31.10.25 Morning Odia Murli Om Shanti BapDada Madhuban
“ମିଠେ ବଚ୍ଚେ:- ତୁମେ
ହେଉଛ ଆଧ୍ୟାତ୍ମିକ, ଗୁପ୍ତ ଉଦ୍ଧାରକାରୀ ଆତ୍ମିକ ସେନା, ତୁମକୁ ସାରା ଦୁନିଆକୁ ଉଦ୍ଧାର କରିବାକୁ
ହେବ, ବୁଡି ଯାଉଥିବା ନୌକାକୁ ପାରି କରିବାକୁ ହେବ ।”
ପ୍ରଶ୍ନ:-
ସଙ୍ଗମଯୁଗରେ
ବାବା କେଉଁ ବିଶ୍ୱ ବିଦ୍ୟାଳୟ ଖୋଲୁଛନ୍ତି, ଯାହାକି ସାରା କଳ୍ପରେ ନ ଥାଏ?
ଉତ୍ତର:-
ରାଜତ୍ୱ ପ୍ରାପ୍ତ କରିବାର ପାଠ ପଢିବା ପାଇଁ ଗଡ୍ ଫାଦର୍ଲୀ ୟୁନିଭରସିଟି ଅର୍ଥାତ୍ ଈଶ୍ୱରୀୟ
ବିଶ୍ୱବିଦ୍ୟାଳୟ ବା କଲେଜ ସଂଗମଯୁଗରେ ବାବା ହିଁ ଖୋଲୁଛନ୍ତି । ଏପରି ୟୁନିଭର୍ସିଟି ସାରା କଳ୍ପରେ
ନ ଥାଏ । ଏହି ୟୁନିଭର୍ସିଟିରେ ପାଠପଢି ତୁମେ ଡବଲ ମୁକୁଟଧାରୀ ରାଜାମାନଙ୍କର ରାଜା ହୋଇଯାଉଛ ।
ଓମ୍ ଶାନ୍ତି ।
ମଧୁର ଆତ୍ମିକ
ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ସର୍ବପ୍ରଥମେ ବାବା ପଚାରୁଛନ୍ତି, ଯେତେବେଳେ ଏଠାରେ ଆସି ବସୁଛ, ସେତେବେଳେ ନିଜକୁ
ଆତ୍ମା ଭାବି ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଉଛ? କାହିଁକି ନା ଏଠି ତୁମର କୌଣସି କାମଧନ୍ଦା, ମିତ୍ର-ସମ୍ବନ୍ଧୀ
ଆଦି ମଧ୍ୟ ନାହାନ୍ତି । ତୁମେ ଏହି ବିଚାର ନେଇ ଆସୁଛ ଯେ ଆମେ ଅବିନାଶୀ ପିତାଙ୍କ ସହିତ ମିଳନ
କରିବାକୁ ଯାଉଛୁ । କିଏ କହୁଛନ୍ତି? ଆତ୍ମା ଶରୀର ଦ୍ୱାରା କହୁଛି । ପାରଲୌକିକ ବାବା ଏହି ଶରୀରକୁ
ଉଧାରରେ ନେଇଛନ୍ତି, ବ୍ରହ୍ମାବାବାଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ବୁଝାଉଛନ୍ତି । ଏହା ଥରେ ହିଁ ହୋଇଥାଏ, ଯାହା
ବେହଦର ପିତା ଆସି ଶିଖାଉଛନ୍ତି । ନିଜକୁ ଆତ୍ମା ଭାବି ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇଲେ ତୁମର ନୌକା ପାର
ହେବ । ସମସ୍ତଙ୍କର ନୌକା ବୁଡିଯାଇଛି, ଯିଏ ଯେତିକି ପୁରୁଷାର୍ଥ କରିବେ, ସେହି ହିସାବରେ ନୌକା
ପାରି ହେବ । ଗାନ କରୁଛନ୍ତି ଯେ - ହେ ମାଝି, ମୋର ନୌକା ପାରି କରିଦିଅ । ବାସ୍ତବରେ
ପ୍ରତ୍ୟେକଙ୍କୁ ନିଜ ପୁରୁଷାର୍ଥ ଆଧାରରେ ପାରି ହେବାର ଅଛି । ଯେପରି ପହଁରା ଶିଖାଇଥା’ନ୍ତି, ପୁଣି
ଯେତେବେଳେ ଶିଖି ଯାଇଥାଆନ୍ତି, ସେତେବେଳେ ନିଜେ ହିଁ ପହଁରିଥାନ୍ତି । ଏ ସବୁ ହେଲା ଶରୀରର କଥା ।
ଏହା ହେଉଛି ଆତ୍ମିକ ଜଗତର କଥା । ତୁମେ ଜାଣିଛ ଯେ ଆତ୍ମା ଏବେ ପଙ୍କରେ ଫସି ଯାଇଛି । ଏହି
