01.10.24 Morning
Thai Murli Om Shanti BapDada Madhuban
สาระ:
ลูกๆ ที่แสนหวาน ฝึกฝนที่จะมีสำนึกเป็นดวงวิญญาณ
เพียงด้วยการฝึกฝนนี้เท่านั้นที่ลูกจะสามารถกลายเป็นดวงวิญญาณที่บริสุทธิ์และดวงวิญญาณบุญ
คำถาม:
เนื่องจากการมีความรู้ในเรื่องใดที่ทำให้ลูกๆ อยู่อย่างสดชื่นแจ่มใสอย่างสม่ำเสมอ?
คำตอบ:
ลูกได้รับความรู้ว่านี่เป็นละครที่มหัศจรรย์ที่ถูกสร้างขึ้น
บทบาทที่ไม่สูญสลายของนักแสดงแต่ละคนถูกกำหนดไว้แล้วไว้ภายในละคร
แต่ละคนก็เล่นบทบาทของตนเอง
และเนื่องจากการรู้นี้ลูกจึงอยู่อย่างสดชื่นแจ่มใสอย่างสม่ำเสมอ
คำถาม:
พ่อมีงานศิลปะอะไรอย่างหนึ่งซึ่งไม่มีใครมี
คำตอบ:
พ่อผู้เดียวเท่านั้นที่มีศิลปะของการทำให้ลูกๆ มีจิตสำนึกเป็นดวงวิญญาณ
เพราะท่านเองมีสำนึกเป็นดวงวิญญาณอย่างสม่ำเสมอ ท่านคือผู้ที่สูงสุด
ไม่มีมนุษย์คนใดสามารถมีศิลปะนี้
โอมชานติ
พ่อนั่งที่นี่และอธิบายแก่ลูกๆ ทางจิต นั่นคือแก่ลูกดวงวิญญาณ
ลูกต้องพิจารณาตนเป็นดวงวิญญาณใช่ไหม? พ่อได้อธิบายแก่ลูกแล้วว่า
ก่อนอื่นใดฝึกฝนการเป็นดวงวิญญาณไม่ใช่ร่างกาย
เมื่อลูกพิจารณาว่าตนเองเป็นดวงวิญญาณเท่านั้นที่ลูกจะจดจำพ่อสูงสุด
หากลูกไม่พิจารณาว่าตนเป็นดวงวิญญาณ
และแล้วจะมีการจดจำเพียงญาติมิตรทางโลกและธุรกิจฯลฯ เท่านั้นอย่างแน่นอน
เหตุนี้เองก่อนอื่นลูกต้องฝึกฝน: ฉันคือดวงวิญญาณ
และแล้วก็จะมีการจดจำระลึกถึงพ่อทางจิต พ่อให้คำสอนแก่ลูก:
อย่าได้พิจารณาว่าตนเป็นร่างกาย
ในทั้งวงจรพ่อให้ความรู้นี้แก่ลูกเพียงครั้งเดียวเท่านั้น
และแล้วลูกจะได้รับคำอธิบายนี้อีกครั้งหลังจาก 5000 ปี
หากลูกพิจารณาว่าตนเองเป็นดวงวิญญาณ ลูกก็จะจดจำพ่อด้วยเช่นกัน
ถึงครึ่งหนึ่งของวงจรที่ลูกเคยพิจารณาว่าตนเองเป็นร่างกาย
ในเวลานี้ลูกต้องพิจารณาว่าตนเป็นดวงวิญญาณ เช่นที่ลูกคือดวงวิญญาณ
พ่อคือดวงวิญญาณด้วย อย่างไรก็ตามพ่อนั้นสูงสุด พ่อเป็นเพียงดวงวิญญาณ
และดังนั้นพ่อจึงไม่ได้จดจำผู้มีร่างกายใดๆ ดาด้านี้คือผู้มีร่างกาย
ในขณะที่พ่อนั้นคือผู้ที่ไม่มีตัวตน ประชาบิดาบราห์มานี้คือผู้มีตัวตน
ชื่อที่แท้จริงของชีพบาบาคือชีวา ท่านเป็นเพียงดวงวิญญาณ
เป็นเพียงท่านนั้นที่สูงสุดเหนือสิ่งใด นั่นคือท่านคือดวงวิญญาณสูงสุด
พ่อมาในเวลานี้เท่านั้นและเข้ามาในร่างนี้
ท่านไม่สามารถที่จะกลับมามีสำนึกที่เป็นร่างได้
