରୁ ମଧ୍ୟ ହେଉଛନ୍ତି
। ଗୀତାରେ କୃଷ୍ଣଙ୍କର ମହିମା ରହିଛି । ଗୀତା ହେଉଛି ସର୍ବ ଶାସ୍ତ୍ରମୟୀ ଶିରୋମଣି, ସର୍ବୋତ୍ତମ
। ଗୀତାକୁ ହିଁ ମାତା-ପିତା କୁହାଯାଏ । ଆଉ ଯେଉଁ ସବୁ ଶାସ୍ତ୍ର ରହିଛି ତାକୁ ମାତା ପିତା ବୋଲି
କୁହାଯିବ ନାହିଁ । ଶ୍ରୀମଦ୍ ଭଗବତ ଗୀତାମାତା ଗାୟନ ରହିଛି । ଭଗବାନଙ୍କ ମୁଖ କମଳରୁ ବାହାରିଥିବା
ଗୀତାର ଜ୍ଞାନ । ସର୍ବୋଚ୍ଚ ବାବା ହିଁ ଅଟନ୍ତି, ତେଣୁ ନିଶ୍ଚିତ ସର୍ବୋଚ୍ଚ ରୂପେ ଗାୟନ ହୋଇଥିବା
ଗୀତା ହେଉଛି ସମସ୍ତଙ୍କର ରଚୟିତା । ବାକି ସବୁ ଶାସ୍ତ୍ର ହେଲା ତାହାର ପତ୍ର, ରଚନା । ରଚନାଠାରୁ
କେବେ ସମ୍ପତ୍ତି ମିଳିପାରିବ ନାହିଁ । ଯଦି ମିଳିବ ତେବେ ଅଳ୍ପ କାଳ ପାଇଁ । ଅନ୍ୟ ଏତେ ସବୁ
ଶାସ୍ତ୍ର ଅଛି, ଯାହାକୁ ପଢିଲେ ଅଳ୍ପକାଳର ସୁଖ ମିଳିଥାଏ ଗୋଟିଏ ଜନ୍ମ ପାଇଁ । ଯେଉଁ ଶାସ୍ତ୍ରକୁ
ମନୁଷ୍ୟ ମନୁଷ୍ୟଙ୍କୁ ପଢାଇଥାନ୍ତି । ଅନ୍ୟ ସମସ୍ତ ପ୍ରକାରର ଯାହା ବି ପାଠପଢା ରହିଛି ତାହା ସବୁ
ଅଳ୍ପ ସମୟ ପାଇଁ ମନୁଷ୍ୟ ମନୁଷ୍ୟମାନଙ୍କୁ ପଢାଇଥା’ନ୍ତି । ଅଳ୍ପକାଳର ସୁଖ ମିଳିଲା ପୁଣି ପର
ଜନ୍ମରେ ଅନ୍ୟ ପାଠ ପଢିବାକୁ ପଡିଥାଏ । ଏଠି ତ ଏକ ନିରାକାର ବାବା ଅଟନ୍ତି ଯିଏ ୨୧ ଜନ୍ମ ପାଇଁ
ସମ୍ପତ୍ତି ଦେଇଥାନ୍ତି । ଯାହା କୌଣସି ମନୁଷ୍ୟ ତ’ ଦେଇପାରିବେ ନାହିଁ । ଦୁନିଆରେ ଲୌକିକ ପିତା ତ
ମୂଲ୍ୟହୀନ ସମ୍ପତ୍ତି ଦେଇଥା’ନ୍ତି । ବାବା ତ ତୁମକୁ ମୂଲ୍ୟବାନ କରି ଦେଉଛନ୍ତି । ବର୍ତ୍ତମାନ
ବାବା ଆସି ପିଲାମାନଙ୍କୁ ବୁଝାଉଛନ୍ତି । ତୁମେ ସବୁ ଈଶ୍ୱରଙ୍କର ସନ୍ତାନ ଅଟ ନା । ସର୍ବବ୍ୟାପୀ
କହିବାର ଅର୍ଥ କିଛି ବୁଝିପାରୁ ନାହାଁନ୍ତି । ଯଦି ସମସ୍ତଙ୍କ ଭିତରେ ପରମାତ୍ମା ଅଛନ୍ତି, ତେବେ
ସାରା ସଂସାର ପିତାମୟ ହୋଇଯିବ । ସମସ୍ତେ ପିତା ହୋଇଗଲେ ପୁଣି ସମ୍ପତ୍ତି କାହାଠାରୁ ମିଳିବ ।
କାହାର ଦୁଃଖ କିଏ ହରଣ କରିବ ! ବାବାଙ୍କୁ ହିଁ ଦୁଃଖହର୍ତ୍ତା, ସୁଖକର୍ତ୍ତା କୁହାଯାଏ । ସମସ୍ତେ
ପିତା ହିଁ ପିତାର, ତେଣୁ ତ କୌଣସି ଅର୍ଥ ବାହାରୁ ନାହିଁ । ବାବା ବସି ବୁଝାଉଛନ୍ତି ଯେ - ଏହା
ହିଁ ହେଉଛି ରାବଣ ରାଜ୍ୟ । ଏହା ମଧ୍ୟ ଡ୍ରାମାରେ ନିଧାର୍ଯ୍ୟ ରହିଛି । ତେଣୁ ଚିତ୍ରରେ ମଧ୍ୟ ଭଲ
ଭାବରେ ଦେଖାଇ ଦିଆଯାଇଛି ।