ସମ୍ବନ୍ଧରେ ହରିଣର ମଧ୍ୟ ଉଦାହରଣ ଦିଅନ୍ତି । ପାଣି ଭାବି ଯାଇଥା’ନ୍ତି, କିନ୍ତୁ ସେଠାରେ କାଦୁଅ
ଥାଏ, ତେଣୁ ପଙ୍କରେ ଛନ୍ଦି ହୋଇଯାଆନ୍ତି । କେବେ କେବେ ଷ୍ଟିମର, ମୋଟର ଆଦି ସବୁ ମଧ୍ୟ କାଦୁଅରେ
ଦବି ଯାଏ । ପୁଣି ସେଗୁଡିକୁ ଉଦ୍ଧାର କରାଯାଏ । ସେମାନେ ସମସ୍ତେ ହେଉଛନ୍ତି ଉଦ୍ଧାରକାରୀ ସୈନ୍ୟ
। ତୁମେ ହେଉଛ ଆତ୍ମିକ ସୈନ୍ୟ । ତୁମେ ଜାଣିଛ ଯେ ସମସ୍ତେ ମାୟାର ପଙ୍କରେ ବୁଡି ଯାଇଛନ୍ତି, ଏହାକୁ
ମାୟାର ଦଲଦଲ (ପଙ୍କ) କୁହାଯାଏ । ବାବା ଆସି ବୁଝାଉଛନ୍ତି ଯେ - ଏଠାରୁ ତୁମେ କିପରି ବାହାରି
ପାରିବ । ସେମାନେ ଉଦ୍ଧାର କରିଥାନ୍ତି, ଏଥିରେ ମନୁଷ୍ୟକୁ ମନୁଷ୍ୟର ସାହାଯ୍ୟ ଦରକାର ହୋଇଥାଏ ।
ଏଠାରେ ତ’ ପୁଣି ଆତ୍ମା ପଙ୍କରେ ବୁଡିଯାଇଛି । ବାବା ରାସ୍ତା ବତାଉଛନ୍ତି ଯେ ତୁମେ କିପରି ଏଠାରୁ
ବାହାରି ପାରିବ । ତା’ପରେ ତ ଅନ୍ୟମାନଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ରାସ୍ତା ବତାଇ ପାରିବ । ନିଜକୁ ଏବଂ
ଅନ୍ୟମାନଙ୍କୁ ରାସ୍ତା ବତାଇବାକୁ ହେବ ଯେ ତୁମର ନୌକା ଏହି ବିଷୟ ସାଗରରୁ କ୍ଷୀର ସାଗରକୁ କିପରି
ଯାଇପାରିବ । ସତ୍ୟଯୁଗକୁ କ୍ଷୀର ସାଗର ବା ସୁଖର ସାଗର କହୁଛନ୍ତି । ଏହା ହେଉଛି ଦୁଃଖର ସାଗର ।
ରାବଣ ଦୁଃଖର ସାଗରରେ ବୁଡାଉଛି । ବାବା ଆସି ସୁଖର ସାଗରକୁ ନେଇଯାଉଛନ୍ତି ।
ତୁମକୁ ଆତ୍ମିକ
ଉଦ୍ଧାରକାରୀ ସୈନିକ କୁହାଯାଉଛି । ତୁମେ ଶ୍ରୀମତ ଆଧାରରେ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ରାସ୍ତା ଦେଖାଉଛ ।
ସମସ୍ତଙ୍କୁ ବୁଝାଉଛ ଯେ - ଦୁଇ ଜଣ ପିତା ଅଛନ୍ତି, ଜଣେ ଶାରିରୀକ ପିତା, ଆଉ ଜଣେ ଆତ୍ମିକ ପିତା ।
ଲୌକିକ ପିତା ଥାଇ ମଧ୍ୟ ସମସ୍ତେ ପାରଲୌକିକ ପିତାଙ୍କୁ ମନେପକାନ୍ତି କିନ୍ତୁ ତାଙ୍କୁ ବିଲ୍କୁଲ୍
ଜାଣନ୍ତି ନାହିଁ । ବାବା କୌଣସି ଗ୍ଳାନି କରୁନାହାନ୍ତି କିନ୍ତୁ ଡ୍ରାମାର ରହସ୍ୟକୁ ବୁଝାଉଛନ୍ତି
। ଏକଥା ମଧ୍ୟ ବୁଝାଇବା ପାଇଁ କହୁଛନ୍ତି କି ଏହି ସମୟରେ ସବୁ ମନୁଷ୍ୟ ମାତ୍ରକେ ୫ ବିକାର ରୂପି
ପଙ୍କରେ ଫସି ରହିଥିବା ଆସୁରୀ ସମ୍ପ୍ରଦାୟର ଅଟନ୍ତି । ଦୈବୀ ସମ୍ପ୍ରଦାୟଙ୍କୁ ଆସୁରୀ ସମ୍ପଦ୍ରାୟର
ଲୋକେ ଯାଇ ନମସ୍କାର କରିଥାନ୍ତି, କାହିଁକି ନା ସେମାନେ ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ନିର୍ବିକାରୀ ଅଟନ୍ତି ।
