21.02.25 Morning
Thai Murli Om Shanti BapDada Madhuban
สาระ:
ลูกๆที่แสนหวาน เพื่อที่จะสอบผ่านด้วยเกียรตินิยม
โยคะแห่งสติปัญญาของลูกไม่ควรเร่ร่อนแม้เพียงเล็กน้อย จดจำพ่อผู้เดียวเท่านั้น
ผู้ที่จดจำร่างกายของผู้ใดไม่สามารถประกาศสิทธิ์ในสถานภาพที่สูงได้
คำถาม:
จุดหมายปลายทางสูงสุดคืออะไร?
คำตอบ:
จุดหมายปลายทางสูงสุดสำหรับลูกดวงวิญญาณ
คือการตายขณะมีชีวิตและเป็นของพ่อผู้เดียวเท่านั้น -
ไม่จดจำผู้ใดอื่นและลืมสำนึกทั้งหมดของร่างกายของลูกอย่างสมบูรณ์
จุดหมายปลายทางสูงสุด คือการทำให้สภาพของลูกมีสำนึกเป็นดวงวิญญาณอย่างสม่ำเสมอ
เป็นด้วยสิ่งนี้ที่ลูกจะบรรลุถึงสภาพอยู่เหนือบ่วงกรรมของลูก
เพลง:
ท่านคือมหาสมุทรแห่งความรัก เรากระหายต่อหนึ่งหยด!
โอมชานติ
เวลานี้เพลงนี้ผิด แทนที่จะเป็นความรัก มันควรเป็นมหาสมุทรแห่งความรู้
ลูกไม่สามารถเติมไหด้วยความรัก ลูกสามารถเติมไหด้วยน้ำของแม่น้ำคงคา ฯลฯ
ดังนั้นคำสรรเสริญนั้นจึงเป็นของหนทางของความเลื่อมใสศรัทธา
สิ่งนั้นผิดและสิ่งนี้ถูกต้อง ก่อนอื่นพ่อคือมหาสมุทรแห่งความรู้
แม้ว่าลูกๆจะมีความรู้นี้เล็กน้อย ลูกก็สามารถประกาศสิทธิ์ในสถานภาพที่สูงมากได้
ลูกๆ รู้ว่าเวลานี้ลูกเป็นสมาชิกของวัดดิลวาลาที่มีชีวิตนี้อย่างแน่นอน
วัดดิลวาลานั้นไม่มีชีวิต ในขณะที่ นี่คือวัดดิลวาลาที่มีชีวิต
นี่ก็เป็นความมหัศจรรย์เช่นกัน ลูกกำลังนั่งที่นี่ในรูปที่มีชีวิตในขณะที่
นั่นคืออนุสรณ์ที่ไม่มีชีวิตของลูก อย่างไรก็ตามมนุษย์ไม่เข้าใจสิ่งใด
เมื่อลูกก้าวหน้าต่อไปพวกเขาจะมาเพื่อเข้าใจว่า
อย่างแน่นอนนี่คือมหาวิทยาลัยของพระเจ้าผู้เป็นพ่อ และพระเจ้ากำลังสอนอยู่ที่นี่
ไม่สามารถมีมหาวิทยาลัยใดที่ยิ่งใหญ่กว่ามหาวิทยาลัยนี้
พวกเขาจะเข้าใจว่านี่คือวัดดิลวาลาที่มีชีวิต
วัดดิลวาลานั้นคืออนุสรณ์ที่ถูกต้องของลูก
เบื้องบนที่เพดานพวกเขาได้แสดงภาพสุริยวงศ์และจันทราวงศ์ แล้วก็อดิเทพ อดิเทวี
และลูกๆกำลังนั่งโยคะอยู่บนพื้น ชื่อของผู้นี้คือบราห์มา
และสรัสวตีคือลูกสาวของบราห์มา เนื่องจากมีประชาปิตาบราห์มา
ก็ต้องมีโก๊ปและโก๊ปปี๊ด้วยอย่างแน่นอน ภาพเหล่านั้นไม่มีชีวิต
ภาพเหล่านั้นเป็นภาพของผู้ที่เคยมีชีวิตอยู่ในอดีต เช่นที่เมื่อใครบางคนตาย