ତୁମମାନଙ୍କ ବୁଦ୍ଧିରେ
ଅଛି ଯେ ଆମେ ପୁରୁଷୋତ୍ତମ ସଂଗମଯୁଗରେ ଅଛୁ । ବାବା ପୁରୁଷୋତ୍ତମ କରିବା ପାଇଁ ଆସିଛନ୍ତି । ଯେପରି
ବାରିଷ୍ଟରୀ, ଡାକ୍ତରୀ ଆଦି ପଢିଥାନ୍ତି ଯାହା ଦ୍ୱାରା ପଦ-ପଦବୀ ପାଇଥାନ୍ତି । ବୁଝିଥାନ୍ତି ଏହି
ପାଠପଢିଲେ ଆମେ ଏହିପରି ହେବୁ । ଏଠି ତୁମେ ସତସଙ୍ଗରେ ବସିଛ ଯାହା ଦ୍ୱାରା ତୁମେ ସୁଖଧାମକୁ ଯାଉଛ
। ସତ୍ୟଧାମ ମଧ୍ୟ ଦୁଇଟି ରହିଛି - ଗୋଟିଏ ସୁଖଧାମ, ଅନ୍ୟଟି ଶାନ୍ତିଧାମ । ଏହା ଈଶ୍ୱରଙ୍କର ଧାମ
ଅଟେ । ବାବା ରଚୟିତା ଅଟନ୍ତି ନା । ଯିଏ ବାବାଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ବୁଝି ହୁସିଆର ହୋଇଯାଇଥାନ୍ତି -
ତାଙ୍କ କର୍ତ୍ତବ୍ୟ ହେଲା ଅନ୍ୟମାନଙ୍କର ସେବା କରିବା । ବାବା କହିବେ ତୁମେ ଏବେ ବୁଝି କରି
ହୁସିଆର ହୋଇଛ । ତେବେ ଶିବଙ୍କ ମନ୍ଦରିକୁ ଯାଇ ବୁଝାଅ ତାଙ୍କୁ କୁହ, ଏହାଙ୍କ ଉପରେ ଫଳ, ଫୁଲ,
ମଖନ (ଲହୁଣୀ), ଘିଅ, ଅରଖ ଫୁଲ, ଗୋଲାପ ଫୁଲ ଆଦି ବିଭିନ୍ନ ପ୍ରକାରର ଫୁଲ କାହିଁକି ଚଢାଉଛ?
କୃଷ୍ଣଙ୍କ ମନ୍ଦିରରେ ତ ଅରଖ ଫୁଲ ଚଢାନ୍ତି ନାହିଁ । ସେଠାକୁ ବହୁତ ଭଲ ସୁଗନ୍ଧିତ ଫୁଲ
ନେଇଯାଇଥାନ୍ତି । ଶିବଙ୍କ ଉପରେ ତ ଅରଖ ଫୁଲ ତଥା ଗୋଲାପ ଫୁଲ ଆଦି ଚଢାଇଥାନ୍ତି । କିନ୍ତୁ ଅର୍ଥ
ତ କେହି ଜାଣି ନାହାଁନ୍ତି । ଏହି ସମୟରେ ତୁମମାନଙ୍କୁ ବାବା ପଢାଉଛନ୍ତି, କୌଣସି ମନୁଷ୍ୟ ପଢାଉ
ନାହାଁନ୍ତି । ବାକି ସମଗ୍ର ଜଗତରେ ମନୁଷ୍ୟ ମନୁଷ୍ୟଙ୍କୁ ପଢାଇଥା’ନ୍ତି । କିନ୍ତୁ ତୁମମାନଙ୍କୁ
ଭଗବାନ ପଢାଉଛନ୍ତି । କୌଣସି ମନୁଷ୍ୟକୁ ଭଗବାନ କେବେ ହେଲେ କୁହାଯିବ ନାହିଁ ।
ଲକ୍ଷ୍ମୀ-ନାରାୟଣଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ଭଗବାନ କୁହାଯାଏ ନାହିଁ, ତାଙ୍କୁ ଦେବୀଦେବତା କୁହାଯାଏ ।
ବ୍ରହ୍ମା-ବିଷ୍ଣୁ-ଶଙ୍କରଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ଦେବତା କୁହାଯିବ । ଭଗବାନ ଏକ ବାବା ଯିଏକି ସମସ୍ତ
ଆତ୍ମାମାନଙ୍କର ପିତା ଅଟନ୍ତି । ସମସ୍ତେ କହିଥାନ୍ତି ମଧ୍ୟ ହେ ପରମପିତା ପରମାତ୍ମା । ତାଙ୍କର
ପ୍ରକୃତ ନାମ ଶିବ ଅଟେ ଆଉ ତୁମେ ପିଲାମାନେ ହେଉଛ ଶାଳଗ୍ରାମ । ପଣ୍ଡିତମାନେ ଯେତେବେଳେ ରୁଦ୍ର