ସନ୍ନ୍ୟାସୀମାନଙ୍କୁ ନମସ୍କାର କରିଥା’ନ୍ତି, ସେମାନେ ମଧ୍ୟ ଘରଦ୍ୱାର ଛାଡି ଯାଇଥାନ୍ତି । ପବିତ୍ର
ରହିଥାନ୍ତି । ଏହି ସନ୍ନ୍ୟାସୀ ଏବଂ ଦେବତାମାନଙ୍କ ମଧ୍ୟରେ ରାତି-ଦିନର ଅନ୍ତର ରହିଛି ।
ଦେବତାମାନଙ୍କର ଜନ୍ମ ମଧ୍ୟ ଯୋଗବଳ ଦ୍ୱାରା ହୋଇଥାଏ । ଏହି କଥାକୁ କେହି ଜାଣନ୍ତି ନାହିଁ ।
ସମସ୍ତେ କହନ୍ତି, ଈଶ୍ୱରଙ୍କ ଗତି-ମତି ନିଆରା, ଈଶ୍ୱରଙ୍କର ଅନ୍ତ ପାଇ ପାରିବା ନାହିଁ । କେବଳ
ଈଶ୍ୱର ବା ଭଗବାନ କହିଲେ ଏତେ ସ୍ନେହର ଅନୁଭବ ହୁଏ ନାହିଁ । ସବୁଠାରୁ ଶ୍ରେଷ୍ଠ ଅକ୍ଷର ହେଉଛି
ବାବା । ମନୁଷ୍ୟ ବେହଦର ବାବାଙ୍କୁ ନ ଜାଣିବା କାରଣରୁ ଯେପରି ଅନାଥ ହୋଇ ଯାଇଛନ୍ତି ।
ମ୍ୟାଗାଜିନ୍ରେ ମଧ୍ୟ
ବାହାରିଛି, ମନୁଷ୍ୟ କ’ଣ କହୁଛନ୍ତି ଏବଂ ଭଗବାନ କ’ଣ କହୁଛନ୍ତି । ବାବା କିଛି ଗାଳି ଦେଉ
ନାହାଁନ୍ତି, ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ବୁଝାଉଛନ୍ତି କାହିଁକି ନା ବାବା ତ’ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଜାଣନ୍ତି ନା ।
ବୁଝାଇବା ପାଇଁ କହୁଛନ୍ତି - ଏମାନଙ୍କ ମଧ୍ୟରେ ଆସୁରି ଗୁଣ ଅଛି, ପରସ୍ପର ମଧ୍ୟରେ ଲଢେଇ କରୁଛନ୍ତି
। ଏଠାରେ ତ ଲଢେଇର ଆବଶ୍ୟକତା ନାହିଁ । ସେମାନେ ହେଉଛନ୍ତି କୌରବ ଅର୍ଥାତ ଆସୁରୀ ସମ୍ପ୍ରଦାୟ ।
ଏହା ହେଉଛି ଦୈବୀ ସମ୍ପ୍ରଦାୟ । ବାବା ବୁଝାଉଛନ୍ତି - ମୁକ୍ତି ବା ଜୀବନମୁକ୍ତି ପାଇଁ ମନୁଷ୍ୟ
ମନୁଷ୍ୟକୁ ରାଜଯୋଗ ଶିଖାଇବେ ଏହା ହୋଇପାରିବ ନାହିଁ । ଏହି ସମୟରେ ବାବା ହିଁ ତୁମ ଆତ୍ମାମାନଙ୍କୁ
ଶିଖାଉଛନ୍ତି । ଦେହ-ଅଭିମାନ, ଦେହୀ ଅଭିମାନୀ ମଧ୍ୟରେ ଦେଖ କେତେ ପ୍ରଭେଦ ରହିଛି । ଦେହ-ଅଭିମାନ
ଦ୍ୱାରା ତୁମେ ତଳକୁ ଖସି ଆସିଛ । ବାବା ଥରେ ହିଁ ଆସି ତୁମକୁ ଦେହୀ-ଅଭିମାନୀ କରୁଛନ୍ତି । ଏପରି
ନୁହେଁ ଯେ ତୁମେ ସତ୍ୟଯୁଗରେ ଦେହ ସହିତ ସମ୍ବନ୍ଧ ରଖିବ ନାହିଁ । ସେଠାରେ ଏହି ଜ୍ଞାନ ରହିବ ନାହିଁ
ଯେ ମୁଁ ଆତ୍ମା ପରମପିତା ପରମାତ୍ମାଙ୍କର ସନ୍ତାନ ଅଟେ । ଏହି ଜ୍ଞାନ ଏବେ ହିଁ ତୁମକୁ ମିଳୁଛି,
ଯାହାକି ପ୍ରାୟଃ ଲୋପ ହୋଇଯିବ । ତୁମେ ହିଁ ଶ୍ରୀମତ ଆଧାରରେ ଚାଲି ପ୍ରାଲବ୍ଧ ପାଇଥାଅ । ବାବା
ରାଜଯୋଗ ଶିଖାଇବା ପାଇଁ ହିଁ ଆସନ୍ତି । ଏପରି ପାଠପଢା ଆଉ କେଉଁଠି ବି ନ ଥାଏ । ସତ୍ୟଯୁଗରେ