พวกเขาก็จะทำภาพของคนนั้นอย่างรวดเร็วมาก หากพวกเขาไม่รู้ถึงตำแหน่ง
หรือชีวประวัติของเขา หากพวกเขาไม่เขียนว่าอาชีพการงานของเขาคืออะไร
ภาพนั้นก็จะไม่มีประโยชน์เลย
เพราะเป็นไปด้วยสิ่งนี้ที่ลูกจะค้นพบว่างานเฉพาะเจาะจงใดที่บุคคลนั้นได้ทำ
เวลานี้แม้ว่ามีวัดให้แก่เทพ
แต่ก็ไม่มีใครรู้ถึงหน้าที่การงานหรือชีวประวัติของพวกเขา ไม่มีใครรู้จักชีพบาบา
ผู้ที่สูงสุดเหนือสิ่งใด เวลานี้ลูกๆ รู้ชีวประวัติของทุกคน
ลูกรู้ว่าใครคือคนหลักที่มีชีวิตอยู่ในอดีต
และเหตุใดพวกเขาจึงได้รับการกราบไหว้บูชา พระเจ้านั้นสูงสุดเหนือสิ่งใด
ผู้คนเฉลิมฉลองชีพราตรี ดังนั้นท่านต้องจุติอวตารลงมาอย่างแน่นอน
อย่างไรก็ตามไม่มีใครรู้ว่าเมื่อใดที่ท่านได้อวตารมา หรือท่านได้ทำอะไรเมื่อท่านมา
พร้อมกับชีวาก็มีบราห์มา ใครคืออดิเทพและใครคืออดิเทวี?
ทำไมถึงแสดงภาพพวกท่านด้วยแขนมากมาย?
นั่นคือการแสดงสัญลักษณ์ของการเติบโตที่เกิดขึ้น
การขยายตัวอย่างมากมายเกิดขึ้นผ่านประชาปิตาบราห์มา
พวกเขาพูดถึงบราห์มาว่าท่านมีแขน 100 แขน และว่าท่านมี 1,000 แขน
พวกเขาไม่ได้พูดถึงแขนมากมายของวิษณุหรือชางก้า
เหตุใดพวกเขาถึงพูดเช่นนี้ถึงแขนของบราห์มา?
สิ่งสร้างทั้งหมดเป็นสิ่งสร้างของประชาปิตาบราห์มา
ไม่มีเรื่องเกี่ยวกับแขนของร่างกายมากมายนั้น แม้ว่าพวกเขาพูดถึงบราห์มาที่มี 1,000
แขน พวกเขาก็ไม่รู้ความหมายของสิ่งนั้น
เวลานี้ลูกสามารถเห็นได้ในทางปฏิบัติว่าบราห์มามีแขนกี่แขน
แขนเหล่านี้ไม่มีขีดจำกัด ทุกคนยอมรับประชาปิตาบราห์มา
แต่พวกเขาไม่รู้หน้าที่การงานของท่าน ดวงวิญญาณไม่มีแขน เป็นร่างกายที่มีแขน
มีพี่น้องนับล้านๆ และดังนั้นจะมีแขนมากมายแค่ไหน?
อย่างไรก็ตามก่อนอื่นพวกเขาต้องเข้าใจความรู้นี้ทั้งหมดอย่างชัดเจน
หลังจากนั้นลูกจึงจะสามารถถ่ายทอดสิ่งเหล่านี้ทั้งหมดให้กับพวกเขา สิ่งแรกและสำคัญ
คือพ่อผู้เดียวพูดว่า: จดจำพ่อและจดจำมรดกของลูก
มหาสมุทรแห่งความรู้ได้รับการจดจำด้วยเช่นกัน ท่านให้ประเด็นของความรู้นี้มากมาย
ไม่สามารถจดจำประเด็นเหล่านี้ทั้งหมดได้ เพียงสาระที่คงอยู่ในสติปัญญา
ในที่สุดสาระที่คงอยู่ก็คือ “มานมานะบาฟ” ศรีกฤษณะไม่สามารถเป็นมหาสมุทรแห่งความรู้