ଯଜ୍ଞ ରଚନା କରିଥାନ୍ତି ତେବେ ଶିବଙ୍କର ବହୁତ ବଡ ଲିଙ୍ଗ ତିଆରି କରିଥାନ୍ତି ଏବଂ ଶାଳଗ୍ରାମ ଛୋଟ
ଛୋଟ କରିଥାନ୍ତି । ଶାଳଗ୍ରାମ କୁହାଯାଇଥାଏ ଆତ୍ମାକୁ । ଶିବ କୁହାଯାଇଥାଏ ପରମାତ୍ମାଙ୍କୁ । ସେ
ସମସ୍ତଙ୍କର ପିତା ଅଟନ୍ତି, ଆମେ ସମସ୍ତେ ଭାଇ ଭାଇ ଅଟୁ, ଭାତୃମୟ ବୋଲି ମଧ୍ୟ କହିଥାନ୍ତି ।
ବାବାଙ୍କର ସନ୍ତାନ ଆମେ ଆତ୍ମାମାନେ ଭାଇ ଭାଇ ଅଟୁ । ପୁଣି ଭାଇ ଭଉଣୀ କିପରି ହେଲେ? ପ୍ରଜାପିତା
ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କ ମୁଖ ଦ୍ୱାରା ପ୍ରଜା ରଚନା କରାଯାଇଥାଏ । ସେମାନେ ହେଲେ ବ୍ରାହ୍ମଣ ବ୍ରାହ୍ମଣୀ । ଆମେ
ପ୍ରଜାପିତା ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କର ସନ୍ତାନ, ଏଣୁ ବି.କେ. ଅର୍ଥାତ୍ ବ୍ରହ୍ମାକୁମାର କୁମାରୀ କହିଥା’ନ୍ତି
। ଆଚ୍ଛା - ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କୁ କିଏ ଜନ୍ମ ଦେଇଛନ୍ତି? ଭଗବାନ । ବ୍ରହ୍ମା, ବିଷ୍ଣୁ, ଶଙ୍କର...ଏମାନେ
ସବୁ ରଚନା ଅଟନ୍ତି । ସୂକ୍ଷ୍ମବତନର ମଧ୍ୟ ରଚନା ହୋଇଗଲା । ବ୍ରହ୍ମା ମୁଖ କମଳ ଦ୍ୱାରା ତୁମେ
ପିଲାମାନେ ଜନ୍ମ ହୋଇଛ । ବ୍ରାହ୍ମଣ-ବ୍ରାହ୍ମଣୀ ବୋଲାଉଛ । ତୁମେ ବ୍ରହ୍ମା ମୁଖ ବଂଶାବଳୀ ପୋଷ୍ୟ
ସନ୍ତାନ ଅଟ । ପ୍ରଜାପିତା ବ୍ରହ୍ମା ସ୍ଥୂଳ ରୂପରେ ସନ୍ତାନ କିପରି ଜନ୍ମ କରିପାରିବେ । ତେବେ
ନିଶ୍ଚିତ ପୋଷ୍ୟ ଭାବେ ଗ୍ରହଣ କରିବେ ନା । ଯେପରି ଗୁରୁ ତାଙ୍କର ଅନୁସରଣକାରୀମାନଙ୍କୁ ପୋଷ୍ୟ କରି
ଶିଷ୍ୟ କରିଥା’ନ୍ତି । ତେବେ ପ୍ରଜାପିତା ବ୍ରହ୍ମା ସମଗ୍ର ଜଗତର ପିତା ହୋଇଗଲେ । ତାଙ୍କୁ ଗ୍ରେଟ୍-ଗ୍ରେଟ୍
ଗ୍ରାଣ୍ଡ ଫାଦର କୁହାଯାଏ । ପ୍ରଜାପିତା ବ୍ରହ୍ମା ତ ଏହି ସ୍ଥୂଳ ଜଗତରେ ଦରକାର ନା ।
ସୂକ୍ଷ୍ମବତନରେ ମଧ୍ୟ ବ୍ରହ୍ମା ଅଛନ୍ତି । ନାମର ଗାୟନ ରହିଛି ବ୍ରହ୍ମା, ବିଷ୍ଣୁ, ଶଙ୍କର କିନ୍ତୁ
ସୂକ୍ଷ୍ମବତନରେ ପ୍ରଜା ତ ନ ଥାନ୍ତି । ପ୍ରଜାପିତା ବ୍ରହ୍ମା କିଏ, ଏ ସବୁ କଥା ବାବା ବସି
ବୁଝାଉଛନ୍ତି । ଦୁନିଆର ବ୍ରାହ୍ମଣମାନେ ମଧ୍ୟ ନିଜକୁ ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କର ସନ୍ତାନ କହିଥାନ୍ତି । ତେବେ