ଦ୍ୱି-ମୁକୁଟଧାରୀ ରାଜାମାନେ ଥାଆନ୍ତି । ପୁଣି ସିଙ୍ଗଲ୍ ତାଜ ବା ଏକ ମୁକୁଟଧାରୀ ଥିବା ରାଜାଙ୍କର
ମଧ୍ୟ ରାଜ୍ୟ ରହିଛି, ଏବେ ସେହି ରାଜ୍ୟ ଆଉ ନାହିଁ, ପ୍ରଜାଙ୍କର ପ୍ରଜା ଉପରେ ରାଜ୍ୟ ଚାଲିଛି ।
ତୁମେ ସନ୍ତାନମାନେ ଏବେ ରାଜପଦ ପାଇବା ପାଇଁ ପଢୁଛ, ଏହାକୁ ଗଡ୍ ଫାଦରଲୀ ୟୁନିଭରସିଟି କୁହାଯାଏ ।
ତୁମର ନାମ ମଧ୍ୟ ଲେଖାହୋଇଛି । ସେମାନେ ଯଦିଓ ଗୀତା ପାଠଶାଳା ନାଁ ରଖୁଛନ୍ତି । ସେଠାରେ କିଏ
ପଢାଉଛନ୍ତି? ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ଭଗବାନୁବାଚ ବୋଲି କହି ଦେବେ । ତେବେ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ତ ପଢାଇ ପାରିବେ ନାହିଁ
। ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ତ, ନିଜେ ପାଠଶାଳାକୁ ପଢିବା ପାଇଁ ଯାଇଥାଆନ୍ତି । ପ୍ରିନ୍ସ-ପ୍ରିନ୍ସେସ୍ କିପରି
ସ୍କୁଲକୁ ଯାଇଥାନ୍ତି, ସେଠାର ଭାଷା ହିଁ ଅଲଗା ରହିଥାଏ । ଏପରି ନୁହେଁ ଯେ ସଂସ୍କୃତରେ ଗୀତା
ଗାୟନ କରାଯାଇଛି । ଏଠାରେ ତ ଅନେକ ଭାଷା ରହିଛି । ଯିଏ ଯେପରି ରାଜା ହୋଇଥା’ନ୍ତି, ସିଏ ନିଜର
ଭାଷା ବ୍ୟବହାର କରନ୍ତି । ସଂସ୍କୃତ ଭାଷା କୌଣସି ରାଜାମାନଙ୍କର ନୁହେଁ । ବାବା କୌଣସି ସଂସ୍କୃତ
ଶିଖାନ୍ତି ନାହିଁ । ବାବା, ତ ସତ୍ୟଯୁଗ ପାଇଁ ରାଜଯୋଗ ଶିଖାନ୍ତି ।
ବାବା କହୁଛନ୍ତି କାମ
ମହାଶତ୍ରୁ ଅଟେ, ଏହା ଉପରେ ବିଜୟୀ ହୁଅ । ପ୍ରତିଜ୍ଞା କରାନ୍ତି, ଏଠାକୁ ଯିଏ ବି ଆସନ୍ତି, ତାଙ୍କୁ
ପ୍ରତିଜ୍ଞା କରାଯାଇଥାଏ । କାମକୁ ଜିତିଲେ ତୁମେ ଜଗତଜୀତ ହେବ । ଏହା ହେଉଛି ମୁଖ୍ୟ ବିକାର । ଏହି
ହିଂସା ଦ୍ୱାପରରୁ ଚାଲି ଆସିଛି, ଯଦ୍ୱାରା ବାମ ମାର୍ଗ ଆରମ୍ଭ ହେଲା । ଦେବତାମାନେ କିପରି ବାମ
ମାର୍ଗକୁ ଯାଇଥାଆନ୍ତି, ଏହାର ମଧ୍ୟ ମନ୍ଦିର ଅଛି । ସେଠାରେ ବହୁତ ବିକାରୀ ଚିତ୍ର ତିଆରି
କରିଛନ୍ତି । ବାକି ବାମ ମାର୍ଗକୁ କେବେ ଗଲେ, ତାହାର କିଛି ତିଥି-ତାରିଖ ତ ନାହିଁ । ଏଥିରୁ
ସିଦ୍ଧ ହେଉଛି ଯେ କାମ ଚିତାରେ ବସିବାରୁ କଳା ହୋଇଯାଆନ୍ତି କିନ୍ତୁ ନାମ-ରୂପ ତ ବଦଳି ଯାଇଥାଏ ନା
। କାମ ଚିତାରେ ଚଢିବା ଦ୍ୱାରା ଆଇରନ ଏଜ୍ଡ ହୋଇଯାଇଥା’ନ୍ତି । ଏବେ ତ ୫ ତତ୍ତ୍ୱ ବି ତମୋପ୍ରଧାନ
ହୋଇଯାଇଛି ନା, ସେଥିପାଇଁ ଶରୀର ମଧ୍ୟ ଏହିପରି ତମୋପ୍ରଧାନ ହେଉଛି । ଜନ୍ମରୁ ହିଁ କିଏ କିପରି,