เขาเป็นส่วนหนึ่งของสิ่งสร้าง เพียงพ่อผู้เดียวเท่านั้นคือผู้สร้าง
เป็นพ่อที่ให้มรดกแก่ทุกคนและพาทุกคนกลับบ้าน
บ้านของพ่อและบ้านของดวงวิญญาณคืออาณาเขตแห่งความเงียบสงบ
ดินแดนแห่งวิษณุไม่เรียกว่าบ้านของพ่อ
โลกที่ไม่มีตัวตนที่ซึ่งดวงวิญญาณอาศัยอยู่นั้นคือบ้าน ลูกๆ
ที่รู้คิดสามารถดูดซับประเด็นเหล่านี้ทั้งหมดได้
ไม่ใช่ว่าความรู้ทั้งหมดนี้จะสามารถคงอยู่ในสติปัญญาของใคร
หรือว่าลูกจะสามารถเขียนบนกระดาษได้มากมาย
หากลูกจะรวบรวมมุร์ลีเหล่านี้ทั้งหมดด้วยกัน ทั้งห้องก็จะเต็มไปด้วยมุร์ลีเหล่านั้น
ในการศึกษาอื่นๆมีหนังสืออยู่มากมาย เมื่อผู้คนได้ผ่านการสอบของพวกเขาแล้ว
เพียงแต่สาระเท่านั้นที่คงอยู่ในสติปัญญาของพวกเขา
เมื่อพวกเขาสอบผ่านการสอบกฎหมายพวกเขาก็มีความสุขชั่วคราวเป็นเวลาชาติเกิดเดียว
สิ่งนั้นนำรายได้ที่สูญสลายมาให้พวกเขา
พ่อนี้ทำให้ลูกสามารถมีรายได้ที่ไม่สูญสลายสำหรับอนาคต กูรูและนักบุญฯลฯ
เพียงแต่ทำให้ผู้คนสามารถหารายได้ที่สูญสลาย
เมื่อการทำลายล้างเข้ามาใกล้ยิ่งขึ้นรายได้นั้นก็จะลดลง
ลูกจะพูดที่จริงรายได้นั้นเพิ่มขึ้น แต่ก็ไมได้เป็นเช่นนั้น
ทั้งหมดนี้กำลังจะถูกทำลาย ก่อนหน้านี้ราชาเคยมีรายได้ของตนเอง ฯลฯ ที่จะใช้
ทุกวันนี้พวกเขาไม่มีแม้กระทั่งสิ่งนั้น รายได้ของลูกนั้นคงอยู่เป็นเวลายาวนานมาก
ลูกรู้ว่าละครนี้ถูกกำหนดไว้แล้วและไม่มีใครในโลกรู้เกี่ยวกับสิ่งนี้
ลูกแต่ละคนดูดซับสิ่งนี้ ต่างลำดับกันไป ลูกบางคนก็ไม่สามารถอธิบายสิ่งใด
บ้างพูดว่าพวกเขาอธิบายให้แก่เพื่อนฝูงญาติมิตรฯลฯของพวกเขา
แต่นั่นเช่นกันก็เป็นเพียงเวลาชั่วคราวเท่านั้น
เหตุใดลูกจึงไม่สามารถอธิบายสิ่งเหล่านี้ให้แก่ผู้อื่นที่นิทรรศการล่ะ ฯลฯ?
เพราะลูกไม่ได้ดูดซับสิ่งนี้อย่างถูกต้องแม่นยำ อย่าได้พิจารณาว่าตัวลูกนั้นฉลาดมาก
หากลูกกระตือรือร้นเกี่ยวกับการรับใช้ ให้รับฟังผู้ที่อธิบายอย่างชัดเจน
พ่อได้มาเพื่อทำให้ลูกสามารถประกาศสิทธิ์ในสถานภาพที่สูง
และดังนั้นลูกต้องทำความเพียรพยายามบางอย่าง อย่างไรก็ตามหากไม่อยู่ในโชคของลูก
ลูกก็ไม่แม้กระทั่งยอมรับศรีมัท และสถานภาพของลูกก็จะถูกทำลาย
อาณาจักรนี้กำลังถูกก่อตั้งขึ้นตามแผนของละคร