ବ୍ରହ୍ମା କେଉଁଠି ଅଛନ୍ତି? ତୁମେ କହିବ ଏହିଠାରେ ବସିଛନ୍ତି, ସେମାନେ କହିବେ ବ୍ରହ୍ମା ଆସି କରି
ଗଲେଣି । ସେମାନେ ପୁଣି ନିଜକୁ ପୂଜାରୀ ବ୍ରାହ୍ମଣ କହିଥା’ନ୍ତି । ବର୍ତ୍ତମାନ ତୁମେମାନେ ତ
ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷ ରୂପେ ତାଙ୍କର ସନ୍ତାନ ହୋଇଛ । ପ୍ରଜାପିତା ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କର ସନ୍ତାନ ପରସ୍ପର ମଧ୍ୟରେ
ଭାଇ-ଭଉଣୀ ହୋଇଗଲ । ଶିବବାବା ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କୁ ପୋଷ୍ୟ ଭାବେ ଗ୍ରହଣ କରିଛନ୍ତି । କହୁଛନ୍ତି ମୁଁ ଏହି
ବୃଦ୍ଧ ଶରୀରରେ ପ୍ରବେଶ କରି ତୁମକୁ ରାଜଯୋଗ ଶିଖାଉଛି । ମନୁଷ୍ୟକୁ ଦେବତା କରାଇବା - ଏହା କୌଣସି
ମନୁଷ୍ୟଙ୍କର କାମ ନୁହେଁ । ବାବାଙ୍କୁ ହିଁ ରଚୟିତା କୁହାଯାଏ । ଭାରତବାସୀ ଜାଣିଛନ୍ତି ଶିବ
ଜୟନ୍ତୀ ମଧ୍ୟ ପାଳନ କରିଥାନ୍ତି । ଶିବ ହେଉଛନ୍ତି ସମସ୍ତଙ୍କର ପିତା । ମନୁଷ୍ୟଙ୍କୁ ଏହା ମଧ୍ୟ
ଜଣା ନାହିଁ ଯେ ଦେବୀ ଦେବତାଙ୍କୁ ଏହି ରାଜ୍ୟ କିଏ ଦେଲା? ସ୍ୱର୍ଗର ରଚୟିତା ପରମପିତା ପରମାତ୍ମା
ଅଟନ୍ତି, ଯାହାଙ୍କୁ ପତିତପାବନ କୁହାଯାଉଛି । ଆତ୍ମା ପ୍ରକୃତରେ ପବିତ୍ର ହୋଇଥାଏ, ପୁଣି ସତ୍ତ୍ୱ,
ରଜୋ, ତମୋରେ ଆସିଥାଏ । ଏହି ସମୟରେ କଳିଯୁଗରେ ସମସ୍ତେ ତମଃପ୍ରଧାନ ଅଟନ୍ତି । ସତ୍ୟଯୁଗରେ
ସତ୍ତ୍ୱପ୍ରଧାନ ଥିଲେ । ଆଜିଠାରୁ ୫ ହଜାର ବର୍ଷ ପୂର୍ବେ ଏହି ଲକ୍ଷ୍ମୀ-ନାରାୟଣଙ୍କର ରାଜ୍ୟ ଥିଲା
। ୨୫୦୦ ବର୍ଷ ଦେବତାମାନଙ୍କର ରାଜଧାନୀ ଚାଲିଲା । ସେମାନଙ୍କର ପିଲାମାନେ ମଧ୍ୟ ରାଜତ୍ୱ କଲେ ।
ଲକ୍ଷ୍ମୀ-ନାରାୟଣ ଫାଷ୍ଟ, ସେକେଣ୍ଡ ଏପରି କ୍ରମାନ୍ୱୟରେ ଚାଲିଥାଏ । ମନୁଷ୍ୟଙ୍କୁ ଏ କଥା ବିଷୟରେ
କିଛି ବି ଜଣା ନାହିଁ । ଏହି ସମୟରେ ସମସ୍ତେ ତମୋପ୍ରଧାନ, ପତିତ ଅଟନ୍ତି । ଏଠି ଜଣେ ମଧ୍ୟ
ମନୁଷ୍ୟ ପବିତ୍ର ହୋଇପାରିବ ନାହିଁ । ସମସ୍ତେ ଡାକିଥାନ୍ତି ଯେ ହେ ପତିତପାବନ ଆସ । ତେବେ ପତିତ
ଦୁନିଆ ହେଲା ନା । ଏହାକୁ ହିଁ କଳିଯୁଗ ନର୍କ କୁହାଯାଉଛି । ନୂଆ ଦୁନିଆକୁ ସ୍ୱର୍ଗ, ପବିତ୍ର
ଦୁନିଆ କୁହାଯାଏ । ପୁଣି ପତିତ କିପରି ହେଲେ, ଏହା କେହି ଜାଣି ନାହାଁନ୍ତି । ଭାରତରେ ଜଣେ ମଧ୍ୟ