କିଏ କିପରି ହୋଇ ଥାଆନ୍ତି । ସେଠାରେ ତ ଏକ୍ଦମ୍ ସୁନ୍ଦର ଶରୀର ରହିବ । ଏବେ ତମୋପ୍ରଧାନ ହୋଇଥିବା
କାରଣରୁ ଶରୀର ମଧ୍ୟ ଏହିପରି ହୋଇଛି । ମନୁଷ୍ୟ ପରମାତ୍ମାଙ୍କୁ ଈଶ୍ୱର ପ୍ରଭୂ ଆଦି ଭିନ୍ନ-ଭିନ୍ନ
ନାମରେ ମନେପକାଇଥା’ନ୍ତି କିନ୍ତୁ ବିଚରା ମାନଙ୍କୁ ଜଣା ହିଁ ନାହିଁ । ଆତ୍ମା ନିଜ ବାପାଙ୍କୁ
ମନେପକାଉଛି - ହେ ବାବା, ଆସି ଶାନ୍ତି ଦିଅ । ଏଠାରେ ତ କର୍ମେନ୍ଦ୍ରିୟ ଦ୍ୱାରା ଅଭିନୟ କରୁଛନ୍ତି,
ତେଣୁ ଶାନ୍ତି କିପରି ମିଳିବ । ଯେତେବେଳେ ଏଇ ଲକ୍ଷ୍ମୀ-ନାରାୟଣଙ୍କ ରାଜ୍ୟ ଥିଲା, ସେତେବେଳେ
ବିଶ୍ୱରେ ଶାନ୍ତି ଥିଲା । କିନ୍ତୁ କଳ୍ପର ଆୟୁକୁ ଲକ୍ଷ ଲକ୍ଷ ବର୍ଷ ବୋଲି କହିଦେଇଛନ୍ତି, ତେଣୁ
ମନୁଷ୍ୟ ବିଚରା ବୁଝିବେ କିପରି । ଯେତେବେଳେ ଦେବତାମାନଙ୍କର ରାଜ୍ୟ ଥିଲା ସେତେବେଳେ ଗୋଟିଏ
ରାଜ୍ୟ, ଗୋଟିଏ ଧର୍ମ ଥିଲା, ଆଉ କୌଣସି ରାଷ୍ଟ୍ରରେ ଏପରି କହନ୍ତି ନାହିଁ ଯେ ଗୋଟିଏ ଧର୍ମ ଗୋଟିଏ
ରାଜ୍ୟ ହେଉ । ଏଠାରେ ଆତ୍ମା ଚାହୁଁଛି ଯେ ଗୋଟିଏ ରାଜ୍ୟ ହେଉ । ତୁମର ଆତ୍ମା ଜାଣୁଛି ଯେ ଏବେ ଆମେ
ଏକ ରାଜ୍ୟ ସ୍ଥାପନ କରୁଛୁ । ଆମେ ସେଠାରେ ସାରା ବିଶ୍ୱର ମାଲିକ ହେବୁ । ବାବା ଆମକୁ ସବୁ କିଛି
ଦେଇ ଦେଉଛନ୍ତି । କେହି ବି ଆମ ଠାରୁ ରାଜ୍ୟ ଛଡାଇ ନେଇ ପାରିବେ ନାହିଁ । ଆମେ ସାରା ବିଶ୍ୱର
ମାଲିକ ହୋଇଯିବୁ । ବିଶ୍ୱରେ କୌଣସି ସୂକ୍ଷ୍ମ ବତନ, ସ୍ଥୂଳ ବତନ ଆସେ ନାହିଁ । ଏହି ସୃଷ୍ଟିର
ଚକ୍ର ଏଇଠି ହିଁ ଘୂରିଥାଏ । ଏହାକୁ ରଚୟିତା, ପିତା ହିଁ ଜାଣନ୍ତି । ଏପରି ନୁହେଁ ଯେ ବାବା ନୂଆ
ଦୁନିଆ ରଚନା କରୁଛନ୍ତି । ବାବା ସଙ୍ଗମରେ ପୁରୁଣା ଦୁନିଆକୁ ନୂଆ ଦୁନିଆ କରିବାକୁ ଆସିଥା’ନ୍ତି ।
ଦୂରଦେଶରୁ ବାବା ଆସିଛନ୍ତି, ତୁମେ ଜାଣିଛ ଯେ ନୂଆ ଦୁନିଆ ମଧ୍ୟ ତୁମ ପାଇଁ ତିଆରି ହେଉଛି । ବାବା,
ଆମ ଆତ୍ମାମାନଙ୍କର ଶୃଙ୍ଗାର କରୁଛନ୍ତି । ତା ସହିତ ପୁଣି ଶରୀରର ମଧ୍ୟ ଶୃଙ୍ଗାର ହୋଇଯିବ । ଆତ୍ମା
ପବିତ୍ର ହେବା ଦ୍ୱାରା ପୁଣି ଶରୀର ମଧ୍ୟ ସତ୍ତ୍ୱପ୍ରଧାନ ମିଳିବ । ସତ୍ତ୍ୱପ୍ରଧାନ ତତ୍ତ୍ୱ ଆଧାରରେ
ଶରୀର ଗଠନ ହେବ । ଦେବତାମାନଙ୍କର ସତ୍ତ୍ୱପ୍ରଧାନ ଶରୀର ଥାଏ ନା, ତେଣୁ ପ୍ରାକୃତିକ ସୌନ୍ଦର୍ଯ୍ୟ
ରହିଥାଏ । ଧର୍ମରେ ହିଁ ଶକ୍ତି ଅଛି ବୋଲି ଗାୟନ ରହିଛି । ତେବେ ଏହି ଶକ୍ତି କେଉଁଠାରୁ ମିଳିଲା?