เป็นมนุษย์ที่มีตัวตนผู้ที่กลับมามีสำนึกที่เป็นร่าง ท่านไม่มีตัวตนอย่างสม่ำเสมอ
ท่านต้องมาและดลใจลูกให้มีการฝึกฝนนี้ ท่านพูดว่า พิจารณาตนเองว่าเป็นดวงวิญญาณ
นั่งและเรียนรู้บทเรียน: “ฉันคือดวงวิญญาณ ฉันคือดวงวิญญาณ” “ฉัน
ดวงวิญญาณนี้คือลูกของชีพบาบา” การฝึกฝนนั้นจำเป็นสำหรับทุกสิ่ง
พ่อไม่ได้กำลังอธิบายสิ่งใดใหม่แก่ลูก เมื่อลูกคิดว่าตนเป็นดวงวิญญาณได้อย่างมั่นคง
ลูกจะมีการจดจำระลึกถึงพ่อที่มั่นคงด้วยเช่นกัน
หากมีสำนึกที่เป็นร่างลูกจะไม่สามารถจดจำพ่อ
ลูกมีความหยิ่งยโสของร่างกายเป็นเวลาครึ่งวงจร
ในเวลานี้พ่อมาสอนลูกให้พิจารณาว่าตนเป็นดวงวิญญาณ
ไม่มีใครในยุคทองสอนให้ลูกพิจารณาว่าตนเป็นดวงวิญญาณ มีการตั้งชื่อแก่ร่างกายเสมอ
ไม่เช่นนั้นแล้วลูกจะเรียกกันและกันว่าอย่างไร?
มรดกที่ลูกได้รับมาจากพ่อที่นี่ก็ได้รับมาอย่างเป็นผลรางวัลที่นั่น
อย่างไรก็ตามลูกก็จะยังคงเรียกกันและกันด้วยชื่อของลูก
ศรีกฤษณะเองก็เป็นชื่อของร่างกาย กิจกรรมนั้นก็ไม่สามารถดำเนินไปโดยไม่มีชื่อได้
ไม่ใช่ว่าใครก็ตามที่นั่นจะพูดว่า พิจารณาว่าตนเป็นดวงวิญญาณ
ที่นั่นทุกคนจะอยู่อย่างมีสำนึกเป็นดวงวิญญาณ
ลูกได้รับการดลใจให้ฝึกฝนนี้ในเวลานี้เพราะได้มีการสะสมบาปอย่างมากมาย
บาปนั้นก็ค่อยๆ สะสมไว้ทีละน้อยๆ และเวลานี้ลูกได้กลายเป็นดวงวิญญาณบาปอย่างสมบูรณ์
ไม่ว่าลูกนั้นจะเคยทำสิ่งใดมาถึงครึ่งหนึ่งของวงจรก็ต้องจบสิ้นลงไป
ที่สิ่งนั้นจะลดลงไปทีละน้อย ในยุคทองนั้นลูกอยู่อย่างสโตประธาน
ในยุคเงินลูกกลับมาสโต เป็นเวลานี้ที่ลูกได้รับมรดก
เพียงด้วยการพิจารณาว่าตนเป็นดวงวิญญาณ และจดจำพ่อเท่านั้นที่ลูกได้รับมรดก
เป็นในเวลานี้ที่พ่อได้ให้คำสอนแก่ลูกเพื่อที่จะกลับมามีสำนึกเป็นดวงวิญญาณ
ลูกไม่ได้รับคำสอนเหล่านี้ในยุคทอง แต่ละคนนั้นก็เฝ้าแต่ก้าวไปตามชื่อของเขาหรือเธอ
ที่นี่ลูกแต่ละคนต้องกลับมาบริสุทธิ์และเป็นดวงวิญญาณบุญจากดวงวิญญาณบาปด้วยพลังโยคะ
ไม่มีความจำเป็นใดสำหรับความรู้นี้ในยุคทองและลูกไม่ได้นำคำสอนเหล่านี้ไปที่นั่น
ลูกไม่ได้นำทั้งความรู้นี้และโยคะนี้ไปที่นั่น
เป็นในเวลานี้เท่านั้นที่ลูกต้องกลับมาบริสุทธิ์จากเต็มไปด้วยบาป
และแล้วองศาของลูกก็ค่อยๆ ลดลง
เช่นที่องศาของพระจันทร์ลดลงจนกระทั่งมีเพียงเส้นที่หลงเหลืออยู่