ମନୁଷ୍ୟ ନାହାଁନ୍ତି ଯିଏ ନିଜର ୮୪ ଜନ୍ମକୁ ଜାଣିଛନ୍ତି । ମନୁଷ୍ୟ ସର୍ବାଧିକ ୮୪ ଜନ୍ମ ନିଏ ଏବଂ
ଅତି କମ୍ରେ ଗୋଟିଏ ଜନ୍ମ ।
ଭାରତକୁ ଅବିନାଶୀ ଖଣ୍ଡ
କୁହାଯାଉଛି, କାହିଁକି ନା ଏହିଠାରେ ହିଁ ଶିବବାବାଙ୍କର ଅବତରଣ ହୋଇଥାଏ । ଭାରତଖଣ୍ଡ କେବେ ବିନାଶ
ହୋଇପାରିବ ନାହିଁ । ବାକି ଯେଉଁ ସବୁ ଅନେକ ଖଣ୍ଡ ରହିଛି ସେ ସବୁ ବିନାଶ ହୋଇଯିବ । ଏହି ସମୟରେ
ଆଦି ସନାତନ ଦେବୀ-ଦେବତା ଧର୍ମ ପ୍ରାୟ ଲୋପ ହୋଇଯାଇଛି । କେହି ମଧ୍ୟ ନିଜକୁ ଦେବତା କହିପାରିବେ
ନାହିଁ କାହିଁକି ନା ଦେବତାମାନେ ସତ୍ତ୍ୱପ୍ରଧାନ ପବିତ୍ର ଥିଲେ । ଏବେ ତ ସମସ୍ତେ ପତିତ ପୂଜାରୀ
ହୋଇଯାଇଛନ୍ତି । ଏହା ମଧ୍ୟ ବାବା ଆସି ବୁଝାଉଛନ୍ତି, ଏହା ଭଗବାନୁବାଚ ଅଟେ ନା । ଭଗବାନ
ସମସ୍ତଙ୍କର ପିତା ଅଟନ୍ତି । ସେ ଥରେ ମାତ୍ର ଭାରତ ବର୍ଷକୁ ଆସିଥା’ନ୍ତି । କେବେ ଆସିଥାନ୍ତି?
ପୁରୁଷୋତ୍ତମ ସଂଗମଯୁଗରେ । ଏହି ସଂଗମଯୁଗକୁ ହିଁ ପୁରୁଷୋତ୍ତମ କୁହାଯାଉଛି । ଏହି ସଂଗମଯୁଗ ହେଉଛି
କଳିଯୁଗ ପରିବର୍ତ୍ତନ ହୋଇ ସତ୍ୟଯୁଗ, ପତିତରୁ ପାବନ ହେବାର ଯୁଗ । କଳିଯୁଗରେ ରହିଥାନ୍ତି
ପତିତ-ମନୁଷ୍ୟ, ସତ୍ୟଯୁଗରେ ରହିଥାନ୍ତି ପବିତ୍ର ଦେବତା, ବର୍ତ୍ତମାନ ସମୟକୁ କୁହାଯାଉଛି
ପୁରୁଷୋତ୍ତମ ସଂଗମଯୁଗ, ଯେତେବେଳେ କି ବାବା ଆସି ପତିତରୁ ପବିତ୍ର କରିଥାନ୍ତି । ତୁମେମାନେ ଆସିଛ
ମନୁଷ୍ୟରୁ ଦେବତା ପୁରୁଷୋତ୍ତମ ହେବା ପାଇଁ । ମନୁଷ୍ୟ ତ ଏହା ମଧ୍ୟ ଜାଣି ନାହାଁନ୍ତି ଯେ ଆମେ
ଆତ୍ମାମାନେ ନିର୍ବାଣଧାମରେ ରହିଥାଉ । ସେଠାରୁ ଆସୁଛୁ ଅଭିନୟ କରିବା ପାଇଁ । ଏହି ନାଟକର ଆୟୁ
୫୦୦୦ ବର୍ଷ ଅଟେ । ଆମେ ଏହି ବେହଦ ନାଟକରେ ଅଭିନୟ କରିଥାଉ । ଏତେ ସବୁ ମନୁଷ୍ୟ ପାର୍ଟଧାରୀ (ଅଭିନେତା)
ଅଟନ୍ତି । ଏହି ଡ୍ରାମାର ଚକ୍ର ଘୁରି ଚାଲିଛି କେବେ ବନ୍ଦ ହେବାର ନାହିଁ । ପ୍ରଥମେ ପ୍ରଥମେ ଏହି
ନାଟକରେ ସତ୍ୟଯୁଗର ଦେବୀଦେବତାମାନେ ପାର୍ଟ ବଜାଇବା ପାଇଁ ଆସିଥା’ନ୍ତି । ପୁଣି ତ୍ରେତୟାରେ
କ୍ଷତ୍ରୀୟ । ଏହି ନାଟକକୁ ମଧ୍ୟ ସମସ୍ତେ ଜାଣିବା ଦରକାର ନା । ଏହା ହେଉଛି କଣ୍ଟାର ଜଙ୍ଗଲ । ସବୁ
ମନୁଷ୍ୟ ଦୁଃଖୀ ଅଟନ୍ତି । କଳିଯୁଗ ପରେ ପୁଣି ସତ୍ୟଯୁଗ ଆସିଥାଏ । କଳିଯୁଗରେ ବହୁତ ମନୁଷ୍ୟ