ଗୋଟିଏ ହିଁ ଦେବୀ-ଦେବତା ଧର୍ମ ରହିଛି ଯେଉଁଥିରୁ ଶକ୍ତି ମିଳିଥାଏ । ଏଇ ଦେବତାମାନେ ହିଁ ସାରା
ବିଶ୍ୱର ମାଲିକ ହୁଅନ୍ତି ଆଉ କେହି ବିଶ୍ୱର ମାଲିକ ହୁଅନ୍ତି ନାହିଁ । ତୁମକୁ କେତେ ଶକ୍ତି ମିଳୁଛି
। ଲେଖା ମଧ୍ୟ ହୋଇଛି ଯେ ଆଦି ସନାତନ ଦେବୀ-ଦେବତା ଧର୍ମର ସ୍ଥାପନା ଶିବବାବା ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କ ଦ୍ୱାରା
କରିଥା’ନ୍ତି । ଏହି କଥା ଦୁନିଆରେ କେହି କଣ ଜାଣିଛନ୍ତି । ବାବା କହୁଛନ୍ତି - ମୁଁ ବ୍ରାହ୍ମଣ
କୁଳର ସ୍ଥାପନା କରି, ପୁଣି ସେମାନଙ୍କୁ ସୂର୍ଯ୍ୟବଂଶୀ ରାଜ୍ୟକୁ ନେଇ ଆସୁଛି । ଯିଏ ଭଲ ଭାବେ
ପଢନ୍ତି, ସିଏ ଉତ୍ତୀର୍ଣ୍ଣ ହୋଇ ସୂର୍ଯ୍ୟ ବଂଶୀରେ ଆସନ୍ତି । ଏହା ହେଉଛି ସବୁ ଜ୍ଞାନଯୁକ୍ତ କଥା
। ସେମାନେ ପୁଣି ସ୍ଥୂଳ ବାଣ ହତିଆର ଆଦି ଦେଖାଇଛନ୍ତି । ବାଣ ଚଳାଇବା ମଧ୍ୟ ଶିଖନ୍ତି । ଛୋଟ
ପିଲାମାନଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ବନ୍ଧୁକ ଚାଳନା ଶିଖାଇଥା’ନ୍ତି । ତୁମର ପୁଣି ହେଉଛି ଯୋଗ ରୂପି ବାଣ । ବାବା
କହୁଛନ୍ତି, ମୋତେ ଯଦି ମନେପକାଇବ, ତେବେ ତୁମର ବିକର୍ମ ବିନାଶ ହେବ । ଏଥିରେ ତ ହିଂସାର କୌଣସି
କଥା ନାହିଁ । ତୁମର ପାଠ ପଢା ମଧ୍ୟ ଗୁପ୍ତ । ତୁମେ ହେଉଛ ଆଧ୍ୟାତ୍ମିକ ଆତ୍ମା ଉଦ୍ଧାରକାରୀ
ସୈନ୍ୟ । ଏହା କାହାକୁ ହେଲେ ଜଣା ନାହିଁ କି ଆତ୍ମିକ ସୈନିକ କିପରି ହୁଅନ୍ତି । ତୁମେ ହେଉଛ
ଅସାଧାରଣ, ଆଧ୍ୟାତ୍ମିକ ଆତ୍ମିକ ଉଦ୍ଧାରକାରୀ ସୈନ୍ୟ ବାହିନୀ । ସାରା ଦୁନିଆକୁ ତୁମେ ଉଦ୍ଧାର
କରୁଛ । ସମସ୍ତଙ୍କର ନୌକା ବୁଡିଯାଇଛି । ବାକି ସୁନାର ଲଙ୍କା ବୋଲି ତ କିଛି ନାହିଁ । ଏପରି ନୁହେଁ
ଯେ ସୁନାର ଦ୍ୱାରିକା ତଳକୁ ଚାଲି ଯାଇଛି, ତାହା ବାହାରି ଆସିବ । ନା, ଦ୍ୱାରିକାରେ ମଧ୍ୟ
ଏମାନଙ୍କର ରାଜ୍ୟ ଥିଲା ପରନ୍ତୁ ସତ୍ୟଯୁଗରେ ଥିଲା । ସତ୍ୟଯୁଗୀ ରାଜାମାନଙ୍କର ଡ୍ରେସ ହିଁ ଅଲଗା
ହୋଇଥାଏ, ତ୍ରେତାର ଡ୍ରେସ୍ ଅଲଗା ଅଟେ । ଭିନ୍ନ-ଭିନ୍ନ ଡ୍ରେସ, ଭିନ୍ନ-ଭିନ୍ନ ପ୍ରଥା ପରମ୍ପରା
ଥାଏ । ପ୍ରତ୍ୟେକ ରାଜାଙ୍କର ନୀତି-ନିୟମ ଏବଂ ପ୍ରଥା-ପରମ୍ପରା ନିଜସ୍ୱ ହୋଇଥାଏ ସତ୍ୟଯୁଗର ନାମ
ନେଲେ ହିଁ ମନ ଖୁସି ହୋଇଯାଏ । କହନ୍ତି ମଧ୍ୟ ସ୍ୱର୍ଗ, ପାରାଡାଇଜ୍ କିନ୍ତୁ ମନୁଷ୍ୟ କିଛି ବି
ଜାଣନ୍ତି ନାହିଁ । ମୁଖ୍ୟ ତ ହେଉଛି ଏହି ଦିଲୱାଡା ମନ୍ଦିର । ଅବିକଳ ତୁମର ସ୍ମୃତିଚିହ୍ନ । ମଡେଲ୍