ดังนั้นอย่าได้สับสนเกี่ยวกับสิ่งนี้ หากลูกไม่เข้าใจบางสิ่งลูกสามารถถามได้
ก่อนอื่นใดจงมีศรัทธาที่มั่นคงว่าลูกคือดวงวิญญาณ ลูกๆ
ดวงวิญญาณกลับมาตโมประธานในเวลานี้ เริ่มแรกลูกเคยสโตประธาน
และแล้วแต่ละวันที่ผ่านไปองศาของลูกก็ลดลงอย่างต่อเนื่อง
เมื่อลูกไม่ได้ทำให้สิ่งนี้มั่นคงว่าลูกเป็นดวงวิญญาณ ลูกก็ลืมพ่อ
นี่คือสิ่งแรกและสิ่งหลัก ด้วยการกลับมามีสำนึกเป็นดวงวิญญาณ
ลูกก็จะจดจำพ่อและมรดกของลูกด้วยเช่นกัน เมื่อลูกจดจำมรดกของลูกๆ
ลูกจะอยู่อย่างบริสุทธิ์ และมีคุณธรรมที่สูงส่งด้วยเช่นกัน
ลูกมีเป้าหมายและวัตถุประสงค์ของลูกอยู่เบื้องหน้าลูก
นี่คือมหาวิทยาลัยของพระเจ้าที่ซึ่งพระเจ้ากำลังสอนลูก
ท่านผู้เดียวเท่านั้นที่สามารถทำให้ลูกมีสำนึกเป็นดวงวิญญาณ ไม่มีใครอื่นมีทักษะนี้
พ่อผู้เดียวสอนสิ่งนี้แก่ลูก ดาด้านี้กำลังทำความเพียรพยายามด้วยเช่นกัน
พ่อไม่เคยใช้ร่างกายที่ท่านนั้นจะต้องทำความเพียรพยายามเพื่อกลับมามีสำนึกเป็นดวงวิญญาณ
ท่านเพียงแต่มาในเวลานี้เพื่อทำให้ลูกสำนึกเป็นดวงวิญญาณ มีคำพูดว่า
ผู้ที่มีความรับผิดชอบบนศีรษะของเขาจะสามารถหลับอย่างสบายได้อย่างไร?
เมื่อใครบางคนมีธุรกิจมากมายเกินไปฯลฯ เขานั้นก็ไม่ได้มีเวลาว่างใดๆ
ผู้ที่มีเวลาว่างนั้นก็มาอยู่เบื้องหน้าบาบาเพื่อจะทำความเพียรพยายาม
คนใหม่บางคนก็มาด้วยเช่นกัน และพวกเขาก็รู้สึกว่าความรู้นี้ดีมาก คำพูดเหล่านี้ “จดจำฉัน
พ่อของลูก และบาปของลูกจะได้รับการปลดเปลื้อง” ได้มีการกล่าวไว้ในกีตะด้วยเช่นกัน
ดังนั้นพ่ออธิบายสิ่งนี้ ท่านไม่ได้ประณามใคร
ท่านรู้ว่าลูกต้องกลับมาไม่บริสุทธิ์จากบริสุทธิ์
และท่านต้องมาเพื่อทำให้ลูกบริสุทธิ์จากไม่บริสุทธิ์ นี่คือละครที่ถูกกำหนดไว้แล้ว
ไม่มีเรื่องของการประณามใครในสิ่งนี้ เวลานี้ลูกๆ เข้าใจความรู้นี้อย่างชัดเจนมาก
ไม่มีใครอื่นรู้จักพระเจ้าเลย
เหตุนี้เองพวกเขาจึงถูกเรียกว่าลูกกำพร้าและเป็นผู้ที่ไม่เชื่อในพระเจ้า
เวลานี้พ่อกำลังทำให้ลูกๆ รู้คิดอย่างมาก
ในฐานะที่เป็นครูท่านก็กำลังสอนลูกว่าวงจรโลกนี้ดำเนินไปอย่างไร
เมื่อลูกได้รับคำสอนเหล่านี้ลูกก็ได้รับการเปลี่ยนแปลง บารัตที่เคยเป็นวัดของชีวา
เวลานี้กลายเป็นโรงค้าประเวณี ไม่มีเรื่องของการประณามในสิ่งนี้
นี่คือการละเล่นที่ซึ่งพ่ออธิบายแก่ลูก