ଅଛନ୍ତି, ସତ୍ୟଯୁଗରେ କେତେ ହେବେ? ବହୁତ କମ୍ । ଆଦି ସନାତନ ସୂର୍ଯ୍ୟବଂଶୀ ଦେବୀ-ଦେବତାମାନେ ହିଁ
ଥିବେ । ଏହି ପୁରୁଣା ଦୁନିଆ ଏବେ ବଦଳିଯିବ । ମନୁଷ୍ୟ ସୃଷ୍ଟିରୁ ପରିବର୍ତ୍ତିତ ହୋଇ
ଦେବତାମାନଙ୍କର ସୃଷ୍ଟି ହେବ । ଆଦି ସନାତନ ଦେବୀ-ଦେବତା ଧର୍ମ ଥିଲା । କିନ୍ତୁ ଏବେ ନିଜକୁ ଦେବତା
ବୋଲି କହିପାରିବେ ନାହିଁ, ନିଜର ଧର୍ମକୁ ହିଁ ଭୁଲିଗଲେଣି । କେବଳ ଭାରତବାସୀ ହିଁ ନିଜ ଧର୍ମକୁ
ଭୁଲିଯାଇଛନ୍ତି । ‘ହିନ୍ଦୁସ୍ଥାନ’ରେ ରହିବା କାରଣରୁ ନିଜର ଧର୍ମକୁ ହିନ୍ଦୁ ଧର୍ମ କହୁଛନ୍ତି ।
ଦେବତାମାନେ ତ ପବିତ୍ର ଥିଲେ, ଏବେ ସେମାନେ ପତିତ ଅଟନ୍ତି, ଏଣୁ ନିଜକୁ ଦେବତା କହିପାରିବେ ନାହିଁ
। ଦେବତାମାନଙ୍କର ହିଁ ପୂଜା କରି ଚାଲିଛନ୍ତି । ନିଜକୁ ପାପୀ ଓ ନୀଚ୍ଚ କହୁଛନ୍ତି । ଏବେ ବାବା
ବୁଝାଉଛନ୍ତି ଯେ ତୁମେମାନେ ହିଁ ପୂଜ୍ୟ ଥିଲ, ପୁଣି ତୁମେମାନେ ହିଁ ପୂଜାରୀ ପତିତ ହୋଇଛ । ହମ୍
ସୋର ଅର୍ଥ ମଧ୍ୟ ବୁଝାଇଛନ୍ତି । ଦୁନିଆରେ ସେମାନେ କହିଥାନ୍ତି ଆତ୍ମା ସୋ ପରମାତ୍ମା । ଏହା ହେଉଛି
ମିଥ୍ୟା ଅର୍ଥ, ମିଥ୍ୟା ଶରୀର, ମିଥ୍ୟା ମାୟା,... ସତ୍ୟଯୁଗରେ ଏପରି କହିବେ ନାହିଁ । ସତ୍ୟଖଣ୍ଡର
ସ୍ଥାପନା ବାବା କରିଥାନ୍ତି । ମିଥ୍ୟାଖଣ୍ଡର ସ୍ଥାପନା ରାବଣ କରିଥାଏ । ଏହା ମଧ୍ୟ ବାବା ଆସି
ବୁଝାଉଛନ୍ତି ଯେ ଆତ୍ମା କ’ଣ, ପରମାତ୍ମା କ’ଣ! ଏକଥା ମଧ୍ୟ କେହି ଜାଣି ନାହାଁନ୍ତି । ବାବା
କହୁଛନ୍ତି ତୁମେ ସବୁ ଆତ୍ମା ବିନ୍ଦୁ ଅଟ । ତୁମ ଭିତରେ ୮୪ ଜନ୍ମର ଅଭିନୟ ସମାହିତ ହୋଇ ରହିଛି ।
ମୁଁ ଆତ୍ମା କିଭଳି ଅଟେ, ଏହା କେହି ଜାଣି ନାହାଁନ୍ତି । ମୁଁ ବାରିଷ୍ଟର ଅଟେ, ଅମୁକ ଅଟେ - ଏହା
ଜାଣିଥାନ୍ତି ବାକି ଆତ୍ମାକୁ କେହି ଜାଣିନାହାଁନ୍ତି । ବାବା ହିଁ ଆସି ପରିଚୟ ଦେଉଛନ୍ତି । ତୁମର
ଆତ୍ମାରେ ୮୪ ଜନ୍ମର ଅବିନାଶୀ ପାର୍ଟ ନିର୍ଦ୍ଧାରିତ ହୋଇ ରହିଛି, ଯାହା କେବେ ବିନାଶ ହୋଇପାରିବ
ନାହିଁ । ଏହି ଭାରତ ଦିନେ ଫୁଲର ବଗିଚା ଥିଲା । ସେଠାରେ ସୁଖ ହିଁ ସୁଖ ଥିଲା, ଏବେ ଦୁଃଖ ହିଁ
ଦୁଃଖ ରହିଛି । ଏହି ଜ୍ଞାନ ବାବା ଦେଉଛନ୍ତି ।
ତୁମେ ପିଲାମାନେ
ବାବାଙ୍କ ଠାରୁ ବର୍ତ୍ତମାନ ନୂଆ ନୂଆ କଥା ଶୁଣୁଛ । ସବୁଠାରୁ ନୂଆ କଥା ହେଲା - ତୁମେମାନେ