ତ ସର୍ବଦା ଛୋଟ ତିଆରି କରିଥା’ନ୍ତି ନା । ଏହା ବିଲ୍କୁଲ୍ ଅବିକଳ ମଡେଲ୍ ଅଟେ । ଶିବବାବା ମଧ୍ୟ
ଅଛନ୍ତି, ଆଦି ଦେବ ମଧ୍ୟ ଅଛନ୍ତି, ଉପରେ ବୈକୁଣ୍ଠ ଦେଖାଇଛନ୍ତି । ଶିବବାବା ଥିବେ, ତେବେ ତ
ନିଶ୍ଚୟ ରଥ ବି ଥିବ । ଆଦି ଦେବ ବସିଛନ୍ତି, ଏହା ମଧ୍ୟ କାହାକୁ ହେଲେ ଜଣାନାହିଁ । ଇଏ
ଶିବବାବାଙ୍କର ରଥ ଅଟନ୍ତି । ମହାବୀର ହିଁ ରାଜ୍ୟ ପ୍ରାପ୍ତ କରିଥାନ୍ତି । ଆତ୍ମାରେ କିପରି ଶକ୍ତି
ଆସିଥାଏ, ତାହା ମଧ୍ୟ ତୁମେ ଏବେ ବୁଝୁଛ । ଘଡି ଘଡି ନିଜକୁ ଆତ୍ମା ବୋଲି ଭାବ । ମୁଁ ଆତ୍ମା,
ଶାନ୍ତିଧାମ, ସୁଖଧାମରେ ନିଶ୍ଚୟ ପବିତ୍ର ହିଁ ରହିବି । ଏବେ ବୁଦ୍ଧିରେ ଆସୁଛି ଯେ ଏହା କେତେ ସହଜ
କଥା । ଭାରତ ସତ୍ୟଯୁଗରେ ପବିତ୍ର ଥିଲା । ସେଠାରେ ଅପବିତ୍ର ଆତ୍ମା ରହିପାରିବ ନାହିଁ । ଏତେ ସବୁ
ପତିତ ଆତ୍ମା ଉପରକୁ କିପରି ଯିବେ । ନିଶ୍ଚୟ ପବିତ୍ର ହୋଇକରି ହିଁ ଯିବେ ନା । ପୁରୁଣା ସଂସାରରେ
ନିଆଁ ଲାଗିବ, ପୁଣି ସବୁ ଆତ୍ମାମାନେ ଚାଲିଯିବେ । ବାକି ଶରୀର ରହିଯିବ । ଏ ସବୁର ଚିହ୍ନ ମଧ୍ୟ
ରହିଛି । ହୋଲିକାର ଅର୍ଥ କେହି କଣ ବୁଝନ୍ତି । ସାରା ଦୁନିଆ ଏଥିରେ ସ୍ୱାହା ହେବାର ଅଛି । ଏହା
ହେଉଛି ଜ୍ଞାନ ଯଜ୍ଞ । ଜ୍ଞାନ ଅକ୍ଷରକୁ ବାଦ୍ ଦେଇ ବାକି ରୁଦ୍ର ଯଜ୍ଞ କହିଦେଉଛନ୍ତି । ବାସ୍ତବରେ
ଏହା ହେଉଛି ରୁଦ୍ର ଜ୍ଞାନ ଯଜ୍ଞ । ଏହା ବ୍ରାହ୍ମଣମାନଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ହିଁ ରଚନା କରାଯାଏ । ତୁମେ
ହେଉଛ ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ସତ୍ୟ ବ୍ରାହ୍ମଣ । ପ୍ରଜାପିତା ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କର ତ ସମସ୍ତେ ସନ୍ତାନ ଅଟନ୍ତି ନା
। ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ହିଁ ମନୁଷ୍ୟ ସୃଷ୍ଟିର ରଚନା କରାଯାଏ । ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କୁ ହିଁ ଗ୍ରେଟ୍
ଗ୍ରେଟ୍ ଗ୍ରାଣ୍ଡ ଫାଦର କୁହାଯାଏ, ଏହାଙ୍କର ବଂଶାବଳୀ ରହିଛି ନା । ଯେମିତି ଅଲଗା-ଅଲଗା ବଂଶର
ବଂଶାବଳୀ ରଖିଥା’ନ୍ତି ନା । ତୁମର ବୁଦ୍ଧିରେ ଅଛି ଯେ ମୂଳବତନରେ ଆତ୍ମାମାନଙ୍କର ବଂଶାବଳୀ,
ବିଧିପୂର୍ବକ ରହିଥାଏ । ଶିବବାବା ପୁଣି ବ୍ରହ୍ମା-ବିଷ୍ଣୁ-ଶଙ୍କର, ପୁଣି ଲକ୍ଷ୍ମୀ-ନାରାୟଣ ଆଦି