ท่านบอกลูกว่าลูกถูกเปลี่ยนจากเทพไปเป็นปีศาจอย่างไร
แต่ท่านก็ไม่ได้ถามลูกว่าเหตุใดลูกจึงกลายเป็นเช่นนั้น
พ่อได้มาเพื่อให้คำแนะนำของท่านเองแก่ลูกๆ
ท่านมาให้ความรู้ว่าวงจรโลกนั้นหมุนไปอย่างไรแก่ลูกด้วยเช่นกัน
เพียงมนุษย์เท่านั้นที่จะรู้สิ่งนี้ เวลานี้ลูกรู้สิ่งนี้และกำลังจะกลายเป็นเทพ
นี่คือการศึกษาที่เปลี่ยนจากมนุษย์ให้กลายเป็นเทพ
และเพียงพ่อเท่านั้นที่นั่งที่นี่และสอนความรู้นั้น ที่นี่ทุกคนคือมนุษย์
เหล่าเทพไม่สามารถมาสู่โลกนี้ได้ ดังนั้นพวกเขาจึงไม่สามารถกลายเป็นครูและสอนลูก
จงมองดูว่าพ่อผู้ที่สอนลูกมาที่นี่เพื่อสอนลูกอย่างไร ได้รับการจดจำว่าพ่อสูงสุด
ดวงวิญญาณสูงสุดมาใช้พาหนะ พวกเขาไม่ได้เขียนสิ่งนั้นอย่างสมบูรณ์ว่าท่านใช้พาหนะใด
ไม่มีใครแม้แต่จะเข้าใจนัยสำคัญของตรีมูรติ พ่อสูงสุดหมายถึงดวงวิญญาณสูงสุด
ท่านให้คำแนะนำของท่านเองว่าท่านคือใคร ไม่มีเรื่องของความหยิ่งยโสในสิ่งนี้
เนื่องจากการไม่เข้าใจสิ่งนี้ ผู้คนจึงพูดว่า “ท่านมีความหยิ่งยโส”
บราห์มานี้ไม่ได้พูดว่าท่านคือพระเจ้า
เป็นเพียงเรื่องของความเข้าใจว่าคำพูดเหล่านี้คือคำพูดที่สูงส่งของพ่อ พ่อของทุกๆ
ดวงวิญญาณคือหนึ่งเดียว ผู้นี้ถูกเรียกว่าดาด้า ผู้นี้คือ “พาหนะที่โชคดี”
ท่านได้ชื่อว่าบราห์มา เนื่องจากบราห์มินนั้นเป็นที่ต้องการ
ประชาบิดาบราห์มาคืออดิเทพ ท่านคือพ่อของผู้คน พวกเขาคือผู้คนใด?
ประชาบิดาบราห์มาคือผู้มีร่างกาย และดังนั้นท่านต้องนำทุกคนมาเลี้ยงดู
ชีพบาบาอธิบายแก่ลูกๆ: พ่อไม่ได้นำใครมาเลี้ยงดู ลูกๆ
ดวงวิญญาณทั้งหมดถึงอย่างไรก็เป็นลูกๆ ของพ่อเสมอ พ่อไม่ได้ทำให้ลูกเป็นลูกๆของพ่อ
พ่อคือพ่อที่คงอยู่ตลอดไปของลูกๆ ดวงวิญญาณ พ่ออธิบายอย่างกระจ่างชัดมาก
แต่กระนั้นก็ตามท่านก็พูดว่าพิจารณาว่าตนเป็นดวงวิญญาณ ลูกละทิ้งทั้งโลกเก่า
สติปัญญาของลูกรู้ว่าทุกคนจะกลับบ้านจากโลกนี้ไป
ไม่ใช่ว่าลูกต้องมีการสละละทิ้งและไปอยู่ในป่า
เราจะละทิ้งทั้งโลกและไปสู่บ้านของเรา
เหตุนี้เองจึงไม่มีสิ่งใดนอกจากพ่อผู้เดียวควรได้รับการจดจำ เมื่อใครบางคนไปถึงอายุ
60 เขาก็ต้องทำความเพียรพยายามเพื่อไปอยู่เหนือเสียง
นั่นคือเพื่อไปสู่สภาพของการปลดเกษียณ เรื่องของการเข้าไปสู่สภาพของการปลดเกษียณนี้
อ้างอิงถึงเวลานี้