ମନୁଷ୍ୟରୁ ଦେବତା ହେଉଛ । ତୁମେ ଜାଣୁଛ ଯେ ମନୁଷ୍ୟରୁ ଦେବତା ହେବାର ପାଠ କୌଣସି ମନୁଷ୍ୟ ପଢାଇ ନ
ଥାନ୍ତି, ଭଗବାନ ପଢାଇଥାନ୍ତି । ସେହି ଭଗବାନଙ୍କୁ ସର୍ବବ୍ୟାପୀ କହିବା ଏହା ତ ଗାଳି ଦେବା ହେଲା
ନା । ବର୍ତ୍ତମାନ ବାବା ବୁଝାଉଛନ୍ତି ଯେ - ମୁଁ ପ୍ରତି ୫ ହଜାର ବର୍ଷ ପରେ ଆସି ଭାରତକୁ ସ୍ୱର୍ଗ
କରୁଛି । ରାବଣ ନର୍କ କରିଥାଏ । ଏହି କଥା ଦୁନିଆରେ ଆଉ କେହି ଜାଣି ନାହାଁନ୍ତି । ବାବା ହିଁ ଆସି
ତୁମକୁ ମନୁଷ୍ୟରୁ ଦେବତା କରୁଛନ୍ତି । ଗାୟନ ମଧ୍ୟ ରହିଛି - ମୁତ ପଲିତୀ କପଡ ଧୋଏ... (ମଇଳା କପଡା
ଧୋଇଥା’ନ୍ତି) । ସତ୍ୟଯୁଗରେ ତ ବିକାର ନ ଥାଏ । ତାହା ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ନିର୍ବିକାରୀ ଦୁନିଆ ।
ବର୍ତ୍ତମାନ ବିକାରୀ ଦୁନିଆ ଅଟେ । ସମସ୍ତେ ଡାକିଥାନ୍ତି ମଧ୍ୟ ପତିତପାବନ ଆସ । ଆମକୁ ରାବଣ ପତିତ
କରିଦେଇଛି କିନ୍ତୁ ଜାଣନ୍ତି ନାହିଁ ଯେ ରାବଣ କେବେ ଆସିଲା, କ’ଣ ହେଲା! ରାବଣ କେତେ କଙ୍ଗାଳ
କରିଦେଇଛି । ଭାରତ ୫୦୦୦ ବର୍ଷ ପୂର୍ବେ କେତେ ସାହୁକାର ଥିଲା । ସୁନା, ହୀରା, ମୋତି ମାଣିକର ମହଲ
ଥିଲା । କେତେ ଧନ ଥିଲା । ଏବେ କ’ଣ ଅବସ୍ଥା ହୋଇଯାଇଛି! ତେଣୁ ବାବାଙ୍କ ବ୍ୟତୀତ ସେହିପରି
ମୁକୁଟଧାରୀ ଆଉ କେହି କରିପାରିବେ ନାହିଁ । ଏବେ ତୁମେମାନେ କହୁଛ ଯେ ଶିବବାବା ଭାରତକୁ ସ୍ୱର୍ଗ
କରୁଛନ୍ତି । ବର୍ତ୍ତମାନ ବାବା କହୁଛନ୍ତି ଯେ ମୃତ୍ୟୁ ତୁମମାନଙ୍କ ସମ୍ମୁଖରେ ଛିଡା ହୋଇଛି ।
ତୁମେମାନେ ବାନପ୍ରସ୍ଥୀ ଅଟ । ଏବେ ଘରକୁ ଫେରିଯିବାର ଅଛି ଏଣୁ ନିଜକୁ ଆତ୍ମା ଭାବି, କେବଳ ମୋତେ
ମନେ ପକାଅ ତେବେ ପାପ ଭସ୍ମ ହୋଇଯିବ । ଆଚ୍ଛା—
ମିଠା ମିଠା ସିକିଲଧେ
ସନ୍ତାନମାନଙ୍କ ପ୍ରତି ମାତା-ପିତା, ବାପଦାଦାଙ୍କର ମଧୁର ସ୍ନେହ ସମ୍ପନ୍ନ ଶୁଭେଚ୍ଛା ଏବଂ
ସୁପ୍ରଭାତ । ଆତ୍ମିକ ପିତାଙ୍କର ଆତ୍ମିକ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ନମସ୍ତେ ।
ଧାରଣା ପାଇଁ ମୁଖ୍ୟ ସାର
:—
(୧) ଆମେ ହେଉଛୁ
ବ୍ରହ୍ମା ମୁଖ ବଂଶାବଳୀ ବ୍ରାହ୍ମଣ, ସ୍ୱୟଂ ଭଗବାନ ଆମକୁ ମନୁଷ୍ୟରୁ ଦେବତା ହେବାର ପାଠ ପଢାଉଛନ୍ତି
। ଏହିଭଳି ନିଶା ଏବଂ ଖୁସୀରେ ରହିବାକୁ ହେବ । ପୁରୁଷୋତ୍ତମ ସଂଗମଯୁଗରେ ପୁରୁଷୋତ୍ତମ ହେବାର