ହେଉଛନ୍ତି ମନୁଷ୍ୟମାନଙ୍କର ବଂଶାବଳୀ । ଆଚ୍ଛା—
ମିଠା ମିଠା ସିକିଲଧେ
ସନ୍ତାନମାନଙ୍କ ପ୍ରତି ମାତା-ପିତା, ବାପଦାଦାଙ୍କର ମଧୁର ସ୍ନେହ ସମ୍ପନ୍ନ ଶୁଭେଚ୍ଛା ଏବଂ
ସୁପ୍ରଭାତ । ଆତ୍ମିକ ପିତାଙ୍କର ଆତ୍ମିକ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ନମସ୍ତେ ।
ଧାରଣା ପାଇଁ ମୁଖ୍ୟ ସାର
:—
(୧) ଆତ୍ମିକ
ଉଦ୍ଧାରକାରୀ ସୈନିକ ହୋଇ ନିଜକୁ ଏବଂ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ସଠିକ୍ ରାସ୍ତା ଦେଖାଇବାକୁ ହେବ । ସାରା
ଦୁନିଆକୁ ବିଷୟ ସାଗରରୁ ଉଦ୍ଧାର କରିବା ପାଇଁ ବାବାଙ୍କର ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ସାହାଯ୍ୟକାରୀ ହେବାକୁ
ପଡିବ ।
(୨) ଜ୍ଞାନ-ଯୋଗ ଆଧାରରେ
ପବିତ୍ର ହୋଇ ଆତ୍ମାର ଶୃଙ୍ଗାର କରିବାକୁ ହେବ, ଶରୀରର ନୁହେଁ । ଆତ୍ମା ପବିତ୍ର ହୋଇଗଲେ ଶରୀରର
ଶୃଙ୍ଗାର ସ୍ୱତଃ ହୋଇଯିବ ।
ବରଦାନ:-
ଦୂରେଇ ରହିବା
ପରିବର୍ତ୍ତେ ପ୍ରତି ମୂହୁର୍ତ୍ତରେ ବାବାଙ୍କର ସାହାରାର ଅନୁଭବ କରୁଥିବା ନିଶ୍ଚୟ ବୁଦ୍ଧି ବିଜୟୀ
ଭବ ।
ବିଜୟୀ ଭବର ବରଦାନୀ
ଆତ୍ମା ପ୍ରତି ମୂହୁର୍ତ୍ତରେ ନିଜକୁ ପରମାତ୍ମ ସାହାରା ରୂପୀ ଛତ୍ରଛାୟା ତଳେ ରହିଥିବାର ଅନୁଭବ
କରିଥାଏ । ସେମାନଙ୍କ ମନ ଭିତରେ ସଂକଳ୍ପ ମାତ୍ରରେ ମଧ୍ୟ ବେସାହାରା ହେବାର ବା ଏକଲାପଣିଆର ଅନୁଭବ
ହୋଇ ନ ଥାଏ । କେବେ ବି ଉଦାସୀ ବା ଅଳ୍ପକାଳର ବିନାଶୀ ବୈରାଗ୍ୟ ଆସି ନ ଥାଏ । ସେମାନେ କେବେ ବି
କୌଣସି କାର୍ଯ୍ୟଠାରୁ, ସମସ୍ୟାଠାରୁ ବା ବ୍ୟକ୍ତିଠାରୁ ଦୂରେଇ ଯାଆନ୍ତି ନାହିଁ କିନ୍ତୁ ସବୁ କର୍ମ
କରି, ସବୁ କିଛି ସମ୍ମୁଖୀନ କରି, ସମସ୍ତଙ୍କର ସହଯୋଗୀ ହୋଇ ବେହଦର ବୈରାଗ୍ୟ ବୃତ୍ତିରେ
ରହିଥାଆନ୍ତି ।
ସ୍ଲୋଗାନ:-
ଏକମାତ୍ର
ବାବାଙ୍କ ସଂଗରେ ରୁହ ଏବଂ ବାବାଙ୍କୁ ହିଁ ନିଜର ସାଥୀ କର ।
ଅବ୍ୟକ୍ତ ଈଶାରା:- ନିଜ
ପ୍ରତି ଏବଂ ସମସ୍ତଙ୍କ ପ୍ରତି ନିଜର ସଂକଳ୍ପ ଦ୍ୱାରା ଯୋଗର ଶକ୍ତିଗୁଡିକୁ ପ୍ରୟୋଗ କର ।
ଦିବ୍ୟବୁଦ୍ଧି ରୂପୀ
ବିମାନ ଦ୍ୱାରା ସବୁଠାରୁ ଉଚ୍ଚ ଶିଖର ସ୍ଥିତିରେ ସ୍ଥିତ ହୋଇ ଅବ୍ୟକ୍ତ ଦେଶର ନିବାସୀ ହୋଇ ବିଶ୍ୱର
ସର୍ବ ଆତ୍ମାମାନଙ୍କ ପ୍ରତି ଶୁଭଭାବନା ଏବଂ ଶ୍ରେଷ୍ଠ କାମନାର ସହଯୋଗର ତରଙ୍ଗ ବିଚ୍ଛୁରିତ କର ।
ଯୋଗର ପ୍ରୟୋଗ ଦ୍ୱାରା ଦୁଃଖି-ଅଶାନ୍ତ ଆତ୍ମାମାନଙ୍କୁ ଶାନ୍ତି ଏବଂ ଶକ୍ତିର ସକାଶ ଦିଅ ।