บนหนทางของความเลื่อมใสศรัทธาไม่มีใครรู้เกี่ยวกับสภาพของการปลดเกษียณ
พวกเขาไม่สามารถอธิบายความหมายของ “สภาพของการปลดเกษียณ” “การอยู่เหนือเสียง”
ก็อ้างอิงถึงโลกที่ไม่มีตัวตน
ดวงวิญญาณทั้งหมดอาศัยอยู่ที่นั่นและดังนั้นจึงเป็นสภาพของการปลดเกษียณของทุกคน
ทุกคนต้องกลับบ้าน ในคัมภีร์
พวกเขาได้แสดงว่าดวงวิญญาณคือดวงดาวที่เปล่งประกายที่กึ่งกลางหน้าผาก
บางคนคิดว่าดวงวิญญาณมีรูปเหมือนนิ้วหัวแม่มือและพวกเขาก็จดจำรูปนิ้วหัวแม่มือ
พวกเขาจะสามารถจดจำและกราบไหว้บูชาดวงดาวได้อย่างไร? ดังนั้นพ่ออธิบาย
เมื่อลูกได้กลับมามีสำนึกที่เป็นร่าง ลูกก็กลายเป็นผู้กราบไหว้บูชา
เมื่อเวลาของความเลื่อมใสศรัทธาได้เริ่มขึ้น
สิ่งนั้นก็ถูกเรียกว่าลัทธิของความเลื่อมใสศรัทธา ลัทธิของความรู้นี้แยกห่างไป
ความรู้นี้และความเลื่อมใสศรัทธาทั้งสองไม่สามารถอยู่ในเวลาเดียวกัน
เช่นที่กลางวันและกลางคืนไม่สามารถเกิดขึ้นในเวลาเดียวกัน
กลางวันนั้นก็กล่าวถึงความสุข
และกลางคืนนั้นก็กล่าวถึงความทุกข์นั่นคือความเลื่อมใสศรัทธา มีคำกล่าวว่า
กลางวันและแล้วกลางคืนของประชาบิดาบราห์มา
ดังนั้นผู้คนและบราห์มานั้นเกิดขึ้นในเวลาเดียวกันอย่างแน่นอนใช่หรือไม่ ลูกๆ
บราห์มินเข้าใจว่าลูกมีประสบการณ์ของความสุขเป็นเวลาครึ่งวงจร
และแล้วก็มีความทุกข์เป็นเวลาครึ่งวงจร
นี่คือบางสิ่งที่จะต้องเข้าใจด้วยสติปัญญาของลูก
ลูกรู้ด้วยเช่นกันว่าไม่ใช่ทุกคนจะสามารถจดจำพ่อ
กระนั้นก็ตามพ่อเองก็อธิบายแก่ลูกอย่างต่อเนื่องว่า
พิจารณาว่าตนเป็นดวงวิญญาณและจดจำพ่อ และลูกจะกลับมาบริสุทธิ์
สาสน์นี้ต้องถูกให้กับทุกคน ลูกต้องทำงานรับใช้ ผู้ที่ไม่ทำงานรับใช้ไม่ใช่ดอกไม้
เมื่อผู้เป็นนายของสวนไปสู่สวน,
ท่านก็ต้องการที่จะเห็นแต่ดอกไม้ผู้ที่มีค่าต่องานรับใช้และผู้ที่ให้ประโยชน์แก่ผู้คนมากมายเท่านั้นอยู่เบื้องหน้าท่าน
ผู้ที่มีสำนึกที่เป็นร่างสามารถเข้าใจได้ด้วยตนเองว่าพวกเขาไม่ใช่ดอกไม้
ดอกไม้ที่ดีมากกำลังนั่งอยู่เบื้องหน้าบาบา
ดังนั้นสายตาของพ่อจึงจับจ้องไปยังพวกเขา และแล้วก็มีการร่ายรำ(ของความรู้)ที่ดีมาก(ตัวอย่างของเด็กหญิงเต้นรำ)
ในโรงเรียน ครูทั้งหลายก็รู้ว่าใครจะได้รับอันดับหนึ่ง สอง และสาม
ความใส่ใจของพ่อนั้นก็ถูกดูดดึงไปหาผู้ที่ทำงานรับใช้ด้วยเช่นกัน
พวกเขาคือผู้ที่ไต่ไปสู่หัวใจของพ่อ