ପୁରୁଷାର୍ଥ କରିବାକୁ ହେବ ।
(୨) ଏବେ ଆମମାନଙ୍କର
ବାନପ୍ରସ୍ଥ ଅବସ୍ଥା ହୋଇଯାଇଛି । ମୃତ୍ୟୁ ସମ୍ମୁଖରେ ଠିଆ ହୋଇଛି କାରଣ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଘରକୁ
ଫେରିବାର ଅଛି... ସେଥିପାଇଁ ବାବାଙ୍କର ସ୍ମୃତି ଦ୍ୱାରା ସମସ୍ତ ପାପକୁ ଭସ୍ମ କରିବାକୁ ହେବ ।
ବରଦାନ:-
ଜ୍ଞାନ ରୂପକ
ଚାବୀ ଦ୍ୱାରା ଭାଗ୍ୟର ଅସରନ୍ତି ଭଣ୍ଡାର ପ୍ରାପ୍ତ କରୁଥିବା ମାଲାମାଲ ଆତ୍ମା ହୁଅ ।
ସଂଗମଯୁଗରେ ସବୁ
ପିଲାମାନଙ୍କୁ ନିଜର ଭାଗ୍ୟ ଗଢିବା ପାଇଁ ଜ୍ଞାନ ରୂପକ ଚାବୀ ମିଳୁଛି । ଏହି ଚାବୀକୁ ଲଗାଅ ଏବଂ
ଯେତେ ଇଚ୍ଛା ସେତେ ଭାଗ୍ୟ ରୂପକ ସମ୍ପତ୍ତି ନେଇଯାଅ । ଚାବୀ ମିଳିବା ଅର୍ଥ ମାଲାମାଲ୍ ହେବା ।
ତେବେ ଯେଉଁ ଆତ୍ମା ଯେତିକି ମାଲାମାଲ୍ ହେଉଛି ସେହି ଅନୁସାରେ ଖୁସି ମଧ୍ୟ ସ୍ୱତଃ ହିଁ ପ୍ରାପ୍ତ
କରୁଛି । ଏଭଳି ଅନୁଭବ ହେଉଛି ଯେପରି ଖୁସିର ଝରଣା ଅସରନ୍ତି ଏବଂ ଅବିନାଶୀ ଭାବରେ ବହି ଚାଲିଛି ।
ସେମାନେ ସର୍ବ ସମ୍ପତ୍ତିରେ ଭରପୂର ମାଲାମାଲ ଦେଖାଯାଇଥାଆନ୍ତି । ସେମାନଙ୍କ ନିକଟରେ କୌଣସି
ପ୍ରକାରର ଅପ୍ରାପ୍ତି ନ ଥାଏ ।
ସ୍ଲୋଗାନ:-
ଯଦି ବାବାଙ୍କ
ସହିତ ସଂଯୋଗ ଠିକ୍ ରଖିବ ତେବେ ସର୍ବଶକ୍ତି ରୂପୀ କରେଣ୍ଟ ଆସିବାକୁ ଲାଗିବ ।
ଅବ୍ୟକ୍ତ ଈଶାରା:-
ଆତ୍ମିକ ରାଜକୀୟତା ସହିତ ପବିତ୍ରତାର ବ୍ୟକ୍ତିତ୍ୱକୁ ଧାରଣ କର ।
ଯାହାର ପବିତ୍ରତା ଯେତିକି
ତା’ର ବ୍ରାହ୍ମଣ ଜୀବନର ବ୍ୟକ୍ତିତ୍ୱ ସେତିକି ରହିଥାଏ, ଯଦି ପବିତ୍ରତା କମ୍ ତେବେ ବ୍ୟକ୍ତିତ୍ୱ
ମଧ୍ୟ କମ୍ । ଏହି ପବିତ୍ରତାର ବ୍ୟକ୍ତିତ୍ୱ ହିଁ ସେବା କ୍ଷେତ୍ରରେ ସହଜରେ ସଫଳତା ପ୍ରାପ୍ତ
କରାଇଥାଏ । କିନ୍ତୁ ଯଦି ଗୋଟିଏ ବି ବିକାର ଅଂଶ ମାତ୍ରାରେ ମଧ୍ୟ ରହିଛି ତେବେ ଅନ୍ୟ ସାଥୀମାନେ
ମଧ୍ୟ ତା’ ସହିତ ନିଶ୍ଚିତ ଥିବେ । ଯେପରି ପବ୍ରିତତାର ସୁଖ ଶାନ୍ତି ସହିତ ନିବିଡ ସମ୍ବନ୍ଧ ରହିଛି
ସେହିପରି ଅପବିତ୍ରତାର ମଧ୍ୟ ପାଞ୍ଚ ବିକାର ସହିତ ନିବିଡ ସମ୍ବନ୍ଧ ରହିଛି, ସେଥିପାଇଁ କୌଣସି ବି
ବିକାର ଅଂଶମାତ୍ରାରେ ମଧ୍ୟ ନ ରହୁ, ତେବେ କୁହାଯିବ ପବିତ୍ରତାର ବ୍ୟକ୍ତିତ୍ୱ ଦ୍ୱାରା ସେବା
କରୁଥିବା ଆତ୍ମା ।