ความหลากหลายทั้งหมดนั้นเป็นที่ต้องการสำหรับอาณาจักรนี้ ลูกๆ
สามารถเข้าใจได้ว่าบางคนจะกลายเป็นปวงประชาที่ดีและบางคนก็น้อยกว่า พ่อพูดว่า:
พ่อได้มาเพื่อสอนราชาโยคะแก่ลูก มีภาพลักษณ์ของราชาในวัดดิลวาลา
ผู้ที่มีค่าควรแก่การกราบไหว้บูชาภายหลังกลายเป็นผู้กราบไหว้บูชา
สถานภาพของราชาและราชินีเหล่านั้นสูง แม้ว่าเมื่อพวกเขาตกลงไปสู่หนทางบาป
ก็มีอาณาจักรที่มีปวงประชามั่งคั่งด้วยเช่นกัน ในวัดจักรนาถได้แสดงว่าทุกคนสวมมงกุฎ
ปวงประชาไม่ได้สวมมงกุฎ
มีการแสดงภาพราชาและราชินีที่สวมมงกุฎเหล่านั้นข้องแวะอยู่ในกิเลสด้วย
พวกเขามีความสุขอย่างใหญ่หลวง และมีความมั่งคั่งเช่นกัน
แต่บางคนก็มีทรัพย์สมบัติมากกว่าและบางคนก็มีน้อยกว่า
แน่นอนว่ามีความแตกต่างระหว่างพระราชวังที่ประดับด้วยเพชรและพระราชวังทำด้วยเงิน
ดังนั้นพ่อพูดกับลูกๆ: ทำความเพียรพยายามอย่างดีที่จะประกาศสิทธิ์ในสถานภาพที่สูง
ราชานั้นมีความสุขมากกว่า ที่นั่นทุกคนมีความสุขในขณะที่ที่นี่ทุกคนไม่มีความสุข
ทุกคนที่นี่ประสบกับโรคภัยไข้เจ็บฯลฯฅ มีเพียงความสุขเท่านั้นที่นั่น
แต่สถานภาพของพวกเขาก็ยังคงต่างลำดับกันไป พ่อพูดว่า:
เฝ้าแต่ทำความเพียรพยายามอย่างสม่ำเสมอ อย่าได้เกียจคร้าน
เป็นที่เข้าใจได้จากความเพียรพยายามที่ลูกทำว่า
การหลุดพ้นเพื่อชีวิตใหม่ประเภทใดที่ลูกจะได้รับตามละคร
เพื่อที่จะประกาศสิทธิ์ต่อการหลุดพ้นเพื่อชีวิตใหม่ที่ไม่มีกิเลส
ลูกต้องทำตามศรีมัท หากนักเรียนไม่ปฏิบัติตามคำสอนที่ครูของเขาให้กับเขา
เขาก็ไร้ประโยชน์ ลูกทั้งหมดนั้นต่างลำดับกันไปตามความเพียรพยายามที่ลูกทำ
หากลูกพูดว่าลูกไม่สามารถทำบางสิ่ง แล้วลูกจะเรียนรู้อะไร?
ลูกต้องศึกษาเล่าเรียนและกลับมาฉลาด เพื่อที่ผู้คนจะพูดว่าลูกอธิบายได้ดีมาก
อย่างไรก็ตาม ลูกดวงวิญญาณต้องตายขณะมีชีวิต และเป็นของพ่อผู้เดียวเท่านั้น
จุดหมายปลายทางสูงสุด คือการไม่จดจำใครอื่น และทำลายสำนึกของร่างกายของลูกทั้งหมด
ลูกต้องลืมทุกสิ่ง จุดหมายปลายทางที่สูง
คือเมื่อลูกได้ทำให้สภาพของลูกเป็นสำนึกดวงวิญญาณอย่างสมบูรณ์
ดวงวิญญาณเบื้องบนนั้นปราศจากร่าง และแล้วพวกเขาก็ลงมาที่นี่และรับร่างกายมาใช้