ผู้ที่ทำลายงานรับใช้ไม่สามารถไต่ไปสู่หัวใจของพ่อ
สิ่งแรกและสิ่งหลักที่พ่ออธิบายก็คือ: จงมีศรัทธาว่าลูกคือดวงวิญญาณ,
เพียงเท่านั้นเองที่จะมีการจดจำระลึกถึงพ่อ หากมีสำนึกที่เป็นร่าง,ลูกจะไม่สามารถมีการจดจำระลึกถึงพ่อได้
และแล้วสติปัญญาของลูกก็จะถูกดูดดึงไปหาญาติมิตรทางโลกหรือธุรกิจของลูก
เมื่อลูกมีสำนึกเป็นดวงวิญญาณ, ลูกก็จดจำพ่อเหนือโลก
ลูกควรจะจดจำพ่อด้วยความรักอย่างมาก
ต้องการความเพียรพยายามที่จะพิจารณาว่าตนเองเป็นดวงวิญญาณ
ลูกจำเป็นต้องมีความสันโดษเพราะหลักสูตรของการอยู่ในเตาเผาเป็นเวลา 7 วันนั้นยากมาก
ไม่ควรจะมีการจดจำใคร ลูกไม่สามารถแม้กระทั่งเขียนจดหมายถึงใคร
สิ่งนี้เคยเป็นบัทตีของลูกในตอนเริ่มแรก ไม่ทุกคนที่สามารถอยู่ที่นี่ได้
เหตุนี้เองจึงมีคำกล่าวว่า ฝึกฝนสิ่งนี้ขณะที่อยู่ที่บ้าน
ผู้เลื่อมใสศรัทธาเองก็แยกพื้นที่จากกันเพื่อที่จะทำกราบไหว้บูชาฯลฯ
พวกเขานั่งในที่นั้นและหมุนลูกประคำ
ดังนั้นจำเป็นต้องอาศัยสันโดษในการจาริกแสวงบุญแห่งการทรงจำระลึกถึงนี้ด้วย
ลูกต้องจดจำพ่อผู้เดียวเท่านั้น ไม่มีเรื่องของการใช้คำพูดในสิ่งนี้
ลูกจำเป็นต้องหาเวลาที่จะฝึกฝนการจดจำระลึกถึงนี้
ลูกรู้ว่าพ่อทางร่างคือผู้สร้างที่มีขีดจำกัด
ในขณะที่ผู้เดียวนี้คือผู้สร้างที่ไม่มีขีดจำกัด
ประชาบิดาบราห์มานั้นก็ไม่มีขีดจำกัดด้วยเช่นกัน ท่านนำลูกๆมาเลี้ยงดู
ชีพบาบาไม่ได้นำใครมาเลี้ยงดู ลูกนั้นคือลูกๆ ของท่านเสมอ ลูกๆ ดวงวิญญาณพูดว่า
ลูกคือลูกๆ ที่คงอยู่ตลอดไปของชีพบาบา บราห์มาได้นำลูกมาเลี้ยงดู
แต่ละประเด็นต้องเข้าใจอย่างดีมาก พ่ออธิบายแก่ลูกๆ ทุกวัน ลูกพูดว่า บาบา,
เราไม่สามารถจดจำท่านได้ พ่อพูดว่า ลูกต้องหาเวลาสำหรับสิ่งนี้
บางคนก็เป็นเช่นที่ว่าพวกเขาไม่สามารถให้เวลาได้เลย
พวกเขามีงานมากมายในสติปัญญาของเขา
ดังนั้นพวกเขาจะสามารถอยู่ในการจาริกแสวงบุญแห่งการทรงจำระลึกถึงได้อย่างไร?
พ่ออธิบายว่า สิ่งหลักคือการพิจารณาว่าตนเองเป็นดวงวิญญาณและจดจำพ่อ
และลูกจะกลับมาบริสุทธิ์ “ฉันคือดวงวิญญาณ, ลูกของชีพบาบา” นี่คือ “มานมานะบาฟ”
สิ่งนี้ต้องการความเพียรพยายาม ไม่มีเรื่องของการได้รับพรฯลฯ ไม่เลย
นี่คือการศึกษาเล่าเรียน ไม่สามารถมีพรหรือความเมตตาในสิ่งนี้
พ่อนั้นเคยวางมือของพ่อไว้เหนือลูกหรือไม่?