เวลานี้ในขณะที่ลูกอยู่ที่นี่ ลูกต้องพิจารณาตัวลูกเองว่าปราศจากร่าง
ความเพียรพยายามนี้ยิ่งใหญ่มาก ลูกต้องพิจารณาว่าตนเองเป็นดวงวิญญาณ
และบรรลุถึงสภาพอยู่เหนือบ่วงกรรมของลูก
แม้แต่งูก็มีความรู้สึกเพียงพอที่จะละทิ้งหนังเก่าของมัน
ลูกต้องละทิ้งสำนึกของร่างกายของลูกด้วยเช่นกัน เมื่อลูกอยู่ในอาณาเขตสูงสุด
ลูกก็มีสำนึกที่เป็นดวงวิญญาณอยู่แล้ว ในขณะที่ลูกอยู่ที่นี่และอยู่ในร่างกาย
ลูกต้องพิจารณาตนเองว่าเป็นดวงวิญญาณ สำนึกของร่างกายควรจะถูกทำลาย
นี่คือการสอบที่ใหญ่มากที่พระเจ้าตัวท่านเองต้องมาเพื่อสอนลูก ไม่มีใครจะพูดว่า: “ละทิ้งความสัมพันธ์ทั้งหมดของร่างกายและเป็นของพ่อ”
พิจารณาตนเองว่าเป็นดวงวิญญาณที่ไม่มีตัวตน ลูกไม่ควรมีสำนึกของสิ่งอื่นใดเลย
มายานั้นดักลูกไว้ในสำนึกร่างกายของกันและกัน เหตุนี้เองบาบาจึงพูดว่า
ลูกต้องไม่แม้กระทั่งจดจำผู้มีตัวตนนี้ บาบาพูดว่า:
ลูกต้องลืมแม้กระทั่งร่างกายของลูกเองและจดจำพ่อผู้เดียว
สิ่งนี้ต้องใช้ความเพียรพยายามอย่างมาก
มายาดักแม้กระทั่งลูกที่ดีมากในรูปและนามของผู้อื่น นิสัยนั้นเลวร้ายมาก
การจดจำร่างของใครบางคนหมายถึงการจดจำวิญญาณปีศาจร้าย
พ่อบอกลูกให้จดจำชีพบาบาผู้เดียวเท่านั้น
แต่แล้วลูกก็เฝ้าแต่จดจำวิญญาณปีศาจร้ายทั้งห้า
ขออย่าได้มีความผูกพันยึดมั่นกับร่างกายของใคร ลูกต้องศึกษากับครูของลูก
แต่ลูกต้องไม่ติดกับในรูปและนามของครูนั้น
ต้องใช้ความเพียรพยายามที่จะกลับมีสำนึกเป็นดวงวิญญาณ ลูกๆ
มากมายส่งชาร์ทของพวกเขาให้บาบา แต่บาบาไม่มีศรัทธาในตัวพวกเขา บ้างพูดว่า: “ฉันไม่จดจำใครนอกจากชีพบาบา”
อย่างไรก็ตาม
บาบารู้ว่าการจดจำระลึกถึงที่พวกเขามีนั้นไม่มีค่าแม้กระทั่งหนึ่งสตางค์
เป็นการจดจำระลึกถึงที่ใช้ความเพียรพยายามอย่างมาก
ดวงวิญญาณติดกับโดยใครคนใดคนหนึ่ง
การจดจำผู้มีร่างกายหมายถึงการจดจำวิญญาณปีศาจรร้ายทั้งห้า
เป็นที่รู้จักกันว่าเป็นการกราบไหว้บูชาวิญญาณปีศาจร้ายเช่นกัน
ลูกจดจำวิญญาณปีศาจร้าย ที่นี่ลูกเพียงจดจำชีพบาบาเท่านั้น
ไม่มีเรื่องของการกราบไหว้บูชา
ลูกได้จบสิ้นนามและร่องรอยทั้งหมดของความเลื่อมใสศรัทธาอย่างสมบูรณ์
แล้วเหตุใดลูกจึงจดจำสัญลักษณ์เหล่านั้นเล่า?
สัญลักษณ์เหล่านั้นทำมาจากดินเหนียวเช่นกัน พ่อพูดว่า:
ทั้งหมดนี้ถูกกำหนดไว้แล้วในละคร
พ่อต้องเปลี่ยนลูกจากผู้กราบไหว้บูชาเป็นผู้ที่มีค่าควรแก่การกราบไหว้บูชา
ลูกต้องไม่จดจำผู้ที่มีร่างกายใดๆเลย ไม่จดจำใครนอกจากจดจำพ่อผู้เดียวเท่านั้น
เมื่อลูกดวงวิญญาณกลับมาบริสุทธิ์ ลูกจะได้รับร่างกายที่บริสุทธิ์
เวลานี้ร่างกายเหล่านั้นไม่บริสุทธิ์ ในขณะที่ดวงวิญญาณกำลังเปลี่ยนจากสาโทประธาน
เป็น สาโท ราโจ และทาโม พวกเขาจะได้รับร่างกายตามนั้น
เวลานี้ลูกดวงวิญญาณเฝ้าแต่ได้รับการชำระให้บริสุทธิ์
แต่ร่างกายของลูกจะไม่กลับมาบริสุทธิ์ที่นี่ สิ่งเหล่านี้ต้องเป็นที่เข้าใจ
ประเด็นเหล่านี้จะนั่งในสติปัญญาของผู้ที่เข้าใจประเด็นเหล่านั้นอย่างดี
และของผู้ที่เฝ้าแต่อธิบายแก่ผู้อื่น เป็นดวงวิญญาณที่ต้องกลับมาสาโทประธาน
ใช้ความเพียรพยายามอย่างมากที่จะจดจำพ่อ
ลูกบางคนก็ไม่สามารถมีการจดจำระลึกถึงน้อยนิดที่สุด
เพื่อที่จะสอบผ่านด้วยเกียรตินิยม
โยคะแห่งสติปัญญาของลูกต้องไม่เร่ร่อนไปที่ใดแม้แต่น้อย
ลูกควรจดจำระลึกถึงพ่อผู้เดียวเท่านั้น
แต่โยคะแห่งสติปัญญาของลูกก็เฝ้าแต่เร่ร่อนไปทั่ว
ยิ่งลูกทำให้ผู้อื่นทัดเทียมกับตนเองมากเพียงใด
ลูกก็จะยิ่งประกาศสิทธิ์ในสถานภาพที่สูงตามนั้น
ผู้ที่จดจำร่างของใครบางคนจะไม่สามารถประกาศสิทธิ์ในสถานภาพที่สูงได้
ลูกต้องสอบผ่านด้วยเกียรตินิยมที่นี่
ลูกจะสามารถประกาศสิทธิ์ในสถานภาพที่สูงได้อย่างไรหากลูกไม่ทำความเพียรพยายามนี้?
ผู้ที่จดจำร่างของใครบางคนจะไม่สามารถทำความเพียรพยายามใดๆ ได้เลย พ่อพูดว่า:
ทำตามผู้ที่ทำความเพียรพยายาม ผู้นี้ก็เป็นผู้ทำความเพียรพยายามเช่นกัน
ความรู้นี้พิเศษสุด ไม่มีใครในโลกรู้สิ่งเหล่านี้
มันไม่อยู่ในสติปัญญาของใครอื่นว่าดวงวิญญาณเปลี่ยนแปลงอย่างไร
ทั้งหมดนี้ใช้ความเพียรพยายามที่แฝงตัว บาบานั้นแฝงตัว
ลูกจะประกาศสิทธิ์ในอาณาจักรของลูกอย่างไร?
ลูกไม่ต้องต่อสู้รบราหรือทะเลาะเบาะแว้งสำหรับสิ่งนี้เลย
สิ่งทั้งหมดนั้นเกี่ยวกับความรู้และโยคะนี้ ลูกต้องไม่ต่อสู้รบรากับใครเพื่อสิ่งนี้
ทำความเพียรพยายามที่จะชำระดวงวิญญาณให้บริสุทธิ์
เมื่อลูกดวงวิญญาณกลับมาไม่บริสุทธิ์
ลูกก็เริ่มต้นรับร่างกายที่ไม่บริสุทธิ์ด้วยเช่นกัน
ลูกดวงวิญญาณต้องกลับมาบริสุทธิ์อีกครั้งหนึ่งและกลับบ้าน
สิ่งนี้ใช้ความเพียรพยายามอย่างมาก บาบาสามารถเข้าใจว่า
ลูกแต่ละคนทำความเพียรพยายามอะไร นี่คือคลังสมบัติที่มีค่าของชีพบาบา
ลูกกำลังทำงานรับใช้ในคลังสมบัติที่มีค่าของชีพบาบา หากลูกไม่รับใช้เวลานี้
ลูกก็ประกาศสิทธิ์ในสถานภาพที่มีค่าแค่เศษสตางค์
หากลูกมาหาพ่อที่นี่เพื่อรับใช้แต่ลูกไม่ได้รับใช้ ลูกจะประกาศสิทธิ์ในสถานภาพใด?