ลูกรู้ว่าลูกกำลังได้รับมรดกของลูกจากพ่อที่ไม่มีขีดจำกัด ทุกสิ่งนั้นรวมอยู่ในพร “ขอให้ลูกเป็นอมตะ!”
“ขอให้ลูกมีชีวิตที่ยืนยาว!” ลูกจะมีชีวิตที่เต็มอายุ
ที่นั่นจะไม่เคยมีความตายก่อนเวลาอันควรใดๆ ไม่มีผู้รู้หรือผู้เคร่งศาสนาใดๆ
สามารถให้มรดกนี้แก่ลูก พวกเขาพูดว่า ขอให้ลูกมีบุตรชาย!
ดังนั้นผู้คนคิดว่าพวกเขานั้นมีบุตรชายเนื่องจากพรนั้น
ใครก็ตามที่ไม่มีบุตรชายก็จะไปและกลายเป็นสาวกของเขา
ความรู้นี้ได้รับมาเพียงครั้งเดียวเท่านั้น
ความรู้นี้คือสิ่งที่ไม่มีสิ่งใดเจือปนและเป็นผลรางวัลของความรู้สุดท้ายนั้นเป็นเวลาครึ่งวงจร
และแล้วก็เป็นความไม่รู้ ความเลื่อมใสศรัทธานั้นกล่าวได้ว่าเป็นความไม่รู้
ทุกสิ่งได้รับการอธิบายอย่างชัดเจนมาก อัจชะ
ถึงลูกๆ
ที่สุดแสนหวาน ผู้เป็นที่รักยิ่ง ที่จากหายไปนาน เวลานี้ได้พบพานอีกครั้ง รัก
ระลึกถึง และสวัสดีตอนเช้า จากแม่ พ่อ บัพดาดา พ่อทางจิตพูดนมัสเตกับลูกๆ ทางจิต
สาระสำหรับการสร้างสมเพื่อการเป็นตัวของความรู้ คุณธรรม และการจดจำระลึกถึง:
1.
เวลานี้เป็นสภาพของการปลดเกษียณของลูก ดังนั้น ละทิ้งทุกสิ่งจากสติปัญญาของลูก
และอยู่ในการจดจำระลึกถึงพ่อผู้เดียว นั่งอย่างสันโดษและฝึกฝน: ฉันเป็นดวงวิญญาณ,
ฉันเป็นดวงวิญญาณ
2.
กลายเป็นดอกไม้ที่ทำงานรับใช้
อย่าได้มีการกระทำเช่นนั้นที่จะทำให้งานรับใช้เสียหายอันเนื่องจากอิทธิพลของจิตสำนึกที่เป็นร่าง
กลายเป็นเครื่องมือที่จะให้ประโยชน์แก่ผู้คนมากมาย
หาเวลาที่จะมีการจดจำระลึกถึงอย่างแน่นอน
พร:
ขอให้ลูกกลับมาเป็นอิสระจากการความผูกพันยึดมั่นโดยสิ้นเชิง
โดยการซึมซับความใหม่ของความรู้ของความบริสุทธิ์ของพระเจ้า
ความใหม่ของความรู้ของพระเจ้านี้คือความบริสุทธิ์
ลูกพูดด้วยความซาบซึ้งทางจิตว่าไฟและสำลีสามารถอยู่ด้วยกันได้โดยไม่ติดไฟ
ลูกได้ท้าทายโลกและพูดว่า
ถ้าไม่กลับมาบริสุทธิ์ลูกจะไม่สามารถกลายมาเป็นดวงวิญญาณโยคีหรือญาณีได้ ดังนั้น
ความบริสุทธิ์หมายถึงการเป็นอิสระจากความผูกพันยึดมั่นโดยสิ้นเชิง
อย่าให้มีความผูกพันยึดมั่นกับบุคคลหรือวัตถุสิ่งของใดๆ
ด้วยความบริสุทธิ์เช่นนี้เท่านั้นที่ลูกจะสามารถทำงานรับใช้ในการชำระวัตถุธาตุให้บริสุทธิ์ได้
คติพจน์:
ความบริสุทธิ์คือรากฐานหลักของชีวิตของลูก แม้ว่าลูกจะต้องตาย
ลูกจะต้องไม่ยอมทิ้งศาสนาของลูกเอง