อาณาจักรกำลังถูกก่อตั้งขึ้นที่นี่ คนรับใช้ฯลฯ
ก็ต้องถูกสร้างขึ้นที่นี่ด้วยเช่นกัน เป็นเวลานี้ที่ลูกเอาชนะราวัน
ไม่มีสงครามอื่นใด ประเด็นนี้ที่กำลังอธิบายแก่ลูกเวลานี้นั้นแฝงตัวอย่างมาก
ลูกได้มาซึ่งอาณาจักรของโลกด้วยพลังโยคะของลูก
ลูกรู้ว่าลูกคือผู้อาศัยของดินแดนแห่งความสงบ
ลูกๆควรจะจดจำบ้านที่ไม่มีขีดจำกัดของลูกเท่านั้น
เราได้มาที่นี่เพื่อที่จะเล่นบทบาทของเรา แล้วเราก็จะกลับไปที่บ้านนั้น
ไม่มีใครเข้าใจว่าดวงวิญญาณกลับไปอย่างไร ดวงวิญญาณต้องลงมาที่นี่ตามแผนของละคร
อัจชะ
ถึงลูกๆ
ที่สุดแสนหวาน ผู้เป็นที่รักยิ่ง ที่จากหายไปนาน และเวลานี้ได้พบพานอีกครั้ง รัก
ระลึกถึง และสวัสดีตอนเช้า จากแม่ พ่อ บัพดาดา พ่อทางจิตพูดนมัสเตกับลูกๆ ทางจิต
สาระสำหรับการสร้างสมเพื่อการเป็นตัวของความรู้ คุณธรรม และการจดจำระลึกถึง:
1.
อย่าได้มีความผูกพันยึดมั่นต่อผู้มีร่างกายใด
การจดจำร่างกายของใครบางคนหมายถึงการจดจำวิญญาณปีศาจร้าย
ดังนั้นอย่าได้ติดกับในนามและรูปของใคร ลูกต้องลืมแม้กระทั่งร่างกายของลูกเอง
2.
สะสมรายได้ที่ไม่สูญสลายเพื่ออนาคต กลับมารู้คิด
และทำให้สติปัญญาของลูกดูดซับประเด็นของความรู้นี้
เข้าใจสิ่งต่างๆที่พ่ออธิบายแล้วอธิบายสิ่งเหล่านั้นแก่ผู้อื่น
พร:
ขอให้ลูกเป็นมหาวีระที่มีชัยชนะ ผู้ที่ด้วยการตระหนักรู้ถึงชัยชนะของลูกทุกวงจร
ปลุกเรียกมายาศัตรูของลูกให้มา
ลูกๆมหาวีระที่มีชัยชนะไม่กลัวเมื่อพวกเขาเห็นข้อสอบ เพราะพวกเขาคือตรีกาลดาชิ
พวกเขารู้ว่าพวกเขาได้รับชัยชนะทุกวงจร ลูกๆ มหาวีระไม่สามารถพูดว่า: “บาบา
อย่าได้ส่งมายามาหาเรา โปรดเมตตา ให้พรแก่ลูก ให้พลังแก่ลูก ลูกจะทำอย่างไรดี?
ชี้หนทางให้กับลูกด้วย!” นี่คือความอ่อนแอ ลูกๆ มหาวีระจะปลุกเรียกศัตรูของพวกเขา:
“มาเลย เพื่อฉันจะได้มีชัยชนะ”
คติพจน์:
การเตือนลูกถึงเวลานั้น เป็นไปเพื่อลูกกลับมาทัดเทียมและสมบูรณ์พร้อม
มีความรักในความสันโดษและซึมซับความเป็นหนึ่งเดียวกันและสมาธิ
เพื่อที่จะได้รับความสำเร็จทุกประเภท ก่อนอื่นลูกต้องการสันโดษ และการมีสมาธิ
ลูกสามารถได้รับความสำเร็จโดยใช้สองสิ่งเหล่านี้ ในรูปอนุสรณ์ของลูก
ผู้คนนำเอาคุณสมบัติพิเศษสองประการมาใช้เพื่อที่จะได้รับความสำเร็จ นั่นคือ สันโดษ
และการมีสมาธิ ลูกจำเป็นต้องนำวิธีนี้มาใช้ในรูปที่มีตัวตนด้วยเช่นกัน
เนื่องจากการขาดสมาธิ ลูกจึงขาดศรัทธาที่มุ่งมั่น เพราะลูกขาดการอยู่ในสันโดษ
ความคิดธรรมดาจึงทำให้เมล็ดอ่อนแอ ดังนั้น
จงกลายเป็นตัวของความสำเร็จโดยการใช้วิธีนี้